Czarny Staw. Wiła - ebook

_Jeśli się zgubisz, wyglądaj, a mnie znajdziesz_

_Za każdym razem._

_Jeśli upadniesz, złapię cię, bo będę czekać_

_Za każdym razem._

Cyndi Lauper, _Time After Time_

_Każdy wie, że zbliża się zaraza,_

_Każdy wie, że czasu coraz mniej._

_Że mężczyzna nagi i kobieta_

_Są zabytkiem, który w mroku lśni._

_Każdy wie, że martwy jest nasz świat._

_Ale ty nad łóżkiem licznik masz,_

_Którym mierzy się to,_

_O czym każdy wie._

Leonard Cohen, _Everybody Knows_PROLOG

29 grudnia 1978 roku

I

Biegli przez las. Jeszcze kilka minut temu śnieg ledwo prószył. Teraz padał coraz intensywniej, a wielkie płatki przyklejały się do powiek dwóch chłopców, spowalniając ich szaleńczą ucieczkę.

– Cze... cze... czeeeekaj – wysapał młodszy.

Śnieg przykrywał mu niemal całą twarz.

– Co czekaj? – warknął drugi, ale mimo to się zatrzymał.

Choć był wyższy o głowę i szczuplejszy, wystarczył szybki rzut okiem, by zauważyć, że obaj byli do siebie niesamowicie podobni. Sąsiedzi czasami żartowali, że Justyna Płońska, czyli ich matka, dwa lata przenosiła bliźniaka w brzuchu, zanim zdecydowała się go urodzić. Andrzej miał dziewięć lat. Mariusz był o dwa lata młodszy. Bliźniacy. Tak na nich mówiono. Choć częściej wołano na nich „łapserdaki”. Przemysław, ich ojciec, pracował w Nowej Hucie. Wyjeżdżał z domu o piątej rano, wracał nocą, Justyna zaś nie potrafiła sobie z synami poradzić. Dlatego w całym Czarnym Stawie uważano, że jeśli wydarzy się cokolwiek złego, najpierw należy sprawdzić, co w tym czasie robili bracia Płońscy.

– Ojciec nas zatłucze – wydyszał Mariusz.

– Jak nas znajdzie – powiedział hardo Andrzej. – Poza tym to był twój pomysł.

Obejrzeli się za siebie. Przez drzewa wciąż było widać panoramę Czarnego Stawu i nawet wirujące płatki śniegu nie były w stanie ukryć czarnej smugi dymu unoszącej się nad miasteczkiem.

– Tak samo mój jak i twój – odparł młodszy brat.

– Ale ty rzuciłeś zapałkę!

– Ale ty miałeś pudełko!

Andrzej spojrzał na swoją osmaloną dłoń. Wciąż ściskał w niej tekturową paczkę zapałek czechowickich. Fakt, podzielili się. On trzymał paczkę, a Mariusz rzucał. Ale jeśli będzie musiał się tłumaczyć, to powie, że to nie był jego pomysł. W końcu stara Kuzowa, której szopa i pół kurnika właśnie płonęło niczym najpiękniejsze ognisko, zlała Mariusza. Poszło o to, że Mariusz przez dziurę w płocie wchodził na jej podwórko i wynosił jajka z kurnika. Kiedy Kuzowa w końcu złapała go na gorącym uczynku, najpierw stłukła go pasem, a potem powiedziała, że o wszystkim powie rodzicom. Kiedy teraz Andrzej o tym myślał, wspomnienie zapłakanego brata wydawało się odległe, jakby wszystko wydarzyło się nie dwie godziny temu, a dwa miesiące. To zasmarkany Mariusz chciał się zemścić. A on miał zapałki. Poczekali, aż Kuzowa zacznie karmić kury, a potem podpalili siano, którym obłożone były szopa i kurnik. Nie chcieli robić krzywdy zwierzętom. Ale tej starej kwoce nauczka się należała.

Kiedy podłożyli ogień, przez chwilę stali, oglądając z dumą swoje dzieło, ale gdy wiatr zaczął znosić ogień w stronę domu Kuzowej i dłoni Andrzeja, zaczęli uciekać. Wraz z ognistym pocałunkiem, jaki pożar złożył na ręce Andrzeja, chłopcy uświadomili sobie, że tym razem przesadzili. Czym innym było zatykanie fontanny czy wtykanie ziemniaków w rury wydechowe, a czym innym wzniecenie pożaru. Tego tatulo im nie wybaczy. Znów w ruch pójdzie pas albo jeszcze gorzej.

