-
W empik go
Do kraju - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2011
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Do kraju - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 160 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
I
Wracając do Krakowa musiałem w Przyrowie przesiąść się do pociągu, jadącego z Wiednia.
W wagonie trzeciej klasy, do którego mnie wpakował konduktor, zastałem wszystkich w głębokim śnie, rozłożonych na ławkach, tak że z trudnością mogłem znaleźć miejsce dla siebie, usuwając nieco na bok jakąś parę nóżek w pończoszkach, które jednak wciąż potem wracały na swoje dawne miejsce i szturchały mnie zapewne mimo wiedzy swojej właścicielki, bo ta spała w najlepsze.
O ile przy mdłym świetle lampy, zasłoniętej jakąś brudną szmatą, mogłem rozpoznać, nóżki te należały do młodej dziewczynki w szkockiej sukience, z jasnymi włoskami, które rozrzucone w bezładne loczki, zakrywały do połowy różową twarzyczkę śpiącej. Główka jej spoczywała na kolanach jakiejś starszej osoby, której twarzy, schowanej w cieniu, dojrzeć nie mogłem; wdziałem tylko, że trzymała na ręku małe dzieciątko. Żółtawe światło palącej się lampki, przekradając się spod zasłony wąskim pasem, oświecało główkę ustrojoną w włóczkowy czapeczek i małe usteczka otwarte we śnie w kształcie litery „o”.
Na przeciwległej ławce mężczyzna z jasnymi włosami, przerzedzonymi już mocno nad czołem, drzemał w siedzącej postawie, zostawiając resztę miejsca kilkunastoletniemu chłopcu, który wyciągnął się na całą długość ławki i spał snem trochę niespokojnym, gorączkowym, przerzucając się to na jeden bok, to na drugi. Mały, kosmaty pincz, który przy nim się usadowił, podnosił się za każdym poruszeniem chłopca, spoglądał mocno niezadowolniony na niego, że mu sen przerywał, czekał chwilę, dopóki nie ułożył się znowu spokojnie, i wtedy zwinąwszy się w kółko, układał się obok niego.
Nie mając nic innego do roboty, bawiłem się obserwowaniem tych moich towarzyszów podróży. Szczególniej czoło śpiącego mężczyzny, wychylające się z cieniów, w rembrandtowskim oświetleniu, zajmowało moją uwagę. Było ono dosyć wysokie, a wydawało się jeszcze wyższe przez łysinę, opalone od słońca, z jaśniejszymi bruzdami, które świadczyły, że ciężkie i kłopotliwe musiało być jego życie. Rysy twarzy miały wyraz inteligentny i łagodny, ubranie było liche, a ręce zgrubiałe od ciężkiej pracy. Twarz i ręce były w takiej sprzeczności ze sobą, że trudno by było uwierzyć, iż należą do jednej osoby, gdyby nie ów wytarty surdut, który godził te sprzeczności i tłomaczył.
W czasie kiedy robiłem sobie takie uwagi, nóżki dziewczynki w czerwonych pończoszkach coraz więcej zagarniały sobie miejsca, rozumie się, z moją szkodą, bo z grzeczności dla nich wcisnąłem się w sam kąt. Odmawiając im gościnności na moim terytorium, byłbym może obudził ich właścicielkę, a żal mi było biedactwa, które tak smacznie spało wraz z resztą rodzeństwa.
Na stacjach dzwonek i wołanie konduktorów niepokoiły trochę śpiących, jedno podniosło głowę, drugie otworzyło zaspane oczy albo poprawiło się na niewygodnym posłaniu i zasypiali na nowo.
Tymczasem niebieskawe światło poczynającego się dnia rozwidniało coraz więcej wnętrze wagonu, zorza rumieniła długie pasma ciemnych chmur, leżących na krańcach horyzontu, i wzgórza, wioski, drzewa coraz jaśniej rysowały się na szybach okna. Pierwszy obudził się chłopiec na głos dzwonka, który się odezwał na stacji, podniósł się z ławki, spojrzał ciekawie w jedno i drugie okno i zapytał:
– Tato! czy to już Kraików?
