Czarne żagle. Kłamstwo. Tom 1 - ebook

KODEKS CZARNYCH BRACI

1. Na okręcie każdy ma równe prawa.

2. W kwestiach spornych oraz podczas walki decydujący głos ma kapitan statku.

3. Dla dobra ogółu żywność i trunki mogą być ograniczane.

4. Karą za kradzież jest chłosta, liczbę batów ustala Pierwszy¹.

5. Nikomu nie wolno grać w karty ani kości na pieniądze.

6. Broń musi być zawsze wyczyszczona i przygotowana na wypadek walki.

7. W kubryku² należy zachowywać ciszę.

8. Ukrywanie niewiasty na statku karane jest śmiercią.

9. Porzucenie okrętu karane jest śmiercią.

10. Wszelkie spory mają się kończyć na lądzie przy użyciu szabel lub pistoletów.

11. Każdy ma zapewniony wikt i opierunek na Wyspie.

12. Łup dzielony jest po równo.

13. Zdrada karana jest śmiercią.

14. Należy wybrać nowego kapitana przez głosowanie, jeżeli obecny dopuści się rażących uchybień i wielo­krotnie nadszarpnie zaufanie bądź narazi życie załogi.

15. Ktokolwiek zadrze z członkiem flotylli Czarnych Braci, ­czeka go sroga śmierć.

1 Pierwszy – pierwszy oficer na statku, zastępca kapitana.

2 Kubryk – wielo­osobowe pomieszczenie, w którym śpi załoga.PROLOG

_AD 1700_

Chłodny wiatr od morza nie był w stanie przynieść ulgi gawiedzi tłumnie stłoczonej w tak zwanym Doku Straceń w hiszpań­skim Kadyksie. Miasto portowe kwitło pod rządami markiza Miguela Rodriga Virdego. Przechodzące przez nie liczne szlaki handlowe doprowadziły do rozbudowy nadbrzeżnych tawern i miejscowego targu, gdzie można było nabyć produkty niemalże z każdego zakątka świata.

Od kilku dni całe miasto żyło jednak wydarzeniami, które miały zmienić losy żeglugi i handlu w basenie Morza Śródziemnego. Mieszkańcy huczeli niczym pszczoły w barci, kiedy okazało się, że armia króla Karola II Habsburga pojmała jednego z najgroźniejszych piratów pływających po wodach Morza Śródziemnego i Atlantyku. Był to niewątpliwie ogromny sukces Hiszpanii, przyćmiewający nieco niepełnosprawność jej monarchy, który oprócz spędzania czasu na tronie we własnych ekskrementach lubował się w obserwacji ekshumowanych zwłok swoich przodków i strzelaniu do zwierząt.

W takim mieście jak Kadyks publiczne egzekucje nie należały do rzadkości i były w zasadzie jedną z niewielu rozrywek, cenioną zarówno przez arystokrację, jak i przez plebs. Zwykle świętowano już kilka dni wcześniej, przekupując strażników więziennych, by móc do woli pogapić się na skazańca, zanim jego ciało zawiśnie na szubienicy.

Egzekucje traktowano także jako okazję do prezentacji najnowszych trendów w modzie. Tego właśnie dnia markiza Choncha Lopez Rodrigo zapragnęła pochwalić się nowym nabyt­kiem, przywiezionym niedawno z Francji. Jej pokojówka, czarnoskóra Kamaria, od samego rana pomagała swej pani w przygotowaniach. Wkładanie wielo­warstwowej sukni było nie lada wyzwaniem. Najpierw klatkę piersiową damy opasano usztywnianym fiszbinami stanikiem z krótkimi rękawkami, spiczasto wydłużonym do dołu. Spod wąs­kich mankietów wystawały koronkowe angażanty³. Kwadratowy dekolt także zdobiła misterna koronkowa falbana. Spódnicę po obu stronach podpięto do sukni wierzchniej okazałymi kokardami, a z tyłu puszczono długi tren – im był dłuższy, tym wyższy status społeczny oznaczał. Koralowy odcień sukni idealnie kontrastował z upudrowaną na biało twarzą markizy. Pokojówka z największą starannością wyczerniła brwi i rzęsy swojej pani, a jej policzki musnęła różem. Sama była szczęśliwa, że może chodzić w domowej sukni. Włosy markizy sumiennie potraktowała żelazkiem i ułożyła w typową dla hiszpań­skiej arystokracji fryzurę okalającą twarz. W przeciwieństwie do Francuzek Hiszpanki z dumą prezentowały swoje naturalne włosy, dopinając do nich sztuczne loki. Tu i ówdzie włosy przetykano wstążkami i klejnotami. Całość dopełniała _civettu­ola_⁴, którą Kamaria umocowała za pomocą specjalnego kleju żywicznego nad ustami señory.

Siedząca na fotelu ośmioletnia Francisca z nudów wymachiwała nogami, próbując zrzucić wełniane pantof­le. Markiza posłała jej ostrzegawcze spojrzenie i cmokając z ­dezaprobatą, syknęła:

– Zachowuj się, Francisco. Tak nie przystoi! Gdzie twoje maniery?! Señora Morena też narzeka na twoją konduitę⁵! To się musi skończyć!

Dziewczynka siłą powstrzymała się od wzruszenia ramionami. Nie lubiła señory Moreny. Nie dość, że pachniała myszami, to jeszcze bez przerwy ją rugała. Javier, syn kucharki, powiedział jej w tajemnicy, że señora Morena zachowuje się tak, jakby ktoś włożył jej grotmaszt⁶ w rzyć. Francisca przyłożyła dłoń do ust i zachichotała na wspomnienie jego słów, co spotkało się z kolejnym nieprzychylnym spojrzeniem matki. Szybko odwróciła głowę w stronę okna i rzuciła tęskne spojrzenie na nad wyraz tego dnia niespokojne morskie fale.

