Czas wojny - ebook

Po­dzięko­wa­nia

PRZED­SIĘWZIĘCIE tego ro­dza­ju nig­dy nie jest dziełem in­dy­wi­du­alym. Wszel­kie war­tościo­we rze­czy, ja­kie można zna­leźć na stro­ni­cach tej książki, są zasługą wy­mie­nio­nych niżej osób.

Pragnę po­dziękować ka­drze na­uko­wej Bap­ty­stycz­ne­go Se­mi­na­rium Teo­lo­gicz­ne­go Li­ber­ty za wska­za­nie mi źródeł po­moc­nych w za­cho­wa­niu wier­ności hi­sto­rycz­nej i kul­tu­ro­wej, Tod­do­wi Hil­lar­do­wi, mo­je­mu mi­strzo­wi w pi­sar­skim fa­chu, Nic­ko­wi Ewin­go­wi, Mike’owi Alt­stie­lo­wi i Jes­se­mu Ewin­go­wi za przy­czy­nie­nie się w ogrom­nej mie­rze do po­wsta­nia tej idei, Bry­ano­wi Yoscie z Yost De­sign Gro­up, ge­niu­szo­wi twórcze­mu, który two­rzy naszą stronę in­ter­ne­tową, Joh­no­wi Cob­bo­wi za wspa­niałe ilu­stra­cje, Da­vi­do­wi Wal­ke­ro­wi, Jer­ry’emu Smi­tho­wi i człon­kom wspólno­ty Ala­mo City Chri­stian Fel­low­ship, którzy są wy­ra­zi­stym przykładem serc na wzór króla Da­wi­da, pułkow­ni­ko­wi (w sta­nie spo­czyn­ku) Ja­me­so­wi O’Ne­alo­wi za nie­zwy­kle przej­mujące wta­jem­ni­cze­nie mnie w to, co dzie­je się w umyśle żołnie­rza w ogniu wal­ki, moim ro­dzi­com i sio­strom za oka­zaną mi pełnię wia­ry i ufności bez żad­nych po­wodów, tak jak to tyl­ko naj­bliżsi po­tra­fią uczy­nić, Ire­ne Gra­ham za im­po­nujący przykład tego, co to zna­czy być sługą, Jane Wal­ker za nie­ustanną go­to­wość do poświęca­nia długich go­dzin na oma­wia­nie oso­by króla Da­wi­da, Ju­lie Mec­ca, której próby do­strzeżenia w tej opo­wieści cze­goś war­tościo­we­go trud­no do­praw­dy prze­ce­nić, Ji­mo­wi Mil­le­ro­wi, mo­je­mu re­dak­to­ro­wi w wy­daw­nic­twie Tate Pu­bli­shing, który „do­znał” wi­zji tego przed­sięwzięcia i który odtąd nie szczędził ani kon­struk­tyw­nej kry­ty­ki, ani en­tu­zja­stycz­nych słów zachęty.

Oraz mo­jej żonie Cas­san­drze za jej niezłomną wiarę i na­iw­ny opty­mizm, dzięki którym nie pod­da­wałem się na­wet w trud­nych chwi­lach.Słowo do Czy­tel­ni­ka

PRÓBOM pi­sa­nia be­le­try­sty­ki opar­tej na Bi­blii za­wsze po­win­na to­wa­rzy­szyć pew­na oba­wa. Szcze­rze po­wie­dziaw­szy, gdy po raz pierw­szy przy­szedł mi do głowy taki po­mysł, za­marłem ze stra­chu. Pi­sarz tworzący po­wieść żyje w nie­ustan­nej pa­ra­noi, żeby się nie po­my­lić, nie prze­ina­czyć faktów, a jeśli jesz­cze na do­da­tek pla­nu­je ułożyć opo­wieść osa­dzoną w re­aliach Księgi, która w jego prze­ko­na­niu za­wie­ra odpo­wiedzi na wszyst­kie naj­ważniej­sze py­ta­nia życio­we, cze­ka go za­iste kar­kołomne za­da­nie.

Dwu­dzie­sty trze­ci roz­dział Dru­giej Księgi Sa­mu­ela to za­ska­kujący ustęp Pi­sma Świętego. Nie tchnie on być może po­krze­piającym ciepłem niektórych listów Pawłowych, nie po­da­je też zgrab­nie ujętych reguł chrześcijańskie­go życia cieszących się ta­kim wzięciem w dzi­siej­szych księgar­niach. A mimo to za­wie­ra ma­te­riał za­ska­kująco ożyw­czy w ze­sta­wie­niu z ugrzecz­nioną, za­me­ry­ka­ni­zo­waną po­sta­cią wia­ry chrześcijańskiej.

Roz­dział ten opo­wia­da o Bo­ha­te­rach z wojsk króla Da­wi­da, z których większość wy­mie­nio­no tyl­ko w tym jed­nym miej­scu Bi­blii. Lecz ich czy­ny były tak he­ro­icz­ne i oszałamiające, a słabości ich dowódcy tak ja­skra­we, że na­wet te gołe fak­ty po­bu­dzają wy­obraźnię. Wraz z gro­nem naj­bliższych przy­ja­ciół ma­rzy­liśmy kie­dyś o tym, żeby ktoś nakręcił film albo na­pi­sał książkę o tych lu­dziach – co przeżywa­li, na ile zna­li Boga, jak wyglądało ich obo­zo­we życie pod wodzą za­pra­wio­ne­go w bo­jach przywódcy, ja­kim był król Da­wid. Ta książka jest wy­ni­kiem tych ma­rzeń.

