Czarny koń zabija nocą. Najciekawsze kryminały PRL. Tom 5 - ebook

1.

Tego poranka wstałem zmęczony i zły. Kiedy rozsunąłem zasłony i stwierdziłem, że niedziela jest słoneczna – mój humor jeszcze się pogorszył. Pracowałem niemal całą noc, już którąś z rzędu – nic dziwnego, że kląłem cały świat. Po licha zgodziłem się pracować w tej branży!… Cholera! Rzucę wszystko i pójdę na emeryturę, było coś niecoś partyzantki, lata spędzone w lesie liczą się podwójnie, wystarczy z nawiązką…

W takich chwilach sięgałem zawsze pamięcią wstecz. Początki pracy w milicji, pierwsze, trudne dni… Bandy, rabusie, mordercy… Ochrona młodej władzy, którą nie wszyscy jeszcze akceptowali. Ale to była solidna szkoła! Podniszczony, szaro-stalowy mundur otrzymałem dopiero po dwóch latach służby, do tego czasu od zwykłych zjadaczy chleba różniłem się tylko opaską. Opaska… Kawałek czerwonego płótna z wyszytymi niewprawną ręką literami MO… Wisiała owa opaska na honorowym miejscu nad biurkiem, w mieszkaniu.

Zmitygowałem się. Nie ma co kląć, w końcu lubię swoją pracę. Na emeryturę? Głupie gadanie! Trzy lata do pięćdziesiątki i… emeryt! Jaki emeryt! Zwariowałeś, chłopie? Prawie sto kilogramów wagi, wzrost jak trzeba, zdrowie – nie najgorsze, umysł… no, nie jest tak źle i… emerytura. Bzdury!

Za oknem panowała ładna pogoda, był bezwietrzny i ciepły dzień lipcowy. Ocknąłem się z zamyślenia. Zmęczenie dokuczało – nic dziwnego – równolegle nadzorowałem sześć poważnych spraw, ich końca nie widziałem nawet w najbardziej różowym śnie, szef i prokuratorzy ponaglali, a ja… miałem tylko siedemnastu ludzi i swój przeciążony bezsennością koncept.

Teren wielkiego portu był zawsze wdzięcznym teatrem działań aktorów, którym role pisał chyba sam Lucyfer, a reżyserię prowadził jego zastępca. Doliniarze, waluciarze, paserzy, płotki i rekiny podziemia gospodarczego, niektórzy nieuczciwi marynarze, spekulanci, sutenerzy, prostytutki i wreszcie ci najgroźniejsi, „arystokracja kryminalna” – spece od mokrej roboty. Ileż to razy spokojna Odra wyrzucała zwłoki rzekomych samobójców, ileż to razy gdzieś w ogródkach działkowych lub peryferyjnych parkach, w Lasku Arkońskim znajdowano martwego człowieka! Także i szczecińskie piwnice, mieszkania, strychy i poddasza odkrywały często liczne ponure tajemnice. I wszędzie tam, gdzie tylko zaistniało najmniejsze podejrzenie, że wycieczka na tamten świat nie była dobrowolna i gdzie inni już nie dawali rady – do akcji wkraczałem ja i moja ekipa, dwóch kapitanów, trzech poruczników, czterech podporuczników, podoficerowie i personel pomocniczy.

Tak… Szczecin jest pięknym miastem… Posiada wspaniałe osiedla, ogromne parki, zieleń. Zrobiliśmy tutaj wiele, odbudowaliśmy to miasto, a właściwie wznieśliśmy je na nowo, nie potrafiliśmy jednak dotąd rozprawić się z marginesem społecznym, dlatego moja praca była potrzebna.

Komendy powiatowe alarmowały również, donosiły o przestępstwach, prosiły o pomoc w rozwiązywaniu trudniejszych spraw.

A pogoda była ładna. Dlatego właśnie ogarnęło mnie uczucie, które człowiek lubujący się w dosadnych określeniach nazywa przeważnie wściekłością. Uzmysłowiwszy sobie dodatkowo, że na stadionie przy ulicy Twardowskiego Pogoń miała rozegrać ligowy mecz z zabrzańskim Górnikiem – znów straciłem humor. Istna huśtawka nastrojów! „Ślęcz tu całą niedzielę nad aktami, do diabła!”

Z mojej kawalerki na siódmym piętrze nowoczesnego punktowca mogłem ogarnąć wzrokiem niemal pół Szczecina. Widok, jaki mi się jawił, jedyny w swoim rodzaju, z nawiązką wynagradzał trudy wcale nierzadkich wspinaczek – te przeklęte windy! – oraz akustykę, dobrą może w teatrze, ale cholernie nieprzydatną w mieszkaniu. Odgłosy dochodzące zza ścian serdecznie przeszkadzały w lekturze współczesnych książek i w studiowaniu akt. Wiem, wiem, że narażam się prokuratorom przyznając się do popełnienia owej ciężkiej zbrodni, ale niechaj wiedzą, że milicjanci nie odbębniają czasu od ósmej do trzeciej…

Widok należał zatem do imponujących. Wysokie dźwigi portowe wyciągały szyje z porannej mgły przygnanej znad Zalewu niczym jakieś przedpotopowe gady, bryły elewatorów, doków i zabudowań stoczniowych pstrzyły krajobraz czernią i brązem, urozmaicały go sylwetki statków, smukłe, niskie, pękate, wysokie, proste i garbate, tkwiły nieruchomo stwarzając złudzenie martwoty, ale port tętnił pracą również w niedzielę, tyle że z tej odległości nie mogłem tego stwierdzić. Przy goleniu zmusiłem się do intensywnego myślenia.

