Desperado - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Posiadłość w okolicach Houston była wyjątkowo rozległa. Otaczał ją starannie utrzymany, biały parkan zasłaniający druciane ogrodzenie, za którym pasło się rasowe bydło hodowane przez Corda Romero. Był tam też potężny byk, zupełnie wyjątkowe zwierzę. Podczas corridy w Hiszpanii darował mu życie ojciec Corda, Mejias Romero, jeden z najsłynniejszych toreadorów, zmarły przedwcześnie w Ameryce. Gdy syn dorósł i wzbogacił się, odwiedził mieszkającego w andaluzyjskiej posiadłości kuzyna, zabrał starego byka i przetransportował do Teksasu. Nazywał go Hijito, co po hiszpańsku znaczy chłopaczek. Zwierzę zachowało wspaniałą muskulaturę i nadal miało pięknie wysklepioną klatkę piersiową. Hijito dreptał za Cordem krok w krok niczym wierne psisko.

Gdy Maggie Barton wysiadła z taksówki i postawiła na ziemi walizkę, byk stojący po drugiej stronie ogrodzenia zaczął sapać i kołysać głową. Płacąc kierowcy, zerknęła na niego z roztargnieniem. Przyleciała tu z Maroka. Odwoływanie lotów, ich zła koordynacja, opóźnienia i inne przeszkody sprawiły, że podróż trwała trzy dni. Cord, zawodowy najemnik, był przybranym bratem Maggie. Stracił wzrok i ku jej ogromnemu zdziwieniu, za pośrednictwem Eba Scotta, ich wspólnego znajomego, przekazał wiadomość, żeby przyjechała. Nie mogła się doczekać tego spotkania. Każda chwila zwłoki była dla niej torturą.

Zapewne Cord odkrył wreszcie, że mu na niej zależy!

Serce jej kołatało, gdy weszła na obszerną werandę z zieloną huśtawką, bujanymi fotelami i mnóstwem doniczkowych roślin. Drżącą ręką nacisnęła dzwonek.

Ze środka dobiegł odgłos szybkich, lekkich kroków. Ktoś biegł po drewnianej podłodze, tupiąc głośno, bo w domu nie było dywanów. Maggie zmarszczyła brwi i odgarnęła długie, lekko wijące się, czarne włosy. Jej zielone oczy wyrażały niepokój. Kroki Corda miały inny rytm: długie, swobodne, typowo męskie, a zarazem płynne. Ten szybki, nerwowy chód pasował raczej do kobiety. Serce Maggie zamarło. Czyżby pod jej nieobecność Cord kogoś sobie znalazł? Może źle zrozumiała sugestię Eba Scotta? Nagle ogarnęły ją bardzo poważne wątpliwości.

Drzwi otworzyły się i stanęła oko w oko z filigranową blondynką o piwnych oczach, która zagadnęła uprzejmie:

– Tak? Słucham?

– Przyjechałam do Corda – oznajmiła Maggie. Skutki wyczerpującej podróży coraz bardziej dawały jej się we znaki, zapomniała więc, że wypada się przedstawić.

– Przykro mi, ale z nikim się jeszcze nie spotyka. Miał wypadek.

– Tak, wiem – odparła zniecierpliwiona. – Niech mu pani powie, że przyjechała Maggie. Bardzo proszę – dodała łagodniejszym tonem.

Dziewczyna, na oko dziewiętnastolatka, skrzywiła się.

– On mnie zabije, jeśli panią wpuszczę! Powiedział, że nie ma go dla nikogo. Bardzo mi przykro.

Zmęczenie podróżą oraz irytacja sprawiły, że Maggie zapomniała o dobrym wychowaniu.

– Niechże pani zrozumie! Przemierzyłam cztery i pół tysiąca kilometrów… Do jasnej cholery! Cord? – krzyknęła nagle ponad ramieniem dziewczyny, która znowu się skrzywiła. – Cord!

Przez chwilę panowała cisza, a potem z głębi domu ktoś rzucił obojętnie:

– Wpuść ją, June!

Blondynka natychmiast wykonała polecenie, a Maggie zaniepokoiła się nie na żarty, słysząc w niskim głosie Corda oschły ton. Weszła, zostawiając swą całkiem sporą walizkę na zewnątrz. June popatrzyła na ten bagaż z nieukrywaną ciekawością, nim zamknęła drzwi.

Na widok Corda Maggie ogarnęło wzruszenie. Stał przy kominku w obszernym salonie. Wysoki i szczupły, mimo smukłej budowy ciała bardzo silny, przypominał tygrysa gotowego stawić czoło wszelkim niebezpieczeństwom. Ten przystojny brunet o ciemnej cerze, lekko falujących włosach i wielkich, ciemnych, głęboko osadzonych oczach był zawodowym żołnierzem, najemnikiem; w tej dziedzinie prawie nie miał sobie równych. Gdy Maggie weszła do pokoju, zmarszczył brwi. Wyglądał normalnie, tylko wokół oczu i na policzkach miał świeże, zaczerwienione blizny. Można by pomyśleć, że przygląda się gościowi. Idiotyczne wrażenie, rzecz jasna, bo według słów Eba stracił wzrok, gdy niewielka bomba, którą rozbrajał, wybuchła mu w rękach.

Maggie wpatrywała się w mężczyznę, który był jedyną miłością jej życia. Oddała mu serce, w którym odtąd nie było już miejsca dla nikogo innego, i zawsze dziwiła się, że nie zauważył tego przez osiemnaście długich lat. Tyle czasu minęło od ich pierwszego spotkania. Nawet krótkotrwałe, tragiczne małżeństwo Corda nie zmieniło uczuć Maggie. Gdy oboje owdowieli, w przeciwieństwie do Corda, który po stracie Patrycji bardzo cierpiał, Maggie nie tęskniła do swego męża.

