Czarne Wzgórza - ebook

Roz­dział 1

1

Dakota Połu­dniowa, czer­wiec 1989

Życie Coopera Sul­li­vana się skoń­czyło, wie­dział o tym. Sędzia i przy­się­gli – w postaci rodzi­ców – nie dali się prze­bła­gać, nie ule­gli jego roz­sąd­nym argu­men­tom, napa­dom gniewu ani groź­bom, ska­zali go i wypra­wili w drogę, z dala od wszyst­kiego, co znał i lubił, w świat pozba­wiony wypo­ży­czalni wideo i big maców.

Jedyne, co rato­wało go przed śmier­cią z nudów albo utratą zdro­wych zmy­słów, to nie­oce­niony game boy.

Coop się zorien­to­wał, że pod­czas tej odsiadki – dwóch strasz­nych, głu­pich mie­sięcy na dur­nym Dzi­kim Zacho­dzie – może liczyć tylko na niego i tetris. Miał świa­do­mość, że ta gra, którą ojciec przy­wiózł mu nie­mal z linii mon­ta­żo­wej w Tokio, była rodza­jem łapówki.

Coop miał jede­na­ście lat i nie dawał sobie wci­skać kitu.

Prak­tycz­nie nikt w całych Sta­nach Zjed­no­czo­nych nie miał jesz­cze game boya i to było cool. Ale co z tego, że on posia­dał coś, o czym inni tylko marzyli, skoro nie mógł się tym pochwa­lić przed kole­gami?

Przez to mógł być tylko Clar­kiem Ken­tem czy Bruce’em Wayne’em, mar­nym alter ego cool face­tów.

Wszy­scy jego kum­ple zostali tam, w Nowym Jorku, miliony lat świetl­nych stąd. Spę­dzali lato w mie­ście, urzą­dzali wypady na plaże Long Island albo Jer­sey Shore. Jemu obie­cano dwu­ty­go­dniowy obóz bejs­bo­lowy w lipcu.

Ale to było wcze­śniej.

Teraz jego rodzice prze­by­wali we Wło­szech, we Fran­cji albo innym głu­pim miej­scu, bo urzą­dzili sobie drugi mie­siąc mio­dowy. Tak ład­nie nazwali roz­pacz­liwą próbę rato­wa­nia mał­żeń­stwa.

Nie. Coop nie dał sobie wci­snąć kitu.

Mie­siąc mio­dowy z synem nie byłby roman­tyczny, wysłali go więc do dziad­ków, do tej zapa­dłej dziury w cho­ler­nej Dako­cie Połu­dnio­wej.

Zapo­mniana przez Boga i ludzi Dakota Połu­dniowa. Mnó­stwo razy sły­szał to okre­śle­nie z ust matki, tylko nie tego dnia, kiedy cała w uśmie­chach powie­działa mu, że czeka go przy­goda; pozna swoje korze­nie. Zapo­mniana przez Boga i ludzi dziura nagle stała się dzie­wi­cza, dzika i pod­nie­ca­jąca. Jakby nie wie­dział, że matka ucie­kła od rodzi­ców, z tej ich nędz­nej małej farmy, gdy tylko skoń­czyła osiem­na­ście lat.

Tkwił więc teraz w miej­scu, z któ­rego sama zwiała, choć niczym na to nie zasłu­żył. To prze­cież nie jego wina, że ojciec nie mógł utrzy­mać fiuta w spodniach i że matka rekom­pen­so­wała to sobie zaku­pami na Madi­son Ave­nue, o czym Coop się dowia­dy­wał, regu­lar­nie ich pod­słu­chu­jąc. Zawa­lili sprawę, a on został zesłany na jakąś gów­nianą farmę do dziad­ków, któ­rych led­wie znał.

A do tego oni byli naprawdę sta­rzy.

Miał poma­gać przy koniach, które śmier­działy i spra­wiały wra­że­nie, jakby chciały ugryźć. I przy kur­cza­kach, które śmier­działy i naprawdę dzio­bały.

Dziad­ko­wie nie mieli gosposi, która robi­łaby mu omlety czy zbie­rała jego żoł­nie­rzyki. I zamiast samo­cho­dami jeź­dzili pika­pami. Nawet leciwa babka.

Od wielu dni nie widział nor­mal­nego samo­chodu.

Miał swoje obo­wiązki i musiał jadać domowe posiłki przy­go­to­wane z pro­duk­tów, które widział pierw­szy raz w życiu. I może było to nawet cał­kiem dobre żar­cie, ale prze­cież nie o to cho­dziło.

Jedyny tele­wi­zor w domu led­wie odbie­rał i nie było w pobliżu ani jed­nego McDo­nalda. Żad­nego chiń­skiego żar­cia ani pizzy, które można by zamó­wić. Żad­nych kum­pli. Żad­nego cen­trum han­dlo­wego, kina, skle­pów z wide­oka­se­tami.

Mógłby rów­nie dobrze wylą­do­wać w Rosji czy jakimś takim miej­scu.

