Deweloper - ebook

PLAYLISTA

Seweryn Krajewski – Baw Mnie

The Police – Every Breath You Take

Anna Jurksztowicz – Hej, man!

Anna Jurksztowicz – Stan pogody

DJ Agos – Middle Of The Night

Duncan Laurence – Arcade

Edyta Bartosiewicz – Boogie Czyli Zemsta Słodka Jest

Seweryn Krajewski – Wielka miłość

Warsaw National Opera Orchestra – Traf szczególny! Próżne gniewy, próżny krzyk

Seweryn Krajewski – Uciekaj moje serce

Czesław Niemen – Wspomnienie

Luciano Pavarotti – Nessun dorma!

Hungarian Opera Orchestra – Figaro’s Aria – Largo al factotum

Human – Słońce Moje

Orkiestra online (arr. Adam Sztaba) – Co mi Panie dasz

Marek Grechuta – W dzikie wino zaplątani

Janet Jackson – Together Again

Janet Jackson – I Get Lonely

Marek Grechuta – Będziesz moją panią

Beata Bartelik – Sen na pogodne dni

Luciano Pavarotti – La Donna È Mobile

Spotify:

YouTube:

Otwieram kopertę, wyjmuję z niej rachunek za prąd, a ten kopie mnie z siłą dwustu dwudziestu woltów i powala na posadzkę. Miotam się, dygocząc w konwulsjach. Błysk świetlówek poraża komórki nerwowe, naelektryzowane włosy stają dęba. Dwie sekundy później zaliczam zgon.

– Ida, wszystko okej? – Maja przywołuje mnie do rzeczywistości.

Zmartwychwstaję. I, o dziwo, nie leżę na podłodze, tylko wciąż stoję z blankietem do zapłaty w ręku. Biorę głęboki oddech.

– Właśnie dostałam rządową tarczą energetyczną w łeb. – Podaję jej wydruk. – Miała nas chronić, a rozłożyła na łopatki.

Przyjaciółka odkłada bukiet z eustom1 na blat i odbiera ode mnie świstek. Jej oczy robią się wielkie jak rolka od wstążki, którą przed chwilą przewiązała kwiaty.

– Jak to możliwe? Przecież dopiero zaczął się wrzesień. – Z niedowierzaniem kręci głową.

– No właśnie. Nie wiem, co my zrobimy późną jesienią, kiedy dojdzie ogrzewanie, a światło będzie włączone prawie przez cały dzień. O zimie nawet nie myślę, bo obawiam się, że pęknie mi od tego jakaś żyłka i dostanę wylewu. – Powoli tracę czucie w nogach, więc siadam sztywno na taborecie.

Pewnie wykrakałam i właśnie dostaję wspomnianego wylewu. Albo ten pieprzony rachunek naprawdę poraził mnie prądem.

– Oddychamy – przypomina Maja i bierze głęboki wdech.

– Oddychamy. – Wypuszczam głośno powietrze.

– Ile masz na koncie firmowym? – Obraca w dłoni pismo z zakładu energetycznego, jakby szukała na nim dopisku: „Drogi kliencie, rozumiemy, że jest ci ciężko, dlatego odraczamy termin zapłaty o pół roku, i to bez odsetek!”.

– Jeśli ureguluję ten rachunek, to wystarczy zaledwie na czynsz – odpowiadam z rezygnacją i opadam na blat, po czym chowam głowę w ramionach. Zaraz się poryczę.

– I nie zostanie nic?

– Nic.

– A co z giełdą kwiatową?

– Poproszę Mirka, żeby w tym miesiącu dał nam towar z wydłużonym terminem płatności. – Uświadamiam sobie, że nie tylko u dostawcy kwiatów będę miała dług, i podnoszę spojrzenie na przyjaciółkę. Jak, do cholery, zapłacę jej za wrzesień?

A ona patrzy na mnie takim wzrokiem, jakby czytała mi w myślach.

