Czas w dom zaklęty - ebook

Ruta szła długim, wąskim korytarzem domu opieki w małym miasteczku gdzieś na Mazurach. Podłoga z zielonej terakoty, ściany z wystającymi uchwytami dla niepełnosprawnych, brak kwiatów na parapetach i firanek w oknach sprawiały, że panował tu klimat bardziej szpitala niż domu – na którego namiastkę liczyli przecież tutejsi podopieczni.

– Pokój numer trzynaście?... – zapytała przechodzącą młodą dziewczynę. I pomyślała: Nawet teraz, w takim miejscu, ona musi mieć numer, który się źle kojarzy.

Dziewczyna wskazała drzwi na końcu korytarza. Obok nich wisiał znajomy obrazek z latarnią morską (aż dziwne, że wciąż go jeszcze ma!), a na podłodze, tuż przy drzwiach, stała doniczka z dorodnym niegdyś fikusem.

Zmarniał, jak wszystko w jej życiu – pomyślała, dotykając zakurzonych listków. Ten fikus… Tak, pamięta, gdy potknęła się o niego, popchnięta w złości. Pamięta też twarz tamtej – wykrzywioną grymasem wściekłości. Bała się tego grymasu – powracał potem do niej przez lata w koszmarach sennych. Wtedy, gdy spadły na nią uderzenia kapcia, zakończonego ciężkim kauczukowym obcasem, a ona nie miała siły się bronić.Czujesz, jak trudno odnaleźć drogę Od jednego istnienia do drugiego?¹

– Ty kurwo, zabiję cię, zobaczysz! – wciąż jeszcze słyszała ten wrzask, choć minęło tyle lat. Ale wtedy… Czuła, że tamta naprawdę chce ją zabić i zostawić w tym fikusie na zawsze. Nie zabiła. Listonosz z listem poleconym akurat skręcał w wąską ścieżkę prowadzącą do ich domu. Tego dnia miał mniej pracy – gdyby niósł renty lub emerytury, zeszłoby mu dłużej, zwłaszcza u Kopalińskich, którzy czasem częstowali go nalewką domowej roboty. Dziś na szczęście pojawił się na czas. Usłyszała jego zbawienne kroki na żwirze. Pomyślała, że zdarzył się cud. Listonosz słyszał całą awanturę. Wpadł gwałtownie do sieni i szybko wykręcił rękę uzbrojoną w kapeć. Odepchnął wysoką, postawną kobietę, zdziwił się, że choć taka stara, ma w sobie tyle siły, podsycanej zapewne nienawiścią.

Potem pomógł Rucie wydostać się z donicy z fikusem. Kręciło się jej w głowie. Z rozciętego łuku brwiowego sączyła się na białą bluzkę krew. Była odświętnie ubrana na rozdanie świadectw. Karminowe krople przez chwilę tylko szkliły się na powierzchni białego jak śnieg płótna, chciwie spijane, zabierane w głąb. Dekolt bluzki nasiąkał niczym bibuła, widać było czerwoną smugę na jej jasnej skórze. Poczuła, że za chwilę zemdleje, zapadnie się w watę własnej świadomości, miękką, nieprzyjazną…

Listonosz zdecydowanym klepnięciem w twarz przywrócił ją światu. Patrzyła, jak mężczyzna unosi jej nogi wysoko, nad głową, i zdenerwowanym głosem pyta:

– Halo, słyszy mnie pani? Może wezwę pogotowie…

Zapach w korytarzu był ostry, szpitalny. Nie znosiła go. Chlor, agresywne środki myjące, ta instytucjonalna higiena na wysoki połysk, wprowadzona w pogoni za certyfikatami tak bardzo przypominały jej tamten pobyt na oddziale ginekologicznym, kiedy straciła nadzieję na szczęśliwe macierzyństwo…

Żeby tylko nie pomyśleć źle o niej, gdy już tam będę, gdy do niej wejdę. Żeby tylko… Przecież powinnam wybaczyć… muszę – powstrzymywała swoje myśli, bo pogalopowały w jakimś rozgoryczeniu do chwili z przeszłości, kiedy tamta podniosła na nią rękę po raz kolejny, tym razem uzbrojoną w kij od szczotki, i uderzyła znienacka i boleśnie w łydkę. Noga odruchowo uniosła się i zaplątała w poszerzoną lekko na brzuchu sukienkę w biało-niebieską kratkę. Poczuła nagle, jak jej ciało bezwładnie opada na stopnie schodów, a następnie turla się po nich, niezatrzymywane przez nic i przez nikogo. A potem ten ból w dole brzucha, początkowo tylko lekko ćmiący, ale z każdą chwilą coraz silniejszy, jak skurcz. I ciepło krwi na udach.

