Dom na końcu świata. Komisarz Erik Winter. Tom XI - ebook

ROZDZIAŁ 0

0

LICZYŁ JUŻ KAMIE­NIE NA PRO­ME­NA­DZIE. Zaczęło się tydzień wcze­śniej, wła­ści­wie przed Bożym Naro­dze­niem. Jeden kamień dwa trzy cztery pięć dwa­dzie­ścia sto. Wyda­wały się więk­sze, gdy słońce zaczy­nało chy­lić się ku brze­gom Maroka po dru­giej stro­nie morza, gdy jego cień wygi­nał się nad nad­mor­ską pro­me­nadą, do falo­chro­nów na wscho­dzie. Znów zaczy­nał liczyć kamie­nie. Czas wra­cać do domu.

Las od razu prze­cho­dził w pusty­nię. Na­dal nosił kara­bin, wciąż ten sam – Husqvarna – z któ­rego zastrze­lono dwa­dzie­ścia dzi­kich zwie­rząt, może sto. Szedł przez mia­sto. To było jego mia­sto. Tam był u sie­bie. Tam był myśli­wym pełną gębą. Bra­ko­wało mi tego – powie­dział do męż­czy­zny, któ­rego minął przed Nord­stan¹. Męż­czy­zna miał na sobie skó­rzaną kurtkę, czapkę, ręka­wice, grube buty. A więc była zima. Wska­zał na kara­bin. W nikogo nie mie­rzył, po pro­stu szedł uli­cami i trzy­mał broń przed sobą. „Faj­nie, że wró­ci­łeś!”, zawo­łał męż­czy­zna. „Uda­nego polo­wa­nia. Bestii jest tu aż nadto!”. Sły­szał krzyki dobie­ga­jące z prze­pa­ści, przed nim, z tyłu i po bokach. Boże, jak mi tego bra­ko­wało. Krzy­czał, nie prze­sta­wał krzy­czeć, dopóki Angela nim nie potrzą­snęła. Wtedy wró­cił do rze­czy­wi­sto­ści.

Wła­ści­wie to nie była zima. Tam w ogóle miało nie być zimno, o to wła­śnie cho­dziło.

– Sty­czeń, ide­alna pora na powrót do Göteborga – powie­działa. – Rewe­la­cyjna pogoda.

– Wiem – odparł. – Dla­tego chcę zacze­kać do lutego.

– Bez róż­nicy, też będzie do dupy – powie­działa. Nie uśmie­chała się. Nie było w tym nawet cie­nia żartu. – Co cię tak cią­gnie do powrotu, te kosz­marne sny?

– Tak.

– Eriku, powi­nie­neś z kimś poroz­ma­wiać.

– Roz­ma­wiam z tobą.

– Zacho­wu­jesz się cza­sem jak mały uparty chło­piec.

– Wszy­scy nosimy w sobie kolejne etapy swo­jego życia – odparł.

– Ale nie musimy wszyst­kich uze­wnętrz­niać.

– Angelo, jeste­śmy tu od dwóch lat. Ja… ja nie wiem…

– Mogli­by­śmy pocze­kać do lata. Czy nie o to cho­dzi? Żeby nie wra­cać do Göteborga w stycz­niu?

– W lutym.

– _Cojo­nes_ Eriku.

– Prze­kli­nasz po hisz­pań­sku. Jesteś w swoim żywiole.

– Zga­dza się. Dokład­nie o tym roz­ma­wiamy.

– _Cojo­nes_ – powie­dział.

– Lilly spy­tała kilka dni temu, co to zna­czy. I jesz­cze co zna­czy _conjo_.

– I co jej powie­dzia­łaś?

– Prawdę.

– Wy, leka­rze, nie macie cie­nia deli­kat­no­ści.

– Bo za dużo się napa­trzy­li­śmy – odparła. – Ty też za dużo się napa­trzy­łeś.

– Wiem. Tylko że… ja już nie mogę. To nie nar­ko­tyk. Cho­dzi o co innego.

– Boże drogi.

– Zresztą Ber­gen jest gor­sze. Ber­gen zimą to najgor­sze mia­sto na świe­cie.

– Co ma do tego Ber­gen? Jak się tam zna­leź­li­śmy?

– Odby­łem podróż w wyobraźni.

– Więc mam się cie­szyć, że nie pojadę do Ber­gen? Że zamiast tego pojadę do mia­sta, które zimą jest ździebko lep­sze od Ber­gen?