– Spokojnie, Majkuś, tobie przeleję wynagrodzenie w terminie – zapewniam. – Pożyczę kasę od Arka albo od rodziców…

– O nie, nie. Nie przyjmę forsy twojego faceta. Poza tym miałaś się uniezależnić finansowo zarówno od niego, jak i od starszych, zwłaszcza od ojca.

Fakt. Tak się zestresowałam tym prądem, że ewidentnie nastąpiło zwarcie w moich zwojach mózgowych i mocne postanowienie o mały włos szlag by trafił. Do tego zupełnie zapomniałam, co dzisiejszego ranka ujrzałam na ekranie telefonu mojego męża. I tak, nadal jestem na niego wściekła.

Co do wspomnianego przez Majkę uniezależniania, sprawa ciągnie się od dawna. Kilka lat temu uświadomiłam sobie, że relacje, które utrzymuję z najbliższymi mi mężczyznami (czyli mężem i ojcem), są toksyczne, bo oparte przede wszystkim na zależności finansowej. Z tatą nigdy mi się nie układało. Potrafiliśmy poróżnić się w każdej dziedzinie – od rodzaju filmu puszczanego w sobotni wieczór (polski czy zagraniczny), po wybieranie potrawy wigilijnej (grzybowa czy barszcz), na preferencjach politycznych skończywszy (prawica czy lewica). Odkąd pamiętam, toczyliśmy walki, z powodu których cierpiała najbardziej mama, stojąca między młotem a kowadłem. Ojciec jest, jaki jest, lecz to dzięki jego wsparciu pieniężnemu mogłam wyprowadzić się do miasta i studiować farmację. I choć byłam mu za to wdzięczna, to dosyć późno zdałam sobie sprawę z tego, że zawsze zależałam od niego finansowo, on zaś przypominał mi o tym przy każdej nadarzającej się okazji. To on trzymał łapę na kasie w naszym rodzinnym domu. Dysponował, rozdzielał, skąpił, decydował, co jest nam potrzebne, a co nie. Mój brat szybko uwolnił się z tej niezdrowej relacji i po ukończeniu ogólniaka wyjechał z Polski. Pracował w Niemczech, Anglii, Irlandii, aż w końcu wywiało go do Australii, gdzie znalazł zatrudnienie na farmie. Nie zarabia kokosów, żyje bardzo skromnie, ale jest szczęśliwy z żoną i trójką dzieci.

Kiedy tylko otrzymałam posadę w korporacji farmaceutycznej, byłam przekonana, że i ja wreszcie wyplączę się z więzów finansowych ojca. I tak też się stało. Tak przynajmniej myślałam, bo zmienił się rodzaj liny, osoba i sposób wiązania. Nadal byłam spętana i, co gorsza, nie miałam o tym zielonego pojęcia.

Gdy zatrudniono mnie w Farmagenie, Arek zajmował stanowisko starszego przedstawiciela handlowego. Miał sześcioletni staż pracy, wysoką pensję, świetne auto, apartament, błysk w oku i był nad wyraz pewny siebie, co przy mojej nieśmiałości bardzo mi imponowało. Nie martwiłam się o pieniądze, nie oszczędzałam, bo przecież zarabiałam i mój facet był przy kasie. Wzięliśmy ślub, bo zdaniem Arka tak się bardziej opłacało podatkowo, i chyba też dlatego, że się kochaliśmy. Nie minęły dwa lata, jak stałam się konsumpcyjną wariatką, pazerną na dobra materialne i luksusy. Tak, odbiła mi palma, i to znacząco. Ale trudno się dziwić, skoro wcześniej tatuś decydował za mnie, co mogę kupić, a czego nie, więc odnosiłam wrażenie, że cały czas czegoś mi brakuje. Byłam wyposzczona i spragniona. Dzięki Arkowi miałam pod nosem studnię bez dna, dlatego piłam z niej i piłam, aż się opiłam. Wpadłam w nałóg. W manię kupowania, wszystkiego! Począwszy od produktów spożywczych, przez kosmetyki, po ciuchy, na sprzęcie gospodarstwa domowego i laserowej korekcji oczu skończywszy.

