Dialog w ciemności - ebook

Spis wierszy

Modlitwa

Koń

Ogłoszenie

Spowiedź szczurołapa

Fabryka

Panopticum

Wstęp

Jehowa

Junkier

Ksiądz

Poeta

Piechota maszeruje

Rekord

Żołnierz nieznany

Poeci

Młyny. Sonata nieludzka

1

2

3

4

5

6

7

8

Osiem nokturnów

1

2

3

4

5

6

7

8

Młodość Boga

Obrazy pamięci

Otwarcie

I

II

III

IV

Ojcze nasz

I

II

III

IV

V

Człowiek

O zasadach wyboru (Wojciech Bonowicz)

>O autorze (Wojciech Bonowicz)Modlitwa

Boże! Luń świetną jasność świetlistą strugą z wiadra

Rybie, co schnące skrzela na ostrym piasku targa.

Zdejm starcze bielmo z oczu ogłupiałego konia,

Który zapomniał chrzęstu runiastych traw na błoniach.

Brudnemu psu, włóczędze, zapadłe wygładź boki,

Radośnie pozwól szczekać pod niebem – pod wysokim.

Swarliwym wróblom posyp garście grubego ziarna,

Niech mielą swoje kłótnie na świergotliwych żarnach!

Wróć uśmiechniętą młodość chłopcom dwunastoletnim

O starczych, zmiętych twarzach – przed sądem dla nieletnich.

A matkom-suchotnicom pierś słodkim mlekiem odmij,

By mieli co ssać nadzy synkowie pierworodni.

Pozrywaj swoje gwiazdy i rozrzuć je po ziemi,

Dzwoń w nie, by trzaski iskier usłyszeć mogli niemi!

I rozwieś ślepcom tęcze w oczach znieruchomiałych.

Rzuć im odmęty wirów czerwonych, modrych, białych,

A rybie, targającej skrzela na sypkim piasku,

Rzuć tylko jedną kroplę Twego płynnego blasku!Koń

Kiedy był młody, w rowach o brzegach obrosłych głogiem

Rwał miękką wargą zioła, spotkanym nie gardził stogiem.

A potem chodził pod siodłem, w janczarach, brzęczących cugach.

Dopóki pan nie zmądrzał: nie pojął, że siedzi w długach.

Wtedy w codziennym trudzie stał się potulny i sforny,

Wprzęgany od pługa do wozu, dorożki lub ciężkiej platformy.

Teraz od rana do nocy skrzypiący z cegłami wóz ciągnie

Lub z piaskiem wiślanym czasami pękate od wody dwie stągwie.

Smutny, ogłuchły i ślepy, ryk aut go nie przeraża,

O niczym od dawna nie myśli, nic sobie nie wyobraża.

Zbielały mu z bólu oczy, spękały na bruku kopyta,

Pan jego, obszarpaniec, nie krzyknie, o nic nie zapyta.

Poślizgnie się kiedyś na bruku i bity biczyskiem nie wstanie.

Stroskany klął będzie pod nosem pan jego, nędzarz w łachmanie.

Powiążą mu muchy do pyska, w zbielałym zaroją się oku

– I wiankiem otoczą go dzieci ze wszystkich zaułków naokół.Ogłoszenie

Obywatele!

Szczurów na świecie za wiele.

W biały dzień wyłażą ze śmietników

I ośmielają się swój pisk

Podnosić do godności człowieczego krzyku.

Zamknąć im pysk!

Wczoraj na teatralnym placu zarżnęły koguta.

(Taka ich buta.)

Wszędzie szczury.

Ubrały się w mundury,

Sutanny i fraki,

A i w purpurze chodzi jaki taki.

Gryzą i niszczą wszystko, co im pod pysk wpadnie.

Na nic pułapki, zapadnie.

Żrą trawę na łąkach jak woły,

Kupy trocin zostawiają z lasów:

Niezadługo glob ziemski będzie taki goły

Jak zadki dwuletnich bobasów.

Najwyższe góry, sięgające nieba,

Gryzą jak bochny chleba.

Kurzem żelaznej rudy opylone pyski

Nurzają w nafty wytryski.

A niech je ogarnie pragnienie,

Żegnajcie źródła, potoki, strumienie!

Wszystko wychłepcą po troszku:

Wypiją ocean gorzki

I morza zielone od burzy,

Potem i błoto z kałuży.

A kiedy suche będą morza, rzeki i potoki,

Wpiją drobne siekacze w obłoki,

Zanurzą zęby w zachodzące zorze

I z pysków wąsatych

W wyschły ocean i morze

Zakapią krwi słonecznej purpurowe kwiaty!

Ja jestem szczurołapem, gram słodko na flecie,

Chodzę, lunatyk nieba, po ogromnym świecie,

Szczury tropię

I topię.

Gram kołysanki srebrne na siedmiu świetlistych tonach,

A szczury tańczą sennie na długich, złuszczonych ogonach.

Wsłuchane w pluski fujarki

Toczą piskliwe pogwarki,

Idą za mną – w takt fletu z wolna się kolebią –

I toną po jednemu, powoli –

W czarnej, rodzajnej roli,

W moim złocistym niebie.