Czas mroku. Cykl Czerwony świt. Tom 5 - ebook

DRAMATIS PERSONÆ

Dra­ma­tis personÆ

Republika Solarna

Dar­row z Lykos / Żni­wiarz – były arcy­im­pe­ra­tor Repu­bliki Solar­nej, mąż Vir­gi­nii, Czer­wony

Vir­gi­nia au Augu­stus / Mustang – aktu­alna Suwe­renka Repu­bliki Solar­nej, żona Dar­rowa, pry­mus domu Augu­stus, sio­stra Sza­kala z Marsa, Złota

Pax – syn Dar­rowa i Vir­gi­nii, Złoty

Kie­ran z Lykos – brat Dar­rowa, Wyjec, Czer­wony

Rhonna – bra­ta­nica Dar­rowa, córka Kie­rana, lan­sjer, Szcze­niak nr Dwa, Czer­wona

Deanna – matka Dar­rowa, Czer­wona

Sevro au Barca / Goblin – impe­ra­tor Repu­bliki, mąż Vic­try, Wyjec, Złoty

Vic­tra au Barca – żona Sevro, z domu au Julii, Złota

Elec­tra au Barca – córka Sevro i Vic­try, Złota

Dan­cer, sena­tor O’Faran – sena­tor, nie­gdyś jeden z dowód­ców Synów Aresa, mąż Deanny, try­bun bloku Czer­wo­nych, Czer­wony

Kavax au Tele­ma­nus – pry­mus domu Tele­ma­nus, klient domu Augu­stus, Złoty

Niobe au Tele­ma­nus – żona Kavaxa, klient domu Augu­stus, Złota

Daxo au Tele­ma­nus – dzie­dzic domu Tele­ma­nus, syn Kavaxa i Niobe, sena­tor, try­bun bloku Zło­tych, Złoty

Thraxa au Tele­ma­nus – pre­tor Wol­nych Legio­nów, córka Kavaxa i Niobe, Wyjec, Złota

Ale­xan­dar au Arcos – naj­star­szy wnuk Lorna, dzie­dzic domu Arcos, sprzy­mie­rze­niec domu Augu­stus, lan­sjer, Szcze­niak nr Jeden, Złoty

Cadus Har­nas­sus – impe­ra­tor Repu­bliki, zastępca dowódcy Wol­nych Legio­nów, Poma­rań­czowy

Orion xe Aqu­arii – nawar­cha Repu­bliki, impe­ra­tor Bia­łej Floty, Wyjec, Nie­bie­ska

Col­lo­way xe Char – pilot z naj­więk­szą liczbą zestrze­leń we flo­cie Repu­bliki, Wyjec, Nie­bie­ski

Gli­ra­stes Mistrz Stwórca – archi­tekt i wyna­lazca, Poma­rań­czowy

Holi­day ti Naka­mura – dux Lwiej Gwar­dii Vir­gi­nii, sio­stra Trigga, klient domu Augu­stus, cen­tu­rion Legionu Pegaz, Szara

Żywe Sre­bro / Regu­lus ag Sun – naj­bo­gat­szy czło­wiek w Repu­blice, szef Sun Indu­stries, Srebrny

Publius cu Cara­val – try­bun bloku Mie­dzia­nych, sena­tor, Mie­dziany

The­odora – przy­wód­czyni agen­tów zwa­nych Drza­zgami, klient domu Augu­stus, Różowa Róża

Zan – arcy­im­pe­ra­tor Repu­bliki po usu­nię­ciu z tej pozy­cji Dar­rowa, dowódca floty obron­nej Luny, Nie­bie­ski

Bła­zen – Wyjec, klient domu Barca, Złoty

Pestka – Wyjec, klient domu Barca, Złota

Min-Min – Wyjec, snaj­per i eks­pert od uzbro­je­nia, klient domu Barca, Czer­wona

Brzy­dal – Wyjec, klient domu Augu­stus, Złoty

Kulki – Wyjec, haker, Zie­lony

Bez­ję­zyk – były wię­zień w Gro­bowcu w Otchłani, Obsy­dia­nowy

Felix au Daan – ochro­niarz Dar­rowa, klient domu Augu­stus, Złoty

Wspólnota

Ata­lan­tia au Grim­mus – dyk­ta­torka Wspól­noty, córka Pana Popio­łów Magnusa au Grim­musa, sio­stra Ai i Moiry, były klient domu Lune, Złota

Lysan­der au Lune – wnuk byłej Suwe­renki Octa­vii, dzie­dzic rodu Lune, były patron domu Grim­mus, Złoty

Atlas au Raa / Rycerz Stra­chu – brat Romu­lusa au Raa, legat Legionu Zero („Gor­gony”), daw­niej pod kura­telą domu Lune, klient domu Grim­mus, Złoty

Ajax / Rycerz Burzy – syn Ai au Grim­mus i Atlasa au Raa, dzie­dzic domu Grim­mus, legat Żela­znych Lam­par­tów, Złoty

Kalin­dora au San / Rycerz Miło­ści – Olim­pij­ski Rycerz, ciotka Ale­xan­dra au Arcosa, klient domu Grim­mus, Złota

Julia au Bel­lona – matka Cas­siusa, który nie utrzy­muje z nią kon­tak­tów, nie­przy­ja­ciółka Dar­rowa, pry­mus ostat­ków domu Bel­lona, Złota

Scor­pio au Votum – pry­mus domu Votum (magnaci, wła­ści­ciele kopalni metali i budow­ni­czy Mer­ku­rego), Złoty

Cicero au Votum – dzie­dzic domu Votum, syn Scor­pio, legat Legionu Skor­pion, Złoty

Asmo­deus au Car­thii – pry­mus domu Car­thii (stocz­niowcy z Wenus), Złoty

Rhone ti Fla­vi­nius – pod­pre­tor rodu Lune, były zastępca dowódcy XIII Straży Pre­to­riań­skiej Dra­go­nów (którą dowo­dziła Aja), Szary

Seneca au Cern – dux Ajaxa, cen­tu­rion Żela­znych Lam­par­tów, Złoty

Magnus au Grim­mus / Pan Popio­łów – były arcy­im­pe­ra­tor za rzą­dów Octa­vii au Lune, Nisz­czy­ciel Rei, Złoty, zabity przez Wyj­ców i Apol­lo­niusa au Valii-Rath

Octa­via au Lune – była Suwe­renka Wspól­noty, babka Lysan­dra, Złota, zabita przez Dar­rowa

Aja au Grim­mus – córka Pana Popio­łów Magnusa au Grim­musa, Złota, zabita przez Sevro

Moira au Grim­mus – córka Pana Popio­łów Magnusa au Grim­musa, Złota, zabita przez Ragnara

Dominium Obrzeża

Dido au Raa – współ­kon­sul Domi­nium Obrzeża, żona byłego Suwe­rena Domi­nium Obrzeża Romu­lusa au Raa, z domu au Saud, Złota

Dio­me­des au Raa / Rycerz Burzy – syn Romu­lusa i Dido, tak­sar­cha Falangi Bły­ska­wicy, Złoty

Sera­phina au Raa – córka Romu­lusa i Dido, locha­gos Jede­na­stej Jazdy Pyłu

Helios au Lux – współ­kon­sul Domi­nium Obrzeża dzie­lący urząd z Dido

Romu­lus au Raa / Władca Pyłu – były pry­mus domu Raa i Suwe­ren Domi­nium Obrzeża, Złoty, popeł­nił rytu­alne samo­bój­stwo

