Cztery pory magii - ebook

WSTĘP

Czasami najlepsze pomysły przychodzą same, zakradają się cichutko i szepczą do ucha: a może by tak? Ta antologia jest wynikiem takiego podszeptu.

Uwielbiam antologie! Jako autorka i jako czytelniczka równie mocno. Sęk w tym (a zawsze jest jakiś sęk, bo mało co w życiu jest bezsęczne), że zwykle wiążą się one z ograniczeniami. A najważniejszym z nich jest liczba znaków. Opowiadania mają być krótkie, bo kiedy autorów cała gromada, objętość maszynopisu szybko dobija do „optymalnej” do wydania. Trochę za szybko, jak dla mnie.

Co poradzić, lubię długie opowiadania. Takie, które są już sporym kawałkiem historii, a nie obrazkiem czy szkicem. Opowiadania, które mają konkretne fabuły i bohaterów solidnie wydłubanych z pnia, a nie ledwie muśniętych. Standardowe czterdzieści tysięcy znaków to trochę za mało. I tu autorka i czytelniczka we mnie zgadzają się w pełni.

A gdyby tak nie ustawić limitu na czterdziestu tysiącach? A gdyby to było sto tysięcy? Ładna, okrąglutka liczba. I dajmy na to cztery autorki – bo to da akurat taką ładną książkę, solidną, ale jeszcze nie zagrażającą swoją opasłością nadgarstkom...

A gdyby tak, cudowna myśl, zaprosić do tej antologii autorki, na których teksty i tak czekam jak wygłodzony pelikan? Czytelnicze działanie proaktywne, bądź zmianą, której potrzebujesz w świecie!

Tak to się zaczęło. Lista autorek była oczywista – Marta Kisiel, Magda Kubasiewicz i Milena Wójtowicz. Oczywiście można by ją rozszerzać o wiele innych, ale dla tej szerszej listy mamy projekty Hardej Hordy, a w ich ramach powstały już trzy nasze wspólne antologie.

Autorki chętnie się zgodziły. Wydawnictwo SQN było zainteresowane. Maszyna ruszyła!

Przez chwilę główkowałyśmy nad tematem – bo porządna antologia potrzebuje tematu – czegoś, co spina pisane do niej teksty klamrą celowości. Magda Kubasiewicz zaproponowała cztery pory roku, po jednej dla każdej – oczywiście, że z miejsca zaklepałam jesień, Marta Kisiel zimę, a Milena i Magda bez kłótni podzieliły się latem i wiosną.

I tak powstała antologia CZTERY PORY MAGII.

Milena Wójtowicz serwuje czytelnikom fantastyczne, bardzo polskie wesele. Ewa i Sabinka, znane już czytelnikom bohaterki Wójtowicz, muszą się zmierzyć ze skandalicznym brakiem komunikacji i różnicami kulturowymi w rodzinach pana i panny młodych, które zagrażają nie tylko idealnemu przebiegowi imprezy (cel nadrzędny organizatorki ślubów, Ewy) ale i życiu gości. Jest intensywnie, zabawnie i nie bez nuty BHP, jak to u Wójtowicz.

Magda Kubasiewicz serwuje czytelnikowi lato tak sugestywne i upalne, że czytelniczki w pewnym wieku mogą przez chwilę sądzić, że oto w ich życiu zagościły uderzenia gorąca! Młoda Sara i jej towarzysz Boreasz trafiają na wieś, która desperacko potrzebuje czarownicy, by ta zajęła się dręczącym mieszkańców problemem. Są skorzy jej zapłacić, dużo oporniej przychodzą im szczere odpowiedzi na pytania Sary. Nic w tej historii nie jest sielankowe i letnie – gorące emocje, mroczna historia i trudne rozwiązania.