Jestem zmęczony, pracy dużo, i tak jej nie podołam. Co się stanie, jeśli tę słoneczną, lipcową niedzielę spędzę jak normalny człowiek? Hm…

Poczułem, jak kamień spada mi z serca.

Śniadanie w barze Ekstra. Chodziłem tam, bo mieli ciemne piwo, jedzenie było pod psem. Spacer – długi, męczący. Mój organizm domagał się ruchu i świeżego powietrza. Do meczu pozostawało jeszcze trochę czasu, wstąpiłem do Klubu Książki i Prasy przy Alei Wojska Polskiego. Zacisznie, przyjemnie. Jak inni zagłębiłem się w stos kolorowych tygodników zagranicznych, pełno golizny. Niezła kawa, idylla. Pięknie zaczęła się niedziela…

Nie zwróciłem uwagi na mężczyznę, który przysiadł się do stolika. Cofnąłem nogi, aby zrobić mu miejsce. Czytałem i czułem, że przygląda mi się bacznie, natarczywie. Nie podnosiłem jednak wzroku. Dopiero słysząc charakterystyczny śmiech uprzytomniłem sobie, że tkwi w owym chichocie coś znajomego. Odłożyłem gazetę i… oczom nie mogłem uwierzyć.

Arystoteles Bax, jak Boga kocham, jakem ateista! Siedział przede mną, jak gdyby nigdy nic, i mrugał zza kwadratowych szkieł.

– Cześć, skąd się tu wziąłeś, chłopie? – uścisnąłem wylewnie dłoń starego przyjaciela i współpracownika.

– Cześć, nie połam mi palców, Pawełku – z pewną energią wyrwał rękę, roztarł palce.

– Zeszczuplałeś… – powiedziałem ostrożnie, pamiętając, że onegdaj też nie odznaczał się zbytnią korpulentnością.

– Bez pleców trudno o brzuch – oświadczył smętnie. – Ty także nie wyglądasz najlepiej. Klub, gazety, jesteś na emeryturze?

Zamilkliśmy, bo zewsząd rozległy się ostrzegawcze syknięcia. Dalszy dialog prowadziliśmy półgłosem. Powtórzyłem pierwsze pytanie.

– Mam urlop – odparł – zamierzam spędzić dwa, może trzy tygodnie nad morzem, w Świnoujściu.

– Pozazdrościć! Jak z pokojem?

– Będę walczył na miejscu.

„Naiwniak” – pomyślałem w duchu, powiedziałem jednak oględnie:

– Będziesz miał kłopoty. W tym mieście ludzie rezerwują kwatery na rok naprzód, ale nie zostawię cię w biedzie. Jaki masz plan na dzisiaj?

– Zobaczyć Szczecin. Dzwoniłem do ciebie z dworca, telefon milczał, a w komendzie także nic nie wiedzieli. Nie ożeniłeś się?

– Bez ciebie by się nie obyło, chłopie!

– Jeśli masz na myśli noc poślubną – nic z tego, żony przyjaciół mnie nie interesują…

– Art, nie gniewaj się – odpowiedziałem podobnym tonem. – Tobie i żonę bym powierzył, ale skończmy z tym. Po co jedziesz do Świnoujścia?

– Odpocząć.

– Tylko? Tak zwyczajnie? Nie żartuj.

– Przy okazji zamierzam poznać język szwedzki.

– W ciągu trzech tygodni?

– Mogę przedłużyć swój pobyt do miesiąca, ale tylko wtedy, gdyby mi nie szło.

– No, tak… Wpadnę tam na parę dni.

– Bierz urlop i wal ze mną.

– Chłopie, sześć spraw na karku!

– Co? Czekaj, coś mi tu nie pasuje. Widziałem na mieście plakaty, Pogoń z Górnikiem, to może być niezły mecz, ty sobie w niedzielne przedpołudnie czytasz gazety, i na mecz pewnie także idziesz, co?

– Jasne! Takie imprezy opuszczam jedynie w wypadku trzęsienia ziemi!

– Dla Polski prognozy sejsmograficzne są przychylne – zmierzył mnie podejrzliwie. – Stary, nie kłam, alboś na emeryturze, albo… nie ma żadnych spraw!

Ubawiła mnie logika przyjaciela. Wyjaśniłem, w czym rzecz.

