-
W empik go
Dogonić marzenia - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
23 listopada 2020
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Dogonić marzenia - ebook
28-letnia Magda przeprowadza się z prowincji do Wrocławia, aby rozpocząć pracę w dużej korporacji. Młoda kobieta, chcąc zrobić dobre wrażenie na swoich przełożonych, poświęca się bez reszty nowym obowiązkom służbowym. Zabierane do domu stosy dokumentów, ciągły stres i konflikty z toksyczną szefową sprawiają, że jej ciało w końcu mówi dość. Pewnego dnia Magda mdleje i zostaje odwieziona do szpitala. Poznaje tam Danutę, kobietę z ogromnym bagażem doświadczeń życiowych, która pomaga jej zrozumieć, że ślepa pogoń za karierą nigdy nie kończy się dobrze. Nowa praca staje się dla Magdy początkiem wielkich zmian i drogowskazem na przyszłość, a spotkany nad brzegiem rzeki mężczyzna o intrygującym głosie sprawia, że w jej życiu pojawiają się uczucia, których zupełnie się nie spodziewała…
| Kategoria: | Romans |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8219-154-7 |
| Rozmiar pliku: | 670 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Magda otworzyła oczy i spojrzała w kierunku okna. Promienie słoneczne przebijały się przez chmury. Rozejrzała się dookoła: nie było firanek, ściany pomalowano na pastelowe kolory. Obok łóżka stało urządzenie, którego nie potrafiła nazwać.
Usiadła i rozejrzała się dookoła. No tak, jestem w szpitalu, tylko dlaczego? Myśli szalały jej w głowie. Pamiętała, że zemdlała, źle się poczuła. Biały fartuch, wysoki, przystojny mężczyzna. Szum, zamieszanie… Nic więcej.
Wstała i podeszła do okna. Spojrzała na drzewo, które zdawało się zaglądać do środka. Liście kołysały się na wietrze. Nagle drzwi się otworzyły i do sali weszła pielęgniarka.
– Dzień dobry, pani Magdo. Przyszłam zmierzyć ciśnienie i podać lekarstwo, które zalecił lekarz – powiedziała spokojnym głosem.
– Lekarstwo? – spytała zdziwiona Magda.
– Tak – odpowiedziała pielęgniarka.
– Ja przecież nie jestem chora – odpowiedziała stanowczo Magda.
– Lekarz zalecił spokój, musi pani odpocząć – kontynuowała pielęgniarka.
– Jak się tutaj znalazłam? – zapytała już łagodniej pacjentka.
– Przyjechała pani karetką pogotowia.
– Pamiętam tylko, że źle się poczułam, a później… nie wiem, mam pustkę w głowie.
– Kiedy odzyskała pani przytomność, sprawiała pani wrażenie nieobecnej, zamyślonej i długo płakała – poinformowała ją pielęgniarka.
– To dziwne, nic takiego nie pamiętam. A gdzie jest moja torebka? – zapytała Magda, rozglądając się dookoła.
– W szafce przy łóżku. Powinna pani odpocząć, wyciszyć się – zasugerowała pielęgniarka.
Magda, nie zważając na słowa kobiety, wyciągnęła swoją torebkę i zajrzała do środka. Uspokoiła się, widząc w niej dokumenty, portfel oraz aparat fotograficzny.
– Co pani mówiła? – zapytała po chwili pacjentka.
– Potrzebny pani wypoczynek – powtórzyła spokojnie pielęgniarka.
– Nic mi nie dolega – zaoponowała.
Pielęgniarka zauważyła, że Magda trzyma mocno aparat, więc zapytała:
– Lubi pani fotografować?
– Tak. Skąd pani wie?– zapytała nieco zaskoczona.
– Ściska pani w dłoni ten aparat, jakby to była bardzo cenna rzecz.
– Faktycznie, lubię fotografować, a najbardziej przyrodę, niebo i pływające po nim chmury. Tworzą one niezapomniane obrazy.
Magda opowiadała o swojej pasji z takim przejęciem, że aż zapomniała, gdzie się obecnie znajduje. Na jej twarzy pojawił się uśmiech.
– To wspaniale, że ma pani hobby. Chętnie obejrzę pani prace.
Rozpromieniona Magda pokazała na wyświetlaczu kilka zdjęć. Pielęgniarka z wielką uwagą obejrzała je, po czym stwierdziła:
– Zdjęcia są bardzo ładne.
Później pożegnała się i poszła do swoich zajęć. Magda została sama. W pewnej chwili do sali wszedł wysoki, przystojny lekarz.
– Jak się pani czuje? – zapytał z troską.