Ich dom stał nad brzegiem oceanu, otoczony bujną śródziemnomorską roślinnością i sporą połacią miękkiej trawy, która przechodziła w piaszczystą plażę. Każdego dnia Francisca oddawała się zabawie na złotym pias­ku, niejednokrotnie mocząc całe ubranie w morskiej toni. Teraz też chętnie zanurzyłaby się w chłodnej wodzie, aż po czubek głowy. Zniosłaby nawet ubieranie żółtego płótna do kąpieli, które w wodzie nadymało się i utrudniało ruch. Zrobiłaby wszystko, byleby nie marnować czasu na strojenie się tylko po to, żeby oglądać czyjąś śmierć.

Upał tego dnia był straszny i doskwierał wszystkim. Dziewczynka skrzywiła się, widząc kilka warstw sukni, którą zaraz musiała włożyć. Kiedy w końcu przyszła jej kolej, ze stoic­kim spokojem znosiła cały proces przywdziewania kilkuwarstwowej szaty. Wszakże nie przystoi pokazywać się publicznie w dezabilu⁷. Nie zdawała sobie sprawy, że jej zdanie dotyczące ubioru pokrywało się całkowicie z punktem widzenia Kamarii. Służąca szybko uwinęła się z delikatnym, barwionym na niebies­ko jedwabiem. Francisca przejrzała się w zwierciadle. Sukienka z rozcinanymi rękawami i jedwabnym fartuszkiem obszytym koronką szczelnie otulała jej ciało, a ona zamiast się uśmiechnąć, miała ochotę się rozpłakać. Spojrzała na angażanty i pozwoliła sobie na ciche westchnienie, gdy Kamaria nałożyła jej na głowę koronkowy czepek.

*

W Doku Straceń powietrze zdawało się nieruchome. Miało się wrażenie, że można by go dotknąć palcami i ugniatać niczym ciasto na empanadillas⁸. Słońce grzało niemiłosiernie, a ludzie stłoczyli się tak ciasno pod szubienicą, że Francisca miała wrażenie, że za chwilę ją zduszą. Dotknęła palcami koronkowego kołnierzyka sukni i odchyliła go nieznacznie, by dać ulgę zroszonej potem skórze. W duchu dziękowała Opatrzności, że matka nie uparła się, by jej także upudrować twarz. Jej policzki, zwykle rumiane, teraz miały odcień dojrzałego pomidora. Po brzuchu i plecach spływały krople potu, które w zetknięciu z materiałem sukni powodowały uporczywe swędzenie. Opadające na szyję loki były mokre, jakby właśnie wyszła z wody. Przestąpiła z nogi na nogę, drapiąc się w wyjątkowo dokuczające miejsce.

– Proszę się nie wiercić, señorito – zrugała ją Kamaria, która ku swojemu niezadowoleniu była zmuszona towarzyszyć markizie i jej córce.

Harmider powoli stawał się nie do zniesienia. Ludzie żądni wrażeń niecierpliwili się, a lejący się z nieba żar nie sprzyjał tłumieniu negatywnych emocji. Markiza z córką stały blis­ko podestu, w strefie przeznaczonej dla arystokracji. Dziewczynka podziwiała różno­barwne suknie bogaczek, które skutecznie zasłaniały jej widok na miejsce egzekucji. Choć skończyła osiem wiosen, była drobnym, acz pulchnym dziec­kiem. Mimo swej tuszy nigdy nie mogła usiedzieć w miejscu. Kucharka często śmiała się, że ma pieprz w tyłku. Teraz też co rusz drobiła w miejscu. Zżerała ją ciekawość, toteż w pewnym momencie, uginając lekko nogi w kolanach, odbiła się od nierównego bruku. Markiza wydała z siebie gniewne syknięcie. Dziewczynka powiodła wzrokiem po dzieciach z plebsu, na których zachowanie żaden z dorosłych nie zwracał uwagi. Nagle poczuła, jak tłum obok niej niespodziewanie się rozprasza. Do nosa dziewczynki dotarł zapach, który kojarzył jej się z Javierem. Zapach skóry rozgrzanej słońcem, przesiąkniętej potem i zroszonej morską wodą. Odwróciła głowę i zobaczyła dwóch mężczyzn, a w zasadzie mężczyznę i chłopca, który musiał być niewiele starszy od Javiego. Mimo ciasnoty nikt nie odważył się stanąć obok nich. Już na pierwszy rzut oka wyróżniali się strojem, który kłócił się z ówczesnymi kanonami mody. Mieli na sobie kuloty⁹, a także czarne, obszerne, luźno puszczone koszule z podwiniętymi do łokci rękawami i rozpięte pod szyją. Dziecię­ca ciekawość nie pozwoliła dziewczynce odwrócić wzroku, mimo że mężczyźni wywoływali w niej lekki niepokój. To nie byli osobnicy, jakich można było spotkać na ulicach Kadyksu. Zapewne byli braćmi, gdyż nawet profil mieli podobny. Głowę młodszego zdobiła bandana, spod której wystawały związane czerwoną wstążką czarne jak noc loki. Skórę miał oliwkową, wyraźnie smagniętą słońcem. W prawym uchu tkwiły dwa złote kółka, a prawy policzek przecinały dwie świeżo zagojone szramy. Na nadgarstku miał grubą skórzaną bransoletę, a do pasa przytwierdził rapier, na którego widok oczy dziewczynki rozszerzyły się w oszołomieniu. Chłopcy w Kadyksie nie chodzili z bronią. Przynajmniej nie z tą prawdziwą. Przybysze niewątpliwie zwiastowali niebezpieczeństwo, ale i przygodę, do której serce młodej Francis­ki aż się rwało.

Wzmożony ryk gawiedzi sprawił, że dziewczynka spojrzała na podest, na którym pojawił się mężczyzna w szarosrebrnym krótkim dopasowanym kaftanie i wystającej spod niego od dołu obszernej śnieżnobiałej koszuli. Przez tors mężczyzny ukośnie przechodził skórzany pendent¹⁰. Miał na sobie rhingrave¹¹, białe pończochy i czarne pantofle na koturnach. Głowę zdobił typowy hiszpań­ski kapelusz w odcieniu kaftana, przystrojony czerwoną wstążką.