Zaczęli więc biec. Najpierw przed siebie, bez celu, byle jak najdalej. Potem Andrzej krzyknął, żeby ukryli się w lesie, bo tam nikt ich nie znajdzie, a oni przeczekają największe nerwy ojca. W lesie stał stary dom Iwańskich. Posiedzą tam do nocy, a potem wrócą. Może nawet prześpią się w nim i wrócą dopiero nazajutrz. Andrzej czytał książkę, która nazywała się _Przygody Tomka Sawyera_ i tam był taki chłopiec, który zgubił się z dziewczynką w jaskini. I kiedy ich uratowano, wszyscy zapomnieli o jego złych uczynkach, a Tomek został bohaterem. Być może w ich wypadku też to zadziała. Zwłaszcza że przecież kurom nic się nie stało. A i kurnik się nie zapalił za bardzo. Tylko ta nieszczęsna szopa spłonęła.

– Chodź. Pada coraz bardziej – zarządził Andrzej.

– Jak ja już nie mogę.

– Chodź, nie marudź. Już blisko. Mama mówiła, że dom Iwańskich jest tuż za trzema sosnami, a chyba je minęliśmy.

– Nic nie widzę. Za bardzo pada mi na oczy – odparł zapłakanym głosem Mariusz.

Starszy brat objął go mocno, potem wziął za rękę i zaczął prowadzić.

– Boli cię? – zapytał Mariusz, wskazując na drugą dłoń Andrzeja.

– Nie. Dam radę.

– Bo to moja wina.

– Niczyja wina. Ognia wina. Chodź, już niedaleko. Może robotnicy zostawili herbatę, to się napijemy.

– A może wrócimy do domu? – powiedział nieśmiało chłopczyk.

– A chcesz znów w dupsko dostać?

– No nie.

– To jutro wrócimy.

Opady śniegu zamieniły się już w najprawdziwszą śnieżycę, przez co droga stała się ciężką przeprawą. Wiatr przybrał na sile, a temperatura z minuty na minutę spadała coraz niżej.

– Zimno mi – wyszeptał młodszy chłopiec.

– Już. Furtka musi tu gdzieś być.

– Ale jej nie ma...

– Musi być. Tylko ten śnieg... Patrz...

– Patrzę, ale nic nie widzę. Tylko śnieg.

II

Wtedy to usłyszeli. Najpierw ciche, delikatne skrzypnięcia. Jakby z naprzeciwka ktoś ostrożnie i bardzo powoli skradał się po świeżym śniegu, który skrzypiał pod nogami. Dźwięki stały się coraz głośniejsze. A potem nagle ucichły.

– Chłopcy? – Usłyszeli niezwykle melodyjny, kobiecy głos. – Zgubiliście się?

Obaj krzyknęli w tym samym momencie. Gdy odwrócili się w stronę, z której dochodził głos, ich oczom ukazała się najpiękniejsza kobieta, jaką kiedykolwiek dane im było zobaczyć. Była może w wieku ich mamy, ale miała cudownie delikatną twarz, z której emanowały ciepło i spokój. Płatki śniegu spadały na jej długie kasztanowe włosy i topniały w ułamku sekundy. Piękna pani miała na sobie jedynie długą białą suknię, która nie tylko zakrywała jej stopy, lecz także ciągnęła się po śniegu.

– Nie bójcie się – powiedziała swoim melodyjnym głosem. – Nie bójcie się, bo sama się przestraszę.

– Nie boimy się – skłamał Andrzej.

– To dobrze. Czego szukacie na tej ścieżce?

Andrzej zmierzył kobietę podejrzliwym wzrokiem. Nie miał pojęcia, kim ona jest. Wprawdzie nie znał wszystkich ludzi w Czarnym Stawie, ale był przekonany, że gdyby w ich mieście mieszkała tak piękna kobieta, na pewno by o tym wiedział. W końcu co jakiś czas tata siadał w dużym pokoju razem z wujkami i pijąc wino, które mama pędziła w piwnicy, dyskutowali o wszystkim, co działo się w okolicy. Taka piękność musiałaby paść ofiarą plotek. A i mama pewnie byłaby o nią zazdrosna.

– Niczego – odpowiedział, próbując nadać swojemu dziecięcemu głosikowi groźne brzmienie.

– Och, cóż to za groźny młody człowiek – zaśmiała się kobieta, a jej głos brzmiał tak rozkosznie, że Andrzej, choć nie chciał, bezwiednie się uśmiechnął.