– Co? co? Już Kraków? – zawołał zrywając się nagle. – Czyby to już był Kraków? Ale nie. Kraków ma dworzec nakryty szklannym dachem. Pamiętam dobrze. To jakaś inna stacja.
– To Oświęcim – odezwałem się.
– A! Oświęcim? – rzekł dziękując mi za to objaśnienie niewyraźnym ukłonem. – Widzicie, dzieci, to już nasz kraj – mówił dalej do syna i córki, która także przebudzała się i poprawiwszy trochę palcami poplątane włosy, zbliżyła siędo okna – to nasz kraj – powtarzał wzruszonym głosem. – Tu już usłyszycie polską mowę.
Jakby na urągowisko tym słowom dolatywał nas tylko gwar niemieckiej mowy; konduktorowie, służba kolejowa, pan naczelnik stacji w czerwonej czapce, nawet pasażerowie, przeważnie Żydzi z tobołami na plecach i torbami podróżnymi, biegnąc to z wagonów, to do wagonów, wszyscy 'mówili po niemiecku. Jeden tylko cienki dziecinny głosik wśród tego szwargotu żydowsko-niemieckiego odzywał się niby dzwoneczek od czasu do czasu, powtarzając jednostajnie:
– Świeża woda, świeża woda!
– O! słyszycie? – zawołał ojciec uradowany i przysłuchiwał się wołaniu chłopca niby cudownej muzyce. – Matka, słyszysz? – pytał patrząc na żonę – to już nasi. O! patrzcie, dzieci, to ten mały chłopiec tak woła, ten ze dzbankiem. Hej, chłopcze, chodź tu! Musicie się, dzieci, napić polskiej wody i ty, Marie, także, musicie pokosztować.
To mówiąc, podawał ucieszony dzieciom i żonie kufel z wodą, przypatrywał się im ze łzami radości w oczach, gdy pili, i pytał:
– A co? dobra?
Zostało jeszcze trochę wody na dnie, on przechylił kufel, wylał na dłoń te resztki i zwilżając główki i czoła dziecięce mówił:
Wracając do Krakowa musiałem w Przyrowie przesiąść się do pociągu, jadącego z Wiednia.
W wagonie trzeciej klasy, do którego mnie wpakował konduktor, zastałem wszystkich w głębokim śnie, rozłożonych na ławkach, tak że z trudnością mogłem znaleźć miejsce dla siebie, usuwając nieco na bok jakąś parę nóżek w pończoszkach, które jednak wciąż potem wracały na swoje dawne miejsce i szturchały mnie zapewne mimo wiedzy swojej właścicielki, bo ta spała w najlepsze.
O ile przy mdłym świetle lampy, zasłoniętej jakąś brudną szmatą, mogłem rozpoznać, nóżki te należały do młodej dziewczynki w szkockiej sukience, z jasnymi włoskami, które rozrzucone w bezładne loczki, zakrywały do połowy różową twarzyczkę śpiącej. Główka jej spoczywała na kolanach jakiejś starszej osoby, której twarzy, schowanej w cieniu, dojrzeć nie mogłem; wdziałem tylko, że trzymała na ręku małe dzieciątko. Żółtawe światło palącej się lampki, przekradając się spod zasłony wąskim pasem, oświecało główkę ustrojoną w włóczkowy czapeczek i małe usteczka otwarte we śnie w kształcie litery „o”.
Na przeciwległej ławce mężczyzna z jasnymi włosami, przerzedzonymi już mocno nad czołem, drzemał w siedzącej postawie, zostawiając resztę miejsca kilkunastoletniemu chłopcu, który wyciągnął się na całą długość ławki i spał snem trochę niespokojnym, gorączkowym, przerzucając się to na jeden bok, to na drugi. Mały, kosmaty pincz, który przy nim się usadowił, podnosił się za każdym poruszeniem chłopca, spoglądał mocno niezadowolniony na niego, że mu sen przerywał, czekał chwilę, dopóki nie ułożył się znowu spokojnie, i wtedy zwinąwszy się w kółko, układał się obok niego.
