Demony Dextera - ebook

1

Księżyc. Cudowny księżyc. Pełny, tłusty, czerwonawy, noc jasna jak dzień i poświata, z którą spływa na ziemię radość, radość, och, jaka radość. Radość i gromki zew tropikalnej nocy, łagodny, jednocześnie dziki ryk wiatru szalejącego we włosach na ręku, głuche zawodzenie światła gwiazd, zgrzytliwy krzyk migotliwie skrzącej się wody.

A wszystko to skamle i błaga, a wszystko to wzmaga żądzę. Żądza. Och, ten symfoniczny, ten przeraźliwy wrzask tysięcy przyczajonych głosów, ten wewnętrzny krzyk, ryk całego jestestwa, wołanie milczącego obserwatora, cichego, bezdusznego, chichoczącego potwora, bestii tańczącej na promieniach księżyca. Głos kogoś, kto jest i nie jest mną, kto szydzi, śmieje się i odzywa, gdy jest głodny, gdy wyje z żądzy. A żądza była teraz bardzo silna, zimna, spięta, skulona i sprężona, jak nigdy dotąd nieodparta, zwarta i gotowa – mimo to wciąż czekała i obserwowała, a wraz z nią czekałem i obserwowałem ja.

Czekałem i obserwowałem go od pięciu tygodni. Żądza podszczypywała mnie, poganiała i ponaglała, żebym znowu coś upolował, żebym znalazł kolejnego, żebym go wreszcie dopadł. Od trzech tygodni wiedziałem, że to on, że to ten, od trzech tygodni byliśmy we władzy Mrocznego Pasażera, ksiądz i ja. Przez trzy tygodnie walczyłem z coraz większą presją, z żądzą, tak, z żądzą, która narastała we mnie jak wielka fala, jak olbrzymi grzywacz, który wali się z rykiem na brzeg i zamiast cofnąć się do morza, z każdym tyknięciem zegara jasnej jak dzień nocy jeszcze bardziej potężnieje.

Były to również dni ostrożności, dni, które poświęciłem na sprawdzanie i upewnianie się. Ale nie na sprawdzanie księdza, nie: co do księdza nie miałem wątpliwości już od dawna. Był to czas niezbędny do zdobycia ostatecznej pewności, że można to zrobić jak należy, czysto i schludnie, że wszystko jest całkowicie dograne, zapięte na ostatni guzik. Przecież nie mogli mnie złapać, nie teraz. Zbyt ciężko pracowałem, pracowałem zbyt długo, żeby coś nagle nie wypaliło. Zbyt długo i zbyt pilnie strzegłem mojego małego, szczęśliwego życia.

Poza tym za dobrze się bawiłem, żeby raptem przestać.

Dlatego zawsze byłem ostrożny. Zawsze schludny i porządny. Zawsze przygotowany, żeby wszystko poszło tak, jak trzeba. A kiedy już miałem całkowitą pewność, że pójdzie, analizowałem plan jeszcze raz. Tak jak uczył mnie Harry, niech go Bóg błogosławi, ten dalekowzroczny policjant doskonały, mój przybrany ojciec. Zawsze bądź całkowicie pewny, ostrożny i dokładny, mawiał, i już od tygodnia miałem całkowitą pewność, że wszystko jest tak, jak by tego chciał. I gdy wieczorem wyszedłem z pracy, od razu wiedziałem, że to jest to. Że to ta noc. Że jest w niej coś innego i niezwykłego. Że coś się zaraz wydarzy, że po prostu musi. Tak jak wydarzyło się poprzednio. Tak jak wydarzy się nieraz w przyszłości.

I tak jak tej nocy miało przydarzyć się księdzu.

Nazywał się Donovan. Uczył śpiewu w sierocińcu Świętego Antoniego w Homestead. Dzieci go kochały. I oczywiście on kochał dzieci. Och, i to jak. Poświęcił im całe życie. Nauczył się dla nich kreolskiego i hiszpańskiego. Nauczył się ich piosenek. Wszystko dla nich. Wszystko, co robił, robił dla dzieci.

Dosłownie wszystko.

Obserwowałem go tego wieczoru, tak jak obserwowałem go przez tyle wieczorów przedtem. Widziałem, jak przystanął w drzwiach sierocińca, żeby porozmawiać z małą czarnoskórą dziewczynką, która za nim wyszła. Dziewczynka była bardzo drobna, tak drobna, że wyglądała najwyżej na osiem lat, może nawet na mniej. Usiadł na stopniach i rozmawiał z nią przez pięć minut. Ona też usiadła i zaczęła podskakiwać. Roześmiali się. Ona oparła się o niego. On pogłaskał ją po głowie. W progu stanęła zakonnica. Patrzyła na nich przez chwilę, zanim coś powiedziała. Potem uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę. Dziewczynka trąciła głową ramię księdza. Ten objął ją, przytulił, wstał i pocałował ją na dobranoc. Zakonnica roześmiała się i znowu coś powiedziała. Ksiądz jej odpowiedział.

A potem ruszył w stronę samochodu. Nareszcie: spiąłem się w sobie i zwinąłem jak sprężyna, gotów do ataku, gdy wtem...

Nie. Jeszcze nie teraz. Cztery, pięć metrów od schodów stała furgonetka dozorcy. Gdy ksiądz Donovan ją mijał, rozsunęły się boczne drzwiczki i z wnętrza wychynął mężczyzna z papierosem w ustach. Wychynął, powitał go, a on oparł się o maskę i zaczęli rozmawiać.

Łut szczęścia. Znowu łut szczęścia. W noce takie jak ta zawsze miałem szczęście. Nie zauważyłem tego mężczyzny, nie wiedziałem, że tam jest. Ale on na pewno zauważyłby mnie. Gdybym nie miał szczęścia.