Mimo woli popatrzyła na duże, pięknie wykrojone usta Corda. Doskonale pamiętała, co się z nią działo, gdy dotknęły w ciemności jej warg. Objął ją, pocałował i poczuła się jak w niebie. Tyle lat z utęsknieniem czekała na tę chwilę. Niestety, rozkosz bardzo szybko zmieniła się w cierpienie. Cord nie miał pojęcia, że to jej pierwszy raz. Był zbyt pijany, aby zorientować się w porę. Tamtej nocy umarła ich przybrana matka, niewiele też czasu minęło od samobójstwa jego żony…

– Jak się czujesz? – spytała pośpiesznie Maggie ze ściśniętym gardłem. Zawahała się, stojąc w drzwiach.

W pierwszej chwili wydawało jej się, że zacisnął zęby, ale potem uśmiechnął się z przymusem i odparł ironicznie:

– Przed czterema dniami bomba eksplodowała mi w rękach, więc jak mam się czuć, do jasnej cholery?

To nie było serdeczne powitanie. Pora zapomnieć o złudzeniach i wrócić do rzeczywistości. Cord jej nie potrzebował. Nie życzył sobie, żeby się tu plątała. Wszystko było jak za dawnych lat. A tak się do niego śpieszyła. Co za ironia losu.

– Zdumiewające! Nawet bomba nie dała ci rady – burknęła Maggie, odzyskując panowanie nad sobą. – Naszego terminatora nie zmogą ani kule, ani ładunki wybuchowe, więc cóż ja mogę!

Cord puścił tę uwagę mimo uszu.

– Fajnie, że wpadłaś. Co za pośpiech – mruknął.

Nie rozumiała, o co mu chodzi. Wyglądało na to, że jego zdaniem umyślnie odwlekała przyjazd.

– Eb Scott zadzwonił i powiedział, że jesteś ranny. Twierdził, że… – zawahała się, niepewna, czy powtórzyć mu, co usłyszała od Eba. Mimo obaw zdecydowała wszystko postawić na jedną kartę, ale ukryła burzę uczuć, wybuchając nerwowym śmiechem. – Z jego słów wynikało, że chcesz, abym cię pielęgnowała. Zabawne, co?

– Świetny dowcip. – Wcale się nie roześmiał. Sarkastyczny ton sprawił jej ból, którego nie próbowała ukryć. Przecież Cord nie widział.

– No właśnie – przytaknęła. – Dowcipniś z tego Eba. Masz przecież tę… Zapomniałam, jak jej na imię. Aha, June. Ona się tobą opiekuje – dodała z udawaną nonszalancją, podkreślając słowo „ona”.

– Racja, mam June. Ona jest tutaj od chwili, gdy wróciłem do domu. – Z rozmysłem podkreślił w ślad za nią zaimek i dodał ze sztucznym ożywieniem: – June to mój skarb. Jest urocza, ma dobre serce i naprawdę o mnie dba.

– Urody też jej nie brakuje.

Cord pokiwał głową.

– Śliczna, co? Ładna, mądra, no i świetnie gotuje. A poza tym jest blondynką – dodał głosem tak cichym i chłodnym, że Maggie przebiegł dreszcz.

Ostatnia uwaga nie była dla niej niczym nowym. Zawsze podobały mu się jasne włosy. Jego żona Patrycja była blondynką. Kochał ją…

Opuszkami palców dotknęła paska zawieszonej na ramieniu torby. Nagle poczuła, że ogarnia ją potworne zmęczenie. Od trzech dni, ciągnąc za sobą bagaż, przemierzała lotnisko za lotniskiem, niepewna, jaki naprawdę jest stan Corda, a on zachowywał się tak, jakby wcale jej się nie śpieszyło. Szkoda, że Eb nie powiedział całej prawdy. Mimo poważnych obrażeń Cord w ogóle jej nie potrzebował.

Długo przyglądała mu się zbolałym wzrokiem, a potem wzruszyła ramionami.

– Przypomniałeś mi, gdzie jest moje miejsce – odparła uprzejmie. – Bez wątpienia nie jestem blondynką. Cieszę się, że stoisz na własnych nogach, choć bardzo mi przykro z powodu twoich oczu – dodała.

– Dlaczego? – rzucił opryskliwie i zmarszczył brwi.

– Wiem od Eba, że straciłeś wzrok – odparła.

– To minie – wyjaśnił. – Chwilowa niedyspozycja. Widzę już całkiem nieźle, a okulista twierdzi, że odzyskam pełną sprawność.

Serce Maggie uderzyło mocniej. Cord widział? Uświadomiła sobie, że jego wzrok rzeczywiście nie spogląda w ciemność, i doznała wstrząsu. Aż do tej chwili nawet nie próbowała zapanować nad wyrazem twarzy i teraz przestraszyła się, że wyczytał z niej wszystko, rozpacz i obawy.

– Naprawdę? Wspaniała nowina! – odparła, zdobywając się na uśmiech. Wzięła się w garść. Będzie miała teraz ten uśmiech przylepiony do twarzy niczym antyczne rzeźby. Nieustannie radosna mina to prawdziwy atut dla organizatorów festynów i podobnych imprez. Warto by im zaproponować swoje usługi.

Znowu poprawiła pasek torebki. Ledwie trzymała się na nogach i teraz zawstydziła się, że tak do niego pędziła. Zrezygnowała nawet z nowej, atrakcyjnej pracy i wróciła do kraju, żeby się nim opiekować. Teraz odkryła, że nie jest mu tutaj potrzebna. Dostała kolejną nauczkę.

Cord był opryskliwy i patrzył na nią wrogo.

– Dzięki, że wpadłaś. Szkoda, że na krótko – powiedział. – Chętnie odprowadzę cię do drzwi.