Nacisnęła klamkę. Za chwilę zobaczy tamtą kobietę, jeszcze starszą, bardziej pomarszczoną, jej wąskie oczy otoczone szaroniebieskim cieniem, jakby codziennie robiła sobie makijaż tandetnymi kosmetykami bez właściwego wyczucia koloru. Zobaczy jej wąskie usta, które czasem krzywo zaznaczała brązową szminką, jakby w próbie powiększenia ich, nadania im pełniejszego w jej mniemaniu, kształtu. Ta brązowa szminka była jej łącznikiem z kobiecością – zasuszoną jak zebrany latem rumianek na cienkiej gałązce. Te jej usta zaciśnięte w grymasie bądź rozchylone słowami kolejnej modlitwy wypowiadanej na głos, jakby chciała swojemu bogu przekazać całą krzywdę życia i wyprosić siły na dalszą nienawiść – poruszały się lekko, nawet gdy milczała. Krótkie siwe włosy, czesane z rzadka i niestarannie, z widocznymi zagnieceniami od poduszki lub czapki dodawały jej lat i podkreślały złość na twarzy.

Za chwilę zobaczy ją… Swoją oprawczynię… To ona zabrała jej matkę, dziecko, mężczyznę i miłość… Tak wiele krzywd. Czy zdoła jej wybaczyć? Czy poradzi sobie z tym? Teraz targały nią wątpliwości, czy dobrze robi, zjawiając się tutaj. Czy dojrzała do tego i czy to jest właśnie ten moment? Czy poprzez to wybaczenie ma szansę wyzwolić się od ościenia lat spędzonych w domu pod lasem? Z tamtą pod jednym dachem?

Czy będzie miała dość siły, by skrzyżować z nią spojrzenia? Czy w ostatniej chwili nie spanikuje, czy zachowa spokój i zdoła wypowiedzieć to jedno słowo: przebaczam? Ile człowiek może znieść, by jeszcze mieć siłę wybaczyć?

Ale wie również, że jeśli tego nie zrobi, tamten dom pozostanie na zawsze miejscem przepełnionym nienawiścią. W tej chwili pomyślała o ludziach, którym go sprzedała. O mężczyźnie i jego żonie, i o dziecku, które niebawem ma się im urodzić. Tak, wybaczenie jest konieczne, by nienawiść nie wróciła do nich, do tego nienarodzonego jeszcze człowieczka, jak niegdyś, niczym odbita w lustrze, wróciła do niej.

– I dom twój oraz ziemia twoja biednymi się staną i zepsutymi. I wszelkie jedzenie smakować ci będzie jak piołun… – Pamięta słowa wypowiedziane przez Sarę, tajemniczą kobietę z kazimierskiego rynku, na który poszła zaraz po spotkaniu z synem Serafiny, gdy już mieszkała w Krakowie. Nie wiedziała, kim jest Sara, gdy ta podeszła bez słowa i wzięła ją za rękę, wpatrując się w plątaninę linii papilarnych. Nie chciała pieniędzy. Jej ciemne oczy miały takie samo chmurne spojrzenie, jakie Ruta widziała kiedyś na fotografiach w Oświęcimiu.

– Bóg, stwarzając nasz świat, wyzwolił potężne światło, które miało wypełnić przygotowane wcześniej sefiry, służące Mu za naczynia. Trzy pierwsze wytrzymały moc tego światła i tak powstało dobro, jednak następne pękły. Jest to kosmiczny dramat „zniszczenia naczyń”, Żydzi mówią na to szewirat ha kelim. Popękane naczynia, a raczej ich skorupy, opadają na dno wszechświata i stają się złem. Nie dopuść, by to zło opadło na dno twego serca. W życiu trzeba umieć wybaczać…

A potem powiedziała jeszcze:

– Strzepnij proch ze swoich stóp i idź dalej, przed siebie. Zostaw za sobą to, co złe.

Skąd Sara wiedziała to wszystko? Intuicja? A może to ona, Ruta, miała wypisane na twarzy swoje obawy, zapytania? Zupełnie niespodzianie Sara stała się jej przewodnikiem w krainie wybaczenia. To dzięki niej postanowiła podjąć próbę oczyszczenia swojego serca z brudu i gniewu. A może… były to wyrzuty sumienia, że przez jej słowa, wypowiedziane na koniec wspólnego mieszkania pod jednym dachem, umarł mąż tamtej, karmiącej się złem kobiety? Ale czy słowa i myśli mogą mieć aż tak wielką moc wpływania na rzeczywistość?– I dom twój oraz ziemia twoja biednymi się staną i zepsutymi. I wszelkie jedzenie smakować ci będzie jak piołun… – Ruta pamiętała słowa, wypowiedziane przez Sarę, miedzianowłosą tajemniczą kobietę z kazimierskiego rynku.
Obraz Moniki Bogdanowicz, utalentowanej artystki z Reszla,
www.monika-bogdanowicz.pl

Ryn – senne mazurskie miasteczko u podnóża krzyżackiego zamku. Zarówno przed wojną, jak i po niej jego malowniczość przyciągała turystów.

Życie w takim miasteczku biegnie innym rytmem, spokojniejszym, poddanym innym prawom, jak to na prowincji…

Pocztówka pochodzi z archiwum Ryńskiego Centrum KulturySara, podczas ich pierwszego spotkania, opowiedziała jej pewną historię:

„Pewien indiański chłopiec zapytał kiedyś swojego dziadka:

– Co sądzisz o panującej na świecie sytuacji?

Starszy człowiek zastanowił się chwilę i odpowiedział:

– Gdy o niej myślę, czuję się tak, jakby w moim sercu toczyły walkę dwa psy. Jeden jest pełen agresji i nienawiści. Drugiego przepełnia miłość, przebaczenie i pokój.

– Który zwycięży? – chciał wiedzieć chłopiec.

– Ten, którego karmię… – odpowiedział dziadek”.

Sara podniosła głowę i odgarnęła z twarzy miedziane włosy. Była zupełnie obcą kobietą, a jednak… Ruta miała wrażenie, że spotkała ją już kiedyś.

– Wiem, że zastanawiasz się, czy potrafisz wybaczyć. Widzę, że to cię dręczy. Pamiętaj, myśli nie przychodzą do nas przypadkowo. Pojawiają się z jakiegoś powodu. Rozważ to, choć w tej chwili możesz nie rozumieć, czemu przebaczenie stało się dla ciebie tak ważne.

I to wszystko. Kilka zdań, a w nich to, co najważniejsze. Inne słowa, które usłyszała, pokrył kurz niepamięci, a więc nie były dość ważne.

To spotkanie na kazimierskim rynku stało się dla niej przełomem, a usłyszane słowa pomogły w układaniu na nowo myśli i pragnień.

Pchnęła drzwi do pokoju numer trzynaście. Jej serce drżało jak rozkołysane łodyżki pachnącej migdałem maciejki, które obserwowała w swoim ogrodzie. Miała kiedyś swój ogród. A teraz? Doniczki na balkonie, w których wciąż hodowała maciejkę.... Na razie uczyła się trudnej sztuki zapominania, nie mogła więc stworzyć swojego ogrodu od nowa. Jeszcze nie teraz. Zakluczała wspomnienia, zamykała furtki przeszłości.

Kobieta imię miała iście anielskie i to Rutę zwiodło. Kiedy spotkały się po raz pierwszy, Ruta była jeszcze młodą dziewczyną. Licealistką. Piętnastolatką, no prawie szesnastolatką. Miała ciemne włosy i czarne oczy w kształcie migdałów. Znajomi mówili, że ma mocny wzrok. Gdy kogoś słuchała, zatapiała w niego tę swoją czarną sondę. Rzęs tylko natura zapomniała jej dodać, więc czerniła je sobie tuszem, znalezionym w kosmetyczce mamy. Zależało jej, by wyglądać ładnie, kobieco. Była dość pulchna i nie wygląda jak jej koleżanki – chude patyki. Mimo młodego wieku miała całkiem wydatny biust, czego się raczej wstydziła, lecz co z czasem stało się jednak powodem słusznej dumy. Ale do tego musiała dojrzeć. Nie była ładna w powszechnym tego słowa znaczeniu, jednak w jakiś sposób przyciągała wzrok. Choć gdyby opisywać po kolei każdy element jej twarzy, przypominałoby to opis postaci z obrazu Picassa. Dopiero te wszystkie detale razem, złożone w całość jej twarzy: zbyt duży nos, mięsiste usta, lekko kwadratowa twarz i duże uszy – tworzyły interesującą całość. Już jako dorosła, Ruta nauczyła się wydobywać makijażem to, co najciekawsze. Jej uroda intrygowała tych mężczyzn, którzy w kobiecie nie szukają jedynie słodkiej Barbie.

Gdy Ruta chodziła do liceum, jej matka postanowiła kupić część domu na obrzeżach niewielkiego mazurskiego miasteczka, którego główną atrakcję stanowił wyniosły zamek krzyżacki na wzgórzu. Dom był oddalony o dwadzieścia minut marszu od centrum pełnego ciasnych, urokliwych uliczek, zdeptanych przez kolejne pokolenia mieszkańców. Stał sobie taki niepozorny i szary, tuż przy ścianie lasu. Dalej był już inny świat, żadnych zabudowań, tylko niczym nieskrępowana przestrzeń. Właśnie ten las urzekł jej mamę, Krystynę.

– Tu zamieszkamy, Ruto – powiedziała do niej zupełnie poważnie, chyba pierwszy raz jak do dorosłej kobiety.

Ruta nie lubiła swojego oryginalnego, trochę przedwojennego imienia. To był czas zarezerwowany dla Dorot, Aś, Kaś, Baś, Goś i Iz, a nie Rut! Skąd takie imię?

– To imię babci, mamy twojego ojca – przypominała jej czasem matka. Tak, Ruta dobrze o tym wiedziała. Babcia była przedwojenną Mazurką, pochodzenia żydowskiego. Naprawdę miała na imię Ruth, ale kiedy po wojnie zdecydowała się zostać w Polsce (nazwisko miała całkiem polsko brzmiące), postanowiła imię spolszczyć, dodają literę „a”. Jej nieprzeciętna uroda łamała męskie serce, nawet gdy była już w mocno zaawansowanym wieku. Zajmowała się rękodziełem, ręcznie malowała naczynia produkowane w jakiejś manufakturze. W tamtych czasach farby używane do malowania były bardzo toksyczne. Zmarła wiele lat temu na raka płuc. Mimo że często wypoczywała w sanatoriach, nie zdołała zwalczyć tej strasznej choroby. Ojciec… Kolejna osoba, która odeszła na drugą stronę rzeczywistości, nieznaną, niedotykalną. Jak przez mgłę Ruta pamiętała jego szczupłą, wysoką postać. Mógł mieć około trzydziestu lat, ale był całkiem siwy. Nazywała go Tunio. Beztrosko noszona na barana, krzyczała: „szybciej, wyżej!”, fikając nogami ubranymi w kolorowe rajtuzy. Tunio zaplatał jej warkoczyki, cienkie jak mysie ogonki, i cierpliwie czekał, aż mała Rutka zje śniadanie, dłubiąc w jajecznicy za dużym na takie rączki widelcem.Któregoś dnia Tunio zniknął. Poszedł do szpitala, jak powiedziała matka. „Jak to – poszedł, przecież nie mówił, że wychodzi?” – dziwiła się Rutka. Nie wrócił. „Dlaczego został w szpitalu i nie chce wracać do swojej córci?” – pytała smutno mamę. „Tatko jest chory” – wyjaśniała jej przez łzy kobieta, której piękno nagle znikło z twarzy, jak za dotknięciem różdżki złej czarownicy. Potem dowiedziała się, że Tunio miał jakiś wylew. Pomoc przyszła za późno. Matka i córka zostały całkiem same, w mieszkaniu na drugim piętrze jednego z nowoczesnych osiedli. Życie kazało im pozbierać się jakoś – Krystyna była dyrektorką szkoły podstawowej, osobą znaną w miasteczku i musiała zarówno wychować córeczkę, jak i stawić czoło wyzwaniom w swojej odpowiedzialnej pracy. Nie miała czasu na żałobę, a może to właśnie praca sprawiła, że pozbierała się po odejściu męża na tyle, by funkcjonować i radzić sobie z codziennością.

Ruta, naznaczona swoim półsieroctwem, spoważniała, nie była już tą samą beztrosko-radosną dziewczynką. Uprosiła mamę, by pozwoliła jej obciąć mysie ogonki, bo „nikt już ich nie zaplecie tak ładnie jak Tunio”. Mama zaprowadziła córkę do fryzjerki, która jednym cięciem pozbawiła ją ostatniej, szczególnej pamiątki po ojcu. Dziewczynka dorastała i ich małe mieszkanko stawało się za ciasne. Dwa przechodnie pokoje z ciemną kuchnią na końcu – architekt powinien dostać złoty medal za taki projekt – nie spełniały ich oczekiwań. Poza tym Ruta była nad wyraz towarzyska; wciąż przychodzili do niej jacyś znajomi, koledzy, koleżanki. Jej matka jedynie późnymi wieczorami i nocami mogła pracować w spokoju i ciszy, a wtedy światło lampy budziło córkę.

Krystyna całymi latami ciułała pieniądze, by, gdy Ruta chodziła już do liceum, podjąć wreszcie decyzję – sprzeda mieszkanie i kupi wymarzony dom! Akurat nadarzała się okazja – jakiś człowiek od pół roku bezskutecznie próbował sprzedać połowę wielkiego domu na peryferiach miasteczka, tuż pod lasem. No i cena była wyjątkowo atrakcyjna. Aż niepokojąco niska. Krystyna postanowiła więc umówić się na oglądanie domu.

Na miejscu zastała dość otyłego i rubasznego mężczyznę w typie pyknika, który od razu wzbudził jej zaufanie. Przedstawił się jako Józef Śląski i powiedział, że chce wyjechać, nomen omen – do Katowic, na Śląsk i tam zacząć nowe życie. Śpieszy mu się, dlatego sprzedaje swoje pół domu tak tanio.

– To zrozumiałe – powiedziała Krystyna, kiwając głową. Wydawało się jej, że zna już powód, dla którego cena domu jest tak niska.

Miejsce bardzo jej się spodobało – bliskość lasu napawała jakimś bezpieczeństwem. Obok był ogród, słychać było świergot ptaków i szum drzew. Urocze miejsce!

– Jest jeszcze coś, o czym muszę powiedzieć… – Te słowa zmąciły nieco jej radość, odkrywała właśnie dużą piwnicę, o wiele większą od tej, którą miały w bloku. Naciskała żeliwną klamkę, chwaląc w myślach mazurską dbałość o szczegóły, gdy Józef Śląski zatrzymał ją w pół gestu rzuconymi jakby od niechcenia słowami.

– Taaaak? – spytała nagle zaniepokojona, patrząc z w jego szare oczy.

– Sąsiedztwo… – powiedział wolno, zawieszając głos, starając się, by brzmiało to jak najbardziej rzeczowo.

– Jakie sąsiedztwo? – zapytała prawie drżącym głosem, zatrzymując dłoń na żeliwnej klamce, jakby w obawie, że jeśli otworzy drzwi, to nie będzie już odwrotu.

– Dość trudne. To starsze małżeństwo. Mają dwóch synów, ale ci rzadko tu bywają – wyjaśniał pośpiesznie, jakby chciał zrzucić z siebie brzemię słów, niewygodne dla obojga. Ten pośpiech rodził w Krystynie jakiś dziwny, niewytłumaczalny niepokój, którym podzieliła się z córką dopiero po kilku miesiącach od tego dnia.

– Dlaczego „trudne”? Co to znaczy? – dociekała Krystyna.

– No, nie są to łatwi ludzie. Są starzy, mają swoje przyzwyczajenia. Zresztą najlepiej będzie, jeśli sama ich pani pozna i oceni. Za jakieś pół godziny powinni wrócić z wieczornej mszy; codziennie chodzą do kościoła. Wypijemy herbatę na tarasie, zapozna się pani z domem bliżej, a jak będą szli, to usłyszymy ich na pewno…

Krystyna się zgodziła. Euforia, jaką czuła po oględzinach domu, brała w niej górę nad irracjonalnymi obawami i przeczuciami. Taki piękny dom, i w tak korzystnej cenie! Policzyła, że po sprzedaniu mieszkania i dołożeniu oszczędności wystarczy również na całkiem przyzwoite umeblowanie! I już marzyła, jak go urządzi.

Herbata Śląskiego była zwyczajna i miała aromat… szafki, z której została wyjęta. Najwyraźniej gospodarz nie zabiegał o to, by parzyć dobrej jakości listki, wystarczały mu torebki z otwartego kartonika. Piła niechętnie, posłodziwszy więcej niż zwykle w nadziei, że cukier uczyni znośniejszym smak brązowego płynu.

Na ulicy rozległo się szczekanie psów i po chwili zaszeleścił żwirek na dróżce prowadzącej do domu.

– Już idą – powiedział nagle jakby poirytowany gospodarz. Oboje podeszli do okien i ujrzeli wolno idącą parę starych ludzi. Ona – postawna, wyprostowana, sprawiająca wrażenie samicy alfa, stawiała kroki twardo i zdecydowanie. Krótkie włosy, dość pospolita twarz, sylwetka mocna, choć nie otyła. On – drepczący za nią, lekko przygarbiony człowieczek, uśmiechał się do sąsiadki za płotem.

– To właśnie oni. A raczej ona. Ta sąsiadka. To trudna kobieta. On jest bardzo spokojny. Nie pamiętam nawet, czy kiedykolwiek z nim rozmawiałem. Jest przez nią całkowicie zdominowany. To ona o wszystkim decyduje.

– Wyglądają całkiem sympatycznie. Tak… przedwojennie – powiedziała z nadzieją w głosie.

– Niestety, jeśli o nią chodzi, wygląd jest złudny. Lepiej nie poznawać jej charakterku – dodał Śląski.

– Mimo wszystko spróbuję. Proszę chwilę poczekać, zejdę i przywitam się z przyszłymi sąsiadami – odparła Krystyna i wyszła z mieszkania. Zanim zeszła drewnianymi schodami, tamci dotarli już do kamiennych, prowadzących do klatki schodowej. Dom miał bowiem coś w rodzaju obszernej sieni, na dole znajdowały się drzwi do sąsiadów, a schody po prawej prowadziły do Śląskiego. Z lewej strony było wejście do piwnicy. Używane tylko przez tych z parteru. Do piwnicy Śląskiego wchodziło się od zewnątrz. Za to tuż przy drzwiach do jego mieszkania na piętrze dostrzegła schody prowadzące na wspólny strych, umownie podzielony na strefy użytkowania jednych i drugich sąsiadów – Śląski chętniej korzystał właśnie ze strychu, bo nie musiał przechodzić obok drzwi sąsiadów. Krystyna zatrzymała się na schodach przed wchodzącymi.

– Dzień dobry – powiedziała pewnym głosem, jakby znali się od lat. Uważała, że potrafi ich ocenić po sposobie, w jaki się do niej odezwą. Wiadomo, pierwsze wrażenie jest najważniejsze. Starała się patrzeć na nich bez uprzedzenia, które zaszczepił już w niej Śląski.

– Dzień dobry – odpowiedziała głośno kobieta, lustrując Krystynę wnikliwie.

– Pani do nas? – odezwał się nieśmiało mężczyzna.

– Nie, oglądam mieszkanie na górze, myślę, czyby nie kupić, bo państwa dotychczasowy sąsiad postanowił je sprzedać – wyjaśniła niewinnie.

– Tak, rozmawialiśmy o tym, prawda, Mieczysławie? – kobieta zwróciła się do męża.

– Owszem, duszko, coś mówiłaś mi ostatnio.

– Nie ukrywam, że jestem coraz bliższa decyzji – powiedziała Krystyna, próbując wyczuć, kim jest ta kobieta, o której mówił Śląski, że jest „trudna”, choć w tej chwili wcale na taką nie wyglądała. Owszem, była dość, hm, duża, ale jej oczy wzbudzały zaufanie. No i ten kościół codziennie. Krystynę to przekonywało – choć sama nie była osobą gorliwą religijnie, to jednak wydawało jej się, że ci, którzy dużo się modlą, mają w sobie spokój.

– Jak to dobrze, że nareszcie zmieni się nam sąsiedztwo. Nie wyobraża sobie pani, co to za człowiek z tego Śląskiego! Wciąż nam przeszkadza, puszcza głośno muzykę, gdy my słuchamy wieczorem radia albo gdy się modlimy. Albo na nas krzyczy, że mu niby ogród niszczymy albo samochód rysujemy gwoździem. To są bzdury, wymysły, ale co tu się dziwić, niewierzący. A pani wierząca?

– To znaczy… – zająknęła się Krystyna.

– Na pewno spodoba się tutaj pani. Świeże powietrze, las, do jeziora blisko. My nie jesteśmy uciążliwi, wiadomo, starsi ludzie, ale dobrze mieć pewność, że w razie czego na górze mieszka ktoś z dobrym sercem, kto pomoże, szklankę herbaty poda, jak trzeba. Mamy dwóch synów, ale mieszkają daleko, dobrze jest móc liczyć w razie potrzeby na sąsiadów.

O tym wszystkim Krystyna opowiedziała potem Rucie, która długo jeszcze szukała odpowiedzi na pytanie, jak to się stało, że jej matka straciła wtedy całkowicie swoją intuicję. W którym momencie czujność matki została uśpiona. I co by było, gdyby wtedy nie uwierzyła słowom starej kobiety, albo gdyby w ogóle nie czekała na nich, wracających z kościoła, tylko wyszła z tego domu z ostrzeżeniem Śląskiego w pamięci i nigdy już tam nie wróciła. Dlaczego nie wyczuła, że ten dom nie jest miejscem dla nich? Że skrywa w swoich posępnych murach jakąś tajemnicę, że czeka na nie jak delikatnie unosząca się na wodzie Aldrowanda vesiculosa², wychwytująca szklistymi łodyżkami swoje przypadkowe ofiary. Miały być kolejnymi – po Śląskim, a jeszcze wcześniej po jego poprzednikach – po tamtej kobiecie, jej mężu i pasierbie.

Może… gdyby wszystko wtedy ułożyło się inaczej, jej mama żyłaby do dziś?.. Jak wiele w naszym życiu zależy od jednej chwili?

Jednak tamtego dnia… Ruta pamiętała, matka wróciła z przekonaniem, że ich przyszli sąsiedzi są całkiem niegroźni. No, może trochę zdziwaczali. Nie dało jej do myślenia nawet to, że kobieta nie patrzyła jej prosto w oczy, lecz zerkała fałszywie na boki. Uznała, że mężczyzna, od którego chciała kupić dom, nie rozumiał potrzeby wypoczynku, ciszy na modlitwę. Będzie dobrze… – myślała, umawiając się na podpisanie wstępnej umowy.

Ruta bardzo chciała obejrzeć ich przyszły dom. Zarażona entuzjazmem matki wierzyła, że uwiją tam kolejne, bezpieczne gniazdo.

Wspólna wizyta u Śląskiego upewniła ją w tym. Tak ładnie mówił o domu i jego zaletach. Jednak gdzieś na dnie serca czuła, że wstąpiła na ścieżkę, którą nie powinna podążać. Zmiana zawsze wywołuje niepokój – odrzucała swoje przeczucia. I patrzyła z uśmiechem, jak matka składa zamaszysty podpis na umowie, w gabinecie miejscowej notariuszki.

Śląski przeliczył pieniądze, które Krystyna dała mu jako zaliczkę, wyraźnie zadowolony, że dom będzie miał kolejnego właściciela. Nie lubił tego miejsca, ale nie znał jego historii. Tę miała poznać dopiero Ruta, w dalekiej przyszłości…

Klamka pokoju numer trzynaście ustąpiła. Drzwi bezszelestnie się otworzyły, od razu ujawniając wąskie łóżko, na którym, nogami do drzwi, leżała wychudzona postać. Rucie przemknęło przez myśl , że to niedobrze leżeć nogami skierowanymi w kierunku drzwi. Wydało jej się to złowróżbne, łóżko powinno stać inaczej. Odpowiedziała jednak natychmiast sobie samej, że to już chyba nie ma teraz znaczenia. Spojrzała na leżącą postać. Nie, to chyba nie mogła być ona, Serafina, tamta była wysoka, postawna, a ta tutaj: kupka kosteczek obleczonych żółtą skórą. Tak, na pewno pomyliła pokoje! Ruta spojrzała jeszcze raz na numer na drzwiach. Trzynasty. Nie ma wątpliwości. Zatem – Serafina została gdzieś przeniesiona albo pomylił się syn tej kobiety, gdy podawał numer. Już chciała wyjść z sali, kiedy nagle postać na łóżku otworzyła oko. Podniosła głowę z poduszki i szepnęła, wyciągając do Ruty dłoń, bezbarwną, woskową, ze skórą naciągniętą tak niebezpiecznie, że aż błyszczała jak u manekina.

– Rutaaa… Nareszcie… – doszedł ją szept.

A zatem... To jednak była tamta Serafina! Ruta patrzyła na nią i poczuła wielki niepokój. Nagle zlękła się, że nie znajdzie odpowiedzi na najprostsze pytania.

Czym nakarmi swoją duszę? Nienawiścią czy przebaczeniem? Co powinna teraz zrobić? Wciąż miała wątpliwości, czy potrafi wymazać z pamięci tamte krzywdy i ból. To były jej własne dramaty, osobista wojna, która zabrała jej dom i najbliższych. Nawet teraz, po tylu latach, czuła się jak biblijny Hiob. Opowiadał jej o nim Marek podczas jednej z niekończących się nocnych rozmów prowadzonych w łóżku. No tak, tylko że Hiob ufał swojemu Bogu. Dotknięty utratą najbliższych rozdarł szaty i powiedział: Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam wrócę. Dał Pan i zabrał Pan. Niech będzie imię Pańskie błogosławione!

Ona, Ruta, nie miała takiej ufności, bo nie było w niej wiary w Hiobowego Boga. Ona swoje życie rozumiała zupełnie inaczej. Nie pokładała ślepo ufności w swoje przeznaczenie i niebiosa, które nakreśliły jej los, przędły go jak Parki, bez zastanowienia skazując na niepotrzebne dramaty. Nie akceptowała filozofii, że cierpienia mają moc uszlachetniającą, w to powinna wierzyć raczej Serafina, której tak nakazywała jej religia. Ona zaś, nauczona swoim życiem, wierzyła, że nic nie dzieje się przypadkiem, a wszystko kiedyś do człowieka powraca, zgodnie z zasadą Potrójnego Powrotu, i że jeśli teraz nie wybaczy Serafinie, karmiona nienawiścią dusza zrodzi kiedyś gorzkie owoce. A ona, Ruta, nie chciała być już dłużej nieszczęśliwa. Na resztę życia zaprojektowała sobie szczęście… Tylko jak przekuć to przeżyte nieszczęście na dobro? Zapewne jest to możliwe – bo na świecie owo dobro wciąż przeplata się ze złem. Taoistyczne yin i yang, dwie zasady, z których wynika cały świat. Teraz trzeba zrozumieć, po co były te jej nieszczęścia, co może zyskać świat przez to, że się wydarzyły. Jak sprawić, by zło przetoczyło się kołem ku dobru.

Muszę jej wybaczyć… – pomyślała, podchodząc do łóżka, a właściwie do łoża cierpienia, do katafalku prawie, bo widać było, że Serafina odchodzi, że jej cierpienie nieznośnie odwleka ten nieuchronny moment, jakby przeznaczenie wyznaczyło jej oczekiwanie na nią, Rutę. Czy to wybaczenie pomoże teraz odejść Serafinie z tego świata w zgodzie z nim, przynajmniej u kresu jej życia?

Ruta pamiętała moment, gdy przyjechał do jej nowego krakowskiego mieszkania młodszy syn Serafiny, Zygmunt. Podobnie jak starszy Jan, stracił z matką kontakt kilka lat temu. Obaj odsunęli się od niej, gdy ta, po śmierci męża, postanowiła zapisać w testamencie cały majątek jakiemuś klasztorowi w południowej Polsce, który od wielu lat wspierała wpłatami z emerytury. Jan i Zygmunt nie mogli zrozumieć decyzji matki o wydziedziczeniu synów i przestali ją odwiedzać, zostawiając ją samą sobie – powoli wymazując też z pamięci wszystkie chwile dzieciństwa i młodości. Ruta, podczas rozmowy z Zygmuntem, nie potrafiła oprzeć się wrażeniu, że właśnie na tym polega Prawo Potrójnego Powrotu. Serafina nie dała synom zbyt wiele matczynego ciepła, ucząc, że w życiu ważne są tylko pieniądze i zawodowa pozycja oraz właściwi ludzie, którymi trzeba się otaczać, co nijak się przecież miało do jej gorliwego oddania Kościołowi i jego nauczania o ubóstwie! Teraz, w tym odwróceniu synów od niej, odbierała to, co im zaszczepiła, tyle tylko że dla niej był to cios, którego nie potrafiła zrozumieć i przeanalizować samodzielnie, bo nienawiść wobec innych trawiła ją od środka jak bezwzględny kornik, nie pozwalając na żaden samokrytycyzm.

Ale wtedy, gdy jej synowie całkiem się od niej odwrócili, Ruty już nie było w mieszkaniu na piętrze domu pod lasem. Nie było już na świecie jej matki i dziecka, które mogło się urodzić, ani mężczyzny, z którym Ruta chciała spędzić resztę życia. Serafina nie znosiła go od chwili, kiedy, zupełnie przypadkowo, poznała jego przeszłość…

Wspomnienie zabolało. Ruta do dziś nie wiedziała, dlaczego Marek – mężczyzna, którego pokochała, odszedł tak nagle, dlaczego spakował walizkę i zniknął z jej życia bez słowa wyjaśnienia. Czy doszedł do wniosku, że za dużo w życiu stracił, decydując się na związek z nią, że nie powinien pozostawiać wszystkiego, co kiedyś było dla niego ważne? A może… dlatego, że ona, Ruta, już nigdy nie będzie mogła urodzić ich wspólnego dziecka, a on tak bardzo go przecież pragnął? Dla tego dziecka i dla niej chciał przecież zmienić swoje życie, wprowadzić je na inne tory, strząsnąć proch ze stóp swojej przeszłości… Po dwóch latach od tamtego wypadku Marek po prostu odszedł i słuch po nim zaginął. A Ruta nie miała siły go szukać, bo straciła w swoim życiu tak wiele, że jego odejście uznała za kolejną nieuchronność losu. Nauczyła się żyć samotnie. Uznała, że taka właśnie była jej ścieżka życia i właśnie nią miała podążać. Samotność.

1. Wszystkie cytaty pochodzą z utworów Rainera Marii Rilkego.

2. Aldrowanda pęcherzykowata (Aldrovanda vesiculosa) – gatunek rośliny należący do rodziny rosiczkowatych. Jedyny żyjący przedstawiciel rodzaju aldrowanda. Roślina mięsożerna odżywiająca się zooplanktonem, niekiedy larwami komarów i mikroskopijnym narybkiem.Podczas tej niezapomnianej zimy rozmawialiśmy raz o tym, czy stwórca istotnie różni się od innych ludzi. Pamiętasz? Dopiero dzisiaj znam odpowiedź. Twórca to człowiek o dalekim widzeniu, przed którym szeroko odsłania się przyszłość. Artysta nigdy nie będzie mógł żyć życiem ludzi przeciętnych. Gdy on staje się z biegiem lat ruchliwszy, głębszy, dojrzalszy, bardziej twórczy, gdy żyje, nadając kształt swym marzeniom, zwykły człowiek ubożeje duchem i powoli, powoli zamiera. Artysta jest jak wieczność, co przenika w głąb dni…

Dostępne w wersji pełnej.