Czasami nie mamy wyboru - ebook

Rozdział 2.
Zja­wa

Za­mknął ksi­ążkę i przyj­rzał się okład­ce. Była w złym sta­nie: pe­łna lu­źnych kar­tek, za­gi­ęć i roz­da­rć. Aby zu­pe­łnie się nie roz­pa­dła, w kil­ku miej­scach mu­siał ra­to­wać się ta­śmą. Na­zwi­sko au­to­ra i ty­tuł, będące częścią ilu­stra­cji, były pra­wie nie­wi­docz­ne. Tak na­praw­dę w ni­czym to nie prze­szka­dza­ło, bo to, co naj­wa­żniej­sze, kry­ło się we­wnątrz, mi­ędzy stro­na­mi. Ja­kub do­brze znał tre­ść ksi­ążki – w ostat­nim cza­sie wra­cał do niej wie­lo­krot­nie, a w nie­od­le­głej przy­szło­ści jego wie­dza mia­ła zo­stać spraw­dzo­na przez mło­de, cie­ka­we świa­ta umy­sły.

Odło­żył to­misz­cze na sto­lik. W za­mian wzi­ął no­żyk i ka­wa­łek dre­wien­ka będący kan­cia­stą, choć ca­łkiem nie­złą, jak na jego stan­dar­dy, mi­nia­tu­rą ar­ma­ty uży­wa­nej przez ar­mię Au­stro-Węgier pod­czas I woj­ny świa­to­wej.

Jesz­cze kil­ka lat temu Kuba nie by­łby w sta­nie wy­obra­zić so­bie sie­bie sa­me­go w roli sa­mo­zwa­ńcze­go na­uczy­cie­la. Ni­g­dy nie miał do tego aspi­ra­cji, ja­koś tak wy­szło. Ży­cie przed Ko­ńcem pa­mi­ętał, ale nie­zbyt wy­ra­źnie; był dzie­cia­kiem, któ­ry nie­na­wi­dził szko­ły, tym bar­dziej lek­tur, a je­dy­ne cze­go pra­gnął, to grać w pi­łkę z kum­pla­mi z wio­ski. Czy­tać za­czął dużo pó­źniej, kie­dy od­krył, że mo­żna czer­pać z tego przy­jem­no­ść. Z cie­ka­wo­ści i tro­chę dla za­bi­cia cza­su ku­pił od ob­wo­źne­go han­dla­rza sta­rą, le­d­wo trzy­ma­jącą się kupy ksi­ążkę – przy­go­do­we czy­ta­dło „Co­lo­ra­do” Wie­sła­wa Wer­ni­ca. I się za­częło… Brał wszyst­ko, jak leci, nie­za­le­żnie od sta­nu i ga­tun­ku, bo wy­brzy­dzać w tym świe­cie było śmier­tel­nym grze­chem. Uzbie­rał po­ka­źną ko­lek­cję kla­sycz­nej i no­wo­cze­snej po­ezji, dra­ma­tów, li­te­ra­tu­ry pi­ęk­nej, kry­mi­na­łów, sen­sa­cji, fan­ta­sty­ki na­uko­wej, ro­man­sów. Jego hob­by czy dzi­wac­two – zwał, jak zwał – sta­ło się na tyle zna­ne w oko­li­cy, że za­rów­no przy­ja­cie­le, jak i kup­cy prze­sta­li trak­to­wać ksi­ążki jako pod­pa­łkę.

