Czas gniazdowania - ebook

GRZEGORZ

Oczy pana Miecia przewiercają na wylot, ale Grzegorz doskonale nauczył się udawać, że niewiele go obchodzą natrętne, pytające spojrzenia.

— Dzień dobry, panie Soler. Dawno pana nie było.

— Życie, panie Mieciu, życie… — odpowiedział i wykonał ręką nieokreślony ruch. — Jest ktoś na górze?

— Pani Oliwia wróciła jakąś godzinę temu.

— Sama?

Konsternacja na twarzy portiera wystarczyła mu za odpowiedź.

— Rozumiem… — mruknął Grzegorz i zaproponował, by pan Miecio zadzwonił na górę i go zaanonsował. Kiedy portier sięgnął po słuchawkę, Grzegorz ruszył w kierunku windy i zanim drzwi bezgłośnie się zasunęły, usłyszał:

— Pani Oliwio, pan Grzegorz jedzie…

Reszta zdania została w holu. Zagłuszyła ją okropna, metalicznie pobrzękująca melodia, której Grzegorz nie znosił. Zawsze go drażniła, nawet wtedy, gdy wsiadał do tej samej windy jako człowiek szczęśliwy i zadowolony. Pamiętał, że kiedyś właśnie tak było — czuł się spełniony w niemal wszystkich dziedzinach życia. Miał świetną żonę, doskonałą pracę i pieniądze na wyprawy w nieznane.

Uśmiechał się do wspomnień tym samym łagodnym i pobłażliwym grymasem, który dorośli posyłają naiwnym i mało świadomym dzieciom. W tej chwili ten głupi uśmiech świadczył o tym, że przez ostatnich kilka miesięcy stał się o wiele bardziej dorosły, niżby chciał. A wspomnienia były jak… Jak bajka z morałem.

„Tylko jaki ten morał?” — myślał, patrząc na swoje odbicie w lustrze, i ironicznie uniósł brwi.

Zanim winda stanęła na trzecim piętrze, obejrzał się dokładnie. Dwa dni wcześniej poszedł do fryzjera i kazał bardzo krótko obciąć włosy. Wiele lat pozwalał im rosnąć aż do ramion. Oliwia uważała, że miękkie, niemal czarne fale okalające mu twarz łagodzą jej ostre kanty — prosty, wąski nos, grube łuki brwiowe, pod którymi ukrywały się szare oczy, i wreszcie nieco zbyt długi, ale mocny i bardzo męski podbródek. Kiedyś na rok ukrył go w bujnej brodzie. I tak chodził, ukryty we włosach na twarzy i głowie. I nieźle się z tym czuł. W ogóle dawniej miał o niebo lepsze samopoczucie niż obecnie.

Uśmiechnął się złośliwie w chwili, gdy winda zatrzymała się na trzecim piętrze, a drzwi rozwarły, cichutko brzęcząc. Muzyczka umilkła. Przestrzeń korytarza rozświetlały ledowe lampki. Po szlifowanym betonie posadzki niósł się odgłos jego kroków. Szkło, kamień, metal i beton na ścianach, podłodze i suficie sprawiały, że to miejsce wydawało mu się wyjątkowo nieprzyjazne. Nie lubił tego budynku, choć przeżył w nim kilka sensownych lat.

Jeszcze niedawno mieszkanie 3c w strzeżonym budynku z podziemnym garażem i siłownią dla lokatorów wydawało mu się szczytem osiągnięć. Teraz jednak nijak nie mógł się zmusić, by wejść do mieszkania, którego zazdrościli mu niemal wszyscy znajomi. Stanął przed drzwiami i chwilę się zastanawiał, jak postąpić. Otworzyć drzwi własnym kluczem? To byłoby najprostsze, jednak jeśli Oliwia zmieniła zamki, co przecież mogła zrobić choćby ze zwykłej złośliwości, wyjdzie na idiotę. Zresztą, była z kimś, wolał więc nie wchodzić bez zapowiedzi. Raz już to zrobił i niemal natychmiast pożałował.

Wtedy, pół roku wcześniej, w późny marcowy wieczór otworzył drzwi, bezszelestnie wsunął się do środka i odłożył torbę. Zacisnął w dłoni klucze, by nie zabrzęczały, i powoli, niemal skradając się na palcach, wszedł do ciemnego salonu. Z sypialni dobiegał dźwięk wieczornych wiadomości. Smuga rozdygotanego, niebieskawego światła przywabiła Grzegorza jak ćmę. Poszedł za nią cichutko do samych drzwi. Czuł na policzku wygładzone, lakierowane drewno futryny, gdy zerknął w szparę, przez którą sączyła się telewizyjna poświata. Chciał się zorientować, co robi Oliwia. Była przecież noc, może nie strasznie głęboka, ale jednak, więc miała prawo spać. Nie powinien jej budzić, choć miał na to wielką ochotę. Nie było go ponad tydzień. Więc zerknął. Tak dla orientacji.