– Nie musisz wyrzucać mnie aż tak dosłownie – odparła, unosząc brwi i spoglądając na niego ironicznie. – Zrozumiałam aluzję. Nie jestem tu mile widziana. Trudno. Zaraz stąd znikam i mam nadzieję, że twoja June natychmiast zetrze mopem ślady moich butów. Nie pozostanie nawet najmniejszy znak, że cię odwiedziłam.

– Jak zawsze masz świetny nastrój – powiedział oskarżycielskim tonem.

– Lepiej śmiać się, niż płakać – odparowała uprzejmie. – Szczerze mówiąc, nie wiem, skąd mi w ogóle przyszło do głowy, że powinnam tu przyjechać. Właściwie po co?

– Również zadaję sobie to pytanie – odparł cicho, lecz jadowicie. – No cóż, lepiej późno niż wcale.

Nie zrozumiała ostatniej uwagi, ale była zbyt wściekła, żeby prosić o wyjaśnienie.

– Nie zawracaj sobie tym głowy. Już wychodzę – zapewniła. – Szczerze mówiąc, wystarczy kilka poważnych rozmów i nigdy więcej nie będziesz musiał na mnie patrzeć.

– Miło mi to słyszeć – odciął się natychmiast. – Trzeba to uczcić. Wydam przyjęcie.

Nakręcał się coraz bardziej. Najwyraźniej on także był na nią wściekły i być może sama jej obecność wyprowadzała go z równowagi. To zresztą nic nowego.

Wybuchnęła śmiechem. Po tylu latach zatajania swoich uczuć doszła w tym do perfekcji. Przed Cordem lepiej się nie odkrywać, ponieważ bez skrupułów wbije nóż w otwartą ranę. Toczyli ze sobą tę wojnę od lat.

– Nie liczę na zaproszenie – odparła spokojnie. – Nie pomyślałeś, żeby wycofać się z branży, póki jesteś zdrów i cały? – dodała. Nie odpowiedział. Wzruszyła ramionami i westchnęła. – Na mnie już czas. Mam ważne spotkanie. Dam ci znać, gdy postanowię odlecieć na dobre.

Obrzuciła go przeciągłym, uważnym spojrzeniem, pewna, że widzi tę urodziwą twarz po raz ostatni. Mówi się, że najgorsza kara to pokazać człowiekowi wizję raju, a potem nakazać mu powrót do szarej rzeczywistości. Tak było z Maggie, która jeden jedyny raz kochając się z Cordem, przeżyła niezwykłe chwile. Mimo bólu, wstydu i późniejszej awantury nie potrafiła zapomnieć cudownych doznań, gdy pierwszy raz całował całe jej ciało. Teraz niemal fizycznie czuła ból odrzucenia, ale musiała go ukryć, choć nie przychodziło jej to łatwo.

– Dzięki za serdeczną troskę – rzucił drwiąco.

– Och, drobiazg – odparła pogodnie. – Gdy znów ładunek wybuchowy zmasakruje ci twarz i będziesz potrzebował opieki, bądź łaskaw sam do mnie zadzwonić. A przy okazji powiedz Ebowi, że jego żarty są prymitywne.

– Sama mu powiedz – odciął się Cord. – Byliście przecież zaręczeni.

Tylko dlatego, że stałeś się dla mnie nieosiągalny, pomyślała, a twoje małżeństwo doprowadzało mnie do szału. Nie odezwała się więcej. Z wymuszonym uśmiechem oderwała spojrzenie od jego twarzy, swobodnym ruchem odwróciła się na pięcie i pomaszerowała ku drzwiom. Już wychodziła, gdy nagle, jakby z ociąganiem, zawołał ją po imieniu schrypniętym głosem:

– Maggie!

Bez wahania poszła dalej, zbyt wściekła, żeby się zatrzymać. Wyrzucała sobie, że niepotrzebnie pokonała cztery i pół tysiąca mil. Była na tyle głupia, żeby zamartwiać się o faceta, który nie odwzajemniał jej uczuć, i uwierzyć Ebowi Scottowi, gdy zapewniał, że Cord bardzo chciał się z nią widzieć.

June czekała w holu z ponurą miną. Gdy ujrzała twarz Maggie, na której malowało się niezbyt dobrze skrywane cierpienie, zmarszczyła brwi.

– Coś pani dolega? – zapytała szeptem.

Maggie nie była w stanie wykrztusić słowa. Świadomość, że ta dziewczyna jest nową miłością Corda, sprawiła, że po prostu nie mogła na nią patrzeć. Raptownie pokręciła głową.

– Dzięki – odparła trochę nieskładnie i ruszyła dalej.

Wyszła na werandę i zamknęła za sobą drzwi. Cord bez przekonania jeszcze raz powtórzył jej imię, ale pozostał w salonie. Może przez moment czuł się winny, bo nie przywitał jej, jak należy. Zapewne wyrzucał sobie brak gościnności, ale z doświadczenia wiedziała, że szybko przestanie się tym martwić. Chętnie rozprawiłaby się z Ebem Scottem! Ożenił się i był szczęśliwy, więc miała pewność, że nie zadzwonił po to, aby Maggie dokuczyć, lecz mimo dobrych intencji przysporzył jej niewypowiedzianych cierpień, bo umierała ze strachu o Corda. I po co?

Przez chwilę stała na ganku, próbując wziąć się w garść. Od Houston dzieliło ją zaledwie dwadzieścia minut jazdy samochodem, ale odprawiła taksówkę, bo miała przecież zostać i pielęgnować Corda. Roześmiała się głośno.