Pew­ne­go razu, kie­dy przy­był do Cie­cha­ni, za­cze­pi­ła go gro­ma­da dzie­cia­ków, co na­le­ża­ło już do tra­dy­cji uwiel­bia­nej przez obie stro­ny. Lecz aku­rat tego dnia wró­cił z dłu­giej wy­pra­wy i sła­niał się na no­gach – o ga­nia­nym czy grze w pi­łkę nie było na­wet mowy. Ze­brał więc mal­ców wo­kół sie­bie i opo­wie­dział im hi­sto­rię: pierw­szą, jaka przy­szła mu do gło­wy. A że czy­tał „Wład­cę Pie­rście­ni”, dzie­ci po­zna­ły Śró­dzie­mie i isto­ty w nim miesz­ka­jące. Kie­dy mó­wił o sym­pa­tycz­nych hob­bi­tach, wy­nio­słych el­fach i prze­ra­ża­jących go­bli­nach, słu­cha­ły z otwar­ty­mi bu­zia­mi, krzy­cza­ły z pod­nie­ce­nia na co bar­dziej dra­ma­tycz­nych i strasz­nych frag­men­tach, pła­ka­ły po śmier­ci po­sta­ci, jak po wła­snych krew­nych. Je­śli nie chciał zy­skać śmier­tel­nych wro­gów, przy ka­żdej ko­lej­nej wi­zy­cie mu­siał kon­ty­nu­ować opo­wie­ść. W ko­ńcu, ku wła­sne­mu zdu­mie­niu, prze­brnęli przez całą try­lo­gię Tol­kie­na, a gów­nia­rzom nie było dość. Chcia­ły wi­ęcej i wi­ęcej! Uznał, że do­brze by było, aby prze­czy­tał coś bli­ższe­go i re­al­ne­go, jak dzie­je ich przod­ków i kra­iny, w któ­rej żyją.

Tak przed­sta­wił im Be­skid Ni­ski – na­zwa ta po­cząt­ko­wo wy­da­wa­ła się dzie­ciom abs­trak­cyj­na, mimo że to wła­śnie tu­taj przy­szły na świat. Je­śli chciał za­an­ga­żo­wać słu­cha­czy, mu­siał ode­jść od prag­ma­ty­zmu języ­ko­we­go, cha­rak­te­ry­stycz­ne­go dla pod­ręcz­ni­ków, któ­re czy­tał. Ubar­wiał więc hi­sto­rie o woj­nach to­czących się w tych gó­rach od za­ra­nia dzie­jów – jed­no­cze­śnie oczy­wi­ście trzy­ma­jąc się fak­tów – aż wresz­cie do­tar­li do Wiel­kiej Woj­ny. Dla Kuby sta­no­wi­ło to nie­ma­łe wy­zwa­nie, chciał być rze­tel­ny, prze­ka­zać praw­dę, a luk nie uzu­pe­łniać wró­że­niem z fu­sów. Po­szu­kał te­ma­tycz­nych ksi­ążek, któ­re stu­dio­wał z dok­to­ranc­ką do­kład­no­ścią, kie­dy tyl­ko miał czas.

Tak zo­stał na­uczy­cie­lem, ce­nio­nym rów­nież przez do­ro­słych – wdzi­ęcz­nych za kszta­łce­nie po­ciech, na co sami nie mo­gli so­bie po­zwo­lić, od świ­tu do nocy po­świ­ęca­jąc się pra­cy. Po­wszech­nie zda­rza­ło się, że star­si rów­nie chęt­nie wy­my­ka­li się na ja­ku­bo­we „wy­kła­dy” i z uśmie­cha­mi na twa­rzach przy­po­mi­na­li so­bie wła­sne lata szkol­ne. Opo­wia­dał cie­ka­wie, z po­lo­tem, nie­jed­no­krot­nie in­sce­ni­zu­jąc wy­da­rze­nia hi­sto­rycz­ne, wy­bie­ra­jąc do po­mo­cy mło­dych ak­to­rów i ob­sa­dza­jąc ich w ro­lach kró­lów i kró­lo­wych, ge­ne­ra­łów, żo­łnie­rzy, zdraj­ców. Do­star­czał roz­ryw­ki, któ­rej wszyst­kim bra­ko­wa­ło.

Tym ra­zem po­sta­no­wił od­two­rzyć Bi­twę pod Gor­li­ca­mi z 1915 roku, bu­du­jąc ma­kie­tę. Za­da­nie am­bit­ne, wy­ma­ga­ło cza­su i wło­że­nia w to wie­le wy­si­łku – on sam miał wy­stru­gać żo­łnie­rzy i ich wy­po­sa­że­nie, z ko­lei mło­dzież do­sta­ła po­le­ce­nie przy­go­to­wa­nia mi­nia­tu­ry oma­wia­ne­go te­re­nu – gór, la­sów, łąk i wsi – za po­mo­cą mchu, ka­mie­ni, pa­ty­ków i tra­wy. Dzie­ci były już go­to­we, wszy­scy cze­ka­li na Ja­ku­ba. Pla­no­wa lek­cja uro­sła do ran­gi świ­ęta, któ­re­go tak na­praw­dę wy­gląda­ła cała wio­ska, choć mało kto by się do tego przy­znał.

