Decyzja, która zmieni wszystko - ebook

1

Wybiła północ. Przez rozsunięte żaluzje wpadał do pokoju blask księżyca. Ilona otworzyła oczy. Wiedziała, że już nie zaśnie. Przekręciła się na bok i popatrzyła na śpiącego męża. Spał tak spokojnie… Jak dziecko. Wysunęła się lekko z pościeli, żeby go nie obudzić, i poszła po cichu do kuchni. Wstawiła wodę na herbatę, może kiedy wypije coś ciepłego, szybciej zaśnie. Zamyśliła się. Nie usłyszała jego kroków.

– Co robisz, kochanie o tej porze w kuchni? Chodź spać.

– Zrobię herbatę, nie mogę zasnąć. Może ty też się napijesz, chyba cię nie obudziłam?

– Nie, sam się obudziłem. Chętnie posiedzę z tobą i napijemy się herbatki – powiedział i przytulił ją do siebie.

Podniosła głowę i zapytała:

– Waldi, czy ty mnie jeszcze kochasz?

– Ilonko, powiedz mi, skąd takie pytanie?

– Nie wiem, tak jakoś mnie naszło.

– Kocham cię od chwili, kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy. Pamiętasz nasze pierwsze spotkanie?

– Pamiętam jakby to było wczoraj. Zamykam oczy i widzę ciebie z tymi goździkami w ręku. Do dzisiaj nie wiem dlaczego wybrałeś akurat te kwiaty, a nie na przykład róże?

– Przypomnę ci, kochanie. Zrobiłaś włosy na afro i w dodatku pomalowałaś je na czarno dlatego kupiłem goździki, ponieważ przypominały twoje włosy. Szkoda tylko, że nie było czarnych goździków.

– Strzeliło mi wtedy coś do głowy, połowa dziewczyn nosiła takie, pamiętasz?

– No pewnie. Dlaczego wróciłaś potem do swoich włosów? Do dziś tego nie wiem.

– A pytałeś?

– Nie, najważniejsze, że od tego czasu byliśmy razem. Goździki były za to czerwone jak twoje usta.

– Och, ty pochlebco! Takiego cię kocham! – podeszła do niego, złapała delikatnie za twarz i pocałowała w czoło.

– Hola, hola! To ma być pocałunek?

– A jaki byś chciał?

– A taki!

Przygarnął ją do siebie, złapał wpół i wycisnął na ustach namiętny pocałunek. Nie mogła złapać tchu, a w głowie jej zaświtało, że są naprawdę udanym i szczęśliwym małżeństwem.

– Puść mnie i chodźmy spać, bo zaraz zbroimy coś w kuchni i pobudzimy chłopaków.

– To duzi chłopcy, na pewno śpią mocnym, głębokim snem, myślę, że nawet syrena by ich nie obudziła.

– Dobrze, dobrze, ale proszę, puść mnie.

– Jesteś taka lekka… Jak piórko.

– To źle czy dobrze? – spytała Ilona, całując go delikatnie w szyję.

– Dobrze. Gdybyś była cięższa, to pewnie nie udźwignąłbym cię. Jestem już w podeszłym wieku.

– Oj, ty mój staruszku! Idziemy spać.

Zaniósł ją do sypialni, która tonęła w półmroku. Księżyc przesunął się już dalej i w pokoju panował półmrok. Położyli się i Ilona ułożyła wygodnie głowę na ramieniu męża, ten ją przytulił, a jego ręka powędrowała pod jej koszulkę.

– Co robisz?

– Jak to co? Biorę, co moje – zaśmiał się.

– No dobrze, twoje. Pamiętasz, jak karmiłam naszych synków?

– Pamiętam, jak karmiłaś nasze głodomory.

– Za to teraz… Zobacz, jak wyrośli.

– Tak, wyrośli, lecz teraz twoje piersi są już tylko moje – i wtulił się w nie, całując.

Ilona już nic nie powiedziała. Po chwili zasnęli oboje. Wtuleni w siebie i szczęśliwi.

2

Poranek przywitał ich śpiewem ptaków. Przez otwarte okno wnosił się delikatny zapach jaśminu. Rosło go tutaj pełno.

Waldi usłyszał pukanie do drzwi. Chłopcy poczuli głód, pomyślał. Spojrzał na zegarek, była ósma.

– Chłopcy, litości, dajcie pospać. Dziś sobota.

– Tato, my już przygotowaliśmy śniadanie, trzeba tylko zaparzyć herbatę. Mamy do ciebie ważną sprawę.

– A to nie może poczekać?

– Może i by mogło, lecz ty chyba o czymś zapomniałeś. Chodź do kuchni, niech mama jeszcze pośpi.

– Dobrze, już idę.

Założył piżamę i poszedł do kuchni. Zrobione przez chłopców kanapki stały na stole. On przygotował herbatę.

– No jestem, co się dzieje?

– Tato, przecież dzisiaj macie rocznicę ślubu, zapomniałeś?

– Panowie, nie dzisiaj, tylko za tydzień. Gadajcie, o co chodzi. Jak na spowiedzi!

Synowie popatrzyli na siebie i ze śmiechem powiedzieli:

– Dobra, tato, masz nas!

Bardzo często zdarzało się, że mówili to samo jednocześnie. Tak ponoć dzieje się z bliźniakami jednojajowymi. Przyjrzał im się uważniej. Są podobni do siebie jak dwie krople wody. On jako rodzic rozpoznawał ich dokładnie, za to w szkole czasem były z tym problemy.

– Wiesz, że mamy tydzień wolnego od szkoły? Chcieliśmy cię prosić o zgodę na wyjazd w góry.

– Sami? Nigdy w życiu!

– Tato! Nie sami, jechalibyśmy całą paczką. Ojciec jednego kolegi jest goprowcem i on też jedzie.

– No, to trochę zmienia sytuację, lecz muszę omówić to jeszcze z mamą. Jeśli ona się zgodzi, to możecie jechać. A wracając do naszej rocznicy, to jest za tydzień, bystrzaki. Byłem szybszy od was i mam już zaplanowaną niespodziankę dla mamy, bez waszego przypominania.

– Uchyl rąbka tajemnicy, powiesz nam? Nie daj się prosić!

– Powiem wam. Lecimy na tydzień do Wenecji. Zadowoleni z odpowiedzi?

– No, ojciec! Ale się postarałeś! Mama będzie szczęśliwa. Już kiedyś wspominała o Wenecji.

– Pamiętam i dlatego tam lecimy. Wy chyba dacie sobie radę, a zresztą babcia będzie was doglądać. Będzie wam gotować obiady, na pizzy daleko byście nie zajechali.

– Oj, tato!

– Co: oj, tato! Trzeba na zimne dmuchać. Nie jesteście jeszcze pełnoletni. Osiemnastka za rok. Wtedy może zostawimy was samych. Teraz jeszcze nie i koniec tematu – powiedział Waldi. Po chwili dodał: – Wielka prośba, panowie! Ani słowa mamie na temat niespodzianki. Mogę na was liczyć?

– Możesz tato! Buzie na kłódki.

Wychodząc z kuchni, popatrzył na synów. Wyrośli na dużych chłopaków, a byli tacy mali, gdy się urodzili. Uśmiechnął się do tej myśli i poszedł do sypialni. Ilona spała. Patrząc na nią wiedział, że jego życie jest udane. Może nie idealne, lecz spełnione.

– Ilonko, śniadanie, wstaniesz? A może przyniosę ci do łóżka? Albo chcesz jeszcze pospać?

Otworzyła oczy i spojrzała na męża. Ma obok siebie przystojnego mężczyznę, którego kocha do szaleństwa.

– Usiądź koło mnie.

Przysiadł na łóżku, gładząc jej dłoń. Wpatrywał się w swoją drugą połowę. Druga ręka powędrowała pod kołdrę. Delikatnie przytrzymał pierś i palcem błądził po jej brodawce. Przytrzymała mu rękę, mówiąc:

– Waldi, nie teraz, daj spokój. Chłopcy są w domu. Już wstaję. Muszę się ubrać, bo w nocy zdążyłeś mnie rozebrać – powiedziała z lekkim uśmiechem.

– Dobrze, ubierz się, ja idę do łazienki.

– Poczekaj, pójdziemy razem. Założyła podomkę i wyszli z sypialni. Wzięli szybki prysznic i wrócili do pokoju. Po chwili ubrani wkroczyli do kuchni, trzymając się za ręce.

Michał z Mateuszem przyglądali się rodzicom. Nie powiedzieli ani słowa. Wystarczyło jedno spojrzenie i wiedzieli, że rodzice są szczęśliwi. Przy śniadaniu obaj popatrzyli na ojca pytającym wzrokiem.

– Ilonko, nasi chłopcy maja sprawę do nas. Ja już wiem, teraz niech zapytają ciebie, a ty to przemyśl i potem podejmiemy decyzję.

– Słucham, chłopcy, o co chodzi?

– Mamo, chcemy na tydzień jechać w góry w kilka osób – powiedział Michał.

– Ojciec jednego kolegi jest goprowcem i będziemy bezpieczni – dokończył Mateusz.

– Czy musimy dać odpowiedź już teraz?

– Do wieczora, mamo, ponieważ wyjazd jest jutro wieczorem. Będziecie mieli miodowy tydzień – dopowiedzieli obaj naraz.

– Bez głupich dowcipów! Dostaniecie odpowiedź na czas. A teraz posprzątajcie, my jedziemy z ojcem po zakupy.

Po wyjściu rodziców chłopacy zaczęli rozmawiać na temat wyjazdu w góry. Doszli do wniosku, że rodzice się zgodzą. Nie są już małymi dziećmi, mają po siedemnaście lat.

3

Poranek był piękny, pogoda napełniała optymizmem. Niebo bez chmur. Maj zaczął się dobrze i mógłby taki pozostać, lecz z aurą nigdy nic nie wiadomo. Trudno powiedzieć, jak będzie dalej.

Wsiadając do samochodu, Ilona zagadnęła męża:

– Co sądzisz o ich wyprawie? Czy to dobry pomysł, aby jechali? Wiesz, trochę się o nich boję.

– Wiem, że się boisz. Lecz to najwyższy czas, aby troszkę się usamodzielnili, niech jadą. Będziemy mieli trochę spokoju i czasu dla siebie – mówiąc te słowa, spojrzał na nią z uśmiechem.

– Dobrze, zgadzam się, chyba masz rację. Muszą w końcu wyjść spod klosza, lecz ja nadal będę się martwić.

– Nie tylko ty, ja też. Powiem ci jeszcze coś… Noce będą nasze – tajemniczy, łobuzerski uśmieszek zakończył rozmowę.

Podjechali pod market. Ilona powiedziała, że trzeba zaopatrzyć synów w jedzenie na drogę, bo oni kochają jeść.

– Kupimy wszystko. Pamiętasz, gdy byli mali, to jeden drugiemu wybierał jedzenie z talerzyka, trzeba ich było pilnować. Oj, miała się z nimi twoja mama, Ilonko!

– Bardzo ich kocha i zawsze umiała sobie z nimi radzić.

– To były czasy. Lecz mimo to mieliśmy chyba wtedy więcej czasu dla siebie.

– Waldi, teraz chłopcy są już prawie dorośli, więcej wiedzą i rozumieją. Chciałbyś, aby wkroczyli do naszej sypialni i zastali nas w niedwuznacznej sytuacji?

– Chodzi, kochanie, o seks? A gdyby nawet… Przecież pukają.

– Tak, pukają, lecz nie zawsze można to usłyszeć.

– Ilonko, jeśli chcesz, to wstawię zamek i problem się rozwiąże.

– Nie, nie rób tego, dopiero by się uśmiali. Przez tyle lat nie było, a tu teraz zamek. To nie jest dobry pomysł.

Weszli do marketu, z którego wyjechali po dwóch godzinach z wózkiem pełnym towaru. Zapakowali wszystko do bagażnika i pojechali do domu.

Ustawili auto pod blokiem, który obsadzony był zielenią i jaśminem. Wieżowiec, w którym mieszkali, był jednym z wielu na osiedlu, lecz stał bardziej na uboczu. Mieszkali na pierwszym piętrze. Ich osiedle było jednym ze starszych w Bydgoszczy. Teraz okolica była spokojna, lecz jeszcze kilka lat temu nie było tu ciekawie. Obecnie całe osiedle tonęło w zieleni. Mieszkańcy dbali o swój azyl. Waldi zaczął wyjmować zakupy z bagażnika i ustawiać przy aucie. Zdenerwował się, ponieważ dwie reklamówki z owocami pękły i wszystko rozsypało się pod samochód. Ilona próbowała mu pomóc, powstrzymał ją gestem ręki.

– Zawołaj chłopaków, oni mi pomogą.

Ilona poszła do domu.

– Chłopcy, idźcie pomóc ojcu przynieść zakupy. Weźcie jakieś torby, pękły dwie reklamówki i tata jest wściekły.

– Co z naszym wyjazdem?

– O tym porozmawiamy później, dobrze?

– Dobrze, mamo, już schodzimy. Zniknęli za drzwiami.

Ilona poszła do łazienki umyć ręce. Czas zabrać się za obiad, pomyślała.

Spojrzała w lustro, które wisiało nad umywalką. Zobaczyła uśmiechniętą twarz. Buzia młoda, lecz troszeczkę zbyt okrągła. Czasem Waldi mówił do niej „moje słoneczko”. Z początku trochę ją to drażniło, teraz już przyzwyczaiła się. Tak poza tym wyglądała dobrze. Blond włosy zaplecione w gruby warkocz. Zaraz, od kiedy? Zrobiła afro i zmieniła kolor. Potem wróciła do swoich włosów, to już ponad dwadzieścia lat. Bywają chwile, że ma ich dość, lecz Waldi je lubi i pewnie nie chciałby, aby zmieniła fryzurę. Więc Ilona podcina tylko końcówki. Kiedyś fryzjerka zapytała, czy nie chce ściąć warkocz, ponieważ byłby w cenie. Ilona nie zdecydowała się na obcięcie.

Wchodząc do kuchni, zobaczyła porządek. Wszędzie czyściutko, towar poukładany. Waldi siedział przy stole, czekał na nią z kawą.

– Niepotrzebnie robiłeś, jakoś nie mam ochoty na kawę. Czas wziąć się za obiad.

Podszedł do niej i pocałował ją w usta. Przylgnęła do niego na chwilę. Czuła się bardzo spokojna i bezpieczna w jego ramionach.

– Co się z tobą dzisiaj dzieje? Taka przylepka się zrobiłeś.

– Nie mogę? Cieszę się, że chłopaki jadą, będziemy mieli czas dla siebie i nie będziesz już mówić: „Daj spokój, chłopcy za ścianą”.

– A tak nie jest? – stwierdziła lakonicznie.

– Teraz ich nie będzie. Cisza i spokój.

Stali wtuleni i patrzyli przez okno. Na tę sytuację do kuchni weszli chłopcy.

– Mamo, co na obiad?

– Nie wiem jeszcze, może wy coś podpowiecie. Tak właściwie, to nie mam dzisiaj ochoty na gotowanie. Taki piękny dzień, chętnie wybrałabym się na spacer.

– Może jakaś pizza? – powiedział Mateusz.

– To wy pizzę, a my z mamą jakieś włoskie danie. Zamówcie sałatki.

– Ja nie jestem głodna, może później. Zamówcie, co chcecie.

Pół godziny później siedzieli przy stole. Ilona poszła do sypialni, zaczęła boleć ją głowa. Ból był nie do zniesienia. Wyjęła tabletki z szufladki i popiła je wodą. Położyła się.

Minęła dość długa chwila, zanim tabletki zaczęły działać. Właśnie ułożyła się wygodnie na poduszce, kiedy do pokoju wszedł Waldi i zapytał, czy chce zjeść, czy woli kawę.

– Jesteś bardzo blada, co jest? – troska biła z jego twarzy, gdy to mówił.

– Już dobrze, bolała mnie głowa, lecz teraz jest lepiej, tabletki zaczęły działać. Nie będę jadła ani piła, może później. Zostań ze mną. Chłopcy pewnie zdążyli już się spakować? Byli tak podekscytowani, że nie czekali na nasze pozwolenie.

– Nie masz racji, dopiero teraz wyciągają plecaki z pawlacza i poszli do swojego pokoju.

– Dobrze, mają co robić – powiedziała.

Waldi usiadł przy niej i przyglądał się jej. Zaczęły wracać wspomnienia. Pamiętał każdy dzień i każdą chwilę – tak, jakby to było wczoraj. Dwadzieścia dwa lata. Jak ten czas leci, pomyślał i z czułością pocałował Ilonę. Położył się przy niej i objął ją ramieniem. Ona, nie otwierając oczu, tylko westchnęła.

Gdy poznał Ilonę, była taka młoda, krucha i delikatna. Miała osiemnaście lat i chodziła do ostatniej klasy liceum. On był studentem pierwszego roku. Potem już się potoczyło. Zakochali się w sobie.

Zanim się pobrali, byli ze sobą cztery lata. Kiedy zaszła w ciążę, była na ostatnim roku studiów. Gdyby nie jej mama, pewnie przerwałaby studia, ponieważ urodziły się bliźniaki i pracy przy nich było co niemiara. Mama dawała sobie jednak świetnie radę, a ona mogła zaliczyć ostatnie egzaminy. Gdy synowie mieli dwa lata, obroniła pracę magisterską i teraz wszyscy są zadowoleni. Sporo lat minęło od tego czasu. Mają małą, własną firmę, która przynosi dochody i nie muszą się martwić. Biuro rachunkowe, które założyli zaraz po studiach, obsługuje sporo firm i cieszy się dużym zaufaniem.

Wspomnienia wracały jak bumerang. Dobrze im razem ze sobą. Nie pamiętał, aby kiedykolwiek się o coś posprzeczali. Są zgodnym małżeństwem i zawsze rozmawiają ze sobą, zgadzają się we wszystkim. Ilonka spała. Patrząc na nią, widział piękną kobietę. Teraz nie była już taka krucha jak kiedyś. Figurę miała bardzo ładną. Często łapał się na tym, że jest zazdrośnikiem, kiedy jakiś mężczyzna oglądał się za nią. Pochylił się nad Iloną i pogładził ją po twarzy, całując. Otworzyła oczy i uśmiechnęła się do niego.

– Waldi jesteś! Wiesz, że cię kocham od tylu lat? – chwyciła jego dłoń i położyła na swojej piersi. – Jesteś tu, w moim sercu. I tam zostaniesz.

– Ilonko, ty też jesteś w moim od dnia, kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy.

– Trzymaj mnie mocno. Jesteś nie tylko moim mężem, ale i aniołem, który mnie strzeże i dba o mnie, jestem przy tobie bezpieczna, wiesz o tym?

– Wiem, że nigdy nie przestanę cię kochać. Jesteś moja aż do śmierci – powiedział, po czym zamknął ją w swoich ramionach i tulił.

Położył się obok i zaczął miłosne igraszki. Ona nie była mu dłużna, śmiejąc się i całując szeptali sobie do ucha słowa miłości. Cisza panująca w domu w końcu ich uśpiła.

Obudził ich ostry dźwięk karetki, która podjechała pod blok.

– Ubierz się! Musisz tak podchodzić do okna? Jeszcze ktoś z naprzeciwka zobaczy gołego faceta przez okno – śmiała się Ilona.

– Już, już, chciałem tylko zobaczyć!

– Jestem strasznie głodna – powiedziała, przeciągając się, a jej spojrzenie na niego powiedziało mu wszystko.

– Powtórka – zaśmiał się.

– Nie teraz, teraz idziemy coś zjeść do kuchni. Ubieramy się. Ból głowy minął i trzeba wstać, nie spędzimy przecież całego dnia w łóżku.

Ubrana poszła do kuchni. Przy okazji zajrzała do synów do pokoju. To, co zobaczyła, przeszło jej najśmielsze oczekiwania. W pokoju czyściutko, wszystko na swoim miejscu, żadnych rzeczy na podłodze. Plecaki spakowane.

– Nie wierzę! Aż miło do was wejść, co się stało?

– Nic, mamo, doszliśmy do wniosku, że czas najwyższy zadbać o nasz pokój. Zawsze ty sprzątałaś, teraz nasza kolej.

– Miło mi to słyszeć, bardzo się cieszę, mam tylko nadzieję, że to nie jednorazowy zapał?

– Od dziś sami sprzątamy – i podnieśli palce do góry w geście przyrzeczenia.

– Nawet okno umyliśmy.

– Widzę, jaśniej się zrobiło – powiedziała z uśmiechem i wyszła.

W kuchni rozpakowała jedzenie z folii i wstawiła do piekarnika. Wyjrzała przez okno i postanowiła, że jak zje, wyciągnie męża na spacer.

Michał przyszedł do kuchni po sok i dwie szklanki, po czym powiedział:

– Chcieliśmy was jeszcze o coś prosić… Zajrzałem do pokoju, ale tak słodko spaliście wtuleni, że nie chciałem was budzić.

– Tyle razy prosiłam, żebyście pukali i nie wchodzili bez odpowiedzi, a tu proszę, znowu to samo – powiedziała, lekko się czerwieniąc.

– Mamuś, przecież nic się nie stało, jesteśmy już dużymi chłopakami.

– No i właśnie dlatego – rzekła z przekąsem.

– Przyrzekam, że już więcej nie wejdziemy. Ani ja, ani Mateusz.

– Trzymam was za słowo.

Całą rozmowę słyszał Waldi, który skwitował to jednym zdaniem:

– Nie wejdziecie, ponieważ wstawię zamek i problem sam się rozwiąże.

– Tato, nie wygłupiaj się, na pewno będziemy się pilnować! Po co od razu zamek?

Michał poszedł do pokoju, oni zostali sami. Popatrzyli na siebie i powiedzieli równocześnie.

– A nie mówiłem – i zaczęli się śmiać.

– Waldi, zjesz ze mną? Wystarczy dla nas dwoje.

– Skubnę trochę, a potem skubnę ciebie, mogę?

Teraz Ilona wybuchnęła śmiechem. Sama zauważyła, że ostatnio częściej uprawiają seks i bardzo jej to odpowiadało. Mężowi chyba też to pasowało. Dobrana z nich para. Usiedli przy stole i jedząc, przyglądali się sobie w milczeniu z leciutkim uśmiechem. On pogładził ją po policzku i powiedział:

– Wiesz, że jak chłopcy pojadą, to odbijemy sobie w dwójnasób? Wszystkie noce będą nasze. Jak kiedyś, kiedy nie było jeszcze naszych synów.

– Tak myślisz? Pożyjemy, zobaczymy – uśmiechnęła się.

Wstała i chciała pozbierać naczynia, żeby włożyć je do zmywarki, on jednak ją uprzedził.

– Mojego męża rozpiera dzisiaj energia.

– Rozpiera, lecz spożytkuję ją wieczorem, nie mogę się doczekać.

Przyciągnął ją do siebie i zaczął całować. Oddawała mu pocałunki. Zapomnieli o chłopakach i całym świecie. Po dłuższej chwili wrócili do rzeczywistości i odsunęli się od siebie. Najwyższy czas, ponieważ do kuchni przyszli Michał z Mateuszem. Z ich min było widać, że są zadowoleni.

– Przygotowani na wyprawę? – zapytał ojciec. – W lodówce macie prowiant, zresztą mama zaraz wam wszystko spakuje. Wybieracie się gdzieś?

– Tak, tato. Idziemy do Igora. Jego tata ma kupić bilety. Do Bielska-Białej najlepiej jechać pociągiem, tak jest bezpiecznie.

– Pewnie chcielibyście dostać jakiś zastrzyk gotówki? – zapytała z troską w głosie Ilona.

– Przydałoby się. Mamy trochę, lecz jeśli się zrzucicie, będzie fajnie.

– Dostaniecie, później wypłacę pieniądze z bankomatu. Pamiętajcie o jednym: bez brawury w górach.

– Ja w latach szkolnych przeszłam całe góry i wróciłam do domu w całości. Chcę, abyście i wy wrócili – powiedziała Ilona i przygarnęła do siebie swoich małych, wielkich chłopców.

– Będziemy o tym pamiętać, wrócimy na kolację – powiedział Michał.

Wyszli i zrobiło się cicho. Waldi spojrzał na Ilonę wpatrującą się w drzwi, za którymi zniknęli synowie. Oczy miała pełne łez. Podszedł do niej, objął ją i pocałował jej włosy.

– Już dobrze, wiem, że martwisz się o nich, ja zresztą też, ale proszę, nie płacz, bo pożałuję, że dałem pozwolenie na ich wyjazd.

– Ja nie płaczę, lecz myślę o czasie, który gna do przodu jak wariat. Jeszcze nie tak dawno byli małymi dziećmi, a teraz to już prawie dorośli mężczyźni.

– Taka kolej rzeczy, skarbie. Pamiętasz, jak ty odchodziłaś z domu? Twoja mama też płakała. Dzisiaj się cieszy, bo ma wnuki. U nas też tak będzie. Póki co jeszcze nie opuszczają domu. Jadą tylko na tydzień.

– Masz rację. Przyjdzie kiedyś ten dzień i zostaniemy sami. Trochę się tego boję.

– Czego się boisz? Ty masz mnie, a ja ciebie. Pamiętaj, oni i tak zawsze będą obecni w naszym życiu. Teraz już nie martw się, proszę!

Postanowili zrobić coś z popołudniem i wybrali się do pobliskiej kawiarenki. Potem zaplanowali spacer. Może to rozluźni Ilonę i przestanie zamartwiać się o wszystko? – pomyślał Waldi.

Wrócili do domu po dwudziestej. Michał z Mateuszem siedzieli w kuchni, czekając na nich z kolacją.

– Teraz to wy się spóźniliście – śmiali się jak mali chłopcy.

Ilonie znowu zaszkliły się oczy. Była jednak zadowolona, że znowu siedzą w czwórkę przy stole. Wiedziała też, że czasu nie cofnie. Życie gna do przodu, ale dlaczego tak szybko?

Michał z Mateuszem po kolacji zapytali ojca o pieniądze. Oni wydali już swoje na przejazd. Ojciec dał im tysiąc złotych. Po pięćset na głowę.

– Wystarczy wam? – zapytał.

– Tak, tato. Dzięki.

Ucałowali oboje rodziców i poszli do siebie do pokoju. Ilona i Waldi, patrząc za nimi, po chwili skierowali się do salonu i włączyli telewizor, miał być jakiś program rozrywkowy.

Jednak Ilony program nie rozbawił i znudzona powiedziała, że idzie spać. Poszła do łazienki, chciała wziąć szybki prysznic. On obiecał, że zaraz przyjdzie.

Zdecydowała się jednak na gorącą kąpiel. Nalewając wodę do wanny, podśpiewywała jakąś melodię z dzieciństwa. Rozebrała się i zanurzyła w gorącej wodzie z pianą. Zamknęła oczy i odpłynęła myślami do lat młodości. Nie usłyszała wołania męża. Zaniepokojony, po dobrej chwili wszedł do łazienki. Usiadł na brzegu wanny i patrząc na prawie śpiącą Ilonę, zanurzył rękę w wodzie.

– Ilonko, wyjdź z wody! Prawie zimna! Chcesz się rozchorować?

Otworzyła oczy i faktycznie, woda wystygła. Nie wiedziała, jak długo tak leżała. Musiała przysnąć.

– Podasz mi ręcznik? – poprosiła.

– Proszę, okryj się i chodź do łóżka, przemarzniesz.

– Kochany jesteś! Lecz nie martw się, nie jest przecież zimno, nic mi nie będzie.

Nie czekał na dalsze słowa, wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. Tej nocy kochali się przy muzyce, spokojnie. Zasnęli bardzo późno. Jutro niedziela, mogą trochę dłużej pospać.