– Zobacz, matko, to ojciec! – krzyknęła radośnie dziewczynka, wskazując palcem w stronę podestu i podskakując jak mała pchełka.

– Zamilcz, Francisco! – warknęła matka. – I stój spokojnie. Takie zachowanie nie przystoi damie!

Dziewczynka poczuła rumieniec wstydu wypływający na policzki. Zwiesiła pokornie głowę i słuchała tego, co odczytywał markiz, aczkolwiek nie rozumiała za wiele. Wyłapała tylko „okrutne zbrodnie”, „pirateria” i „skazany na śmierć przez powieszenie”. Poczuła dziwne mrowienie na karku, toteż oderwała wzrok od pokrytego kurzem bruku i przeniosła go na stojącego obok chłopca. Spojrzenie, jakim ją mierzył, sprawiło, że cofnęła się kilka kroków, omal nie przewracając się o własną suknię.

– Señorito! – skarciła ją Kamaria, złapała za dłoń i gwałtownie przyciągnęła bliżej siebie.

Ale Francisca nie mogła oderwać wzroku od twarzy chłopaka. Na lewym oku miał przepaskę – taką, jaką zwykli nosić piraci – a drugą bursztynową tęczówkę wbijał w nią z taką stanowczością, jakby próbował przeniknąć do jej myśli. Jego wzrok na moment skupił się na Kamarii i markizie – jakby próbował zapamiętać, jak wyglądają – po czym ponownie wrócił do twarzy dziewczynki. Nie było w tym spojrzeniu ani krzty serdeczności, wyglądał raczej jak lew szykujący się do ataku. Jedną dłoń zacis­kał kurczowo na szpadzie, jakby miał ochotę wbić ją prosto w czyjeś serce. W drugiej zaś ścis­kał amulet zawieszony na szyi na grubym rzemieniu.

Entuzjazm gawiedzi znów sięgnął zenitu, kiedy wprowadzono skazańca. Francisca odwróciła wzrok i stanęła na palcach, chcąc zaspokoić ciekawość. Ze zdumieniem stwierdziła, że mężczyzna wygląda nader zwyczajnie. Był przeraźliwie chudy, miał odstający brzuch i przeoraną bruzdami, wymizerowaną twarz. Długie, posklejane w strąki włosy opadały mu na ramiona. Nie miał koszuli, a przez dziury w kulotach wyglądała poraniona skóra. Kat – w czymś na kształt worka z dziurami na oczy wciśniętym na głowę – podszedł do skazańca i założył mu na szyję stryczek. Mimo że dziewczynka nie pojmowała wszystkiego, co się działo, dreszcz niepokoju przebiegł jej po plecach, bo dobrze wiedziała, czym jest śmierć. I nie rozumiała całego tego podniecenia bijącego z żądnego krwi tłumu.

Jej spojrzenie znów powędrowało do chłopca, który nie spuszczał wzroku ze skazanego. Wyraz twarzy miał zacięty, a dłoń na rękojeści rapiera zacis­kał w tym momencie tak mocno, że pobielały mu knykcie.

– Czy chcesz coś powiedzieć przed śmiercią, André Noirze? To twoje prawo – rzekł markiz.

– Señorze Miguelu Rodrigu Virde! – Ochrypły głos pirata poniósł się echem, a tłum zamilkł. – Twoje dni są policzone! Pożałujesz swojej decyzji! Pożałujesz, że kiedykolwiek stanąłeś na mojej drodze! Atlantyk spłynie krwią twoją i twojej rodziny!

Na te słowa ciało dziewczynki oblał zimny pot, a serce przyspieszyło. Żołądek zwinął się w ciasny supeł, więżąc oddech w płucach. Markiz bez słowa uniósł dłoń, po czym szybko ją opuścił. Ciało skazańca runęło w dół, a pętla na szyi zacisnęła się gwałtownie. Chłopak nie odrywał wzroku od sceny rozgrywającej się na jego oczach. Na jego twarzy odmalował się potworny ból. W pięści, która teraz lekko się trzęsła, nieprzerwanie ścis­kał wisior. Drugą dłonią złapał ramię mężczyzny stojącego tuż obok i wpatrującego się w egzekucję ze stoic­kim spokojem. Tylko pulsujący mięsień na policzku świadczył o tym, że jest na granicy wybuchu. Lina huśtała się na boki, nogi wisielca przestały podrygiwać, a wrzawa cichła. Młodszy z braci cały dygotał z wściekłości, wciąż wpatrując się w szubienicę. Szczęki zacis­kał tak mocno, że aż bolały go zęby. Ramiona opuścił w geście bezsilności, choć dłonie nadal kurczowo zacis­kał w pięści. Uwolniony z uścis­ku niedźwiedzi ząb – amulet, który zostawił mu ojciec na krótko przed pojmaniem – zakołysał się na jego piersi niczym wahadło. Teraz to jego miał chronić. Klatka piersiowa chłopca poruszała się w górę i w dół, jakby nie mógł nabrać powietrza. Po jego udręczonej bólem twarzy spłynęła jedna łza, którą otarł gniewnym gestem, jakby się jej wstydził. Wtem odwrócił głowę w stronę dziewczynki. Pamiętał, że nazwała markiza ojcem. Przyglądał się jej intensywnie, bo chciał dokładnie zapamiętać, jak wygląda. Jego uwagę przykuły duże zielone oczy otoczone nienaturalnie długimi rzęsami i pieprzyk tuż nad prawym kącikiem ust. W jego bursztynowym spojrzeniu pojawiło się coś okrutnego, niczym omen nieuchronnie nadciągającej śmierci. Twarz chłopaka przybrała złowieszczy grymas, a usta poruszyły się nieznacznie, wypowiadając słowo, na które dziewczynka pobladła:

– Francisca… – Głos miał nis­ki, głęboki, choć momentami brzmiał jeszcze jak chłopięcy.