– Całkiem dobrze, tylko nie rozumiem, po co mnie tutaj trzymacie – odpowiedziała stanowczo pacjentka.
– Przeprowadzimy podstawowe badania, a następnie zaproszę panią na wizytę do naszej pani psycholog. – Magda spojrzała na lekarza, jakby usłyszała coś bardzo dziwnego.
– Nic mi nie dolega, wiec po co rozmowa z psychologiem? – zapytała.
– Jestem innego zdania. Myślę, że kilkudniowy pobyt w szpitalu pani nie zaszkodzi. Sprawdzimy, co było przyczyną omdlenia.
– Czy to konieczne? – zapytała pacjentka, już trochę ciszej.
– Myślę, że tak – odpowiedział lekarz. – Proszę pomyśleć o sobie i o swoim zdrowiu.
– Może ma pan rację, trochę lenistwa nie zaszkodzi.
– Bardzo dobra myśl. – Z lekkim uśmiechem odpowiedział lekarz.
Kiedy wyszedł, Magda podeszła do okna i spojrzała na drzewo. Idealny obiekt do sfotografowania! Kobieta zrobiła kilka zdjęć.
Następnie wyciągnęła z torebki lusterko i spojrzała na swoją twarz. To, co zobaczyła, zasmuciło ją. Ona, dwudziestoośmioletnia kobieta, Magda Gajek, pracownica poważnej firmy, której wprawdzie nie lubiła, ale która dawała jej stabilność finansową. Ona, która codziennie była starannie ubrana, miała lekki makijaż oraz misternie ułożone krótkie blond włosy, zobaczyła nagle swoje odbicie, które nie przypominało tamtej kobiety. Podkrążone oczy, włosy w nieładzie. Przez chwilę stała nieruchomo, myśląc o sobie z politowaniem. Nagle drzwi do sali otworzyły się i do środka weszła pielęgniarka w towarzystwie jakiejś kobiety. Była to starsza pani o drobnej posturze. Ciemne włosy leciutko spływały na jej ramionach. Miała pogodną twarz i duże, wyraziste oczy.
– Pani Magdo, przyprowadziłam nową pacjentkę, będzie miała pani miłe towarzystwo – zakomunikowała pielęgniarka.
– Dzień dobry. Mam na imię Danusia – powiedziała kobieta, po czym podała Magdzie dłoń.
Pani Danuta podeszła do drugiego łóżka i wypakowała z torby swoje rzeczy. Tymczasem pielęgniarka zwróciła się do Magdy:
– Zaprowadzę panią do gabinetu psychologa.
Gabinet znajdował się przy końcu korytarza. Kiedy obie panie weszły do pokoju, pielęgniarka przedstawiła pacjentkę i podała siedzącej za biurkiem kobiecie dokumenty. Pani psycholog wstała i wyszła zza biurka. Magda zobaczyła kobietę w średnim wieku: ładnie ubraną, z włosami spiętymi w fantazyjny kok. Miała lekki, dyskretny makijaż. Kobieta z klasą – pomyślała o niej Magda.
Przywitawszy się, pani psycholog ponownie usiadła w fotelu i zaczęła zadawać mnóstwo pytań o dzieciństwo, rodzinę, znajomych, pracę. Po chwili skwitowała:
– Myślę, że powinnyśmy popracować nad pani emocjami.
– Emocjami? – powtórzyła zdziwiona Magda.
– Oczywiście – potwierdziła pani psycholog. – Jest pani emocjonalne rozchwiana. Sądzę, że złe doświadczenia i przeżycia tkwią w pani tak mocno, że nie potrafi się pani otworzyć i pozbyć balastu, który ciąży.
– Często się denerwuję, stresuję, jestem przepracowana, ale chyba nie jest ze mną tak źle – broniła się pacjentka.
– Wszystko zależy od pani nastawienia. Proszę mi powiedzieć, co sprawia pani największą przyjemność?
Magda bez wahania odpowiedziała:
– Lubię fotografować.
Gdy kobieta opowiadała o swoich zainteresowaniach, jej oczy zabłysły. Pani psycholog zauważyła to od razu i po chwili skierowała pytania na temat pracy. Nagle oczy Magdy posmutniały, a wyraz twarzy diametralnie się zmienił. Pani psycholog podała jej lustro i spokojnym głosem zaproponowała:
– Proszę spojrzeć na swoje odbicie.
Magda wykonała prośbę i w swoich dużych, niebieskich oczach ujrzała głęboki smutek.