_Tak mu­sia­ło być daw­niej, kie­dy do lu­dzi przy­je­żdżał te­atrzyk ku­kie­łko­wy._

Płyn­ny­mi po­su­ni­ęcia­mi no­ży­ka wy­ko­nał ostat­nie po­praw­ki ar­ma­ty. Strze­pał ze spodni tro­ci­ny i wstał z po­prze­cie­ra­nej ka­na­py. Chwy­cił ksi­ążkę i pod­sze­dł do re­ga­łu, któ­ry zbu­do­wał wła­sno­ręcz­nie przed kil­ko­ma laty. Oprócz swo­jej pod­sta­wo­wej funk­cji pe­łnił rów­nież rolę ścian­ki dzia­ło­wej, od­dzie­la­jącej kuch­nię od bi­blio­te­ki – jak dum­nie na­zy­wał po­wierzch­nię dzie­wi­ęciu me­trów kwa­dra­to­wych. Oprócz re­ga­ło-ścia­ny i ka­na­py znaj­do­wał się tam okrągły sto­li­czek, na któ­rym le­ża­ły ku­bek, świecz­nik, za­pa­łki i inne przed­mio­ty mo­gące umi­lić lek­tu­rę. Na podło­dze roz­ło­żył dy­wan ku­pio­ny w Du­kli, w cza­sach, gdy utrzy­my­wał spo­ra­dycz­ne kon­tak­ty z kimś wi­ęcej niż miesz­ka­ńca­mi Cie­cha­ni. Te­raz w pe­łni zda­wał się na Mi­cha­ła i tych po­je­dyn­czych śmia­łków z ze­wnątrz, któ­rzy do­cie­ra­li do wio­ski. W rogu Złol miał swo­je dru­gie le­go­wi­sko – „re­zy­den­cję let­nią”, któ­rą su­mien­nie igno­ro­wał i wska­ki­wał na ka­na­pę, ukła­da­jąc się w no­gach Ja­ku­ba. Po­zwa­lał na to, bo i cze­mu nie.

Wsu­nął opa­sły tom na swo­je miej­sce i wy­sze­dł z bi­blio­te­ki. Miał ro­bo­tę.

Ra­nek był mgli­sty i chłod­ny, co jest nor­mą o tej po­rze roku, więc przed wy­jściem wci­ągnął przez gło­wę swe­ter. Uszczęśli­wio­ny Złol, wie­dząc, na co się za­no­si, bie­gał do­oko­ła Kuby, aż ten otwo­rzył drzwi i po­zwo­lił psu wy­sko­czyć na ze­wnątrz. Wil­got­ne le­śne po­wie­trze wpa­dło do chat­ki; w nocy spa­dł deszcz.

– Do­brze, szyb­ciej pój­dzie – mruk­nął pod no­sem, wkła­da­jąc buty.

Skie­ro­wał się do ogro­du. Bło­to mla­ska­ło pod no­ga­mi, przy ka­żdym kro­ku sto­py za­głębia­ły się po kost­ki w gęstej brei, z któ­rej wy­do­by­cie się wy­ma­ga­ło spo­ro siły.

_Pa­nie i pa­no­wie, oto są skut­ki wy­ci­na­nia drzew._

Je­śli jed­nak co­kol­wiek mia­ło mu tu wy­ro­snąć, po­trze­bo­wa­ło do­stępu do pro­mie­ni sło­necz­nych. A tych, mi­ędzy li­śćmi ol­brzy­mich bu­ków, za­wsze bra­ko­wa­ło. Wy­bór był więc pro­sty: albo świe­że wa­rzy­wa i ba­bra­nie się w błoc­ku, albo ra­chi­tycz­ne nie­do­rost­ki i su­cho w bu­tach.

Po raz ko­lej­ny obie­cał so­bie, że w ko­ńcu zro­bi chod­nik, cho­cia­żby pro­sty – drew­nia­ny, pro­wa­dzący od bra­my do dom­ku. Gdy­by aku­rat te­raz do­ta­rł do nie­go wóz z Cie­cha­ni z za­mó­wie­niem, jak nic utknąłby na dłu­gie go­dzi­ny.