Uniósł głowę znad game boya, wyj­rzał przez okno samo­chodu i zoba­czył to, co nazy­wał wielką pustką. Głu­pie góry, głu­pia pre­ria, głu­pie drzewa. Cią­gle taki sam widok, odkąd wyje­chali z farmy. Przy­naj­mniej dziad­ko­wie prze­stali mu prze­szka­dzać w grze, opo­wia­da­jąc, co mijają po dro­dze.

Jakby obcho­dziły go te wszyst­kie histo­rie o osad­ni­kach, India­nach i żoł­nier­zach, któ­rzy pętali się tutaj, zanim się uro­dził. Cho­lera, nawet zanim uro­dzili się jego pre­hi­sto­ryczni dziad­ko­wie.

Kogo obcho­dził Sza­lony Koń czy Sie­dzący Byk? Jego inte­re­so­wali X-Meni i wyniki roz­gry­wek bejs­bo­lo­wych.

A już wszystko, zda­niem Coopa, wyja­śniał fakt, że naj­bliż­sze mia­steczko nazy­wało się Deadwood¹.

Miał gdzieś kow­bo­jów, konie i bawoły. Jego świa­tem był bejs­bol i gry wideo. A tym­cza­sem przez całe lato miał nie zoba­czyć ani jed­nego meczu na sta­dio­nie Jan­ke­sów.

Rów­nie dobrze mógłby nie żyć.

Zauwa­żył stado jakby zmu­to­wa­nych jeleni, które szły przez wysoką trawę, a za nim mnó­stwo drzew i te głu­pie wzgó­rza, które tak naprawdę były zie­lone. Dla­czego więc nazy­wały się czarne? Dla­tego, że był w prze­klę­tej Dako­cie Połu­dnio­wej, gdzie ludzie są szur­nięci.

Nie widział za to żad­nych budyn­ków, ludzi, ulic, ulicz­nych han­dla­rzy. Nie widział nic z tego, co było dla niego domem.

Babka odwró­ciła się na przed­nim fotelu, żeby na niego spoj­rzeć.

– Widzia­łeś wapiti, Cooper?

– Chyba tak.

– Nie­ba­wem będziemy u Chance’ów – wyja­śniła. – To miło z ich strony, że zapro­sili nas wszyst­kich na kola­cję. Polu­bisz Lil. Jest pra­wie w tym samym wieku co ty.

Znał zasady.

– Tak, bab­ciu. – Jakby miał zamiar zada­wać się z jakąś dziew­czyną. Głu­pią wiej­ską babą, która pew­nie zala­tuje koniem. I wygląda jak koń.

Pochy­lił głowę i wró­cił do tetris, żeby babka zosta­wiła go w spo­koju. Tro­chę przy­po­mi­nała mu matkę. Matkę w star­szym wieku, z nie­ufar­bo­wa­nymi na blond wło­sami, bez loków i maki­jażu. Ale widział ją w tej dziw­nej sta­rej kobie­cie ze zmarszcz­kami wokół oczu.

Tro­chę to było prze­ra­ża­jące.

Miała na imię Lucy i miał mówić do niej „bab­ciu”.

Goto­wała i pie­kła. Stale. I roz­wie­szała pra­nie na sznu­rze za domem. Szyła i sprzą­tała, śpie­wa­jąc przy tym. Miała nawet ładny głos, jeśli ktoś lubił cze­goś takiego słu­chać.

Poma­gała też przy koniach i Coop musiał przy­znać, że był zasko­czony i pod wra­że­niem, kiedy zoba­czył, jak wsko­czyła na grzbiet jed­nego z nich, choć był nie­osio­dłany.

Taka stara kobieta – pew­nie miała co naj­mniej pięć­dzie­siątkę, na miłość boską. Ale cał­kiem dobrze się trzy­mała.

Prze­waż­nie nosiła dżinsy, kra­cia­ste koszule i buty z cho­le­wami. Tego dnia jed­nak wło­żyła sukienkę i roz­pu­ściła ciemne włosy, które zwy­kle zapla­tała w war­kocz.

Nie zauwa­żył, że skrę­cili z bie­gną­cej w nie­skoń­czo­ność drogi, dopóki nie zaczęli pod­ska­ki­wać na wybo­jach. Kiedy zer­k­nął przez okno, zoba­czył jesz­cze wię­cej drzew, już mniej pła­ski teren i rysu­jące się w oddali góry. Było tu wię­cej zie­lo­nych wzgórz z gołymi ska­łami na wierz­choł­kach.

Wie­dział, że jego dziad­ko­wie hodują konie i wypo­ży­czają je tury­stom na wycieczki po gór­skich szla­kach. Tego nie rozu­miał. Nie rozu­miał, po co ktoś chce wsiąść na konia i jeź­dzić wśród skał i drzew.

Jechali teraz drogą bar­dziej pokrytą pyłem niż żwi­rem i Coop zoba­czył krowy pasące się po jed­nej stro­nie. Liczył, że ozna­cza to kres podróży. Nie spie­szyło mu się na kola­cję u Chance’ów ani na spo­tka­nie z tą głu­pią gęsią, Lil.

Ale chciało mu się siku.