Wziąłem głęboki oddech. Powietrze wypuszczałem powoli i spokojnie, zimny jak lód. To tylko mały drobiazg. Innych na pewno nie przeoczyłem. Zrobiłem wszystko tak, jak trzeba, tak jak poprzednio, tak, jak należy. Wszystko musiało być dobrze.

Teraz.

Donovan ponownie ruszył do samochodu. Odwrócił się i zawołał do dozorcy. Dozorca pomachał mu od drzwi, zgasił papierosa i wszedł do sierocińca. Zniknął. Już go nie było.

Szczęście. Znowu szczęście.

Ksiądz poszperał w kieszeni, wyjął kluczyki, otworzył drzwiczki i wsiadł. Włożył kluczyk do stacyjki. Odpalił silnik. I nagle...

Teraz!

Usiadłem na tylnym siedzeniu i zarzuciłem mu pętlę na szyję. Jedno szybkie, śliskie, lecz jakże cudowne szarpnięcie i zrobiona z wytrzymałej żyłki pętla zacisnęła się mocno i pewnie. Ogarnięty paniką ksiądz zdążył tylko cicho sapnąć.

– Teraz jesteś mój – powiedziałem, a on zastygł w przepięknym, niemalże doskonałym bezruchu, jakby wiele razy to ćwiczył, jakby usłyszał ten drugi głos, rechot tkwiącego we mnie obserwatora. – Rób dokładnie to, co każę – dodałem.

Donovan wziął chrapliwy półoddech i zerknął w lusterko. Czekała tam na niego moja twarz w jedwabnej masce, spod której widać było jedynie oczy.

– Rozumiesz? – spytałem i jedwab zafalował mi na ustach.

Ksiądz nie odpowiedział. Patrzył mi w oczy. Szarpnąłem żyłką.

– Rozumiesz? – powtórzyłem nieco łagodniej.

Tym razem kiwnął głową. Podniósł do szyi trzęsącą się rękę, nie wiedząc, co zrobię, jeśli spróbuje dotknąć żyłki. Siniała mu twarz.

Poluźniłem pętlę.

– Bądź posłuszny, a dłużej pożyjesz – powiedziałem.

Wziął głęboki oddech. Słyszałem, jak powietrze rozrywa mu gardło. Zakaszlał i ponownie odetchnął. Ale wciąż siedział bez ruchu, wciąż nie próbował uciekać.

I bardzo dobrze.

Ruszyliśmy. Wypełniał moje rozkazy bez wahania i bez żadnych sztuczek. Przez jakiś czas jechaliśmy na południe, przez Florida City, a potem kazałem mu skręcić w Card Sound Road. Poczułem, że zaczyna się denerwować, lecz nie zaprotestował. Nie próbował się do mnie odzywać. Ręce trzymał na kierownicy; były blade i tak mocno zaciśnięte, że sterczały mu kłykcie. Świetnie. Znakomicie.

Jechaliśmy na południe jeszcze przez pięć minut, w zupełnej ciszy, jeśli nie liczyć śpiewu opon i wiatru, potężnej pieśni olbrzymiego księżyca, która wypełniała mi wszystkie żyły, cichego chichotu zawsze czujnego obserwatora i coraz silniejszego, coraz bardziej dudniącego pulsu nocy.

– Skręć tu – poleciłem.

Ksiądz zerknął w lusterko i spotkaliśmy się wzrokiem. Panika próbowała wydłubać mu oczy, zedrzeć mu twarz, rozewrzeć usta, ale...

– Skręć! – powtórzyłem i skręcił. Oklapł za kierownicą, jakby od początku się tego spodziewał, jakby od początku na to czekał, i skręcił.

Droga była tak wąska, że prawie niewidoczna. Trzeba było wiedzieć, że tu jest. Ale ja wiedziałem. Ja byłem tu przedtem. Miała cztery kilometry długości, trzy zakręty i wiła się w wysokiej trawie i między drzewami nad małym kanałem, by skończyć się na leżącej wśród bagnisk polanie.

Przed pół wiekiem ktoś zbudował tu dom. Znaczna część domu wciąż jeszcze stała. Sądząc po wielkości ruin, musiał być duży. Kiedyś. Teraz miał tylko trzy pokoje i pół dachu i nie widać tu było śladu bytności człowieka.

Nigdzie z wyjątkiem starego warzywniaka na bocznym podwórzu. Bo w warzywniaku ktoś niedawno kopał.

– Stań – powiedziałem, gdy światło reflektorów wyłowiło z mroku rozpadające się ściany.

Donovan natychmiast mnie posłuchał. Strach sparaliżował go i wcisnął głębiej w ciało, usztywnił mu myśli i kończyny.

– Wyłącz silnik – dodałem i od razu go wyłączył.

Zapadła głucha cisza.

Na drzewie zaświergotało coś małego i niewidocznego. Trawą poruszył wiatr. A potem zapadła cisza jeszcze cichsza, cisza tak głęboka, że niemal zagłuszyła ryk nocnej muzyki pulsującej w moim sekretnym ja.

– Wysiadaj.

Ksiądz ani drgnął. Nie odrywał wzroku od warzywniaka.

Widać tam było siedem kopczyków ziemi. Ziemi czarnej w świetle księżyca. Dla niego musiała być jeszcze czarniejsza. Mimo to wciąż ani drgnął.

Szarpnąłem żyłką i zacisnąłem pętlę mocniej, niż się spodziewał, tak mocno, że poczuł, iż tego nie przeżyje. Wygiął kark, wyszły mu żyły na czole i pomyślał, że zaraz umrze.

Ale nie umarł. Jeszcze nie. Owszem, miał umrzeć, ale dopiero za jakiś czas.