Nie mając nic innego do roboty, bawiłem się obserwowaniem tych moich towarzyszów podróży. Szczególniej czoło śpiącego mężczyzny, wychylające się z cieniów, w rembrandtowskim oświetleniu, zajmowało moją uwagę. Było ono dosyć wysokie, a wydawało się jeszcze wyższe przez łysinę, opalone od słońca, z jaśniejszymi bruzdami, które świadczyły, że ciężkie i kłopotliwe musiało być jego życie. Rysy twarzy miały wyraz inteligentny i łagodny, ubranie było liche, a ręce zgrubiałe od ciężkiej pracy. Twarz i ręce były w takiej sprzeczności ze sobą, że trudno by było uwierzyć, iż należą do jednej osoby, gdyby nie ów wytarty surdut, który godził te sprzeczności i tłomaczył.
W czasie kiedy robiłem sobie takie uwagi, nóżki dziewczynki w czerwonych pończoszkach coraz więcej zagarniały sobie miejsca, rozumie się, z moją szkodą, bo z grzeczności dla nich wcisnąłem się w sam kąt. Odmawiając im gościnności na moim terytorium, byłbym może obudził ich właścicielkę, a żal mi było biedactwa, które tak smacznie spało wraz z resztą rodzeństwa.
Na stacjach dzwonek i wołanie konduktorów niepokoiły trochę śpiących, jedno podniosło głowę, drugie otworzyło zaspane oczy albo poprawiło się na niewygodnym posłaniu i zasypiali na nowo.
Tymczasem niebieskawe światło poczynającego się dnia rozwidniało coraz więcej wnętrze wagonu, zorza rumieniła długie pasma ciemnych chmur, leżących na krańcach horyzontu, i wzgórza, wioski, drzewa coraz jaśniej rysowały się na szybach okna. Pierwszy obudził się chłopiec na głos dzwonka, który się odezwał na stacji, podniósł się z ławki, spojrzał ciekawie w jedno i drugie okno i zapytał:
– Tato! czy to już Kraików?
– Co? co? Już Kraków? – zawołał zrywając się nagle. – Czyby to już był Kraków? Ale nie. Kraków ma dworzec nakryty szklannym dachem. Pamiętam dobrze. To jakaś inna stacja.
– To Oświęcim – odezwałem się.
– A! Oświęcim? – rzekł dziękując mi za to objaśnienie niewyraźnym ukłonem. – Widzicie, dzieci, to już nasz kraj – mówił dalej do syna i córki, która także przebudzała się i poprawiwszy trochę palcami poplątane włosy, zbliżyła siędo okna – to nasz kraj – powtarzał wzruszonym głosem. – Tu już usłyszycie polską mowę.
Jakby na urągowisko tym słowom dolatywał nas tylko gwar niemieckiej mowy; konduktorowie, służba kolejowa, pan naczelnik stacji w czerwonej czapce, nawet pasażerowie, przeważnie Żydzi z tobołami na plecach i torbami podróżnymi, biegnąc to z wagonów, to do wagonów, wszyscy 'mówili po niemiecku. Jeden tylko cienki dziecinny głosik wśród tego szwargotu żydowsko-niemieckiego odzywał się niby dzwoneczek od czasu do czasu, powtarzając jednostajnie:
– Świeża woda, świeża woda!
– O! słyszycie? – zawołał ojciec uradowany i przysłuchiwał się wołaniu chłopca niby cudownej muzyce. – Matka, słyszysz? – pytał patrząc na żonę – to już nasi. O! patrzcie, dzieci, to ten mały chłopiec tak woła, ten ze dzbankiem. Hej, chłopcze, chodź tu! Musicie się, dzieci, napić polskiej wody i ty, Marie, także, musicie pokosztować.
To mówiąc, podawał ucieszony dzieciom i żonie kufel z wodą, przypatrywał się im ze łzami radości w oczach, gdy pili, i pytał:
– A co? dobra?
Zostało jeszcze trochę wody na dnie, on przechylił kufel, wylał na dłoń te resztki i zwilżając główki i czoła dziecięce mówił:
więcej..