Dzia­dek zatrzy­mał samo­chód przed bramą, bab­cia wysia­dła, otwo­rzyła ją i zamknęła, gdy prze­je­chali. Pęcherz dawał się Coopowi we znaki na wybo­jach.

Wyło­niły się szopy, obory i staj­nie lub cokol­wiek to było. Pierw­sze znaki cywi­li­za­cji.

Na jed­nych polach coś rosło, po innych bie­gały konie, jakby nie miały nic innego do roboty.

Dom, gdy wresz­cie się uka­zał, nie róż­nił się wiele od tego, w któ­rym miesz­kali dziad­ko­wie. Jedno pię­tro, okna, duży ganek. Tyle tylko, że ten był nie­bie­ski, pod­czas gdy dziad­ków – biały.

Wokół domu rosło dużo kwia­tów, które komuś, kto u dziad­ków nie musiał uczyć się pie­lić, mogły wyda­wać się nawet ładne.

Na ganek wyszła kobieta i poma­chała do nich. Też była ubrana w sukienkę. Taką długą, która przy­wio­dła mu na myśl zdję­cia hipi­sów. Kobieta miała ciemne włosy zwią­zane w kucyk. Przed domem stały dwa pikapy i stary samo­chód oso­bowy.

Dzia­dek, który pra­wie nic nie mówił, wysiadł z wozu.

– Cześć, Jenna.

– Miło cię widzieć, Sam. – Kobieta cmok­nęła dziadka w poli­czek, a potem odwró­ciła się do babki i mocno ją uści­snęła. – Lucy! Czy ci nie mówi­łam, żeby­ście niczego nie przy­wo­zili? – dodała, gdy babka wyjęła z samo­chodu koszyk.

– Nie mogłam cię posłu­chać. To pla­cek z wiśniami.

– O, tym nie pogar­dzimy. A to jest pew­nie Cooper. – Jenna wycią­gnęła do niego rękę jak do osoby doro­słej. – Witaj.

– Dzię­kuję pani.

Poło­żyła mu dłoń na ramie­niu.

– Wejdźmy do środka. Lil nie może się już docze­kać, żeby cię poznać, Cooper. Jesz­cze koń­czy poma­gać ojcu, ale oboje zaraz przyjdą. Może lemo­niady? Założę się, że po podróży chce ci się pić.

– Uhm. Chyba tak. Mogę pójść do toa­lety?

– Jasne. Mamy toa­letę. – Mówiąc to, zaśmiała się z prze­korą w ciem­nych oczach i Coop poczuł, że szyję oblewa mu fala gorąca.

Jakby wie­działa, że dla niego wszystko tu wygląda przed­po­to­powo i nędz­nie.

Zapro­wa­dziła go do środka, przez duży salon, potem mniej­szy pokój i kuch­nię, w któ­rej pach­niało podob­nie jak u babki. Domo­wym jedze­niem.

– Łazienka jest po pra­wej stro­nie. – Swo­bod­nie klep­nęła go w ramię, a on jesz­cze bar­dziej się zaru­mie­nił. – Może napi­jemy się lemo­niady na ganku z tyłu domu i posie­dzimy chwilę?! – zawo­łała do dziad­ków.

Jego matka nazwa­łaby to pomiesz­cze­nie toa­letą. Wysi­kał się, potem umył ręce nad małą umy­walką w rogu. Obok niej na wie­szaku wisiały jasno­nie­bie­skie ręcz­niki w różyczki.

Pomy­ślał, że w jego domu łazienka była dwa razy więk­sza, z krysz­ta­łową wazą od Tif­fany’ego na mydła. A ręcz­niki – znacz­nie mięk­sze i z mono­gra­mami.

Nie spie­szyło mu się do wyj­ścia, musnął pal­cem płatki mar­ge­ry­tek, które stały w drew­nia­nej doniczce na umy­walce. U niego w domu pew­nie byłyby to róże. Do tej pory nie zwra­cał uwagi na takie rze­czy.

Chciało mu się pić. Miał ochotę wziąć butelkę lemo­niady, do tego może paczkę che­etos, i wycią­gnąć się na tyl­nym sie­dze­niu samo­chodu z game boyem. Wszystko było lep­sze od sie­dze­nia, pew­nie godzi­nami, z gro­madą obcych ludzi na ganku jakiejś sta­rej cha­łupy.

Sły­szał, jak roz­ma­wiają i śmieją się w kuchni; pomy­ślał, że nie­długo będzie musiał do nich dołą­czyć.

Wyj­rzał przez małe okno i uznał widok za nie­cie­kawy. Znowu tylko padoki i kor­rale, staj­nie i silosy, tępe zwie­rzęta gospo­dar­skie, dzi­wacz­nie wyglą­da­jący sprzęt.

Nie to, że wolałby być teraz we Wło­szech i łazić po tych sta­rych ulicz­kach, ale gdyby był z rodzi­cami, może przy­naj­mniej zafun­do­wa­liby mu pizzę.

Ze stajni wyszła dziew­czyna, ciem­no­włosa jak ta hipi­ska, więc domy­ślił się, że to Lil. Miała na sobie pod­wi­nięte dżinsy, wysoko wią­zane trampki i czer­woną czapkę bejs­bo­lówkę. Jej włosy były zaple­cione w dwa dłu­gie war­ko­cze.