Pojął z trudem. Dokończyłem:

‒ Szczecin nie jest dla milicji łatwym miastem, Warszawa pod tym względem jest oazą spokoju. Ale na ogół radzimy sobie nieźle, w ostatnich latach coraz mniej pracy…

Na pół godziny przed zawodami zajęliśmy miejsca na trybunach. Zaczęliśmy oczywiście wspominać, nie widzieliśmy się prawie dwa lata…

Arystotelesa Baxa poznałem w końcu sześćdziesiątego ósmego. Dawno. Pierwszy raz zetknąłem się z nim właśnie w Warszawie, gdzie pracowałem w stołecznej komendzie milicji. Brałem udział w jakiejś konferencji prasowej i jeden z dziennikarzy zapytał o sprawę „Domu przy ulicy Benedyktyńskiej”. Czytelnik uważnie śledzący prasę zapewne pamięta tę ponurą historię. Bestialski morderca uśmiercił w celach rabunkowych staruszkę rencistkę i jej ociemniałą córkę, po jakimś czasie dochodzenie utknęło, a opinia publiczna – ze zrozumiałych względów zainteresowana wyjaśnieniem zagadki – domagała się rychłego postawienia sprawcy ohydnego mordu przed sądem. Odpowiadając na pytania dziennikarza, jak mogłem, broniłem naszych ludzi, ale cóż? Oni zajmowali się sprawą, a mycie głowy spotkało mnie. Milczałem, wysłuchując cierpliwie cierpkich i według mnie nie zawsze uzasadnionych zarzutów, spokojnie wyjaśniałem wątpliwości, starając się jak najbardziej rzeczowo odpowiadać na mądre i głupie pytania. Zdenerwowałem się dopiero wtedy, gdy pewien młody człowiek, jak się okazało, asystent z jednego z wydziałów Uniwersytetu Warszawskiego, majowy współpracownik jakiejś gazety – wyraził się, i to w sposób niedwuznacznie ironiczny, o naszych metodach prowadzenia śledztwa i szybkości działania. Pamiętam, że na mojego interlokutora skoczyłem z góry i… nadziałem się. Na całe szczęście. Bo krytyk nie przejął się zbytnio moim wybuchem.

W krótkiej polemice, opierając się na danych i okolicznościach ujawnionych przez niektóre dzienniki, udowodnił, że dochodzenie poszło w niewłaściwym kierunku. Nie znając dokładnie szczegółów sprawy – bezpośredni nadzór sprawował nad nią jeden z moich zastępców – nie byłem w stanie nawiązać rzeczowej dyskusji, zresztą każde wgłębianie się w tajniki śledztwa groziło naruszeniem tajemnicy służbowej, powiedziałem zatem, że co innego prowadzić trudne dochodzenie, a co innego wyciągać wnioski z gazet i argumentować je reminiscencjami z przeczytanych w młodości książek kryminalnych. Tym wprawdzie uciąłem dyskusję z młodym człowiekiem, aliści okazało się…

Na drugi dzień ten dziwak odwiedził mnie w biurze, aby „dokończyć przyjemnej rozmowy”. Usiłowałem zbyć go byle czym, nie dał się spławić. Poleciłem przynieść podniszczone akta sprawy „Domu przy ulicy Benedyktyńskiej”. Arystoteles Bax – pamiętam jak dzisiaj, że kpiłem w duchu i z jego patetycznego imienia, i z byle jakiego ubioru – przeglądał akta uważnie, bardzo dokładnie, nic sobie nie robiąc z mojej pobłażliwej i pełnej ironii miny. Spoważniałem jednak, kiedy po przewertowaniu paru pękatych teczek młodzieniec w okularach rozpoczął monolog – bo mówił tak, jakby poza nim nikogo nie było w pokoju – na temat „istotnych dla sprawy momentów i okoliczności nie uwzględnionych w dochodzeniu”.

Wiedziałem, że sprawę prowadził jeden ze zdolniejszych oficerów, i wierzyłem, że uczynił wszystko, co było do zrobienia. W zasadzie nie pomyliłem się, ale…

Tu chodziło o co innego, rzecz właściwie trudną do zdefiniowania. Mój gość miał instynkt, szósty, siódmy, licho wie zresztą który zmysł, czy coś w tym rodzaju. W gruncie rzeczy była to dziwna, wprost niezrozumiała intuicja, zdolność przewidywania pozwalająca nie tylko odgadnąć czyny przestępcy, lecz również ‒ i to było najistotniejsze – jego działanie w okresie późniejszym. Cóż, nie będzie chyba potrzeby przedstawiania wszystkiego, co zdarzyło się zarówno w tamtym okresie, jak i parę lat później na linii: ja, oficer milicji, aktualnie major, noszący dość pospolite nazwisko Szymański, i on – Arystoteles Bax, doktor filologii klasycznej, tramp i trochę dziwak.