Obsydianowi

Sefi Mil­cząca – kró­lowa Obsy­dia­no­wych, przy­wód­czyni Wal­ki­rii, sio­stra Ragnara Vola­rusa, Obsy­dia­nowa

Val­dir Nie­ścięty – wódz wojenny, part­ner kró­lo­wej Sefi, Obsy­dia­nowy

Ozgard – sza­man ogni­stych kości, Obsy­dia­nowy

Fre­ihild – _skuggi_ wojow­niczka ducha, Obsy­dia­nowa

Gud­kind – _skuggi_ wojow­nik ducha, Obsy­dia­nowy

Xeno­phon – doradca Sefi, Białe _logos_

Ragnar Vola­rus – były przy­wódca Obsy­dia­no­wych, Wyjec, Obsy­dia­nowy, zabity przez Aję

Inni

Eph­raim ti Horn – wolny strze­lec, były czło­nek Synów Aresa, mąż Trigga ti Naka­mura, Szary

Volga Fjor­gan – wolny strze­lec, współ­pra­cow­niczka Eph­ra­ima, Obsy­dia­nowa

Apol­lo­nius au Valii-Rath / Mino­taur – dzie­dzic domu Valii-Rath, wie­lo­mówny, Złoty

Książę Rąk – czło­nek Syn­dy­katu, mistrz zło­dziei, Różowy

Lyria z Laga­los – Gamma z Marsa, klient domu Tele­ma­nus, Czer­wona

Liam – sio­strze­niec Lyrii, klient domu Tele­ma­nus, Czer­wony

Har­mony – przy­wód­czyni Czer­wo­nej Ręki, była człon­kini Synów Aresa, Czer­wona

Pytha – pilotka, towa­rzyszka Cas­siusa i Lysan­dra, Nie­bie­ska

Fig­ment – wolny strze­lec, Brą­zowa

Fitch­ner au Barca / Ares – były przy­wódca Synów Aresa, Złoty, zabity przez Cas­siusa au Bel­lonaSUWERENKA

Suwe­renka

– Oby­wa­tele Repu­bliki Solar­nej, mówi wasza Suwe­renka.

Wpa­truję się na wpół ośle­piona w plu­ton egze­ku­cyjny obiek­ty­wów kamer podob­nych do muszych oczu. Po dru­giej stro­nie ilu­mi­na­tora za moją sceną sta­cje bojowe i okręty wojenne uno­szą się ponad górną atmos­ferą Luny.

Patrzy na mnie osiem miliar­dów oczu.

– W ubie­gły pią­tek wie­czo­rem, trze­ciego dnia men­sis Mar­tius, otrzy­ma­łam raport, z któ­rego wynika, że Wspól­nota prze­pro­wa­dza na orbi­cie Mer­ku­rego ope­ra­cję woj­skową na dużą skalę. Od czasu bitwy o Marsa pięć lat temu nie zgro­ma­dzono podob­nej ilo­ści wypo­sa­że­nia i rów­nie licz­nych sił. Pono­simy odpo­wie­dzial­ność za ten kry­zys. Zwa­bieni fał­szy­wymi obiet­ni­cami peł­no­moc­nika wroga, pozwo­li­li­śmy, aby nasza deter­mi­na­cja osła­bła. Uwie­rzy­li­śmy w szla­chet­ność naszego nie­przy­ja­ciela. Uwie­rzy­li­śmy, że można zawrzeć pokój z tyra­nami. Praw­dziwa natura tego kłam­stwa, jakże kuszą­cego, została ujaw­niona: to okrutne intrygi na pozio­mie władz, obmy­ślone, popeł­nione i prze­pro­wa­dzone przez nowo wyzna­czoną Dyk­ta­torkę Ostat­ków Wspól­noty, Ata­lan­tię au Grim­mus, córkę Pana Popio­łów. Ule­gł­szy jej cza­rowi, poszli­śmy na ugodę z rzecz­ni­kami tyra­nii. Zwró­ci­li­śmy się prze­ciwko naszemu naj­więk­szemu gene­ra­łowi, mie­czowi, który prze­ciął okowy nie­woli, i zażą­da­li­śmy, aby zgo­dził się na pokój, w któ­rym on sam roz­po­znał kłam­stwo. Kiedy odmó­wił, krzyk­nę­li­śmy: „Zdrajca!”, „Tyran!”, „Pod­że­gacz wojenny!”. W oba­wie przed nim przy­wo­ła­li­śmy z powro­tem z Mer­ku­rego na Lunę część Bia­łej Floty: Straż Cen­tralną. Zosta­wi­li­śmy impe­ra­tor Aqu­arii połowę sił, nara­ża­jąc ją na atak. Uczy­ni­li­śmy ją na wpół bez­bronną. Teraz z jej floty, floty, która oswo­bo­dziła nasze domy, pozo­stały szczątki. Dwie­ście waszych okrę­tów wojen­nych zostało znisz­czo­nych. Tysiące waszych mary­na­rzy zgi­nęły. Miliony waszych braci i sióstr zostały porzu­cone na wro­giej pla­ne­cie. Straty się­gają setek miliar­dów, wasze straty. I jest to wina sprze­czek w waszym sena­cie, a nie sił wroga. Sły­sza­łam, jak mówiono w ostat­nich mie­sią­cach, w kory­ta­rzach Nowego Forum, na uli­cach Hype­riona, w wia­do­mo­ściach nada­wa­nych w całej Repu­blice, że powin­ni­śmy porzu­cić tych synów i córki wol­no­ści, te Wolne Legiony. Sły­sza­łam, jak nazywa się je publicz­nie, bez wstydu, „Utra­co­nymi Legio­nami”. Zostali skre­śleni przez was mimo odwagi, jaką oka­zali, mimo wytrzy­ma­ło­ści, jaką w sobie zna­leźli, mimo potwor­no­ści, jakie wycier­pieli dla was. Zostali skre­śleni, ponie­waż boimy się, że roz­sta­jąc się z naszymi okrę­tami, ścią­gniemy inwa­zję na wła­sne światy. Ponie­waż boimy się ponow­nie ujrzeć żelazo Wspól­noty na naszych nie­bach. Ponie­waż boimy się zary­zy­ko­wać wygodę i wol­ność, które męż­czyźni i kobiety z Wol­nych Legio­nów zdo­byli dla nas za cenę wła­snej krwi… Powiem wam, czego ja się boję. Boję się, że czas roz­wod­nił nasze marze­nie! Boję się, że pośród wygód uwie­rzy­li­śmy, że o swo­body nie trzeba wal­czyć!

Pochy­lam się do przodu.

– Oba­wiam się, że wątłość naszej deter­mi­na­cji, kłót­nie i obmowy, w któ­rych jakże deka­dencko się nurza­li­śmy, ogra­bią nas z jed­no­ści woli, która pozwo­liła światu ruszyć naprzód ku lep­szemu miej­scu, gdzie posza­no­wa­nie dla spra­wie­dli­wo­ści i wol­no­ści zna­la­zło punkt zacze­pie­nia po raz pierw­szy od tysiąca lat. Oba­wiam się, że z powodu z braku jed­no­ści powró­cimy do ohyd­nej epoki, z któ­rej ucie­kli­śmy, i że ten nowy czas mroku będzie bar­dziej okrutny, bar­dziej zło­wiesz­czy i bar­dziej prze­wle­kły z powodu nik­czem­no­ści, jaką roz­bu­dzi­li­śmy w naszych wro­gach. Wzy­wam was, Ludu Repu­bliki, pozo­stań­cie zjed­no­czeni. Nawo­łuj­cie swo­ich sena­to­rów, aby odrzu­cili strach. Aby odrzu­cili otę­pie­nie, w któ­rym dba się tylko o wła­sne korzy­ści. Aby nie drżeli zdjęci pier­wot­nym stra­chem na myśl o inwa­zji. Nie pozwól­cie, aby wasi sena­to­ro­wie gro­ma­dzili dla sie­bie wasze bogac­twa, cho­wali się za waszymi okrę­tami wojen­nymi, lecz obudź­cie w ich duszach bar­dziej gniewne anioły i poślij­cie potęgę Repu­bliki, żeby strą­ciła machinę tyra­nii i uci­sku z nieba Mer­ku­rego i ura­to­wała nasze Wolne Legiony.