Wyglą­dała na nie­chlujną i głu­pią; od razu poczuł do niej nie­chęć.

Po chwili wyszedł za nią męż­czy­zna. Miał jasne włosy zwią­zane w długi kucyk, co znowu pod­su­wało sko­ja­rze­nie z ruchem hipi­sow­skim. On także nosił bejs­bo­lówkę. Powie­dział do dziew­czyny coś, na co ta zaśmiała się i pokrę­ciła głową. Zaczęła biec, ale męż­czy­zna ją zła­pał.

Coop usły­szał, że zapisz­czała rado­śnie, gdy ten pod­rzu­cił ją w powie­trzu.

Czy jego ojciec kie­dy­kol­wiek go gonił? – zasta­no­wił się Coop. Czy pod­rzu­cał go w powie­trzu, a potem łapał i pod­rzu­cał znowu, że aż krę­ciło się w gło­wie?

Nie przy­po­mi­nał sobie cze­goś takiego. Ojciec odby­wał z nim dys­ku­sje, gdy miał czas. A czas, co Coop wie­dział, był towa­rem defi­cy­to­wym.

Ale te wsioki oczy­wi­ście mają mnó­stwo czasu – pomy­ślał. Nie żyją w świe­cie biz­nesu jak jego ojciec, praw­nik w wiel­kiej kan­ce­la­rii. Nie są Sul­li­va­nami w trze­cim poko­le­niu jak on i nie ciąży na nich odpo­wie­dzial­ność zwią­zana z nazwi­skiem.

Mogą więc pod­rzu­cać dzie­ciaki od rana do wie­czora.

Ponie­waż dziw­nie ści­snęło go w żołądku, odwró­cił się od okna. Nie miał wyboru, poszedł więc męczyć się przez resztę dnia.

Lil zachi­cho­tała, gdy ojciec kolejny raz pod­rzu­cił ją w powie­trzu. Odzy­skaw­szy oddech, pró­bo­wała spoj­rzeć na niego surowo.

– Wcale nie będzie moim chło­pa­kiem.

– Teraz tak mówisz. – Josiah Chance znie­nacka poła­sko­tał córkę pod pachami. – Ale już ja będę miał oko na tego miesz­czu­cha.

– Nie chcę mieć chło­paka. – Lil z doświad­cze­niem pra­wie dzie­się­cio­latki wynio­śle mach­nęła ręką. – Są z nimi tylko kło­poty.

Joe przy­cią­gnął ją do sie­bie i pogła­skał po policzku.

– Przy­po­mnę ci o tym za kilka lat. Chyba już przy­je­chali. Chodź, przy­wi­tamy się z nimi, a potem umy­jemy.

Wła­ści­wie nie miała nic prze­ciwko chło­pa­kom. I wie­działa, jak należy zacho­wy­wać się w towa­rzy­stwie. Ale mimo to…

– A jeśli go nie polu­bię, czy będę musiała się z nim bawić? – zapy­tała.

– To nasz gość. W dodatku jest obcy na obcej ziemi. Czy nie chcia­ła­byś, żeby ktoś w twoim wieku był dla cie­bie miły i opro­wa­dził cię, gdy­byś zna­la­zła się w Nowym Jorku?

Zmarsz­czyła smu­kły nosek.

– Wcale nie chcę jechać do Nowego Jorku.

– Założę się, że on także nie chciał przy­je­chać tutaj.

Nie rozu­miała, dla­czego. Prze­cież mieli tu wszystko: konie, psy, koty, góry, drzewa. Ale rodzice nauczyli ją, że choć ludzie pozor­nie róż­nią się od sie­bie, w grun­cie rze­czy są tacy sami.

– Będę dla niego miła.

Przy­naj­mniej na początku – pomy­ślała.

– Ale nie uciek­niesz i nie wyj­dziesz za niego?

– Tato!

Prze­wró­ciła oczami w chwili, gdy chło­pak zja­wił się na ganku. Przyj­rzała mu się, jakby miała do czy­nie­nia z nowym gatun­kiem.

Był wyż­szy, niż się spo­dzie­wała, a jego włosy miały kolor sosno­wej kory. Spra­wiał wra­że­nie nabur­mu­szo­nego albo smut­nego. Ani jedno, ani dru­gie nie wró­żyło dobrze. Ubrany był według niej po miej­sku, miał ciemne dżinsy, nie­zbyt zno­szone ani sprane, i sztywną białą koszulę. Wziął szklankę lemo­niady, którą poczę­sto­wała go matka, i przy­glą­dał się Lil rów­nie nie­uf­nie jak ona jemu.

Wzdry­gnął się, usły­szaw­szy krzyk jastrzę­bia, i Lil w porę się opa­no­wała, żeby nie par­sk­nąć szy­der­czo śmie­chem. Matce by się to nie podo­bało.

– Cześć, Sam. – Joe uśmiech­nął się sze­roko i wycią­gnął rękę do gościa. – Jak leci?