Wyraźnie dało się słyszeć zniekształconą literę „r”, wypowiadaną podobnie, jak robiła to señora Morena podczas lekcji francus­kiego. Zarówno chłopiec, jak i Francisca odnieśli wrażenie, że entuzjastyczny ryk gawiedzi nagle ucichł. Powietrze stało się jeszcze bardziej gęste i duszne, a czas jakby stanął w miejscu. Był tylko jedno­oki, udręczony chłopiec i ośmio­letnia dziewczynka, której ciałem zawładnął lęk, jakiego dotąd nie doświadczyła. Paniczny, obezwładniający swoimi lodowatymi mac­kami niczym pajęcza sieć i mrożący krew w żyłach. Francisca odszukała po omac­ku ramię służącej, ale nie była w stanie przerwać kontaktu wzrokowego z chłopakiem. Wydawało jej się, że bursztynowe oko rzuciło na nią swego rodzaju urok, mąciło w głowie i nie pozwalało przymknąć powiek.

– Marcosie, na ognie Świętego Elma! – Stojący obok chłopca mężczyzna jakby otrząsnął się z letargu i szarpnął brata za rękę, którą ten zdążył już do połowy wyjąć rapier. – Nie teraz!

Chłopiec nadal wbijał spojrzenie bursztynowego oka w dziewczynkę, nawet kiedy jego towarzysz siłą odciągnął go w stronę portu. Francisca poczuła, że zły czar prysł, i momentalnie wtuliła się w Kamarię.

– Co się dzieje, señorito? – spytała zaniepokojona służąca, po czym zwróciła się do markizy: – Señoro, ona cała dygoce.

– Francisco! – Matka dziewczynki chwyciła ją za ramiona i potrząsnęła nią gwałtownie, ale z gardła Francis­ki wydobył się tylko cichy szloch i momentalnie zalała się łzami. Markiza cmoknęła z dezaprobatą, jak to miała w zwyczaju, i skomentowała zniesmaczona: – Może to nie był dobry pomysł, żeby cię tu zabierać. Idziemy, Kamario.

Na miękkich nogach, z sercem łomoczącym w piersi i załzawionymi policzkami Francisca ruszyła do domu, kurczowo ścis­kając dłoń służącej. Nie mogła jednak pozbyć się wrażenia, że złotooki chłopiec cały czas ją obserwuje. Nawet w drodze do domu czuła na plecach jego świdrujące spojrzenie i widziała diaboliczny uśmiech, który posłał jej, zanim wbiła wzrok w bruk.

3 Angażanty – dwu- lub trzywarstwowe mankiety wykonane z gazy, muślinu albo koronki.

4 _Civettuola_ (wł.) – muszka, czyli sztuczny pieprzyk umieszczany nad ustami.

5 Konduita – dobre maniery.

6 Grotmaszt – główny maszt na statku.

7 Dezabil – niekompletny bądź swobodny strój domowy, poranny lub nocny.

8 Empanadillas – hiszpań­skie pierożki z mięsem.

9 Kuloty – spodnie za kolano.

10 Pendent – ozdobny skórzany pas zakładany przez ramię, służący do noszenia broni białej.

11 Rhingrave – bryczesy, które miały krótkie, mocno pofałdowane nogawki.PIERWSZA SZKLANKA¹²

„Och, Arabella marsel¹³ stawia,

Och, Arabella marsel stawia,

Och, Arabella marsel stawia, Sunąc w dół rzeki”¹⁴.

_The Saucy Arabella_, __ szanta

Francisca

_AD 1704_

Od czasu spotkania chłopca o bursztynowym oku minęły cztery lata. Nigdy więcej nie poszłam do Doku Straceń. Matka stwierdziła, że widocznie jestem zbyt wrażliwa, by oglądać publiczne egzekucje. Była dość zimną damą, choć wiedziałam, że mnie kocha, mimo że nigdy mnie nie przytulała i strofowała przy byle okazji. Z kolei ojciec, gdyby mógł, rzuciłby mi do stóp cały świat. Dla swojego oczka w głowie, jedynego dziec­ka, zrobiłby – jak za każdym razem powtarzał – wszystko.

Na świecie pojawiłam się, kiedy rodzice stracili już nadzieję na posiadanie potomstwa, pewnie dlatego traktowano mnie jak kruchą porcelanę i rozpieszczano na każdym kroku. Byłam pulchną dziewczynką o rumianych policzkach i dość jasnej jak na Hiszpankę cerze. Moje proste jak druty brązowe włosy Kamaria codziennie układała za pomocą żelazka, dzięki czemu choć przez moment mogłam się stać dumną posiadaczką loków opadających falami na plecy.

Siedziałam w naszej kuchni i przyglądałam się poczynaniom kucharki, która właśnie postawiła przede mną świeżo zrobione tejas de almendra¹⁵. Łapczywie złapałam jedno i wbiłam w nie zęby. Kruche ciasto wypełniło moje usta delikatnym smakiem. Spojrzałam przez kuchenne okno na spokojne ciemnoniebies­kie wody Atlantyku, na którym raz po raz pojawiały się białe bałwany. Krzyk morskiego ptac­twa wywołał na mojej twarzy uśmiech. Odkąd sięgałam pamięcią, marzyłam o podróży statkiem i często namawiałam ojca, żeby zabrał mnie w rejs. Obserwowałam marynarzy schodzących ze statku, który właśnie zacumował w porcie. Z oddali dostrzeg­łam osobę, której wyczekiwałam chyba bardziej niż jutrzejszego dnia, swoich dwunastych urodzin. Javi zaciągnął się na statek i od dwóch lat był chłopcem okrętowym, a teraz wracał z kolejnej morskiej wyprawy. Nie mogłam się doczekać mrożących krew w żyłach opowieści o dalekich podróżach, miejscach, które odwiedzał, i niebezpiecznych piratach.