Żeby poczuł, jak bardzo jestem silny, otworzyłem kopniakiem drzwiczki i wywlokłem go z samochodu. Upadł ciężko na piaszczystą ścieżkę i zaczął się tam wić jak ranny wąż. Mroczny Pasażer wybuchnął śmiechem: spodobało mi się to, dlatego z pasją odegrałem moją rolę. Postawiłem nogę na piersi księdza i zacisnąłem pętlę.

– Musisz mnie słuchać i robić to, co każę – powiedziałem. Nachyliłem się i lekko poluźniłem żyłkę. – Powinieneś o tym wiedzieć. To ważne.

Usłyszał mnie. W nagłym przebłysku zrozumienia poruszył oczami nabiegłymi bólem, krwią i spływającymi na policzki łzami, poruszył nimi i gdy spotkaliśmy się wzrokiem, ujrzał wreszcie to, co go czekało. Wreszcie to zobaczył. I pojął, że musi się odpowiednio zachowywać, że to niezmiernie istotne. Zaczął to sobie uświadamiać.

– Wstań.

Wypełnił rozkaz powoli, bardzo powoli, nie odrywając ode mnie wzroku. Staliśmy tak długo, patrząc sobie prosto w oczy, on i ja, jak jedna osoba, ogarnięte żądzą jestestwo, i nagle zadrżał. Podniósł rękę, żeby dotknąć twarzy, lecz opuścił ją bezwładnie w połowie drogi.

– Wejdź do domu – poleciłem mu cicho i och, jak łagodnie. Do domu, gdzie wszystko było przygotowane.

Spuścił oczy. Po chwili podniósł wzrok, ale nie mógł już na mnie patrzeć. Odwrócił się, lecz nagle przystanął, ponownie ujrzawszy kopczyki czarnej ziemi w warzywniaku. Chciał na mnie spojrzeć, lecz nie mógł, nie po tym, jak zobaczył tonące w księżycowej poświacie kurhanki.

Ruszył przed siebie, a ja trzymałem go jak na smyczy. Szedł posłusznie, ze zwieszoną głową, jak grzeczna, potulna ofiara. Pięć stopni zniszczonych schodów, wąski taras, zamknięte drzwi. Przystanął. Nie podniósł głowy. Nawet na mnie nie zerknął.

– Otwórz – rzuciłem miękko.

Zadrżał.

– Otwórz drzwi – powtórzyłem.

Lecz on nie mógł ich otworzyć.

Pochyliłem się, przekręciłem klamkę i wepchnąłem go tam kopniakiem. Potknął się, zatoczył, odzyskał równowagę i ponownie przystanął z mocno zaciśniętymi powiekami.

Zamknąłem drzwi. I zapaliłem elektryczną lampę na podłodze tuż za progiem.

– Spójrz – szepnąłem.

Powoli i ostrożnie otworzył jedno oko.

Zamarł.

Czas stanął w miejscu, przynajmniej dla niego.

– Nie – rzucił.

– Tak – odparłem.

– Och, nie – powtórzył.

– Och, tak – odrzekłem.

– Nie! – krzyknął głośno i przeraźliwie.

Szarpnąłem żyłką. Krzyk momentalnie ucichł i Donovan upadł na kolana. Zaskowyczał, chrapliwie zaskomlał i ukrył twarz w dłoniach.

– Tak – powiedziałem. – Okropne, prawda?

Zamknął oczy, zamknął je wraz z całą twarzą. Nie mógł na to patrzeć, nie teraz, nie tak. W sumie to mu się nie dziwiłem, bo widok był naprawdę koszmarny. Świadomość tego koszmaru denerwowała mnie od chwili, gdy zorganizowałem tę wystawę. Ale on musiał ją obejrzeć. Musiał. Nie tylko ze względu na Mrocznego Pasażera. Musiał ją obejrzeć ze względu na samego siebie. Musiał. Musiał, lecz nie oglądał.

– Niech ksiądz otworzy oczy – rozkazałem.

– Proszę... – zaskowyczał cicho i płaczliwie.

Bardzo się zdenerwowałem, choć nie powinienem – zimna krew, najważniejsze to zimna krew – ale naprawdę wkurzyłem się, że jęczy tak i szlocha na widok tych okropieństw, dlatego podciąłem mu nogi i powaliłem go na podłogę. Szarpnąłem żyłką, prawą ręką chwyciłem go za szyję i grzmotnąłem głową, a właściwie twarzą w brudne, wypaczone deski. Pociekło trochę krwi, co jeszcze bardziej mnie rozzłościło.

– Otwórz – syknąłem. – Otwórz oczy. Otwieraj. Ale już! I patrz! – Złapałem go za włosy i odchyliłem mu głowę. – Rób, co mówię. Patrz. Albo odetnę ci powieki.

Zabrzmiało to bardzo przekonująco. Dlatego mnie posłuchał. I zrobił to, co kazałem. Popatrzył.

Ciężko pracowałem, żeby wszystko wyglądało tak, jak trzeba, ale cóż, musiałem radzić sobie z tym, co miałem. Nic by z tego nie wyszło, gdyby nie zdążyły obeschnąć, najgorzej, że były takie brudne. Większość ziemi udało mi się usunąć, ale niektóre leżały w warzywniaku bardzo długo, dlatego trudno było powiedzieć, gdzie zaczynała się ziemia, a gdzie kończyło ciało. Ale jeśli dobrze się zastanowić, nigdy się tego nie wie. Były takie brudne, takie brudne...

W sumie leżało ich tam siedem, siedem małych ciał, siedem bardzo brudnych sierotek na gumowych prześcieradłach, które są o wiele porządniejsze od zwykłych, no i nie przeciekają. Siedem sztywnych, prościutkich zwłok ułożonych nogami do drzwi.