Mordercę z ulicy Benedyktyńskiej ujął po dwóch tygodniach od naszej pierwszej rozmowy, pisała o tym prasa, chociaż nazwisko naukowca, na jego wyraźne zastrzeżenie, nie zostało podane do publicznej wiadomości. Później przyszły sprawy „Braci z Józefowa”, mordercy zegarmistrza z ulicy Mokotowskiej, czterokrotnej zabójczym Olgi F. z Konstancina i inne. Co sprawa – to zbrodniarz za kratkami, jeden czy dwóch podzieliło los swoich ofiar, prawo jest prawem. Jeszcze potem, na zlecenie innych komend wojewódzkich, Bax schwytał pewnego wesołego młodzieniaszka z Krakowa, mordercę kilku osób, rozszyfrował ponury gang gwałcicieli i zabójców z Łodzi, pomógł odzyskać państwu i społeczeństwu ogromnej wartości dzieła skradzione z jednego z muzeów, wreszcie… wyruszył za granice kraju, aby spróbować szczęścia w detektywistycznym fachu w Anglii, w Republice Federalnej Niemiec, w Egipcie, a nawet w Stanach Zjednoczonych i Indiach. Trzeba obiektywnie przyznać, że owe próby wypadły dla młodego Polaka dobrze, żeby nie rzec imponująco, ale to już całkiem inna historia. Nie dało się jednak ukryć – przynajmniej w pewnym kręgu osób – roli, jaką spełniał, jego nazwisko stało się znane, przynajmniej dla nas, profesjonalnie zajmujących się tą branżą. Urlopy, dni wolne od pracy, niekiedy wieczory i noce – przeznaczał młody naukowiec na współpracę z nami, przeistaczał się wówczas w detektywa najwyższej klasy. Dziwiłem się ja, zdumieni byli moi przełożeni. Refleksje pojmanych przestępców musiały również – poprzez zaskoczenie, przerażenie i rezygnację – kończyć się jednakowo: że tak szybko powinęła się noga…

Miał trzydzieści kilka lat, był kawalerem, dość wysokim, szczupłym, denerwująco flegmatycznym. Na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie przeciętnego fajtłapy, nosił okulary na cienkim nosie, zaś jego mądrą głowę nakrywała strzecha włosów przypominająca kolorem stare siano. Spadały mu ciągle na oczy, odrzucał je co pewien czas do tyłu ruchem głowy lub ręki. Ubierał się tak, że mógłby bez trudu zginąć w tłumie wałęsających się autostopowiczów. Odznaczał się specyficznym poczuciem humoru i szczerze przyznam, że nie wszystkie jego powiedzenia wydawały mi się dowcipne, nie palił, pił rzadko, ale jeśli już, to dużo, bardzo lubił żartować. Przy następnej okazji opowiem, jak drwił z naszego wiceministra.

Nigdy niczego nie notował. Był, jak wspomniałem, z wykształcenia doktorem filologii klasycznej i kontynuował w tym zakresie tradycje rodzinne, jego ojciec bowiem, Jan Bax, znawca kilkunastu języków i autorytet klasycystki – zaliczał się do najwybitniejszych ekspertów w swojej specjalności w Europie, a zapewne i w świecie. W Polsce uchodził także za speca w sprawach anglistyki. Nic dziwnego, rodzic Jana Baxa z kolei, dziad mojego przyjaciela, był już prawdziwym Anglikiem. Co do Arystotelesa – znał jednak mniej języków niż jego wielce uczony ojciec, profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego i były wykładowca slawistyki w Akademii Brytyjskiej w Londynie, ale wiem, że nowożytne wszystkie lub prawie wszystkie. Wspomniał mi kiedyś, że jednym z jego największych zmartwień jest to, że nie miał gdzie i kiedy nauczyć się języka chińskiego. Co się odwlecze…

Miał, jak prawie każdy naukowiec, swojego konika, była nim kryminalistyka. Na szczęście! Owe teczki z napisem „Umorzono”, cholernie smutny napis… Posiadał Bax rozległą wiedzę z zakresu medycyny, prawa, psychologii, logiki, toksykologii, sztuki i licho wie czego jeszcze, co się zresztą dziwić takiemu, który na uniwersytet został przyjęty bez egzaminu i w wieku lat… szesnastu.

Nie lubił – jak mi się wydawało – milicji, prokuratury, sądów i ludzi pozbawionych poczucia humoru. Tych ostatnich nie lubił na pewno, mawiał o nich: „To potencjalni przestępcy, pamiętaj, Paweł, człowiek prawdziwie radosny, życiowy optymista, nigdy nie popełni najcięższej zbrodni”. Nie znosił polityki, w tej materii zapamiętałem takie jedno jego zdanie: „Jestem za głupi, żeby się na niej znać, a za mądry, żeby się nią zajmować”. Prawdopodobnie tak samo myślał o kobietach. W kontaktach z nimi popadał w najrozmaitsze tarapaty, ale tylko z ładnymi, był arcysubtelnym estetą. W gruncie rzeczy – skąd ja, także autentyczny kawaler, to znałem? – był pełen lęku przed tak zwaną płcią odmienną…

Nie lubił też dużo mówić. Czasem trochę pofilozofował, zadrwił z kogoś nieszkodliwie, niekiedy strzelił jakąś perełką, niemal aforyzmem. Jeden zwłaszcza wbiłem sobie do głowy na stałe. Brzmiał on: Jeśli nie ma zbrodni doskonałej, to tym bardziej nie ma doskonałych sposobów na jej wykrycie.