Już po chwili usłyszałam jego kroki w sieni. Wpadł z impetem do kuchni i rzucił się na szyję swojej matce. Przytuliła go mocno, a potem rąbnęła przez głowę kuchenną ścierą, dyskretnie wycierając łzy.

– Witaj, señorito. – Uśmiechnął się do mnie łobuzersko i skłonił w pas.

Zachichotałam i poczułam, że się czerwienię. Mimo to odpowiedziałam szerokim uśmiechem, nie mogąc uwierzyć, jak bardzo się zmienił od ostatniego pobytu w domu. Nie był już chuderlawym czternastolatkiem. Z rejsu na rejs jego ramiona stawały się coraz szersze, a twarz coraz bardziej opalona. Ciemnobrązowe włosy pojaśniały od promieni słonecznych. Wyciągnęłam w jego stronę tacę z tejas. Ochoczo zabrał się do jedzenia. Obserwowałam zgrubienia na jego dłoniach, poła­mane paznokcie i skórę na przedramionach miejscami poparzoną od słońca. Przyniósł ze sobą zapach morskiej wody i ryb. Zapach przygody. Miałam ochotę podejść do niego, przytulić się i zamknąć oczy. Robiłam tak często, gdy byliśmy sami. Słuchałam jego opowieści i w wyobraźni przenosiłam się w odległe kraje.

Skłamałabym, gdybym zaprzeczyła, że już wtedy się w nim podkochiwałam. I chociaż miałam dopiero dwanaście lat, dobrze wiedziałam, że to zauroczenie pozostanie tylko marzeniem. Moi rodzice nigdy nie zgodziliby się na ślub z synem kucharki. Nie byłam naiwna. Nikt jednak nie zabraniał mi spędzać z nim czasu, zatem korzystałam, jeśli tylko było to możliwe. Odkąd zaczął wypływać w morze, widywaliśmy się zaledwie kilka dni w miesiącu, czasem rzadziej. Ale bardzo się cieszyłam, że poświęcał mi swój wolny czas.

Zabraliśmy talerz tejas i poszliśmy do ogrodu na tyłach domu. Usiedliśmy na trawie i wpatrywaliśmy się w ocean. Przymknęłam oczy i pozwoliłam, by słona bryza owiewała mi twarz.

– Jak tam jest, Javi?

– Gdzie? – spytał lekko piskliwym głosem, który jednak przypominał barwą głos dorosłego mężczyzny.

Przez moment w mojej głowie pojawił się obraz chłopca z bursztynowym okiem. Zadrżałam. Podniosłam powieki i spojrzałam na przyjaciela. Leżał z zamkniętymi oczami wyciągnięty na trawie i chrupał kruche ciastka. Obszerną koszulę zdjął, zrolował i podłożył sobie pod głowę. Teraz zdałam sobie sprawę, że już nie wygląda jak chłopiec, że zaczyna przypominać mężczyznę. Ciężka praca na okręcie sprawiła, że jego ciało składało się właściwie z samych mięśni. Znów poczułam, że się rumienię.

– Na statku, na oceanie… Chciałabym kiedyś popłynąć w rejs, to musi być ciekawa przygoda.

Usiadł i przyjrzał mi się uważnie, a po chwili roześmiał serdecznie.

– Wiesz, że załoga niechętnie wpuszcza niewiasty na ­statek?

– Dlaczego? – zapytałam zas­koczona.

– Mówi się, że obecność damy na statku przynosi pecha. Dla angielskich marynarzy statek to „ona” i wierzą, że będzie zazdrosny, gdy w pobliżu znajdzie się konkurencja.

Teraz to ja wybuchnęłam śmiechem, ale twarz Javiera pozostała poważna. Poczułam się zawstydzona, kiedy odezwał się po chwili, jakby zawiedziony:

– Szkoda, że jesteś jeszcze takim dziec­kiem, Francisco. – Pogładził mnie szorstką dłonią po policzku.

Nie odpowiedziałam, bo w zasadzie nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Zabolały mnie jego słowa. Spuściłam głowę i zaczęłam skubać źdźbła trawy. Słyszałam, jak się podnosi i jak szeleści materiał koszuli, kiedy wkładał ją przez głowę.

– Ej, Paqui¹⁶. – Poczochrał moje włosy, przez co jeszcze bardziej się naburmuszyłam. – Nie bocz się.

Wstałam zezłoszczona i pobiegłam w stronę plaży, nie oglądając się za siebie. Poczułam ciepły srebrzysty piasek pod bosymi stopami. Nie zatrzymałam się, tylko wbiegłam do wody po kolana, mocząc przy tym suknię. W myś­lach widziałam skwaszoną minę matki, gdyby to zobaczyła. Woda była przyjemnie ciepła. Spojrzałam tęsknie na płynący w oddali galeon. Marzyłam o dalekich wyprawach. Uwielbiałam, jak Kamaria opowiadała mi o swojej podróży z Czarnego Lądu, i mimo że jej historia była smutna, zazdrościłam jej tej możliwości.

Często rozmawiałam na ten temat z ojcem, ale był tego samego zdania co Javier. Jego dodatkowym argumentem byli grasujący po morzach i oceanach bezwzględni piraci. Czasem słyszałam, jak raczył swoich przyjaciół makabrycznymi historiami o tym, jak korsarze¹⁷ zmuszają załogę napadniętego statku do chodzenia po desce zawieszonej nad wodą, czy o opiekaniu nieszczęśników nad ogniem. Chociaż od tych opowieści włosy jeżyły mi się na całym ciele, nie przestałam marzyć o rejsie po morzu. Tym bardziej że od czasu powieszenia André Noira nie słyszano już o atakach na hiszpań­ską flotę. Jakby wraz z jego śmiercią zakończyła się era piratów u wybrzeży ­Hiszpanii i ­Zachodniej Afryki. Było to jednak złudne przekonanie.