W końcu mój facet zorientował się, że jego finanse topnieją w zatrważającym tempie i ekskluzywny, przestronny apartament zaczyna przypominać zawalony klamotami lombard. Wówczas zakręcił kurek. Zostałam bez jego pieniędzy, tylko ze swoją pensją. Oj, zabolało. I to tak dotkliwie, aż się rozchorowałam. Zaliczyłam dół, a że chciałam sobie szybko i tanio poprawić nastrój, zaczęłam podbierać z naszej firmy darmowe próbki leków z pochodną benzodiazepiny. Pomagały. Po trzech miesiącach zostałam jednak nakryta i zwolniona dyscyplinarnie. Fama o tym szybko rozeszła się po branży farmaceutycznej. Uznano mnie za złodziejkę i lekomankę, więc nie mogłam znaleźć pracy w zawodzie. I wtedy się załamałam. Byłam bez szans na zatrudnienie. Zadłużenie na mojej karcie kredytowej i samopoczucie przypominały Rów Mariański. Pragnę nadmienić, że jest to najgłębszy i najciemniejszy rów oceaniczny na świecie. Dodatkowo okazało się, że oprócz zakupów uzależniłam się odrobinkę od darmowych tabletek psychotropowych, przez co byłam na głodzie. Nie wyglądało to dobrze. I choć nigdy nie miałam szczęścia do mężczyzn, to do spotykania wspaniałych kobiet jak najbardziej. Trafiłam do świetnej psychoterapeutki, która wyciągnęła mnie z dołka. Trochę to trwało. Zaczęła mnie leczyć i podała adres darmowej terapii grupowej dla anonimowych zakupoholików. Na pierwsze spotkanie poszłam bez oporów, bo przecież musiałam mieć jakieś zajęcie, by zabić czas. Arek pracował do późna i sam robił zakupy, żebym nie wpadła w szał wydawania.

Na terapii poznałam Maję. Była młodsza ode mnie o siedem lat, ale to nam nie przeszkodziło, aby się zaprzyjaźnić. Mityngi dwa razy w tygodniu przez pół roku, później warsztaty z florystyki dla bezrobotnych, następnie kurs z projektowania ogrodów. Byłyśmy nierozłączne. Potem przyznano mi dotację z urzędu pracy na założenie własnej działalności gospodarczej. Zatrudniłam Majkę i tak oto, po dwóch latach od rozpoczęcia biznesu, jesteśmy tutaj. Dwie zakupoholiczki bez grosza przy duszy.

– Iduś, przecież wiesz, że minimalizm to moje drugie imię. – Maja wyrywa mnie ze wspomnień, uśmiecha się szeroko i ostentacyjnie wrzuca rachunek do wiklinowego kosza na dokumenty. – Miesiąc bez kasy będzie moim kolejnym wyzwaniem zero waste. – Zaciera ręce. – Dzisiaj zrobię rosół, jutro pomidorową, pojutrze zblenduję ugotowaną włoszczyznę i zupa krem gotowa, do tego pokrojona czerstwa bułka, podsmażona na oleju, i są pyszne grzanki. A z mięsa upiekę pasztet. Czuj się zaproszona.

– Nie dość, że będę zalegać ci z pensją, to mam cię jeszcze objadać? Ty naprawdę mnie kochasz.

– Kocham tę robotę, a że mam ją dzięki tobie, to siłą rzeczy kocham również ciebie. – Szczerzy się jak głupia. – Parę wesel, pogrzebów, trochę promocji i się odkujemy. Zobaczysz.

– Ja ciebie też kocham, moja ty minimalistko. – Zamykam ją w niedźwiedzim uścisku i cmokam w policzek. – Obyś miała rację.

------------------------------------------------------------------------

1 Ilustrowany miniatlas roślin wspomnianych w powieści znajdziesz na końcu książki.