Z bie­giem lat uświa­do­miłem so­bie, że pragnąłbym po­dzie­lić się z in­ny­mi swoją fa­scy­nacją tymi praw­dzi­wy­mi opo­wieścia­mi o od­wa­dze i męstwie. Czułem też po­trzebę, aby po­ka­zać – zwłasz­cza mężczy­znom – że Bi­blia to nie­ko­niecz­nie wy­ide­ali­zo­wa­ny ob­raz Je­zu­sa głaszczącego ja­gnięta. Bi­blia jest su­ro­wa, uczci­wa i bez­kom­pro­mi­so­wa. Trak­tu­je samą sie­bie bar­dzo poważnie. Wy­nie­sio­ne ze szkółki nie­dziel­nej czy z lek­cji re­li­gii wy­obrażenia Da­wi­da jako chłopca o słod­kiej twa­rzycz­ce, który strze­la z pro­cy do bro­da­te­go wo­jow­ni­ka, sta­no­wią je­dy­nie część całego ob­razu. Za mo­ich czasów rzad­ko kie­dy wspo­mi­nało się o tym, że chwilę później Da­wid odciął Go­lia­to­wi głowę. Pi­smo Święte nig­dy nie glo­ry­fi­ku­je woj­ny, ale też nie uda­je, że ona nie ist­nie­je. Uczci­we spoj­rze­nie na Bi­blię skłania do wnio­sku, że Bóg nie za­mie­rzał kryć przed nami boleśnie okrut­nych czynów, do ja­kich zdol­ni są lu­dzie. Słusznie postąpimy, jeśli nie będzie­my przy­kra­wać Słowa Bożego do na­szych wy­obrażeń na Jego te­mat, lecz będzie­my Je ana­li­zo­wać włącznie ze wszyst­ki­mi po­nu­ry­mi szczegółami, które po­ma­gają ogarnąć skalę upad­ku człowie­ka i jego roz­pacz­liwą po­trzebę od­ku­pie­nia. Wo­jow­ni­cy Da­wi­da chętnie go­dzi­li się wy­ko­ny­wać tę „czarną ro­botę”, którą dzi­siej­si lu­dzie tak często za­nie­dbują: sta­wa­nie w obro­nie tego, co słuszne, ujarz­mia­nie własnej skłonności do gwałtu i lo­jal­ność do końca, na­wet za cenę życia. Być może ci bo­ha­te­ro­wie nie byli ta­ki­mi du­cho­wy­mi gi­gan­ta­mi, jak Mojżesz czy apo­stoł Paweł, lecz prze­cież Bi­blia nie szczędzi po­chwał dla ich od­wa­gi i chwa­leb­nych czynów.

Życie Da­wi­da było nie­ustanną walką w ta­kiej czy in­nej for­mie. Choć jego wi­ze­ru­nek jako grającego na cy­trze i pil­nującego owiec moc­no tkwi w na­szej świa­do­mości i zo­stał uwzględnio­ny również w tej książce, to jed­nak w moim prze­ko­na­niu jego praw­dzi­wy cha­rak­ter ujaw­nił się właśnie pod­czas tych wo­jen­nych lat. Po­zna­je­my wówczas zarówno jego do­bre stro­ny (de­spe­rac­kie trwa­nie wo­bec miażdżącej prze­wa­gi wro­ga w na­dziei na Boży ra­tu­nek), jak i złe (wysłanie na śmierć swe­go naj­lep­sze­go żołnie­rza w celu za­tu­szo­wa­nia cu­dzołóstwa z jego żoną).

Ta po­wieść to plon wie­lo­go­dzin­nych badań, kon­sul­ta­cji z eks­per­ta­mi oraz owoc pra­gnie­nia za­cho­wa­nia jak naj­większej zgod­ności z rze­czy­wi­stością. Do­sto­so­wałem sposób mówie­nia po­szczególnych po­sta­ci do ucha dzi­siej­sze­go czy­tel­ni­ka. Długie opi­sy, zwłasz­cza he­braj­skich tra­dy­cji i zwy­czajów, skra­całem bądź w ogóle po­mi­jałem, nie z bra­ku sza­cun­ku dla he­braj­skie­go dzie­dzic­twa kul­tu­ro­we­go, lecz aby za­cho­wać wart­ki tok ak­cji. Według mo­jej naj­lep­szej wie­dzy żaden ele­ment tej po­wieści nie jest sprzecz­ny z Bi­blią, po­nie­waż jed­nak nie je­stem eks­per­tem w dzie­dzi­nie sta­rożyt­nej an­tro­po­lo­gii he­braj­skiej, muszę pro­sić spo­strze­gaw­czych czy­tel­ników o wy­ba­cze­nie ewen­tu­al­nych błędów.

Ter­mi­no­lo­gia woj­sko­wa za­brzmi zna­jo­mo w uszach wie­lu dzi­siej­szych żołnie­rzy. Po­nie­waż na­sza wie­dza o sta­rożyt­nych od­po­wied­ni­kach ta­kich określeń jak „od­dział sztur­mo­wy” czy „pułk” jest skąpa, a jed­no­cześnie wie­my, że określe­nia­mi o ta­kim zna­cze­niu się posługi­wa­no, za­sto­so­wałem ter­mi­ny współcze­sne, które są zro­zu­miałe.

Po­sta­ci są fik­cyj­ne, jed­nak stwo­rzo­ne z za­cho­wa­niem sza­cun­ku dla kon­tek­stu. In­ter­pre­ta­cji ich myśli i mo­tywów działania do­ko­nałem sa­mo­dziel­nie. Pi­smo Święte sta­no­wiło filtr, przez który prze­pusz­czałem każdą próbę snu­cia opo­wieści. Jeśli co­kol­wiek kłóci się ze Słowem, nie było to prze­ze mnie za­mie­rzo­ne, i jeśli występują ja­kieś roz­bieżności, jest to wyłącznie moja wina.