Ja serwuję wyjątkowo ponury listopad. Dora Wilk nie spodziewa się po nim niczego dobrego, a i tak zaskoczy ją to, jak nieprzyjemny może być. Sprawa sprzed lat wraca czkawką, a gdy znika kolejne dziecko, przestaje być „starą sprawą”. A Dora mierzy się nie tylko z tajemnicą, ale i ze swoim poprzednikiem na stołku Namiestnika. I, oczywiście, nadal nie mieszczę się w limicie znaków, ale tym razem to nie był dramat.

Wreszcie Marta Kisiel w iście szampańskim i sylwestrowym nastroju planuje hipotetyczny zgon. Hipotetyczny, by zapobiec innemu, również hipotetycznemu, ale już na serio. Całkiem nowa kompania bohaterek i bohaterów, która, jak wieść niesie, przyjechała od razu z walizką pomysłów i rozgaszcza się w gabinecie Marty, nie przejmując się jej harmonogramem i planami. Są planszówki, są porady małżeńskie i, jak to u Kisiel, solidna dawka szajby.

Czy to przez nasze rozmowy o zbiorku nasze głowy synchronicznie zaczęły nawiedzać słowiańskie (i nie tylko!) demony? Któż to wie? Jedno jest pewne – zyskały solidną reprezentację w naszych opowiadaniach.

Widać każda pora roku ma swoją magię, a każda bohaterka – swoje demony…

Aneta JadowskaTo był maj*

To miał być maj.

Miało być zielono, słonecznie, miały kwitnąć bzy i mlecze, a błękitne niebo odbijać się w tafli jeziora. Mieli stać na brzegu, pod drzewem, i przysięgać sobie miłość i wierność na zawsze: przed światem, urzędnikiem stanu cywilnego i gronem najbliższych. On ubrany w jasny garnitur i koszulę bez krawata, Ona – w prostą, długą sukienkę. Oboje boso. Wyszeptaliby do siebie całą swoją miłość, a wiatr poniósłby ich słowa hen, aż po kres świata.

Wieczorem bawiliby się przy ognisku, śmiali, tańczyli, a potem jedli kiełbaski, siedząc na kocach. Iskry leciałyby w górę, niosąc świadectwo ich szczęścia hen, do nieba.

Byłoby idealnie.

*

Był marzec.

Zima niby odeszła, ociągając się, ale czuć było, że jeszcze została jedną nogą przed progiem niczym marudzący gość. Wiosna nie mogła się zdecydować, czy już przyjść, czy, jak to ostatnimi czasy bywało, odwlekać swoje nadejście jak długo się da, by potem tylko błysnąć przed nagłą eksplozją lata.

Trawa dopiero zaczynała się zielenić, pierwsze pąki lękliwie wychylały się z gałęzi, chowając się przed możliwymi przymrozkami, niebo było szare i szara była tafla Jeziora Turawskiego, jeszcze miejscami pokryta cienką warstwą topniejącego lodu.

Ale marzec miał w nazwie literkę „r”, a branie ślubu w miesiącu z literką „r”, zdaniem przyszłej teściowej Karoliny, wróżyło powodzenie w małżeństwie.

Zdaniem Karoliny Strugi – nie żeby ktoś o nie pytał – fakt, że jej własny, osobisty narzeczony najpierw entuzjastycznie planował wymarzoną ceremonię majową, w otoczeniu zieleni i błękitu, w ciepłym blasku słońca, a z każdą rozmową z mamusią coraz bardziej zaczynał słuchać jej życzeń, zamiast realizować marzenie przyszłej żony, wróżył małżeństwu jak najgorzej.