W praktyce owa sentencja nie pasowała jednak do autora, Arystoteles Bax znał bowiem te sposoby.2.

Często zastanawiałem się nad metodami pracy mojego przyjaciela. Były trudne do uchwycenia, ba, nawet do określenia. Działał zawsze w pojedynkę, jak powiedziałem – nie sporządzał notatek, rzadko też korzystał z naszej pomocy, i w ogóle z czyjejkolwiek, a jeżeli już czegoś potrzebował – zlecał wykonanie takich prac, które stwarzały pozory pomysłów jeśli nie wariata, to przynajmniej tęgiego maniaka. A miewał te pomysły fantastyczne! Podejrzewam też, że często – jak to mówiło się u nas – strzelał, blefował, ale przeważnie trafiał. Być może dlatego, że przedtem przygotowywał sobie grunt.

Skłamałbym twierdząc, że Arystoteles Bax potrafił po załamaniach paznokci określić zawód człowieka, albo że po kolorze i rodzaju błota na butach ustalał czyjeś miejsce zamieszkania. Nie, nic z tych rzeczy. Na tym odcinku do pięt nie dorósł nie tylko wielkiemu Anglikowi, ale i innym znanym z literatury detektywom. Był jednak, i to z całą pewnością, lepszym psychologiem niż wszyscy oni razem wzięci. Bax przewidywał, „rozgryzał przeciwnika wewnętrznie”, jak sam to określał. I wygrywał. Myślał i rozumował z żelazną logiką i zadziwiającą konsekwencją. Wiem to doskonale, bo mnie samego zaskakiwał niejednokrotnie prostymi i tak oczywistymi spostrzeżeniami, że aż wstyd było, iż nie dokonało się ich wcześniej.

Stadion wypełnił się po brzegi. Drużyna górników z Zabrza zawsze cieszyła się w grodzie Gryfa wielką popularnością.

– Pamiętasz, Paweł – Bax wrócił do dawnych lat – jak kibicowaliśmy Polonii?

– Oczywiście, dalej czuję do niej sentyment, do Pogoni przywykłem przez tych parę lat, no a Górnik wiadomo…

Dużo ludzi…

Szczecin jest zakochany w piłce nożnej, szkoda tylko, że piłkarze Pogoni nie zawsze odwzajemniają tę miłość.

– Spadną do drugiej ligi i będziesz miał spokój – uśmiechnął się. – Dużo teraz sportu w telewizji, często oglądam…

– Ja nie mam czasu, tutaj przychodzę, bo spacer i relaks, mam skłonności do tycia, chłopie.

Mecz rozpoczął się atakiem gości.

– Zostań kilka dni w Szczecinie – zaproponowałem. – Tutaj też spotkasz Szwedów, wybierzemy się któregoś wieczoru do Kaskady, słyszałeś o tym lokalu?

– Z prasy, ale nic dobrego. Stary, mam w kieszeni wszystkiego cztery tysiące, na opłacenie pokoju, życie i podróż powrotną, nie wyskakuj mi z takimi ofertami!

– Zapraszam, więc płacę, chłopie! Zabawimy się, poderwiemy jakieś dziewczyny…

– Pawełku, szastasz pieniędzmi i czasem… Czy ty nie myślisz jednak o emeryturze? W końcu dostałbyś pełną.

– Chcę uczcić nasze spotkanie, otrzymywałem od ciebie kartki z Egiptu, z Anglii i Indii. Co tam robiłeś, do licha?

– To dłuższa historia – zbył mnie. – Jeśli zamierzasz uczcić nasze spotkanie, zaproś mnie do muzeum, macie podobno także piękny zamek, duży port, stocznię… Ale to dzisiaj, po meczu. Jutro muszę być w Świnoujściu, szwedzka fonetyka nie należy do najłatwiejszych…

– Nie będziesz przecież całymi dniami gadał!

‒ Gdyby było z kim… Poza tym zamierzam odpocząć. Plaża tam, zdaje się, ładna i duża, a ja przez ostatnie miesiące harowałem jak wół.

‒ Plaża w Świnoujściu wspaniała, a dziewczyny… Jakie chcesz, studentki, cudzoziemki, rozmaite! A może… – zacząłem i urwałem, bo naraz zakotłowało się pod bramką Pogoni, piłka krążyła od napastników zabrzan do obrońców gospodarzy, odbijał ją kilka razy bramkarz, wreszcie wyszła na aut. Odetchnąłem, podobnie jak cały stadion. Bax zachichotał.

– Dręczy cię coś, wyduś…

– Krótko. W ubiegłym roku zamordowano kobietę, w prywatnym pensjonacie. Nie ustaliliśmy motywów. Podejrzani – nobliwi z dobrymi manierami, wzorowymi ankietami personalnymi i tak dalej. Aha, może to cię zainteresuje, wśród nich – kilku pensjonariuszy ze Skandynawii, zdaje się ze Szwecji i Norwegii.

– Rzeczywiście. Ciekawe… dla lingwisty.