– Nie mogę narze­kać.

– Hej, Lucy, ależ ład­nie wyglą­dasz.

– Robię, co mogę. To nasz wnuk, Cooper.

– Miło cię poznać, Cooper. Witaj w Black Hills. A to moja mała Lil.

– Cześć. – Lil unio­sła głowę. Miał nie­bie­skie oczy – jasnonie­bie­skie jak lód w górach. Nie uśmiech­nął się, uśmiech nie poja­wił się też w jego oczach.

– Joe i Lil, idź­cie się umyć. Zjemy na dwo­rze – rzu­ciła Jenna. – Taki ładny wie­czór. Cooper, usiądź przy mnie i opo­wiedz, co lubisz robić w Nowym Jorku. Ni­gdy tam nie byłam.

Lil wie­działa z doświad­cze­nia, że matka potrafi każ­dego roz­broić, skło­nić do mówie­nia i uśmie­chu. Ale wyglą­dało na to, że Cooper Sul­li­van z Nowego Jorku jest wyjąt­kiem. Odzy­wał się tylko wtedy, gdy ktoś zwra­cał się do niego; prze­strze­gał zasad dobrego wycho­wa­nia, ale nic ponadto.

Zasie­dli przy stole ogro­do­wym, tak jak Lil lubiła naj­bar­dziej, i zabrali się do jedze­nia pie­czo­nego kur­czaka, sałatki ziem­nia­cza­nej i mło­dej fasolki, którą matka rano zebrała w ogro­dzie.

Roz­ma­wiali o koniach, bydle i zbio­rach, a także o pogo­dzie, książ­kach i sąsia­dach. O tym wszyst­kim, co w świe­cie Lil odgry­wało zasad­ni­czą rolę.

Cho­ciaż Cooper wyda­wał się Lil rów­nie sztywny jak jego koszula, zmiótł z tale­rza wszystko i jesz­cze popro­sił o dokładkę. Poza tym spe­cjal­nie nie otwie­rał ust. Dopóki ojciec nie wspo­mniał o bejs­bolu.

– Boston prze­ła­mie tego roku złą passę.

Cooper prych­nął i zaraz potem się sku­lił.

Joe z typową dla sie­bie swo­bodą wziął koszyk z buł­kami i pod­su­nął go chłopcu.

– O, pan nowo­jor­czyk. Jan­kesi czy Metsi?

– Jan­kesi.

– Szkoda słów. – Joe jakby ze współ­czu­ciem poki­wał głową. – Nie w tym roku, mały.

– Mamy silne pole wewnętrzne, dobrych gra­czy. Pro­szę pana – dodał, jakby sobie o tym przy­po­mniał.

– Bal­ti­more już was doga­nia.

– Udało im się fuk­sem. Pole­gli w zeszłym roku i w tym spadną na dal­szą pozy­cję.

– Ale wtedy pod­sko­czą Red Soksi.

– Raczej się pod­czoł­gają.

– O, mądrala.

Cooper lekko zbladł, ale Joe cią­gnął, jakby nie zauwa­żył jego reak­cji.

– Coś ci powiem, może gdyby wziąć Wade’a Bog­gsa i dorzu­cić Nicka Esa­sky… I jesz­cze…

– Dona Mat­tin­gly, Steve’a Saxa.

– Geo­rge’a Ste­in­bren­nera.

Coop uśmiech­nął się po raz pierw­szy.

– Hm, nie można mieć wszyst­kiego.

– Skon­sul­tuję się z moim eks­per­tem. Soksi czy Jan­kesi, Lil?

– Ani jedni, ani dru­dzy. Bal­ti­more. Są mło­dzi, prą do przodu. Mają w zespole Franka Robin­sona. Boston gra na luzie, ale im się nie uda. Jan­kesi? Bez szans, nie w tym roku.

– Moje jedyne dziecko, a tak mnie rani. – Joe przy­ło­żył dłoń do serca. – Grasz u sie­bie, w domu, Cooper?

– Tak, pro­szę pana. Na dru­giej bazie.

– Lil, zabierz Coopera za staj­nię. Może­cie tro­chę potre­no­wać, żeby spa­lić to, co zje­dli­ście.

– Dobra.

Coop zsu­nął się z ławki.

– Dzię­kuję za kola­cję, pani Chance. Była pyszna.

Kiedy dzieci ode­szły, Jenna spoj­rzała na Lucy.

– Biedny chło­piec – szep­nęła.

Psy pobie­gły naprzód, przez pole.

– Ja gram na trze­ciej bazie – wyja­śniła Coopowi Lil.

– Gdzie? Tu nie ma gdzie grać.

– Tuż za Deadwood. Mamy boisko i wła­sne roz­grywki ligowe. Będę pierw­szą kobietą, która zagra w lidze naro­do­wej.

Coop prych­nął.

– Kobiety nie mają wstępu do pierw­szej ligi. Tak już jest.

– Co nie zna­czy, że musi być. Tak zawsze mówi mama. Mnie się uda.

Znowu prych­nął i cho­ciaż zje­żyła się na to, wydał jej się sym­pa­tycz­niej­szy. Przy­naj­mniej nie był już taki sztywny.