W tej chwili trzy­sta osiem­dzie­siąt cztery tysiące kilo­me­trów od mojego serca, z orbity leżą­cej tysiąc kilo­me­trów nad krnąbr­nym kon­ty­nen­tem Pacy­fiki Połu­dnio­wej, poci­ski w zapew­nia­ją­cej nie­wi­dzial­ność dla rada­rów poli­me­ro­wej powłoce Sun Indu­stries pędzą w pustkę z pręd­ko­ścią trzy­stu dwu­dzie­stu tysięcy kilo­me­trów na godzinę. Lecą w kie­runku Mer­ku­rego. Nie niosą jed­nak śmierci, ale zapasy, leki na cho­robę popro­mienną, uzbro­je­nie, a także – o ile mój mąż na­dal żyje – słowa nadziei.

„Nie opu­ści­li­śmy cię. Przy­będę po cie­bie.

A do tego czasu wytrwaj, uko­chany. Wytrwaj”.1. Darrow

1

Dar­row

Aż po Dolinę

Stoję pośród ślep­ców. Mętne oczy w znisz­czo­nych przez słońce twa­rzach spo­glą­dają w niebo, na kamienny obe­lisk, na nędzne pro­te­inowe kostki w pokry­tych pęche­rzami rękach, na przy­wódcę, który spro­wa­dził ich do tego prze­klę­tego miej­sca i nie widzą niczego poza ciem­no­ścią. Ich siat­kówki zostały usma­żone przez amu­ni­cję naszych wro­gów.

Wycią­gają ręce, żeby dotknąć mojej czer­wo­nej pele­ryny, jakby to mogło ich uzdro­wić. To Czer­woni, Brą­zowi, Mie­dziani i paru Obsy­dia­no­wych, któ­rzy zde­cy­do­wali się nie posłu­chać wezwa­nia swo­jej kró­lo­wej do powrotu na Zie­mię. Legio­ni­ści, któ­rzy prze­żyli zasadzkę Ryce­rza Stra­chu na zachod­nim Lado­nie tylko po to, żeby stać się dwoma tysią­cami trzy­sta i jedną ofiarą, które musimy na­dal kar­mić, dostar­czać im pomocy medycz­nej i chro­nić. Dla­czego Atlas au Raa miałby zabi­jać, skoro oka­le­cza­nie przy­nosi dodat­kowe korzy­ści? Moi ludzie patrzą na żywe ofiary z roz­pa­czą. Inni odwra­cają głowy, jakby patrze­nie na nie mogło ścią­gnąć na nich taki sam los. Kro­pla za kro­plą Rycerz Stra­chu pogłę­bia czerń w naszych duszach.

Pochy­lam się nad Sza­rym z dwoma przy­że­ga­nymi kiku­tami zamiast nóg.

– Wyglą­dasz, jak­byś wylą­do­wał mię­dzy Tele­ma­nu­sem a kwartą whi­sky, legio­ni­sto.

– Oba­wiam się, że tak było, dowódco. Wró­cił­bym do walki, gdy­by­śmy mieli sprzęt.

Gdyby był Złoty albo Obsy­dia­nowy, wró­ciłby do walki przed koń­cem mie­siąca, ale nie możemy mar­no­wać pra­wie cał­kiem wyczer­pa­nych zapa­sów pro­tez na zwy­kłych żoł­nie­rzy pie­choty. To kiep­ska inwe­sty­cja. Kie­dyś myśla­łem, że naj­więk­szym grze­chem wojny jest prze­moc. Nie­prawda. Jej naj­więk­szym grze­chem jest to, że wymaga od dobrych ludzi, aby stali się prag­ma­tyczni.

– Na­dal to widzę, dowódco. Jak wid­mowy powi­dok. – Szary trze oczy, przy­po­mi­na­jąc sobie żagiew Ryce­rza Stra­chu. – Jasna jak dzień. Nie mogę zasnąć nawet na chwilę.

– Tak samo jak ja, ale kiedy następ­nym razem otwo­rzysz oczy, zoba­czysz Marsa. Jesteś z Hip­po­lity, zga­dza się?

– Uro­dzi­łem się i wycho­wa­łem w nefry­to­wym mie­ście.

– Wkrótce razem tam zjemy ostrygi i zapa­limy po cyga­rze. Obie­cuję.

Pokle­puję go po ramie­niu, pomru­ku­jąc coś bła­hego, i ruszam dalej. Zatrzy­muję się przed sta­rym Czer­wo­nym, który ma narzu­coną na ramiona cienką koł­drę mimo skwaru. Jest łysy, jeśli pomi­nąć prze­rze­dzony wia­nu­szek siwych wło­sów, zwija szluga z dużą wprawą. Zerka to w tę, to we w tę, kiedy orien­tuje się, że stoję przy nim. Nabiera gwał­tow­nie powie­trza w płuca.

– To ty?

Wyciąga rękę. Chwy­tam ją. Szlug zaczyna mu drżeć ze zde­ner­wo­wa­nia. Kładę rękę na jego dłoni i daję znać jakiejś kobie­cie, żeby rzu­ciła mi swoją zapal­niczkę. Koniu­szek szluga dymi się, kiedy go zapa­lam Czer­wo­nemu. Odrzu­cam zapal­niczkę z powro­tem.

– Wygląda na to, że mia­łeś nie­zły dzień – mówię.

Zaciąga się głę­boko. Ręce prze­stają mu drżeć.

– Jestem Czer­wony, dowódco. Byłem ślepy przez więk­szość życia. Świet­nie sobie pora­dzę. Jeśli są inne gęby do wykar­mie­nia, nie mar­tw­cie się o mnie, ja nie umrę.

Jego akcent…

– Z któ­rej kopalni jesteś, legio­ni­sto?

Szcze­rzy zęby w uśmie­chu.

– Tak się składa, że z two­jej.

– Z Lykos? – Przy­glą­dam mu się. Kurze łapki w kąci­kach oczu upstrzone ugry­zie­niami krwa­wych gzów. – Jak się nazy­wasz?

– Nie pozna­jesz mnie, dowódco?

Znowu zaciąga się szlu­giem. Koniu­szek jarzy się, pło­nąc szybko i jasno. Trzyma go w taki sam spo­sób jak w dniu śmierci Eo, mię­dzy ser­decz­nym i małym pal­cem. Czuję ruch powie­trza napły­wa­ją­cego z głę­bin kopalni. Zapach rdzy i gorzały. Sły­szę echo śmie­chu Eo. Minęło tyle czasu.

– Dago – szep­czę. – Dago Gamma.

Czy to naprawdę może być pie­kło­nu­rek, któ­rego uwiel­bia­łem i nie­na­wi­dzi­łem jako dziecko? Czło­wiek, który nauczył mnie sensu porażki? Który wygrał trzy­dzie­ści dwa Waw­rzyny? A teraz jest tutaj, na Mer­ku­rym, w mojej armii. Pięt­na­ście lat póź­niej – choć patrząc na niego, można by pomy­śleć, że minęło czter­dzie­ści. Jego wiek spra­wia, że sam czuję brze­mię lat.

