Czas zamknięty - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
26 października 2023
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Czas zamknięty - ebook
Kwiecień 1939 roku. Napięta sytuacja w Wolnym Mieście Gdańsku zmusza Helen Hallmann do wyjazdu do Anglii z całą rodziną. Włodek, jej pasierb, marzy o przygodach i podróżach, nie chce jednak opuszczać rodzinnego domu ani rozstawać się ze swoją pierwszą miłością. Los, który stanie się jego udziałem, pełen będzie wielu niespodzianek. Marzenia bowiem czasem się spełniają, ale w zupełnie nieprzewidywalny dla nas, zdumiewający sposób... Akcja tego romansu przygodowego rozgrywa się w przedwojennym Gdańsku, Kłajpedzie, Wilnie i okolicach, na Lubelszczyźnie i kończy się w maju 1945 roku w Łodzi. Książka stanowi początek pasjonującej sagi. Dalszy ciąg losów bohaterów został opisany w powieści „Pokonani”.
| Kategoria: | Romans |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8292-812-9 |
| Rozmiar pliku: | 2,6 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział I
Wymyślić... łatwo powiedzieć, ale co? Jak zwykle ciężko mu było się skupić na pisaniu. Musiał jednak skończyć to przeklęte wypracowanie, będące przepustką do następnej klasy.
Włodek Hallmann pochylił się nad zeszytem, ale poza przekleństwami nie przychodził mu do głowy żaden pomysł, dzięki któremu skończyłby wreszcie pracę domową. Ten wstrętny Prusak Weber po prostu znęcał się nad nim na lekcjach niemieckiego i za wszelką cenę starał się zrobić z niego ofiarę. Podobnie zachowywał się w innych klasach, w których uczył w męskim gimnazjum Conradinum. Zawsze udawało mu się do kogoś przyczepić i go pognębić. Tym razem trafił jednak na wyjątkowo krnąbrnego przeciwnika, który nie poszedł z nim na ugodę i przez to przed końcem roku szkolnego musiał napisać dziesięć kilkunastostronicowych wypracowań. Ciekawe, dlaczego Weber się na niego uwziął? Poza drobnymi kłopotami z niemieckim był przecież bardzo dobrym uczniem i jeszcze lepszym sportowcem. Chyba nie dlatego, że ma w żyłach polską krew? W jego klasie było takich z dziesięciu. Nie, nie powinien się teraz nad tym zastanawiać, tylko zająć się tym starym nudziarzem Kantem.
Trach. Stalówka pękła, w chwili gdy na podwórku rozległ się wściekły wrzask.
Włodek odsunął firankę i wychyliwszy się z okna na pierwszym piętrze, zobaczył, że młodsi chłopcy z sąsiedztwa grają w _Landstechen_. Nakreślili na piasku krąg kuli ziemskiej i podzielili go na pięć państw.
– Oszukujesz, masz zgięte kolana! – ryczał Henryczek Formela do jednego z chłopaków, który właśnie po kolejnym udanym rzucie nożem nabywał prawo do nowego kawałka terytorium.
– Dobrze stoję. Mam proste nogi. A moje Niemcy są i tak największe.
– Dobrze stoi, ale to ja wygram – ujął się za nim pewny siebie właściciel Rosji.
Gospodarujący Polską Henryczek miał już zbyt mały obszar, żeby liczyć na zwycięstwo. W następnej rundzie kolejnemu chłopakowi udało się trafić scyzorykiem w Polskę.
– Nie bawię się z wami! – wrzeszczał dziesięcioletni Henryczek. – Uwzięliście się na mnie.
Włodek obserwował kolegów z rozbawieniem. Gdyby mu jeszcze wypadało bawić się z chłopakami na podwórku, chętnie by do nich dołączył, ale pół roku temu skończył szesnaście lat. To był już poważny wiek. „Sam próg dorosłości” – tak przynajmniej stwierdził ojciec na krótko przed swoją nagłą śmiercią. „Jesteś już niemal dorosły i możesz być odpowiedzialny za rodzinę. Nigdy jej nie zawiedź” – pouczał go wówczas. Czyżby ojciec przeczuwał, że śmierć szykuje się na niego? Ale jak można przewidzieć upadek, który przydarzy się na śliskim trotuarze w mroźną noworoczną noc?
Przez moment myśl o zmarłym ojcu odwróciła uwagę Włodka od podwórka. Kiedy rzucił na nie okiem, zobaczył, że wydarzenia potoczyły się w zawrotnym tempie. Henryczek leżał na ziemi przygnieciony przez czterech chłopaków, którzy okładali go pięściami.