– Za cienka jesteś.

– Gdzie za cienka?

Par­sk­nął śmie­chem i choć wie­działa, że śmiał się z niej, posta­no­wiła dać mu jesz­cze jedną szansę.

W końcu powie­rzono go jej opiece. Bo był obcy na obcej ziemi.

– Gdzie wy tam gra­cie w Nowym Jorku? Myśla­łam, że wszę­dzie jest beton.

– Gry­wamy w Cen­tral Parku, a cza­sami w Queens.

– Co to jest Queens?

– Jedna z dziel­nic.

– Jak to?

– Jezu, Nowy Jork to mia­sto i składa się z dziel­nic.

Przy­sta­nęła, oparła pię­ści na bio­drach i spoj­rzała na niego groź­nie ciem­nymi, bar­dzo ciem­nymi oczami.

– Jeśli pró­bu­jesz robić głupca z kogoś, kto zadaje ci pyta­nie, sam jesteś głup­cem.

Wzru­szył ramio­nami i okrą­żył wraz z nią wielką oborę z czer­wo­nej cegły.

Śmier­działo tam zwie­rzę­tami gospo­dar­skimi, kurzem i kupami. Coop nie mógł zro­zu­mieć, jak ktoś może miesz­kać w takim smro­dzie, wśród tych wszyst­kich odgło­sów: gda­ka­nia, mucze­nia, par­ska­nia. Już miał rzu­cić na ten temat jakąś szy­der­czą uwagę, kiedy zauwa­żył ogro­dzone siatką małe boisko do bejs­bola.

To nie było to, do czego przy­wykł, ale wyglą­dało nie­źle. Ktoś, pew­nie ojciec Lil, wzniósł z trzech stron ogro­dze­nie z siatki. Za nim rosły krzaki i jeżyny, prze­cho­dzące następ­nie w pole, na któ­rym stało bez­czyn­nie stado krów. Przy obo­rze, pod dasz­kiem, zauwa­żył znisz­czoną skrzy­nię. Lil otwo­rzyła ją, po czym wyjęła ręka­wice, kije, piłki.

– Tata i ja tre­nu­jemy wie­czo­rami po kola­cji. Mama rzuca mi cza­sami piłki, ale ma słabą rękę. Możesz odbi­jać pierw­szy, jeśli chcesz, bo jesteś gościem. Ale musisz wło­żyć kask. Takie są zasady.

Coop wło­żył kask, który mu podała, a potem spraw­dził wagę kilku kijów. Z jed­nym z nich w ręku poczuł się wresz­cie jak wtedy, gdy grał w game boya.

– Tata z tobą tre­nuje?

– Jasne. Grał przez kilka sezo­nów w dru­giej lidze, na wscho­dzie, więc jest cał­kiem nie­zły.

– Naprawę? – Opa­dła mu szczęka. – Grał zawo­dowo?

– Przez kilka sezo­nów. Zro­bił sobie coś w staw bar­kowy i się skoń­czyło. Posta­no­wił pozwie­dzać kraj i wylą­do­wał tutaj. Zna­lazł pracę u moich dziad­ków – kie­dyś ta farma nale­żała do nich – i poznał mamę. Odbi­jasz?

– Uhm. – Coop sta­nął pod siatką i zamach­nął się kilka razy na próbę. Pozy­cja. Dziew­czyna rzu­ciła pro­stą, wolną piłkę, tak że tra­fił w nią bez pro­blemu i wybił w pole.

– Ład­nie, udało ci się. Mamy sześć piłek. Będziemy je chwy­tać w polu po rzu­cie. – Ponow­nie przy­jęła pozy­cję i posłała mu kolejną łatwą piłkę.

Coop poczuł lekki odrzut, gdy piłka poszy­bo­wała w kie­runku pola. Odbił trze­cią, potem zako­ły­sał bio­drami i cze­kał na następną.

Lil zaim­pro­wi­zo­wała rzut i go schrza­niła.

– Dobre ścię­cie – powie­działa tylko, gdy spoj­rzał na nią spod zmru­żo­nych powiek.

Moc­niej ujął kij i zaparł się pię­tami. Chciała go wypro­wa­dzić w pole tym niskim pod­krę­co­nym. Odbił następną piłkę, posy­ła­jąc ją w siatkę, tak że aż o nią zadzwo­niła.

– Kop­snij mi z powro­tem te trzy piłki, jeśli chcesz – powie­działa. – Rzucę ci jesz­cze kilka.

– Nie. Teraz twoja kolej.

Już on jej pokaże.

Zamie­nili się miej­scami. Zamiast ją naj­pierw zmy­lić od razu posłał mocną piłkę. Udało jej się odbić, ale sfau­lo­wała. Odbiła następną i posłała ją w niebo. Ale już z trze­cią pora­dziła sobie świet­nie. Coop musiał przy­znać, że gdyby byli na praw­dzi­wym boisku, wybi­łaby ją.

– Nie­zła jesteś.

– Lubię odbi­jać wysoko i w pole gry. – Lil oparła kij o siatkę i ruszyła w stronę pola. – W sobotę roz­gry­wamy mecz. Mógł­byś przyjść.