I do księdza Donovana. Żeby wiedział.

Żeby wiedział, że już niedługo do nich dołączy.

– Zdrowaś Maryjo, łaski pełna...

Szarpnąłem żyłką.

– Nie, nie, księże, nie teraz. Teraz chodzi o prawdę.

– Proszę... – wycharczał.

– O tak, proś mnie, błagaj. Tak jest lepiej. O wiele lepiej. – Szarpnąłem żyłką jeszcze raz. – Siedmioro? Tylko siedmioro? Oni też błagali?

Donovan nie miał najwyraźniej nic do powiedzenia.

– Myśli ksiądz, że są tu wszystkie? Naprawdę? Tylko siedmioro? Czyżbym żadnego nie przeoczył?

– O Boże... – wychrypiał z jakże miłym dla ucha bólem.

– A jak było w innych miastach, księże? Na przykład w Fayetteville. Chciałby ksiądz o tym porozmawiać?

Donovan wydał zduszony szloch, ale wciąż milczał.

– Albo w East Orange. Ile ich tam było? Troje? A może jednak któreś pominąłem? Nie wiem, tak trudno o pewność... A więc troje czy czworo, księże?

Próbował krzyknąć. Miał za bardzo ściśnięte gardło, żeby coś z tego wyszło, ale włożył w to dużo uczucia i uczucie to zrekompensowało wyraźne niedociągnięcia techniczne. Tak więc krzyknął, a potem upadł na twarz. Pozwoliłem mu trochę pochlipać, szarpnąłem żyłką i postawiłem go na nogi. Chwiał się, zupełnie nad sobą nie panował. Stracił też panowanie nad pęcherzem i bardzo się ślinił.

– Błagam – wydyszał. – Nie mogłem się powstrzymać. Proszę, musi mnie pan zrozumieć...

– Ależ ja księdza rozumiem.

Musiał usłyszeć coś w moim głosie, w głosie Mrocznego Pasażera, który teraz przeze mnie przemawiał, i to coś zmroziło mu krew w żyłach. Powoli podniósł głowę, spojrzał mi w oczy i zamarł na widok tego, co w nich zobaczył.

– Rozumiem doskonale – ciągnąłem, zbliżając twarz do jego twarzy. Pokrywający ją pot zmienił się w lód. – Bo widzi ksiądz, ja też nie mogę się powstrzymać.

Staliśmy teraz bardzo blisko siebie, niemal się dotykaliśmy i nagle miałem dość bijącej z niego ohydy. Zacisnąłem pętlę i ponownie go podciąłem. Runął na podłogę.

– Ale dzieci? – rzuciłem. – Nie mógłbym tego zrobić dzieciom. Nigdy. – Postawiłem mój czysty but na jego głowie i przygniotłem mu twarz do podłogi. – W przeciwieństwie do ciebie, księże. Nigdy nie zabijam dzieci. Szukam takich jak ty.

– Kim jesteś? – wyszeptał.

– Początkiem – odparłem. – Początkiem i końcem wszechrzeczy. Twoim antystwórcą, księże.

Strzykawkę miałem przygotowaną, dlatego igła weszła w szyję tak, jak powinna, pokonując lekki opór zesztywniałych mięśni i nie musząc pokonywać żadnego oporu ze strony księdza. Wcisnąłem tłok, opróżniłem zbiorniczek i Donovana szybko wypełnił czysty, błogi spokój. Minęło kilka sekund, ledwie kilka sekund i zachwiała mu się głowa, i spojrzał na mnie nieprzytomnie.

Czy mnie widział? Czy widział moje podwójne gumowe rękawice, starannie zapięty kombinezon i obcisłą, jedwabną maskę? Czy naprawdę mnie widział? A może działo się to w innym pokoju, w pokoju Mrocznego Pasażera, schludnym, nieskazitelnie czystym, pomalowanym na biało przed dwoma dniami, starannie zamiecionym, wymytym, odskrobanym, wyszorowanym i wysprejowanym? A czy widział stół? Tam, pośrodku pokoju z oknami uszczelnionymi grubymi, gumowymi prześcieradłami, dokładnie pośrodku, pod zwisającymi z sufitu lampami – czy wreszcie zauważył ten prowizoryczny stół, białe pudła z workami na śmieci, butelki z chemikaliami, krótki rząd pił i noży? Czy w końcu zobaczył tam mnie?

A może wciąż widział te brudne grudy na podłodze, siedem podłużnych grud, siedem i Bóg wie ile jeszcze? I czy wreszcie zobaczył siebie samego, czy zobaczył, jak rozkłada się w warzywniaku tak samo jak one?

Nie, oczywiście, że nie. Nie mógł tego zobaczyć. Nie pozwalała mu na to wyobraźnia. I nic dziwnego. Bo przecież wiedziałem, że w przeciwieństwie do dzieci, z których zrobił coś ohydnego, on się w tę ohydę nie zmieni. Że nigdy bym do tego nie dopuścił i nie dopuszczę. Że nie jestem taki jak on, że jestem potworem innego rodzaju.

Że jestem potworem porządnym.

Bycie schludnym i porządnym wymaga oczywiście czasu, ale jest tego warte. Warte, bo zadowala Mrocznego Pasażera, bo na długo go ucisza. Tak, warto jest robić to czysto i porządnie. Usunąć z tego świata jeszcze jedną kupę brudu. Kilka starannie zapakowanych toreb, kilka worków na śmieci i ten mały zakątek świata będzie miejscem czystszym i szczęśliwszym. Lepszym.

Zostało mi osiem godzin. I żeby zrobić to tak, jak należy, potrzebowałem wszystkich ośmiu.