– Przeklęty Polak! – krzyknął jeden z nich.
Tego już było za wiele. Włodek rzucił się schodami w dół z odsieczą bratu swego przyjaciela.
Smarkacze musieli jednak coś zwietrzyć. Ulotnili się z podwórka, pozostawiając na ziemi zapłakanego Henryczka z zakrwawionym nosem. Wbity z impetem scyzoryk wibrował jeszcze w sztachecie. Chłopiec wskazał Włodkowi dziurę w płocie, którą uciekli jego prześladowcy.
– Ja was dopadnę – mruknął Włodek i zaczął się przeciskać przez ogrodzenie. – Odechce się wam wyzywania.
Kiedy już prawie przedostał się do ogródka Millerów, znieruchomiał jak sparaliżowany, usłyszawszy spokojny, ale zdecydowany głos:
– Oj, Wladi, Wladi, dokąd się znowu wybierasz?
Obok płotu stała Helen i przyglądała się Włodkowi z rezygnacją.
– Pobili Henryczka – tłumaczył, otrzepując się z ziemi.
Helen spojrzała krytycznie na zbyt krótkie już nogawki wymiętych spodni pasierba i delikatnym ruchem dłoni zawróciła go w stronę domu.
– Z ciebie to ciągle urwis. Zobaczysz, wpadniesz kiedyś w poważne tarapaty – mówiła, poprawiając przy tym upięte do góry jasne włosy.
Włodek gniewnie zacisnął usta. Nie był żadnym dzieckiem. Ujął się tylko za bratem Józika, a już uważano, że chce się bawić w piaskownicy. Też coś!
– Wladi, Wladi! – słyszał jeszcze za plecami sztucznie wysokie głosy przedrzeźniaczy.
– Wladi, spik inglisz, darling!
– Co za gówniarstwo – oburzył się.
Helen, główny obiekt drwin, nic sobie jednak z tych odzywek nie robiła. Lekkim krokiem tancerki przemierzała drogę do saloniku.
Włodek zaczął przypuszczać, że tego dnia Helen wybrała się po zakupy do domu towarowego Sternfelda i pewnie znów mu kupiła jakieś okropne ubranie. Po wejściu do salonu uważnie obejrzał oparcia gdańskich krzeseł. Zatrzymał wzrok na fotelu, w którym zwykł siadać ojciec. Nie zauważył jednak żadnej nowej garderoby. Odetchnął z ulgą; nie będzie przymierzania, którego tak bardzo nie lubił.
Helen stała oparta o kredens. Na tle tego dość potężnego mebla jej zgrabna sylwetka wyglądała na jeszcze bardziej wiotką. Macocha miała na sobie jasnobrązową, plisowaną u dołu suknię z obniżonym stanem. Wskazała Włodkowi najbliższe krzesło z tak poważną miną, że pomyślał, iż zdrowie Laury musiało się pogorszyć.
– Czy pamiętasz ostatnie życzenie twojego ojca? – spytała, jak zwykle po angielsku.
– Nie wiem, co masz na myśli – odparł Włodek.
– Uważał, że powinniśmy się stąd jak najszybciej wynieść. Danzig jest teraz niebezpiecznym miejscem. Lada chwila może tutaj wybuchnąć jakaś awantura. Otacza nas coraz większa nienawiść. – Wzdrygnęła się lekko, jakby z przestrachem.
– Chyba przesadzasz. Ojciec też był przewrażliwiony. – Włodek beztrosko wzruszył ramionami.
Helen rzuciła mu kolejne poważne spojrzenie i westchnęła głęboko.
– Skończyłeś już szesnaście lat, jesteś prawie dorosły, sam powinieneś zdawać sobie sprawę z tego, co się dokoła ciebie dzieje.
Włodek aż poczerwieniał z emocji. Znowu odnosiła się do niego jak do sztubaka. Doskonale wiedział, co się wokół niego dzieje. Tylko on czytał w tym domu gazety! Ale żeby traktować poważnie tych kilka awantur i ulicznych bijatyk?
Helen znów westchnęła i dopiero gdy za ścianą rozległy się pierwsze tony skrzypiec, zaczęła mówić dalej. Jakby się obawiała, żeby tego, co teraz powie, nie usłyszała Laura.
– Dzisiaj rano spotkałam się z moim wujem. On również uważa, że trzeba uciekać z tego miasta.