*

W nocy miałam problemy z zaśnięciem. Jak co roku nie mog­łam się doczekać urodzin. Czułam rozchodzący się po domu zapach pieczonego przez kucharkę ciasta i głośno burczało mi w brzuchu. Zastanawiałam się, jakie prezenty dostanę tym razem. Marzyłam o kucyku albo kolorowej papudze z zamorskiego kraju. W całym ciele czułam przyjemne podenerwowanie.

Jeśli akurat nie miałam lekcji z señorą Moreną, pozwalano mi towarzyszyć Kamarii w wyprawie po zakupy na miejski targ. To właśnie tam po raz pierwszy zobaczyłam te egzotyczne ptaki. Wycieczki z naszą służącą były źródłem skrajnych uczuć. Musiałam się powstrzymywać od radosnego podskakiwania, kiedy lawirowałam pomiędzy stois­kami i wolno mi było próbować tropikalnych owoców. Ekscytowałam się możliwością poczucia faktury różnych materiałów na sukienki. Mimo że byłam wtedy jeszcze dziec­kiem, mojej uwadze nie umknęło udręczone spojrzenie Kamarii, kiedy przechodziłyśmy obok miejsca, w którym handlowano ludźmi. Większość niewolników miała taki sam kolor skóry jak ona. Przypominał mi kakao. Wszyscy byli przeraźliwie chudzi, a w ich oczach widniała trwoga. Ogromny mężczyzna z dużym brzuchem przypominającym beczkę dzierżył w pięści batog i potrząsając nim, głośno wykrzykiwał cenę, a zarazem zachwalał atuty każdego niewolnika.

Wiedziałam, że Kamaria też pochodzi z takiego targu. Kiedyś mi o tym opowiedziała. Płakałam, gdy mówiła o swojej pięknej tropikalnej osadzie, z której zabrano ją wbrew jej woli. Jak napadli na nich biali żołnierze, jak zabili jej ojca i braci, bo jej bliscy postanowili się bronić. Wydawało mi się dziwne, że jedni ludzie uważali się za lepszych od innych, ale trzymałam buzię na kłódkę. Mój ojciec myś­lał zupełnie inaczej, tak samo jak matka. Miałyśmy zatem z Kamarią swoją tajemnicę, którą chowałam głęboko w sercu. Podobnie jak opowieści, którymi raczyła mnie na dobranoc. Dobrze wiedziałam, że rodzice by tego nie pochwalili. Obawiałam się nawet, że mogliby ukarać służącą.

Tego dnia wracałyśmy szybciej. Kamaria niosła ciężkie torby, a ja w podskokach podążałam kilka kroków przed nią, wyśpiewując francuską piosenkę, której ostatnio uczyła mnie señora Morena. Musiałam przyznać, że jedną z jej niewielu zalet była właśnie znajomość niezwykłych piosenek. Mimo to lubiłam się uczyć. A w szczególności lubiłam czytać. Informacje zapisane na pożółkłych kartkach ksiąg, które znajdowały się w bibliotece moich rodziców, często przyprawiały mnie o szybsze bicie serca, choć większości z nich nie rozumiałam. To w nich wyczytałam zapis­ki żeglarzy pływających po bezkresnych wodach oceanu. To właśnie one sprawiły, że zapałałam miłością do podróży.

Weszłyśmy do domu pachnącego pieczenią. Tradycyjne urodzinowe menu w naszej rodzinie składało się z ­pieczonego jagnięcia, gotowanej kukurydzy i ogromnego tortu na deser. Wszystkie pomieszczenia lśniły czystością, bo z okazji moich dwunastych urodzin ojciec zaprosił wyjątkowych gości. Czułam lekkie podenerwowanie i ekscytację. Lubiłam, kiedy dom był pełen ludzi, ale pierwszy raz zdarzyło się, że zaproszono kogoś na moje przyjęcie. Kamaria poszła zanieść zakupy, a ja ruszyłam do swojego pokoju. Po drodze wpadłam na ojca. Byłam zas­koczona, ponieważ nigdy nie zjawiał się przed pod­wieczorkiem. Nawet w moje urodziny. Posłał mi szeroki uśmiech, cmoknął mnie w czoło i zniknął w swojej sypialni.

Pchnęłam ciężkie drewniane drzwi i moim oczom ukazała się przepiękna suknia. Różniła się od tych, które zwykłam nosić podczas uroczystości. Bardziej przypominała te przywdziewane przez moją matkę. Podeszłam bliżej i dotknęłam palcami delikatnego zielonego materiału zdobionego złotymi pasami. Pierwszy raz widziałam coś tak pięknego. Ciche pukanie do drzwi wyrwało mnie z zadumy. Do pomieszczenia wsunęła się Kamaria. Widziałam, jak na widok sukni rozbłys­ły jej oczy. Pomogła mi się umyć, a następnie opasała mnie sztywnym stanikiem, który tuż przy dekolcie miał ozdobną złotą rozetkę. Cała suknia była nadzwyczaj lekka mimo sztywnej płóciennej spódnicy. Rękawy sięgały mi do łokci, były wykończone koronkowymi angażantami, a z tyłu sukni upięto tren. Moje włosy znów potraktowano żelazkiem, by układały się w powabne loki. Całości dopełniły pantofle na niewielkich obcasach i wysoki koronkowy czepeczek. Ku mojemu zdumieniu po raz pierwszy Kamaria nałożyła mi na twarz grubą warstwę bielidła, a na nią puder perłowy. Starannie wyczerniła moje brwi i rzęsy, a na policzki naniosła odrobinę różu. Usta przejechała ogniście czerwoną barwiczką. Przejrzałam się w lustrze. Wyglądałam dojrzalej. Jak młoda kobietka, nie jak dziec­ko, którym nadal byłam. Westchnęłam ciężko.

– Nie podoba się, señorito?

Lekko zatrwożony głos służki przywołał na moją twarz uśmiech. Nie lubiłam, kiedy była smutna.

– Wyglądam… – przez chwilę szukałam odpowiedniego słowa – jak nie ja.