– Idziemy do domu Iwańskich – powiedział Mariusz. – I jest nam zimno. Znaczy mnie jest bardzo zimno.

– Biedactwo. – Pochyliła się nad nim. – Mam na imię Wi. I mieszkam w domu Iwańskich. Chcecie mnie odwiedzić?

Andrzej nie potrafił ukryć zaskoczenia.

– Jak to? Przecież tam nikt...

– Och, wprowadziłam się niedawno. A wy, nieboraki, myśleliście, że tam nikogo nie ma? Uciekliście rodzicom?

Chłopcy nie odezwali się słowem, za to Mariusz coraz bardziej trząsł się z zimna.

– Chodźcie ze mną. Napijecie się herbaty, a gdy śnieg zelżeje, odprowadzę was do rodziców. Muszą umierać z rozpaczy – powiedziała, wyciągając rękę do Mariusza.

Chłopiec podał jej zmarzniętą rączkę. Kiedy Wi otoczyła ją swoją dłonią, zrobiło mu się cieplej, zupełnie jakby kobieta miała magiczną moc odganiania zimna.

– Ale nie powie pani mamie? – Andrzej wciąż stał na ścieżce, przyglądając się kobiecie.

– Czego, skarbeńku?

– Tego, że uciekliśmy.

– Nie. To będzie nasza tajemnica. Powiem, że się bawiliście i zabłądziliście w lesie. Może tak być?

Andrzej jeszcze przez chwilę przyglądał się kobiecie, a potem wyciągnął do niej rękę.

– Może być.

Gdy ujęła jego dłoń, ból emanujący z miejsca, gdzie się poparzył, nagle zniknął.

– Och, zrobiłeś sobie coś... – powiedziała Wi.

– Nic wielkiego.

– Widzę. Ale zrobiłeś. Biedaczysko. Chodźmy, pora na pyszną herbatę. Mam nawet cytrynę...

– Prawdziwą? – wyszeptał Mariusz.

– Najprawdziwszą.

Ruszyli ścieżką całkowicie przykrytą pierzyną białego puchu. Mijając skrytą pod grubą warstwą śniegu furtkę, Andrzej uświadomił sobie, że gdyby nie spotkali Wi, zapewne zamarzliby z bratem, zanim udałoby mu się znaleźć wejście do domu Iwańskich. Chwilę później ich oczom ukazał się dom, o którym wszyscy w miasteczku mówili, że Iwańscy, gdy zabrano im majątek, rzucili na niego klątwę, przez co nikomu nie udawało się zamieszkać w nim na dłużej. W miarę jak zbliżali się do budynku, w małym serduszku chłopca pojawiała się coraz większa niepewność. Powybijane okna, zniszczone drzwi. Dom Iwańskich nie wyglądał na taki, w którym ktoś mieszka...

– Pani tu... – zaczął.

– Och, chodzi ci o okna? Tak, jeszcze się tym nie zajęłam. Mieszkam w drugiej części domu. Tam jest ciepło. A tu... no cóż... Najlepiej wiecie, jak to jest z łapserdakami – powiedziała, puściła ręce chłopców i pobiegła w stronę zdewastowanych brązowych drzwi. Pchnęła je mocno, a gdy ustąpiły, oczom braci ukazało się posępne wnętrze domostwa. – Zapraszam. Nie bójcie się, musimy przejść do części mieszkalnej.

Pierwszy przez próg przeszedł Mariusz. Gdy Wi wypuściła jego dłoń, znów zrobiło mu się zimno, chciał więc jak najszybciej znaleźć się w środku. Andrzej ruszył za bratem.

– Wi... Co to za imię, proszę pani? – zapytał, wchodząc w mrok.

– A jak myślisz? – odparła kobieta.

Chłopiec miał wrażenie, że jej głos dobiega zewsząd dookoła, zupełnie jakby mówiła do niego, stojąc przed nim, za nim i obok niego równocześnie.

– Wi... Wiktoria? – wydusił z siebie.

– Może być – zaśmiała się.

Znów wydawało mu się, że jej śmiech wypełnia cały dom.

Wiktoria pobiegła przed siebie. W ruderze, którą był dom Iwańskich, nie wiało tak bardzo jak na zewnątrz, ale temperatura była niewiele wyższa.

– Chodźcie za mną – krzyknęła, a echo niosło jej głos po pustej przestrzeni.