– Nie tylko. Tło sprawy, chłopie, jak na kolorowej pocztówce, idylla, sielskość, anielskość czy jak tam się to określa. I nagle morderstwo.

‒ Nagle – dla milicji, dla mordercy niechybnie z długim przygotowaniem.

– Być może. W każdym razie – zagadkowa mokra robota.

– Umorzono sprawę? Pytam dla porządku…

– Tak, prowadzili ją miejscowi, niedawno odesłali do nas, leży chwilowo w szafie, a potem…

– Do archiwum? Nie było jakiegoś punktu zaczepienia?

– Beznadziejna historia, Art.

– Nic dziwnego, że krzywa rośnie.

– Krzywa spada, i to poważnie, mimo ogromnego ruchu turystycznego, również i międzynarodowego. Wiesz, że coraz szerzej otwieramy…

– Wiem, wiem – przerwał mi. – Po co referujesz mi tę całą sprawę?

Zebrawszy w swoje raczej potężne płuca jakąś tam ilość powietrza, wyrzuciłem:

‒ Weź sprawę!

Spojrzał na mnie spoza szkieł, potem przeniósł wzrok na murawę boiska. Gra toczyła się przeważnie na połowie Pogoni, chociaż doskonale wyszkoleni technicznie Ślązacy nie mogli sforsować ścisłej obrony i dobrego bramkarza szczecinian. Zawodnicy Pogoni, jak od niepamiętnych czasów, nadrabiali ambicją. Dobre i to.

– Weź sprawę – powtórzył Bax. – Ładnie to brzmi… A szwedzki, a odpoczynek? Hm… Żal, że dusza biednej kobiety błąka się w zaświatach, żądna zemsty na stróżach prawa za ich nieudolność. Podaj, Paweł, garść szczegółów, ale zastrzegam się, pytam ze zwykłej ciekawości.

– Ofiarą była niejaka Rożnowska, czekaj, nie pamiętam imienia, jakoś na m lub n, tak, Natalia, Natalia Rożnowska, mieszkanka Szczecina, kobieta z prywatnej inicjatywy, lat około pięćdziesięciu…

Zmierzył mnie pochmurnym wzrokiem.

‒ Stary, nie interesuje mnie jej ankieta personalna i dane z życiorysu, który zresztą zbadaliście pewnie ze zwykłą skrupulatnością. W jakich okolicznościach i jak – oto, co mnie ciekawi. Powiedziałeś, że brak w sprawie motywu, zgoda, są z tym niekiedy kłopoty, ale przecież jakaś namiastka hipotezy musiała zaświtać w otwartych głowach oficerów, co? Co wiesz na ten temat?

– Sprawę prowadzili miejscowi, musieli delikatnie, rozumiesz, cudzoziemcy…

– Rozumiem! Ewentualny przestępca-cudzoziemiec musi być traktowany inaczej. Tam do diabła! Przypuszczałem, że podobne kryteria stosują jedynie kelnerzy i służba hotelowa. Wracając do tematu, połowa mieszkańców Świnoujścia została przesłuchana? – pytanie zadał z wyraźną ironią, nie akceptował metod stosowanych przez nas, a polegających na wnikliwym badaniu wszystkich możliwych poszlak i źródeł.

‒ Nie, to duże miasto, zwłaszcza w sezonie. Przesłuchaliśmy jedynie pensjonariuszy, właściciela „Rybitwy” – to nazwa tego domu – no i personel.

Dalszą rozmowę przerwał jeden z napastników gości, który rzucił się w samotny rajd bokiem boiska. Mijał graczy Pogoni jednego po drugim, ściągnął na siebie rosłego stopera i ograwszy go, pomknął ku bramce. Próbował zagrodzić mu drogę bramkarz, ale zwinny Ślązak zrobił chytry zwód ciałem w lewo i kiedy goal-keeper Pogoni rzucił się na piłkę – przerzucił ją na drugą nogę i strzelił do pustej bramki. Głuchy jęk zawodu rozległ się na trybunach, dał się też słyszeć wrzask radości kilkudziesięcioosobowej grupki kibiców ze Śląska. Jeden zero dla gości.

‒ Piękna sztuczka – mruknął z podziwem mój przyjaciel. – Ograł całą defensywę jak grzeczne dzieci, no, no! Pawełku, twoja Pogoń jest już jedną nogą w drugiej lidze…

Nasi sąsiedzi poprawili humor tradycyjnymi metodami. Na ile skutecznie, najlepiej stwierdzi gospodarz stadionu, licząc puste butelki po meczu.

– Jaki rodzaj morderstwa? – podjął temat Bax, nie usłyszawszy odpowiedzi na swoją zaczepkę.

– Kobieta została uduszona szalikiem, podczas snu, w łóżku. Śpiąc… obok męża.

‒ Co? – spojrzał na mnie niedowierzająco. – Nie łżesz? To już jest coś! Nie słyszałem o podobnej historii. Dlaczego gość spał tak twardo?

– Ktoś mu pomógł. Jak ustalono, zarówno Rożnowska, jak jej mąż zostali uśpieni luminalem.