Przywiązałem go do stołu taśmą samoprzylepną, rozciąłem mu ubranie i go rozebrałem. Z czynnościami przygotowawczymi uporałem się bardzo szybko: mycie, golenie, wygładzanie wszystkiego tego, co nieporządnie sterczało. Jak zwykle poczułem to cudowne, powoli narastające napięcie, to ogarniające całe ciało pulsowanie. Wiedziałem, że będzie tak narastało przez cały czas, narastało i unosiło mnie ze sobą do samego końca, do chwili, gdy żądza i ksiądz Donovan odpłyną razem na cofających się do morza falach.

Tuż zanim przystąpiłem do poważnej pracy, otworzył oczy. Już nie było w nich strachu; to się czasem zdarza. Spojrzał na mnie i poruszył ustami.

– Co? – spytałem i nachyliłem się nad nim. – Nie słyszę.

Cicho odetchnął. Powoli i spokojnie wypuścił powietrze, powtórzył to, co powiedział przedtem, i ponownie zamknął oczy.

– Nie ma za co – odparłem i zabrałem się do roboty.2

O wpół do piątej nad ranem był już sprawiony i oporządzony. A ja czułem się o niebo lepiej. Jak zawsze po. Zabijanie poprawia mi nastrój. Rozpuszcza tę nieznośną gulę w brzuchu dobrego, kochanego Dextera. Przynosi słodką ulgę, otwiera wszystkie zaworki w ciele. Lubię moją pracę; przykro mi, jeśli was to drażni. Naprawdę mi przykro, i to bardzo. Ale cóż. Poza tym nie chodzi oczywiście o zabijanie byle jakie. Chodzi o zabijanie w odpowiedni sposób, w odpowiednim czasie, z odpowiednim wspólnikiem i partnerem – to bardzo skomplikowane, lecz konieczne.

I zawsze nieco wyczerpujące. Dlatego byłem zmęczony, ale napięcie, które trawiło mnie od tygodnia, wreszcie znikło i znowu mogłem być sobą. Znowu mogłem być ekscentrycznym, zabawnym, beztroskim, martwym w środku Dexterem. Już nie Dexterem nożownikiem czy Dexterem mścicielem. Tylko zwykłym Dexterem. Przynajmniej do następnego razu.

Zakopałem dzieci w warzywniaku, tuż obok ich nowego sąsiada, i najdokładniej, jak tylko mogłem, wysprzątałem stary, rozlatujący się dom. Zapakowałem rzeczy do samochodu księdza i pojechałem nad kanałek, gdzie czekała moja pięciometrowa łódź, motorówka o małym zanurzeniu i z wielkim silnikiem. Zepchnąłem samochód do wody i wszedłem na pokład. Z pokładu patrzyłem, jak wóz tonie i znika. Gdy zniknął, odpaliłem silnik i powoli wypłynąłem na zatokę, biorąc kurs na północ. Właśnie wschodziło słońce i świat skrzył się w jaskrawym blasku. Przybrałem mój najszczęśliwszy wyraz twarzy; ot, kolejny wędkarz wracający do domu po nocnej wyprawie. Czy ktoś ma ochotę na smażonego okonia?

O wpół do siódmej byłem już w Coconut Grove, czyli w domu. Wyjąłem z kieszeni szkiełko mikroskopowe, prostokątny kawałek zwykłego, czyściutkiego szkła z pojedynczą kroplą krwi księdza pośrodku. Krwi czystej, już zakrzepłej, tak że mogłem ją teraz obejrzeć pod mikroskopem – teraz albo potem, żeby trochę powspominać. Szkiełko dołączyło do kolekcji trzydziestu sześciu innych czyściutkich szkiełek z trzydziestoma sześcioma kroplami zakrzepłej krwi.

Wziąłem wyjątkowo długi prysznic, żeby gorąca, och, jak gorąca woda rozluźniła mi mięśnie, zmyła ze mnie resztki nocnego napięcia, lepki zapach księdza i ziemi z ogrodu przy domu na moczarach.

Dzieci. Powinienem był zabić go dwa razy.

Nie wiem, dlaczego tak się ze mną porobiło, wiem jednak, że jestem wypalony, pusty w środku i niezdolny do uczuć. Że po prostu udaję. Ale myślę, że nie ma w tym niczego niezwykłego. Jestem pewien, że w codziennych kontaktach udaje mnóstwo ludzi, przynajmniej po trosze. Ja udaję całkowicie, zawsze i wszędzie. Udaję bardzo dobrze i nigdy niczego nie odczuwam. Ale lubię dzieci. Nigdy nie mógłbym ich napastować czy molestować, ponieważ seks w ogóle mnie nie kręci, wprost przeciwnie. Chryste, jak można robić te wszystkie dziwne rzeczy? Gdzie poczucie godności? A dzieci – dzieci to coś innego, coś wyjątkowego. Ksiądz Donovan zasługiwał na śmierć. Postąpiłem zgodnie z kodeksem Harry'ego i zaspokoiłem Mrocznego Pasażera.

Kwadrans po siódmej znowu byłem czysty i odświeżony. Wypiłem kawę, zjadłem płatki i pojechałem do pracy.

Gmach, w którym pracuję, jest duży, nowoczesny, biały, przeszklony i stoi niedaleko lotniska. Moje laboratorium mieści się na pierwszym piętrze, trochę z tyłu. Za laboratorium mam gabinet. Niby nic wielkiego, ale przynajmniej jest mój, ot, mały, ciasny boks oddzielony od głównej sali laboratorium krwi. Tak, wszystko tu jest moje. Nikomu nie wolno tu wchodzić, nikomu nie wolno tu niczego dotykać i bałaganić. Biurko, krzesło i drugie krzesło dla gościa, pod warunkiem że gość nie będzie za duży. Komputer, półka, szafka na dokumenty. Telefon. Automatyczna sekretarka.

Gdy wszedłem, sekretarka zamrugała do mnie czerwonym światełkiem. Wiadomość. Do mnie. To rzadkość. Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu na świecie żyje bardzo niewiele osób, które mają coś do powiedzenia specjaliście od analizy śladów krwi, zwłaszcza podczas godzin pracy. Jedną z nich jest Debora Morgan, moja przybrana siostra. Policjantka, tak samo jak jej ojciec.

Zatem wiadomość była przeznaczona dla mnie. Tak, bez dwóch zdań.

Wcisnąłem guzik, wysłuchałem brzękliwej, elektronicznej melodyjki i wreszcie rozległ się głos Debory.

– „Dexter, zadzwoń do mnie, jak tylko przyjdziesz. Proszę. Jestem w terenie, w motelu Cacique na Tamiami Trail... – Pauza. Zasłoniła ręką słuchawkę i coś do kogoś powiedziała. Potem buchnęła głośna, meksykańska muzyka i Debora odezwała się ponownie. – Możesz przyjechać natychmiast? Proszę cię, Dex...”

I odłożyła słuchawkę.

Nie mam rodziny. To znaczy, o ile wiem. Gdzieś tam musi istnieć ktoś, kto nosi podobny garnitur genów, jestem tego pewien. Bardzo mu współczuję. Jemu albo im. Ale nie, nigdy ich nie spotkałem. Nie szukałem ich, nawet nie próbowałem, a oni nie próbowali odszukać mnie. Adoptowali mnie i wychowali Harry i Doris Morganowie, rodzice Debory. I zważywszy to, kim jestem, odwalili kawał dobrej roboty, prawda?

Obydwoje już nie żyją. Tak więc Deb jest jedyną osobą na świecie, którą choć odrobinę obchodzi, czy jeszcze żyję, czy już nie. Mało tego. Z powodu, którego za nic nie potrafię zgłębić, moja przybrana siostra wolałaby, żebym jednak żył. Uważam, że to bardzo miłe i gdybym tylko miał i potrafił okazywać uczucia, obdarowałbym wszystkimi właśnie ją.

Dlatego tam pojechałem. Wyjechałem z parkingu przed Metro-Dade i skręciłem na pobliską autostradę prowadzącą na południe i przecinającą Tamiami Trail w dzielnicy, gdzie zbudowano motel Cacique oraz setki jego braci tudzież sióstr. Na swój sposób to prawdziwy raj. Zwłaszcza dla karaluchów. Rzędy budynków, które jakimś cudem błyszczą i jednocześnie rozsypują się w proch. Jaskrawe neony na dachach starych, ohydnych, zmurszałych, na wskroś przegniłych domów. Jeśli nie pójdziesz tam w nocy, nie pójdziesz tam nigdy. Bo widzieć to miejsce za dnia to tak, jak widzieć sedno naszej nędznej umowy z życiem.

Dzielnica taka jak ta jest w każdym większym mieście. Jeśli garbaty karzeł w zaawansowanym stadium trądu zapragnie seksu z kangurzycą i nastoletnim chórzystą, na pewno trafi tutaj i dostanie pokój. A gdy już skończy swoje, może zaprosić ich do pobliskiej knajpki na kubańską kawę i kanapkę _medianoche._ Bo jeśli tylko da suty napiwek, nikt się nimi nie zainteresuje.

Debora spędzała tam ostatnio bardzo dużo czasu. O wiele za dużo. Jej zdaniem, nie moim. Bo ja uważam, że nie ma lepszego miejsca dla policjantki, która chce zwiększyć statystyczne prawdopodobieństwo nakrycia kogoś na czymś naprawdę strasznym.

Ale ona widziała to inaczej. Może dlatego, że pracowała w obyczajówce. Ładna dziewczyna z obyczajówki, pracująca na Tamiami Trail, kończy zwykle jako przynęta, stojąc niemal zupełnie nago na ulicy i czyhając na facetów, którzy chcą zapłacić za seks. Deb tego nie znosiła. Prostytucja jej nie brała, może tylko jako zjawisko socjologiczne. Uważała, że nagabywanie i podpuszczanie klientów nie ma nic wspólnego ze zwalczaniem przestępczości. I – o czym wiedziałem tylko ja – nie znosiła też niczego, co jeszcze bardziej podkreślało jej kobiecość i piękną figurę. Chciała być policjantką; to nie jej wina, że bardziej przypominała dziewczynę z rozkładówki.

Wjeżdżając na parking, łączący motel Cacique z jego najbliższym sąsiadem, Tito Café Cubano, stwierdziłem, że jej kobiecość tudzież wspaniała figura nie wymagają dobitniejszego podkreślenia. Była w jaskraworóżowym topie, szortach ze spandeksu, czarnych kabaretkach i w wysokich szpilkach. Jakby za chwilę miała wejść na plan kolejnego odcinka _Dziwek Hollywoodu_ w trzech wymiarach.

Przed kilku laty ktoś z kryminalnej dostał cynk, że alfonsi śmieją się z nich na ulicy. Wyglądało na to, że stroje dla udających prostytutki policjantek kupowali policjanci, a więc mężczyźni. Dobór ubrań mówił bardzo dużo o ich preferencjach seksualnych, lecz ubrania te bynajmniej nie przypominały tych, jakie nosiły prawdziwe prostytutki. Dlatego dosłownie każdy mógł wyłowić wśród nich tę, która nosiła w torebce blachę i pistolet.