Chłopcy pobiegli w stronę, z której wydawało im się, że dochodzą odgłosy butów stukających w parkiet. Minęli jeden pokój. Drugi. Korytarz stawał się coraz węższy, zupełnie jakby dom przesuwał ściany.

– Chodźcie... – Usłyszeli głos Wi. – Chodźcie... Tu jest kominek. Ciepło...

Andrzej odruchowo odwrócił się za siebie. Miał nadzieję zobaczyć zamknięte brązowe drzwi. To, co zobaczył, sprawiło, że zamarł. W jednej sekundzie zrozumiał, że nigdy nie wyjdzie z tego domu. Ani on, ani jego brat. Nigdy.

– Nie wolno się odwracać... – wyszeptał stwór, który stał za jego plecami. – Nigdy nie wolno się odwracać – dodał uwodzicielskim głosem Wi.

A potem chwycił chłopca za głowę i wyrwał ją z szyi, jakby była zabawką.

30 grudnia 1978 roku

Kiedy chłopcy nie wrócili na noc do domu, Przemysław i Justyna wpadli w panikę. Napływ masy zimnego powietrza z północy sprawił, że nad Polską rozpętało się coś, co później nazwane zostanie zimą stulecia. W jedną tylko noc w Czarnym Stawie spadło ponad czterdzieści centymetrów śniegu. Małżonkowie wiedzieli, że to ich dzieci stały za podpaleniem szopy starej Kuzowej. Domyślali się, że chłopcy przestraszyli się kary, więc uciekli gdzieś, gdzie wedle nich mieli bezpiecznie przeczekać zamieszanie. Tyle że teraz nie było bezpiecznych miejsc. Śnieg sypał bez przerwy, a miasteczko zostało kompletnie odcięte od świata. Teraz rodzicom nie pozostawało nic innego, jak tylko modlić się o to, by dzieci znalazły schronienie.

Ale Przemysław nie chciał czekać bezczynnie. Choć milicja z Krakowa nie miała jak do nich dojechać, a lokalni funkcjonariusze zajmowali się spisywaniem strat mieszkańców, Płoński się nie poddawał. Razem z dwoma kolegami przedzierał się przez zaspy, szukając miejsca, w którym chłopcy mogliby się ukryć przed karą. Przysięgał w duchu, że jeśli znajdzie ich żywych, wybaczy im wszystkie wybryki. Byle tylko ich odnalazł.

Do domu Iwańskich dotarli, gdy słońce miało się ku zachodowi. Upiorna chata wpatrywała się w mężczyzn swoimi czarnymi, pozbawionymi białka futryn oczyma. Drzwi zasypał śnieg. By wejść do domu, Przemysław wdrapał się na zaspę i z niej przez wybite okno wskoczył do środka. Tam także wszędzie leżał śnieg. Mroźny wiatr naniósł go przez szczerbate okiennice.

– Mariusz! Andrzej! – Ojciec wykrzykiwał imiona dzieci z nadzieją, że lada moment któreś, zlęknione, odpowie, wpadając mu w ramiona.

Ale tak się nie stało. Odpowiadała mu cisza.

Wszedł w głąb domu. Minął zniszczoną kuchnię, pokoje, dwa pomieszczenia, które musiały być łazienkami. Nigdzie nie było oznak życia. Przez kwadrans biegał jak oszalały po całym domostwie, ale nie natrafił na ślad dzieci. Gdy dotarł do wielkiego pokoju, w którym znajdował się wygaszony stary kominek, w oczy rzuciło mu się leżące na podłodze pudełko zapałek. Było pogięte, jakby ktoś mocno ściskał je w dłoni. Podniósł pudełko i obejrzał dokładnie. Wydawało mu się, że w odkształconym kartonie widzi zarys dziecięcych palców.

– Przemek! Wracaj! – Usłyszał kolegów, którzy zostali na zewnątrz. – Ciemno się robi jak w psiej budzie. Poginiemy tu – ponaglał go Waldek, z którym Płoński pracował w hucie im. Lenina.

– Idę – odparł, wpatrując się w zapałki.

Włożył opakowanie do kieszeni i ruszył w stronę okna. Gdy wdrapywał się na parapet, wydawało mu się, że coś usłyszał. Jakby szmer, stuk kobiecego trzewika. I śmiech. Melodyjny śmiech.

– Ciii... Słyszycie? – szepnął do kolegów.

– Co?

– Śmiech? – zapytał niepewnie.

– Nic nie słyszę. Poza wichurą. Nic – odpowiedział Waldek.

