Cztery - ebook

WSTĘP

Trylogię _Niezgodna_ zaczęłam pisać z perspektywy Tobiasa Eatona, chłopaka z Altruizmu, który ma niezwykle napięte stosunki z ojcem i pragnie odejść ze swojej frakcji. Po trzydziestu stronach utknęłam, bo narrator nie bardzo pasował do historii, którą chciałam opowiedzieć. Cztery lata później wróciłam do tej opowieści i znalazłam odpowiedniego bohatera. Tym razem była to dziewczyna z Altruiz­mu, która chce się dowiedzieć, kim jest. Ale Tobias nie zniknął – pojawił się w powieści jako Cztery, instruktor, przyjaciel i chłopak Tris, ktoś jej równy. Zawsze chciałam rozwinąć bardziej tę postać, bo za każdym razem, gdy się pojawiała, nabierała w mojej wyobraźni bardzo realnych kształtów. Cztery jest dla mnie ważny głównie ze względu na to, jak sobie radzi z trudnościami, które czasem nawet potrafi obrócić na swoją korzyść.

Akcja trzech pierwszych rozdziałów – _Transfer_, _Nowicjusz_ i _Syn_ – toczy się, zanim Tobias poznał Tris. Śledzi jego drogę z Altruizmu do Nieustraszoności, pokazuje, jak staje się coraz silniejszy. W ostatnim rozdziale, _Zdrajca_, który chrono­logicznie pokrywa się ze środkową częścią ­_Niezgodnej_, Cztery poznaje Tris. Bardzo mi zależało, żeby pokazać tu ich pierwsze spotkanie, ale niestety nie pasowało to do czasu akcji – tę scenę znajdziecie jednak na końcu książki.

Trylogia pokazuje losy Tris, od momentu gdy dziewczyna przejmuje kontrolę nad własnym życiem i swoją tożsamością. Dzięki tej książce możemy w podobny sposób śledzić losy Cztery. Co było dalej, dobrze wiemy.

Veronica RothTRANSFER

Wychodzę z krzykiem z symulacji. Pieką mnie usta. Przykładam do nich dłoń i widzę na palcach krew. Musiałem się ugryźć w czasie trwania testu.

Nieustraszona, która przeprowadza mój test przynależności – powiedziała, że nazywa się Tori – patrzy na mnie dziwnie i spina czarne włosy w kok. Ręce ma pokryte ­tatuażami. Przed­stawiają płomienie, promienie światła i skrzydła jastrzębia.

– Czy w czasie symulacji… wiedziałeś, że to nie dzieje się naprawdę? – pyta, wyłączając sprzęt. Wygląda i mówi na luzie, ale to wystudiowany luz, efekt lat praktyki. Potrafię to rozpoznać. Zawsze potrafiłem.

Nagle czuję bicie swojego serca. Ojciec mówił, że tak właśnie będzie. Że będą mnie pytać, czy zachowałem świadomość podczas symulacji. I powiedział mi, co mam wtedy odpowiedzieć.

– Nie – zaprzeczam. – Gdybym wiedział, myślisz, że pokaleczyłbym sobie usta?

Tori przygląda mi się przez chwilę, po czym przygryza okrąg­ły kolczyk na wardze.

– Gratulacje. Jesteś podręcznikowym Altruistą.

Kiwam głową, ale mam wrażenie, że słowo „Altruista” zacis­ka się mi na szyi jak stryczek.

– Nie cieszysz się?

– Moja frakcja się ucieszy.

– Nie pytałam o twoją frakcję, tylko o ciebie. – Kąciki ust i oczu Tori opadają trochę, jakby przymocowano do nich ciężarki. Jakby Tori była z jakiegoś powodu smutna. – To bezpieczne miejsce. Tu możesz powiedzieć wszystko.