I zamarł w połowie oddechu, zamarł w połowie uderzenia serca, które zatrzymało się tak samo jak jego myśli. Kiedy ruszyły po jakimś nieokreślonym czasie, choć chyba dość krótkim, chyba, bo wcale nie był pewien, na jak długo go sparaliżowało… więc kiedy jego mózg i serce na nowo podjęły wysiłek, by żył, wypita w taksówce woda podeszła do gardła. Przełknął z trudem i drgnął. Wiedział, że powinien coś zrobić. Otworzyć drzwi. Krzyknąć. Powiedzieć coś. Wejść do sypialni. Ale nie. Stał i patrzył, jak jego żona z werwą obciąga Danielowi.

Znał Daniela dłużej niż ona i wiedział, że lubi, gdy dziewczyny klękały przed nim i brały jego fiuta do ust. Opowiadał o tym. Przechwalał się, jakie to miał obciąganko, jak dobrze obsłużyła go taka jedna, jaki giętki miała języczek, jak głęboko go brała, aż po nasadę…

Słowa Daniela, ton jego przechwałek, pewne zwroty i powtarzane nieustannie zdania brzmiały w głowie Grześka i dudniły pod czaszką coraz głośniej i szybciej, aż do bólu; rozsadzały mu czerep milionem nakładających się na siebie słów, mlaśnięć, jęknięć, sapnięć…

Krzyknął wreszcie coś bardzo niewyraźnego, wszedł do sypialni, zacisnął pięść na kluczach i przywalił Danielowi w ekstatycznie rozchylone usta. W tym jednym ruchu, w nagłym, nieoczekiwanym dla siebie samego ciosie, zawarł całą swoją wściekłość. I nigdy tego nie żałował. Nawet kiedy sędzia zapytała go o to na sprawie rozwodowej. Patrzył tamtej kobiecie prosto w oczy:

— Tak, wybiłem panu Brzęckiemu dwa zęby i zmasakrowałem wargi. Wiem, ile szwów mu założono. Nie zaplanowałem tego — mówił. „I nie żałuję” — myślał. — To był odruch. W tamtej chwili zareagowałem właśnie tak, widać inaczej nie mogłem. Nie jestem człowiekiem, który rozstrzyga swoje problemy pięściami. Zresztą nie mam w tym wprawy, sam też się nieźle uszkodziłem.

Złamał wtedy dwie kości śródręcza, a jeden z kluczy głęboko rozciął skórę, mięsień i ścięgno wewnątrz dłoni. Ból poharatanego ciała z początku nie był wielki. Nasilał się jednak z godziny na godzinę i wreszcie Grzegorz wylądował na pomocy doraźnej i oddziale ortopedycznym. Poskładali go, pocerowali. A sędzia patrzyła mu w oczy i Grzegorz sądził, że go rozumie. Tak samo zresztą jak on sam rozumiał Daniela, gdy tłumaczył, że mu przykro, że był pijany, że niewiele pamięta i w ogóle to nie ma żalu o te dwa zęby. Tylko co z tego? Między zrozumieniem a wybaczeniem jest kosmos nie do przebycia. Przynajmniej Grzegorz nie umiał go pokonać. I nie chciał.

Po tej awanturze, po powrocie Daniela do domu, Lena, jego wieloletnia dziewczyna, zawiozła niewiernego ukochanego do szpitala, wróciła do domu, spakowała się i wyniosła do Gdańska. „Byle dalej od tego popapranego erotomana”. Tak powiedziała Grzegorzowi, kiedy zadzwoniła ze słowami zrozumienia i rozgrzeszenia. A może i pocieszenia.