Gdy wracali do domu, Przemysław wciąż miał wrażenie, że słyszy delikatny, kobiecy śmiech. Trochę drwiący, a trochę zaczepny. Jakby kochanka zapraszała go do łóżka, miłośnie się z nim drocząc.

30 grudnia 1983 roku

Ciał chłopców nigdy nie odnaleziono. Władze uznały, że musieli wpaść do Czarnego Stawu – zbiornika wodnego na skraju lasu, który nazywał się tak samo jak miasteczko i owiany był ponurą sławą z powodu tajemniczych zaginięć i śmierci ludzi, którzy zapędzili się w jego okolice. Słuch po Andrzeju i Mariuszu zaginął. Rok po zniknięciu synów Płońscy wyprowadzili się z Czarnego Stawu. Zamieszkali w Nowej Hucie, skąd Przemysław miał rzut beretem do pracy. Trzy lata później wyrzucono go z huty, a żona odeszła z Waldemarem. Nie miał im tego za złe. Wiedział, że tak musiało się stać. Cały czas bowiem słyszał ten śmiech. Prześladował go. Rozpraszał. Nie pozwalał żyć. Wzywał.

W piątą rocznicę zaginięcia synów Przemysław wrócił do domu Iwańskich w lesie koło Czarnego Stawu. Była noc, a on wypił stanowczo zbyt wiele. Ale tylko doprowadziwszy się do takiego stanu, mógł zebrać się na odwagę i wrócić w to miejsce. W dłoni ściskał pudełko zapałek z odciśniętymi palcami małego chłopca.

Dojechał do lasu swoim fiatem 126p. Zaparkował na skraju, a potem chwiejnym krokiem ruszył w głąb. Śmiech był wyraźniejszy. Płoński stanął przed furtką. Dom wyglądał tak, jak go zapamiętał. Puste okiennice były jak upiorne oczy wpatrujące się w niego z szyderstwem ukrytym za mrokiem. Ktoś zniszczył drzwi, więc Przemysław przekroczył nadgniły próg i wszedł do środka.

– Cześć, tatulu... – Usłyszał głos Andrzeja. – Nie gniewasz się?

– Nigdy! – krzyknął Przemysław. – Nigdy. – Oczy zaszły mu łzami.

Oto stali przed nim obaj. Mariusz i Andrzej. Trzymali się za ręce. Był tak wzruszony, że nie zauważył, jak obok niego pojawił się upiór o twarzy kobiety.

Nawet nie poczuł, gdy wbiła w jego ciało szponiastą dłoń i wyrwała wciąż bijące serce.

3 września 2018 roku

– Jak masz na imię? – zapytała kobieta.

– Mówią na mnie Buli – odparł wysoki chłopak.

Zawsze zgrywał twardziela i bało się go pół szkoły, ale gdy patrzył na tę kobietę, był onieśmielony jej pięknem.

– Mów mi Wi – powiedziała.

– Wiktoria?

– Może być. Podoba ci się mój dom? – zapytała.

Była najpiękniejszą laską, jaką kiedykolwiek widział, a sukienka, którą miała na sobie... była przezroczysta...

– To rudera, proszę...

– Nazywaj mnie Wi, mówiłam ci – poprawiła go z uśmiechem. – Właśnie kupiłam tę ruderę.

– Coś mi się zdaje, Wi, że chyba źle zainwestowałaś.

Przyszedł do domu Iwańskich, bo miał ochotę coś zniszczyć, a gdy próbował rozwalić stary kominek, zaskoczyła go ona. Wi.

– Myślę, że go wyremontuję i będzie piękny. Nie chciałbyś mi pomóc?

– Ja?

– Ty. Jesteś silny. Męski.

Jeszcze nigdy żadna laska nie powiedziała mu, że jest męski, dlatego Buli wypiął dumnie swoją nastoletnią pierś, pusząc się niczym paw.

– Jestem?

– Jesteś. Przyszedłeś sam?

– Miałem wpaść z kolegami, ale...

– To przyprowadź kolegów. Pomożecie mi sprzątać? Mam tu ogarnięty jeden pokój, taki mój, napijemy się potem...

– Z kolegami?

– Taaak... – wyszeptała namiętnym głosem, niemal doprowadzając go do obłędu.

– Wrócę! Pewnie! Kiedy?

– Szybko, wróć szybko. Buli... – dodała i pocałowała go w policzek.