– We wła­snej par­szy­wej oso­bie, dowódco.

Drży z powodu ran, ale udaje mu się uśmiech­nąć pół­gęb­kiem. Zostało mu nie­wiele zębów.

– Co… Jak długo…

– Od Marsa, dowódco. Pięć lat.

– I ni­gdy nie pomy­śla­łeś, żeby mnie odszu­kać.

– Tylko gówno warty czło­wiek pod­pina się do pie­kło­nurka, który ma na oku Waw­rzyn. – Jego śmiech zamie­nia się w kaszel. – Ale teraz go zdo­by­łeś, dowódco. Niech to szlag, naprawdę go zdo­by­łeś.

– Dowódco. – Za moimi ple­cami staje Felix, nie­ska­zi­telny Złoty będący moim ochro­nia­rzem.

Wywo­dzi się z pomniej­szego rodu, który zło­żył przy­sięgę wier­no­ści domowi Augu­stus. Jest posęp­nym cyni­kiem. Ma nie­wiele ponad czter­dziestkę i nie pała wielką miło­ścią do pod­Ko­lo­rów. Pozo­stał jed­nak wierny mojej żonie i jest Mar­sja­ni­nem. W dzi­siej­szych cza­sach trudno o bar­dziej god­nych zaufa­nia ludzi. Dwa tuziny kolej­nych Zło­tych ochro­nia­rzy, czy­stych i sil­nych jak bogo­wie, stoją przy skraju morza ślep­ców. Zenit i męty ludz­ko­ści. Mam wyrzuty sumie­nia, że na ochro­nia­rzy wybie­ram zenit, a nie wła­snych ludzi. Znowu: prag­ma­tyka.

– Pań­ski prom jest gotowy do lotu. Pań­ski… towa­rzysz podróży zaczyna się nie­po­koić.

Chcę zostać, zadać Dago tysiąc pytań, ale nie mogę. I bez tego led­wie mam czas, żeby odwie­dzić tych ludzi. Były takie czasy, kiedy idąc wśród ran­nych, można było zna­leźć Sevro, który pił z nimi i kiep­sko grał w kara­chi. Na każ­dym kroku odczu­wam jego nie­obec­ność, nie tylko na polu walki. Tak wiele dziur muszę wypeł­nić.

– Żni­wiarz…

Dago przy­wo­łuje mnie gestem. Przy­ku­cam z powro­tem. Otwiera kie­szeń na udzie. W środku ma dwa meta­lowe pojem­niki: jeden napeł­niony zie­mią z Marsa, drugi pusty, na jego pro­chy. Więk­szość mar­sjań­skich żoł­nie­rzy boi się śmierci na obcej pla­ne­cie. Ile skur­czo­nych tru­pów widzia­łem po bom­bar­do­wa­niach, ści­ska­ją­cych w ręku ojczy­stą zie­mię? Ile puszek z popio­łami wysła­łem na Marsa, żeby zostały roz­sy­pane w morzu? Dago daje mi swoją zie­mię. Nawet pach­nie Mar­sem, ma tę żela­zi­stą nutkę.

– Nie mogę tego przy­jąć – mówię.

– Gdzie jest twoja puszka, co?

– Została na Lunie. To były nie­pla­no­wane waka­cje.

Bie­rze garść ziemi i pod­suwa ją mnie.

– Jest z Lykos. – Kaszle krwią w koł­drę. – Jest tak samo twoja jak moja. Przy­wieź ją z powro­tem, a wypi­jemy razem kie­li­szek i coś prze­ką­simy, dobra? – Sięga po moją rękę i roz­płasz­cza ją, żeby mógł mi oddać połowę garstki. – Mars jest z tobą aż po Dolinę.

Inni sły­szą jego słowa i zaczy­nają bić się w piersi, wybi­ja­jąc rytm Gasną­cego Trenu, tyle że na odwrót. Nie wybi­jają szyb­kiemu rytmu, który spo­wal­nia, aż urywa się w śmierci, ale powolny, który przy­śpie­sza sza­leń­czo. Już mam coś powie­dzieć Dago, kiedy zapala następ­nego szluga i dmu­cha mi dymem w twarz jak za sta­rych cza­sów.

– Nie ma czasu na słowa, dowódco. Musisz zająć się zabi­ja­niem.

Zaci­skam pięść na gar­ści ziemi.

– Aż po Dolinę.

* * *

Scho­waw­szy zie­mię z Lykos bez­piecz­nie do sakiewki, opusz­czam pusty­nię. Rwę się do walki.

Mój prom leci ponad pustynną kredą. Za nami na znie­kształ­co­nym hory­zon­cie drży Helio­po­lis. Potężny mur z tarcz, wysoki na kilo­metr i długi na pięt­na­ście, blo­kuje przej­ście mię­dzy dwoma zbie­ga­ją­cymi się pasmami gór­skimi. Dom Votum wzniósł go, żeby chro­nić Helio­po­lis przed pustyn­nymi burzami, które nad­cią­gały, kiedy wio­senne cyklony nawie­dzały Morze Syko­raks na dale­kiej pół­nocy, i pędziły na połu­dnie ponad Pust­ko­wiem Ladona wprost na mia­sto. Wzdłuż szczytu muru drżą iskry: inży­nie­ro­wie przy­spa­wują tam działa ze znisz­czo­nych okrę­tów.

Opła­kuję takie mar­no­tra­wie­nie sprzętu. Działa są tam tylko po to, żeby zaspo­koić żąda­nia miesz­kań­ców Helio­po­lis i Mistrza Stwórcy Gli­ra­stesa, a nie żeby zapo­biec inwa­zji. Helio­po­lis to dru­gie pod wzglę­dem zamoż­no­ści mia­sto na Mer­ku­rym, bogate w archi­tek­turę i sły­nące z wyści­gów rydwa­nów; otwiera doj­ście do kopalni na wybrzeżu, ale stra­te­gicz­nie nie ma zna­cze­nia dla moich celów. To na pół­nocy zła­mię wroga.

Helio­po­lis jest cier­niem w moim bucie. Wylę­gar­nia loja­li­stycz­nych rebe­lii, intryg, mor­dów w zauł­kach. Za swoim murem wynio­słe mia­sto z wapie­nia peł­znie ku Zatoce Syren i dalej ku Morzu Kali­bana. Uchodźcy i żoł­nie­rze tło­czą się na zaku­rzo­nych uli­cach i napeł­niają mia­sto ostrym smro­dem lata. Jed­nak w tym pustyn­nym mie­ście unosi się jesz­cze jeden zapach. Nie mewiego guano, tar­gów ryb­nych ani spa­lin z machin wojen­nych, ale cze­goś innego, cze­goś pod­stęp­nego, co czai się z tyłu głowy.

Stra­chu.

Stra­chu, który poja­wia się w oczach moich legio­ni­stów, kiedy patrzą na orbitę, gdzie Ata­lan­tia szli­fuje swoje plany inwa­zji, w głąb cie­nia gór, gdzie Rycerz Stra­chu i jego par­ty­zantka ostrzą pale do nabi­ja­nia, albo na ulice wypeł­nione Mer­ku­ria­nami, z któ­rych każdy może być szpie­giem albo skry­to­bójcą.