Spojrzała ku odległej drodze. Będzie dobrze. Podobno marsz to najzdrowsza forma ruchu. Na szczęście zamiast czółenek na wysokich obcasach włożyła zwykłe sportowe buty. Elegancki szary garnitur też był wygodny i nie krępował ruchów. Podczas marszu do Houston będzie miała dość czasu, by uświadomić sobie ogrom własnej głupoty. Ponadto stwierdziła z przykrością, że Corda nie obchodziło nawet to, czy będzie miała czym wrócić do miasta. Najwyraźniej zasady gościnności do niej się nie odnosiły.

Ciągnąc za sobą walizkę, zeszła po schodach werandy i ruszyła wzdłuż podjazdu, coraz bardziej ubawiona absurdalnością sytuacji. Z kpiącym uśmiechem popatrzyła na swój bagaż.

– Szkoda, że nie mam konia. Mogłabym odjechać w stronę zachodzącego słońca jak bohater starego westernu. Nie będzie efektownego zakończenia. Zostałyśmy tylko we dwie, kochana stara walizeczko – mruknęła, pochylając się, żeby poklepać wypchany bok. – No to w drogę!

Po wyjściu Maggie rozgniewany Cord Romero długo stał obok kominka jak skamieniały.

– Chyba martwiła się o pana – zagadnęła wystraszona June, zaglądając do pokoju.

– Jasne – odparł, wybuchając szyderczym śmiechem. – Z Houston jedzie się tutaj dwadzieścia minut, ale dopiero teraz znalazła trochę czasu, żeby wpaść. Ładna mi troska!

– Przecież miała… – June zamierzała powiedzieć mu o walizce, którą Maggie zostawiła na werandzie, ale przerwał jej podniesieniem ręki.

– Ani słowa więcej – oznajmił stanowczo. – Nie zamierzam dłużej o niej dyskutować. Możesz mi przynieść filiżankę kawy? Przyślij tu Reda Davisa.

– Dobrze, proszę pana – odparła.

– I powiedz swojemu ojcu, że chcę się z nim zobaczyć, gdy skończy załadunek sztuk przeznaczonych na sprzedaż – dodał. Ojciec June nadzorował hodowlę.

– Dobrze, proszę pana – powtórzyła i wyszła.

Cord zaklął cicho. Nie widział Maggie od wielu tygodni. Można było pomyśleć, że zniknęła z powierzchni ziemi. W końcu pojechał do jej mieszkania, ale nie otworzyła, choć przez całe pięć minut naciskał dzwonek. Cholera jasna, przestała nawet odbierać telefony! Nie chciał przyznać się sam przed sobą, że za nią tęskni, i wstyd mu było, że cierpiał, kiedy aż cztery dni zwlekała z odwiedzinami.

Ich losy splotły się na dobre, gdy Cord miał szesnaście lat, a Maggie osiem. Adoptowała ich wówczas Amy Barton, pani z towarzystwa, której siostra pracowała w domu dziecka. Rodzice Corda zginęli w pożarze, gdy przyjechali do Houston na długo oczekiwane wakacje. Maggie została całkiem sama w tym samym czasie. Oboje trafili do domu dziecka. Bezdzietna, samotna pani Barton postanowiła zaopiekować się tą dwójką, a z czasem adoptowała Maggie.

Jako siedemnastolatek Cord wszedł w konflikt z prawem i Maggie była mu wtedy prawdziwą podporą. W wieku zaledwie dziesięciu lat okazała wyjątkową dojrzałość, skutecznie wspierając go radą i okazując niezwykłą lojalność, i mimo obaw pani Barton, która podśmiewała się życzliwie z ich osobliwej zależności, Maggie dałaby się pokroić na kawałki za przybranego starszego brata. Pamiętał, że w czasie rozprawy sądowej kurczowo trzymała go za rękę i zapewniała, że wszystko będzie dobrze. Zawsze się nim opiekowała. Po samobójstwie jego żony Patrycji towarzyszyła mu w czasie przesłuchania i pogrzebu. Gdy umarła pani Barton, pocieszała go czule, za co odpłacił jej cierpieniem…

Wspomnienie tamtej nocy było dla niego nie do zniesienia i należało do najgorszych w całym życiu. Niewidzącym wzrokiem spoglądał przez okno na łąkę i pasącego się na niej potężnego byka Hijito. Skrzywił się, gdy przypomniał sobie wyraz twarzy Maggie sprzed kilku chwil. Domyślał się, że jej życie też nie było usłane różami, chociaż nie wiedział, jakie miała dzieciństwo ani dlaczego odebrano ją ojczymowi. Pani Barton nie chciała o tym rozmawiać, a Maggie, odkąd się poznali, odpowiadała wymijająco.

Zaskoczyła go, wychodząc za mąż niespełna miesiąc po śmierci pani Barton. Poślubiła mężczyznę, którego wcześniej słabo znała, zamożnego bankiera, starszego od niej o dwadzieścia lat rozwodnika. Małżeństwo nie było szczęśliwe. Cord słyszał o wypadku, któremu uległa w domu. Mąż Maggie zginął w wypadku samochodowym, gdy ciągle jeszcze była w szpitalu.

Po otrzymaniu tych wszystkich wiadomości Cord, przebywający wówczas w Afryce, natychmiast wrócił do Houston, żeby się z nią zobaczyć. Gdy przyjechał, została już wypisana do domu, ale była jeszcze zbyt słaba, żeby uczestniczyć w pogrzebie męża. Cord nie zdołał się dowiedzieć, co jej się stało. Odprawiła go z kwitkiem. Nie chciała z nim rozmawiać ani w ogóle nie życzyła sobie go widzieć. Bardzo nad tym bolał, ponieważ znał powód. Tamtej nocy, gdy umarła pani Barton, zaciągnął Maggie do łóżka. Tylko dwa razy w życiu zdarzyło mu się upić. Nie był wtedy sobą i zachowywał się brutalnie. Do głowy by mu nie wpadło, że to był jej pierwszy raz. Niewiele pamiętał z tamtej nocy: łzy Maggie, jej rozpaczliwy szloch, głęboki wstrząs, kiedy odkrył, że nie jest kobietą doświadczoną, jak mu się wydawało. Był na siebie wściekły i dlatego ją oskarżył o to, co się stało. Mimo upływu lat nadal miał przed oczami jej zbolałą i zapłakaną twarz, drżące ciało owinięte prześcieradłem, głowę odwróconą, żeby nie widzieć postawnego, nagiego mężczyzny, który stał nad nią i wrzeszczał.