Pachniała miłością. Tak wyobrażał sobie ten zapach. Miłość. Chciał jej zaznać. Chciał żyć tylko dla niej. Dla Wi. Wybiegł z domu Iwańskich i skierował się w stronę szkoły. Musiał zebrać swój gang i wrócić. Pomóc Wi. Musiał pomóc Wi.CZĘŚĆ PIERWSZA

Pan Pulman

I

Kot pojawił się znikąd. Kiedy wróciłem z rozpoczęcia roku szkolnego, siedział na schodach przed wejściem i próbował myć pyszczek. Próbował, bo wyglądał na schorowanego i starego. Do tego był niezwykle chudy, więc kiedy podnosił łapkę, tracił równowagę i przewracał się na bok.

– Biedaku – powiedziałem, nachylając się nad nim. – Skąd się wziąłeś?

Kot spojrzał na mnie i cicho zamiauczał, po czym porzucił nieudane próby mycia i zaczął kręcić chwiejne ósemki wokół moich nóg. Wyglądał przy tym kosmicznie śmiesznie. Zupełnie jakby jego duch miał ochotę cieszyć się i bawić, ciało zaś bezustannie oponowało. Potykał się o własne łapki, ale i tak krążył wokół mnie, ocierając się ciepłym futerkiem. Nachyliłem się i wziąłem go na ręce. Ważył niewiele więcej niż butelka mleka.

– I co ja mam z tobą zrobić? – zapytałem, patrząc na jego brudną mordkę.

Kot jakby rozumiał – miauknął raz i odwrócił głowę w stronę drzwi.

– Chcesz do domu?

Kolejne miauknięcie.

– No dobra – zgodziłem się. – Ale babcia nas zabije.

Tego akurat byłem pewny. Może i w ostatnim czasie nasze relacje się poprawiły – przez „nasze” rozumiem swoje, mamy i jej matki, czyli mojej babci – ale nie sądziłem, by chory kocur był szczytem jej marzeń. Tym nie byłby zapewne nawet zdrowy. Z tego, co pamiętałem, babcia nigdy nie miała żadnych zwierząt. Mimo to nie potrafiłem przegonić tego nieboraka. Zresztą nie sądzę, żeby był w stanie uciec. Ledwo co chodził. Jeśli zmuszę go do poszukania innego domu, to pewnie padnie w drodze. Spojrzałem jeszcze raz w jego ślepia. Mimo że ciało było ewidentnie umęczone, w oczach widać było radosne iskierki.

– No dobra – powtórzyłem i trzymając kota na rękach, pchnąłem drzwi wejściowe.

Gdy tylko przekroczyliśmy próg, kot zwinnym ruchem wywinął się z mojego uścisku, zeskoczył na podłogę i pobiegł swoim chwiejnym truchtem w stronę kuchni.

– Ej, ty! – krzyknąłem za nim. – Skąd... – Nie zdążyłem skończyć, bo z kuchni dobiegł mnie okrzyk babci.

– Boże przenajświętszy!

Pobiegłem za jej głosem, do którego po chwili dołączył dźwięk tłukącego się kubka albo talerza. Tego mogłem się spodziewać. Babcia zapewne rzuciła czymś w nieszczęsnego kota, przypuszczalnie kończąc jego żywot. Tak przynajmniej podpowiadały mi zdrowy rozsądek i ostatnie tygodnie przemieszkane pod jej dachem. Dlatego gdy zobaczyłem, że babcia ściska wychudzonego kota tak, jak nigdy nie przytulała mnie czy mamy, niemal zemdlałem.

– Co... – Tylko tyle zdołałem z siebie wydusić.

– To on! – krzyczała rozentuzjazmowana babcia, oglądając kota z każdej strony. – To on!

– Kim jest on? – zapytałem, zaskoczony.

– Jak kto kim?! – odparła takim tonem, jakbym przypadkiem przy obiedzie powiedział najgorsze przekleństwo. – Jak to kim?! To jest Pan Pulman! Pan Pulman. Mój ty kochany. Gdzieś ty był...

Kimkolwiek był kot – lub Pan Pulman, jak nazywała go babcia – był idealnym podsumowaniem najdziwniejszego pierwszego dnia szkoły, jaki kiedykolwiek mi się przydarzył. I wcale nie przesadzam. Chyba że pojawienie się ducha w szkole uznajecie za coś absolutnie normalnego. Choć w sumie w Czarnym Stawie zapewne nic mnie już nie zaskoczy. Mimo to miasteczko, odkąd do niego przyjechaliśmy z mamą, z każdym dniem coraz wyżej zawieszało poprzeczkę.

II

Początek roku w nowej szkole.