Jakiś kre­tyń­ski mecz na zadu­piu. Ale lep­sze to niż nic – pomy­ślał.

– Czemu nie.

– Cho­dzisz na praw­dziwe mecze? Na sta­dio­nie Jan­ke­sów?

– Pew­nie, że tak. Mój ojciec dostaje bilety w sezo­nie, zawsze ma miej­sca na try­bu­nie hono­ro­wej, tuż za linią trze­ciej bazy.

– Nie mów!

Zaim­po­no­wał jej i poczuł odro­binę satys­fak­cji. Od biedy mógł z kimś poga­dać o bejs­bolu; nawet jeśli była to tylko wie­śniaczka. Poza tym wie­działa, co robi się z kijem i piłką, a to już duży plus.

Mimo to Coop w odpo­wie­dzi tylko wzru­szył ramio­nami, a potem patrzył, jak Lil zgrab­nie prze­śli­zguje się pomię­dzy dru­tami kol­cza­stymi. Nie pro­te­sto­wał jed­nak, gdy się odwró­ciła i przy­trzy­mała druty, żeby i on mógł przejść.

– My oglą­damy bejs­bol w tele­wi­zji albo słu­chamy trans­mi­sji przez radio. A raz poje­cha­li­śmy do Omaha, żeby obej­rzeć mecz na żywo. Ale ni­gdy nie byłam na roz­gryw­kach pierw­szo­li­go­wych.

To mu przy­po­mniało, gdzie się znaj­duje.

– Miesz­ka­cie miliony lat świetl­nych od jakie­go­kol­wiek sta­dionu. Od cze­go­kol­wiek.

– Tata mówi, że któ­re­goś dnia zro­bimy sobie urlop i poje­dziemy na wschód. Może na sta­dion Fen­way, bo jest fanem Red Sok­sów. – Zna­la­zła piłkę i wło­żyła ją do kie­szeni. – Lubi obsta­wiać naj­słab­szych.

– Mój ojciec zawsze obsta­wia zwy­cięz­ców.

– Tak robią wszy­scy, a ktoś musi sta­wiać na sła­be­uszy. – Uśmiech­nęła się do niego i zamru­gała dłu­gimi rzę­sami prze­sła­nia­ją­cymi ciemne brą­zowe oczy. – W tym roku to będzie Nowy Jork.

Wyszcze­rzył zęby w uśmie­chu, zanim się zre­flek­to­wał.

– Tak ci się tylko zdaje.

Pod­niósł piłkę i prze­rzu­cił ją z ręki do ręki, gdy ruszyli w stronę drzew.

– Co robi­cie z tymi wszyst­kimi kro­wami?

– To bydło opa­sowe. Hodu­jemy je, a potem sprze­da­jemy. Żeby ludzie mieli co jeść. Założę się, że nawet nowo­jor­czycy jadają steki.

Uznał, że to obrzy­dliwe – już sama myśl, że patrząca na niego krowa skoń­czy któ­re­goś dnia na czy­imś tale­rzu, może nawet na jego, wydała mu się okropna.

– Masz jakieś zwie­rzęta w domu? – zapy­tała.

– Nie.

Nie wyobra­żała sobie, jak można żyć bez zwie­rząt w pobliżu. Ze współ­czu­cia, że tak jest wła­śnie w jego przy­padku, poczuła dła­wie­nie w gar­dle.

– W mie­ście jest chyba trud­niej. Nasze psy… – Urwała, roz­glą­da­jąc się w koło, a potem je dostrze­gła. – Cały dzień bie­gają poza domem, a potem zbie­rają się wokół stołu, bo liczą, że coś dostaną. To dobre psi­ska. Możesz przy­jeż­dżać, żeby poba­wić się z nimi, jeśli chcesz, no i żeby pograć na boisku.

– Może. – Spoj­rzał na nią ukrad­kiem. – Dzięki.

– Nie­wiele dziew­czyn, które znam, tak lubi bejs­bol – zauwa­żyła. – I jazdę na rowe­rze czy łowie­nie ryb. Ja tak. Tata uczy mnie też tro­pić. Sam nauczył się tego od mojego dziadka, ojca mamy. I jest w tym naprawdę dobry.

– Tro­pić?

– Zwie­rzęta i ludzi. Dla zabawy. Wszę­dzie jest mnó­stwo śla­dów, można z nich wiele wyczy­tać.

– Skoro tak mówisz.

Unio­sła głowę, gdy usły­szała jego lek­ce­wa­żący ton.

– Byłeś kie­dyś na biwaku?

– A po co?

Uśmiech­nęła się tylko.

– Zaraz zrobi się ciemno. Lepiej znajdźmy ostat­nią piłkę i wra­cajmy. Gdy przy­je­dziesz następ­nym razem, może tata zagra z nami albo zabie­rze nas na prze­jażdżkę. Lubisz jeź­dzić?

– Na koniu? To masz na myśli? Nie wiem. Głu­pio to wygląda.

Zro­biła zaciętą minę, tak jak przy ude­rze­niu piłki bejs­bo­lo­wej.