– Wła­śnie, masz się cie­szyć jak cho­lera – odparł.

Sie­dzieli na bal­ko­nie. Było już późno. Dziew­czynki spały. Elsa zasnęła przed chwilą, a Lilly wiele godzin temu. Nie sły­szały szumu roz­cią­ga­ją­cego się w dole sta­rego mia­sta. Win­ter też nie sły­szał. Na tym mię­dzy innymi miało pole­gać ich nowe życie. Mieli się wto­pić w hisz­pań­skie mia­sto. Po jaką cho­lerę miałby wra­cać do daw­nego życia na pół­nocy, do śmierci na pół­nocy?

– Jestem jesz­cze na to za młody – powie­dział. – Za młody na eme­ry­turę. Wiesz, że kie­dyś byłem naj­młod­szym komi­sa­rzem w szwedz­kiej poli­cji kry­mi­nal­nej?

– Chyba gdzieś o tym czy­ta­łam.

Pod­niósł kie­li­szek do ust. Wino miało smak żelaza i ziemi. Lokalne, z tych tań­szych, ale i tak lep­sze od win z pół­nocy. Zie­mia w Anda­lu­zji jest czer­wień­sza.

– I chcesz odejść jako jeden z naj­star­szych?

– Nie wiem. Chyba nie.

– Teraz jest jesz­cze nie­bez­piecz­niej niż za cza­sów two­jej mło­do­ści.

– Wciąż jestem młody.

– Prze­stęp­czość w Göteborgu osią­gnęła świa­towy poziom. Za cza­sów two­jej mło­do­ści tak nie było.

Nie odpo­wie­dział. Miała rację. W ciągu ostat­nich pięt­na­stu lat wyko­ny­wa­nia swo­jego tak zwa­nego zawodu wiele razy był bli­ski śmierci. Tak zwa­nego powo­ła­nia. Zawsze było bar­dzo nie­bez­piecz­nie. W tym rzecz. Wypił łyk wina. Nie czuł się pijany. W kraju, w któ­rym wino leje się bez końca, nie można się upić.

– Nie wiem dla­czego – powie­dział. – Wiem tylko, że jesz­cze z tym nie skoń­czy­łem.

– Nie zamie­rzam zrzę­dzić. Ni­gdy tego nie robi­łam.

– To prawda.

– Dwa lata temu o mało nie uto­ną­łeś w base­nie – powie­działa.

– Nie zapo­mnia­łem o tym.

– Co będzie następ­nym razem?

– Nie będzie następ­nego razu.

– Jak mam to rozu­mieć?

– Chcesz jesz­cze wina? – Się­gnął po butelkę, drugą tego wie­czoru.

– Ja nie jadę – powie­działa. – Ja i dziew­czynki nie poje­dziemy. Elsa musi dokoń­czyć drugą klasę.

– Oczy­wi­ście.

– A może i trze­cią.

– Oczy­wi­ście.

– Wciąż nie możesz wydo­ro­śleć. – Wstała i wyszła do pokoju. Nie zamknęła za sobą bal­konu.

Patrzył, jak idzie po kamien­nej pod­ło­dze. Przy­jem­nie cho­dzić boso po tej pod­ło­dze, pomy­ślał, zwłasz­cza odkąd zało­ży­li­śmy ogrze­wa­nie pod­ło­gowe. Ludzie myśleli, że zwa­rio­wa­li­śmy.

Nasłu­chi­wał odgło­sów nocy. Nie było wśród nich żad­nego, któ­rego by nie znał. W uszach miał szum, ale przy­zwy­czaił się; taka ścieżka dźwię­kowa towa­rzy­sząca myślom.

Wstał i poszedł do pokoju Lilly. Kamienna pod­łoga była chłodna, ale nie zimna. Ni­gdy nie była zimna. Lilly pochra­py­wała. Odwró­cił ją deli­kat­nie na bok i poszedł do pokoju Elsy. Nie­wy­raź­nie wymam­ro­tała coś przez sen, ale nie dosły­szał. Wyszedł. Na dwo­rze już zapo­wia­dał się świt. Otwo­rzył bal­kon i wyszedł. Pach­niało igli­wiem, pia­skiem, kamie­niami, solą i ben­zyną, jakby las, pusty­nia, morze, mia­sto i góry sta­no­wiły jedną całość. Wró­cił do pokoju, ale nie zamknął drzwi bal­konowych. Na sto­liku przed kanapą leżała okładka do CD, Pha­roah San­ders, _Save Our Chil­dren_. Słu­chali tego wie­czo­rem. Jazz z Afryki. Ocal­cie nasze dzieci. Prze­szył go dreszcz, jak od wia­tru od Morza Śród­ziem­nego. Wie­dział, że gdy wróci na pół­noc, sta­nie się coś potwor­nego, coś, czego jesz­cze ni­gdy nie prze­żył. Przy­cią­gało go. Cze­kało na niego.ROZDZIAŁ 1