Za­trzy­mał się przy grząd­kach i przyj­rzał im kry­tycz­nie. Deszcz nie uszko­dził wy­bi­ja­jących się z ży­znej gle­by pierw­szych rzod­kie­wek, mar­chwi i pie­trusz­ki. Zie­lo­ne li­ście­nie lśni­ły od po­je­dyn­czych kro­pel, tło­cząc się w kil­ku rzędach od­dzie­lo­nych od sie­bie rów­ny­mi od­stępa­mi.

– Za kil­ka dni będzie trze­ba je prze­rze­dzić. – Ro­zej­rzał się w po­szu­ki­wa­niu Zło­la, jak­by chciał po­znać jego zda­nie na ten te­mat. Pies nie był za­in­te­re­so­wa­ny roz­mo­wą, ob­wąchi­wał ogro­dze­nie za­raz przy bra­mie.

_Pew­nie kręci­ło się tam ja­kieś zwie­rzę_ – wzru­szył ra­mio­na­mi.

Lis lub kuna wspi­ęły­by się po ogro­dze­niu – _po­dob­nie jak nie­dźwie­dź, ha, ha, ha_ – mógł to być więc dzik albo wilk; zwa­bio­ne za­pa­chem krwi, któ­ry bez wąt­pie­nia uno­sił się jesz­cze nad kur­ni­kiem.

Pod­wi­nął ręka­wy, wsze­dł mi­ędzy grząd­ki i po­chy­lił się nad nimi; mu­siał wy­rwać pnące się ku sło­ńcu chwa­sty. Szczaw, ślaz, krwaw­nik, bab­ka, ru­mia­nek – nie mniej po­ży­tecz­ne ga­tun­ki, któ­re po praw­dzie rów­nież upra­wiał, ale nie w tym miej­scu. Wy­star­czał mo­ment nie­uwa­gi, by eks­pan­syw­ne ro­śli­ny za­du­si­ły de­li­kat­niej­sze wa­rzy­wa.

Co­raz bar­dziej pod­de­ner­wo­wa­ny Złol za­szcze­kał, od­ry­wa­jąc go od pra­cy. Kuba od razu roz­po­znał, o co psu cho­dzi – oznaj­miał, że coś zna­la­zł.

Unió­sł gło­wę. Czwo­ro­nóg wci­ąż kręcił się w po­bli­żu tego sa­me­go punk­tu – gdzie bra­ma łączy­ła się z resz­tą ogro­dze­nia.

_Zno­wu ten cho­ler­ny nie­dźwie­dź? Co tym ra­zem, pod­kop? Ze­srał mi się u pro­gu? Wny­ki roz­sta­wił, ku­tas je­den?_

– Co się dzie­je? – Pod­sze­dł do psa.

Bra­ma i ogro­dze­nie wy­gląda­ły nie go­rzej niż zwy­kle. Żad­nych dziur, wgi­ęć i in­nych uszko­dzeń świad­czących o pró­bach sfor­so­wa­nia. Szarp­nął siat­kę – wy­da­wa­ła się sta­bil­na. Spoj­rzał na zie­mię.

– A to co?

Otwo­rzył bra­mę i prze­sze­dł na dru­gą stro­nę. Złol wy­bie­gł za nim, kon­ty­nu­ując swo­je śledz­two. Ja­kub ukląkł na zie­mi, obok miej­sca, któ­re naj­bar­dziej za­ab­sor­bo­wa­ło psa. Po­ru­szał się ostro­żnie, aby nie uszko­dzić śla­dów. Były le­d­wo wi­docz­ne po ca­ło­noc­nej ule­wie, kra­wędzie stra­ci­ły na ostro­ści, roz­je­żdża­jąc się w bło­cie. Nie prze­szka­dza­ło to jed­nak w doj­rze­niu od­ci­sków ludz­kich stóp. Stóp odzia­nych w pry­mi­tyw­ne, wy­ko­na­ne nie­wpraw­ną ręką obu­wie o gład­kiej po­de­szwie.