– Wcale nie głu­pio. Głu­pio jest tak mówić tylko dla­tego, że nic się o tym nie wie. Poza tym to frajda. Kiedy…

Nagle sta­nęła jak wryta. Gwał­tow­nie wcią­gnęła powie­trze i chwy­ciła Coopa za ramię.

– Nie ruszaj się.

– Co? – Ponie­waż dłoń na jego ramie­niu zadrżała, serce pode­szło mu do gar­dła. – Wąż?

Prze­ra­żony spoj­rzał na trawę.

– Puma. – Led­wie to wykrztu­siła. Stała nie­ru­chomo, z drżącą ręką na jego ramie­niu, i patrzyła w gęste krzaki.

– Jak to? Gdzie? – Podej­rze­wał, że się wygłu­pia i chce go prze­stra­szyć, więc pró­bo­wał strzą­snąć jej rękę.

Począt­kowo nie widział nic z wyjąt­kiem zaro­śli, drzew oraz stoku wzgó­rza. Potem dostrzegł cień.

– O cho­lera. Jasna cho­lera!

– Nie ruszaj się. – Patrzyła w tamto miej­sce jak zahip­no­ty­zo­wana. – Jeśli zaczniesz ucie­kać, pobie­gnie za tobą, a jest szyb­sza. Nie! – Chwy­ciła go za ramię, gdy zro­bił krok do przodu, ści­ska­jąc w ręce piłkę. – Nie rzu­caj niczym, nie teraz. Mama mówi… – Nie mogła przy­po­mnieć sobie, co dokład­nie mówiła jej matka. Ni­gdy wcze­śniej nie widziała żad­nego wiel­kiego kota, nie w rze­czy­wi­sto­ści, nie w pobliżu farmy. – Musimy naro­bić hałasu i ją spło­szyć.

Drżąc, wspięła się na palce, unio­sła ramiona nad głowę i zaczęła krzy­czeć.

– Zjeż­dżaj! Zjeż­dżaj stąd! – I zawo­łała do Coopera. – Krzycz! Posta­raj się wyglą­dać groź­nie!

Szybko zmie­rzyła pumę wzro­kiem, od łba po czu­bek ogona. Cho­ciaż serce waliło jej w piersi ze stra­chu, nagle poczuła coś jesz­cze.

Podziw.

Oczy pumy błysz­czały w zapa­da­ją­cym zmroku – i jakby spo­glą­dały pro­sto na nią. Mimo że Lil zaschło w gar­dle, pomy­ślała: jest piękna, jest taka piękna.

Zwie­rzę z wielką gra­cją zro­biło krok do przodu. Patrzyło na nich, jakby się zasta­na­wiało, czy zaata­ko­wać, czy się wyco­fać.

Coop zaczął wrzesz­czeć tuż obok; głos miał ochry­pły ze stra­chu. Lil zoba­czyła, jak wielki kot ucho­dzi w głęb­szy cień, a potem znika – plama mato­wego złota, która tak ją urze­kła.

– Ucie­kła! Ucie­kła! – krzyk­nął Coop.

– Nie ucie­kła – mruk­nęła Lil. – Ode­szła.

Pul­so­wało jej w uszach, ale usły­szała, że ojciec ją woła, i odwró­ciła się szybko. Biegł przez pole, wśród zdzi­wio­nych krów. Kilka jar­dów za nim podą­żał dzia­dek Coopa. Trzy­mał strzelbę, którą, jak sobie uświa­do­miła, musiał wziąć z domu. Towa­rzy­szyły im psy; za nimi szła matka ze śru­tówką i bab­cia Coopa.

– Puma – wydu­siła z sie­bie, zanim Joe pod­niósł ją i przy­tu­lił. – Tam. O tam. Poszła sobie.

– Wra­caj­cie do domu. Coop. – Drugą ręką Joe przy­cią­gnął do sie­bie chłopca. – Oboje do domu. Natych­miast.

– Już ode­szła, tato. Prze­stra­szy­li­śmy ją.

– Do domu! – rzu­cił, gdy Jenna wymi­nęła Sama i pod­bie­gła do nich.

– O Boże. Nic wam nie jest! – Objęła Lil i jed­no­cze­śnie podała Joemu śru­tówkę. – Nic ci się nie stało? – Poca­ło­wała córkę w poli­czek, we włosy, a potem schy­liła się i tak samo cmok­nęła Coopa.

– Zabierz ich do domu, Jenna. Odpro­wadź dzie­ciaki i Lucy, i nie wychodź­cie.

– Idziemy, idziemy. – Jenna oto­czyła dzieci ramio­nami i spoj­rzała w poważną twarz Sama, gdy się do nich zbli­żył. – Uwa­żaj­cie na sie­bie.

– Nie zabi­jaj­cie jej, tato! – krzyk­nęła Lil, gdy matka pocią­gnęła ją za sobą. – Jest taka piękna. – Spoj­rzała w stronę zaro­śli, drzew, bo miała nadzieję, że jesz­cze zoba­czy zwie­rzę. – Nie zabi­jaj­cie jej.