Jeśli śmierć floty była ampu­ta­cją, to oblę­że­nie jest śmier­cią przez wykrwa­wie­nie. Kawa­łek po kawałku bez­po­śred­nie nara­że­nie na potwor­no­ści, jakich dopusz­czają się par­ty­zanci Ryce­rza Stra­chu, i cze­ka­nie na Deszcz dła­wią ducha. Moi wierni Mar­sja­nie patro­lują pusty­nie i góry, wzno­szą machiny wojenne i umoc­nie­nia, cze­ka­jąc, aż zostaną zastrze­leni przez snaj­pera albo usły­szą owa­dzi wrzask – to budzące prze­ra­że­nie wycie sygna­li­zu­jące, że wła­śnie akty­wo­wała się paję­cza mina. Taki los jest i tak lep­szy od poj­ma­nia przez Gor­gony, doświad­czo­nych palow­ni­ków Ryce­rza Stra­chu z Legionu Zero.

Strach ogra­bia moich ludzi z god­no­ści, szla­chet­no­ści celu, wiary w sprawę. Kto może wie­rzyć w rze­czy nie­uchwytne, mając garotę zaci­śniętą wokół szyi? Cze­kają na śmierć, powoli duszeni przez Ata­lan­tię i Atlasa.

Nie­któ­rzy cze­piają się nadziei, że Repu­blika przy­śle flotę. Ist­nieje na to nie­wielka szansa, ale jeśli przy­siądę w kucki i będę cze­kać, aż moja żona uru­chomi prze­kład­nie demo­kra­cji, nie zosta­nie z nas nic, kiedy wróg ude­rzy. Będziemy umie­rać jak muchy i strach będzie się sze­rzył, kiedy cień floty Ata­lan­tii pad­nie na schody Nowego Forum, a tyta­niczne buty jej ludzi zdep­czą brzegi mojego domu.

Zatem to ogrom­nie uprasz­cza sytu­ację.

Muszę znisz­czyć strach, zanim on znisz­czy nas.

* * *

Nasza droga pro­wa­dzi ponad Pust­ko­wiem Ladona, sło­necz­nym pasem, który dławi śro­dek głów­nego kon­ty­nentu Mer­ku­rego, Heliosa. Po czę­ści pogrze­bane w jego pia­skach leżą tam pozo­sta­ło­ści trzech armii, które Pust­ko­wie połknęło w swoim cza­sie. Wkrótce nakar­mię je czwartą.

Gdzieś pośród ostrza cen­tral­nych gór Pust­ko­wia moje Wyjce zaga­niają Ryce­rza Stra­chu w stronę poty­ka­cza, który uru­chomi moją pułapkę – ku gór­ni­czemu mia­steczku Eleu­sis. Sevro powi­nien nimi dowo­dzić. Do walki z Atla­sem wysła­łem czte­rech dowód­ców na dwóch pla­ne­tach. I czte­rech zwró­cono mi nabi­tych na pale. Tylko Sevro i ja jeste­śmy w sta­nie dorów­nać bru­tal­no­ści Ryce­rza Stra­chu. Ja jed­nak dźwi­gam za duży cię­żar jak na jedną osobę. Dla­tego wysła­łem swo­jego naj­lep­szego dowódcę małej grupy, jaki mi został – Thraxę – żeby ich popro­wa­dziła, i swój naj­lep­szy miecz, Ale­xan­dra, na wypa­dek gdyby doszło do kon­fron­ta­cji.

Na połu­dniu, za Helio­po­lis, na tro­pi­kal­nych archi­pe­la­gach i głę­boko w dżun­glach ota­cza­ją­cych Morze Kali­bana, koman­dosi insta­lują sys­temy rakie­towe, miny, prze­ciw­pie­chotne działa mikro­fa­lowe. Na pół­noc­nym wscho­dzie wokół pół­wy­spu Peta­sos cią­gną się wznie­sie­nia i umiar­ko­wany kli­mat tiary, na którą skła­dają się ludne mia­sta zwane Dziećmi.

Sto­lica pla­nety i sztab mojej armii pozo­stają w Tyche. Zamie­ni­li­śmy hołu­bioną nad­mor­ską sie­dzibę domu Votum w for­tecę. Nawet kiedy prze­la­tu­jemy nad rol­ni­czymi laty­fun­diami na wschód od sto­licy, możemy dostrzec błysk jej iglic i kojący widok strze­gą­cej mia­sta góry: Gwiazdy Zaran­nej.

Dzięki manew­rowi Orion, która zde­cy­do­wała się na spa­dek swo­bodny, okręt fla­gowy mojej floty prze­trwał zasadzkę Ata­lan­tii – którą żoł­nie­rze nazy­wają bitwą Kali­bana, ponie­waż wszyst­kie statki spa­dły przez atmos­ferę do morza – i teraz strzeże Tyche. Przez cały czas jest napra­wiany w nadziei, że pew­nego dnia wróci mię­dzy gwiazdy.

Tyche jest klu­czowe nie tylko jako cyta­dela, do któ­rej można się wyco­fać w kry­zy­so­wej sytu­acji, lecz także z powodu gra­wi­Pę­tli, która bie­gnie na połu­dnie pod Hespe­ry­dami i łączy Tyche z Helio­po­lis. Ponie­waż nie zagraża jej bom­bar­do­wa­nie, będzie jedyną arte­rią dla wspar­cia, jeśli walki dotrą do sto­licy, a także naszą drogą ucieczki do Helio­po­lis, jeżeli mia­sto pad­nie. Poza nią jedyna droga pro­wa­dzi przez Pust­ko­wie Ladona, a ja wolał­bym zjeść kola­cję z Ryce­rzem Stra­chu, niż odwa­żyć się prze­kro­czyć pia­ski, które poże­rają woj­ska.

Zaj­muję się rapor­tami w sali narad na Nekro­man­cie. Prom leci na pół­noc. Na ekra­nie dowo­dze­nia roz­bły­skują sygna­li­za­tory zanu­rzo­nych dewa­sta­to­rów, kiedy docie­ramy do pół­nocnych krań­ców Morza Syko­raks. Po dru­giej stro­nie ekranu Srebrny doradca glę­dzi o nie­do­brze leków prze­ciw­ra­dia­cyj­nych na połu­dniu. Więk­szość medy­ka­men­tów jest gro­ma­dzona w Tyche z myślą o nie­unik­nio­nym opa­dzie radio­ak­tyw­nym.

– Wkrótce będziemy mieli ich w nad­mia­rze – mówię.

– Odkrył pan nowe zapasy?

– Nie.

Mruga, kiedy dociera do niego sens moich słów.

Duszę się. Moja dusza chce, żeby ją uwol­nić od tego nie­koń­czą­cego się stru­mie­nia infor­ma­cji na temat logi­styki zaopa­trze­nia i opóź­nień w budo­wie. Potrze­buję świe­żego powie­trza.

Znaj­duje Rhonnę przed wej­ściem do han­garu. Orion musi być w środku. Bra­ta­nica mi salu­tuje. Po tym, jak ode­grała klu­czową rolę w ura­to­wa­niu Orion, wzro­sła jej popu­lar­ność w armii, zwłasz­cza wśród Nie­bie­skich i Poma­rań­czo­wych mary­na­rzy i ofi­ce­rów. Na razie woda sodowa nie ude­rzyła jej do głowy. To zasługa jej ojca, Kie­rana.

– Jak się miewa? – pytam.

– Mil­czy, dowódco – odpo­wiada. – Je samot­nie, o ile w ogóle. Spę­dza wię­cej czasu pod prysz­ni­cem niż w mesie. Jakby nie mogła się oczy­ścić. Unika męż­czyzn, na ile tylko może. Z powodu kosz­ma­rów sen­nych bie­rze leki, żeby zasnąć. Ni­gdy nie śpi u sie­bie, codzien­nie w nowym miej­scu. Ochrona led­wie jest w sta­nie ją upil­no­wać.

