-
W empik go
Czy ktoś widział moje kropki - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 maja 2021
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Czy ktoś widział moje kropki - ebook
Są na świecie stworzenia na swój sposób wyjątkowe. Bohaterką książki jest biedronka Róża, która nie ma kropek na skrzydełkach. Pewnego dnia wyrusza z dwoma przyjaciółkami nad staw. Wkrótce przekona się, że nie tylko ona jest wyjątkowa. Biedronki zapamiętają tę przygodę do końca życia i z pewnością wyciągną ważną lekcję.
| Kategoria: | Literatura piękna |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8245-609-7 |
| Rozmiar pliku: | 1,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział 1
Cześć, mam na imię Róża. Jestem biedronką, jednak nie taką zwyczajną. I nie chodzi tu o imię, ale o mój wygląd. Nie mam kropek na skrzydełkach, jak na biedronki przystało. Kropki ma moja mama, mój tato. Kropki mają moje przyjaciółki biedronki: Oleńka i Zuzia, wszystkie inne małe i duże biedronki. U mnie kropek brak.
Mama mówi, że jestem po prostu wyjątkowa, ale nie mam pewności, czy to przypadkiem nie jest jakaś choroba. Ogólnie czuję się dobrze. Nie kicham, nie kaszlę, nie utykam na żadną z nóżek. Tylko tak mi trochę smutno, że nie mam ani jednej, choć maleńkiej kropeczki. Na szczęście nikomu to nie przeszkadza. A przynajmniej nikt mi o tym nie powiedział do tej pory.
— Różyczko, masz gości. To Oleńka i Zuzia. — Stałam akurat przy lusterku z nadzieją, że tego dnia pojawiła się jakaś kropka, kiedy mama weszła do mojego pokoju. — Córeczko, znowu szukasz kropek? Już ci mówiłam, że nie powinnaś się nimi przejmować. Do niczego nie są ci potrzebne. To tylko taki dodatek, jak bransoletka czy pierścionek.
— Ale przez to nie wyglądam na biedronkę tylko na… no nie wiem, stonkę?
— Stonka ma paski na skrzydełkach.
— To może żuczka jakiegoś przypominam?
— Jesteś biedronką i nikt tego nie zmieni. Nie trać już czasu na rozmyślania. Nie ty jedna wyróżniasz się pewnie wśród zwierząt.
— Cześć Różyczko. — W drzwiach mojego pokoju stanęła Oleńka. — To dokąd dziś lecimy?
— Ja mam pomysł. — Zza Oleńki wychyliła się Zuzia. — Wybierzmy się nad staw. Możemy popływać na liściach lilii wodnych. Widziałam, jak to robiły czasem żaby.
— Świetny pomysł. — Oleńka klasnęła dłońmi. — Zatem ruszajmy. Mama mówiła, żebym wróciła do domu, nim się ściemni.
— Tylko uważajcie, żeby nie zamoczyć skrzydełek. W przeciwnym razie czeka was powrót do domu na piechotę. — Upomniała nas mama. — Zabierzcie też ze sobą parę smakołyków. — Wręczyła każdej z nas małe zawiniątko.
— Dziękujemy. Na pewno są pyszne.
— Pa mamo. Do wieczora.
Wyfrunęłyśmy ze starej dziupli, którą wydziobał kiedyś dzięcioł, ale ostatecznie w niej nie zamieszkał. To był mój dom.Rozdział 2
— Patrzcie, tam w dole. Idzie brygada mrówek. Każdy niesie coś do jedzenia.
— Tak, udała im się wyprawa. — Po drodze mijałyśmy różne zwierzęta, te małe i te duże. Każdy coś robił. Jedne tuptały z jedzeniem do swoich domów, inne dopiero je budowały. — Tylko tym razem uważaj na pajęczyny.
Zuzia w trakcie jednej z naszych wypraw tak się zapatrzyła na koniki polne, które akurat dawały koncert dla mieszkańców łąki, że nie zauważyła przed sobą okazałej pajęczyny. Bardzo się wystraszyła, gdy w nią wpadła. Zaczęła się szarpać i porwała ją na strzępki. Pająk Gustaw, którego dziełem była pajęczyna, bardzo się rozzłościł, kiedy zobaczył, że z jego ciężkiej pracy nawet nitka nie została. Zuzia go przeprosiła, ale Gustaw mruknął tylko coś pod nosem i zabrał się za tkanie pajęczyny od nowa.
— Ojej, każdemu się może przytrafić. — Zuzia zaczerwieniła się na buzi.
— Spójrzcie. Widzę staw. Tam za zaroślami.
— Tak. Masz rację. — Przytaknęłam Oleńce. — I słychać żaby. Tak radośnie kumkają.