– Wyglądasz, jak na młodą damę przystało, Francisco. – W pomieszczeniu rozległ się surowy, wyzuty z emocji głos matki. – Mniemam, że twoje maniery będą na równie wysokim poziomie. Señor Rivero to ważna osobistość. Nie chciałabym się najeść przez ciebie wstydu.

– Nie zawiodę cię, matko – odparłam posłusznie.

– To się okaże – mruknęła posępnie. – Idziemy. Nie każmy gościom czekać.

Jak zwykle nie zdradzała żadnych emocji poza wystudiowanym chłodem. Jakbym nie była godna odrobiny miłości. A ja jak zwykle zdusiłam ból w klatce piersiowej. Odruchowo wygładziłam przód sukni, przywołałam na twarz wyćwiczony uśmiech i ruszyłam za matką.

Nazwis­ko Rivero już wcześniej parokrotnie obiło mi się o uszy. Od dobrych kilku miesięcy pojawiało się podczas rozmów między moimi rodzicami. Teraz, kiedy przekroczyłam próg jadalni, w której stoły aż uginały się od nadmiaru jedzenia, zrozumiałam, że to muszą być naprawdę ważne osobistości.

– A oto i ona. – Przepełniony dumą i radością głos ojca wypełnił moje serce ciepłem. – Moja córka Francisca Rodrigo ­Lopez.

Dygnęłam przed mężczyzną w wieku ojca, a następnie przed jego żoną. Señor Rivero ujął moją dłoń i kłaniając się w pas, złożył na niej pocałunek. Poczułam, że moje policzki kraśnieją, jednak bielidło bardzo dobrze skryło to przed oczami innych. W końcu mój wzrok spoczął na towarzyszącym im chłopcu. A w zasadzie młodym mężczyźnie. Wyglądał jak młodsza kopia swojego ojca. Czarne gęste włosy opadały mu na ramiona, trójkątna twarz nie wyrażała żadnych emocji, ale w jasno­brązowych oczach dostrzegłam błysk zainteresowania. Kącik ust drgnął mu nieznacznie, kiedy przed nim dygnęłam. Ujął mą dłoń i podobnie jak señor Rivero złożył na niej pocałunek.

– Miguel Rivero Remisa – przedstawił się, po czym puścił moją rękę.

– Zjedzmy, a potem dajmy młodym trochę czasu – odezwał się _papá_, gestem zapraszając gości do stołu.

O dziwo, zostałam posadzona tuż koło Miguela, który przez cały obiad uprzejmie mi usługiwał. Czułam się niezwykle zakłopotana całą tą sytuacją. Nie pojmowałam, dlaczego ten młodzieniec jest dla mnie taki miły i z jakiego powodu nie odstępuje mnie na krok. Gdy wyszliśmy na patio, dorośli uraczyli się sangrią, a ja podążyłam w stronę plaży. Słyszałam za sobą kroki Miguela. Kiedy dotarliśmy do brzegu, w porę się zatrzymałam, przypominając sobie, że mam na stopach eleganc­kie pantofle. Matka by mnie zrugała, gdybym je zamoczyła.

– Nie jesteś ukontentowana, señorito?

– Słucham? – Popatrzyłam na niego, nic nie rozumiejąc.

– Poznamy się lepiej z czasem, ale mniemam, że to dobra decyzja dla nas obojga.

– Wybacz, ale nie pojmuję twych słów – przyznałam.

– Jak to? – Zdziwił się. – Toż dziś nasze zmówiny.

– Zmówiny? – jęknęłam, cofając się i nieopatrznie wdeptując w wodę.

Nie zwracałam na to uwagi. Z szalejącym z przestrachu sercem wpatrywałam się w młodzieńca, którego najwyraźniej rodzice wybrali mi na męża. Przecież miałam dopiero dwanaś­cie wiosen. Czułam, że broda zaczyna mi drżeć.

– Coś cię zasmuciło, señorito?

Nie odpowiedziałam. Chwyciłam suknię, uniosłam ją i biegiem ruszyłam w stronę domu, ignorując nawoływania Miguela. Czmychnęłam do swojej sypialni i nie opuściłam jej już do końca dnia. Leżałam na posłaniu i wpatrywałam się w drewniany sufit, rozmyś­lając nad tym, co mnie teraz czeka. Zmówiny… To oznaczało, że w niedalekim czasie wezmę ślub. Nie chciałam ślubu. Chciałam popłynąć statkiem, zwiedzić obce kraje i przeżyć przygodę. Ani myś­lałam zostawać czyjąś żoną. Przynajmniej nie w najbliższej przyszłości. Małżeństwo wią­zało się z posiadaniem dzieci. Na to ani trochę nie byłam gotowa. Sama jeszcze czułam się dziec­kiem. Jednakowoż najbardziej zabolało mnie to, że zrobiono z tego tajemnicę. Ani matka, ani _papá_ nie pisnęli słowa, że moim prezentem urodzinowym okaże się narzeczony. Poczułam się oszukana.

Kiedy goście odjechali, matka zawitała do mojego pokoju i oświadczyła, że ją zawiodłam i przyniosłam rodzinie tylko wstyd i hańbę. Milczałam, z pokorą przyjmując jej tyradę wypowiadaną jak zwykle lodowatym tonem.

Nazajutrz nakazano mi spędzić cały dzień o chlebie i wodzie w pokoju, żebym przemyś­lała swoje zachowanie. Późnym popołudniem zjawił się _papá_. Tkwiłam w wykuszu okiennym, obserwując leniwe muśnięcia fal obijających się o piaszczysty brzeg. Objęłam kolana dłońmi i położyłam na nich głowę. Było mi tak strasznie smutno i źle. _Papá_ usiadł naprzeciwko, dokładnie w tej samej pozie, a po chwili lekko trącił stopą moją nogę. Zmusiłam się do oderwania wzroku od kojącego kraj­obrazu i wbiłam spojrzenie w przepełnione troską oczy ojca.

– Chodź tu do mnie, Paqui. – Wyciągnął ramiona.