Nieco ponad godzinę przed tym, jak znalazłem Pana Pulmana, po apelu i tych wszystkich uroczystościach, siedzieliśmy na szkolnym boisku do kosza, tam gdzie się poznaliśmy kilka tygodni temu, parę dni po mojej przeprowadzce do Czarnego Stawu. A potem przeżyliśmy najbardziej niewiarygodne wakacje w życiu, podczas których uwolniliśmy nasze miasto od mieszkającego w stawie koło lasu i prześladującego je od lat demona. My, czyli ja, Kamil Jura, i moi przyjaciele: wysoki i chudy jak tyczka Radek zwany Długim, Kacper, którego wygląd idealnie oddawała jego ksywa – Niedźwiedź. Właściwie to bardziej przypominał niedźwiadka. I Akira. Choć to męskie imię, kryła się pod nim Paulina, miłośniczka japońskiej mangi. W plisowanej spódniczce i białej bluzce wyglądała zupełnie inaczej niż na co dzień.

– Jedno słowo, a was zabiję – ostrzegła.

– Ale o co ci chodzi... – zaśmiałem się. – Wyglądasz uroczo.

Wtedy Niedźwiedź zmienił temat.

– Słyszeliście, co się stało? – zagaił.

– Niby co? – zainteresował się Długi.

– To ciekawe. Ponoć ktoś zdemolował szatnię i na razie nie mamy szafek.

– Też mi nowość. One i tak się rozpadały, ktoś tylko przyspieszył ich koniec – odparł Długi.

– Niezupełnie. – Niedźwiedź roześmiał się tajemniczo. – Spójrzcie na to.

Odwróciliśmy się jego w stronę.

– Ukradłem to ze szkolnego serwera – powiedział, naciskając _play_ w filmie w telefonie.

Naszym oczom ukazał się widok szatni nagrany przez kamery szkolnego monitoringu. Przez chwilę nic się nie działo. A potem rozpętało się piekło.

Jakaś niewidzialna siła demolowała szafki jedną za drugą. Pod sam koniec filmu coś przemknęło tuż obok kamery.

– Padniecie, jak to zobaczycie. Zrobiłem stopklatkę i wyostrzyłem kadr – powiedział Niedźwiedź z dumą.

Zobaczyliśmy twarz. Należała do kobiety. Była wściekła. I martwa.

Duch.

– No nie! – krzyknęła Akira. – Nie będę w plisowanej spódnicy walczyć z duchem!

III

Duch. Jeszcze kilka miesięcy temu, kiedy mieszkałem z rodzicami w Warszawie, na słowo duch zapewne wybuchnąłbym śmiechem. Tyle że świat, jaki wtedy znałem, był odległy i obcy. Teraz tata mieszkał w innym domu. My z mamą mieszkaliśmy tu, w domu babci w Czarnym Stawie, a duchy... No cóż, jeśli istnieją demony zamieszkujące jeziora i jednego widziałem na własne oczy, to dlaczego miałbym nie wierzyć w duchy? Nie, nie żartuję.

Miasteczko Czarny Staw swoją nazwę zawdzięczało znajdującemu się nieopodal niewielkiemu jezioru, które wypełnione było czarną wodą i stanowiło przekleństwo tych okolic. W jego pobliżu zniknęło wielu ludzi, a szczątki niektórych z nich znaleziono pływające na powierzchni czarnej wody. Ale to było kiedyś. W czasie wakacji, które się właśnie skończyły, my, to znaczy ja, Akira, Długi i Niedźwiedź, pokonaliśmy demona, który mieszkał na dnie stawu i był odpowiedzialny za to, co przytrafiło się tym wszystkim zaginionym w ciągu dziesiątek lat ludziom. Stoczyliśmy z tym demonem długą i ciężką walkę, w której o mało nie zginęliśmy. Ale sprawiliśmy, że zniknął, a przeklęty staw stał się normalnym jeziorem. Wiem, jak to brzmi, wierzcie lub nie. Stwierdzam tylko, jak było. Ale dorośli w to nie wierzą i w jakiś magiczny sposób przeszli do porządku dziennego nad tym, że czarna woda w stawie nagle zamieniła się w normalną, o pięknej, turkusowej barwie. Jakby nic się nie stało. Dlatego kiedy duch rozwalił szafki w szkolnej szatni, wiedzieliśmy jedno. Znowu nam nie uwierzą. Nie zostało nam nic innego, jak poradzić sobie z problemem samodzielnie. Może i większość dorosłych myśli, że my, dzieciaki, najchętniej nie chodzilibyśmy do szkoły, ale to jakaś dziwna fantazja, szkoła jest całkiem OK. No może poza lekcjami.