– Atlas zabrał ją z jej kwa­tery – mówię. – Też nie był­bym w sta­nie zasnąć w łóżku. Mówi­łaś komuś, jakie dosta­łaś roz­kazy?

– Nie, dowódco. Wiem, że powie­dzia­łeś impe­ra­to­rowi Har­nas­su­sowi, że prze­szła pomyśl­nie ocenę psy­cho­lo­giczną. Że odosob­nie­nie to tylko gra.

– Dobrze, bar­dzo dobrze. Zauwa­żyła cię?

– A ty zauwa­ży­łeś mnie wczo­raj, kiedy słu­cha­łeś holo­gramu ciotki V, zamiast spać, jak zaor­dy­no­wali medycy, dowódco?

Marsz­czę brwi.

– Okno?

– Krzewy.

Pocie­ram oczy.

– Szlag… Sta­rzeję się.

– Albo ja staję się cich­sza.

To pew­nie była tylko kwe­stia czasu, zanim pozo­stali zaczną mnie doga­niać. Myślę nad tym, jak młodo wygląda Rhonna i jak stary ja muszę się jej wyda­wać.

– Wiesz, że jestem star­szy niż mój ojciec, kiedy zmarł? A wciąż myślę o nim jak o sta­ruszku. – Śmieję się. – Pew­nie bli­żej byłoby mu do two­jego wieku.

Zerka w kory­tarz i zagryza usta.

– Czy mogę mówić, jak­by­śmy byli krew­nymi, dowódco?

– Nie lubisz, kiedy mówię o swo­jej śmier­tel­no­ści? – Czeka na moją odpo­wiedz. – Mów.

– Nie rozu­mia­łam cię, dopóki tu nie wró­ci­li­śmy. Byłeś dla nas mar­twy, dopóki nie skoń­czy­łam pra­wie dzie­wię­ciu lat. W Tinos wszy­scy cią­gle nawi­jali na twój temat. Ale ja nie kuma­łam. Nie rozu­mia­łam tego. – Wska­zuje sier­pak, który śpi jak blady wąż na mojej ręce. – Byłeś po pro­stu moim stry­jem. A potem przy­le­cie­li­śmy z Orion. I wresz­cie to zoba­czy­łam. Każda par­szywa dusza tylko cze­kała, żeby oddać Mer­ku­remu swój węgiel. A potem zoba­czyli, jak wyska­ku­jesz z tego statku. – Dostaje gęsiej skórki na rękach na samo wspo­mnie­nie. – Nie jesteś stary. Musisz tylko dać pozo­sta­łym prze­jąć część two­jego brze­mie­nia. Nawet Żni­wiarz musi spać, dowódco. Zwłasz­cza jeśli ma zabrać nas z powro­tem do domu.

Wciąż wie­rzy, że potra­fię czy­nić cuda. Jed­nak moje wyczer­pa­nie nie wynika z ostat­nich dni. Dopada mnie całe życie spę­dzone na woj­nie. Rhonna nie wie, jaki cię­żar dźwi­gam. Jak bar­dzo liczy­łem na Sevro, że pomoże mi go nieść. Jak bar­dzo osła­bione są w grun­cie rze­czy nasze legiony. Jak wyra­fi­no­wany tak­tycz­nie jest nawet naj­zwy­klej­szy Szary cen­tu­rion pie­choty wroga w porów­na­niu z naszymi, nie wspo­mi­na­jąc już o ich Zło­tych. Zwy­czaj­nie nie dys­po­nu­jemy porów­ny­walną siłą umy­słową. Ani ogniową.

– Dzię­kuję za twoją tro­skę, lan­sje­rze, ale odra­dzam na przy­szłość szpie­go­wa­nie mnie.

Ruszam ku drzwiom.

– Dowódco.

Odwra­cam się, coraz bar­dziej poiry­to­wany. Rhonna znowu staje na bacz­ność.

– Kiedy spad­nie Deszcz, pro­szę o pozwo­le­nie na dołą­cze­nie do mojej kohorty.

– Nie. Potrze­buję cię przy sobie.

– Bo tam jest bez­piecz­niej? – Przy­gląda mi się z tą samą surową badaw­czo­ścią co moja matka. Jeśli pomi­nąć Vic­trę, kobiety z Lykos należą do naj­bar­dziej upar­tych. – Potrze­bu­jesz ludzi, żeby wyko­ny­wali swoją robotę. Dla­tego pozwo­li­łeś Ale­xan­drowi lecieć za tobą na Meduzę. Dla­tego wysła­łeś go z Thraxą. Żeby robił swoje. Nie możesz nas przed tym chro­nić.

– Nie jesteś Ale­xan­drem.

– A mimo to wsa­dzi­łeś mnie do astro­Pan­ce­rza i wysła­łeś na Meduzę. – Pochyla się do przodu. – I teraz masz wyrzuty sumie­nia z tego powodu. Że w ogóle pozwo­li­łeś mi lecieć na Mer­ku­rego.

Tra­fia w dzie­siątkę. Wie, co obie­ca­łem jej ojcu.

– Dowódco, u two­jego boku jestem czter­dzie­sto­ki­lową, wysoką na metr dwa­dzie­ścia kulą u nogi, która poru­sza się cicho i gło­śno pyskuje. W astro­Pan­ce­rzu radzę sobie przy­zwo­icie. W Drachenjäger jestem meta­lo­wym bogiem. – Krew zalewa rumień­cem jej policzki. – Wiem, że mar­twisz się o mojego ojca, ale sama zade­cy­do­wa­łam, żeby dołą­czyć do cie­bie, kiedy Sevro się zmył. To mój wybór, że tu jestem. To mój wybór, żeby wal­czyć. – Jej głos staje się bar­dziej zde­cy­do­wany. – A jeśli prze­biją się przez nas, żelazo zawi­śnie nad głową mojego ojca, nad głową Dio, moich braci i sióstr. Dla­tego w dupie mam twoje wyrzuty sumie­nia. Daj mi robić, co do mnie należy.

Nie mia­łem wyboru, musia­łem wyko­rzy­stać ją w misji ratun­ko­wej. Teraz mam wybór.

– Sta­bi­li­za­tor odrzutu mojej pię­ści impul­so­wej na­dal jest nie­pewny – mówię. – Sprawdź, czy zdo­łasz go wyka­li­bro­wać, lan­sje­rze.

Nie mogłem chro­nić mojego syna. Będę jed­nak chro­nił córkę mojego brata, póki mam dość siły. Kiedy nadej­dzie Deszcz, zosta­nie ode­słana do Helio­po­lis, gdzie prze­czeka burzę.

* * *

Zosta­wiam Rhonnę, żeby goto­wała się ze zło­ści, i zastaję Orion sie­dzącą samot­nie w głębi ładowni. Zawsze była tęga; teraz jest chuda jak patyk i ciem­niej­sza od mroku na zewnątrz. Zwie­sza nagie stopy przez otwarte drzwi.

Sły­szy, że wcho­dzę, i ogląda się przez ramię. Jej twarz jest pokryta łatami rege­ne­rantu, który zastą­pił frag­menty odcięte przez Atlasa. Do knykci ma przy­mo­co­wane nowe meta­lowe palce.

– Kło­poty? – pyta.

– Namolni krew­niacy.