Bez wahania wtuliłam się w jego ciepły tors i wybuchnęłam głośnym płaczem.

– Przepraszam, papo. Przepraszam… Przyniosłam ci wstyd i…

– Już dobrze, kochanie. – Uspokajająco gładził mnie dłonią po włosach. – Nikt nie ma do ciebie pretensji.

– Matka powiedziała… – zaczęłam, ale wszedł mi w słowo.

– Matce zależy na twoim szczęściu. Chce dobrze wydać cię za mąż. Miguel Rivero to idealny kandydat. Ale rozmawiałem z jego ojcem. To naprawdę porządna rodzina. Z tradycjami. Wielkim majątkiem. Nie mają ci za złe twoich fumów. Wręcz przeciwnie. Zależy im, żebyście lepiej się poznali z Miguelem…

– Nie chcę jeszcze wychodzić za mąż, papo…

– Ale nikt nie mówi, że to nastąpi od razu – uspokajał mnie. – Najwcześniej za trzy, może cztery lata.

– Myś­lałam… – Poczułam, że oblewam się rumieńcem ­wstydu.

– Oj, głuptas­ku! – Ojciec zaśmiał się i ponownie pocałował mnie w głowę.

Przytuliłam się do niego i spojrzałam na ocean. Z portu wypływał właśnie piękny żaglowiec. Pruł przez fale dumnie niczym paw. _Papá_ przytulił mnie mocniej do siebie, a ja oplotłam ramiona wokół jego szyi i wdychałam jego zapach. Pachniał tabaką i morzem – kojarzyło mi się to z bezpieczeństwem. Nigdy nie pozwoliłby mnie skrzywdzić. Przytuliłam twarz do jego szorstkiego od zarostu policzka. Kiedy byłam mała, chciałam, żeby _papá_ został moim mężem. Teraz wiedziałam, że to niemożliwe, ale nadal uważałam, że jest przystojny. Oczy miał ciemnobrązowe, włosy czarne z pasmami siwizny, a schowany za idealnie przystrzyżoną brodą uśmiech potrafił chwycić za serce każdą damę. Tkwiliśmy tak w ciszy i wpatrywaliśmy się w horyzont za oknem. Mewy wykonywały swoje akrobacje lub przysiadały na falach, by odpocząć. Miłość do morza to było coś, co nas łączyło. Z wyglądu byłam podobna do matki, ale charakter i zamiłowania odziedziczyłam po ojcu.

– Mam dla ciebie niespodziankę, Paqui. – Usłyszałam jego szept przy uchu. – A w zasadzie to prezent od señora Rivera.

– Prezent? – Odsunęłam się tak, żeby widzieć jego twarz.

W środku wszystko aż mnie mrowiło. Kiedy ojciec milczał, zaczęłam marudzić i skomlić niczym szczeniaczek. W końcu odwrócił się ze mną do okna i wpatrując się w ocean, odezwał się poważnym tonem:

– W przyszły piątek o tej porze znajdziesz się właśnie tam.

– Tam? – Nie zrozumiałam i powiodłam spojrzeniem w tym samym kierunku.

Wzrok ojca był utkwiony w statku.

_Nie…_

_Niemożliwe…_

– Zabierasz mnie w rejs? – zapytałam ostrożnie, nie chcąc robić sobie nadziei.

– Widzisz, córeczko, opowiadałem señorowi Rivero o twoich żeglarskich pasjach. Tak się składa, że ma posiadłość u wybrzeży Afryki.

– Popłynę statkiem?! Prawdziwym?! – niemalże krzyknęłam, przykładając pięści do policzków i dreptając w miejscu.

– Tylko do Ceuty. To niecałe siedemdziesiąt siedem mil morskich, więc popłyniemy zaledwie pięć godzin, może krócej…

Wydałam z siebie głośny pisk i wyrwałam się z ramion ojca. Skacząc, śmiejąc się i popis­kując, przemierzałam wszystkie pomieszczenia w domu w poszukiwaniu matki.

– _Mamá! Mamá!_ – krzyczałam, ponieważ chciałam jak najszybciej podzielić się z nią tą radosną nowiną.

Zastałam ją na patio za domem. Siedziała w jednym z foteli i popijała herbatę z filiżanki. Na widok mojego entuzjazmu skrzywiła się nieznacznie, a następnie odezwała surowo:

– Dlaczego robisz taki harmider, Francisco?

– Popłynę statkiem! – wykrzyczałam szczęśliwa, nie robiąc sobie kompletnie nic z jej srogiej miny i powściągliwości. Zawsze się tak zachowywała. Zdążyłam się przyzwyczaić. – Czyż to nie cudowne?

– Nie – odparła i odwróciła głowę z powrotem w stronę plaży. – Aż dziw bierze, że po twoim skandalicznym zachowaniu ktoś tak dystyngowany jak señor Rivero chce cię jeszcze w ogóle oglądać.

Nie zdołała jednak ostudzić mojego zapału. Oto moje największe marzenie miało się ziścić. I nic nie mogło mi tego zepsuć, nawet dąsy matki.

12 Szklanka – tu: uderzenie w odpowiednim rytmie w dzwon okrętowy służący do odmierzania czasu i wyznaczania czterogodzinnych wacht. Pierwsza szklanka (wybicie) to pół godziny. Czterogodzinną wachtę kończyło wybicie ośmiu szklanek.

13 Marsel – prostokątny żagiel rejowy.

14 Tłumaczenie szant, z wyjątkiem _Morskich opowieści_ i _Hiszpań­skich dziewczyn_, pochodzi od autorki.

15 Tejas de almendra – kruche ciasteczka, zwane po polsku cygaretkami.

16 Paqui (czyt. paki) – zdrobnienie od imienia Francisca.

17 Korsarz – pirat działający na zlecenie władcy w czasie wojny lub pokoju; na podstawie listu kaperskiego mógł bez konsekwencji grabić statki wrogich państw, a jego wynagrodzeniem była część lub większość łupów.