Człowiek, który odjechał - ebook

NAD FOTOGRAFIAMI Z KSIĄŻKI CANADIANS

Najczęstszy zwrot wśród not: „take a break”, „mają przerwę”.

Obieżyświat rozstawiający pokraczną aparaturę, mierzący światło,

by potem zabronić się ruszać i zniknąć w czarnym worku,

dawał okazję do rozprostowania pleców, palenia, żartów.

Wsparci o widły pozują bez wiary, parową maszynę obok

łączy z młockarnią pas transmisyjny, skrzyżowany,

aby zwiększyć napięcie. Patrzą, gdzie im kazano. Chwila

i czas się zbryla: ściernisko, pagóry Kolumbii Brytyjskiej

w tle, a potem znów: huk, ruch, kurz. Pas, choć nasmołowany,

spada co i rusz („…machine was said to be under repair

two days for every one it worked”). Rok tysiąc dziewięćsetny.

Czternaście osób kursywą. Kobiety duchoborców

ciągną pług w pochyleniu, w jakim postaci Chagalla

do dziś kursują po niebie, mężczyźni z końmi odeszli

do prac zarobkowych, nieludzka orka. Jeśli będzie trzeba,

zaorzą cały Saskatchewan. Tołstoj im pomógł

uciec z Rosji, bo wątpili o Duchu Świętym. Nic,

tylko pracują i modlą się: eksperyment społeczny.

Śpią samotnie, aby szybciej wyginął ludzki rodzaj.

A ten leży w trawie gryząc źdźbło. Nasz marzyciel.

Sprawdził już inwestycje na palcach jednej ręki.

Przestrzeń za nim jest jego, a czy jest coś przed nim?

Życie. Nic z nim nie zrobi, wolny jak zwierzęta.

Traperka, raz na rok hulaszczy tydzień w mieście,

proste trunki i tańce, nieskomplikowane panny

i w dzicz. Już dawno postanowił: albo tak, albo wcale.

Czekam na swój własny wiatr, więc tylko ślinię palec.BO TO SIĘ ZWYKLE TAK ZACZYNA

To się nie tylko mówi tak łatwo,

nie tylko się o tym pisze,

naprawdę rzuca się wszystko i rusza

w świat, który się kołysze.

Zdrapki znaczeń na mapie,

na wysokim pułapie

niebo, które w sobie ugrzęzło.

Czcza śpiewanina ptactwa,

gąszczów małe matactwa,

z trosk jedynie kręgosłup i ścięgno.

Nie pytajcie o Drogę,

mapę zajął już ogień

jak w wyblakłej czołówce „Bonanzy”.

Jest gdzieś jakiś Oregon

sześćdziesięcioletniego

pomyleńca, zlot złot i oranży.

Prześpię się w cudzym zbożu,

potem skręcę ku morzu,

gdzie odtworzy się wszystko, powtórzy.

Co mnie wczoraj bolało,

dzisiaj boleć przestało,

jestem gotów do dalszej podróży.RZEKI BABILONU

Nad rzekami Słowacji, Ukrainy i Węgier,

w obcych krainach, tak jak mi wypadło, chwalę

upływ wszystkiego i prawo silniejszego.

Patrzę, jak cień śmierci mierzy moje zbroje.

Śpiewam czasowi o sobie. Że tamto i minęło,

i przedłuża się jak tortura lub rozkosz. Cisa

pcha przed sobą ciszę przez rozległą nizinę.

Chciałbym być u siebie, zamieniać meble miejscami,

omijać wilcze doły, przekładać książki na półkach

i czekać, aż smutna ciężarówka przywiezie ją, sukienki,

jej książki, jej pamiątki do zmieszania z moimi,

jej brzuch i nasze dziecko w tym brzuchu. Jest niedziela,

szykuje się piknik, kiedyś był tutaj camping,

lecz zniszczyła go powódź, z wierzb kapie, ptak na nowo

eksperymentuje z gniazdem, nieczynny bufet straszy

coca-colą sprzed lat, jest podłoga pod mułem, dzieci

wyjmują piłki, tatusiowie leżaki i zaraz się zacznie,

przyjdzie od strony Truskawca, rozhuśta się w Sadagórze.