Nie uśmie­cha się. Odwraca się, żeby popa­trzeć na polarne niebo. Okręty wojenne Ata­lan­tii czają się tuż poza atmos­ferą, tylko cze­kają, aż wychy­limy głowy poza wiel­kie tar­cze, żeby spu­ścić na nas ste­row­niki masy i zamie­nić w kra­tery.

– Zimno tu – mówię, prze­krzy­ku­jąc świst wia­tru. Nasz sta­tek prze­la­tuje nad kra­wę­dzią lodo­wego szelfu. – Czemu nie pój­dziesz do mesy? Col­lo­way mówi, że nie­do­brze jest syn­chro­ni­zo­wać się na pusty żołą­dek.

– Lubię zimno – odpo­wiada z roz­tar­gnie­niem. – I swoją auto­no­mię.

– W porządku. – Sia­dam obok niej i spusz­czam nogi.

Nie okła­ma­łem Har­nas­susa i swo­ich dowód­ców. Orion rze­czy­wi­ście prze­szła ocenę psy­cho­lo­giczną, ale mam podej­rze­nie, że Col­lo­way pomógł jej oszu­kać w teście. Pięć dni po ura­to­wa­niu mówiła tylko ury­wa­nymi, poszar­pa­nymi zada­niami i przed­kła­dała towa­rzy­stwo swo­jego pro­te­go­wa­nego – Col­lo­waya – ponad wszel­kie inne. A potem popro­siła o pozwo­le­nie na powrót do obo­wiąz­ków. Myśla­łem, że to jej pomoże dojść do sie­bie. Nie pomo­gło. Może i wypeł­nia obo­wiązki zgod­nie z har­mo­no­gra­mem, ale pozo­staje taka jak wszy­scy, któ­rzy prze­żyli spo­tka­nie z Ryce­rzem Stra­chu: odmie­niona.

Mru­żąc oczy, zer­kam na mate­ma­tyczne rów­na­nia wypi­sane na szro­nie pokry­wa­ją­cym kadłub statku.

– Przy­po­mina mi dom. Czę­sto wyłą­czano nam ogrze­wa­nie – mru­czy Orion. – Lubili znaj­do­wać nowe powody, żeby to zro­bić. Począt­ków rachunku róż­nicz­ko­wego uczy­łam się, pisząc na oszro­nio­nym kadłu­bie. Palce mia­łam tak odrę­twiałe, że led­wie mogłam trzy­mać rylec.

– Róż­niczki. Biedna dziew­czynka. Mnie wystar­czała alge­bra – mówię, pró­bu­jąc wyrwać ją z odrę­twie­nia. Chciał­bym móc powie­dzieć, że robię to tylko ze względu na nią. – Spró­buj uczyć się jej jedną ręką, mając tylko mar­ker i ścianę kok­pitu w świ­droSz­po­nie. – Drugą ręką udaję, że kopię w skale. – Bo widzisz, nie można prze­stać wier­cić. Jak zatrzy­masz się na zbyt długo, to się zakli­nu­jesz.

– Rachu­nek róż­nicz­kowy jest potrzebny, żeby nale­ży­cie ope­ro­wać świ­droSz­po­nem – odpo­wiada.

– No wiesz, ojciec powie­dział, że reszta to czy­sty instynkt. Jeśli się nie zga­dasz, to możemy urzą­dzić sobie poje­dy­nek na Mar­sie. Znajdą się nowe bun­kry, które trzeba będzie wyko­pać.

Igno­ruje wyzwa­nie i patrzy na stado bla­dych koni mor­skich poko­nu­ją­cych archi­pe­lag lodu. Potrzą­sają grzy­wami i prze­krzy­wiają płe­twy, gdy odbi­jają się kar­ło­wa­tymi nogami od lodu i wska­kują z powro­tem do wody.

– Ojco­wie są ważni – odzywa się ponow­nie. – Mój rodzaj uważa ten pogląd za per­wer­syjny. – Pod­nosi rękę, żeby zacząć obgry­zać paznok­cie i natra­fia na metal pro­tez. Patrzy na palce, jakby zoba­czyła je po raz pierw­szy. – A mimo to nazy­wają mnie Matką, prawda?

– To ta uprzejma część prze­zwi­ska.

Wzru­sza ramio­nami.

– Dzieci są obrzy­dliwe. Ni­gdy bym ich nie chciała. Nie mogę znieść ego­izmu.

Żaden Złoty ani Czer­wony nie mógłby pojąć empa­tycz­nej łącz­no­ści, jaką nawią­zują umy­sły pod­czas syn­chro­ni­za­cji synap­tycz­nej. Orion komu­ni­kuje się z pilo­tami w bitwie na pozio­mie nie­wer­bal­nym. Powstaje sieć, w ramach któ­rej elek­tryczne prądy jej umy­słu łączą się i wcho­dzą w inte­rak­cję z prą­dami innych. Gdy jeden z koń­ców zostaje odcięty, jest to naj­bar­dziej okrutna ampu­ta­cja. Duchy zmar­łych trwają w jej synap­sach.

Zasta­na­wiam się, czy myśli o mary­na­rzach, któ­rych stra­ciła w zasadzce; czy czuła się jak matka, gdy patrzyła, jak Anni­hilo prze­ła­muje Marze­nie Eo na pół; czy nie może znieść w dzie­ciach ego­izmu, czy raczej obawy, że je utraci.

– Senat odwo­łał za dużo okrę­tów. Nawet gdy­byś prze­wi­działa poja­wie­nie się Ata­lan­tii, zaję­łaby orbitę. To senat prze­grał tę bitwę, nie ty.

Odwraca się gwał­tow­nie w moją stronę.

– Har­nas­sus prze­grał bitwę, kiedy nie splu­nął na roz­kazy senatu i ode­słał połowę mojej floty na Lunę. Twoja żona prze­grała bitwę, kiedy nie narzu­ciła swo­jej woli sena­towi.

– Ona nie zła­mie Nowego Poro­zu­mie­nia…

– I ty uwa­żasz to za zaletę? Jej bez­cenna moral­ność za moich mary­na­rzy? Czy może kie­ruje nią strach przed tym, że sta­nie się wła­snym ojcem? – Kręci głową. – Har­nas­sus i Vir­gi­nia pono­szą winę. Ja nie czuję się winna.

– A ja tak. Czę­sto. Z powodu Synów Aresa z Obrzeża. Z powodu stoczni Gani­me­desa.

– Więc mar­nu­jesz neu­rony.

Zawsze miała twardą sko­rupę – ale nie aż tak. Łatwo zapo­mnieć o korze­niach Orion. Począw­szy od nie­sank­cjo­no­wa­nych naro­dzin, poprzez dzie­ciń­stwo w mrocz­nym mro­zie Ula na Fobo­sie i pisaną jej rolę pilota śmie­cia­rek i życie z rzą­do­wej pen­sji do śmierci, aż po dowo­dze­nie naj­bar­dziej zwy­cię­ską flotą od cza­sów Żela­znej Armady Sile­niusa. Ja mia­łem dom pośród swo­ich ludzi. Orion ni­gdy nie została zaak­cep­to­wana przez swo­ich, dopóki nie wspięła się po ich grzbie­tach na szczyt, nie spoj­rzała w dół i nie zoba­czyła, że teraz wszy­scy udają, że sami ją tam wydźwi­gnęli. Ze wszyst­kich żoł­nie­rzy, któ­rzy zostali w mojej armii, jej naj­bar­dziej ufam, bo ona jedna ni­gdy mnie nie zawio­dła. Każdy inny kosmiczny dowódca – nie wyłą­cza­jąc mnie – stra­ciłby Gwiazdę Zaranną, okręty, które nam się ostały i samą armię.