Tylko czy on potrzebował pocieszenia? Nie, zdecydowanie nie życzył sobie litości i poklepywania. Był wściekły. Rozczarowany. Przygnębiony. Poniżony. Rozbity. Parę godzin siedział w gościnnym pokoju domu Grażyny, młodszej siostry, i się trząsł. Ze złości. Z upokorzenia. Nafaszerowany środkami przeciwbólowymi nie odważył się na choćby jednego drinka, a chciałby wypić ich milion i usnąć, zapomnieć choć na chwilę o podrygujących piersiach Oliwii, o jej chętnych, szeroko otwartych wargach wypełnionych fiutem tego skurwysyna. Nawet jeśli Daniel wypił za dużo, to Oliwia, o ile zdążył zauważyć, była dość trzeźwa. Zanim uciekł z mieszkania 3c, wstała z kolan, otarła usta dłonią i spojrzała mu w oczy. Wyzywająco. Zupełnie jakby była zadowolona, że oto wreszcie dała mu namacalny dowód swoich zdrad.

Kiedy tydzień wcześniej wyjeżdżał do Francji, umówili się, że po jego powrocie odbędą długo odkładaną poważną rozmowę. Grzegorz nienawidził poważnych rozmów na temat ich małżeństwa. Prowadzili je od kilku lat i nic a nic nie posuwali się do przodu. Uważał czasami, że wprost przeciwnie. Każda rozmowa o jej oczekiwaniach i jego wizjach wspólnego życia odgradzała ich od siebie. Oliwia mówiła wtedy coś, czego nigdy nie chciałby usłyszeć od kogokolwiek, a już na pewno nie od własnej żony. Kobiety, którą znał od dziesięciu lat i, jak mu się wydawało przynajmniej przez jakiś czas, znał całkiem dobrze. Jak widać — mylił się.

Mylił się nie tylko w tej sprawie. Okazało się, że przez osiem lat małżeństwa miał całkiem błędne mniemanie o własnym zaangażowaniu w ich związek. Wydawało mu się, że pracując po dziesięć godzin dziennie, by zarobić na wspaniałe wspólne życie, angażuje się w ich małżeństwo najlepiej, jak umie. Okazało się, że był wyjątkowo głupi. Z rozmowy na rozmowę lepiej pojmował niezadowolenie Oliwii. Jej pragnienie czegoś nieokreślonego, trudno definiowalnego… Po prostu innego. Innego niż on. Innego niż oni razem.

Teraz — z tego, co zrozumiał, a rozumiał mało, bo mózg mu nie pracował, jak należy, otoczony mętną mgłą upokorzenia i złości — też próbowała mu tłumaczyć, że czuła się samotna, zaniedbana i niedoceniona.

— Więc obciągasz największemu kurwiarzowi w mieście, żeby sobie poprawić nastrój? — zapytał.

Zatkało ją na chwilę, ale zaraz się zaśmiała. Daniel zbierał się z podłogi, jęczał i pluł krwią, ale Grzegorza niewiele to obchodziło.

— Pomóż kochasiowi, bo zapluje ci krwią cały dywan — poradził tonem tak lodowatym i pogardliwym, że nie poznał w nim siebie. — I zapnij mu rozporek, wygląda żałośnie z tym oklapłym kutasem.

Odwrócił się, by nie patrzeć na nich dwoje. Wiedział, że ciągle coś mówiła. Jednak słowa Oliwii wbijały się już tylko w mroczną pustkę w głowie Grzegorza i znikały, jakby je wchłaniała czarna dziura. W kuchni znalazł czystą, lnianą ścierkę i owinął nią dłoń. Jeszcze w pokoju zauważył, że klucz od piwnicy wbił mu się głęboko. Nie wyciągał go. W korytarzu podniósł torbę zdrową ręką i wyszedł.

Dziesięć minut.

Tyle zabrało im ostateczne zdemolowanie wspólnego życia.

Bo po trochu rozmontowywali je już wcześniej.

Kiedy spotkali się ponownie, mówili niewiele i właściwie można by ich wypowiedzi zamknąć w jednym lapidarnym zdaniu: „Czas na rozwód”. Grzegorz nie miał zamiaru usunąć w niepamięć zdrady. Mógł przymykać oczy na jej rozrzutność i dzikie wypady w Polskę. W końcu był inteligentnym, dobrze wychowanym, cywilizowanym mężczyzną. I chciał jej ufać. Chciał wierzyć, że ich małżeństwo przez te osiem lat nie stało się li tylko transakcją finansową. Że ciągle miał dom i żonę. Ale teraz nie był w stanie zapomnieć i wybaczyć. Nie mógłby znieść widoku ich sypialni. Ciągle miał przed oczyma ekstatycznie rozchylone usta Daniela, jego dłonie zaciśnięte na włosach Oliwii, jej nagie piersi falujące rytmicznie… Lubił jej piersi. Ssał ciemne, sterczące koraliki sutków z nabożnym uwielbieniem i słuchał jej miłosnych jęków. Był dobrym kochankiem. Dawał jej przyjemność na milion sposobów. Gdzie chciała i jak chciała. Dlaczego więc klęczała przed Danielem? A może nie tylko przed nim? Ilu mężczyzn odwiedziło ich sypialnię w czasie jego podróży? Albo gdy godzinami pochylał się nad komputerem? Te i gorsze jeszcze myśli tłukły się po jego skołatanej głowie. Nie chciał pamiętać, jednak pod opuszczonymi powiekami ciągle wyświetlał się ten sam film: jego niemal naga żona klęcząca przed pierwszym lepszym gnojkiem.