_Czy na pew­no?_ _Może to ja­kiś zwie­rzak albo woda w dziw­ny spo­sób wy­płu­ka­ła zie­mię?_

Szyb­ko od­rzu­cił te my­śli i sam sie­bie skar­cił za głu­po­tę, pró­bę na­gi­na­nia rze­czy­wi­sto­ści do wy­god­niej­szej wer­sji. Pro­sił się o guza.

– Po­wo­li, po­wo­li. Wszyst­ko mo­żna ja­koś wy­tłu­ma­czyć. – Po­pa­trzył na Zło­la, któ­ry unió­sł łeb, za­in­te­re­so­wa­ny wy­po­wia­da­ny­mi sło­wa­mi. – Pew­nie to ktoś z Cie­cha­ni, może na­wet z za­mó­wie­niem. – Ro­zej­rzał się za in­ny­mi tro­pa­mi. – Nie, nie wi­dzę śla­dów kół. Ale i tak mógł to być ktoś z wio­ski. Cze­mu w ta­kim ra­zie w nocy? Coś się sta­ło? Cze­mu nie wsze­dł do środ­ka, nie wo­łał? A może wo­łał, ale deszcz go za­głu­szył? Sły­sza­łeś coś?

Złol nie spusz­czał Ja­ku­ba z oczu, cze­ka­jąc na zna­ną mu ko­men­dę.

„Ja tam nic nie wiem, sta­ry”.

– Tak my­śla­łem. Cho­le­ra. – Wstał i tym ra­zem z góry przyj­rzał się od­ci­skom. Nie mógł się my­lić.

Wró­cił do domu. Prze­wie­sił przez ple­cy ko­łczan, chwy­cił łuk, po­pra­wił pas z no­żem. _Trze­ba to spraw­dzić_. Po raz pierw­szy do­pu­ścił do sie­bie naj­praw­do­po­dob­niej­szą wer­sję zda­rzeń: w nocy kręcił się tu ktoś obcy.

– To by było na tyle, je­śli cho­dzi o spo­koj­ny ra­nek w ogro­dzie…

*

Trop ury­wał się za­raz za bra­mą, ale wy­star­czy­ło prze­jść kil­ka kro­ków, by po­now­nie na nie­go tra­fić. Bli­żej drzew, gdzie deszcz nie pa­dał na nie bez­po­śred­nio, od­ci­ski stóp za­cho­wa­ły się w lep­szym sta­nie, nie po­zo­sta­wia­jąc cie­nia wąt­pli­wo­ści od­no­śnie ich po­cho­dze­nia.

Złol na ko­men­dę pod­jął trop, lecz Kuba nie po­zwa­lał mu się od­da­lać wi­ęcej niż na kil­ka kro­ków – ku wiel­kie­mu roz­cza­ro­wa­niu zwie­rzęcia. Aż trzęsło się, żeby wy­rwać do przo­du i co sił w no­gach po­gnać za in­tru­zem. Nie miał za­mia­ru ry­zy­ko­wać. Nie wie­dział, czy był to tyl­ko za­gu­bio­ny wędro­wiec, czy może zwia­dow­ca ban­dy­tów, któ­rzy jak nic za­strze­li­li­by Zło­la, gdy­by ten po­ja­wił się w po­bli­żu.

– A te­raz ci­sza – rzu­cił.

Pies za­re­ago­wał na­tych­miast. Prze­stał wy­da­wać ja­kie­kol­wiek od­gło­sy, któ­rych jesz­cze przed se­kun­dą była cała gama: od po­je­dyn­czych stęk­ni­ęć, przez sa­pa­nie, po war­cze­nie.

Za­nu­rzy­li się w le­sie. Złol sze­dł pierw­szy, za­le­d­wie krok przed Kubą; mężczy­zna stąpał ostro­żnie, jak na po­lo­wa­niu na gru­be­go zwie­rza. Mgła wci­ąż nie pod­no­si­ła się znad po­szy­cia, nie uła­twia­jąc im za­da­nia. I choć nie była to czo­łów­ka naj­bar­dziej mgli­stych gór­skich po­ran­ków, my­śli­wy mu­siał wy­tężać wzrok, żeby nie strze­lić do pierw­szej z brze­gu ga­łęzi uda­jącej ko­goś ży­we­go.