– Rożnowskiego nie próbowano wyekspediować na tamten świat?

– Nie. Obudziwszy się w nocy, narobił wrzasku i zaalarmował cały pensjonat, przeżył podobno szok, wyobrażasz sobie, żona obok, w łóżku, z pętlą na szyi!

– Żonaci bywają narażeni na rozmaite niespodzianki, stary. Szalikiem, powiadasz?

– Kawałkiem materiału z jedwabiu, czymś w rodzaju szalika, wiesz, noszą je zamiast krawatów niektórzy artyści…

– Wiem. Do kogo należał?

– Nie pamiętam. Zobaczysz akta?

Pokiwał głową, ale gest ów nie odnosił się do mojego pytania, Bax dziwił się czemuś.

– Jeżeli zadano sobie trud i sprawdzono ten szczegół – powiedział po chwili – zobacz, czyja to zasługa i… weź tego człowieka szybko do siebie, będziesz miał z niego pociechę.

Nie dotykały mnie jego kpiny.

– Dochodzenie przeprowadzono skrupulatnie, Art, uczyniono wszystko, co było do zrobienia.

– I sprawę umorzono?!

– Niestety.

– To znaczy, że nie zrobiono wszystkiego, jednego zwłaszcza: nie schwytano sprawcy.

– Historia jest tajemnicza. Absolutny brak motywu, żadnej kradzieży, najmniejszego rabunku. Rożnowscy byli idealnym małżeństwem, ona nie miała wrogów…

– Ponieważ jednak została zamordowana na zimno, z premedytacją – motyw musiał istnieć. Obecność cudzoziemców mogła rzucić pewne światło. A rodzina?

– Ona nie miała żadnej, on jakąś dalszą, nie utrzymywali jednak stosunków.

– Rożnowski nie miał motywu?

– Nie. Byli zgodnym, bezkonfliktowym małżeństwem. Zresztą wyobrażasz sobie człowieka zdolnego udusić własną żonę, by potem ułożyć się do snu obok trupa?

– Ja sobie nie wyobrażam, ja… myślę. Wiedz, że nawet w najporządniejszym małżeństwie znajdzie się zawsze jakiś motyw do morderstwa, nie, to nie ja wymyśliłem, niejaki Bernard Shaw…

– Ta sentencja nie pasuje do sprawy, Art.

– Nie? A skąd wiesz, że Rożnowski… spał obok żony?!

Zaniemówiłem. Rzeczywiście… Przypomniawszy sobie dane z akt sprawy, nie mogłem rozwiać wątpliwości przyjaciela.

‒ Tak zeznał – ratowałem się.

Zamierzał poczęstować mnie jakąś kolejną pigułką, ale ładna akcja Pogoni przyciągnęła na moment jego uwagę. Kiedy zakończyła się fiaskiem, zamrugał do mnie oczami, tkwiło w nich zdziwienie.

– Czekaj no, Paweł, Rożnowski… Znam skądś to nazwisko.

– Prasa o tej sprawie nie pisała.

– Nie, to było co innego… Sport!

– Aaa… – uśmiechnąłem się. – Tak, Rożnowski jest szachistą, tutaj, w Szczecinie najlepszym.

– Właśnie. I nie tylko w Szczecinie, grywał w reprezentacji narodowej i zalicza się do ścisłej czołówki krajowej. To doskonały szachista, jest mistrzem klasy międzynarodowej.

– Możliwe – odparłem. Tak głęboko nie tkwiłem w tym sporcie, a szczerze mówiąc, w ogóle nie umiałem grać w szachy. – Sprawa ma jakieś powiązania z tą grą. Jak relacjonował mi oficer prowadzący dochodzenie, niemal wszyscy goście „Rybitwy” grali namiętnie w szachy, zorganizowano tam nawet turniej czy jakieś zawody.

Arystoteles Bax zadumał się. Patrzył na boisko, ale myślami błądził gdzie indziej. Nie zwracał uwagi na grę, bo też i nie było na co, akcje rwały się, Ślązacy mając zapas jednej bramki nie wysilali się zbytnio. Nie przerywałem zamyślenia przyjaciela. Naraz potarł brodę, spojrzał na mnie z iskierkami wesołości w oczach i rzekł:

– Paweł, szachy to piękna gra… Masz jakiś pokój w Świnoujściu?

– Zgadzasz się – uradowałem się.

– Masz pokój?

– Załatwię ci apartament w najlepszym hotelu!

– Potrzebny mi skromny pokoik na poddaszu. Przez długie lata mieszkałem w kawalerce, w której nie mieściły się moje książki, nie mówiąc już o mnie. Z tym że, drogi majorze – mówił tak zawsze, gdy chodziło o sprawy służbowe lub finansowe – koszty pokrywasz ty i twoja zacna instytucja. Mogę przyrzec, że będę oszczędny, no jak?

‒ W porządku, Art, załatwione, po meczu idziemy na dobry obiad. A wieczorem do Kaskady!