Ponieważ rozpoczęcie roku szkolnego w Czarnym Stawie celebrowane było tak, jakby było największym wydarzeniem w całym roku, musieliśmy założyć odświętne stroje. Jak słusznie zauważyła Akira, walka z siłami nadprzyrodzonymi, kiedy ma się na sobie plisowaną spódnicę czy szkolny garnitur, wygląda nie tylko komicznie, lecz także zupełnie niepoważnie, pobiegliśmy więc do domów się przebrać. I tak dotarłem do chwili obecnej. Zrzuciłem z siebie obcisłą białą koszulę, poszukałem T-shirtu, luźnych spodni i chciałem spróbować wyjść z domu tak, żeby babcia nie zauważyła. Może nie zauważy – była zajęta kotem.

Kiedy się do niej wprowadziliśmy, była potworem w ludzkiej skórze, a potem w wyniku dziwnego zbiegu okoliczności... No dobra, to nie był dziwny zbieg okoliczności, po prostu znalazłem jej pamiętniki z czasów, gdy była młoda, potem przeczytała je mama i okazało się, że babcia tylko udaje straszną, a tak naprawdę przez cała lata żyła w błędzie. I to ogromnym. Myślała, że dziadek uciekł od niej, bo jej nie kochał. W rzeczywistości zginął, próbując ją ocalić, ale o tym nie mogła wtedy wiedzieć. Odkryła to lata, lata później. W każdym razie od czasu, kiedy przestała udawać potwora, stała się do przesady opiekuńcza. A ponieważ dzisiaj mama pojechała do Krakowa na rozmowę w sprawie pracy (nareszcie!), byłem pewny, że jeśli wychodząc, wpadnę na babcię, będę musiał zjeść rosołek, kluseczki i zapewne jakieś ciasto. Wydaje mi się, że miłość czasami dziwnie się objawia, na przykład przez próbę utuczenia kogoś na śmierć.

Mój plan był prosty. Przebrać się, niezauważenie dotrzeć do drzwi i dopiero na progu krzyknąć do babci, że wychodzę do Niedźwiedzia, a potem udawać, że nie słyszałem, jak woła mnie na obiad. Proste plany niestety mają to do siebie, że lubią się nagle komplikować. I tak zamiast zbiec po schodach prowadzących z mojego pokoju na parter, przemknąć obok kuchni i salonu i wybiec z domu, wpadłem. Konkretnie to wpadłem na Pana Pulmana, który jakby nigdy nic zdecydował się położyć dokładnie w miejscu, w którym miałem postawić stopę po zeskoczeniu z kilku ostatnich stopni. Zauważyłem go zbyt późno, więc nie pozostało mi nic innego jak improwizacja. Żeby nie zdeptać nieszczęsnego staruszka, przechyliłem się w lewo i z całym impetem wylądowałem na podłodze przy drzwiach do salonu. Obić zbyt mocno się nie obiłem, za to narobiłem tyle hałasu, że obudziłbym umarłego.

– Kamil? – zawołała babcia z kuchni.

– Tak – wystękałem, podnosząc się z podłogi. – Ech ty... – syknąłem w stronę kota, który nagle podniósł się ze swojego legowiska i zaczął zataczać ósemki wokół moich nóg.

– Dobrze, że jesteś. Nakładam obiad.

– Ale babciu, muszę...

– Musisz to jeść, w twoim wieku jedzenie jest ważne. Rośniesz, rozwijasz się. Musisz jeść.

– Tak, babciu. – Nie było sensu się kłócić.

– Chodź, chodź. Nakładam ci krupniku...

„Tyle dobrze, że nie rosół” – pomyślałem i ruszyłem do kuchni. Zanim usiadłem przy stole, napisałem na Messengerze do Niedźwiedzia, że spóźnię się pół godziny. Babcia i mama wprowadziły restrykcyjny zakaz używania telefonów komórkowych podczas posiłków, który oczywiście obejmował tylko mnie. Raz zwróciłem mamie uwagę, że odpisuje komuś podczas kolacji. Odparła, że gdy zacznę zarabiać, będę mógł rozmawiać przy stole, z kim chcę. Wydało mi się to zabawne. Zwłaszcza wobec faktu, że mama od pół roku nie miała pracy.

Ciąg dalszy dostępny w wersji pełnej