Jeszcze zanim przyszedłem dziś rano do szkoły, wiedziałem, na co wskaże mój test przynależności, na co wskażą dokonane w jego trakcie wybory. Uznałem, że jedzenie jest ważniejsze od broni. Rzuciłem się na psa, żeby uratować dziewczynkę. Wiedziałem, że to zakończy mój test i że zostanę zakwalifikowany do Altruizmu. I nie jestem wcale pewny, czy wybrałbym inaczej, gdyby ojciec mnie nie przygotowywał i nie kontrolował z daleka każdego etapu tego sprawdzianu. Czego więc się spodziewałem? Do jakiej frakcji chciałbym należeć?

Do jakiej­kolwiek. Byle nie do Altruizmu.

– Cieszę się – mówię stanowczo. Bez względu na to, co twierdzi ta kobieta, tu wcale nie jest bezpiecznie. Nie ma bezpiecznych miejsc, bezpiecznych prawd, bezpiecznych sekretów.

Wciąż jeszcze czuję, jak zęby psa zacis­kają się na mojej ręce, rozrywają mi skórę. Kiwam głową na pożegnanie i odwracam się do drzwi, ale tuż przed wyjściem Tori przytrzymuje mnie za łokieć.

– To ty będziesz musiał żyć ze swoją decyzją – odzywa się. – Każdy wcześniej czy później się z nią pogodzi, niezależnie od tego, co wybierzesz. Tylko nie ty.

Otwieram drzwi i wychodzę.

*

Wracam do stołówki i siadam przy stole Altruizmu, wśród ludzi, którzy prawie mnie nie znają. Ojciec nie pozwala mi chodzić na większość imprez frakcyjnych. Twierdzi, że narobiłbym tylko zamieszania, popsułbym mu reputację. Mnie to nie przeszkadza. Lepiej mi w swoim pokoju, w cichym domu niż wśród uniżonych, wiecznie skruszonych Altruistów.

Jednak przez to, że nigdzie nie chodzę, Altruiści nie mają do mnie zaufania, są przekonani, że coś jest ze mną nie tak. Nawet ci, którzy kiwają głową na powitanie, nie patrzą mi w oczy.

Zacis­kam ręce na kolanach i przyglądam się innym stołom. Czekam, aż testy przynależności dobiegną końca. Stół Erudycji jest zarzucony książkami, ale nie wszyscy się uczą – tylko udają. Gadają, zamiast wymieniać się pomysłami, i szybko wracają do podręczników tylko wtedy, gdy im się wydaje, że ktoś na nich patrzy. Prawi, jak zawsze, dys­kutują o czymś głośno. Serdeczni się śmieją i dzielą wyciągniętym z kieszeni jedzeniem. Nieustraszeni są hałaśliwi: robią zamieszanie, pokładają się na stołach i krzesłach, opierają się o siebie nawzajem, szturchają się i wygłupiają.

Chcę przejść do jakiej­kolwiek innej frakcji. Do jakiej­kolwiek, byle nie własnej, gdzie każdy z góry spisał mnie na straty.

W końcu do stołówki wchodzi kobieta z Erudycji. Unosi dłoń, aby uciszyć salę. Altruiści i Erudyci natychmiast milkną, ale Nieustraszeni, Serdeczni i Prawi ją zauważają, dopiero gdy krzyczy: „Cisza!”.

– Zakończyliśmy właśnie testy przynależności – informuje. – Przypominam, że nie wolno wam z nikim rozmawiać o uzys­kanych wynikach, nawet z rodziną czy przyjaciółmi. Ceremonia Wyboru odbędzie się jutro w Centrum. Postarajcie się przyjść przynajmniej dziesięć minut wcześniej. Teraz możecie już iść do domu.

Wszyscy rzucają się do drzwi – z wyjątkiem naszego stołu. Czekamy, aż wyjdą, i dopiero wtedy wstajemy. Wiem, którędy pójdą Altruiści: korytarzem do głównych drzwi, a potem na przystanek. Będą tam stać ponad godzinę, żeby przepuścić całą bandę. Ale ja nie jestem w stanie znieść dłużej tego milczenia.

Zamiast iść z innymi, wychodzę bocznymi drzwiami. Chodziłem już tędy, ale dotąd zwykle przemykałem cicho, żeby nikt mnie nie zauważył. Dziś czuję, że muszę biec.

Puszczam się sprintem na koniec alejki i wypadam na pustą ulicę. Przes­kakuję nad dziurą w chodniku. Moja luźna kurtka powiewa na wietrze, więc ściągam ją w biegu – łopocze przez chwilę jak flaga, potem ją puszczam – spada na ziemię. Podciągam rękawy koszuli i zwalniam do truchtu, bo ciało nie wyrabia już ze sprintem. Mam wrażenie, że całe miasto rozmazuje mi się przed oczami, że budynki zlewają się ze sobą. Słyszę uderzenia butów o asfalt, tak jakby ten odgłos był ode mnie oddzielony.

W końcu muszę się zatrzymać, palą mnie mięśnie. Znajduję się na nieużytkach bezfrakcyjnych, położonych między sektorem Altruizmu, kwaterą główną Erudycji, siedzibą Prawości a terenem wspólnym. Na każdym spotkaniu frakcji nasi przywódcy – zwykle przemawiają głosem mojego ojca – zachęcają nas, żeby nie bać się bezfrakcyjnych i traktować ich jak ludzi, a nie jak wynaturzonych, zagubionych outsiderów. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, żeby się ich bać.

Schodzę na chodnik, żeby móc zaglądać w okna domów. Przeważnie widzę stare meble, puste pokoje, trochę śmieci walających się po podłodze. Gdy większość mieszkańców opuszczała miasto – a musiało tak być, bo część budynków stoi pusta – to naj­wyraźniej się nie śpieszyła, ponieważ zostawili po sobie porządek. W domach nie ma już nic ciekawego.

Kiedy mijam jeden z narożnych gmachów, coś przykuwa jednak mój wzrok. Pomieszczenie za szybą jest opustoszałe, tak jak poprzednie, ale w środku coś się żarzy – pojedynczy węgielek.

Zatrzymuję się ze zmarszczonymi brwiami przed oknem i próbuję je otworzyć. Naj­pierw nie chce ustąpić, ale ruszam trochę framugą i w końcu podjeżdża do góry. Wsuwam głowę i ramiona, potem nogi i spadam bezwładnie na podłogę. Zdzieram sobie łokcie.

Wewnątrz pachnie czymś gotowanym, dymem i potem. Idę powoli w stronę węgielka i nasłuchuję głosów, które uprzedziłyby mnie o obecności bezfrakcyjnych, ale wokół panuje cisza.

W następnym pokoju okna są czarne od farby i brudu, ale trochę światła tu dociera, widzę więc porozstawiane wszędzie prycze i stare puszki z zaschniętymi resztkami jedzenia. Na środku stoi mały grill węglowy. Większość węgli jest już biała i wypalona, ale jeden jeszcze się żarzy – znak, że ten, kto tu był, wyszedł niedawno. A sądząc po zapachu i liczbie starych puszek i koców, nie była to jedna osoba, tylko spora grupa.

Zawsze słyszałem, że bezfrakcyjni nie tworzą społeczności, że żyją w izolacji. Patrzę na to miejsce i zastanawiam się, jak mogłem w coś takiego uwierzyć. Dlaczego nie mieliby zbierać się w grupy tak jak my? Przecież taka jest nasza natura.

– Co ty tu robisz? – pyta jakiś głos.

Poraża mnie jak prąd. Odwracam się szybko i widzę w sąsiednim pokoju umazanego faceta o ziemistej cerze. Wyciera ręce w obszarpany ręcznik.

– Ja tylko… – Patrzę na grill. – Zobaczyłem ogień. Chciałem sprawdzić, czy wszystko w porządku.

– Aha.

Wsuwa róg ręcznika do tylnej kieszeni. Ma na sobie czarne spodnie Prawości, połatane niebies­kim materiałem Erudycji, a do tego szarą koszulę Altruizmu, taką samą jak moja. Jest chudy jak szczapa, ale wygląda na silnego. Przynajmniej na tyle, żeby mnie skrzywdzić, ale nie sądzę, by to zrobił.

– W takim razie dzięki – odpowiada. – Ale nic się nie pali.

– Widzę. Co to za miejsce?

– Mój dom – mówi z zimnym uśmiechem. Brakuje mu jednego zęba. – Gdybym wiedział, że będę miał gości, tobym tu trochę ogarnął.

Patrzę na walające się puszki.

– Chyba nieźle się wiercisz w nocy, skoro potrzeba ci aż tyle koców.

– Nigdy nie spotkałem równie ciekawskiego Sztywniaka – stwierdza. Podchodzi bliżej i marszczy brwi. – Wyglądasz znajomo.

Wiem, że na pewno go wcześniej nie widziałem, nie tam, gdzie mieszkam, w dzielnicy pełnej identycznych domów, w naj­bardziej mono­tonnej części miasta, wśród ludzi w identycznych szarych ubraniach, z identycznymi krótkimi włosami. Nagle uświadamiam sobie, że choć ojciec stara się mnie trzymać w ukryciu, przecież jest przywódcą rady, jednym z naj­ważniejszych ludzi w mieście, a ja jestem do niego podobny.

– Przepraszam, że cię niepokoiłem – odzywam się jak stuprocentowy Altruista. – Pójdę już.

– Wiem – wypala nagle facet. – Jesteś synem Evelyn Eaton, zgadza się?

Sztywnieję na dźwięk jej imienia. Nie słyszałem go od lat, bo ojciec go nie wymawia i udaje, że nie słyszy, gdy pada z ust innych. Dziwnie się czuję, będąc z nią znów związany, nawet jeśli ten związek sprowadza się jedynie do fizycznego podobieństwa – to tak, jakbym włożył stare ubranie, z którego już dawno wyrosłem.

– Skąd wiesz?

Musiał dobrze ją znać, żeby rozpoznać we mnie rysy matki. Mam jaśniejszą karnację i niebies­kie oczy, a nie ciemnobrązowe jak ona. Większość ludzi nie przygląda się wystarczająco dokładnie, żeby dostrzec wszystkie podobieństwa: długie palce, orle nosy, proste brwi, często zmarszczone.

Waha się chwilę.

– Czasem pracowała jako wolontariuszka. Rozdawała jedzenie, koce i ubrania. Miała charakterystyczną twarz. Poza tym była żoną przywódcy rady. Chyba wszyscy ją znali?

Czasem wiem, że ktoś kłamie – wtedy specyficznie odczuwam słowa, jakby było w nich coś niewłaściwego. Pewnie podobnie czuje się Erudytka, kiedy czyta niepoprawnie sformułowane zdanie.

W jakikolwiek jednak sposób ten człowiek poznał moją matkę, nie stało się to podczas jedno­razowego wręczania puszki z zupą. Ale się nie czepiam, bo bardzo chcę usłyszeć o niej coś więcej.

– Wiesz, że ona nie żyje? – pytam. – Od wielu lat.

– Nie, nie wiedziałem. – Usta wykrzywiają mu się lekko. – Przykro mi.

Dziwnie mi w tym zawilgoconym miejscu, w którym pachnie ludźmi i dymem, wśród pustych puszek, w otoczeniu przywodzącym na myśl biedę i niezdolność do adaptacji. Ale to miejsce ma też w sobie coś pociągającego: wolność, odrzucenie arbitralnych ról, które sobie narzuciliśmy.

– Jutro jest pewnie Ceremonia, skoro masz taką zmartwioną minę – stwierdza nieznajomy. – Jaka frakcja ci wyszła?

– Nie wolno mi o tym nikomu mówić – odpowiadam odruchowo.

– Ale ja jestem nikim. Na tym polega bezfrakcyjność.

Milczę. Zakaz wyjawiania wyników testu przynależności lub jakichkolwiek innych tajemnic jest we mnie mocno wdrukowany i codziennie wnika coraz głębiej. Nie da się tego zmienić ot tak, na zawołanie.

– Rozumiem, zasady to zasady – kwituje bezfrakcyjny, jakbym sprawił mu zawód. – Twoja matka powiedziała mi kiedyś, że do Altruizmu rzuciła ją siła bezwładności. Że poszła po linii naj­mniejszego oporu. – Wzrusza ramionami. – Ale uwierz mi, Eaton, warto stawiać opór.

Ogarnia mnie nagły gniew. Nie powinien mówić o mojej matce, tak jakby była mu bliższa niż mnie, nie powinien podważać wiarygodności moich wspomnień, tylko dlatego że matka dała mu kiedyś jedzenie. W ogóle nie powinien się odzywać – jest nikim, jest bezfrakcyjny, wyjęty poza nawias społeczeństwa, nic nie znaczy.

– Czyżby? – odpowiadam. – Zobacz, dokąd zaprowadził cię twój opór. Jesz żarcie z puszek i mieszkasz w ruderze. Dla mnie to nic fajnego. – Ruszam do drzwi, którymi wszedł mężczyzna. Wiem, że gdzieś tam znajdę wyjście z budynku: nieważne, gdzie mnie wyprowadzi, byle tylko jak naj­szybciej się stąd wydostać.

Lawiruję między kocami, starając się po nich nie deptać. Gdy jestem już na korytarzu, facet rzuca:

– Wolę jeść żarcie z puszki, niż dusić się we frakcji.

Nie odwracam się.

*

Po powrocie do domu siadam na schodach i przez kilka minut głęboko wdycham chłodne wiosenne powietrze.

To matka nauczyła mnie wykradać takie chwile – chwile wolności. Wymykała się po zmroku za drzwi, gdy ojciec już spał, i zakradała się z powrotem, gdy słońce pojawiało się za budynkami. Robiła to nawet przy nas: stała nad zlewem z zamkniętymi oczami tak nieobecna, że nawet nie słyszała, że coś do niej mówię.

Ale nauczyłem się od niej jeszcze czegoś: że chwile wolności zawsze muszą się skończyć.

Wstaję, otrzepuję szare spodnie z cementowego pyłu i otwieram drzwi. Ojciec siedzi w głębokim fotelu w salonie, pochłonięty papierkową robotą. Prostuję się, by znów nie marudził, że się garbię. Idę w kierunku schodów. Może uda mi się niepostrzeżenie przed­ostać do swojego pokoju.

– Jak ci poszedł test przynależności? – pyta i pokazuje, żebym usiadł na kanapie.

Ostrożnie robię krok nad stosem papierów leżących na dywanie. Siadam we wskazanym miejscu, na samym brzegu, żeby móc szybko wstać.

– A więc? – Ojciec zdejmuje okulary i patrzy na mnie wyczekująco. Słyszę w jego głosie napięcie, które pojawia się zawsze po ciężkim dniu w pracy. Muszę uważać. – Jaki był twój wynik?

Nie przychodzi mi nawet do głowy, żeby mu nie odpowiedzieć.

– Altruizm.

– I nic więcej?

Marszczę brwi.

– Nie. Oczywiście, że nie.

– Co to za miny? – pyta, a z mojego czoła natychmiast znikają zmarszczki. – W czasie testu nie działo się nic dziwnego?

W czasie testu miałem świadomość, gdzie jestem. Wiedziałem, że choć wydaje mi się, że stoję w szkolnej stołówce, to tak naprawdę leżę bez czucia na leżance w pomieszczeniu testowym, a moje ciało jest podłączone kablami do jakiegoś urządzenia. To było dziwne uczucie. Ale nie chcę teraz o tym rozmawiać z ojcem, nie w momencie gdy pod wpływem stresu zaczyna w nim wzbierać fala wściekłości.

– Nie – odpowiadam.

– Nie kłam. – Zamyka moją rękę w żelaznym uścis­ku.

Nie patrzę mu w oczy.

– Nie kłamię. Wyszedł mi Altruizm, zgodnie z przewidywaniami. Kobieta przeprowadzająca test nawet na mnie nie spojrzała, jak wychodziłem. Przysięgam.

Ojciec puszcza mnie. W miejscu, w którym zacis­kał dłoń, czuję pulsowanie bólu.

– To dobrze – stwierdza. – Na pewno musisz sobie sporo przemyśleć. Idź do siebie.

– Dobrze, ojcze.

Wstaję i z ulgą idę do drzwi.

– Aha – odzywa się jeszcze. – Wieczorem przyjdzie paru członków rady, więc zjedz kolację wcześniej.

– Dobrze, ojcze.

*

Przed zachodem słońca biorę z szafek i lodówki jedzenie: dwie bułki i surowe marchewki, jeszcze z nacią, kawałek sera, jabłko, resztkę kurczaka bez przypraw. Jedzenie smakuje zawsze tak samo: jak ziemista papka. Cały czas obserwuję drzwi, żeby nie natknąć się na współ­pracowników ojca. Nie byłby zadowolony, gdyby mnie zobaczyli.

Pierwszy członek rady zjawia się pod domem akurat wtedy, gdy kończę nalewać wodę do szklanki. Czmycham przez salon, zanim ojciec dochodzi do drzwi. Docieram do schodów. Czeka z ręką na klamce i patrząc na mnie spod uniesionych brwi, pokazuje, żebym zmiatał na górę, więc szybko wbiegam, a on otwiera.

– Dobry wieczór, Marcusie. – Rozpoznaję głos Andrew Priora. To jeden z naj­bliższych znajomych ojca z pracy, co nic nie znaczy, bo tak naprawdę nikt nie zna mojego ojca, nawet ja.

Patrzę ze szczytu schodów, jak Andrew wyciera buty. Widuję go czasem z rodziną. Idealna altruistyczna komórka społeczna. Natalie i Andrew, ich syn i córka – choć nie są bliźniętami, oboje są ode mnie dwa lata młodsi – idą statecznie ulicą i kiwają głowami mijanym ludziom. Natalie koordynuje w Altruizmie pracę wolontariuszy na rzecz bezfrakcyjnych – matka musiała ją znać, choć raczej nie brała udziału w życiu społecznym Altruizmu. Tak jak ja, wolała zachowywać swoje tajemnice dla siebie, zamykać je w czterech ścianach naszego domu.

Andrew patrzy mi w oczy, więc odwracam się i szybko biegnę do swojego pokoju. Zamykam za sobą drzwi.

Mój pokój na pierwszy rzut oka jest równie skąpo wyposażony i równie porządnie wysprzątany jak pokój każdego innego członka Altruizmu. Szara pościel i koce są schludnie ułożone na cienkim materacu, a podręczniki ustawione w równiutką wieżę na biurku ze sklejki. Pod oknem, przez które wieczorem wpadają tylko pojedyncze promienie słońca, stoi nieduża komoda z kilkoma identycznymi zestawami ubrań. Za oknem widać sąsiedni dom, dokładnie taki sam jak mój, tylko przesunięty półtora metra na wschód.

Domyś­lam się, w jaki sposób siła bezwładu rzuciła Evelyn do Altruizmu, o ile rzeczywiście moja matka powiedziała coś takiego tamtemu człowiekowi. Zdaję sobie sprawę, że ze mną może się stać podobnie, gdy jutro będę stać z nożem w ręce wśród mis wypełnionych tym, co symbolizuje każdą z frakcji. Są cztery frakcje, których nie znam, którym nie ufam i których postępowania nie rozumiem, i tylko jedna znajoma, przewidywalna, zrozumiała. Nawet jeśli wybór Altruizmu nie zapewni mi pełni szczęścia, to przynajmniej da komfort psychiczny.

Siadam na brzegu łóżka. Nie, wcale nie – pojawia się myśl, ale ją tłumię, bo wiem, skąd się wzięła: z dziecinnej części mnie, która boi się człowieka brylującego w tej chwili w salonie. Człowieka, którego pięść znam lepiej niż ramiona.

Sprawdzam, czy drzwi są zamknięte, i na wszelki wypadek blokuję klamkę krzesłem. Kucam przy łóżku i wyciągam spod niego kufer.

Matka dała mi go, gdy byłem mały, i powiedziała ojcu, że ten pojemnik się przyda do przechowywania zapasowych koców i że znalazła go w jakimś zaułku. Ale kiedy wstawiła go do mojego pokoju, wcale nie włożyła do środka koców. Zamknęła drzwi, przyłożyła palec do ust i położyła kufer na łóżku.

W środku znajdowała się niebies­ka rzeźba. Wyglądała jak wodospad, ale tak naprawdę była ze szkła, idealnie przejrzystego, gładkiego, nies­kazitelnego.

– Do czego to jest? – spytałem wtedy.

– Do niczego konkretnego – odpowiedziała i posłała mi uśmiech, tylko taki pełen napięcia, jakby się czegoś bała. – Ale dzięki temu można poczuć coś tutaj. – Poklepała się po piersi, tuż powyżej mostka. – Piękne przed­mioty mają czasem taką moc.

Od tego czasu gromadziłem w kufrze rzeczy, które inni uznaliby za bezużyteczne: stare oprawki okularów, kawałki płyt głównych z komputerów, świece zapłonowe, wyrwane kable, utrąconą szyjkę zielonej butelki, zardzewiałe ostrze noża. Nie wiem, czy mama uznałaby je za piękne lub czy były piękne nawet dla mnie, ale w każdej z tych rzeczy widziałem to samo, co w rzeźbie: tajemnicę. To był skarb, choćby tylko dlatego że inni go nie doceniali.

Zamiast zastanawiać się nad wynikami testu przynależności, biorę po kolei każdy przed­miot i obracam w dłoniach, chcąc zapamiętać go w naj­drobniejszym szczególe.

*

Podrywam się, obudzony krokami Marcusa na korytarzu, tuż przed moim pokojem. Leżę na łóżku, a na materacu wokół mnie są wszystkie wyjęte skarby. Ojciec jest coraz bliżej, zwalnia, a ja zgarniam świece zapłonowe, matryce komputerowe i kable i szybko wrzucam je do kufra. Zamykam go na klucz, który chowam w kieszeni. W ostatniej chwili, gdy gałka zaczyna się obracać, widzę, że nie schowałem rzeźby. Wpycham ją więc pod poduszkę i wsuwam kufer pod łóżko.

Rzucam się do drzwi, żeby je odblokować.

Ojciec wchodzi do środka i patrzy na mnie podejrzliwie.

– Co tu robiło to krzesło? – pyta. – Postawiłeś je przy drzwiach, żebym nie mógł wejść?

– Nie, ojcze.

– Już drugi raz mnie dziś okłamujesz – zauważa Marcus. – Nie tak cię wychowałem.

– Ja… – Nic mi nie przychodzi do głowy, więc zamykam usta i odnoszę krzesło na miejsce przy biurku, tuż za równiutkim stosem podręczników szkolnych.

– Czego miałem nie zobaczyć? Co tu robiłeś?

Mocno ścis­kam oparcie krzesła i wbijam wzrok w książki.

– Nic – odpowiadam cicho.

– To już trzecie kłamstwo – stwierdza głosem cichym, ale ostrym jak brzytwa. Robi krok w moją stronę, a ja cofam się instynktownie. Ale zamiast mnie złapać, pochyla się i wyciąga spod łóżka kufer. Próbuje go otworzyć, wieko jednak nie ustępuje.

W brzuchu pulsuje mi strach; jest jak dźgnięcia nożem. Mnę w dłoniach brzeg koszuli, ale nie czuję własnych palców.

– Twoja matka twierdziła, że to pudło na koce – odzywa się. – Że jest ci zimno w nocy. Ale zawsze mnie zastanawiało, po co zamykać koce na klucz?

Wyciąga otwartą dłoń i unosi brwi. Wiem, czego chce – klucza. I muszę go dać, bo ojciec potrafi rozpoznać, kiedy kłamię. Potrafi rozpoznać wszystko, co się we mnie dzieje. Sięgam do kieszeni i kładę mu klucz na ręce. Teraz nie czuję już całego ramienia i mam problemy z oddychaniem: łapię płytkie wdechy, jak zawsze przed wybuchem ojca.

Zamykam oczy, a Marcus otwiera skrzynię.

– Co to jest? – Grzebie powoli w zawartości kufra, niedbale przerzucając rzeczy. Wyjmuje je po kolei i cis­ka nimi we mnie. – Na co ci to albo to…?!

Kulę się raz za razem i nie wiem, co odpowiedzieć. Nie potrzebuję tych rzeczy. Żadnej z nich.

– To skrajne pobłażanie sobie! – wrzeszczy ojciec i zrzuca kufer z łóżka, cała zawartość rozsypuje się po podłodze. – Te rzeczy zatruwają nasz dom egoizmem!

Teraz nie czuję twarzy.

Silne dłonie trafiają mnie w pierś. Zataczam się do tyłu i wpadam na komodę. Ojciec bierze zamach, żeby mnie uderzyć, ale z zaciśniętym ze strachu gardłem mówię:

– Ceremonia Wyboru, tato!

Nieruchomieje z ręką w powietrzu, a ja kulę się, napierając z całych sił na komodę. Wzrok całkiem mi się zamazał, nic nie widzę. Ojciec zwykle stara się bić, tak żeby nie zostawiać mi na twarzy siniaków, zwłaszcza przed takim dniem jak jutrzejszy, kiedy mnóstwo osób będzie patrzeć, jak dokonuję wyboru.

Opuszcza rękę i przez chwilę mam nadzieję, że to koniec ataku, że powstrzymał swój gniew. Ale nagle nakazuje:

– Nie ruszaj się stąd.

Osuwam się bezwładnie i siadam pod komodą. Dobrze wiem, że nie wyszedł po to, żeby wszystko przemyśleć, że nie wróci z przeprosinami, bo nigdy nie przeprasza.

Wróci z pas­kiem. Pręgi, które zostawi mi na plecach, będzie można łatwo zakryć koszulą, a ból zamas­kować odpowiednią miną, jak na posłusznego Altruistę przystało.

Odwracam się, zaczynam się trząść. Zacis­kam ręce na brzegu komody i czekam.

*

W nocy śpię na brzuchu, ból wżera się w każdą myśl, podłoga jest zawalona zniszczonymi skarbami ze skrzyni. Ojciec bił mnie tak mocno, że musiałem w końcu włożyć do ust zaciśniętą pięść, żeby stłumić krzyk. Potem zaczął deptać wszystkie moje rzeczy tak długo, aż je w końcu rozwalił lub całkiem zdeformował, a następnie cisnął skrzynią o ścianę – potężne wieko oderwało się od zawiasów.

W głowie pojawia mi się myśl: jeśli wybierzesz Altruizm, nigdy się od niego nie uwolnisz.

Chowam twarz w poduszkę.

Nie jestem wystarczająco silny, żeby się sprzeciwić bezwładności Altruizmu, żeby uwolnić się od strachu, który każe mi iść wytyczoną przez ojca drogą.

_Dalsza część w wersji pełnej_