Pogoń przegrała i opuszczaliśmy stadion niesieni falą niezbyt zadowolonego tłumu. Na moim jednak obliczu malowała się autentyczna radość. Znów odzyskałem kontakt z tym arcyciekawym człowiekiem i, co najważniejsze, być może jedna z ponurych i niewyjaśnionych zagadek doczeka się rozwiązania. Być może? Na pewno! Morderca Natalii Rożnowskiej, kim on tam nie był, nie powinien od tej pory spać spokojnie…POLECAMY RÓWNIEŻ

KLASYKI POLSKIE KRYMINAŁY

Kryminały przedwojennej Warszawy

- _Marek Romański_, Mord na Placu Trzech Krzyży. Tom 1
- _Stanisław Antoni Wotowski_, Demon wyścigów. Powieść sensacyjna zza kulis życia Warszawy. Tom 2
- _Stanisław Antoni Wotowski_, Tajemniczy wróg przy Alejach Ujazdowskich. Tom 3
- _Stanisław Antoni Wotowski_, Upiorny dom w Pobereżu. Tom 4
- _Marek Romański_, W walce z Arsène Lupin. Tom 5
- _Marek Romański_, Mister X. Tom 6
- _Marek Romański_, Miss o szkarłatnym spojrzeniu. Tom 7
- _Marek Romański_, Szpieg z Falklandów. Tom 8
- _Marek Romański_, Tajemnica kanału La Manche. Tom 9
- _Marek Romański_, Pająk. Tom 10
- _Marek Romański_, Znak zapytania. Tom 11
- _Marek Romański,_ Prokurator Garda. Tom 12
- _Marek Romański,_ Złote sidła, pierwsza część. Tom 13
- _Marek Romański,_ Defraudant, druga część. Tom 13
- _Marek Romański_, Małżeństwo Neili Forster. Tom 14
- _Marek Romański,_ Serca szpiegów, pierwsza część. Tom 15
- _Marek Romański_, Salwa o świcie, druga część. Tom 15
- _Marek Romański_, Zycie i śmierć Axela Branda. Tom 16
- _Kazimierz Laskowski,_ Agent policyjny. Papiery po Hektorze Blau. Tom 17
- _Walery Przyborowski_, Czerwona skrzynia. Tom 18
- _Walery Przyborowski_, Widmo na kanonii (pierwsza i druga część). Tom 19
- _Antoni Hram_, Upiór podziemi. Tom 20

Inspektor Bernard Żbik

Adam Nasielski

- Alibi. Tom 1
- Opera śmierci. Tom 2
- Człowiek z Kimberley. Tom 3
- Dom tajemnic w Wilanowie. Tom 4
- Grobowiec Ozyrysa. Tom 5
- Skok w otchłań. Tom 6
- Puama E. Tom 7
- As Pik. Tom 8
- Koralowy sztylet i inne opowiadania. Tom 9

Najciekawsze kryminały PRL

- _Tadeusz Starostecki_, Plan Wilka. Tom 1
- _Zuzanna Śliwa_, Bardzo niecierpliwy morderca. Tom 2
- _Janusz Faber_, Ślady prowadzą w noc. Tom 3
- _Kazimierz Kłoś_, Listy przyniosły śmierć. Tom 4
- _Janusz Roy_, Czarny koń zabija nocą. Tom 5
- _Zuzanna Śliwa_, Teodozja i cień zabójcy. Tom 6
- _Jerzy Żukowski_, Martwy punkt. Tom 7
- _Jerzy Marian Mech_, Szyfr zbrodni. Tom 8
- _G.R Tarnawa_, Zakręt samobójców. Tom 9
- _I. Cuculescu (pseud.)/Iwona Szynik_, Trucizna działa. Tom 10

Klasyka angielskiego kryminału

Edgar Wallace

- Tajemnica szpilki. Tom 1
- Czerwony Krąg. Tom 2
- Bractwo Wielkiej Żaby. Tom 3
- Szajka Zgrozy. Tom 4
- Kwadratowy szmaragd. Tom 5
- Numer Szósty. Tom 6
- Spłacony dług. Tom 7
- Łowca głów. Tom 8

Detektyw Asbjørn Krag

Sven Elvestad

- Człowiek z niebieskim szalem. Tom 1
- Czarna Gwiazda. Tom 2
- Tajemnica torpedy. Tom 3
- Pokój zmarłego. Tom 4

NOWE POLSKIE KRYMINAŁY

Kryminały Warszawskie

Wojciech Kulawski

- Lista sześciu. Tom 1.
- Między udręką miłości a rozkoszą nienawiści. Tom 2.
- Zamknięci. Tom 3
- Poza granicą szaleństwa. Tom 4

Komisarz Ireneusz Waróg

Stefan Górawski

- Sekret włoskiego orzecha. Tom 1
- W cieniu włoskiego orzecha. Tom 2

Kapitan Jan Jedyna

Igor Frender

- Człowiek Jatka - Mroczna twarz dwulicowa. Tom 1
- Mordercza proteza. Tom 2

Tim Mayer

Wojciech Kulawski

- Syryjska legenda. Tom 1
- Meksykańska hekatomba. Tom 2