Od tamtej pory rzadko się widywali; w obecności Corda Maggie czuła się niezręcznie. Gdy owdowiała, szybko wróciła do panieńskiego nazwiska i rzuciła się w wir pracy. Była wtedy wiceprezesem spółki inwestycyjnej. Unikała Corda i powinien być z tego zadowolony. W ostatnich latach życia Amy Barton Cord niechętnie spotykał się z Maggie, która nie wiedziała, że jego małżeństwo z Patrycją stanowiło desperacką próbę zduszenia niewytłumaczalnej obsesji na punkcie przybranej siostry. Przez wiele lat ze wszystkich sił próbował trzymać ją na dystans, bo głębokie uczucie budziło w nim paniczny lęk. Kochał przecież filigranową, śliczną amerykańską mamę, uwielbiał ojca Hiszpana. Ich tragiczna śmierć w pożarze, z którego sam wyszedł bez szwanku, sprawiła, że jako młody chłopak stracił poczucie bezpieczeństwa. Uznał, że miłość to ogromne ryzyko, ponieważ utrata najdroższych okupiona jest straszliwym cierpieniem. Bardzo przeżył samobójstwo Patrycji, a odejście pani Barton przepełniło czarę goryczy. Zły los odbierał mu kolejno wszystkich bliskich ludzi, więc czuł się bezpieczniej, kiedy nikogo nie kochał.

Praca w policji w Houston, a potem służba wojskowa i udział w operacji Pustynna Burza sprawiły, że zasmakował w niebezpieczeństwie i dlatego wstąpił do FBI. Gdy Patrycja popełniła samobójstwo, czuł się winny, lecz nikomu nie zdradził dlaczego. Właśnie wtedy został najemnikiem. Jego specjalnością były materiały wybuchowe i w tej dziedzinie nie miał sobie równych… aż w końcu dawny wróg zdołał go przechytrzyć. Pułapka zastawiona w Miami na Florydzie okazała się skuteczna. W krytycznej chwili zareagował instynktownie, uniknął pewnej śmierci i utwierdził się w przekonaniu, że była to zasadzka. Maggie nie miała o tym pojęcia i nie widział powodu, żeby ją informować. Z pewnością niewiele obchodziło ją jego zdrowie, skoro zjawiła się tak późno, choć wiedziała o wypadku. Nie ulegało wątpliwości, że dawny wróg zaatakuje po raz drugi, ale Cord wiedział, że teraz będzie na to przygotowany.

Z westchnieniem odwrócił się do okna, w głębi ducha nie mogąc sobie darować, że zraził do siebie Maggie. Nie znosiła go i sam był sobie winien; zobojętniała na tyle, że przyjechała dowiedzieć się o jego zdrowie z czterodniowym opóźnieniem, zamiast pojawić się najszybciej, jak można. Gdyby nadal jej na nim zależało, nie czekałaby tak długo. Od razu chciałaby go zobaczyć. Roześmiał się, kpiąc z własnej głupoty. Skrzywdził ją, był oschły i zimny, od lat przy każdej sposobności odpychał ją od siebie, a teraz odczuwał żal, że natychmiast nie przybiegła go pielęgnować. Zbierał tylko należne sobie żniwo. Maggie była tu bez winy.

W chwili słabości zawołał ją po imieniu i szukał odpowiednich słów, żeby się usprawiedliwić, ale duma nie pozwoliła mu pobiec za nią, gdy wołanie nie przyniosło spodziewanego rezultatu. Odeszła i zapewne już nie wróci. Dobrze mu tak.

Maggie była w połowie długiego, wyłożonego kostką podjazdu z obu stron ograniczonego białym parkanem, gdy usłyszała za plecami warkot zbliżającej się szybko furgonetki. Zeszła na pobocze. Auto, zamiast ją minąć, zatrzymało się, a kierowca uchylił drzwi od strony pasażera.

Red Davis, jeden z zatrudnionych w posiadłości Corda fachowców, z uśmiechem pochylił się w jej stronę. Miał rude włosy i niebieskie oczy, a na głowie słomkowy kapelusz z szerokim rondem.

– Wskakuj – powiedział. – Chętnie cię podwiozę.

Roześmiała się, uradowana i wzruszona nieoczekiwaną serdecznością, ale na moment się zawahała.

– Mam nadzieję, że sam na to wpadłeś, co? Cord nic nie wie? – zapytała nagle. Gdyby było inaczej, za nic w świecie nie wsiadłaby do furgonetki!

– Ależ skąd! – odparł Red. – Nie ma pojęcia, że przyjechałaś tu z walizką, a ja mu tego nie powiem, choćby kazał mnie torturować – oznajmił z ręką na sercu i wesołym błyskiem w oczach.

Maggie wybuchnęła śmiechem.

– W takim razie jadę. Dzięki! – Umieściła walizkę z tyłu, usiadła w szoferce, zatrzasnęła drzwi i zapięła pasy. Red Davis uruchomił silnik i ruszył od razu z dużą szybkością.

– Domyślam się, że nie przyjechałaś z miasta? – wypytywał ostrożnie.

– Daj spokój, Red – odparła. – Mniejsza z tym.

– Masz ze sobą walizkę – nie dawał za wygraną. – Dlaczego?

– Jesteś natrętny jak komar, Davis!

– Uważaj, repelenty na mnie nie działają. – Uśmiechnął się szeroko. – Nie bądź taka tajemnicza, Maggie. Powiedz wujkowi Redowi, czemu ciągniesz za sobą wypchaną walizkę na kółkach.

– No dobrze. Przyleciałam tutaj prosto z Maroka – odparła, rozbrojona jego niezmąconą pogodą. – Z powodu opóźnień, błędów w koordynacji lotów oraz ich odwoływania przez trzydzieści sześć godzin nie zmrużyłam oka. Spodziewałam się, że zastanę bezradnego ślepca. – Roześmiała się z politowaniem. – Dałam się nabrać. Ledwie przekroczyłam próg, zrobił mi awanturę i kopniakiem wyrzucił za drzwi. – Pokręciła głową. – Jak za dawnych lat. Na mój widok zawsze dostaje szału.

– Co robiłaś w Maroku? – spytał zdziwiony.

– Spędzałam wakacje przed objęciem nowej posady w szejkanacie Qawi – wyjaśniła. – Moje miejsce objęła przyjaciółka. No i proszę, wróciłam do kraju z jedną walizką, nie mam pracy ani mieszkania. Zaczynam od zera. – Spojrzała z ukosa na Reda. – Gdyby nie zahartowały mnie wcześniejsze przeciwności losu, wypłakałabym teraz oczy.

– Cord nie zaproponował, żebyś się u niego zatrzymała? – spytał wstrząśnięty Red.

– Nie ma pojęcia, że wracam z Maroka – mruknęła opryskliwie. – W ogóle nie wie, że tam byłam. Zataiłam przed nim, że wyjeżdżam z Houston. Zresztą nawet gdyby wiedział, też by się nie przejął. – Z westchnieniem usiadła wygodnie w fotelu ze skórzanym zagłówkiem i zamknęła oczy. – Jak myślisz? Czy kiedykolwiek przestanę bić głową w mur?

Red od razu rozszyfrował zawoalowaną aluzję do uczuć, które żywiła dla Corda Romero. Nie interesowały go sprawy szefa i jego najbliższych, ale potrafił rozpoznać symptomy niespełnionej miłości. Zrobiło mu się żal ładnej, energicznej dziewczyny, która sprawiała wrażenie, jakby doszła do kresu wytrzymałości. Trudno było uwierzyć, że Cord nie widzi, jak bardzo jest do niego przywiązana. Odkąd tu pracował, Maggie zawsze była traktowana z wyniosłą obojętnością.

– Nieważne – dodała tonem zdradzającym więcej, niż chciała. – Ma teraz June, już ona się o niego zatroszczy, prawda?

– Nie tak, jak myślisz – powiedział spokojnie Red, rzucając jej badawcze spojrzenie.

– Proszę? – Maggie natychmiast się ożywiła.

– June jest córką Darrena Travisa, który nadzoruje u Corda hodowlę rasowego bydła – tłumaczył Red. – Odkąd gosposia powtórnie wyszła za mąż i wyjechała, June prowadzi dom i gotuje. Kocha z wzajemnością policjanta z Houston. Boi się Corda. Większość ludzi ma przed nim pietra. To nie jest łatwy szef, ma swoje humory…

Maggie była zdezorientowana.

– Ale sam mówił… Chodzi mi o to, że twierdził… – Zamilkła i dodała ciszej: – Dał mi do zrozumienia, że jego i June coś łączy.

Red roześmiał się.

– Trzeba ją po prostu zmuszać, żeby poszła do niego, gdy ma jakiś problem. Boi się go jak diabeł święconej wody. Powiedziała mi kiedyś, że jej zdaniem nie istnieje kobieta tak odważna, aby zdecydowała się z nim związać. Była szczerze zdziwiona, że miał kiedyś żonę.

– Wszyscy byliśmy zdumieni – przyznała niechętnie Maggie.

Jego małżeństwo było dla niej koszmarnym wstrząsem. Zaręczyny i ślub zaskoczyły wszystkich niczym tornado. Omal nie umarła z rozpaczy, gdy Cord i Patrycja stanęli w drzwiach. Amy Barton była równie zaskoczona, bo przybrany syn nie zdradzał wcześniej takich inklinacji.

– Od lat w jego życiu prawie nie ma kobiet – odparł po namyśle Davis. – Czasami umawia się z jakąś, ale nie przywozi ich do domu. Wieczory zawsze spędza u siebie. Dziwna sprawa. Facet jest przystojny, bogaty, ma zaledwie trzydziestkę z okładem i niebezpieczną robotę. Kobiety powinny latać za nim jak głupie, a tymczasem żyje jak pustelnik.

Maggie obrzuciła go bystrym spojrzeniem.

– Zapewne przez ryzykowny zawód. Wiadomo, że każda misja może być ostatnią. Sądzę, że nie chce tym obarczać swojej wybranki.

– Ale niebezpieczeństwo was kręci, co?

– Mnie w ogóle – odparła, wybuchając śmiechem, stłumiła ziewnięcie i dalej kłamała jak z nut. – Wolałabym wyjść za faceta sprzedającego w przydrożnym barze frytki niż za speca od ładunków wybuchowych. Hamburgery i frytki raczej nie eksplodują – odparła żartobliwie i usłyszała śmiech Reda.

Po ślubie Corda i Patrycji Maggie zaręczyła się na krótko z Ebem Scottem. Teraz mogła już przyznać, że łączyła ich wyłącznie przyjaźń. W ten sposób po raz kolejny daremnie próbowała przezwyciężyć miłość do Corda. W gruncie rzeczy ją i Eba nigdy nic do siebie nie ciągnęło, Cord sądził jednak, że sypiają ze sobą, i dlatego przed laty, tamtej nocy, gdy umarła pani Barton, przeżył wstrząs, gdy odkrył, że w sprawach damsko-męskich Maggie nie ma żadnych doświadczeń. Jedynym mężczyzną, któremu pragnęła się oddać, był Cord, ale po tamtej pamiętnej nocy on także budził w niej obawę. Przerażające wspomnienia z odległej przeszłości wróciły pod wpływem nowego cierpienia i wstydu. Maggie wiele by dała, żeby raz na zawsze pozbyć się go z myśli i serca.

– Znasz Corda od lat, prawda? – spytał zamyślony Red.

– Kiedy się poznaliśmy, miałam osiem lat, a on szesnaście – mruknęła sennie, ukołysana szumem silnika furgonetki jadącej po gładkiej nawierzchni szosy do Houston. – Pamiętasz takie powiedzenie, że z rodziną najlepiej wychodzi się na fotografii? – dodała cicho. – Wydaje się, że dotyczy to również rodzeństwa przybranego.

– Czyżby? – wymamrotał Red, bardziej do siebie niż do niej.

– Na sto procent. – Ziewnęła. Nie usłyszała jego kolejnej uwagi, bo po chwili zapadła w drzemkę.

Jazda nie trwała długo, ale gdy Red obudził ją, klepiąc lekko po ramieniu, Maggie miała wrażenie, że opuściła posiadłość Corda przed ułamkiem sekundy. Otworzyła oczy i zorientowała się, że są na przedmieściach.

– Wybacz, że przerywam ci drzemkę, ale jesteśmy w Houston. Dokąd cię zawieźć? Masz jakiś pomysł? – spytał cicho Red.

– Do czystego, wygodnego i taniego hotelu – odparła z kpiącą miną. – Dopóki nie znajdę pracy, muszę żyć z oszczędności, a odłożyłam niewiele.

– Powinnaś mu powiedzieć. – Red skrzywił się.

– Nigdy w życiu! – zaprotestowała, zaciskając w dłoniach białą torebkę. Długie paznokcie pomalowane były jasnoróżowym lakierem. – Nie ma powodu, żeby się mną zajmował. Myślałam, że po wypadku potrzebuje opieki. Śmieszne, co? Nikt mu nie jest potrzebny. Zawsze tak było.

Odwróciła wzrok i spojrzała w okno. Rzadko płakała. Była silna, śmiała i niezależna. Przeciwności losu dawno ją zahartowały, ale zmęczenie, senność i chłodna obojętność Corda zrobiły swoje. Miała chwilę słabości, nie chciała jednak tego po sobie pokazać. Lepiej, żeby Red nie widział jej w takim stanie.

Wymamrotał niewyraźnie parę słów: cholerny kretyn albo coś w tym rodzaju. Nie miała ochoty ciągnąć tego wątku.

– Tak nie powinno być – powiedział z irytacją. – Jak mógł wyrzucić cię za drzwi, nie pytając nawet, czy masz możliwość wrócić do miasta!

– Nie waż się wspomnieć mu o walizce ani o moim wyjeździe – odparła natychmiast, widząc, jak zmienił się na twarzy. – Ostrzegam cię, Red.

– Dobra, nie powiem o walizce – mruknął, odruchowo kładąc rękę na sercu. – W centrum jest fajny hotelik, naprawdę tani. Moja matka zatrzymuje się w nim, gdy przyjeżdża z wizytą – dodał pośpiesznie. – Spodoba ci się tam.

Maggie kiwnęła głową.

– Dobrze, może być. Gdyby to było możliwe, przespałabym tydzień.

– Nie wątpię.

– Jutro trzeba kupić gazetę i poszukać pracy. – Znowu ziewnęła. – Rano inaczej popatrzę na świat.

– Przykro mi, że spotkało cię dzisiaj tyle nieprzyjemności – odparł, zatrzymując się przed ładnym, skromnym budynkiem w centrum miasta.

– Ostatnio rzeczywiście mi ich nie brakuje – powiedziała z uśmiechem. – Nie ma lekko. Życie to ogniowa próba, istny tor przeszkód. Temu, kto szczęśliwie dobiegnie do mety, przypną anielskie skrzydła i będzie szybować sobie po niebie, litując się nad śmiertelnikami!

– Tak myślisz? – rzucił z powątpiewaniem.

– Rzecz jasna, kiedy przypominam sobie o Cordzie, wolałabym tu wrócić raczej jako zmora i straszyć go do końca życia – dodała kpiąco i odwróciła się do Reda. – Dzięki za podwiezienie. Jestem ci bardzo wdzięczna. Gdyby nie ty, odbyłabym niezły spacerek.

– Drobiazg.

Wysiadł z auta, żeby wystawić ciężką walizkę. Maggie poszła do hotelu, ciągnąc ją za sobą. Kobieta z klasą, dziewczęcy wdzięk i żelazna wola, pomyślał Davis, odruchowo porównując ją do wielkich dam, o których czyta się w kronice towarzyskiej. A Cord Romero odrzucił taki skarb! Chyba mu odbiło.

Maggie załatwiła formalności i poszła do pokoju. Zamknęła za sobą drzwi, zdjęła ubranie, włożyła piżamę i wślizgnęła się pod kołdrę. Gdy oczyma wyobraźni ujrzała urodziwą twarz Corda, stanowczo odsunęła od siebie to wspomnienie i zacisnęła powieki. Chwilę później już spała.

Cord małymi łykami popijał kawę, przeglądając komputerową bazę danych z informacjami o kosztach i zyskach z hodowli. Ostatnio dużo podróżował i często go tutaj nie było, miał więc spore zaległości.

Zastanawiał się czasami, czy nie sprzedać posiadłości. Mógłby kupić mieszkanie i żyć samotnie. Podmiejski dom nie był mu potrzebny, bo powtórne małżeństwo nie wchodziło w grę. Wszystko stałoby się prostsze, gdyby mógł żyć na walizkach. Egzystował tak przez wiele lat, z wyjątkiem krótkiego czasu, gdy był żonaty. Z drugiej jednak strony lubił swoje stada i bardzo się przywiązał do pary wspaniałych koni otrzymanych od kuzyna zamieszkałego w Andaluzji, na południu Hiszpanii, niedaleko Gibraltaru.

Opadł ciężko na oparcie fotela, wpatrzony w kolumny czarnych znaczków na ekranie monitora. Ciągle widział zielone oczy Maggie. Kiedy go ujrzała, zabłysły jak gwiazdy. Wyczytał w nich troskę, łagodną czułość i radość. Wkrótce jednak blask przygasł, zaćmiony smutkiem. Natychmiast go ukryła, lecz wspomnienie bolało.

Nie musiał się długo przyglądać, żeby dostrzec symptomy głębokiego uczucia, które do niego żywiła. W pewnym sensie wiedział o nim od lat, ale wolał nie przyjmować tego do wiadomości. Maggie dorosła, najpierw zaręczyła się z jego najlepszym przyjacielem, a następnie wyszła za mąż za innego mężczyznę i szybko owdowiała. W jej życiu więcej było kolców niż róż. Za niezłomną lojalność i wielkie serce Cord odpłacił jej tylko cierpieniem.

Gdy niedawno zniknęła z jego życia, sądził, że odzyska spokój, ale poczucie osamotnienia tak mu dokuczało, że stał się nieostrożny. Dawniej nie dałby się złapać w tak banalną pułapkę i bez trudu rozbroiłby prostą bombę z elektronicznym zapalnikiem. Tym razem wybuchła mu w rękach.

Przez kilka tygodni Maggie unikała go całkowicie, choć nie wiedział dlaczego i bardzo nad tym bolał. Przyjął zlecenie, które wymagało podróży na Florydę, bo czuł się urażony, że nie chciała go widzieć. Pozwolił sobie na nieuwagę i omal nie zginął z ręki dawnego wroga. Z powodu śledztwa prowadzonego przez Corda oraz agencję rządową, która nieformalnie z nim współpracowała, interesy tego drania były zagrożone. Podłożył ładunek wybuchowy, a roztargniony Cord, zaabsorbowany sprawą Maggie, dał się podejść jak nowicjusz.

W końcu raczyła go odwiedzić! Był pewien, że Eb zawiadomi ją o wypadku, ale nie zdołał się przemóc i nie poprosił za jego pośrednictwem, żeby przyjechała. Spodziewał się… nie, raczej miał nadzieję, że niepokój i troska każą jej tu przybiec, gdy tylko zostanie wypisany ze szpitala. Nie zjawiła się, co dla Corda było prawdziwym ciosem.

Gdzieś na obrzeżach jego własnego świata przywykł do stałej obecności Maggie. Zawsze uśmiechnięta, gotowa go rozweselić, dająca poczucie bezpieczeństwa, zawsze w pobliżu, czekająca cierpliwie na sygnał…

Zaklął cicho i z irytacją przegarnął ręką gęste, czarne włosy. Maggie postanowiła w końcu dać sobie z nim spokój. Uznała, że nie ma szans, żeby okazał jej coś więcej poza obojętnością i sarkazmem. Opuściła miejsce na skraju jego świata, a jednocześnie usunęła go ze swojej własnej rzeczywistości. To właśnie najbardziej go bolało. Poczuł się jeszcze gorzej, gdy zawiadomiona o wypadku przyjechała go odwiedzić dopiero po kilku dniach.

Trudno, odepchnął ją po raz ostatni, więc nie powinien siedzieć tu rozżalony na cały świat. Jeśli dała sobie z nim spokój, to nie miał prawa jej winić. Przecież nie miała w jego świecie miejsca, zawsze była trzymana na dystans, ledwie tolerowana, zawsze niedoceniana. Cord nie pamiętał, żeby choć raz przyznał, jak bardzo są mu potrzebne jej troska i serdeczne zainteresowanie. Nigdy nawet nie wspomniał, ile znaczyła dla niego pociecha, którą otrzymał od niej, kiedy cierpiał po śmierci Patrycji. Po prostu ilekroć miał kłopoty, zawsze czuł małą dłoń Maggie ściskającą jego wielką rękę tak mocno, jakby miała jej nigdy nie puścić.

W trudnych chwilach była dla niego opoką. Aż do tej pory nie zdawał sobie sprawy, że traktował jej obecność jako oczywistą, bo dodawała mu otuchy i pozwalała czuć się pewniej. Teraz owa serdeczność została mu odebrana, wyglądało na to, że na zawsze. Czuł się jak okaleczony; w jego świecie ziała wielka dziura, zapewne nie do zapełnienia. Siłą woli zmusił się, by znowu spojrzeć na ekran monitora. Był wdzięczny niebiosom, że przynajmniej widzi, choć w pewnym sensie stracił grunt pod nogami. Na razie nie miał zamiaru ogłaszać radosnej nowiny, że jednak nie oślepł. Wszystko w swoim czasie.

Zniecierpliwiony zamknął plik z arkuszem księgowym i wszedł do Internetu, żeby dowiedzieć się, gdzie przebywa jego prześladowca i jakie nielegalne machinacje skłoniły go do zamachu dokonanego w Miami. Z uśmiechem ominął skomplikowane zabezpieczenia, wszedł do archiwum rządowej agencji i znalazł potrzebne akta. Raoul Gruber miał powiązania z afrykańskim Wybrzeżem Kości Słoniowej, a także kontakty w Madrycie, w Amsterdamie…