Mło­de list­ki drzew ugi­na­ły się pod ci­ęża­rem wody, raz za ra­zem ska­pu­jącej ku zie­mi. Po­zo­sta­ło­ści po ule­wie nie­wie­le ró­żni­ły się od pe­łno­praw­ne­go desz­czu. Nim się obej­rzał, ubra­nie miał prze­mo­czo­ne i ci­ężkie. Chłód pró­bo­wał prze­nik­nąć przez nie wprost do ko­ści, nie prze­pusz­cza­jąc żad­nej oka­zji. _W le­sie za­wsze pada dwa razy_ – po­wtó­rzył w du­chu od­wiecz­ną praw­dę.

W od­da­li ode­zwa­ła się ku­ku­łka, od­po­wie­dział jej wzbu­rzo­ny my­szo­łów roz­po­czy­na­jący po­lo­wa­nie. Z ni­skich krza­ków przed Kubą i Zło­lem wy­strze­li­ła sój­ka. Ucie­ka­jąc, wrzesz­cza­ła na całe gar­dło, zdra­dza­jąc ich po­zy­cję wszyst­kim do­oko­ła. Trwa­ło to se­kun­dy, pod­czas któ­rych Ku­bie ser­ce prze­sta­ło bić, a ręka sa­mo­czyn­nie po­wędro­wa­ła do ko­łcza­nu po strza­łę. Nim zdążył so­bie to uświa­do­mić, miał ją na­ło­żo­ną na ci­ęci­wę. Do­pie­ro wte­dy wy­pu­ścił po­wie­trze z płuc. Wzi­ął głęb­szy od­dech, spoj­rzał na Zło­la. Na pew­no i jego za­sko­czy­ło pta­szy­sko, ale nie zdra­dzał żad­nych ob­ja­wów prze­stra­chu. _Jak ty to ro­bisz…_

Cmok­nął, da­jąc znak, że czas ru­szać da­lej. Nie odło­żył strza­ły, tak na wszel­ki wy­pa­dek. _Niech so­bie po­zo­sta­nie na pod­staw­ce, na pew­no jest jej wy­god­nie._

Trop pro­wa­dził na pó­łnoc. Był dość wy­ra­źny, co bu­dzi­ło po­dej­rze­nia. Co­raz bar­dziej wąt­pił w teo­rię, że to ban­dy­ci za­wędro­wa­li w tę oko­li­cę. Co by nie mó­wić o ich ste­reo­ty­po­wej in­te­li­gen­cji, do za­cie­ra­nia śla­dów przy­kła­da­li wi­ęk­szą wagę niż ten ta­jem­ni­czy ktoś: nie dość, że stąpał byle gdzie, to ła­mał praw­do­po­dob­nie wszyst­kie na­da­jące się do tego ga­łąz­ki.

_Zu­pe­łnie jak­by chciał, żeby go…_

– Stój! – Za­mar­li. Pies od­wró­cił łeb, ocze­ku­jąc ko­mend. Czuj­ny, sku­pio­ny i go­to­wy do dzia­ła­nia.

Kuba po­czuł pot spły­wa­jący po kar­ku.

_Czy wła­śnie wpro­wa­dzam nas w pu­łap­kę tak oczy­wi­stą, że aż nie­praw­do­po­dob­ną?_

Wy­tężył pa­mi­ęć. Podąża­jąc da­lej w kie­run­ku pó­łnoc­nym, prze­tną sta­rą dro­gę i pły­nący wzdłuż niej stru­mień. Je­śli tam skręcą w lewo, doj­dą do Cie­cha­ni, w pra­wo – do Huty Po­la­ńskiej.