Oczywiście istniały inne, ciepłe miesiące z literą „r” – ale w czerwcu siostra pana młodego miała egzaminy (bardzo ważne, Karolinko, to medycyna!), w sierpniu był już zaplanowany zjazd rodzinny w Czechach (taka tradycja, Karolinko, musimy was wcześniej obżenić, żebyś też mogła wziąć udział!), we wrześniu była sesja poprawkowa (oczywiście, że wierzymy, że Zuzanna wszystko zda w terminie, ale sama rozumiesz, Karolinko, to medycyna, nie możemy jej obciążać dodatkowo, gdyby się okazało, że będzie musiała powtórzyć egzamin), w październiku ojciec pana młodego miał jakieś szalenie ważne targi branżowe (rozumiesz, Karolinko, to naprawdę ważny miesiąc, a on chciałby móc się całkowicie skoncentrować na ślubie syna), a grudzień odpadał, bo przecież chciałaś, Karolinko, ciepły miesiąc! Organizatorka też była pomysłem przyszłej teściowej. Twierdziła, że Eva’s Events to była firma, z którą po prostu należało współpracować, jeśli chciało się zorganizować wydarzenie na odpowiednim poziomie. Karolina nie była pewna, jaki poziom był tym odpowiednim, ale podejrzewała, że ten dla niej niedostępny.

Każde kolejne spotkanie z Ewą Ewent utwierdzało ją w tym przekonaniu.

Oczywiście, mogła się pocieszać, że do poziomu prezentowanego przez organizatorkę nie dorastał zapewne nikt, łącznie z Marzeną Kłobucką.

Ewa była piękna niczym porcelanowa lalka, ubierała się w ciuchy zwodniczo proste, a w rzeczywistości tak stylowe, że księżna Kate wyglądałaby przy niej jak nieudolnie aspirująca do elegancji krewna bez gustu i smaku. Każdego dnia, przy każdym spotkaniu, Ewa Ewent prezentowała się idealnie, od stóp odzianych w markowe szpilki, przez kostiumy w eleganckich odcieniach szarości i błękitu, aż po misternie zaplecione w warkocz włosy tak jasne, że niemal białe.

Śluby i wesela przez nią organizowane też były idealne – tak mówili wszyscy, a Karolina nie miała powodu, by im nie wierzyć. Ewa ogarniała całość – od koloru serwetek przez kolejność piosenek na playliście aż po wycieraczkę, na wypadek gdyby goście mieli zabłocone buty. Chodziły plotki, że miała nawet ze sobą zapasową suknię w neutralnym kolorze, w razie gdyby któraś z pań poza panną młodą pojawiła się w bieli i trzeba ją było stanowczo nakłonić do zmiany stylizacji. Ewa niczego nie pozostawiała przypadkowi. Każdy jeden detal był dopracowany, na każdą ewentualność miała plan awaryjny.

Karolina mogła być pewna, że jej ślub i wesele będą perfekcyjne – Marzena Kłobucka przychyliłaby swoim dzieciom nieba i ściągnęła gwiazdkę z nieba, byle tylko były szczęśliwe.

Perfekcyjne – tylko nie takie, jak Karolina sobie wymarzyła. Ta świadomość była jak drzazga w sercu, okruch lodu, który sprawiał, że chociaż uśmiechała się, potakiwała, podziwiała, to tak naprawdę miała ochotę krzyczeć, uciekać, zostawić to wszystko za sobą.

Brakowało jej jednak pewności, czy jej narzeczony uciekłby razem z nią.

To bolało najbardziej, bardziej niż bukiet z róż (chciała gipsówkę, ale podobno była zbyt pospolita, a przecież chcemy zrobić dobre wrażenie na gościach, prawda, Karolinko?), niż serwetki i pokrowce na krzesła w kolorze figowym (chciała odcień „tancerz chmur”, ale całość byłaby zbyt mdła, Karolinko, z twoją niewyrazistą urodą musimy postawić na mocniejsze akcenty), niż kaczka w pomarańczach (kiełbaski z ogniska? Doprawdy, Karolinko, to poważne przyjęcie dla dorosłych ludzi przyzwyczajonych do pewnego poziomu). Była pewna, że Darek ją kochał… ale czy aż tak?

Gdyby Karolina miała więcej odwagi, może tupnęłaby nogą, może przypomniałaby narzeczonemu, że to ich ślub, a nie przyjęcie dla jego matki, może nawet postawiłaby ultimatum. Ale już dawno pogodziła się z gorzką prawdą – była tchórzem. Bała się zostać sama. Bała się życia bez Darka. Bała się, że jej złudzenia, że jest dla niego najważniejsza, całkiem się rozwieją. Więc mówiła sobie, że to tylko jeden dzień. Że oczywiście, że chcą też sprawić przyjemność rodzinom (jego rodzinie – jej tacie było wszystko jedno, jaki będzie ślub, byleby Karolcia była szczęśliwa, a poza nim nikogo więcej nie miała). Że będzie idealnie i przecież o to właśnie chodzi – żeby ten dzień był perfekcyjny. A teraz nie wiedziała, czy ma płakać, czy może śmiać się histerycznie, bo był poranek dnia jej ślubu, a Karolina odkryła, że nagle to, że nic nie jest tak, jak to sobie wymarzyła, przestało mieć znaczenie.

I tak nic z tego nie zobaczy, bo w dniu swojego ślubu nie będzie ani szczęśliwa, ani nieszczęśliwa, tylko nieodwołalnie martwa.

Weselny pyton**

Karolina rzadko myślała o śmierci. Nie zastanawiała się, kiedy ją czeka i jaka będzie, gdy już przyjdzie. Ale gdyby kiedykolwiek przyszło jej zgadywać, jak opuści ten świat, to powiedziałaby, że umrze ze starości. Może na raka. Może, jeśli będzie miała naprawdę straszliwego pecha, napotka kiedyś na swojej drodze łowcę.

Przenigdy nie przyszło jej do głowy, że śmierć dopadnie ją w dniu ślubu i że jej zgubą będzie wielki beznogi gad.

A tymczasem wąż pełzł ku Karolinie i zaraz wszystko miało się skończyć.

Był ogromny, niczym anakonda z horroru. Mógłby bez problemu owinąć się wokół niej i ją zgnieść albo otworzyć tę swoją ogromną paszczę i połknąć ją w całości.

I po prostu wiedziała, że ten potwór właśnie to zamierza zrobić.

Powinna była uciekać, krzyczeć, robić cokolwiek, ale stała jak sparaliżowana, nie mogąc odnaleźć głosu, patrząc na straszliwe żółte ślepia i czekając na śmierć. Czuła, że po policzkach spływają jej łzy żalu. Może za tym, że wszystko się skończy, może za tym, że nie nazwie Darka mężem, może dlatego, że nie uciekła z tego gniazda żmij, gdy tylko zobaczyła pierwsze mignięcie łusek na szyi przyszłej teściowej.

Głupia, głupia, myślała, że w tym świecie ludzi to może i lepiej, że znaleźli się nawzajem, ona rusałka, on wij. Może żadne nie powiedziało tego głośno, ale mieli cichą umowę, że dalej pójdą przez życie razem, inni, ale podobni. Oboje wszak wywodzili się z bagien, oboje mogli nosić miano potworów.

Ale nie, wije nie chciały wśród swoich wodnej panny. Albo po prostu nie chciały jej – mdłej, ugodowej Karoliny. I czekały do ostatniej chwili, by uderzyć.

Żmij był już tak, tak blisko.

Nagle otworzyły się drzwi i stanęła w nich organizatorka. Mimo wczesnej pory i panującej na zewnątrz wilgoci prezentowała się, jakby dopiero co wyszła z salonu fryzjerskiego – każdy jeden jasny włos był na swoim miejscu. Makijaż miała absolutnie nienaganny, a na nogawkach szarych spodni nie było nawet jednej plamki błota – prawdziwy wyczyn w takim miejscu jak ośrodek wędkarski, gdzie część dróg była niby ubita, ale w rzeczywistości ziemia rozmiękła od topiącego się śniegu.

Wąż odwrócił łeb ku Ewie, a Karolina poczuła, jakby niewidzialne kajdany, które trzymały ją w miejscu, nagle puściły. Mogła się ruszać, mogła mówić – ale teraz, gdy nie paraliżowała jej moc wija, pętał ją strach.

Pisnęła, przerażona. Umrą tu teraz razem, ona, niedoszła, niedoskonała panna młoda i piękna, zawsze poukładana organizatorka jej wesela. A potem ten potwór je pożre i ani po jednej, ani po drugiej nie zostanie nawet ślad.

– Nie – oznajmiła zimno Ewa Ewent, zupełnie jakby czytała jej w myślach.

Jej głos wyrwał Karolinę z transu. Spojrzała na jasnowłosą kobietę, szukając sensu jej słów. Żmij zasyczał.

– Nie – powtórzyła Ewa. – Na moich ślubach panny młode nie giną przed ceremonią. To potem źle wygląda w portfolio.

Cofnęła się, zupełnie obojętna na hipnotyzujący wzrok gada. Karolina widziała przez otwarte drzwi, jak organizatorka podchodzi do pieńka przed domkiem, tam, gdzie jeszcze wczoraj dla żartu kuzyni Darka robili konkurs rąbania drewna. Ewa chwyciła siekierę w dłoń i z wdziękiem, jakby szła po wybiegu, a nie po rozmokłej trawie, wróciła do domku letniskowego. Wąż i panna młoda patrzyli, jak wchodzi przez otwarte drzwi, oboje jakby zaczarowani, a może tylko zaskoczeni. Organizatorka zupełnie nie zwracała uwagi na ich stupor. Płynnie, nie zwalniając kroku, wzięła zamach siekierą i jednym precyzyjnym ciosem odrąbała gadowi łeb.

Krew prysnęła na podłogę, na ściany, na ciemnoszary garnitur Ewy, na szlafrok Karoliny i na pokrowiec, w którym była suknia ślubna. Wszystko, wszystko w małym domku było zbryzgane posoką, a kałuża czerwieni wylewała się z bezgłowego cielska, wsiąkała pomiędzy deski podłogi i pewnie kapała z nich na ziemię, wsiąkając razem ze śniegiem głęboko, głęboko…

– Spokojnie, jest nieprzepuszczalny.

Karolina zamrugała. Krew wija była jak jego oczy, zahipnotyzowała ją na chwilę, zauroczyła i oderwała od świata. A może to nie była krew, tylko panika, strach wzbierający falami i porywający ze sobą, teraz, kiedy zdała sobie sprawę, co właśnie się stało, co stać się mogło. Słowa Ewent gwałtownie przywróciły ją do rzeczywistości, wypchnęły ją z morza lęku na stały ląd.

– Co? – wydusiła z siebie.

– Pokrowiec. Nic nie przepuści, sukni nic się nie stało.

Fale paniki wróciły i przyniosły ze sobą histeryczny śmiech. Wszystko było w porządku, sukni nic się nie stało! Pal licho martwego wija, pal licho czerwone ściany, to, że pannę młodą właśnie próbował zamordować ktoś z rodziny pana młodego, a organizatorka wesela ucięła mu łeb. Grunt, że suknia dalej była biała!

Struga zgięła się w pół, wyrzucając z siebie ten dziwny ni to jęk, ni to szloch. Długie włosy niemal zamoczyła w rozlewającej się na podłodze krwi. Dopiero w ostatniej chwili zauważyła, co jej grozi, i wyprostowała się gwałtownie.

– Histeryzuj, ale bez płaczu. Jak spuchniesz, to będzie dużo roboty z szykowaniem twarzy pod makijaż, a czas nam się właśnie skurczył, trzeba się go jeszcze będzie pozbyć. – Organizatorka szturchnęła truchło czubkiem pantofla.