Otrzymawszy cynk, gliniarze zaczęli nalegać, żeby pracujące na ulicy funkcjonariuszki dobierały sobie stroje same. Ostatecznie kobiety znają się na tym lepiej niż mężczyźni, prawda?

Większość z nich to robi. Ale nie Debora. Bo Debora najlepiej czuje się w mundurze. Szkoda, że nie widzieliście, w czym chciała wystąpić na balu maturalnym. A teraz... Nigdy w życiu nie widziałem pięknej kobiety w tak skąpym ubraniu, która miałaby mniej seksapilu niż ona.

Mimo to rzucała się w oczy. Z blachą na obcisłym topie próbowała okiełznać tłum gapiów. I była bardziej widoczna niż sześćset metrów żółtej taśmy ostrzegawczej, którą rozwiesili policjanci, i trzy stojące pod kątem radiowozy z migającymi kogutami. Jaskraworóżowy top dawał po prostu silniejszy rozbłysk.

Uwijała się po prawej stronie parkingu, robiąc wszystko, żeby tłum nie przeszkadzał technikom, którzy – tak to przynajmniej wyglądało – namiętnie grzebali w knajpianym pojemniku na odpadki. Ucieszyłem się, że nie przydzielono do tego mnie. Bijący z pojemnika smród zalewał cały parking i przez okno wdzierał się do samochodu duszący fetor fusów południowoamerykańskiej kawy wymieszany z odorem gnijących owoców i rozkładającej się wieprzowiny.

Wjazdu pilnował gliniarz, którego znałem. Przepuścił mnie machnięciem ręki i znalazłem wolne miejsce.

– Cześć, Deb – powiedziałem, podchodząc do siostry. – Ładne ubranko. Znakomicie podkreśla figurę.

– Wal się – mruknęła, czerwieniąc się jak piwonia; u dorosłej policjantki to naprawdę niesamowity widok. – Znaleźli kolejną prostytutkę. A przynajmniej myślą, że to prostytutka. Na podstawie tego, co z niej zostało, trudno to stwierdzić na pewno.

– To już trzecia w ciągu ostatnich pięciu miesięcy – zauważyłem.

– Piąta. Dwie znaleziono w Broward. – Deb pokręciła głową. – A te dupki twierdzą, że to sprawy bez związku.

– Sprawy ze sobą powiązane pociągnęłyby za sobą mnóstwo papierkowej roboty – podsunąłem jej uprzejmie.

Drapieżnie obnażyła zęby.

– A może by tak, kurwa, usiedli na dupie i trochę popracowali, co? – warknęła. – Przecież to podstawy. Debil by zobaczył, że te morderstwa się z sobą łączą. – Lekko się wzdrygnęła.

Patrzyłem na nią zadziwiony. Była policjantką córką rasowego policjanta. Nic jej nie ruszało. Kiedy zaczynała pracować i starsi koledzy po fachu robili te swoje sztuczki, chcąc, żeby zwróciła lunch – z lubością pokazywali jej na przykład poćwiartowane zwłoki, które w Miami znajduje się codziennie – Deb nawet nie mrugnęła okiem. Nie mogli jej niczym zaskoczyć. Była tam, wszystko widziała, kupiła nawet podkoszulek z napisem.

Ale to zabójstwo przyprawiało ją o dreszcze.

Ciekawe.

– To jest chyba inne, prawda? – spytałem.

– Inne, bo popełniono je, kiedy byłam na służbie i wystawałam na rogu z dziwkami. – Wycelowała we mnie palcem. – A to z kolei znaczy, że muszę w tej sprawie zadziałać, dać się zauważyć i załatwić sobie przeniesienie do wydziału zabójstw.

Posłałem jej promienny uśmiech.

– Czyżby zżerała cię ambicja?

– Żebyś wiedział – fuknęła. – Mam dość obyczajówki i tych wyuzdanych kiecek. Chcę pracować w zabójstwach, a to jest mój bilet. Jeśli mi się pofarci... – Urwała. A potem powiedziała coś zupełnie niezwykłego. – Proszę, pomóż mi, Dex. Ja naprawdę tego nienawidzę.

– „Proszę”? – powtórzyłem. – Ty mnie prosisz? Zaczynam się denerwować.

– Przestań pieprzyć, Dexter.

– Ale naprawdę...

– Przestań. Pomożesz mi czy nie?

Skoro tak to ujęła, z tym dziwnym, jakże rzadkim u niej „proszę”, które długo pobrzmiewało mi w uszach, czy mogłem odpowiedzieć inaczej niż:

– Oczywiście, że ci pomogę. Przecież wiesz.

Przeszyła mnie wzrokiem. O „proszę” nie było już mowy.

– Nie, Dexter, nie wiem – warknęła. – Z tobą nigdy nic nie wiadomo.

– Naturalnie, że ci pomogę – powtórzyłem jak ktoś, komu zrobiono przykrość. I przekonująco udając, że głęboko uraziła moją godność osobistą, ruszyłem w stronę pojemnika, gdzie grasowały policyjne szczury.

Camilla Figg grzebała w odpadkach, szukając odcisków palców. Była krępa, miała trzydzieści pięć lat, krótkie włosy i nigdy nie reagowała na moje radosne i jakże czarujące komplementy. Ale gdy tylko mnie spostrzegła, uklękła, zaczerwieniła się i bez słowa odprowadziła mnie wzrokiem. Ona tak zawsze. Gapiła się na mnie, a potem się czerwieniła.

Na odwróconej do góry dnem skrzynce na mleko na drugim końcu pojemnika siedział Vince Masuoka. Siedział i też grzebał w odpadkach. Był półkrwi Japończykiem i często mawiał, że przypadła mu w udziale ta krótsza połowa. Oczywiście żartował, a przynajmniej twierdził, że to żart.

W jego szerokim, azjatyckim uśmiechu było coś sztucznego. Jakby nauczył się uśmiechać z książki z obrazkami. Nikt się nie wściekał na niego nawet wtedy, kiedy próbował opowiadać kolegom świńskie kawały, czego w tym środowisku bezwzględnie wymagano. Nikt się z nich co prawda nie śmiał, ale to bynajmniej go nie zniechęcało. Wykonywał wszystkie rytualne gesty, ale gesty te zawsze wyglądały sztucznie. Chyba dlatego go lubiłem. Był kolejnym facetem, który udawał człowieka, tak samo jak ja.

– Dexter? – rzucił, nie podnosząc wzroku. – Co cię tu sprowadza?

– Przyjechałem zobaczyć, jak pracują prawdziwi zawodowcy w prawdziwie zawodowej atmosferze. Widziałeś tu jakichś?

– Ha, ha – odparł. Miało to zabrzmieć jak śmiech, ale wypadło jeszcze sztuczniej niż uśmiech. – Pewnie myślisz, że jesteś w Bostonie. – Znalazł coś, podniósł to do światła i zmrużył oczy. – Ale tak na poważnie. Po co przyjechałeś?

– A dlaczego miałbym nie przyjeżdżać? – odparłem, udając, że się obruszyłem. – To miejsce zbrodni, prawda?

– Analizujesz ślady krwi. – Vince odrzucił na bok to, co oglądał, i zaczął szukać dalej.

– To już wiem.

Spojrzał na mnie ze swoim najszerszym i najbardziej sztucznym uśmiechem na ustach.

– Dex, tu nie ma krwi.

Zakręciło mi się w głowie.

– Jak to?

– Ani kropli. Ani w pojemniku, ani na pojemniku, ani obok pojemnika. To najbardziej niesamowita rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem.

Tu nie ma krwi. Słowa te rozbrzmiewały mi w głowie coraz głośniej i głośniej. Ani kropli lepkiej, brudnej, ohydnej krwi. Żadnych rozbryzgów. Żadnych plam. Ani kropli krwi!

Dlaczego nie pomyślałem o tym wcześniej?

Poczułem się jak kawałek układanki, który dopasował się nagle do czegoś, co jeszcze przed chwilą uważał za skończone i kompletne.

Dexter i krew – nie chcę udawać, że rozumiem, o co w tym układzie chodzi. Wystarczy, że o tym pomyślę i od razu zaciskają mi się zęby, a przecież badanie krwi było przedmiotem moich studiów, jest moim zawodem, częścią mojej pracy. Najwyraźniej ma to związek z czymś głębszym, ale w sumie mało mnie to interesuje. Jestem tym, kim jestem, poza tym, czy to nie uroczy wieczór? W sam raz na wiwisekcję kolejnego dzieciobójcy.

Ale to...

– Dobrze się czujesz? – spytał Vince.

– Fantastycznie – odparłem. – Jak on to robi?

– To zależy.

Zerknąłem w dół. Vince trzymał w ręku garść kawowych fusów i grzebał w nich palcem.

– Od czego?

– Od tego, kim jest i co robi. Ha, ha.

Pokręciłem głową.

– Jesteś jak zwykle nieodgadniony i zagadkowy, ale czasami przeginasz. Jak zabójca pozbywa się krwi?

– Na razie trudno powiedzieć. Jak dotąd znaleźliśmy tyle co nic. Poza tym ciało jest w kiepskim stanie, więc będzie ciężko.

To było już znacznie mniej interesujące. Lubię zostawiać zwłoki czyste i starannie oporządzone. Precz z brudem, bałaganem i ociekającymi krwią ciałami. Jeśli morderca był tylko kolejnym kundlem memłającym nadgryzioną kość, nic dla mnie nie znaczył.

Odetchnąłem.

– Gdzie ciało?

Ruchem głowy wskazał miejsce pięć, sześć metrów dalej.

– Tam, gdzie LaGuerta.

– O rety. To ona prowadzi tę sprawę?

Znowu się uśmiechnął i znowu sztucznie.

– Nasz morderca ma fart.

Popatrzyłem w tamtą stronę. Wokół sterty czyściutkich worków na śmieci stała grupka ludzi.

– Nic nie widzę.

– Tam. W workach. Po jednej części w każdym. Pokroił ją na kawałki i każdy kawałek owinął jak prezent pod choinkę. Widziałeś kiedyś coś takiego?

Oczywiście, że widziałem.

Ja też tak robię.3

Kiedy miejsce zbrodni tonie w jaskrawym słońcu Miami, jest w nim coś dziwnego i rozbrajającego. Ofiara najbardziej odrażającego zabójstwa wygląda wtedy czysto i schludnie, jak na wystawie. Przypomina rekwizyt w nowo otwartej części Disney Worldu poświęconej seryjnym mordercom i kanibalom. Zapraszamy na przejażdżkę chłodnią do przechowywania zwłok! Lunch proszę zwracać tylko do wyznaczonych pojemników.

Nie, żeby widok pokiereszowanych zwłok kiedykolwiek mnie ruszał. Nie, wprost przeciwnie. Owszem, trochę rażą mnie zwłoki zapaskudzone, uwalane płynami ustrojowymi – są naprawdę obrzydliwe. Ale na pozostałe mogę patrzeć jak na żeberka w sklepie mięsnym. Natomiast nowicjusze i goście, których zaproszono na miejsce zbrodni, zwykle wymiotują. I z jakiegoś powodu ci z Florydy zwracają o wiele mniej niż ci z Północy. Pewnie przez to słońce. Słońce oczyszcza, w słońcu trup wygląda ładniej. Może dlatego kocham Miami. To takie schludne, porządne miasto.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.