Po tygodniu, wciąż z ręką na temblaku, wrócił do mieszkania, by spakować swoje rzeczy. Oliwii nie było. Jak twierdził pan Miecio, pojechała z koleżankami do SPA nad morze. Żeby uczcić koniec ich małżeństwa? Nie chciał o tym myśleć. Powoli krążył po mieszkaniu i zbierał przeszłość. Kiedy już wszystko spakował, a poszło mu lepiej, niż myślał — bez ckliwości czy rozpaczy — zamknął małżeństwo z Oliwią w pracowni. Na klucz. A następnego dnia poszedł do umówionego wcześniej prawnika. Zanim Oliwia wróciła ze SPA, jechali już pośpiesznym do stacji Rozwód. I tego też nie żałował. Jednak ciągle sfrustrowany kręcił się po mieście i czuł, jak go palą ludzkie spojrzenia.

Teraz, po pół roku zdecydował się odwiedzić już nie swoje mieszkanie 3c. Zgodził się bez żadnych ceregieli, by przeszło na własność Oliwii. I tak nie mógłby w nim mieszkać. Spojrzał na zegarek, zacisnął palce na bliźnie wewnątrz dłoni i nacisnął dzwonek. Zabrzmiał głosem kukułki, tak jak go ustawił kiedyś, w innym czasie. Nie czekał długo. Drzwi uchyliły się nieznacznie, zaszurał łańcuch.

— Czego chcesz?

— Od ciebie? Nic. Przyszedłem po swoje rzeczy. Nagrałem ci się na pocztę. Odsłuchałaś? Za dziesięć minut przyjadą faceci od przeprowadzek.

— Wpuść go.

Głos był męski, zdecydowany. Mocny. Odwróciła się do mężczyzny za drzwiami i po chwili skinęła głową. Zamknęła drzwi. Metalicznie zagrzechotał zdejmowany łańcuch. Drzwi rozwarły się przed nim. W głębi korytarza, przy lustrze stał tamten. Starszy od Grześka. Szpakowaty. Garniturowy. Złoty zegarek lśnił na przegubie.

— Nie chcę awantur i wrzasków. Chcę zabrać swoje rzeczy z pracowni — powiedział Grzegorz w przestrzeń między nimi.

— To jest Marek.

— Zawadzki, Marek Zawadzki.

— Witam i przepraszam.

Minął faceta, choć widział, że temu, niech go diabli wezmą, zbiera się na kulturalną pogawędkę. Jednak Grzegorza nic nie obchodziły jego chęci, miał dość tego spotkania, zanim się zaczęło. Nie czuł się na siłach rozmawiać w swoim dawnym salonie z nowym facetem swojej byłej żony trzymającym w dłoni jego dawną filiżankę pełną kawy zrobionej w ekspresie należącym kiedyś do niego. Nie oszalał.

— Grzesiek…

Było w głosie Oliwii coś, co zmusiło go, by spojrzeć w niebieskie oczy.

— Porozmawiasz ze mną jeszcze kiedyś?

— O czym i po co?

Westchnęła.

— Nie bądź taki nieustępliwy.

— Zawsze byłem. Nic się nie zmieniło.

— Ja się zmieniłam.

— Pogratulować, ale co mnie do tego?

— Byliśmy przyjaciółmi…

— …i mężem, i żoną, i kochankami, i współpracownikami — przerwał jej tonem pełnym złości. — Zgadza się. I sama powiedziałaś: „byliśmy”. Już nie jesteśmy. I więcej nie będziemy.

— Przykro mi.

— I powinno.

— Proszę cię…

Nad drzwiami zakukało. Odetchnął z ulgą. Nie były mu potrzebne rozmowy z byłą żoną i jej kochasiem.

— Mam zamiar się tu wprowadzić — powiedział ten drugi.