Z tego co się orien­to­wał, w Hu­cie ostat­nio nikt na sta­łe nie miesz­kał, na­wet kup­cy nie za­trzy­my­wa­li się w niej na noc­leg, wy­bie­ra­jąc inne szla­ki pro­wa­dzące na po­łud­nie. Ostat­ni raz był tam jesz­cze zimą, do­bre trzy mie­si­ące temu, ści­ga­jąc je­le­nia po krwa­wych śla­dach po­zo­sta­wio­nych na śnie­gu. Zwie­rzę mia­ło w so­bie ol­brzy­mie po­kła­dy siły i woli prze­trwa­nia – ga­nia­ło Ja­ku­ba w kó­łko przez do­bre kil­ka­dzie­si­ąt ki­lo­me­trów, nim w ko­ńcu pa­dło wy­czer­pa­ne. Ro­bi­ło się pó­źno, śnieg sy­pał z ni­sko za­wie­szo­nych, obrzmia­łych chmur. Ze­rwa­ła się wi­chu­ra. Za­ci­ągnął je­le­nia do ka­mien­ne­go ko­ścio­ła, w za­sa­dzie ostat­nie­go bu­dyn­ku w Hu­cie, któ­ry gwa­ran­to­wał jako taką ochro­nę. Wraz ze Zło­lem prze­cze­ka­li w nim śnie­ży­cę. Trwa­ła trzy dni. Spo­żyt­ko­wa­li ten czas na su­sze­nie skó­ry i mi­ęsa po­kro­jo­ne­go w cien­kie pa­ski.

Czy mo­żli­we, żeby ktoś tam osia­dł i za­czął mysz­ko­wać po oko­li­cy? Mo­żli­we było wszyst­ko, o czym Kuba pa­mi­ętał ka­żde­go dnia, pa­trząc na zruj­no­wa­ny świat, w któ­rym przy­szło mu żyć, mimo że tak wie­lu zgi­nęło.

Pod­jął de­cy­zję: podążą tro­pem jesz­cze przez ja­kiś czas. Je­śli do­tąd nic im nie było, nie po­win­ni na­tra­fić na pu­łap­kę rów­nież da­lej, choć ostro­żno­ści ni­g­dy za wie­le. Nie za­mie­rzał jed­nak iść aż do Huty. W to, że śla­dy pro­wa­dzą do Cie­cha­ni, nie wie­rzył, bo i po co ktoś mia­łby tą znacz­nie dłu­ższą dro­gą wędro­wać do jego cha­ty. Śmier­dzia­ło to czy­mś grub­szym, a in­stynk­to­wi war­to ufać.

Pó­źniej za­wró­cą do domu i jesz­cze raz spraw­dzą te­ren wo­kół nie­go, tym ra­zem do­kład­niej, metr po me­trze, czy nie­zna­jo­my nie zo­sta­wił wi­ęcej tro­pów. Na­stęp­nie na­le­ża­ło­by ostrzec Pio­tra; so­łtys nie zo­sta­wi Ja­ku­ba sa­me­go. Skrzyk­ną kil­ku lu­dzi i do­pie­ro wte­dy ru­szą do Huty Po­la­ńskiej.

_To na­wet brzmi jak plan._

– Idzie­my – dał znak Zło­lo­wi.

*

W jed­nej kwe­stii się nie po­my­lił: do­tar­li do dró­żki łączącej Cie­cha­nię z Hutą. Jed­nak na tym ko­ńczy­ła się jego prze­my­śl­no­ść. Wszel­kie śla­dy ury­wa­ły się przy stru­my­ku, jak­by nie­zna­jo­my z nie­zdar­nej ła­ma­gi, któ­rą był w le­sie, zmie­nił się w naj­spryt­niej­sze­go ucie­ki­nie­ra i sze­dł, bro­cząc w wo­dzie.

Roz­cza­ro­wa­ny Złol to po­wra­cał do ostat­nie­go tro­pu i jego za­pa­chów, to prze­bie­gał przez płyt­ki stru­myk i szu­kał da­lej po dru­giej stro­nie; wszyst­ko na nic. Obcy roz­pły­nął się w po­wie­trzu. Albo ra­czej w wo­dzie. Pies spoj­rzał na Ja­ku­ba i za­szcze­kał, kła­dąc po so­bie uszy.

„Zgu­bi­łem go!”

– Wiem, wi­dzę.

Dró­żka ku opusz­czo­nej wio­sce była le­d­wo wi­docz­na. Nie po­do­ba­ła mu się, mimo że znał ją do­sko­na­le i po­zor­nie nie wy­ró­żnia­ła się ni­czym spe­cjal­nym. Dru­gi, cie­cha­ński od­ci­nek był iden­tycz­ny, tyl­ko…

_No wła­śnie, tyl­ko co?_

Dzia­ło się coś dziw­ne­go, a on…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej