Czerwone Słońce - ebook

Słoneczny majowy dzień zamienił się w rześką, chłodną noc. Była dwudziesta trzecia, a Czarna Woda zdawała się wymarła. Choć co jakiś czas ciszę uśpionego miasta przerywał warkot przejeżdżającego samochodu, tylko jeden człowiek nieśpiesznie przemierzał puste ulice. Wiedział, jakie niebezpieczeństwa kryją się pod osłoną nocy, ale ludzi się nie bał, a na potwory zawsze miał w kieszeni mieszankę suszonych ziół. W ręku niósł czarną reklamówkę z chlebem, puszką konserwy i półlitrową flaszką.

Waldemar Chruszczyński właśnie tę porę lubił najbardziej. Większość praworządnych obywateli, którzy zazwyczaj na jego widok odwracali wzrok, była już w domach – siedzieli przed komputerami i telewizorami. Wszystkie hałasy miasta zlewały się w cichy, jednostajny szum. Lekarz nie pamiętał już, kiedy ostatni raz opuścił dom za dnia. W duchu jeszcze raz podziękował za sklepy czynne całą dobę.

Nagle w jednej z ciemnych bram dostrzegł cień, który poruszył się prawie niedostrzegalnie. Waldemar odruchowo sięgnął do kieszeni i rozsupłał woreczek z ziołami. Jednak, jak okazało się chwilę później, nie były one potrzebne. Z bramy wyszedł chudy, krótko przystrzyżony łebek.

– Dawaj portfel, dziadku.

W świetle latarni błysnęło ostrze noża. Waldemar uniósł brwi. „Dziadku”? Nie był pierwszej młodości, ale z całą pewnością nie nadawał się na dziadka.

– No już! – pospieszył go chłopak. Nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia lat.

Lekarz zawiesił sobie reklamówkę na przedramieniu i sięgnął do kieszeni na piersi. Wyrostek z niecierpliwością przestąpił z nogi na nogę. Na wszelki wypadek, jakby jego „przeciwnik” nie dowidział, uniósł nóż nieco wyżej, lecz ku jego zaskoczeniu Waldemar wyciągnął z kieszeni papierosa i wetknął sobie w usta. Niespiesznie potarł zapałkę o draskę i po chwili zaciągnął się dymem.

– Wiesz, kim jestem? – zapytał lekarz.

– Gówno mnie to obchodzi! Wyskakuj z pieniędzy!

– Jak chcesz. – Waldemar wzruszył ramionami i wsunął dłoń do kolejnej kieszeni. – Pewnie jesteś tu nowy, co?

Jak tylko portfel pojawił się w zasięgu wzroku chłopaka, ten chwycił go gwałtownie i odbiegł w ciemność. Waldemar stał przez chwilę w miejscu, patrząc na jego plecy, a potem zgasił papierosa i powoli ruszył do domu. Już z daleka zobaczył samotną postać siedzącą na progu. Westchnął ciężko, wszedł przez furtkę, nie zamykając jej za sobą i zapytał:

– Co ty tu robisz o tej porze?

– To gdzie ty się szlajasz? – zapytał Gauza, wstając.

– Chcesz czegoś konkretnego, czy znowu przyszedłeś zawracać mi gitarę, jak ostatnio? – W odpowiedzi znajomy wyciągnął zza pazuchy pełną flaszkę. – Dobra, wchodź. – Waldemar otworzył drzwi, przepuszczając gościa.

Odkąd Gauza był na emeryturze, okrutnie się nudził i odwiedzał go częściej, niż lekarz sobie tego życzył. Na szczęście prawie nigdy nie przychodził z pustymi rękami. Waldemar położył reklamówkę na stole i wyciągnął z niej zakupy. Z kuchni przyniósł nóż i zrobił kanapkę z konserwą.

– Chcesz? – Wyciągnął ją w stronę byłego nauczyciela.

– Nie, nie, dzięki. – Gauza jak zwykle, zanim usiadł, musiał dokładnie obejrzeć każdy kąt w pokoju, sprawdzić, czy coś nie czaiło się za kanapą, wyjrzeć zza zasłony na ulicę, jakby spodziewał się, że ktoś go śledził. Dopiero po takiej inspekcji usiadł na zdezelowanej wersalce.

– Koniec roku się zbliża – rzucił mimochodem.

– Jesteś na emeryturze, gówno cię to powinno obchodzić – odparł Waldemar, przeżuwając chleb. Konserwa była paskudna i właśnie obiecał sobie, że już nigdy nie kupi nic tej firmy.

– No tak, tak. Ale wiesz, żal trochę. Kiedy widzę w maju maturzystów w garniturach albo wystrojone dzieciaki na koniec roku, a nauczycieli z kwiatami… Lubiłem uczyć.

Gauza był starym dziwakiem i schizofrenikiem, ale tylko on potrafił z taką pasją opowiadać o fizyce. Czasem zdarzało się, że miał gorsze dni i plótł trzy po trzy, ale w pozostałe potrafił zainteresować nauką każdego.

Szkoda, że musiał odejść na wcześniejszą emeryturę – pomyślał Waldemar. Szkoła była całym jego życiem. Jednak po tym, co odstawił… Prawie każdy w Czarnej Wodzie wiedział, że Gauza cierpiał na łagodną schizofrenię, ale nikt nie miał pojęcia, że potrafił dostrzec również nawich, których panicznie się bał. Raz czy dwa zobaczył w mieście zmorę czy jeszcze inne diabelstwo i spanikował, obserwowany przez cały tłum ludzi. Coś podobnego zdarzyło się na przerwie, kiedy miał dyżur na korytarzu. Wyciągnął zza pazuchy szakłakowy patyk i zaczął wymachiwać nim jak szalony, wrzeszcząc. Dyrektor nie miał innego wyjścia, jak wysłać go na wcześniejszą emeryturę.

– Będziesz jechał do Wiatrołomu? – zapytał Gauza po chwili.

– A po co miałbym? – odparł Waldemar, skończywszy przeżuwać kanapkę. Wstał z krzesła i wyjął z barku kieliszki oraz literatki. – Chcesz?

– Daj spokój, po alkoholu czuję się, jakby ścigały mnie całe hordy tych przeklętych demonów…

Mimo to gospodarz napełnił wódką kieliszki i jeden wcisnął znajomemu. Zazwyczaj pił pod herbatę, ale gdy nie chciało mu się jej robić, wystarczyła woda z kranu.

– To co z tym Wiatrołomem? – dopytywał Gauza. Wzniósł kieliszek i opróżnił go jednym haustem. – Jedziesz czy nie?

– Nie wiem jeszcze.

– Jeśli tak, to bym pojechał z tobą. Sympatyczna była ta dziewczyna.

– Niby była – mruknął Waldemar. – Ale nie żyje już od roku. Wystarczy, że byłem na pogrzebie. – Lekarz wychylił swój kieliszek i ponownie go napełnił. Ostatni raz płakał, gdy wiele lat temu nie potrafił uratować chłopca zaatakowanego przez upiora. Od tamtej pory nie uronił łzy, ani kiedy wyrzucili go ze szpitala, ani kiedy odeszła od niego żona. Lecz gdy usłyszał o śmierci Magdy Wojny, z marszu wypił tyle wódki, aż padł nieprzytomny na łóżko. A gdy dowiedział się, że to ten chłopak… jej chłopak… – A ja gnojka jednego pozszywałem.

– Co?

– Nie jadę na żadną rocznicę śmierci. – Uderzył pięścią w stół. – Zwłaszcza jej.

Kolega taktownie nie drążył tematu. Wtem rozległo się delikatne pukanie do drzwi. Mężczyźni spojrzeli po sobie.

– Spodziewasz się gości? – zapytał Gauza z niejakim wyrzutem w głosie.

– Cholera wie, kto o tej nieludzkiej porze mógł przyleźć. – Waldemar spojrzał na niego wymownie, a potem chwycił pogrzebacz i poszedł otworzyć. – No już! – krzyknął, gdy ktoś znów zapukał. – Czego?

Na progu stał około trzydziestoletni, rosły mężczyzna.

– Dobry, panie Waldemarze. – Kiwnął głową z szacunkiem.

– Co znowu?

Łapa był kibolem i nie raz przychodził do Waldemara sam lub w towarzystwie kolegów do szycia po wyjątkowo zaciekłej ustawce.

– Bo ja tego… – zaczął, ponownie kiwając głową. – Bo taki jeden gnojek się przechwalał, że okradł eee…

– Dziadka? – podpowiedział lekarz.

– No tak, ale jak tylko domyśliliśmy się kogo, to my tego… my mu wpier… my mu wpraliśmy.

Potężny mężczyzna wyciągnął przed siebie łapsko, w którym spoczywał wyświechtany, skórzany portfel.

– Dzięki. – Waldemar wziął swoją własność. – Wejdziesz na jednego? – Przesunął się nieco w progu, robiąc przejście.

– Nie, nie, dziękuję, panie Waldemarze – powiedział Łapa, rzucając spojrzeniem na boki, jakby szukając wymówki. – Ja tego, ja muszę już iść.

Ci, których nie było stać na opiekę lekarską bądź nie lubili niewygodnych pytań, bardzo często kończyli na wersalce u Waldemara. Stary lekarz leczył każdego, kto potrzebował pomocy za pieniądze, jedzenie, alkohol bądź przysługi. I każdy, kto miał choć odrobinę rozumu w głowie wiedział, że do Waldemara przychodzili nie tylko kibole po ustawce lub awanturnicy po bijatyce z policją, ale również bardzo dziwne, podejrzane typy. A lekarz wiedział pewne rzeczy, o których nie wiedzą zwykli ludzie. I choć nikt nie przyznałby się do tego otwarcie, wielu uważało go za swoistego szamana, z którym lepiej ani nie zadzierać, ani nadmiernie się nie przyjaźnić.

– Co jest? – zapytał Gauza, kiedy Waldemar wrócił do salonu.

– Przynieśli zgubę. – Lekarz rzucił portfel na stół.

– To co z tą rocznicą i Wiatrołomem? – Gauza powrócił do tematu wyjazdu, widząc, że kolega odzyskał dobry humor.

– A niech cię diabli. Możemy jechać razem, ale ty prowadzisz.

¢

Magda wzięła głęboki oddech i postąpiła naprzód. Stara, zardzewiała bramka zaskrzypiała rozdzierająco w mroku nocy. Piasek zachrzęścił pod jej butami, gdy wkroczyła na wąską ścieżkę, prowadzącą przez zarośnięty ogród do domu. Tylko jedno światełko, pewnie płomyk świecy, tańczyło w salonie.

– Co za nora – mruknęła.

Nie pamiętała już, że dom Feliksa, a zarazem i jej, wyglądał jak żywcem wyjęty z horroru, a ogród był tak zarośnięty, że można by się w nim zgubić.

Powoli weszła po schodkach prowadzących na ganek. Jej palce same odszukały obluzowaną cegłę w murku i sięgnęły po klucz. Uśmiechnęła się pod nosem. Zawsze tam był. Wsunęła go do dziurki i przekręciła ze zgrzytem. Wszystko było takie samo, a jednak zupełnie obce.

Gdzie było to cholerne światło? – pomyślała, stukając palcami w ścianę. W końcu natrafiła na włącznik. Korytarz zalało jaskrawe światło, aż musiała przymrużyć oczy.

I wtedy go zobaczyła. Feliks w opuszczonej ręce trzymał metalowy pręt i po prostu patrzył na nią. Nie była pewna, czego się spodziewała. Okrzyku radości? A może ataku, bo przecież wyglądała zupełnie inaczej? Co powinna powiedzieć w takiej chwili?

– To ja – powiedziała, unosząc dłonie. Feliks przekrzywił lekko głowę, nie spuszczając z niej wzroku. Nie załapał? – zdziwiła się. – Magda – dodała na głos.

Pręt wypadł z bezwładnej dłoni i uderzył z łoskotem o podłogę.

– Nie gap się tak – skarciła go. – Mam nadzieję, że zrobiłeś zakupy, bo umieram z głodu.

Wyminęła wujka i skierowała się do kuchni. Zapaliła światło i zajrzała do lodówki.

– Bieda – stwierdziła, ale wtem jej wzrok padł na talerz pełen kotletów schabowych. – No, to ja rozumiem.

– Magda? – Feliks stanął w drzwiach. – Ale jak… Przecież ty… To niemożliwe!

– Uwierz, że mnie też nieźle siekło, kiedy się zorientowałam – zapewniła z pełnymi ustami.

– Ale minął rok!

– No i? Początki bycia żniwiarzem nie są takie łatwe.

Feliks podszedł do stołu i osunął się na krzesło.

– Nie mogłaś zostać żniwiarzem – szepnął.

– A jednak. Dla chcącego nic trudnego. I mam nawet tatuaż, wiesz?

Wujek wpatrywał się w nią jakby była zjawą, a on rozważał, czy uciekać, czy ją zabić.

Pochłonąwszy kotlety, Magda znów zajrzała do lodówki.

– Nie masz piwa – stwierdziła z zawodem. – A szkoda, choć tobie pewnie przydałoby się coś mocniejszego. – Odwróciła się w jego stronę i uśmiechnęła zaczepnie.

– Ale Pierwszy… – zaczął Feliks.

– Drań. Jeszcze z nim nie skończyłam.

Żniwiarz podniósł na nią spojrzenie.

– No co? Sukinsyn najpierw sprawił, że się w nim zakochałam, a potem zabił mnie w moje własne urodziny. Nie puszczę mu tego płazem.

– Co zamierzasz? – zapytał Feliks.

– Najpierw pójdziemy do moich rodziców, przekazać im dobre wieści – odparła, nieco się krzywiąc. Bała się tego spotkania. – Hurra, ich córka żyje… Ty im to powiesz. – Podniosła ze stołu nóż, wbiła ostrze w jabłko leżące w miseczce i przez chwilę się mu przyglądała. – A potem znajdziemy drania i odeślemy do Nawii. Tym razem na stałe.

– Wiesz jak?

Magda wgryzła się w owoc.

– Nie mam pojęcia. Ale na jego miejscu już zaczęłabym się bać.

Feliks pokręcił głową, jakby wciąż nie wierzył, że tuż przed nim stoi jego bratanica.

– Potrzebuję prysznica – oświadczyła, wyrzucając ogryzek jabłka.

Wujek przez chwilę siedział nieruchomo, po czym zerwał się z krzesła i ruszył za nią.

– Poczekaj!

Dziewczyna stanęła w połowie schodów.

– Twoje nowe ciało… Nie chcesz pogadać?

– Nie.

– A o niej? Jak miała na imię? Jak zmarła?

– Nie twój interes.

– To naprawdę pomaga – rzucił jeszcze za nią, ale już go nie słuchała.

Zamknęła się w pokoju i padła na łóżko, rozkładając ramiona. Falowane, złociste włosy leżały rozrzucone na pościeli. Nie miała zamiaru rozmawiać o Oliwii, jeszcze nie teraz. Jej śmierć była zbyt świeżym wspomnieniem.

¢

Oliwia pochodziła z dobrego, bogatego domu. Jej rodzice nie mieli zbyt wiele czasu dla swoich dzieci, ale usiłowali nadrobić to drogimi prezentami. A Oliwia, w przeciwieństwie do siostry, czerpała z ich poczucia winy pełnymi garściami.

Była zdolna, nigdy nie musiała się uczyć, wystarczyło, że coś przeczytała i od razu to zapamiętywała. Grała na pianinie i gitarze, dobrze jeździła konno, a przez pewien czas brała nawet lekcje szermierki i karate. Przyjaciół zdobywała jednym kiwnięciem palca – już od czasów przedszkola każdy chciał być w kręgu jej adoratorów. Miała przystojnego chłopaka, grono przyjaciółek i mnóstwo znajomych. Dostała się na dobrą uczelnię, każdy przepowiadał jej błyskotliwą karierę. Gdyby tylko nie umarła…

Adam był starszy od niej o kilka lat. Poznała go na dyskotece. Zatańczyła z nim raz czy dwa, w końcu był dość przystojny, wysoki i muskularny, ale szybko go zostawiła, gdy okazało się, że jest nudny. Potem przewijał się gdzieś w tle podczas kolejnych imprez, ale w ogóle nie zwracała na niego uwagi. Nie raz próbował ją zaczepiać, ale zawsze jakoś się mu odszczeknęła, a potem ignorowała. Była przekonana, że jest nieszkodliwy, jak wielu innych idiotów, którzy myśleli, że mają u niej szanse.

Pewnej soboty wybrała się ze znajomymi do klubu. Koło drugiej w nocy pokłóciła się ze swoim chłopakiem. Nawet nie pamiętała potem o co. Zdenerwowana postanowiła wrócić do domu. Zazwyczaj ktoś ją odprowadzał, ale teraz chciała być sama. Szła pustą ulicą, głęboko wdychając rześkie powietrze. Jej obcasy głucho stukały o płyty chodnikowe. Zrobiło się chłodno i Oliwia pożałowała, że tego dnia założyła spódniczkę. Na jej ciele pojawiła się gęsia skórka, ale nie zamierzała dzwonić po chłopaka. Wciąż była na niego zła.

Może by złapać taksówkę? – zastanowiła się w pewnej chwili, przystając na środku chodnika. Powiodła wzrokiem po okolicy, gdy nagle ujrzała cień, który wyłonił się zza rogu. Pewnie jakiś imprezowicz – spróbowała przekonać samą siebie, gdy postać zaczęła iść w jej stronę. Nie miała zamiaru stać w miejscu i czekać na niego, więc obróciła się na pięcie i pomaszerowała przed siebie, usiłując przypomnieć sobie, na której ulicy był najbliższy postój taksówek. Starała się iść na palcach, ale obcasy i tak wybijały rytm jej kroków, a intruz, niczym cień, wciąż podążał za nią i był coraz bliżej.

Nagle latarnia nad jej głową zgasła z trzaskiem, serce Oliwii zatrzymało się, a potem zaczęło bić w przyspieszonym tempie. Dziewczyna ze strachem zerwała się do biegu, usiłując wygrzebać z torebki gaz pieprzowy. Jej oddech był płytki i szybki, serce waliło jak młot, ale w butach na wysokim obcasie nie była w stanie utrzymać tempa. W końcu zwolniła, obejrzała się za siebie, lecz nie ujrzała nikogo. Zatrzymała się i wyjęła z torebki telefon. Chciała zadzwonić po chłopaka – niech przyjeżdża i kaja się, że pozwolił jej samej iść nocą do domu.

Wtem usłyszała szelest, poczuła ciepły oddech na karku. Błyskawicznie odwróciła się, chcąc potraktować bezczelnego intruza gazem pieprzowym, ale złapał ją za nadgarstek i ścisnął, jakby chciał połamać kości. Rozpoznała go dopiero po chwili.

– Adam? Co ty tu robisz? – Naskoczyła na niego. To był tylko ten idiota, który myślał, że zdoła ją poderwać. Rozluźniła się nieco i wyszarpnęła rękę. – Spieprzaj, idę do domu. – Odwróciła się na pięcie, a potem zapadła ciemność.

¢

Oliwia obudziła się. Leżała na łóżku. Ręce i nogi miała przywiązane do mocnej ramy. Zaczęła się szamotać i krzyczeć, ale nikt nie przybył jej na pomoc. W panice rozejrzała się po pomieszczeniu. Zobaczyła stare meble, ściany z plamami pleśni, ciemne krokwie pod sufitem.

– Pomocy!!! – wydarła się ponownie, aż zachrypła.

– Nikt cię tu nie usłyszy – zabrzmiał spokojny, niski głos.

– Wypuść mnie, ty draniu! – Szarpnęła krępujące ją więzy. – Wszyscy już mnie szukają. Pójdziesz siedzieć!

– Jesteśmy głęboko w lesie, nikt cię tu nie usłyszy.

Serce Oliwii zamarło. Po raz pierwszy w życiu znalazła się w prawdziwym niebezpieczeństwie. Uspokój się – nakazała sobie w myślach, choć czuła jak drży na całym ciele. Dasz radę, coś wymyślisz. Poza tym policja na pewno już cię szuka. Pocieszała się, że zawsze potrafiła znaleźć wyjście z każdej sytuacji. Wydostaniesz się stąd – obiecała sobie, próbując zignorować wielką gulę, która pojawiła się w jej gardle. Zrobiło jej się niedobrze ze strachu.

Jeśli groźby nie pomogą, zjedna Adama słodkimi słówkami, a w pewnej chwili on odwróci wzrok i będzie mogła uciec. Najważniejsze to zachować spokój.

¢

Magda, choć znajdowała się w ciepłym, bezpiecznym pokoju, poczuła nagle nieprzyjemny dreszcz, gdy napłynęły do niej wspomnienia sprzed kilku dni. O tym, jak obudziła się zupełnie skołowana, nie wiedząc, kim ani gdzie jest...

Zabił mnie! – To była jej pierwsza myśl.

Pozwolił, żeby spadła wraz z walącą się podłogą! I wtedy napłynęły zupełnie inne wspomnienia. Te, które nie należały do niej. Spróbowała usiąść, ale była skrępowana cienką linką. Wciąż czuła rany zadane nożem na brzuchu i klatce piersiowej. Jego pięść uderzającą ją w twarz. Minę Pierwszego, gdy oświadczył jej, że zabił ciotkę Jadwigę, a wkrótce zabije Feliksa. Adama stojącego nad nią z okrutnym uśmiechem.

Zaczęła krzyczeć. Wrzeszczała i szamotała się w więzach, chcąc zapomnieć o wszystkim. Gdyby tylko mogła uciszyć głosy w głowie, wyrzucić te przerażające obrazy…

Wtem wyrwała z krępującej ją liny jedną rękę, pozostawiając za sobą zdarty naskórek. Najpierw przyłożyła ją do brzucha. Poczuła zimną już krew, którą była przesiąknięta obcisła, czarna bluzka, ale skóra pod nią była gładka, nawet niedraśnięta, choć zdawało jej się, że wciąż czuła gorące ostrze zagłębiające się w jej ciele. Potem dłoń powędrowała do twarzy. Ten nos, te policzki należały do niej, a jednocześnie były obce. Wzięła między palce kosmyk tłustych, umazanych krwią włosów. Były jej, a jednocześnie zastanawiała się, gdzie podziały się ciemnobrązowe, sporo krótsze pasma. Wyciągnęła przed siebie opaloną na złoto dłoń, z niezrozumieniem patrząc na długie, zgrabne palce z pomalowanym paznokciami. Na próbę zgięła i rozprostowała je. Działały bez zarzutu, choć były obce.

Nagle usłyszała hałas na zewnątrz. Wrócił strach. Przed kim? Przed Pierwszym? Przed Adamem? Nieważne. Musiała się uwolnić.

Wolną ręką zaczęła szarpać więzy krępujące drugi nadgarstek. Gdy go uwolniła, rozplątała supły przy kostkach. Dwie minuty później stała na chwiejnych nogach. Zatoczyła się na szafkę, ale szybko odzyskała panowanie nad ciałem. Wiedziała, że powinna być osłabiona, wycieńczona, ale zamiast tego czuła się silna jak nigdy dotąd.

Usłyszała szczęk klucza w zamku. Błyskawicznym ruchem zgarnęła z szafki kuchenny nóż i stanęła pod ścianą tuż obok drzwi tak, aby ktokolwiek przez nie wejdzie, nie zauważył jej.

Deski zaskrzypiały pod butem. Intruz, nieświadomy, że jest bacznie obserwowany, nie oglądając się za siebie, zatrzasnął drzwi i postąpił kilka kroków. Jasne, gęste włosy, barczysta sylwetka, czarna bluza z kapturem.

Adam – przemknęło Magdzie przez myśl. W pierwszej chwili ogarnęła ją panika – co zrobić, jak mu uciec? I wtedy zdała sobie sprawę, że nie jest już bezbronną Oliwią, a on nie jest Pierwszym, nieśmiertelnym żniwiarzem.

Ja jestem żniwiarzem – zdała sobie sprawę. Wszystko nagle stało się takie oczywiste, takie proste.

Adam spojrzał na puste, zalane krwią łóżko i stanął jak wryty na środku pokoju.

– Jestem żniwiarzem – szepnęła Magda.

Mocniej zacisnęła palce na rękojeści noża i wystrzeliła. Silnym kopnięciem bosej stopy w tył kolana powaliła Adama na podłogę. Mężczyzna krzyknął, opadając na klęczki. Magda, wciąż stojąc za nim, jedną ręką złapała go za włosy, a drugą przyłożyła ostrze do gardła.

– Zamknij się – warknęła.

Krzyk się urwał. Nacisnęła mocniej czubkiem noża, ostrze przecięło skórę i po szyi potoczyła się kropla krwi.

– To niemożliwe… – sapnął. – Ty nie żyjesz…

Za wszystko, co zrobił jej, a raczej Oliwii, najchętniej poderżnęłaby mu gardło tu i teraz. Zwiększyła nacisk, napawając się jego strachem, tym, jak zadrżał, gdy pod jego kolanami pojawiła się kałuża. Nagle coś kazało jej się zatrzymać. Zdrowy rozsądek, którym zawsze kierowała się Magda, doszedł wreszcie do głosu.

Jeśli poderżniesz mu gardło, wszyscy będą cię szukać – przemknęło jej przez myśl. Dla świata Oliwia musi umrzeć.

Odepchnęła Adama i podeszła do łóżka, aby odwiązać liny, którymi jeszcze chwilę wcześniej była związana.

– Jak to możliwe? – zapytał mężczyzna, patrząc na nią z niedowierzaniem.

Magda odwróciła się do niego, trzymając linę w dłoni.

– Zabiłeś mnie – powiedziała cicho. – Ale wróciłam, żeby się zemścić.

Wolną ręką uniosła skraj bluzki, odsłaniając brudną od krwi, ale nietkniętą skórę na brzuchu. Na ten widok Adam gwałtownie się od niej odsunął.

– Nie, to niemożliwe, przecież…

– Dźgnąłeś mnie nożem piętnaście razy – odparła zimno, idąc w jego stronę. – A każdy z nich bolał jak cholera. Ale teraz za to zapłacisz.

W Adamie obudził się instynkt samozachowawczy i wygrał walkę z narastającym przerażeniem oraz niedowierzaniem. Duch czy nie, dziewczyna wciąż była szczupłą, słabą blondynką, z którą na pewno da sobie radę. Stanął na lekko ugiętych nogach, ignorując ból w kolanie, gotów odeprzeć atak. Jednak nie był przygotowany na to, co nastąpiło.

Dziewczyna podeszła do niego, błyskawicznie uchyliła się przed ramionami gotowymi ją pochwycić i z siłą, jakiej nie mogła posiadać, uderzyła go w splot słoneczny, a potem kopnęła w krocze. Pochylił się, a wtedy na spotkanie z jego twarzą popędziło jej kolano. Chrupnęło i z nosa polała się krew. Dziewczyna kopnęła go od boku w kolano, posyłając na klęczki i szybkim ruchem kilka razy owinęła mu linę wokół szyi. Drugi koniec sznura przerzuciła przez krokiew przy suficie i mocno pociągnęła.

– Nie… – sapnął Adam, usiłując zdjąć z szyi sznur. – Co ty…

– Dźgnąłeś mnie piętnaście razy – powiedziała, a z każdym słowem przyciągała linę coraz bardziej. Po chwili Adam powstał z klęczek i dotykał ziemi jedynie czubkami butów. Zaczął charczeć i się dusić, wciskał palce pod linę, usiłując ją rozluźnić. – Nie wspominając o tym, co zrobiłeś mi wcześniej – dodała, zapierając się nogami na podłodze. Wszystkie mięśnie rąk i pleców zdawały się napięte do granic możliwości, ale nie zważała na ból, tylko ciągnęła linę, aż stopy mordercy zawisły nad ziemią. – Zabiłeś moją ciocię, zabiłeś Nadię – wymieniała.

W oczach Adama zalśniło niezrozumienie, ale się nim nie przejęła. Ostatni raz pociągnęła za linę, czując jak wżyna jej się w skórę dłoni. Patrzyła, jak morderca Oliwii dusił się i wierzgał nogami, aż znieruchomiał.

Nie popuszczając sznura, przywiązała go do kaloryfera. Potem położyła na podłodze krzesło, aby wyglądało na wykopane spod nóg wisielca. Powiodła wzrokiem po pomieszczeniu i ujrzała damską torebkę. Zajrzała do niej i wyjęła kilka banknotów. Karty kredytowej ani telefonu zabrać ze sobą nie mogła, należały do zmarłej osoby. Z obrzydzeniem przeszukała mokre kieszenie Adama, ale znalazła w nich jedynie kilka monet. W pokoju nie było nic więcej, co mogłoby jej się przydać. Zerknęła na rzucone w kąt eleganckie buty. Prędzej nogi połamie, niż będzie w stanie utrzymać w nich równowagę.

Wygładziła krótką spódnicę i wyszła boso, starając się nie zostawiać po sobie żadnych śladów. Każdy, kto wejdzie do małego domu ukrytego w lesie pomyśli, że Adam zabił Oliwię, zakopał gdzieś ciało i popełnił samobójstwo, a policja z czasem oficjalnie uzna ją za zmarłą.

Ruszyła leśną drogą, nie zastanawiając się, co ma robić, ani gdzie iść. Najważniejsze to znaleźć się jak najdalej od drewnianego domku.

Wkrótce zapadła noc i, choć w ciemnościach widziała całkiem nieźle, zmogło ją zmęczenie. Poobcierane dłonie i nadgarstki zaczęły dokuczliwie piec. Bose, poranione stopy skostniały w chłodzie nocy. Zeszła więc z drogi w las i odnalazła miejsce, gdzie rosły gęste świerki. Nałamała trochę gałązek, wczołgała się pod nisko zwieszające się konary i umościła sobie skromne posłanie. Było zimno, ale nie miała siły ani chęci rozpalać ogniska. Zwinęła się w kłębek i zamknęła oczy.

Sen nadszedł po długim czasie, a wtedy dopadły ją koszmary. Nie wiedziała, kim jest – Magdą czy Oliwią – na zmianę prześladował ją Adam i Pierwszy, obudziły się w niej wspomnienia rodzin, przyjaciół i nie wiedziała, którzy należą do którego życia.

Obudziła się wraz ze wschodem słońca, zziębnięta i mokra od rosy. Wyczołgała spod świerków i ruszyła przed siebie, powłócząc nogami.

Musisz dowiedzieć się, gdzie jesteś – powtarzała w myślach niczym mantrę. Jaki mamy dzień? Ile czasu minęło od twojej śmierci w starym hotelu? Nieważne, ile grzebała we wspomnieniach Oliwii, nie potrafiła odnaleźć żadnej daty. Widziała tylko twarze i miejsca.

Wkrótce dotarła do jakiejś wioski. W sklepie kupiła wodę, chleb i kiełbasę, a sprzedawczyni patrzyła na nią podejrzliwie. Na szczęście na czarnej bluzce, choć brudnej i sztywnej, nie widać było wielkich plam krwi, a zza lady trudno było dostrzec jej brudne, pokaleczone nogi oraz brak butów.

– Jeszcze to – dodała, spoglądając na szarą gazetę.

Zapłaciła i wyszła ze sklepu. Najchętniej dobrałaby się do picia i jedzenia od razu, ale przyciągała zbyt wiele spojrzeń. Opuściła wieś i siadła w rowie przy wąskiej asfaltowej drodze. Najpierw ugasiła pragnienie. Dopóki nie odkręciła butelki z wodą, nie miała pojęcia jak bardzo chce się jej pić. Potem zaburczało jej w brzuchu, zjadła skromne śniadanie i dopiero wtedy zerknęła z obawą na leżącą obok gazetę. Bała się, co w niej przeczyta. Najpierw spojrzała na datę. W pierwszej chwili nie zrozumiała.

– Szósty maja? – zdziwiła się. Dopiero po kilku sekundach przypomniała sobie, kiedy zginęła i mina jej zrzedła. – Rok?! Minął prawie rok od mojej śmierci?! – Odrzuciła gazetę i zapatrzyła się w horyzont, gdzie zielone pole pszenicy stykało się z błękitnym niebem. – Rok. Co z Feliksem? Co z moją rodziną?

Przed oczami stanął jej obraz Emilii w księgarni oraz Jakuba w lecznicy dla zwierząt, a potem innych postaci – bliskich Oliwii. Potrząsnęła głową, usiłując odpędzić od siebie wspomnienia dziewczyny. Oliwia nie żyła. Umarła dla świata, dla swojej rodziny, dla przyjaciół. Już nigdy jej nie zobaczą. Jednak ta myśl wywołała u niej nagły smutek. Ukryła twarz w dłoniach i przez chwilę tak trwała, dopóki znów nie sięgnęła po gazetę, ale nie dowiedziała się z niej już niczego ciekawego.

Kolejną noc również spędziła w lesie. Gęste chmury zawisły nad ziemią i tym razem już tak przeraźliwie nie zmarzła, ale rano ponownie obudziła się głodna i spragniona. Napiła się lodowatej wody ze strumienia, a potem spróbowała zmyć z włosów błoto, zaschniętą krew i igliwie. W miarę ogarnięta wkroczyła do kolejnej wsi. Za jednym z domów na uboczu zobaczyła suszące się pranie. Weszła więc do ogródka jak do siebie i zdjęła z linek czystą bluzkę oraz spodnie. Komuś innemu zwinęła z progu wysłużone adidasy i założyła je na brudne, pokaleczone stopy.

Wróciła do lasu, wykopała dłońmi płytki dół i wrzuciła do niego stare ubrania. Przysypała je ziemią i kamieniami, mając nadzieję, że nie dostaną się do nich zwierzęta. Choć nawet jeśli, to co? Dla policji będzie to kolejny ślepy trop.

Wytarła brudne dłonie o mech i zastanowiła się, co robić dalej. Musiała kupić trochę jedzenia i mapę Polski, jeśli chciała wrócić do domu… Ale gdzie był jej dom?

Tak bardzo miała ochotę rzucić wszystko i wrócić do Warszawy, gdzie czekali na nią zrozpaczeni rodzice Oliwii. Gdyby tylko potrafiła zapomnieć o Feliksie, rodzinie Magdy, a przede wszystkim o Pierwszym. Na samą myśl o nim rozgorzał w niej ogień nienawiści. Gorący płomień ogarnął jej ciało, oczami wyobraźni ujrzała ten zarozumiały uśmiech, gdy był już pewien jej śmierci. A potem wspomniała wszystkie miłe chwile, które spędziła z chłopakiem, którego nazywała Mateuszem i jeszcze bardziej zapałała żądzą zemsty. Nie, wciąż była Magdą, choć w obcym ciele. Zapomni o Oliwii, odnajdzie Pierwszego i go zabije, choć nie miała pojęcia, jak to zrobić.

Ciąg dalszy w wersji pełnej