– Jest pani młoda, całe życie przed panią. Powinna pani walczyć o siebie i starać się pokonać to, co panią gryzie i tkwi głęboko w sercu. W przeciwnym wypadku skończy się to depresją.
– Depresja – powtórzyła zaskoczona takim stwierdzeniem Magda.
– Jest pani na jej granicy. Wystarczy jeden krok i depresja omota panią jak pajęczyna. Żeby tego uniknąć, trzeba odciąć się od złych emocji. To do pani należy decyzja. Może pani zażywać tabletki na uspokojenie, ale one nic nie pomogą, jeżeli pani nie zmieni swojego nastawienia i nie stawi czoła napotkanym przeszkodom. Dlatego proponuję spotkania, na których postaram się pokazać inne spojrzenie na rzeczywistość.
Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej
Usiadła i rozejrzała się dookoła. No tak, jestem w szpitalu, tylko dlaczego? Myśli szalały jej w głowie. Pamiętała, że zemdlała, źle się poczuła. Biały fartuch, wysoki, przystojny mężczyzna. Szum, zamieszanie… Nic więcej.
Wstała i podeszła do okna. Spojrzała na drzewo, które zdawało się zaglądać do środka. Liście kołysały się na wietrze. Nagle drzwi się otworzyły i do sali weszła pielęgniarka.
– Dzień dobry, pani Magdo. Przyszłam zmierzyć ciśnienie i podać lekarstwo, które zalecił lekarz – powiedziała spokojnym głosem.
– Lekarstwo? – spytała zdziwiona Magda.
– Tak – odpowiedziała pielęgniarka.
– Ja przecież nie jestem chora – odpowiedziała stanowczo Magda.
– Lekarz zalecił spokój, musi pani odpocząć – kontynuowała pielęgniarka.
– Jak się tutaj znalazłam? – zapytała już łagodniej pacjentka.
– Przyjechała pani karetką pogotowia.
– Pamiętam tylko, że źle się poczułam, a później… nie wiem, mam pustkę w głowie.
– Kiedy odzyskała pani przytomność, sprawiała pani wrażenie nieobecnej, zamyślonej i długo płakała – poinformowała ją pielęgniarka.
– To dziwne, nic takiego nie pamiętam. A gdzie jest moja torebka? – zapytała Magda, rozglądając się dookoła.
– W szafce przy łóżku. Powinna pani odpocząć, wyciszyć się – zasugerowała pielęgniarka.
Magda, nie zważając na słowa kobiety, wyciągnęła swoją torebkę i zajrzała do środka. Uspokoiła się, widząc w niej dokumenty, portfel oraz aparat fotograficzny.
– Co pani mówiła? – zapytała po chwili pacjentka.
– Potrzebny pani wypoczynek – powtórzyła spokojnie pielęgniarka.
– Nic mi nie dolega – zaoponowała.
Pielęgniarka zauważyła, że Magda trzyma mocno aparat, więc zapytała:
– Lubi pani fotografować?
– Tak. Skąd pani wie?– zapytała nieco zaskoczona.
– Ściska pani w dłoni ten aparat, jakby to była bardzo cenna rzecz.
– Faktycznie, lubię fotografować, a najbardziej przyrodę, niebo i pływające po nim chmury. Tworzą one niezapomniane obrazy.
Magda opowiadała o swojej pasji z takim przejęciem, że aż zapomniała, gdzie się obecnie znajduje. Na jej twarzy pojawił się uśmiech.
– To wspaniale, że ma pani hobby. Chętnie obejrzę pani prace.
Rozpromieniona Magda pokazała na wyświetlaczu kilka zdjęć. Pielęgniarka z wielką uwagą obejrzała je, po czym stwierdziła:
– Zdjęcia są bardzo ładne.
Później pożegnała się i poszła do swoich zajęć. Magda została sama. W pewnej chwili do sali wszedł wysoki, przystojny lekarz.
– Jak się pani czuje? – zapytał z troską.
– Całkiem dobrze, tylko nie rozumiem, po co mnie tutaj trzymacie – odpowiedziała stanowczo pacjentka.
– Przeprowadzimy podstawowe badania, a następnie zaproszę panią na wizytę do naszej pani psycholog. – Magda spojrzała na lekarza, jakby usłyszała coś bardzo dziwnego.
– Nic mi nie dolega, wiec po co rozmowa z psychologiem? – zapytała.
– Jestem innego zdania. Myślę, że kilkudniowy pobyt w szpitalu pani nie zaszkodzi. Sprawdzimy, co było przyczyną omdlenia.
– Czy to konieczne? – zapytała pacjentka, już trochę ciszej.