– Co? – powtórzyła Karolina. – Ale… on… prawie… a potem ty… i jeszcze suknia?

– Sukni nic nie jest – przypomniała Ewa. – A ja mam jasno ustalone priorytety. Na czele listy jest udany ślub i udane wesele. Twoje, dziś, tutaj. Byłoby to trudne do zrealizowania, jakby pyton zeżarł pannę młodą…

– To wij – wyrwało się Karolinie. Nie powinna takich rzeczy ludziom mówić, ale Ewent powinna chyba wiedzieć, że zabiła istotę może nie ludzką, ale też niebędącą zwierzęciem. – Jestem prawie pewna, że to kuzyn matki Darka – powiedziała. – Ten z wąsem. Bogusław… Bogdan! Taki mi się śliski wydał, jak nas sobie przedstawili, ślepił na mnie tak, że się nieprzyjemnie zrobiło, ale nie myślałam…

– Zero uważności sytuacyjnej – skarciła ją organizatorka. – Myślałaś, że jesteś jedyną nienormatywną na tym weselu?

– Nie! Ale…

Struga uświadomiła sobie, co Ewa właśnie powiedziała. Czy to oznaczało, ze organizatorka jej wesela też nie była człowiekiem? Może była latawcem, a może południcą? Dolą, pilnującą, by młodym ułożyła się nowa droga życia? Wietrzycą, niosącą ze sobą chłód i zamieć, niczym prawdziwa królowa śniegu? A może topielicą, zwabioną na wesela obecnością młodych mężczyzn? Karolina ze wszystkich sił próbowała przypomnieć sobie, jakie stworzenie mogło być takie właśnie jak jasnowłosa: zimne, niewzruszone, piękne i perfekcyjne.

– Jesteś… potworem? – zapytała ostrożnie, szukając odpowiedniego słowa.

Organizatorka, wciąż z zakrwawioną siekierą opartą na ramieniu, zamarła na chwilę i rozważyła to zagadnienie.

– Tak – zadecydowała wreszcie. – Myślę, że tak mnie można określić.

Wszystko z siebie damy do utraty tchu***

Karolinie ta odpowiedź tak naprawdę niewiele wyjaśniła. Wciąż nie wiedziała, czym jest Ewa. Ale jednocześnie odczuła nagle ogromną, obezwładniającą ulgę. Wystarczyła świadomość, że nie jest w tej chwili sama, że ma obok siebie kogoś, kto tak jak ona wie, jak to jest się chować, milczeć i zapominać, kim się jest, nosić maskę i udawać człowieka, a tak naprawdę, w głębi duszy, tęsknić za falą, marzyć o pogłaskaniu rzeki i przytulać strumień wody z kranu w zamkniętej od środka łazience.

Coś takiego nie zdarzyło jej się wcześniej ani razu. Z Darkiem, krążąc wokół tematu, nie dopowiadając niczego i przemilczając wszystko, prawie wyznali sobie, kim są – a teraz zaczynała mieć wątpliwości, czy wtedy naprawdę dobrze się zrozumieli. Czy jej narzeczony myślał, że ona też jest wijem? Czy stąd to wszystko? Może faktycznie powinni się byli lepiej komunikować, zanim jeszcze stanęli na ślubnym kobiercu…

– Trzeba go będzie stąd usunąć – orzekła organizatorka. Przyglądała się krytycznie bezgłowemu wijowi, jakby próbując go zmierzyć i zważyć wzrokiem.

– Jak? Co?

– Trup krewnego fatalnie wpływa na jakość wesela. Na szczęście miał miejsce przy jednym z dalszych stolików, puste krzesło nie powinno się rzucać w oczy… Lepiej by wyglądało, jakbym je w ogóle wywaliła z planu, ale po co nam ekstra podejrzenia… Fotografa uprzedziłam, że ma takie kiksy omijać, wiec spokojnie, na zdjęciach nic nie będzie widać.

– Na zdjęciach? – powtórzyła nieco histerycznie Karolina.

Na jakich zdjęciach? Rodzina pana młodego właśnie próbowała ją zamordować, zdjęcia nie miały żadnego znaczenia! Żadnego! Karolina zamierzała odwrócić się na pięcie i uciekać, zdążyć, jeszcze zanim przyjedzie jej ojciec, zatrzymać go, by przypadkiem nie wszedł w to gniazdo wijów i nie padł ich ofiarą. A potem wyprowadzić się. Może na Mazury? Tam, gdzie są jeziora, tam, gdzie będzie mogła się ukryć.

Ewa w ogóle nie zwracała na nią uwagi, oglądała wnętrze domku, aktualnie artystycznie spryskane krwią.

– Tego od ręki się nie da posprzątać, będziesz się przebierać w drugim domku…

W drugim domku, tuż obok, rezydowały Zuzanna, siostra pana młodego, i jego kuzynka Blanka. Karolina w ogóle nie miała ochoty ich teraz widzieć, zresztą, o czym ona w ogóle myślała, przecież miała uciekać!

– Nigdzie się nie będę przebierać!

– Tak do ślubu nie pójdziesz – poinformowała ją organizatorka, wskazując na szlafrok panny młodej, puchaty, turkusowy i zachlapany krwią. – Gdybyśmy jeszcze robili tematyczne, to mogłoby ujść, ale jest klimat klasyczno-rustykalny, a nie gore horror piżama party.

– W ogóle do ślubu nie pójdę! On mnie chciał zabić, rozumiesz, zabić, to są wije, co mi w ogóle do głowy strzeliło, że się z jednym zadałam, oni to żmije, a ja jestem rusałką. Przy nich jestem nic, kompletne nic, nie przetrwam tego wesela, do ślubu nie dożyję! Zaraz mój tata przyjedzie, to człowiek jest, on nic nie wie, ja go muszę ratować! Uciekniemy stąd i ty też uciekaj, zanim ich tu więcej spełznie!

Rzuciła się do drzwi, nie zważając w ogóle na to, co ma na sobie. Ciuchy nie były ważne, gdy ratowało się własne życie.

Organizatorka zastąpiła jej drogę. To był bardzo wymowny ruch, bo wciąż trzymała w ręku siekierę.

– Oczywiście, że pójdziesz do ślubu – powiedziała spokojnie.

Karolina cofnęła się o krok. Nagle do niej dotarło, że piękna Ewa, zbryzgana krwią od szarych szpilek aż po jasne jak słoma w słońcu włosy, z ostrym narzędziem wspartym o ramię, była o wiele gorsza od wija, który ją przed chwilą próbował zaatakować.

– Pozwól mi uciec – poprosiła żałośnie. – Proszę.

– Osobiście nic do ciebie nie mam… – zaczęła organizatorka. – Nie, wróć, inaczej: ty jako osoba jesteś mi obojętna. Ale jesteś panną młodą na weselu, które ja organizuję. A moje wesela są idealne.

To nie będzie idealne! Bo ja będę trupem!

– Mówiłam, martwe panny młode fatalnie wyglądają w portfolio – przypomniała spokojnie Ewa. – Nic ci się nie stanie ani przed imprezą, ani w trakcie. Na moich weselach nikt nie morduje najważniejszych osób.

Karolina otworzyła usta, żeby zaprotestować. Zaraz je zamknęła, bo brakowało jej słów, które mogłyby trafić do Ewent. Bezradnie wskazała obiema dłońmi na cielsko wija, bez słów pytając „jak to nikt nie morduje?”.

– Nikt nie morduje najważniejszych osób – powtórzyła organizatorka wręcz z politowaniem. – Ty jesteś najważniejszą osobą i żyjesz. On miał miejsce gdzieś z tyłu i do tego próbował zepsuć ślub. Tak się nie robi.

– Czy ty mi chcesz powiedzieć, że zabiłaś wujka Bogdana i wykończysz kogo jeszcze trzeba, byle nikt nie zepsuł imprezy, którą organizujesz?

– Wydarzenia – poprawiła Ewa. – Moje imprezy to są Wydarzenia. Przez wielkie „W”.

– I często musisz tak dbać o ich bezproblemowy przebieg?

Organizatorka zacisnęła wargi.

– Powiedzmy, że to nie będzie pierwszy raz.

Przez chwilę rusałka kompletnie nie wiedziała, co robić. Wszystko w niej krzyczało, żeby uciekała, już teraz, jak najdalej od ślubu i wijów. Ale gdyby spróbowała uciec, to jej dotychczasowa sojuszniczka, osoba z najwyraźniej zwichniętą psychiką, a przynajmniej mocno dziwnie ustawioną listą priorytetów, mogłaby stać się jej kolejnym wrogiem. A wrogów Karolina miała potencjalnie w nadmiarze, samych Kłobuckich było zaproszonych ze trzydzieści żmij z przyległościami!

Z drugiej strony, jeśliby została, to przynajmniej w towarzystwie nader skutecznej ochroniarki. Mogła zatem uciekać sama, ścigana przez wszystkich, albo zostać tu, gdzie chroniła ją Ewa i jej siekiera.

– A co teraz? – zapytała, trochę z ciekawości, trochę żeby zyskać na czasie. – Wuj tu leży… Jeśli go ktoś znajdzie…

Organizatorka cmoknęła z niezadowoleniem.

– Trzeba go będzie na razie gdzieś usunąć. Do ślubu jeszcze trochę, będzie zawadzał. Najprościej byłoby do jeziora, ale nie wiem, jakie tu są warunki i czy nie wypłynie… Oczywiście, jakieś obciążenie się znajdzie, ale ceremonia jest przy brzegu… Zresztą, nawet jakby nie wypłynął albo byśmy go zakopały, to wcześniej czy później ktoś go znajdzie. I wtedy dopiero będzie, już widzę te nagłówki. „Anakonda w Jeziorze Turawskim”, „Węże giganty pod Opolem”, „Komu uciekł pyton”… Nie, nie ma opcji, wuj musi zniknąć.

Odstawiła siekierę pod ścianę, wytarła dłonie o niezakrwawiony kawałek firanki, sięgnęła do kieszeni po komórkę i wybrała numer.

– Jestem nad Jeziorem Turawskim, mam martwego wija i ślub za pięć godzin – powiedziała krótko. – Pinezkę ci wyślę, przejmiesz go i wrzucisz u mnie w domu do wanny, tej w piwnicy. I weź ze sobą coś do usuwania krwi.

Rozłączyła się, nie czekając na odpowiedź.

– Po co do wanny? – zainteresowała się nieśmiało Smuga.

– Żeby się rozpuścił.

– W wodzie?

– Nie, w kwasie. Woda nie rozpuszcza zwłok, chyba jako rusałka powinnaś to wiedzieć!

– Zwykle nie mam do czynienia ze zwłokami! – jęknęła Karolina. – A poza tym kto ma w piwnicy wannę z kwasem?

Ewa spojrzała na nią z politowaniem, jak na jakąś głupią i niekumatą.

– Ja. I każdy rozsądny człowiek. Oczywiście taki, który ma też dyskretną piwnicę.

Z tym stwierdzeniem nie tak było… wszystko. Ale rusałce najbardziej w uszach zadźwięczało jedno.

– Człowiek? Mówiłaś, że jesteś taka jak ja!

– Mówiłam, że jestem potworem. Nienormatywni nie mają na to monopolu, nadążaj! – Organizatorka wywróciła oczami, jakby nie mogła się nadziwić głupocie Karoliny. – A teraz pomóż mi go spakować. W szafie jest zapasowy pokrowiec na suknię, jak go zwiniemy, to się zmieści.