Inną kwe­stią wy­ma­gającą wyjaśnie­nia jest chro­no­lo­gia. W tekście bi­blij­nym brak jest wyraźnych sta­rań o za­cho­wa­nie ścisłego porządku i następstwa w cza­sie. Pierw­szorzędne zna­cze­nie ma za­zwy­czaj teo­lo­gicz­ny sens wy­da­rzeń opi­sy­wa­nych przez au­to­ra księgi. Próby usta­le­nia cza­su roz­gry­wa­nia po­szczególnych bi­tew wy­ma­gały ode mnie mo­zol­nej pra­cy i muszę wy­znać, że nie­jed­no­krot­nie tra­ciłem cier­pli­wość, kie­dy co rusz tra­fiałem na sprzecz­ne opi­nie zna­ko­mi­tych ba­da­czy. Osta­tecz­nie, w kwe­stii chro­no­lo­gii obrałem sta­no­wi­sko większościo­we, a następnie prze­pro­wa­dziłem „do­mysły stra­te­gicz­ne”, czy­li do­mysły opar­te na próbie sy­mu­la­cji myśle­nia dowódcy woj­sko­we­go, ja­kim był Da­wid. W przy­pad­ku do­strzeżenia ewi­dent­nych różnic między mo­imi wnio­ska­mi a Bi­blią bar­dzo proszę trzy­mać się Bi­blii. Wie­le za­wdzięczam też pra­cy ba­daw­czej Cha­ima He­rzo­ga i Mor­de­cha­ja Gi­cho­na na te­mat sta­rożyt­nej he­braj­skiej tak­ty­ki bi­tewnej.

Za­le­caną li­te­ra­turę uzu­pełniającą dla osób za­in­te­re­so­wa­nych zgłębia­niem usta­leń na­uko­wych, na których opie­ra się ta po­wieść, za­warłem w Anek­sie.

Na ko­niec jed­na uwa­ga: w książce nie bra­ku­je scen prze­mo­cy. Sta­rałem się nią nie epa­to­wać, chciałem jed­nak wier­nie oddać rze­czy­wi­stość sta­rożyt­nej woj­ny. Po­wieść nie jest jed­nak krwaw­sza niż sama Bi­blia, bar­dziej na­to­miast krwa­wa niż większość książek opar­tych na Bi­blii. Po­ru­sza ona również wątki wy­bit­nie dla do­rosłych – o po­ku­sie sek­su­al­nej i pożądli­wości, za­pre­zen­to­wa­ne w sposób po­ka­zujący nisz­czy­ciel­ski po­ten­cjał ta­kich skłonności, co wy­ma­ga od czy­tel­ni­ka od­po­wied­niej doj­rzałości, po­zwa­lającej zro­zu­mieć sens wy­da­rzeń. Pro­siłbym o sta­ran­ne prze­myśle­nie tej kwe­stii przed za­le­ce­niem książki młod­sze­mu czy­tel­ni­ko­wi. Na­szym pra­gnie­niem w Men of War Mi­ni­stries jest, aby czy­tel­ni­kami Cza­su woj­ny byli przede wszyst­kim oj­co­wie i sy­no­wie, lecz w przy­pad­ku młod­szych „wo­jow­ników” po­win­no to nastąpić do­pie­ro w od­po­wied­nim cza­sie.

Jest to pierw­sza z se­rii książek o do­ko­na­niach mi­li­tar­nych króla Da­wi­da za­pre­zen­to­wa­nych z per­spek­ty­wy jego wo­jow­ników. Dziękuję, że po nią sięgnęliście. Mam na­dzieję, że pierw­szym od­ru­chem czy­tel­ni­ka po zakończe­niu jej lek­tu­ry będzie otwo­rze­nie sta­re­go, wysłużone­go eg­zem­pla­rza Bi­blii i spoj­rze­nie na nią świeżym okiem i z no­wym za­chwy­tem.

Bo każdy but pie­sze­go żołnie­rza,

każdy płaszcz zbro­czo­ny krwią

pójdą na spa­le­nie, na pastwę ognia.

Księga Iza­ja­sza 9,4 (BT)Pro­log

MŁODY człowiek pa­trzył w ko­ry­to stru­mie­nia, w zamyśle­niu ob­ser­wując pro­mie­nie słońca mie­niące się w stru­gach lo­do­wa­tej wody. Było na tyle płytko, że wi­dział, jak nurt de­li­kat­nie opływa kamie­nie, mknąc z wio­sen­nych roz­topów na północy i spłukując z do­li­ny reszt­ki zimy.

Je­den z ka­mie­ni był okrągły i nie­duży, i wyglądał ide­al­nie. Wyciągnął go z po­to­ku i wy­tarł do su­cha o kraj tu­ni­ki. Ka­mień był gładki, bez gru­dek i bez uszko­dzeń, do­sko­nałego kształtu, jak­by od za­wsze cze­kał właśnie na nie­go. Te­raz będzie ich już pięć.

Szemrząca woda koiła sto­py po całodzien­nym mar­szu. Kręgosłup ze­sztyw­niał od tobołka, który młodzie­niec dźwigał na ple­cach, a san­dały uwie­rały bar­dziej, niż to zwy­kle bywało po ta­kiej podróży. Po­zwo­lił sto­pom roz­ko­szo­wać się zimną wodą i za­mknął oczy, nasłuchując.

Spa­dek te­re­nu po­zwo­lił mu zna­leźć to ustron­ne miej­sce w sa­mym środ­ku do­li­ny, osłonięte przed czuj­nym wzro­kiem tych za nim i tych przed nim. Będą cze­kać, wie­dział o tym, miał nie­wie­le cza­su. Otwo­rzył oczy i spoj­rzał na skarpę po dru­giej stro­nie stru­mie­nia. Już niedługo – pomyślał. Cze­ka­li. On też.

Muł na dnie stru­mie­nia za­pa­dał się pod jego sto­pa­mi. Prze­szedł na dru­gi brzeg i za­trzy­mał się przed piasz­czystą skarpą. Jesz­cze kil­ka kroków i znaj­dzie się na górze, wi­docz­ny jak na dłoni dla całego mro­wia mężczyzn na wzgórzach oka­lających do­linę. Wypełnia­li jego umysł swą obec­nością, w ich sze­re­gach wy­czu­wał strach i żądzę śmier­ci. Od­dy­chał płytko, jesz­cze raz ćwicząc w myślach ko­or­dy­nację ruchów. Roz­mach, cel. Roz­mach, cel. Tak trzy razy z rzędu i prze­rwać.

W dali do­strzegł swo­ich pięciu bra­ci: jed­ne­go na przed­po­lu, a czte­rech w sze­re­gach woj­ska. Wszy­scy ogrom­ni, ale nie tak jak ten przed nim. Żaden z jego bra­ci nie wy­szedł ra­zem nim, by sta­wić czoła temu ogrom­ne­mu har­cow­ni­ko­wi. Mają ro­dzi­ny, muszą ob­ra­biać pola… A on był dla nich za­wsze jak piąte koło u wozu. Za­wsze przy owcach. Nie poważali go, nie za­uważali w nim nic god­ne­go sza­cun­ku. Był dla nich za­wsze tyl­ko sy­nem ich ojca. Nie przyszłoby im na­wet do głowy, żeby go tu­taj wes­przeć. Zresztą prze­cież nie zna­li Tar­czy.

Dziś zo­baczą.

Trzy­mając kij na ra­mie­niu, zaczął wspi­nać się na piasz­czystą skarpę nad po­to­kiem. Słońce stało dokład­nie nad jego głową, cie­nia pra­wie nie było. Wdra­pując się, mówił coś ci­cho, jak­by roz­ma­wiał z kimś, kto wspi­na się obok. Często mówił na głos w chwi­lach za­grożenia, choć ni­ko­go nie było w po­bliżu, a nie­wie­lu wie­działo o tym, że prze­ma­wia tak od świtu do nocy, bez względu na trud­ności, ja­kie ma aku­rat do po­ko­na­nia. Kto go znał, wie­dział, że mo­dli się do swe­go Boga.

Do­tarł na szczyt skar­py i przed nim znów roz­po­starł się ob­raz pola bi­twy. Błyszczące sze­re­gi zbroi i chorągwi oka­lały gar­dziel do­li­ny. Były ich nie­zli­czo­ne tysiące, odgłosy wrzasków i urągań, przed­tem tłumio­ne przez skarpę nad po­to­kiem, te­raz do­tarły do nie­go z całą siłą.

Ci­sza spra­wiała mu przy­jem­ność – ale nad­szedł już czas. Sku­pił umysł na krzy­kach lu­dzi, którymi gar­dził. Kawałek da­lej, na nie­wiel­kim występie skal­nym, na tle na­gie­go zbo­cza wiodącego do jego woj­ska, stał ów ogrom­ny wo­jow­nik.

Był naj­potężniej­szym człowie­kiem, ja­kie­go który­kol­wiek z nich wi­dział, wyższym na­wet, niż gdy­by dwaj jego po­bra­tym­cy stanęli je­den dru­gie­mu na ra­mio­nach. Miał oszczep tak ogrom­ny, że przy­po­mi­nał ra­czej oścień na woły, a z tyłu swej ciężkiej zbroi przy­pa­sał bułat. Zbroję nosił taką, jak cały jego ród: na­go­le­ni­ce osłaniające nogi, me­ta­lo­wy pan­cerz na pier­si i gru­by hełm z brązu ozdo­bio­ny końskim włosiem na czub­ku. Tors okry­wała kol­czu­ga przy­po­mi­nająca ry­bie łuski, lśniąca w południo­wym słońcu, błyszcząca tak ja­sno, że trze­ba było od­wra­cać wzrok.

Za­snu­te lekką mgłą pole dud­niło od jego szy­derstw mio­ta­nych pod ad­re­sem Boga He­braj­czyków. W spie­ko­cie upal­ne­go dnia syl­wet­ka ol­brzy­ma zda­wała się prze­mie­niać w ja­kie­goś złego du­cha. U jego boku stał gier­mek, również im­po­nującej po­stu­ry, choć nie aż tak mon­stru­al­nych roz­miarów, jak jego pan. Młody człowiek wie­dział, że trze­ba będzie zmie­rzyć się z nimi dwo­ma i z całym ich pogańskim ro­dem. Będzie mu­siał sta­wić czoła im wszyst­kim.

Pogróżki ol­brzy­ma nie prze­sta­wały dud­nić mu w uszach, więc od­wza­jem­nił się własny­mi, choć wie­dział, że będą jak gro­chem o ścianę. Tam­ci nig­dy nie słucha­li. Nie po­zo­stało mu nic in­ne­go, jak zro­bić to, co miał do zro­bienia.

Ol­brzym szcze­rzył zęby w uśmie­chu, przez otwór w przyłbicy wy­le­wała się kędzie­rza­wa bro­da. Po­now­nie, jesz­cze głośniej, wy­krzy­czał swe posępne pogróżki i pod­niósł ramię, by pod­sy­cić en­tu­zjazm w swych sze­re­gach.

Młodzie­niec uśmiechnął się, patrząc na har­cow­ni­ka, który wciąż nie wie­dział, co go cze­ka.

Nie­ba­wem się do­wie.

Młody człowiek rzu­cił na zie­mię swą laskę pa­sterską i wyciągnął procę. Była wy­ko­na­na z dwóch li­nek skręco­nych z ko­ziej sierści, przy­mo­co­wa­nych do skórza­ne­go rze­mie­nia. Gdy bębny wo­jen­ne ar­mii ze­bra­nej po dru­giej stro­nie do­li­ny zaczęły wy­bi­jać za­po­wiedź po­je­dyn­ku, sięgnął do kie­sze­ni ukry­tej na wy­so­kości pasa. Wal­czyć mie­li wo­jow­ni­cy oby­dwu ar­mii, ale obaj królo­wie chcie­li, żeby ich lu­dzie byli go­to­wi do ata­ku w chwi­li, gdy prze­gra wo­jow­nik nie­przy­ja­cie­la. Star­cie dwóch żołnie­rzy miało roz­strzygnąć wy­nik bi­twy, jed­nak w oby­dwu ar­miach ki­piała zbyt wiel­ka wza­jem­na nie­na­wiść. Krew miała polać się stru­mie­nia­mi, nie­za­leżnie od wy­niku po­je­dyn­ku.

Wyciągnął je­den z ka­mie­ni, które zna­lazł w ko­ry­cie po­to­ku, i umieścił go w skórza­nym pa­sku u na­sa­dy pro­cy. Pa­lec wska­zujący jego dłoni po­kry­wały od­ci­ski, których na­ba­wił się, ćwicząc do upadłego, by osiągnąć jak naj­większą biegłość w posługi­wa­niu się tą bro­nią. Nig­dy dotąd go nie za­wiodła. Nie za­wie­dzie i te­raz.

Bębny grały co­raz głośniej. Żołnie­rze prze­ciw­ni­ka śmia­li się, skry­ci za żela­znym orężem. Mie­li wyraźną prze­wagę w lu­dziach i uzbro­je­niu. Młodzie­niec słuchał i ob­ser­wo­wał, jak wrzeszczą i ude­rzają w tar­cze, ziejąc nie­na­wiścią do zgrai słabo wy­ekwi­po­wa­nych He­braj­czyków, kulących się ze stra­chu w do­li­nie. Obcy byli bar­ba­rzyńcami. Wy­czu­wa­li rzeź ni­czym sta­do hien. Pa­trzył na nich gniew­nie, słysząc, jak urągają jego Bogu. W jego ser­cu wzbie­rała wściekłość.

I wte­dy po­czuł ogień.

Naj­pierw zapłonął w pier­siach. W oka­mgnie­niu objął ra­mio­na. W pal­cach wzbie­rała mu ener­gia i zda­wało się, że mięśnie za chwilę wyrwą się z ciała, jeśli nie da jej ujścia. Za­cisnął po­wie­ki, słuchając dud­nie­nia bębnów. Prze­ni­kało ono skórę i czuł, że na­ra­stający w środ­ku żar za chwilę go roz­sa­dzi.

Odgłos ognia ryczącego w uszach przytłumił resztę zmysłów i od tej chwi­li młody człowiek nie czuł już nic, tyl­ko ten żar, który ogar­niał go sil­niej niż kie­dy­kol­wiek dotąd. Pro­ca drżała w jego dłoniach. Bębny hu­czały, żołnie­rze zaczęli ude­rzać mie­cza­mi zgod­nie z ich ryt­mem, pod­niósł się krzyk.

Otwo­rzył oczy i po­przez piekący ból do­strzegł, że ol­brzym sa­dzi ku nie­mu potężnymi su­sa­mi, za każdym z nich po­ko­nując ja­kieś trzy­dzieści łokci, a gier­mek bie­gnie tuż za nim. Młodzie­niec krzyknął, chcąc dać ujście napięciu, lecz ogień w jego cie­le roz­go­rzał tym moc­niej. Na­wet nie wie­dział, kie­dy sam też puścił się bie­giem, skacząc z głazu na głaz i naprężając procę. Ka­mień ide­al­nie wpa­so­wał się w rze­mień. Zakręcił nim młynka.

Roz­mach.

Zwol­nił nie­co.

Cel.

Biegł da­lej i da­lej kręcił procą. Wie­dział, że nie­rozsądnie jest strze­lać w bie­gu, ale nie mógł dłużej tłumić wewnętrzne­go ognia.

Roz­mach…

Kręcił co­raz szyb­ciej.

Cel.

Ol­brzym już nad­bie­gał, nie było cza­su do stra­ce­nia.

Roz­mach – szyb­ciej – cel!

Krzyknął – pe­wien, że ogień za chwilę go stra­wi. Lecz nie – pchał go naprzód po­przez ka­mie­nie i tu­ma­ny pyłu.

Za ostat­nim za­ma­chem puścił lin­ki i ka­mień ze świ­stem prze­szył po­wie­trze. Gdy mknął ku czar­nej syl­wet­ce wo­jow­ni­ka, młody człowiek wy­szep­tał w du­chu: Daj mi swą Tarczę w dniu bi­twy.2

GDY tyl­ko Be­na­ja zna­lazł się w wy­ko­pie, dra­pieżnik runął na nie­go z ciem­ności. Gorący od­dech nie­omal po­zba­wił mężczyznę tchu. Nim zdążył chwy­cić oszczep, uj­rzał błysk złota – lew był już na nim. Wyciągnął szty­let i próbował za­to­pić w boku zwierzęcia, lecz na próżno – ostrze zje­chało po żebrze. Pasz­cza co rusz za­mie­rzała się na jego głowę. Be­na­ja siłą wcisnął pięść w otwar­te szczęki i włożył ją głęboko w gardło, nie chcąc dopuścić, by kły za­to­piły się w jego czasz­ce. Be­stia ryknęła jesz­cze głośniej, orząc pa­zu­ra­mi i nie­omal miażdżąc go swym ciężarem.

Wo­jow­nik wie­dział, że ze­sko­czył w po­bliże oszczepów, a jeśli chciał mieć ja­kieś szan­se na wy­graną, mu­siał do nich do­trzeć. Wbił szty­let aż po rękojeść, lecz znów na­tra­fił na żebro, tym jed­nak ra­zem lew się za­wa­hał. Łapa przy­trzy­mująca pra­we ramię puściła na chwilę i Be­na­ja szyb­ko wbił ostrze w bok mor­dy lwa. Roz­legł się ryk i zwierzę w końcu gwałtow­nie od nie­go od­sko­czyło.

Opadł na ko­la­na, chwy­cił oszczep i oparł się o ścianę dołu. Lew do­ty­kał łapą noża tkwiącego w py­sku. Rana nie była poważna, jed­nak szczęka zwi­sała bezwład­nie.

Widać prze­ciąłem jakiś mięsień…

Be­na­ja sko­czył do przo­du, wiedząc, że zwierzę po­ko­na go, jeśli nie zada mu za­raz śmier­tel­ne­go cio­su. Biegnąc, krzyknął głośno – i na­gle do­strzegł pewną możliwość. Jego oszczep zna­lazł swój cel, wsu­wając się gładko przez twardą skórę w miękkie par­tie ciała. Lew zwinął się w skur­czu, wy­ry­wając włócznię z jego dłoni i chla­piąc mu krwią w oczy. Wo­jow­nik po­spiesz­nie otarł czoło i sięgnął po drzew­ce, żeby nie złamało się w wal­ce. W końcu zdołał schwy­cić je z po­wro­tem, choć śli­zgało mu się w dłoniach, wil­got­ne od po­so­ki. Próbował złapać je moc­niej, lecz krew chlu­stała już po­to­kiem. W twarz buchnął mu odór zgni­li­zny, aż po­czuł mdłości i mu­siał odwrócić głowę. Oszczep nie trzy­mał się rąk. Wtem zo­ba­czył odsłonięte oko i ude­rzył w nie pięścią. Nic. Ude­rzył zno­wu i jesz­cze raz. Zno­wu nic. Oszczep ześliznął się gro­tem w dół, Be­na­ja po­czuł, że od­zy­skał nad nim władzę.

Przekręcił ostrze. Piekł go ze­rwa­ny z czasz­ki strzęp skóry, który za­krył mu oko. Wszędzie była krew. Nie wie­dział, czy­ja.

Ogłuszył go ryk tuż przy uchu. Cuchnący od­dech znów buchnął mu w twarz, lecz tym ra­zem z rosnącą na­dzieją Be­na­ja spo­strzegł, że lew jest nie­co słab­szy. Tuż przed sobą uj­rzał paszczę, szczęki kłapnęły moc­no, gniotąc mu żebra, ale nie prze­ci­nając skóry. Uszko­dzo­ne szty­le­tem mięśnie nie po­zwa­lały lwu za­gryźć na śmierć. Be­na­ja czuł ból nie do wy­trzy­ma­nia, mimo to nie wy­pusz­czał z rąk ugrzęzłego głęboko oszcze­pu, swej je­dy­nej na­dziei.

Zaczął wy­czu­wać, że ciel­sko drży, mimo że ryk nie słabł. Pa­zu­ry wciąż orały mu tu­nikę. Po­cze­kał na mo­ment, gdy be­stia brała od­dech, i le­piej uchwy­cił drzew­ce. Krew nie prze­sta­wała płynąć, przez co trud­no było złapać je moc­niej.

Po­cze­kał na ko­lejną przerwę w cio­sach pa­zurów, pchnął przed sie­bie z całych sił i wto­czył się na zwierzę. Nie zniósłby już ko­lejnego kłapnięcia tych szczęk, mimo że osłabio­nych, oszczep cały czas ucie­kał mu z rąk. Nie za­sta­na­wiając się, wcisnął rękę aż po pachę do gorącej gar­dzie­li. Jakiś kieł wbił mu się w ramię, ale nie przejął się tym, ciesząc się, że kły nie roz­ry­wają mu gardła. Jeśli trze­ba, stra­ci rękę. Lep­sze to, niż stra­cić życie.

Za­pusz­czając ramię do gar­dzie­li lwa, roz­nie­cił w nim na nowo in­stynkt życia. Znów roz­legł się po­mruk, pa­zu­ry zaczęły szar­pać. Be­na­ja ukrył twarz w cuchnącym fu­trze i sku­pił całą siłę na tym, aby wpy­chać oszczep głębiej i nie wyciągać ra­mie­nia. Oczy za­le­wała mu krew, bry­zgając na wszyst­kie stro­ny.

Wie­dział, że to długo nie po­trwa. Albo be­stia od­gry­zie mu rękę, albo oszczep wy­mknie mu się z dłoni. Na krótką chwilę pa­zu­ry prze­stały szar­pać mu boki i moc­niej uchwy­cił drzew­ce.

Pod­nosząc głowę, ze­brał wszyst­kie siły i wy­ko­nał sal­to po­nad głową zwierzęcia, w jed­nej se­kun­dzie wy­su­wając ramię z pasz­czy i wyciągając oszczep. Prze­to­czył się po zie­mi i próbował pod­nieść, po­tknął się jed­nak o jakiś ka­mień i runął jak długi.

Lecz atak nie nastąpił.

Otarł czoło kra­jem tu­ni­ki i za­ta­czając się, pod­szedł do miej­sca, gdzie po­zo­sta­wił leżącą be­stię. Mio­tała się w kółko i roz­ry­wała pa­zu­ra­mi ranę w boku, z której wciąż bu­chała krew. Wyglądała nie­omal tak, jak­by całkiem za­po­mniała o jego obec­ności, szar­piąc usil­nie roz­cięcie we własnym tułowiu.

Uniósł ramię i z mozołem usta­wił drzew­ce oszcze­pu w od­po­wied­niej po­zy­cji, a po­tem cisnął nim z całej siły w złoci­sto-czarną syl­wetkę. Grot szczęknął o kość w przed­niej łapie i oszczep za­wisł luźno na sa­mej skórze. Nie był to śmier­tel­ny cios.

Zla­ny po­tem, bez mała pa­dając z wy­czer­pa­nia, mężczy­zna przy­kucnął za nie­wiel­kim głazem i rozglądał się za czymś twar­dym, cze­go mógłby użyć. Zie­mię po­kryła już cien­ka war­stwa śnie­gu, przy­sy­pując całe dno jamy, które wyglądało te­raz jak okry­te ja­skra­wo­białym wełnia­nym ple­dem.

Dał nura tam, gdzie do­strzegł błysk dru­gie­go oszcze­pu, i stęknął, czując na klat­ce pier­sio­wej ostre ka­mie­nie. Be­stia tym­cza­sem zaczęła szar­pać pa­zu­ra­mi drzew­ce zwi­sające z łapy. Be­na­ja dobył z sie­bie chra­pli­wy okrzyk wo­jen­ny i sko­czył w przód, dzierżąc drugą włócznię, tę, która wcześniej mu się za­po­działa. Runął z nią na grzbiet zwierzęcia, które od chwi­li, gdy wy­rwał się z jego uści­sku, na­wet na nie­go nie spoj­rzało.

Grot zagłębił się w cie­le lwa. Dra­pieżnik zawył, roz­sier­dzo­ny i za­sko­czo­ny, i wciąż zbyt szyb­ki – ude­rzył go w bok twa­rzy, zdzie­rając skórę z czoła. Be­na­ja zo­ba­czył białe gwiaz­dy.

Czuł, że pada na ple­cy, ma­chając ra­mio­na­mi jak dziec­ko.

Znów roz­legł się ryk i znów po­ja­wiła się krew, wszędzie, za­le­wając mu twarz. Sięgnął ręką po garść zie­mi i śnie­gu i wtarł ją w ranę na czo­le, by za­ha­mo­wać krwo­tok. W uszach dud­niło mu od ryku i char­cze­nia. Drzew­ce oszcze­pu waliło głucho po ka­mie­niach, gdy zwierzę zaczęło z tru­dem zmie­rzać w jego stronę. Ciężko po­ra­nio­ne, nie mogło pod­nieść się na czte­ry łapy, więc pełzło, ziejąc nie­na­wiścią.

Be­na­ja, oszołomio­ny, prze­to­czył się da­lej. Nie mógł już wy­krze­sać z sie­bie choćby odro­bi­ny sił. Musi od­su­wać się tak aż do skut­ku, aż be­stia wy­krwa­wi się na śmierć. Czuł się jak ryba mio­tająca się w sie­ci. Kończy­ny nie re­ago­wały na po­le­ce­nia, czołgał się więc w kółko po dnie dołu. Nie mógł zna­leźć ani szty­le­tu, ani pierw­sze­go oszcze­pu i gorączko­wo macał na­około w po­szu­ki­wa­niu ka­mie­ni, kijów, cze­go­kol­wiek, czym można by rzu­cić w lwa, żeby go po­wstrzy­mać.

Po ja­kimś cza­sie, kie­dy już wy­da­wało mu się, że pułapka wypełni się krwią po wręby, ryk zaczął słabnąć, a odgłosy mio­ta­nia się po zie­mi przy­cichły. Mo­zol­nie od­su­wając się jak naj­da­lej od mon­strum, Be­na­ja do­strzegł jesz­cze jedną szansę.

Ostat­kiem sił pod­niósł się i stojąc tak na drżących no­gach, chwy­cił drzew­ce oszcze­pu. Wyśliznęło się z dłoni, ale złapał je moc­niej i po raz ostat­ni we­pchnął jak najgłębiej, aku­rat w chwi­li, gdy lew znów rzu­cił się na nie­go.

Oszczep wszedł w gar­dziel be­stii i pra­wie cały zniknął w środ­ku. Be­na­ja czuł, jak prze­ni­ka do wnętrzności zwierzęcia i wy­cho­dzi z dru­giej stro­ny żeber. Sil­nie przekręcił drzew­ce i puścił je, po czym znów od­sunął się jak naj­da­lej. Lew wal­czył jesz­cze kil­ka chwil, lecz w końcu wy­char­czał obłoczek różowej pary i wydał ostat­nie tchnie­nie.

Głowa Be­nai opadła na skra­wek lodu tuż obok ciel­ska zwierzęcia. Leżał nie­ru­cho­mo, słuchając mroźnego wi­chru, który świ­stał w dole, i cze­kając na przypływ sił. Na pół przy­tom­nie za­sta­na­wiał się, ile stra­cił krwi. Przy­po­mniał so­bie o ra­nach na głowie i na ra­mie­niu i znów wtarł w nie mie­sza­ninę zie­mi i śnie­gu. Ciel­sko lwa pa­ro­wało, czuł jego ciepło.

Leż, nie ru­szaj się…

Od mroźnego po­wie­trza i gorąca ema­nującego z tru­pa po­czuł dziwną sen­ność. Przy­po­mniał so­bie, że to nor­mal­ne uczu­cie, lecz nie mógł so­bie po­zwo­lić na sen. Żołnie­rze za­wsze muszą być w ru­chu, muszą bez prze­rwy czymś się zaj­mo­wać, tak żeby utra­ta krwi nie skłoniła ich do snu. Sen ozna­czałby ko­niec, na­wet jeśli bar­dzo się go pra­gnie.

Usiadł i próbował sku­pić uwagę na zie­mi wokół sie­bie. Z lwa wciąż wypływał różowo­czer­wo­ny płyn, roz­le­wając się po grun­cie. Je­den oszczep tkwił w ciel­sku koło kręgosłupa, dru­gi wy­sta­wał z oko­lic zadu, szty­let ster­czał w pasz­czy. Be­na­ja pomyślał mgliście, że po­wi­nien za­raz coś zjeść, a jeśli ma jeść su­ro­we mięso zwierzęcia, zgod­nie z pra­wem musi wpierw usunąć z nie­go krew. Ale prze­cież od tam­te­go dnia i tak nie kie­ro­wał się pra­wem. Wes­tchnął wy­cieńczo­ny i do­szedł do wnio­sku, że to wy­ma­gałoby zbyt wie­le za­cho­du.

Gdy po­czuł się dość sil­ny na ko­lej­ny ruch, pod­czołgał się do mar­twe­go lwa i uklęknąwszy na jego głowie, zaczął wyciągnąć swoją broń. Szty­let wy­szedł łatwo, lecz nad jed­nym z oszczepów trze­ba było trochę po­pra­co­wać. Po kil­ku próbach wyciągnięcia go uznał, że w jego obec­nym sta­nie le­piej dać za wy­graną i nie trwo­nić ener­gii. Zro­bił nacięcie w skórze lwa na kar­ku i wy­kroił kawałek mięsa. We­pchnąwszy je do ust, przeżuł i połknął. Gdzieś z tyłu głowy po­czuł coś na kształt żalu, ale go zi­gno­ro­wał. Nie czas mar­twić się o pra­wo. Wpierw trze­ba wy­do­stać się z wy­ko­pu.

Spoj­rzał w górę. Na wy­so­kości dwu­dzie­stu łokci, które piętrzyły mu się nad głową, wi­dział wi­rujące płatki śnie­gu. Skacząc za lwem, zna­lazł się głębiej, niż początko­wo sądził. Prze­su­wał wzrok od krawędzi dołu po ścieżce, którą będzie mu­siał się wdra­pać, po­kry­tej te­raz lo­dem i skal­nym ru­mo­wi­skiem. Myśliwi, którzy przed laty przy­go­to­wa­li tę pułapkę, do­brze wywiązali się z za­da­nia, niełatwo było wy­pa­trzeć drogę na po­wierzch­nię. Na nie­wiel­kich występach, których mógłby się uchwy­cić, zbie­rał się już śnieg, robiło się też co­raz zim­niej, a słońce pra­wie zaszło.

Za­schnięta krew w ustach miała mie­dzia­ny po­smak. Splunął. Pod­szedł pod ścianę jaru i zaczął piąć się w górę kawałek po kawałku, co rusz ześli­zgując się i spa­dając. Wspi­nacz­ka szła mo­zol­nie, a mi­nu­ty dłużyły się nie do wy­trzy­ma­nia. W końcu jed­nak wy­gra­mo­lił się na krawędź dołu i padł na ple­cy.

Było już ciem­no, a księżyc scho­wał się za chmu­ra­mi. Śnieg prze­stał padać, lecz wzma­gał się wiatr, dmąc w stronę do­li­ny ko­lejną śnieżycę. Kawałki lodu szczy­pały po­ra­nioną twarz i za­krwa­wio­ne dłonie. Nie był w sta­nie myśleć trzeźwo, wie­dział tyl­ko, że musi się spie­szyć. Nie może tra­cić więcej cza­su.

Za­raz spo­strzegł ścieżkę i zaczął scho­dzić w dół, stąpając uważnie wśród ka­mie­ni. W dole urwi­ska było su­che ko­ry­to rze­ki, pomyślał, że do­pro­wa­dzi go do wsi. Wokół sie­bie wi­dział tyl­ko mo­rze białego pu­chu i czar­ne ob­lo­dzo­ne skały. Czuł, że cierpną mu pal­ce. Po­ty­kał się co kil­ka kroków, jęcząc w głos, gdy ka­le­czyły go ukry­te pod śnie­giem gałęzie i ostre ka­mie­nie.

Wresz­cie uj­rzał przed sobą las, skręcił więc i po­szedł w stronę ko­ry­ta rze­ki. Zważał na każdy krok, po­mi­mo bólu i chłodu z całych sił próbując za­cho­wać trzeźwość myśli. Wie­dział, że w za­mie­ci nie­trud­no zabłądzić pośród drzew.