— O! Pogratulować. Niech pan nie zapomina dzwonić przed powrotem do domu.

Szczęki faceta zadrgały, jakby nagle mocno je zacisnął.

— Jesteś… — warknął.

— Wiem, jaki jestem. Wiem, kim jestem. Idiotą, który poświęcił dziesięć lat życia na budowanie zamku na piasku. — Popatrzył facetowi w oczy i nie odwrócił spojrzenia. Miał dość tej rozmowy i ich chęci, by go udobruchać. Zakukała kukułka. — Wpuszczę ludzi od przeprowadzek.

— Grzesiek… — próbowała Oliwia.

— Już dość — powiedział zdecydowanie. — Dość. Wejdź do salonu i więcej nie mów do mnie ani słowa. Ani jednego, rozumiesz? Bo nie ręczę za siebie.

Wydusił to przez zaciśnięte zęby. Z zaciśniętymi pięściami. I sercem. I sobą całym zaciśniętym tak mocno, że bolało go całe ciało.

— Wpuść ludzi — powiedział spokojnie tamten facet, a kiedy otworzyła usta, by zaprotestować, ponaglił ją. — No już, wpuść ich i przyjdź do salonu.

Patrzyła na niego uważnie, wreszcie zrezygnowała i otworzyła drzwi.

— My do przeprowadzki — rzucił przysadzisty gość w firmowej koszulce i z zaciekawieniem zlustrował stojące w korytarzu osoby.

Przez kolejną godzinę ludzie z firmy przewozowej pakowali w kartony i wynosili osiem lat małżeńskiego życia Grzegorza Solera. Osiem lat w kartonach.

Miał kiedyś psa. Kiedy po dwunastu latach wspólnego życia przestał jeść i pić, kiedy jęczał po psiemu przez sen, owinął go w kocyk i zawiózł do weterynarza. Patrzył, jak zasypia, a potem lekarz go wyprosił. Dostał zgrabny, czysty kartonik i adres spalarni śmieci, do której powinien się udać. Udał się i patrzył, jak zgrabny, czysty kartonik z jego martwym przyjacielem jedzie na taśmociągu do pieca. Dwanaście lat wychodzenia na spacery i czesania sierści zapakowane w tekturowe pudło.

Uśmiechnął się ironicznie do analogii, choć czuł tę samą gorycz.

Kiedy ostatni element jego małżeńskiego eldorado zniknął w windzie, spojrzał na zakurzony pokój. Kilka kartek i szmat walało się na wykładzinie. Lubił swoją pracownię. Lubił niemal każdą chwilę, jaką tu spędził. Żal na moment w nim zadrgał, przepłynął falą ściśniętych mięśni po plecach i ramionach. Wykrzywił twarz.

— Ona naprawdę się zmieniła — powiedział za jego plecami tamten.

— To masz, facet, więcej szczęścia ode mnie — mruknął z rezygnacją.

Wyminął białą, lśniącą koszulę. Nie chciał mieć z gościem nic do czynienia. Nie mógł się zmusić, by mieć z nim cokolwiek do czynienia. A jednak, kiedy dotarł do drzwi, odwrócił się. Stali przed lustrem i patrzyli na niego.

— Miłego życia — powiedział cicho.

Sięgnął do kieszeni marynarki po klucze, ale dłoń trafiła na coś całkiem innego — niewielką nefrytową figurkę smoka, którą dostał od Oliwii. Dawno temu. Jeszcze przed ich ślubem. Na szczęście. Wpadła mu dzisiaj w ręce i odruchowo schował ją do kieszeni. Teraz wydała mu się symbolem czegoś, czego już nie ma. Spojrzał w oczy smoka raz jeszcze i postawił bibelot na stoliku przy drzwiach, odwrócił się i wyszedł. Wydało mu się, że Oliwia zaszlochała, ale chyba było mu to całkiem obojętne. Niech płacze, jeśli musi. On nie ma zamiaru.

Cholerna melodyjka w windzie szarpnęła jego trzewiami. Zrobiło mu się niedobrze. Dłonie drżały. Zaklął.

W holu było pusto. Beton, metal i szkło. Cisza i chłód klimatyzacji. Pan Miecio zamykał bramę za półciężarówką od przeprowadzek. Grzegorz się zatrzymał. Odpiął klucze od mieszkania, wyjął z kieszonki koszuli stówę i wcisnął dziadkowi obie rzeczy do ręki.

— Przykro mi, panie Grzesiu.

— Życie, panie Mieciu, życie. Do widzenia.

I tyle.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki