Dekalog Dextera - ebook

1

To znowu ten tłusty księżyc, rzucony nisko w tropikalną noc, wykrzykuje na ciemnym niebie, szepcze do drżących uszu. I ten kochany, stary głos w ciemnościach, głos Mrocznego Pasażera, moszczącego się wygodnie na tylnym siedzeniu dodge’a K domniemanej duszy Dextera.

Ten drań księżyc, ten pyskaty, chytrze zerkający Lucyfer, który wrzeszczy w poprzek pustego nieba, w mroczne serca potworów nocy, na dole, wzywając je na wesołe place zabaw.

Woła właśnie do tego potwora, tu, za oleandrem, prążkowanego jak tygrys w świetle księżyca przesączającym się przez liście, który pobudzony czeka na właściwą chwilę, żeby wyskoczyć z cienia. To Dexter w mroku. Nasłuchuje straszliwych podszeptów spływających bez tchu do mojej cienistej kryjówki.

Moje kochane, mroczne drugie ja namawia mnie, żebym skoczył – już – zatopił oblane światłem księżyca kły w och jakże bezbronne mięso po tamtej stronie żywopłotu. Ale czas nie jest odpowiedni, czekam więc, patrząc ostrożnie, jak moja niczego niepodejrzewająca ofiara przepełza obok, z szeroko otwartymi oczami, bo wie, że coś ją obserwuje, ale nie wie, że tu, w żywopłocie, jestem ja, zaledwie o trzy stalowe kroki. Mógłbym wysunąć się z taką łatwością, jak ostrze noża, którym jestem, i odprawić moją cudowną magię – ale czekam, przeczuwany, chociaż niewidoczny.

Jedna długa, skradająca się chwila przechodzi na paluszkach w drugą, a ja nadal czekam na właściwy moment; skok, wyciągnięta ręka, chłodna wesołość, kiedy widzę przerażenie rozchodzące się po twarzy mojej ofiary…

Ale nie. Coś tu nie gra.

I teraz nadchodzi kolej na Dextera, żeby poczuł mdłe ukłucia oczu na plecach, trzepot strachu, kiedy coraz bardziej się upewniam, że coś poluje na mnie. Jakiś inny nocny prześladowca czuje to ostre, wewnętrzne ślinienie, kiedy obserwuje mnie skądś, z bliska – a mnie się ta myśl nie podoba.

I jak małe uderzenie pioruna wesoła dłoń oślepiająco szybko opada na mnie znikąd, a przed moimi oczami migają lśniące zęby dziewięcioletniego chłopca z sąsiedztwa.

– Mam cię! Raz, dwa, trzy, Dexter!

I z dziką szybkością wczesnej młodości chichocze szaleńczo i krzyczy na mnie, a ja stoję upokorzony w krzakach. Skończyło się. Sześcioletni Cody patrzy na mnie rozczarowany, jakby Dexter Nocny Bóg zawiódł swojego arcykapłana. Astor, dziewięcioletnia siostra Cody’ego, przyłącza się do pohukiwania dzieciaków, zanim ponownie smyrgną w ciemność, do nowych, bardziej zmyślnych kryjówek, zostawiając mnie bardzo samotnego z moim wstydem.

Dexter nie kopnął puszki. A teraz Dexter jest Tym. Znowu.

Dziwicie się, jak to możliwe, żeby nocne łowy Dextera sprowadzały się do czegoś takiego? Wcześniej zawsze były jakieś przerażające, wynaturzone drapieżniki czekające, aż zwróci na nie uwagę równie przerażający, wynaturzony Dexter – a oto jestem ja, tropiący pustą puszkę po ravioli Chef Boyardee, których winą jest mdły sos. Oto ja, trwoniący cenny czas na przegrywanie w grze, w którą nie grałem, odkąd skończyłem dziesięć lat. Nawet gorzej, jestem Tym.

– Raz. Dwa. Trzy – odliczam, zawsze porządny i uczciwy zawodnik.

Jak to możliwe? Jak możliwe, że Dexter Demon, czując ciężar takiego księżyca, nie grzebie we wnętrznościach, wyrzynając życie z kogoś, kto pilnie potrzebował klingi ostrego osądu Dextera? Jak to możliwe, żeby podczas takiej nocy Zimny Mściciel odmówił wypuszczenia Mrocznego Pasażera na przechadzkę?

– Cztery. Pięć. Sześć.

Harry, mój mądry ojczym, uczył mnie starannego równoważenia Potrzeby i Noża. Przygarnął chłopca, w którym dostrzegł niepohamowaną żądzę zabijania – nie do przeobrażenia – i ukształtował z niego człowieka, który zabija tylko zabójców; Dexter, ukrywający się za ludzką z pozoru twarzą, tropiący naprawdę ohydnych seryjnych zabójców mordujących bez zasad. Byłbym jednym z nich, gdyby nie Plan Harry’ego. „Jest mnóstwo ludzi, którzy na to zasługują, Dexterze” – powiedział mój ojczym gliniarz.

– Siedem. Osiem. Dziewięć.

Nauczył mnie, jak odnajdywać tych szczególnych towarzyszy zabaw, jak upewniać się, że zasłużyli na odwiedziny moje i mojego Mrocznego Pasażera. Nawet więcej, nauczył mnie, tak jak tylko gliniarze potrafią, jak uniknąć za to kary. Pomógł mi zbudować wiarygodną maskę i wbił mi do głowy, że muszę do niej pasować i zawsze, nieustannie być normalny we wszystkim.

I tak nauczyłem się, jak się ładnie ubierać, uśmiechać i myć zęby. Stałem się doskonałą podróbką człowieka, mówiącą te głupie i bezsensowne rzeczy, które ludzie mówią do siebie co dnia. Nikt nie podejrzewał, co czai się za moją perfekcyjną imitacją uśmiechu. Nikt, poza moją przybraną siostrą, Deborah, oczywiście, ale ona zaakceptowała mnie prawdziwego. W końcu mogłem okazać się znacznie gorszy. Mogłem być złym, wściekłym potworem, który zabija i zabija, i zostawia za sobą góry gnijącego mięsa. Tymczasem stanąłem po stronie prawdy, sprawiedliwości i amerykańskiego stylu życia. Nadal jako potwór, oczywiście. Jednak ładnie po sobie sprzątałem i byłem naszym potworem, ubranym w czerwono-biało-niebieską stuprocentową syntetyczną cnotę. A w te noce, kiedy księżyc jest najgłośniejszy, znajduję takich, którzy żerują na niewinnych i nie grają zgodnie z regułami, i sprawiam, żeby odeszli w małych, starannie zapakowanych kawałkach.

Ta elegancka formuła dobrze działała przez lata szczęśliwej nieludzkości. Między tymi randkami utrzymywałem doskonale przeciętny styl życia w uporczywie zwyczajnym mieszkaniu. Nigdy nie spóźniałem się do pracy, żartowałem jak należy z kolegami, we wszystkich sprawach byłem użyteczny i nie narzucałem się, tak jak mnie nauczył Harry. Moje życie androida było uporządkowane, zrównoważone i miało prawdziwie pozytywną wartość społeczną.

Aż do teraz. Jakoś tak, w tę w sam raz odpowiednią noc znalazłem się tutaj, bawiąc się kopaniem puszki ze zgrają dzieciaków, zamiast bawić się w Rozpruj Rozpruwacza ze starannie dobranym przyjacielem. A za chwileczkę, kiedy zabawa się skończy, zaprowadzę Cody’ego i Astor do domu ich matki, Rity, a ona przyniesie mi puszkę piwa, położy dzieciaki do łóżka i usiądzie obok mnie na kanapie.

Jak to możliwe? Czy Mroczny Pasażer przechodził na wcześniejszą emeryturę? Czy Dexter złagodniał? Czy jakoś skręciłem za róg długiego, ciemnego korytarza i wyszedłem po niewłaściwej stronie jako Dexter Udomowiony? Czy jeszcze kiedykolwiek umieszczę kroplę krwi na czystej szklanej płytce tak, jak zawsze robiłem – moje trofeum myśliwskie?

– Dziesięć! Kto się nie chowa, ten kryje, szukam!

Tak, doprawdy, szukam.

Ale czego?

Zaczęło się, oczywiście, od sierżanta Doakesa. Każdy superbohater ma swojego wroga numer jeden. On był moim wrogiem. Nie zrobiłem mu absolutnie nic, a jednak postanowił mnie ścigać, nękać mnie za moją dobrą robotę. Mnie i mój cień. A jaka w tym ironia: ja, ciężko pracujący analityk próbek krwi, i on, zatrudniony w tej samej jednostce policji, graliśmy w tej samej drużynie. Czy to było w porządku z jego strony, żeby tak mnie prześladować tylko dlatego, że od czasu do czasu pozwalałem sobie na maleńką chałturę?

Znałem sierżanta Doakesa znacznie lepiej, niżbym tego chciał, nie tylko z naszych stosunków służbowych. Natrudziłem się, żeby dowiedzieć się o nim wszystkiego z jednej, prostej przyczyny: nigdy mnie nie lubił, mimo że dbałem o to, by być uroczy i radosny na światowym poziomie. Ale niemal czuło się, że Doakes widział w tym fałsz; wszystkie moje misterne serdeczności odbijały się od niego jak chrabąszcze majowe od przedniej szyby.

Jasne, że mnie to zaciekawiło, i to naprawdę. Jakiego pokroju ludzie mogliby mnie nie lubić? Przyjrzałem mu się więc troszeczkę i zrozumiałem. Człowiekiem, który nie lubił Debonaira Dextera, okazał się czterdziestoośmioletni Afroamerykanin, zdobywca rekordu wydziału w wyciskaniu, leżąc. Według plotki, którą zasłyszałem przypadkiem, był weteranem wojskowym, a odkąd zatrudniono go w policji, postrzelił kilka osób ze skutkiem śmiertelnym, co Wydział Spraw Wewnętrznych uznał za usprawiedliwione.

Ale ważniejsze jest to, co sam odkryłem, że gdzieś, pod głębokim gniewem, który zawsze płonął w jego oczach, czaiło się echo chichotu mojego Mrocznego Pasażera. To było tylko leciutkie brzęczenie dzwoneczka, ale ja wiedziałem. Doakes dzielił się przestrzenią z czymś, tak jak ja. Nie z tym samym, ale z czymś bardzo podobnym, panterą wobec mojego tygrysa. Doakes był gliną, ale też był zimnym zabójcą. Nie zdobyłem na to materialnego dowodu, ale miałem co do tego całkowitą pewność, chociaż nawet nie widziałem, żeby miażdżył tchawicę pieszego nieostrożnie przechodzącego przez jezdnię.

Istota rozumna pomyślałaby zapewne, że on i ja moglibyśmy znaleźć jakiś wspólny mianownik; napić się kawy i porównać naszych Pasażerów, wymienić fachowe uwagi i pogawędzić o technikach ćwiartowania. Ale nie: Doakes pragnął mojej śmierci. Trudno mi było więc podzielać jego pogląd.

Doakes pracował z detektyw LaGuertą. Kiedy zginęła w podejrzanych okolicznościach, od tego czasu jego uczucia wobec mnie zaczęły wyrażać coś więcej niż tylko odrazę. To było totalnie sztuczne i całkowicie nie w porządku. Ja tylko patrzyłem – co w tym złego? Oczywiście, pomogłem prawdziwemu zabójcy w ucieczce, ale czego oczekujecie? Jakim trzeba by okazać się człowiekiem, żeby wydać własnego brata? Szczególnie gdy odwali kawał dobrej roboty.

Cóż, żyj i daj żyć innym. Przynajmniej w większości przypadków. Sierżant Doakes mógł myśleć, co chciał, a mnie to nie przeszkadzało. Nadal niewiele jest praw zabraniających myślenia, chociaż jestem pewien, że ciężko pracują nad tym w Waszyngtonie. Nasz dobry sierżant miał prawo mnie podejrzewać, o co chciał. Ale teraz, kiedy pod wpływem swoich nieczystych myśli postanowił działać, moje życie legło w gruzach. Dexter Wykolejeniec szybko stawał się Dexterem Obłąkańcem.

A dlaczego? Jak zaczął się cały ten paskudny rozgardiasz? Przecież ja tylko chciałem być sobą.2

Od czasu do czasu zdarzają się noce, kiedy Mroczny Pasażer naprawdę musi wyjść, żeby się zabawić. To jest jak wyprowadzanie psa na spacer. Można ignorować szczekanie i drapanie w drzwi tylko przez jakiś czas, a potem i tak trzeba wyprowadzić bydlę na dwór.

Niedługo po pogrzebie detektyw LaGuerty nadszedł czas, kiedy rozsądek podpowiadał, żebym wysłuchał podszeptów z tylnego siedzenia i zaplanował małą przygodę.

Zlokalizowałem doskonałego towarzysza zabaw, bardzo przekonującego sprzedawcę nieruchomości, o nazwisku MacGregor. Był szczęśliwym, radosnym człowiekiem, który uwielbiał sprzedawać domy rodzinom z dziećmi. Szczególnie rodzicom małych chłopców – MacGregor niezwykle lubił chłopców między piątym a siódmym rokiem życia. Śmiertelnie polubił pięciu, co do których miałem pewność, i całkiem prawdopodobne, że jeszcze kilku. Był mądry i ostrożny i gdyby nie wizyta Mrocznego Skauta Dextera żyłby zapewne szczęśliwie jeszcze wiele lat. Trudno winić policję, przynajmniej tym razem. W końcu kiedy zaginie małe dziecko, niewielu ludzi powie:

– Aha! A kto sprzedawał tej rodzinie dom?

Ale też niewielu ludzi jest Dexterem. Generalnie dobrze się składa, ale w tym przypadku akurat dobrze jest być mną. Cztery miesiące po przeczytaniu w gazecie artykułu o zaginięciu chłopca natknąłem się znowu na podobną historię. Chłopcy byli w tym samym wieku; takie szczegóły zawsze uruchamiają alarm i wysyłają mi do mózgu szept pana Rogersa: „Witaj, sąsiedzie”.

Wygrzebałem więc pierwszy artykuł i porównałem. Zauważyłem, że w obu przypadkach gazeta pasożytowała na żałobie rodzin, wspominając, że niedawno przeprowadziły się do nowych domów; usłyszałem śmieszek dochodzący z cienia i przyjrzałem się sprawom nieco dokładniej.

To naprawdę było subtelne. Detektyw Dexter musiał trochę pogrzebać, bo z początku, na pozór, nie istniały żadne powiązania. Rodziny, o które chodziło, mieszkały w innych okolicach, co wykluczało wiele możliwości. Uczęszczały do różnych kościołów, różnych szkół i korzystały z usług różnych firm od przeprowadzek. Ale kiedy Mroczny Pasażer się śmieje, ktoś zazwyczaj robi coś śmiesznego. I w końcu znalazłem powiązanie; oba domy znajdowały się w rejestrze tej samej agencji obrotu nieruchomościami, małej firmy w południowym Miami, z jednym tylko agentem, radosnym, przyjacielskim mężczyzną Randym MacGregorem.

Pogrzebałem jeszcze trochę. MacGregor był rozwiedziony i mieszkał sam w małym, betonowym domu niedaleko Old Cutler Road w południowym Miami. Trzymał sześciometrową łódź motorową z kabiną na przystani Matheson Hammock, względnie blisko swojego domu. Łódź mogła być także bardzo wygodnym kojcem dla dziecka. Mac-Gregor pewnie wywoził nią swoich małych na otwarte morze, gdzie go nikt nie widział ani nie słyszał, kiedy dokonywał odkryć, prawdziwy Kolumb bólu. A skoro o tym mowa, jest to wspaniały sposób na pozbycie się brudnych szczątków; zaledwie kilka mil morskich od brzegu Miami, Golfsztrom to niemal bezdenne śmietnisko. Nic dziwnego, że nigdy nie odnaleziono ciał chłopców.

Jego technika miała sens. Dziwiłem się, dlaczego nie pomyślałem o takim recyklingu szczątków, które sam zostawiam. Głupek ze mnie; korzystałem z mojej łódeczki tylko do wędkowania i pływania po zatoce. A ten MacGregor wymyślił zupełnie nowy sposób, żeby uprzyjemnić sobie wieczór na wodzie. To był bardzo inteligentny pomysł i natychmiast przesunął MacGregora na początek mojej listy. Możecie powiedzieć, że jestem nierozsądny, nawet, że nie myślę logicznie, bo zazwyczaj niewiele obchodzą mnie ludzie, ale z jakichś powodów troszczę się o dzieci. I kiedy znajduję kogoś, kto na nie poluje, to jest tak, jakby one wcisnęły Mrocznemu Maître d’ Hôtel dwadzieścia dolarów, żeby przesunął tego kogoś na początek listy. Z radością odpiąłbym welwetowy sznur i natychmiast wprowadził MacGregora – zakładając, że robił to, co mi się wydawało, że robi. Oczywiście, musiałem być całkowicie pewien. Zawsze starałem się uniknąć pocięcia niewłaściwej osoby i szkoda byłoby zaczynać robić to teraz, nawet jeśli chodzi o pośrednika w obrocie nieruchomościami. Wydało mi się, że najlepszym sposobem, żeby się upewnić, będzie odwiedzić łódź, o której wspominałem wcześniej.

Szczęśliwie dla mnie, następnego dnia padało tak, jak to zazwyczaj codziennie pada w lipcu. Ale tym razem zanosiło się na całodzienną burzę, jakby na zamówienie Dextera. Z pracy, z laboratorium kryminalistycznego policji w Miami-Dade, wyszedłem wcześnie i Old Cutler Road udałem się do LeJeune. Skręciłem w lewo do Matheson Hammock; przystań wydawała się opustoszała, tak jak miałem nadzieję. Ale wiedziałem, że jakieś dziewięćdziesiąt metrów dalej jest budka strażnika, gdzie ktoś gorliwie czeka, żeby wziąć ode mnie cztery dolary za wielki przywilej wejścia do parku. Pomyślałem, że lepiej nie pokazywać się przy budce strażnika. Oczywiście, zaoszczędzenie czterech dolarów było bardzo ważne, ale jeszcze ważniejsze było to, że w deszczowy dzień, w środku tygodnia mógłbym wydać się w tej sytuacji trochę podejrzany, a tego chciałem uniknąć, szczególnie gdy oddawałem się swojemu hobby.

Po lewej stronie drogi znajdował się mały parking obsługujący tereny piknikowe. Po prawej, obok jeziora stała stara wiata piknikowa z bloków koralowca. Zaparkowałem samochód i włożyłem jaskrawożółty sztormiak. Poczułem się jak żeglarz. Właściwa rzecz, żeby włamać się do łodzi pedofila-zabójcy. Czyniło mnie to też bardzo widocznym, ale niezbyt się tym przejmowałem. Miałem zamiar pójść ścieżką rowerową biegnącą równolegle do drogi. Osłaniały ją namorzyny, a w mało prawdopodobnym przypadku, gdyby strażnik wystawił głowę z budki prosto na deszcz, zobaczyłby tylko jaskrawożółtą truchtającą plamę. Ot, zażarty zwolennik joggingu, co to biega popołudniami bez względu na pogodę.

I potruchtałem sobie ścieżką, jakieś czterysta metrów. Tak jak się spodziewałem, z budki strażnika nie dochodziły znaki życia, więc podbiegłem do wielkiej przystani. Przy ostatnim pomoście stała gromadka łodzi nieco mniejszych od wielkich sportowych zabawek, które rybacy i milionerzy przycumowali bliżej drogi. Skromny, sześciometrowy „Osprey” MacGregora stał przy samym końcu.

Przystań była pusta, wszedłem beztrosko przez furtkę w płocie z łańcuchów, obok tabliczki głoszącej, że: Wstęp na pomosty tylko dla właścicieli łodzi. Próbowałem poczuć się winny, że gwałcę tak istotny przepis, ale było to uczucie dla mnie niedostępne. Niższa część tabliczki głosiła: Zakaz łowienia ryb z pomostów i w obrębie przystani, toteż obiecałem sobie, że za wszelką cenę będę unikał łowienia ryb, co sprawiło, że poczułem się lepiej, mimo że złamałem pierwszą zasadę.

„Osprey” miał pięć, może sześć lat i nosił na sobie tylko niewielkie ślady zniszczenia od florydzkiej pogody. Pokład i relingi były wyglansowane do czysta, wchodząc więc na łódź, uważałem, żeby nie zostawić zadrapań. Z jakichś powodów zamki na łódkach nie są zbyt skomplikowane. Może żeglarze są bardziej uczciwi niż szczury lądowe. Otwarcie zamka i wślizgnięcie się do środka zajęło mi zatem tylko kilka sekund. W kabinie nie było tego stęchłego zapachu spieczonej pleśni, którego w promieniach subtropikalnego słońca nabiera wiele łodzi, kiedy są zamknięte nawet przez kilka godzin. W powietrzu unosił się natomiast lekki, cierpki zapaszek Pine-Sol , jakby ktoś wyskrobał tu wszystko tak dokładnie, że żadne zarazki ani wonie nie miały szans na przetrwanie.

Były tam stolik, kuchnia, a na półce z balustradką jeden z tych odbiorników telewizyjno-radiowych ze stosem filmów obok: Spiderman, Mój brat niedźwiedź i Gdzie jest Nemo. Zastanawiałem się, ilu chłopców MacGregor wysłał za burtę, żeby poszukali Nemo. Miałem ogromną nadzieję, że wkrótce Nemo znajdzie jego. Wszedłem do kuchni i zacząłem otwierać szuflady. W jednej znalazłem pełno słodyczy, w następnej stos plastikowych żołnierzyków. Trzecią wypełniały po brzegi rolki taśmy izolacyjnej.

Taśma izolacyjna to wspaniała rzecz, wiem doskonale, że może być wykorzystana na wiele niezwykłych i pożytecznych sposobów. Pomyślałem jednak, że dziesięć rolek wepchniętych do szuflady na łodzi to trochę za dużo. Chyba że, oczywiście, używa się jej do jakichś szczególnych celów, które wymagają zastosowania jej w dużych ilościach. Może projekt naukowy wymagający sporej liczby małych chłopców? To, rzecz jasna, tylko przeczucie wynikające z doświadczenia, w jaki sposób ja ją wykorzystywałem – nie do krępowania chłopców, oczywiście, ale prawych obywateli, takich jak na przykład… MacGregor. Jego wina zaczynała być bardzo prawdopodobna, a Mroczny Pasażer mlaskał suchym, jaszczurczym językiem z niecierpliwości.

Zszedłem po stopniach do małego, wysuniętego pomieszczenia, które sprzedawca prawdopodobnie nazywał prywatną kabiną. Łóżko nie było zbyt eleganckie, zaledwie cienka podkładka z gumowej pianki na podwyższonej półce. Dotknąłem materaca, zatrzeszczał pod materiałem; gumowa obudowa. Odwinąłem materac na bok. Do półki były przyśrubowane cztery kółka, po jednym w każdym rogu. Podniosłem klapę pod materacem.

Można się spodziewać, że na łodzi znajdzie się sporo łańcuchów. Ale towarzyszące im kajdanki nie kojarzyły mi się za bardzo z żeglarstwem. Oczywiście, dałoby się to łatwo wyjaśnić. Możliwe, że MacGregor zakładał je kłótliwym rybom.

Pod łańcuchem i kajdankami leżało pięć kotwic. To doskonały pomysł, jeśli jacht miałby opłynąć świat, ale trochę ich było za dużo jak na weekendową łódkę. Do czego, u licha, mogły służyć? Gdybym ja miał wypływać łodzią na głębokie wody, z małymi ciałkami, których chciałbym się pozbyć bez pozostawiania śladów, co zrobiłbym z tyloma kotwicami? Jeśli ujmie się cały problem w ten sposób, to wyda się oczywiste, że następnym razem, kiedy MacGregor wypłynie w rejs z małym przyjacielem, wróci jedynie z czterema kotwicami pod koją.

Zebrałem wystarczająco wiele szczegółów, żeby złożyć je w interesujący obraz. Martwa natura bez dzieci. Ale nie znalazłem dotąd niczego, co nie mogłoby zostać wytłumaczone jako gigantyczny zbieg okoliczności, a musiałem mieć całkowitą pewność. Musiałem znaleźć całkowicie przekonujący dowód, coś tak jednoznacznego, że usatysfakcjonowałoby Harry’ego Przepisowego.

Znalazłem to w szufladzie po prawej stronie koi.

W gródź łodzi były wbudowane trzy szufladki. Wnętrze tej od spodu wydawało się trochę krótsze niż dwóch pozostałych. Możliwe że tak miało być, że skrócenie wynikało z zagięcia kadłuba. Ale obserwowałem ludzi już od wielu lat i to wzbudziło moją podejrzliwość. Wyciągnąłem szufladę całkowicie na zewnątrz i oczywiście za jej tylną ścianką był tajny schowek. A w tajnym schowku…

Ponieważ właściwie nie jestem prawdziwą istotą ludzką, moje reakcje emocjonalne są ograniczone do tego, co nauczyłem się udawać. Nie odczułem więc wstrząsu, oburzenia, gniewu ani nawet gorzkiej determinacji. Te uczucia trudno jest grać przekonująco, a nie było publiczności, po co się więc trudzić? Poczułem jednak jak powolny, chłodny wiatr z Mrocznego Wozu wieje mi wzdłuż kręgosłupa i rozdmuchuje suche liście na podłodze mojego jaszczurczego mózgu.

W schowku znalazłem stos fotografii, na których byłem w stanie zidentyfikować pięciu nagich chłopców ułożonych w rozmaitych pozach, jakby MacGregor nadal szukał właściwego stylu. Doprawdy, okazał się rozrzutnikiem, jeśli chodzi o taśmę izolacyjną. Na jednym ze zdjęć chłopiec wyglądał, jakby otaczał go srebrnoszary kokon, tylko niektóre części ciała zostały wyeksponowane. To, co MacGregor zostawił na wierzchu, wiele mi o nim powiedziało. Jak podejrzewałem, większość rodziców nie zaakceptowałaby go w roli harcmistrza.

Zdjęcia były dobrej jakości, robione pod różnymi kątami. Wyróżniała się szczególnie jedna seria. Blady, kluchowaty mężczyzna w czarnym kapturze stał obok mocno obwiązanego taśmą chłopca, prawie jakby pozował z trofeum myśliwskim. Z kształtu i koloru ciała domyślałem się z prawie całkowitą pewnością, że to MacGregor, mimo że kaptur zasłaniał mu twarz. A kiedy przeglądałem zdjęcia, przyszły mi do głowy bardzo interesujące myśli. Najpierw pomyślałem: Aha! Co, oczywiście, znaczyło, że nie ma najmniejszych wątpliwości, co robił MacGregor, i że został teraz szczęśliwym zwycięzcą nagrody głównej w Zakładach Pieniężnych Izby Rozrachunkowej Mrocznego Pasażera.

Kolejna myśl była nieco bardziej kłopotliwa: kto robił zdjęcia?

Fotografie wykonano pod zbyt wieloma kątami, żeby dało się je pstryknąć automatycznie. A kiedy przejrzałem je po raz drugi, zauważyłem, w dwóch zdjęciach, robionych z góry, ostry nosek czegoś, co wyglądało jak czerwony kowbojski but.

MacGregor miał wspólnika. To brzmiało jak określenie z kanału telewizji sądowej, ale tak było w istocie i nie znalazłem lepszych słów, żeby to określić. Nie zrobił tego sam. Ktoś z nim był i przynajmniej robił zdjęcia, jeśli nie coś jeszcze.

Z rumieńcem wstydu przyznaję, że dysponuję pewną skromną dozą wiedzy i talentu w dziedzinie rozmyślnych okaleczeń, ale nigdy wcześniej z czymś takim się nie spotkałem. Zdjęcia pamiątkowe, tak – w końcu mam pudełeczko szkiełek z kropelką krwi na każdym, żeby móc wspominać swoje przygody. To całkowicie normalne zachować sobie coś na pamiątkę.

Ale druga osoba, która przy tym jest, patrzy i robi zdjęcia, zmienia bardzo intymny akt w rodzaj przedstawienia. To jest totalnie nieprzyzwoite – ten człowiek był zboczeńcem. Gdybym tylko mógł się zdobyć na moralne oburzenie, to jestem pewien, że kipiałbym nim. Ale w moim przypadku naszła mnie tylko mocniejsza chętka do trzewnego zaznajomienia się z MacGregorem.

Na łodzi panowało gęste gorąco i moja cudownie szykowna kurtka od złej pogody zaczęła mi przeszkadzać. Czułem się jak jaskrawożółta torebka z herbatą. Wybrałem kilka najlepszych zdjęć i włożyłem je do kieszeni, a resztę schowałem z powrotem w skrytce. Uporządkowałem koję i poszedłem na górę, do głównej kabiny. Zerkając przez okno – a może powinienem nazywać je bulajem? – zorientowałem się na tyle, na ile mogłem, że nikt nie czaił się, obserwując mnie ukradkiem. Wyśliznąłem się za drzwi. Upewniłem się, czy są dobrze zamknięte, i poszedłem przez deszcz.

Z wielu filmów, które oglądałem przez te wszystkie lata, wiedziałem doskonale, że przechadzka w deszczu to doskonała oprawa dla rozmyślań nad ludzką przewrotnością, i to właśnie czyniłem. Och, ten podły MacGregor i jego przyjaciel, entuzjasta amatorskiej fotografii. Jak mogli być takimi paskudnymi nędznikami? Nieźle to zabrzmiało i nic więcej nie potrafiłem wymyślić. Miałem nadzieję, że to wystarczy, żeby zasadom stało się zadość. Bo znacznie przyjemniej było myśleć o mojej przewrotności i o tym, jak mógłbym ją nasycić, aranżując randkę z MacGregorem. Czułem narastający przypływ mrocznej rozkoszy, jak wydobywa się z najgłębszych lochów Zamku Dextera i przelewa się przeze mnie. Wkrótce zaleje ona MacGregora.

Oczywiście, nie było już miejsca na wątpliwości. Sam Harry uznałby, że fotografie są wystarczającym dowodem, a ochoczy chichot Mrocznego Pasażera uświęcił projekt. MacGregor i ja będziemy się wzajemnie odkrywać. A potem specjalna premia: odszukanie jego przyjaciela w kowbojskich butach – oczywiście, pójdzie w ślady Mac-Gregora i to najszybciej jak to możliwe. Taka już nasza ludzka dola. Było to jak wyprzedaż, dwie rzeczy w cenie jednej, propozycja absolutnie nie do odrzucenia.3

Rutyna to zawsze zły pomysł, szczególnie jeśli jest się pedofilem-zabójcą, który znalazł się w polu zainteresowania Dextera Mściciela. Szczęśliwie się dla mnie złożyło, że nikt nigdy nie przekazał MacGregorowi tej istotnej informacji, znalazłem go zatem bez trudu, kiedy jak co dzień, o szóstej trzydzieści po południu, wychodził z biura. Skorzystał z tylnych drzwi, zamknął je i wsiadł do wielkiego forda SUV; pojazdu doskonale nadającego się do podwożenia ludzi, żeby pokazać im dom, albo do transportowania związanych chłopców na pomost. Włączył się do ruchu, a ja śledziłem go aż do jego skromnego mieszkania w domu z betonowej płyty na Osiemdziesiątej SW.

Pod domem ruch był niezły. Skręciłem w małą, boczną uliczkę, pół przecznicy dalej i zaparkowałem, nie rzucając się w oczy, tak żeby mieć dobry widok. Był tam wysoki, gęsty żywopłot, ciągnący się wzdłuż przeciwległej strony parkingu MacGregora. Dzięki temu sąsiedzi nie widzieli, co dzieje się na jego podwórku. Siedziałem w samochodzie i przez dziesięć minut udawałem, że oglądam mapę. Tyle wystarczyło, żeby ułożyć plan i upewnić się, że nigdzie się nie wybiera. Kiedy wyszedł z domu i zaczął się krzątać na podwórku, bez koszuli, w znoszonych spodenkach z madrasu, już wiedziałem, jak to zrobię. Pojechałem do domu, żeby się przygotować.

Mimo że zazwyczaj mam zdrowy i potężny apetyt, przed tymi małymi przygodami zawsze trudno mi cokolwiek zjeść. Mój wewnętrzny wspólnik drży z niecierpliwości, księżyc coraz głośniej bełkocze mi w żyłach, gdy noc zapada nad miastem, a myśl o jedzeniu staje się taka pospolita.

Zamiast więc radować się do woli wysokoproteinową kolacją, krążyłem po mieszkaniu, miałem ochotę już zaczynać, ale byłem jeszcze na tyle opanowany, żeby zaczekać, pozwolić Codziennemu Dexterowi wtopić się spokojnie w tło i poczuć oszałamiający przypływ siły, kiedy Mroczny Pasażer powoli przejmuje kierownicę i zaczyna sprawdzać pokrętła. Kiedy pozwalam się zaciągnąć na tylne siedzenie i zaczyna prowadzić Pasażer, zawsze odczuwam radosne podniecenie. Cienie nabierają wtedy jakby ostrzejszych konturów, a ciemność przechodzi w ożywioną szarość, sprawiając, że wszystko widzi się ostrzej. Słabe dźwięki stają się głośne i wyraźne, na skórze czuję mrowienie, wdech i wydech są jak ryk i nawet powietrze ożywa zapachami, których zupełnie nie rejestruję w ciągu nudnego i normalnego dnia. Tylko wtedy, gdy kieruje Mroczny Pasażer, odczuwam pełnię życia.

Zmusiłem się, żeby usiąść w głębokim fotelu, i napiąłem się, a Potrzeba przetaczała się nade mną, pozostawiając po sobie wysoką falę gotowości. Każdy oddech był jak uderzenie zimnego powietrza, wpadającego we mnie, pompującego mnie, a ja stawałem się coraz większy i lżejszy, aż w końcu zamieniłem się w potwornie długi, niewidzialny, stalowy promień światła gotowy przerżnąć się przez ciemne już miasto. I wtedy fotel okazał się małym, głupim sprzętem, kryjówką dla myszy i tylko noc była dla mnie wystarczająco wielka.

Nadszedł czas.

Wyszliśmy w jasną noc, światło księżyca waliło we mnie, a zapach martwych róż w oddechu Miami owiewał mi skórę i prawie natychmiast tam się znalazłem, w cieniu rzucanym przez żywopłot MacGregora, patrząc, czekając i nasłuchując Ostrożności, która owinęła się wokół mojego nadgarstka i szeptała: cierpliwości. To było idiotyczne, że nie potrafił dostrzec czegoś jarzącego się tak jasno jak ja i ta myśl stawała się kolejnym zastrzykiem mocy. Naciągnąłem białą, jedwabną maskę i byłem gotów do działania.

Powoli, niedostrzegalnie ruszyłem z ciemności żywopłotu i postawiłem pod jego oknem dziecięcy plastikowy keyboard, wsuwając go pod krzew gladiolusów, żeby od razu nie mógł go zobaczyć. Był jaskrawy, czerwono-niebieski, długi na pół metra i miał tylko osiem klawiszy, ale miał funkcję powtarzania bez końca tych samych czterech melodii aż do wyczerpania baterii. Włączyłem go i wycofałem się na swoje miejsce w żywopłocie.

Odegrał Jingle bells, potem Old MacDonald. Z jakiegoś powodu w każdej piosence brakowało kluczowej frazy, ale zabaweczka popiskiwała dalej, przechodząc do London Bridge na tej samej radośnie wariackiej nucie.

To wystarczyło, żeby doprowadzić człowieka do furii, ale na kimś takim jak MacGregor, który żył dla dzieci, mogło to wywrzeć dodatkowy efekt. W każdym razie, na to liczyłem. Z rozmysłem wybrałem tę klawiaturkę, żeby go zwabić, i żywiłem szczerą nadzieję, że pomyśli, iż go znaleziono, a zabawka przybyła z piekła, żeby go pokarać. W końcu dlaczego nie mam czerpać radości z tego, co robię?

Chyba zadziałało. Byliśmy dopiero przy trzeciej powtórce London Bridge, kiedy wylazł niezdarnie z domu, z paniką w szeroko otwartych oczach. Zatrzymał się na chwilę, rozejrzał wokół, jego przerzedzone, rudawe włosy wyglądały, jakby przetoczyła się przez nie burza, a blady brzuch zwisał lekko nad paskiem wyświechtanych spodni od piżamy. Nie wyglądał mi na szaleńczo groźnego, ale też nie byłem pięcioletnim chłopcem.

Kiedy tak stał z otwartymi ustami, drapiąc się, wyglądał, jakby pozował rzeźbiarzowi, który lepił greckiego boga głupoty. MacGregor zlokalizował w końcu źródło dźwięku – tym razem znów Jingle bells. Podszedł i lekko się nachylił, żeby dotknąć plastikowego keyboardu, i nie starczyło mu nawet czasu na zdziwienie, kiedy zacisnąłem mocno na jego szyi pętlę z linki wędkarskiej o udźwigu dwudziestu pięciu kilogramów. Wyprostował się z myślą, żeby trochę powalczyć. Zacisnąłem mocniej i zmienił zdanie.

– Przestań się opierać – powiedzieliśmy naszym chłodnym, władczym głosem Pasażera. – Pożyjesz dłużej. – A on usłyszał swoją przyszłość w tych słowach i pomyślał, że może ją zmienić, pociągnąłem więc mocno za smycz i przytrzymałem, aż twarz mu pociemniała i opadł na kolana.

Zanim zdążył zemdleć na całego, zwolniłem zacisk.

– Teraz rób to, co ci się powie – rzekliśmy. Nic nie odpowiedział, tylko nabrał kilka wielkich, bolesnych haustów powietrza, nieco mu więc popuściłem linki. – Zrozumiano? – zapytaliśmy, a on pokiwał głową, pozwoliłem mu zatem oddychać.

Już nie próbował walczyć, kiedy zaciągnąłem go do domu po kluczyki do samochodu, a potem znowu, do tego jego wielkiego forda. Wsiadłem za nim, trzymając pętlę mocno zaciśniętą. Pozwalałem mu oddychać tylko tyle, żeby na razie żył.

– Włącz silnik – nakazaliśmy mu, a on znieruchomiał.

– Czego chcesz? – zapytał głosem szorstkim jak świeży żwir.

– Wszystkiego – odparliśmy. – Włącz silnik.

– Mam pieniądze – zaproponował.

Pociągnąłem mocno za sznur.

– Kup mi chłopczyka – powiedzieliśmy. Trzymałem mocno przez kilka sekund, za mocno, żeby mógł oddychać, i w sam raz długo, żeby wiedział, że my tu rządzimy, my wiemy, co zrobił, i my teraz pozwolimy mu oddychać tylko według własnego uznania i kiedy poluźniliśmy pętlę, nie miał nam nic do powiedzenia.

Poprowadził tak, jak mu kazaliśmy, z powrotem Osiemdziesiątą SW do Old Cutler Road, a potem na południe. Tak daleko prawie nie ma ruchu, nie o tej porze nocy. Potem skręciliśmy do nowo budowanego osiedla po drugiej stronie strumyka Snapper Creek. Inwestycja została wstrzymana w związku ze skazaniem właściciela za pranie pieniędzy, nikt nie powinien więc nam przeszkadzać. Poprowadziliśmy MacGregora przez rozebraną do połowy budkę strażnika, wokół małego ronda, na wschód, w stronę wody i zatrzymaliśmy się przed małą przyczepą mieszkalną, tymczasowym biurem budowy, teraz we władaniu nieletnich poszukiwaczy przygód i innych, takich jak ja, którzy pragnęli tylko odrobiny prywatności.

Posiedzieliśmy sobie chwileczkę, rozkoszując się bardzo pięknym widokiem – księżyc nad wodą z pedofilem w pętli na pierwszym planie.

Wstałem i pociągnąłem MacGregora za sobą tak mocno, że upadł na kolana i zaczął szarpać za linkę zaciskającą się na szyi. Przez chwilę patrzyłem, jak się dławi i ślini na ziemi, twarz znów mu ciemnieje, a oczy zachodzą czerwienią. Potem pociągnąłem go, żeby wstał, i wepchnąłem po trzech drewnianych stopniach do przyczepy. Zanim zdołał dojść do siebie na tyle, żeby zrozumieć, co się dzieje, przywiązałem go do blatu biurka, ręce i stopy krępując taśmą izolacyjną.

MacGregor próbował coś powiedzieć, ale tylko zakaszlał. Czekałem; czasu było mnóstwo.

– Proszę – wychrypiał w końcu głosem jak piasek na szkle. – Dam ci, co zechcesz.

– Tak, dasz – rzekliśmy i zobaczyliśmy, jak ten dźwięk wbija się w niego i chociaż nie mógł tego widzieć przez moją białą, jedwabną maskę, uśmiechnęliśmy się. Wyjąłem zdjęcia, które zabrałem z jego łodzi, i pokazałem mu.

Zupełnie przestał się ruszać i rozdziawił usta.

– Skąd je masz? – zapytał tonem zanadto rozdrażnionym jak na kogoś, kto za chwilę zostanie pocięty na kawałeczki.

– Powiedz, kto robił te zdjęcia?

– A dlaczego miałbym powiedzieć? – zapytał.

Za pomocą przecinaka do blachy odciąłem mu dwa pierwsze palce lewej ręki. Rzucił się, wrzasnął, trysnęła krew, co zawsze mnie gniewa, włożyłem mu więc w usta piłkę tenisową i obciąłem dwa pierwsze palce prawej ręki.

– Bez powodu – odparłem i poczekałem, żeby troszeczkę zwolnił.

Kiedy wreszcie się uspokoił, skierował na mnie wzrok, a na twarzy odmalowało się to zrozumienie, które pojawia się, kiedy przebija się za ból i zyskuje świadomość, że tak już będzie zawsze. Wyjąłem mu piłkę z ust.

– Kto robił zdjęcia?

Uśmiechnął się.

– Mam nadzieję, że jeden z nich był twój – powiedział, co sprawiło, że następnych dziewięćdziesiąt minut było znacznie bardziej satysfakcjonujące.4

Zazwyczaj czuję się przyjemnie odprężony przez kilka dni po każdej z moich Wyjściowych Nocy, ale tym razem, następnego ranka po pospiesznym zejściu MacGregora nadal byłem rozdygotany z emocji. Bardzo chciałem znaleźć fotografa w czerwonych kowbojskich butach i załatwić sprawę do końca. Jestem schludnym potworem i lubię kończyć to, co zacząłem, a świadomość, że ktoś buja na wolności i czai się w krzakach, w tych śmiesznych butach, nosząc ze sobą kamerę, która widziała zbyt wiele, sprawiała, że pragnąłem pójść za tropem i zakończyć mój dwuczęściowy projekt.

Może za bardzo się pospieszyłem z MacGregorem; gdybym mu dał trochę więcej czasu i zachęty, to powiedziałby mi wszystko. Ale to wyglądało na sprawę, którą sam z łatwością rozwiążę – kiedy Mroczny Pasażer siedzi za kierownicą, jestem pewien, że uda mi się wszystko. Jak do tej pory nie myliłem się, ale tym razem znalazłem się w troszkę dziwacznej sytuacji i musiałem na własną rękę szukać Pana Buta.

Wiedziałem z wcześniejszych badań, że MacGregor nie prowadził życia towarzyskiego, poza rzadkimi wieczornymi wyprawami. Należał do paru organizacji przedsiębiorców, czego można się było spodziewać po pośredniku handlu nieruchomościami, ale nie odkryłem nikogo szczególnego, z kim byłby w kumpelskich stosunkach. Wiedziałem też, że nie był notowany jako kryminalista, nie było więc teczki, którą można by wyciągnąć i poszukać ujawnionych wspólników. W aktach sądowych dotyczących jego rozwodu było po prostu zapisane: niezgodność charakterów, a resztę pozostawiono mojej wyobraźni.

Na tym utknąłem. MacGregor był klasycznym samotnikiem, a moje staranne studia nad nim nie dawały wskazówek, żeby miał jakichkolwiek przyjaciół, kochanków, kumpli albo partnerów. Żadnych pokerowych wieczorków z chłopakami – w ogóle żadnych chłopaków, poza tymi małymi. Ani kółka kościelnego, ani Stowarzyszenia Łosi, ani baru w sąsiedztwie, ani cotygodniowych potańcówek – co mogłoby stanowić wyjaśnienie dla butów – niczego, poza fotografiami z tymi głupimi, szpiczastymi, wystającymi czerwonymi noskami.

Kim więc był Kowboj Bob i jak go znalazłem?

Istniało tylko jedno miejsce, do którego mogłem się udać po odpowiedź, i musiałem to zrobić niezwłocznie, zanim ktokolwiek zorientowałby się, że MacGregor zaginął. W oddali usłyszałem odgłos grzmotu i zaskoczony spojrzałem na zegar. Jasne, kwadrans po drugiej, czas na codzienną, popołudniową burzę. Rozczulałem się nad sobą w biały dzień, a to zupełnie do mnie niepodobne.

Ale jednak dzięki burzy jeszcze raz będę mógł się ukryć, a potem zatrzymam się w drodze powrotnej, żeby coś zjeść. Mając więc elegancko zaplanowaną najbliższą przyszłość, poszedłem na parking, wsiadłem do samochodu i pojechałem na południe.

Deszcz zaczął się, kiedy dotarłem do Matheson Hammock, włożyłem więc znowu sportowe, żółte odzienie na złą pogodę i potruchtałem ścieżką do łodzi MacGregora.

Jak poprzednio, bez trudu otworzyłem zamek i wśliznąłem się do kabiny. Podczas pierwszej wizyty na łodzi szukałem dowodów, że MacGregor jest pedofilem. Teraz próbowałem znaleźć coś trochę bardziej ulotnego, jakąś wskazówkę co do tożsamości jego przyjaciela fotografa.

Ponieważ musiałem od czegoś zacząć, wróciłem do pomieszczenia sypialnego. Otworzyłem szufladę z fałszywym dnem i znów przejrzałem fotografie. Tym razem przyglądałem się zarówno wierzchniej, jak i spodniej ich stronie. Fotografia cyfrowa uczyniła los detektywa znacznie trudniejszym, a na zdjęciach nie było żadnych znaków, brakowało też pustych puszek po filmach z dającymi się namierzyć numerami seryjnymi. Każdy ciołek na kuli ziemskiej mógł załadować obrazki na swój twardy dysk i drukować je do woli, nawet ktoś z tak fatalnym gustem, jeśli chodzi o dobór obuwia. To nie było w porządku. Czyż komputery nie miały ułatwiać nam życia?

Zamknąłem szufladę i przeszukałem resztę pomieszczenia, ale nie znalazłem tam nic, czego nie widziałbym wcześniej. Trochę zniechęcony wróciłem na górę do kabiny głównej. Tam też przeszukałem kilka szuflad. Taśmy wideo, figurki bohaterów akcji, taśma izolacyjna – już to widziałem i żadna z tych rzeczy nic mi nie mówiła. Wyciągnąłem stosik rolek taśmy izolacyjnej z myślą, że szkoda ją marnować. Bezmyślnie odwróciłem tę na spodzie.

To było to.

Naprawdę lepiej być szczęściarzem niż dobroczyńcą. Przez milion lat mógłbym tylko o tym marzyć. Na spodniej części rolki taśmy izolacyjnej zauważyłem przylepiony mały kawałek papieru, a na nim ktoś zapisał: Reiker i numer telefonu.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.