– Narze­kaj na moją żonę, ile chcesz, ale to ona utrzy­muje Repu­blikę w kupie – odpo­wia­dam. – A Har­nas­sus utrzy­mał moją armię, kiedy mnie tu nie było, a cie­bie poj­mano.

– Har­nas­sus. Bła­gam cię… Poma­rań­czowi to pedan­tyczne małpy z prze­ciw­staw­nymi kciu­kami, któ­rych uży­wają tylko do dwóch rze­czy: obra­ca­nia śru­bek i wspi­na­nia się po dra­bin­kach związ­ków zawo­do­wych. Zro­bił to, co leży w jego natu­rze.

Prze­suwa rękami po gło­wie, jakby chciała wyma­cać szpary w czaszce.

– A jaka jest twoja natura?

– Taka sama jak twoja. Każe zabić wroga. – Patrzy w dal, jej głos łagod­nieje. – Potra­fisz myśleć w kosmo­sie?

– To zależy, kogo zapy­tasz.

– Ja nie mogę myśleć na lądzie. Za duży cię­żar. Zbyt wiele obrzy­dli­wych ludzi i ich odpad­ków. – Ściera rachunki z kadłuba. – Myślisz, że Atlas mnie zła­mał.

– Gdy­bym tak uwa­żał, sie­dzia­ła­byś w izbie cho­rych. Myślę, że zosta­wił wgnie­ce­nie.

To jej się podoba.

– Jest sku­teczny, to jedno jest pewne. Przed­sta­wił mnie ohyd­nemu pustyn­nemu gry­zo­niowi i powie­dział, że ból będzie trwał tylko tak długo, jak długo szczur będzie jadł. Pożarł ciało na moich łyd­kach, nosie i policz­kach, zanim pękł mu żołą­dek i szczur zdechł. To było sku­teczne. Prze­ra­ża­jące. Poni­ża­jące. – Patrzy na mnie. – Nie rozu­miesz?

Marsz­czę czoło i kręcę głową.

– Razem, ty i ja… nisz­czy­li­śmy światy. Kto potra­fiłby doko­nać tego co my? Tego, czego doko­nali nasi ludzie? A jed­nak potem zda­jemy się na łaskę szczu­rów. Uwal­niamy je. Chro­nimy. Umie­ramy dla nich. A gdy odwra­camy się ple­cami, odsła­niają swoje zęby i gryzą nas, kąsek za kąskiem. Kiedy zaś zwra­camy się do nich twa­rzą, wiwa­tują, udają, że ich pogry­za­nie wcale nas nie osła­biło. Szczury nie potra­fią zapa­no­wać nad wła­snym ape­ty­tem. Jak mogłyby rzą­dzić samymi sobą?

– Mówisz jak jedna z nich – zauwa­żam pół­gło­sem, pra­wie war­czę.

– Czy lekarz się myli, kiedy mówi coś, czego nie chcesz sły­szeć? Nie mamy mono­polu na prawdę tylko dla­tego, że nasz cel jest ładny, młody czło­wieku. Gdy­bym się myliła, ta pla­neta przy­ję­łaby nas z otwar­tymi rękami. A ona nas pod­gryza. Gdy­bym się myliła, flota Repu­bliki już by tu była. – Patrzy w niebo. – Gdzie ona jest, Dar­row? Gdzie ta twoja demo­kra­cja?

Się­gam ręką do holo­Kro­pli w kie­szeni. Mała łezka metalu skrywa twarz mojej żony. Aż mnie skręca, żeby znowu obej­rzeć wia­do­mość od niej, spi­jać jej ostat­nie słowa, napa­wać się jej twa­rzą, zmarszcz­kami wokół oczu, w jakiś spo­sób przy­wo­łać cie­pło jej skóry i odde­chu. Jed­nak zara­zem boję się to zro­bić. Sześć­dzie­siąt pięć milio­nów kilo­me­trów prze­strzeni dzieli Lunę od Mer­ku­rego na obec­nej orbi­cie. Jesz­cze więk­sza prze­paść oddziela mnie od niej. Nie zwąt­pię w nią. Wąt­pię jed­nak, czy zrobi to, co konieczne. Orion powie­działa prawdę. Vir­gi­nia za bar­dzo boi się zoba­czyć w lustrze ojca i brata, żeby roz­wią­zać senat. Wiem, że uważa, że jej cnota jest zaraź­liwa. Oba­wiam się jed­nak, że tylko roz­bu­dza chciwą naturę w śmier­tel­ni­kach słab­szego sortu.

– Moja żona obie­cała, że prze­kona sena­to­rów – mówię bez prze­konania. – Że spro­wa­dzi tu armadę.

– To dla­czego obmy­śli­łeś ope­ra­cje Pele­ryna Podróż­nika i Tar­tar? Czemu nie cze­kać na ratu­nek?

Zdej­muję dłoń z holo­Kro­pli.

– Bo nadzieja to opiat, a nie plan.

– Zga­dzam się. Więc jak długo jesz­cze będziesz żywił nadzieję mimo braku dowo­dów, że ludzie Repu­bliki są dobrzy? Że wresz­cie zaczną robić, co do nich należy?

Kiedy nie odpo­wia­dam, wstaje i współ­czu­ją­cym gestem kła­dzie mi rękę na ramie­niu. Gdy Sevro zmiękł, odkry­łem pocie­chę w Orion. Zawsze byli­śmy podobni, zwłasz­cza w rosną­cej podejrz­li­wo­ści wobec demo­kra­cji. Zawsze jed­nak narze­ka­li­śmy tak tylko przy butelce whi­sky. Ni­gdy tak obszer­nie jak dzi­siaj. Jej wąt­pli­wo­ści mar­twią mnie i nie wiem, jaką ją uspo­koić, kiedy sły­szę w sobie echo tych samych nie­wy­po­wie­dzia­nych obiek­cji.

– Ile czasu potrzeba, żeby dostroić two­ich Nie­bie­skich? – pytam.

– Jakieś dzie­więć­dzie­siąt minut, żeby uzy­skać pełną wier­ność.

– Ja zajmę się dzi­siaj Har­nas­su­sem.

Orion krzywi się na dźwięk jego imie­nia.

– Wiesz, jakie jest jego zda­nie na temat Tar­taru – cią­gnę. – Ostat­nie, czego mi trzeba, to żeby wasza dwójka sko­czyła sobie do oczu. Ty tylko zaj­muj się syn­chro­ni­za­cją i wra­caj do swo­ich kwa­ter. Musisz odpo­cząć.

Odcho­dzi jak nadą­sane dziecko. Wstaję.

– Impe­ra­to­rze – wołam za nią. – To mówił twój dowódca.

Zatrzy­muje się i odwraca.

– Według naszego senatu nie jesteś moim dowódcą. Jesteś zdrajcą.

Z wąt­pli­wo­ściami można zro­bić tylko jedną rzecz. Zdep­tać je.

– Impe­ra­to­rze, nie muszę znać two­jego zda­nia. Nie obcho­dzą mnie twoje uczu­cia. W nosie mam, czy wąt­pisz w Repu­blikę. Nie inte­re­suje mnie, czy nie­na­wi­dzisz jej oby­wa­teli. Ta armia jest o krok od uni­ce­stwie­nia. Obcho­dzi mnie tylko, czy moja naj­lep­sza broń będzie gotowa przed godziną zero. Będzie gotowa, impe­ra­to­rze?

Orion staje na bacz­ność.

– Gotowa i ostra jak szczu­rze zęby, dowódco.