— O, ja wybieram ten liść. — Zuzia zaczęła obniżać wysokość.
— Tylko wyląduj delikatnie, a nie jak kamień. — Zażartowała sobie Oleńka. — A mnie się podoba tamten.
I tak każda z nas zajęła swój liść. Odpychałyśmy się nóżkami. Co jakiś czas do wody wskakiwała jakaś żaba, przez co mąciła spokojną taflę wody. To wprawiało w ruch nasze małe łódeczki. Czasem kręciłyśmy się w kółko.
— Przyjemnie jest tak pływać, choć nie jesteśmy rybami.
— Tak Różyczko. A może urządzimy wyścigi do brzegu?
— Pewnie Oleńko. To na trzy. Jeden, dwa, trzy. — I pędem ruszyłyśmy w stronę lądu.
Na prowadzeniu zwykle była Oleńka. Czasem udało mi się ją wyprzedzić, ale ostatecznie to ona dobiła do brzegu jako pierwsza. Dzieliły nas dosłownie sekundy. Przeskoczyłyśmy z naszych liści na ziemię.
— To co, ścigamy się jeszcze raz?
— O nie, więcej nie dam się na to na mówić. — Dopiero teraz dołączyła do nas zasapana Zuzia. — Jestem wykończona. Jak wam się udało dotrzeć tutaj tak szybko? Ja po paru machnięciach łapkami nie miałam już siły.
— To te smakołyki od mamy Różyczki dały nam tyle energii. — Wszystkie trzy się zaśmiałyśmy.
Usiadłyśmy na piaszczystym brzegu i zaczęłyśmy wspominać jedną z naszych poprzednich wypraw. W pewnym momencie przestałam przysłuchiwać się tej całej dyskusji.
Odruchowo odwróciłam głowę do tyłu i dostrzegłam samotnego kwiatu. I nie było w tym nic dziwnego, że w jego otoczeniu nie było innych kwiatów ani to, że nie rosło obok zupełnie nic. Ten kwiat rósł na piasku, choć kwiaty nie rosną w takich miejscach.
Od razu podążyłam w jego kierunku. Zuzia i Oleńka nadal rozmawiały i żywo przy tym gestykulowały. Początkowo nie zauważyły mojego odejścia. Samotna roślina podniosła głowę. Twarz miała smutną.
— Cześć, jak masz na imię? Ja jestem Róża.
— Masz imię jak pewne kwiaty, które miałam okazję spotkać. — Na twarzy kwiatu pojawił się uśmiech. — Jestem Leon.
— Co tu robisz Leonie? To chyba nie jest odpowiednie dla ciebie miejsce?
— O tak, sucho tu strasznie. Napiłbym się wody, ale ten piasek wody nie trzyma.
Cześć, mam na imię Róża. Jestem biedronką, jednak nie taką zwyczajną. I nie chodzi tu o imię, ale o mój wygląd. Nie mam kropek na skrzydełkach, jak na biedronki przystało. Kropki ma moja mama, mój tato. Kropki mają moje przyjaciółki biedronki: Oleńka i Zuzia, wszystkie inne małe i duże biedronki. U mnie kropek brak.
Mama mówi, że jestem po prostu wyjątkowa, ale nie mam pewności, czy to przypadkiem nie jest jakaś choroba. Ogólnie czuję się dobrze. Nie kicham, nie kaszlę, nie utykam na żadną z nóżek. Tylko tak mi trochę smutno, że nie mam ani jednej, choć maleńkiej kropeczki. Na szczęście nikomu to nie przeszkadza. A przynajmniej nikt mi o tym nie powiedział do tej pory.
— Różyczko, masz gości. To Oleńka i Zuzia. — Stałam akurat przy lusterku z nadzieją, że tego dnia pojawiła się jakaś kropka, kiedy mama weszła do mojego pokoju. — Córeczko, znowu szukasz kropek? Już ci mówiłam, że nie powinnaś się nimi przejmować. Do niczego nie są ci potrzebne. To tylko taki dodatek, jak bransoletka czy pierścionek.
— Ale przez to nie wyglądam na biedronkę tylko na… no nie wiem, stonkę?
— Stonka ma paski na skrzydełkach.
— To może żuczka jakiegoś przypominam?
— Jesteś biedronką i nikt tego nie zmieni. Nie trać już czasu na rozmyślania. Nie ty jedna wyróżniasz się pewnie wśród zwierząt.
— Cześć Różyczko. — W drzwiach mojego pokoju stanęła Oleńka. — To dokąd dziś lecimy?
— Ja mam pomysł. — Zza Oleńki wychyliła się Zuzia. — Wybierzmy się nad staw. Możemy popływać na liściach lilii wodnych. Widziałam, jak to robiły czasem żaby.
— Świetny pomysł. — Oleńka klasnęła dłońmi. — Zatem ruszajmy. Mama mówiła, żebym wróciła do domu, nim się ściemni.
— Tylko uważajcie, żeby nie zamoczyć skrzydełek. W przeciwnym razie czeka was powrót do domu na piechotę. — Upomniała nas mama. — Zabierzcie też ze sobą parę smakołyków. — Wręczyła każdej z nas małe zawiniątko.
— Dziękujemy. Na pewno są pyszne.
— Pa mamo. Do wieczora.
Wyfrunęłyśmy ze starej dziupli, którą wydziobał kiedyś dzięcioł, ale ostatecznie w niej nie zamieszkał. To był mój dom.Rozdział 2
— Patrzcie, tam w dole. Idzie brygada mrówek. Każdy niesie coś do jedzenia.
— Tak, udała im się wyprawa. — Po drodze mijałyśmy różne zwierzęta, te małe i te duże. Każdy coś robił. Jedne tuptały z jedzeniem do swoich domów, inne dopiero je budowały. — Tylko tym razem uważaj na pajęczyny.
Zuzia w trakcie jednej z naszych wypraw tak się zapatrzyła na koniki polne, które akurat dawały koncert dla mieszkańców łąki, że nie zauważyła przed sobą okazałej pajęczyny. Bardzo się wystraszyła, gdy w nią wpadła. Zaczęła się szarpać i porwała ją na strzępki. Pająk Gustaw, którego dziełem była pajęczyna, bardzo się rozzłościł, kiedy zobaczył, że z jego ciężkiej pracy nawet nitka nie została. Zuzia go przeprosiła, ale Gustaw mruknął tylko coś pod nosem i zabrał się za tkanie pajęczyny od nowa.
— Ojej, każdemu się może przytrafić. — Zuzia zaczerwieniła się na buzi.
— Spójrzcie. Widzę staw. Tam za zaroślami.
— Tak. Masz rację. — Przytaknęłam Oleńce. — I słychać żaby. Tak radośnie kumkają.
— O, ja wybieram ten liść. — Zuzia zaczęła obniżać wysokość.
— Tylko wyląduj delikatnie, a nie jak kamień. — Zażartowała sobie Oleńka. — A mnie się podoba tamten.
I tak każda z nas zajęła swój liść. Odpychałyśmy się nóżkami. Co jakiś czas do wody wskakiwała jakaś żaba, przez co mąciła spokojną taflę wody. To wprawiało w ruch nasze małe łódeczki. Czasem kręciłyśmy się w kółko.
— Przyjemnie jest tak pływać, choć nie jesteśmy rybami.
— Tak Różyczko. A może urządzimy wyścigi do brzegu?
— Pewnie Oleńko. To na trzy. Jeden, dwa, trzy. — I pędem ruszyłyśmy w stronę lądu.
Na prowadzeniu zwykle była Oleńka. Czasem udało mi się ją wyprzedzić, ale ostatecznie to ona dobiła do brzegu jako pierwsza. Dzieliły nas dosłownie sekundy. Przeskoczyłyśmy z naszych liści na ziemię.
— To co, ścigamy się jeszcze raz?
— O nie, więcej nie dam się na to na mówić. — Dopiero teraz dołączyła do nas zasapana Zuzia. — Jestem wykończona. Jak wam się udało dotrzeć tutaj tak szybko? Ja po paru machnięciach łapkami nie miałam już siły.
— To te smakołyki od mamy Różyczki dały nam tyle energii. — Wszystkie trzy się zaśmiałyśmy.
Usiadłyśmy na piaszczystym brzegu i zaczęłyśmy wspominać jedną z naszych poprzednich wypraw. W pewnym momencie przestałam przysłuchiwać się tej całej dyskusji.
Odruchowo odwróciłam głowę do tyłu i dostrzegłam samotnego kwiatu. I nie było w tym nic dziwnego, że w jego otoczeniu nie było innych kwiatów ani to, że nie rosło obok zupełnie nic. Ten kwiat rósł na piasku, choć kwiaty nie rosną w takich miejscach.
Od razu podążyłam w jego kierunku. Zuzia i Oleńka nadal rozmawiały i żywo przy tym gestykulowały. Początkowo nie zauważyły mojego odejścia. Samotna roślina podniosła głowę. Twarz miała smutną.
— Cześć, jak masz na imię? Ja jestem Róża.
— Masz imię jak pewne kwiaty, które miałam okazję spotkać. — Na twarzy kwiatu pojawił się uśmiech. — Jestem Leon.
— Co tu robisz Leonie? To chyba nie jest odpowiednie dla ciebie miejsce?
— O tak, sucho tu strasznie. Napiłbym się wody, ale ten piasek wody nie trzyma.
więcej..