Przecież było jasne, że po konferencji monachijskiej wojna wisi na włosku. Niemcy nie spoczną, dopóki nie dostaną korytarza przez Polskę. A spalona synagoga w Zoppot, demolowanie sklepów i mieszkań żydowskich, szykanowanie Polaków, awantury na politechnice wywoływane przez bojówkarzy? Jakby tych wszystkich nieszczęść było mało, ostatnio jeszcze bicie dzwonów kościelnych i modlitwa powszechna w pięćdziesiąte urodziny „tego mikrusa z wąsikiem”. I to z polecenia samego biskupa!
Wuj Helen, jeden z dyrektorów British Trade Corporation, pakował już walizki. Oczywiście zaproponował wdowie Hallmann, jej córce i pasierbowi pomoc w wyjeździe z miasta. Zarezerwuje dla nich kabinę na statku do Anglii i kiedy tylko skończy się rok szkolny, będą mogli bez przeszkód wyjechać. Do tego czasu muszą stopniowo, nie afiszując się, sprzedać te rzeczy, których nie zabiorą. Powinni jakoś sobie poradzić. Po przyjeździe do Anglii zamieszkają w Canterbury, w Kent, gdzie Helen spędziła dzieciństwo. Gdy ojciec dowie się o jej przyjeździe, z pewnością szybko wróci z placówki w Indiach. Ani Laura, ani Wladi nie powinni mieć problemów z podjęciem nauki w Anglii, znają przecież doskonale język, a ona sama... No cóż... odziedziczyła trochę pieniędzy po matce, a poza tym w najgorszym wypadku może przecież dawać lekcje gry na pianinie.
Twarz Włodka wyrażała osłupienie. Plany Helen miały zupełnie zmienić jego życie.
– Ciebie zapewne na jakiś czas zaprosi do siebie ciotka Hannelore z Nicei.
Kiedy Helen dotarła do studiów medycznych (Wladi powinien przecież pójść w ślady ojca), chłopak wybuchnął:
– Ja stąd nie chcę wyjeżdżać. Myślałem, że to tylko na parę miesięcy, a ty mówisz, że na całe życie. Ja nie chcę i nigdzie nie wyjadę.
Helen odwróciła od niego wzrok i przez dłuższy czas patrzyła w okno.
Włodek oddychał głośno jak rozwścieczony byczek. Dopiero gdy się uspokoił, powiedziała:
– Mamy rezerwację kabiny na osiemnastego sierpnia. Ale przysięgam ci, Wladi, że kiedy tylko niebezpieczeństwo minie, wrócisz tutaj. – Jej zazwyczaj blada twarz pokryła się rumieńcem. – Wiem, że ojciec nigdy nie rozmawiał z tobą o tych sprawach, bo nie przywiązywał do nich żadnej wagi, ale... Wladi, musisz zrozumieć, nasz wyjazd jest szczególnie ważny z twojego powodu. To samo sugerował mi doktor Leon. W żadnym wypadku nie możesz tu dłużej zostać. Ty z nas jesteś najbardziej zagrożony.
Po rozmowie z Helen Włodek długo nie mógł się uspokoić. Słuchając od niechcenia melodii dobiegającej z pokoju Laury, włóczył się po domu. Z rozrzewnieniem przyglądał się ciężkiemu kredensowi gdańskiemu stojącemu w jadalni, żyrandolom w salonie, biurku z kolorową intarsją, porcelanowej kolekcji bibelotów. Przeciągnął palcem po książkach medycznych ojca. Starł kurz z dawno nieczytanych dzieł filozoficznych. Z zadumy wyrwał go dźwięk zegara w mahoniowej szafce, wybijającego kolejną godzinę. Westchnął głęboko. Przebiegł jeszcze wzrokiem po olejnych obrazach z rozkołysanymi statkami na rozszalałym morzu, a potem ukradkiem zza półek z książkami wyjął zdjęcie pięknej ciemnowłosej kobiety. Czy był do niej podobny? Zerknął na swe odbicie w wiszącym w przedpokoju kryształowym lustrze.
On również miał ciemne, lekko falujące włosy, ale kolor oczu odziedziczył po ojcu. Jego spojrzenie zachwycało rzadkim uwodzicielskim odcieniem błękitu.
Włodek w swojej wędrówce po domu dotarł do kuchni. Wlepił wzrok w garnki, przy których krzątała się gruba Antośka.
– Głodny jest? Na kolację trzeba jeszcze trochę poczekać – odezwała się do niego po polsku.
Włodek zajrzał do otwartej spiżarki i na jednej z półek zauważył sznekę z glancem.
– Coś bym zjadł – powiedział do kucharki i po chwili trzymał już kubek mleka i drożdżówkę.
– Co taki markotny? Z głodu? – Antośka się zaśmiała. Dobrze znała wilczy apetyt chłopaka. Bywało, że i ze cztery razy zaglądał do niej pomiędzy obiadem i kolacją. W jaki sposób te ilości jedzenia mieściły się w jego szczupłym ciele, tego nie mogła pojąć.
– Eee tam – mruknął Włodek.
To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.
Wymyślić... łatwo powiedzieć, ale co? Jak zwykle ciężko mu było się skupić na pisaniu. Musiał jednak skończyć to przeklęte wypracowanie, będące przepustką do następnej klasy.
Włodek Hallmann pochylił się nad zeszytem, ale poza przekleństwami nie przychodził mu do głowy żaden pomysł, dzięki któremu skończyłby wreszcie pracę domową. Ten wstrętny Prusak Weber po prostu znęcał się nad nim na lekcjach niemieckiego i za wszelką cenę starał się zrobić z niego ofiarę. Podobnie zachowywał się w innych klasach, w których uczył w męskim gimnazjum Conradinum. Zawsze udawało mu się do kogoś przyczepić i go pognębić. Tym razem trafił jednak na wyjątkowo krnąbrnego przeciwnika, który nie poszedł z nim na ugodę i przez to przed końcem roku szkolnego musiał napisać dziesięć kilkunastostronicowych wypracowań. Ciekawe, dlaczego Weber się na niego uwziął? Poza drobnymi kłopotami z niemieckim był przecież bardzo dobrym uczniem i jeszcze lepszym sportowcem. Chyba nie dlatego, że ma w żyłach polską krew? W jego klasie było takich z dziesięciu. Nie, nie powinien się teraz nad tym zastanawiać, tylko zająć się tym starym nudziarzem Kantem.
Trach. Stalówka pękła, w chwili gdy na podwórku rozległ się wściekły wrzask.
Włodek odsunął firankę i wychyliwszy się z okna na pierwszym piętrze, zobaczył, że młodsi chłopcy z sąsiedztwa grają w _Landstechen_. Nakreślili na piasku krąg kuli ziemskiej i podzielili go na pięć państw.
– Oszukujesz, masz zgięte kolana! – ryczał Henryczek Formela do jednego z chłopaków, który właśnie po kolejnym udanym rzucie nożem nabywał prawo do nowego kawałka terytorium.
– Dobrze stoję. Mam proste nogi. A moje Niemcy są i tak największe.
– Dobrze stoi, ale to ja wygram – ujął się za nim pewny siebie właściciel Rosji.
Gospodarujący Polską Henryczek miał już zbyt mały obszar, żeby liczyć na zwycięstwo. W następnej rundzie kolejnemu chłopakowi udało się trafić scyzorykiem w Polskę.
– Nie bawię się z wami! – wrzeszczał dziesięcioletni Henryczek. – Uwzięliście się na mnie.
Włodek obserwował kolegów z rozbawieniem. Gdyby mu jeszcze wypadało bawić się z chłopakami na podwórku, chętnie by do nich dołączył, ale pół roku temu skończył szesnaście lat. To był już poważny wiek. „Sam próg dorosłości” – tak przynajmniej stwierdził ojciec na krótko przed swoją nagłą śmiercią. „Jesteś już niemal dorosły i możesz być odpowiedzialny za rodzinę. Nigdy jej nie zawiedź” – pouczał go wówczas. Czyżby ojciec przeczuwał, że śmierć szykuje się na niego? Ale jak można przewidzieć upadek, który przydarzy się na śliskim trotuarze w mroźną noworoczną noc?
Przez moment myśl o zmarłym ojcu odwróciła uwagę Włodka od podwórka. Kiedy rzucił na nie okiem, zobaczył, że wydarzenia potoczyły się w zawrotnym tempie. Henryczek leżał na ziemi przygnieciony przez czterech chłopaków, którzy okładali go pięściami.
– Przeklęty Polak! – krzyknął jeden z nich.
Tego już było za wiele. Włodek rzucił się schodami w dół z odsieczą bratu swego przyjaciela.
Smarkacze musieli jednak coś zwietrzyć. Ulotnili się z podwórka, pozostawiając na ziemi zapłakanego Henryczka z zakrwawionym nosem. Wbity z impetem scyzoryk wibrował jeszcze w sztachecie. Chłopiec wskazał Włodkowi dziurę w płocie, którą uciekli jego prześladowcy.
– Ja was dopadnę – mruknął Włodek i zaczął się przeciskać przez ogrodzenie. – Odechce się wam wyzywania.
Kiedy już prawie przedostał się do ogródka Millerów, znieruchomiał jak sparaliżowany, usłyszawszy spokojny, ale zdecydowany głos:
– Oj, Wladi, Wladi, dokąd się znowu wybierasz?
Obok płotu stała Helen i przyglądała się Włodkowi z rezygnacją.
– Pobili Henryczka – tłumaczył, otrzepując się z ziemi.
Helen spojrzała krytycznie na zbyt krótkie już nogawki wymiętych spodni pasierba i delikatnym ruchem dłoni zawróciła go w stronę domu.
– Z ciebie to ciągle urwis. Zobaczysz, wpadniesz kiedyś w poważne tarapaty – mówiła, poprawiając przy tym upięte do góry jasne włosy.
Włodek gniewnie zacisnął usta. Nie był żadnym dzieckiem. Ujął się tylko za bratem Józika, a już uważano, że chce się bawić w piaskownicy. Też coś!
– Wladi, Wladi! – słyszał jeszcze za plecami sztucznie wysokie głosy przedrzeźniaczy.
– Wladi, spik inglisz, darling!
– Co za gówniarstwo – oburzył się.
Helen, główny obiekt drwin, nic sobie jednak z tych odzywek nie robiła. Lekkim krokiem tancerki przemierzała drogę do saloniku.
Włodek zaczął przypuszczać, że tego dnia Helen wybrała się po zakupy do domu towarowego Sternfelda i pewnie znów mu kupiła jakieś okropne ubranie. Po wejściu do salonu uważnie obejrzał oparcia gdańskich krzeseł. Zatrzymał wzrok na fotelu, w którym zwykł siadać ojciec. Nie zauważył jednak żadnej nowej garderoby. Odetchnął z ulgą; nie będzie przymierzania, którego tak bardzo nie lubił.
Helen stała oparta o kredens. Na tle tego dość potężnego mebla jej zgrabna sylwetka wyglądała na jeszcze bardziej wiotką. Macocha miała na sobie jasnobrązową, plisowaną u dołu suknię z obniżonym stanem. Wskazała Włodkowi najbliższe krzesło z tak poważną miną, że pomyślał, iż zdrowie Laury musiało się pogorszyć.
– Czy pamiętasz ostatnie życzenie twojego ojca? – spytała, jak zwykle po angielsku.
– Nie wiem, co masz na myśli – odparł Włodek.
– Uważał, że powinniśmy się stąd jak najszybciej wynieść. Danzig jest teraz niebezpiecznym miejscem. Lada chwila może tutaj wybuchnąć jakaś awantura. Otacza nas coraz większa nienawiść. – Wzdrygnęła się lekko, jakby z przestrachem.
– Chyba przesadzasz. Ojciec też był przewrażliwiony. – Włodek beztrosko wzruszył ramionami.
Helen rzuciła mu kolejne poważne spojrzenie i westchnęła głęboko.
– Skończyłeś już szesnaście lat, jesteś prawie dorosły, sam powinieneś zdawać sobie sprawę z tego, co się dokoła ciebie dzieje.
Włodek aż poczerwieniał z emocji. Znowu odnosiła się do niego jak do sztubaka. Doskonale wiedział, co się wokół niego dzieje. Tylko on czytał w tym domu gazety! Ale żeby traktować poważnie tych kilka awantur i ulicznych bijatyk?
Helen znów westchnęła i dopiero gdy za ścianą rozległy się pierwsze tony skrzypiec, zaczęła mówić dalej. Jakby się obawiała, żeby tego, co teraz powie, nie usłyszała Laura.
– Dzisiaj rano spotkałam się z moim wujem. On również uważa, że trzeba uciekać z tego miasta.
Przecież było jasne, że po konferencji monachijskiej wojna wisi na włosku. Niemcy nie spoczną, dopóki nie dostaną korytarza przez Polskę. A spalona synagoga w Zoppot, demolowanie sklepów i mieszkań żydowskich, szykanowanie Polaków, awantury na politechnice wywoływane przez bojówkarzy? Jakby tych wszystkich nieszczęść było mało, ostatnio jeszcze bicie dzwonów kościelnych i modlitwa powszechna w pięćdziesiąte urodziny „tego mikrusa z wąsikiem”. I to z polecenia samego biskupa!
Wuj Helen, jeden z dyrektorów British Trade Corporation, pakował już walizki. Oczywiście zaproponował wdowie Hallmann, jej córce i pasierbowi pomoc w wyjeździe z miasta. Zarezerwuje dla nich kabinę na statku do Anglii i kiedy tylko skończy się rok szkolny, będą mogli bez przeszkód wyjechać. Do tego czasu muszą stopniowo, nie afiszując się, sprzedać te rzeczy, których nie zabiorą. Powinni jakoś sobie poradzić. Po przyjeździe do Anglii zamieszkają w Canterbury, w Kent, gdzie Helen spędziła dzieciństwo. Gdy ojciec dowie się o jej przyjeździe, z pewnością szybko wróci z placówki w Indiach. Ani Laura, ani Wladi nie powinni mieć problemów z podjęciem nauki w Anglii, znają przecież doskonale język, a ona sama... No cóż... odziedziczyła trochę pieniędzy po matce, a poza tym w najgorszym wypadku może przecież dawać lekcje gry na pianinie.
Twarz Włodka wyrażała osłupienie. Plany Helen miały zupełnie zmienić jego życie.
– Ciebie zapewne na jakiś czas zaprosi do siebie ciotka Hannelore z Nicei.
Kiedy Helen dotarła do studiów medycznych (Wladi powinien przecież pójść w ślady ojca), chłopak wybuchnął:
– Ja stąd nie chcę wyjeżdżać. Myślałem, że to tylko na parę miesięcy, a ty mówisz, że na całe życie. Ja nie chcę i nigdzie nie wyjadę.
Helen odwróciła od niego wzrok i przez dłuższy czas patrzyła w okno.
Włodek oddychał głośno jak rozwścieczony byczek. Dopiero gdy się uspokoił, powiedziała:
– Mamy rezerwację kabiny na osiemnastego sierpnia. Ale przysięgam ci, Wladi, że kiedy tylko niebezpieczeństwo minie, wrócisz tutaj. – Jej zazwyczaj blada twarz pokryła się rumieńcem. – Wiem, że ojciec nigdy nie rozmawiał z tobą o tych sprawach, bo nie przywiązywał do nich żadnej wagi, ale... Wladi, musisz zrozumieć, nasz wyjazd jest szczególnie ważny z twojego powodu. To samo sugerował mi doktor Leon. W żadnym wypadku nie możesz tu dłużej zostać. Ty z nas jesteś najbardziej zagrożony.
Po rozmowie z Helen Włodek długo nie mógł się uspokoić. Słuchając od niechcenia melodii dobiegającej z pokoju Laury, włóczył się po domu. Z rozrzewnieniem przyglądał się ciężkiemu kredensowi gdańskiemu stojącemu w jadalni, żyrandolom w salonie, biurku z kolorową intarsją, porcelanowej kolekcji bibelotów. Przeciągnął palcem po książkach medycznych ojca. Starł kurz z dawno nieczytanych dzieł filozoficznych. Z zadumy wyrwał go dźwięk zegara w mahoniowej szafce, wybijającego kolejną godzinę. Westchnął głęboko. Przebiegł jeszcze wzrokiem po olejnych obrazach z rozkołysanymi statkami na rozszalałym morzu, a potem ukradkiem zza półek z książkami wyjął zdjęcie pięknej ciemnowłosej kobiety. Czy był do niej podobny? Zerknął na swe odbicie w wiszącym w przedpokoju kryształowym lustrze.
On również miał ciemne, lekko falujące włosy, ale kolor oczu odziedziczył po ojcu. Jego spojrzenie zachwycało rzadkim uwodzicielskim odcieniem błękitu.
Włodek w swojej wędrówce po domu dotarł do kuchni. Wlepił wzrok w garnki, przy których krzątała się gruba Antośka.
– Głodny jest? Na kolację trzeba jeszcze trochę poczekać – odezwała się do niego po polsku.
Włodek zajrzał do otwartej spiżarki i na jednej z półek zauważył sznekę z glancem.
– Coś bym zjadł – powiedział do kucharki i po chwili trzymał już kubek mleka i drożdżówkę.
– Co taki markotny? Z głodu? – Antośka się zaśmiała. Dobrze znała wilczy apetyt chłopaka. Bywało, że i ze cztery razy zaglądał do niej pomiędzy obiadem i kolacją. W jaki sposób te ilości jedzenia mieściły się w jego szczupłym ciele, tego nie mogła pojąć.
– Eee tam – mruknął Włodek.
To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.
więcej..