– Myślę, że tak – odpowiedział lekarz. – Proszę pomyśleć o sobie i o swoim zdrowiu.
– Może ma pan rację, trochę lenistwa nie zaszkodzi.
– Bardzo dobra myśl. – Z lekkim uśmiechem odpowiedział lekarz.
Kiedy wyszedł, Magda podeszła do okna i spojrzała na drzewo. Idealny obiekt do sfotografowania! Kobieta zrobiła kilka zdjęć.
Następnie wyciągnęła z torebki lusterko i spojrzała na swoją twarz. To, co zobaczyła, zasmuciło ją. Ona, dwudziestoośmioletnia kobieta, Magda Gajek, pracownica poważnej firmy, której wprawdzie nie lubiła, ale która dawała jej stabilność finansową. Ona, która codziennie była starannie ubrana, miała lekki makijaż oraz misternie ułożone krótkie blond włosy, zobaczyła nagle swoje odbicie, które nie przypominało tamtej kobiety. Podkrążone oczy, włosy w nieładzie. Przez chwilę stała nieruchomo, myśląc o sobie z politowaniem. Nagle drzwi do sali otworzyły się i do środka weszła pielęgniarka w towarzystwie jakiejś kobiety. Była to starsza pani o drobnej posturze. Ciemne włosy leciutko spływały na jej ramionach. Miała pogodną twarz i duże, wyraziste oczy.
– Pani Magdo, przyprowadziłam nową pacjentkę, będzie miała pani miłe towarzystwo – zakomunikowała pielęgniarka.
– Dzień dobry. Mam na imię Danusia – powiedziała kobieta, po czym podała Magdzie dłoń.
Pani Danuta podeszła do drugiego łóżka i wypakowała z torby swoje rzeczy. Tymczasem pielęgniarka zwróciła się do Magdy:
– Zaprowadzę panią do gabinetu psychologa.
Gabinet znajdował się przy końcu korytarza. Kiedy obie panie weszły do pokoju, pielęgniarka przedstawiła pacjentkę i podała siedzącej za biurkiem kobiecie dokumenty. Pani psycholog wstała i wyszła zza biurka. Magda zobaczyła kobietę w średnim wieku: ładnie ubraną, z włosami spiętymi w fantazyjny kok. Miała lekki, dyskretny makijaż. Kobieta z klasą – pomyślała o niej Magda.
Przywitawszy się, pani psycholog ponownie usiadła w fotelu i zaczęła zadawać mnóstwo pytań o dzieciństwo, rodzinę, znajomych, pracę. Po chwili skwitowała:
– Myślę, że powinnyśmy popracować nad pani emocjami.
– Emocjami? – powtórzyła zdziwiona Magda.
– Oczywiście – potwierdziła pani psycholog. – Jest pani emocjonalne rozchwiana. Sądzę, że złe doświadczenia i przeżycia tkwią w pani tak mocno, że nie potrafi się pani otworzyć i pozbyć balastu, który ciąży.
– Często się denerwuję, stresuję, jestem przepracowana, ale chyba nie jest ze mną tak źle – broniła się pacjentka.
– Wszystko zależy od pani nastawienia. Proszę mi powiedzieć, co sprawia pani największą przyjemność?
Magda bez wahania odpowiedziała:
– Lubię fotografować.
Gdy kobieta opowiadała o swoich zainteresowaniach, jej oczy zabłysły. Pani psycholog zauważyła to od razu i po chwili skierowała pytania na temat pracy. Nagle oczy Magdy posmutniały, a wyraz twarzy diametralnie się zmienił. Pani psycholog podała jej lustro i spokojnym głosem zaproponowała:
– Proszę spojrzeć na swoje odbicie.
Magda wykonała prośbę i w swoich dużych, niebieskich oczach ujrzała głęboki smutek.
– Jest pani młoda, całe życie przed panią. Powinna pani walczyć o siebie i starać się pokonać to, co panią gryzie i tkwi głęboko w sercu. W przeciwnym wypadku skończy się to depresją.
– Depresja – powtórzyła zaskoczona takim stwierdzeniem Magda.
– Jest pani na jej granicy. Wystarczy jeden krok i depresja omota panią jak pajęczyna. Żeby tego uniknąć, trzeba odciąć się od złych emocji. To do pani należy decyzja. Może pani zażywać tabletki na uspokojenie, ale one nic nie pomogą, jeżeli pani nie zmieni swojego nastawienia i nie stawi czoła napotkanym przeszkodom. Dlatego proponuję spotkania, na których postaram się pokazać inne spojrzenie na rzeczywistość.
Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej
więcej..