1

TO BYŁO DROBNE OGŁO­SZE­NIE w rubryce zwie­rzęta: mały pies, małe ogło­sze­nie. Coś o tym, że to szcze­nię rasy mie­sza­nej. Zadzwo­nił, ode­brała kobieta. Podała adres. Nie bar­dzo wie­dział, gdzie to jest, ale nie spy­tał. Gdzieś w połu­dnio­wej czę­ści mia­sta, można spraw­dzić. Nie miał GPS-u, ale na końcu książki tele­fo­nicz­nej są mapki poszcze­gól­nych dziel­nic. Pyta­nie, jak długo tam pozo­staną. Wkrótce wszystko będzie zapi­sy­wane w wer­sji cyfro­wej. Nie narze­kał, bo nie ma sensu narze­kać, bia­do­lić, nikt się tym nie przej­muje. Tylko idioci narze­kają.

Powie­działa, że zadzwo­nił jako pierw­szy. Dziwne, można by przy­pusz­czać, że tele­fony będą się ury­wały. Ludzie nie mają nic innego do roboty, ale wiele osób nie lubi mie­szań­ców, on też. Cho­ciaż pies to jed­nak co innego. Jeśli teraz przy­je­dzie, będzie miał pierw­szeń­stwo.

Nic o tym nie powie­dział Liv.

– Pojadę na Frölunda torg², potrzebny mi śru­bo­kręt gwiazd­kowy.

Samo mu się tak powie­działo. Miał całe mnó­stwo śru­bo­krę­tów gwiazd­ko­wych, w samo­cho­dzie też. Coś trzeba było powie­dzieć. Uwie­rzyła. W spra­wie narzę­dzi miał ostat­nie słowo.

– Nie potrzeba nic do domu? – spy­tała.

– Nie wiem.

– Spraw­dzę – powie­działa.

Sły­szał, jak idzie do kuchni i otwiera lodówkę. Znów zgrzyt­nęły drzwi. Pew­nie, kto by się przej­mo­wał, cho­ciaż aku­rat teraz się prze­jął. Po powro­cie naoliwi zawiasy. Może nawet któ­ryś wymieni. Ma odpo­wied­nie narzę­dzia.

– Mógł­byś kupić jeden kefir i jedno mleko! – zawo­łała. Do Frölunda torg po jeden kefir i jedno mleko, pomy­ślał. A on się nawet nie wybiera w tamtą stronę.

– Okej – odparł.

– Mógł­byś wypo­ży­czyć jakiś film! – zawo­łała. Nie odpo­wie­dział.

– Sły­sza­łeś?

– Nie jestem głu­chy. A co byś chciała?

– Żeby nie było żad­nego okro­pień­stwa.

Nad Näset³ krą­żyło kilka mew. W bla­dym słońcu wyda­wały się czarne jak kruki. Wisiało nad szkie­rami, wątłe i nie­śmiałe jak dwu­dzie­sto­pię­cio­wa­towa żarówka. Ale zawsze, cho­ciaż to zima. Niebo było matowe i mgli­ste. Mało śniegu. Suche drogi, nie ma co narze­kać. Spoj­rzał na sie­bie we wstecz­nym lusterku.

– Nie narze­kam – powie­dział.

Skrę­cił w stronę Bil­l­dal, potem w prawo, w kie­runku wysp Amund. Ze wznie­sie­nia zoba­czył morze. Zatoka wyglą­dała jak obraz: czerń, biel, tro­chę żółci i błę­kitu.

To musi być w pobliżu Stora Amundö. Zapar­ko­wał koło placu, na któ­rym zimo­wały jachty. Na tablicy napis: MARINA AMUNDÖ. Był tu już, wiele razy. Przyj­rzał się mapie. To nie­da­leko. Minął duży par­king i ruszył wąską drogą. Domy stały tak, jakby się ukry­wały przed morzem, każdy osobno. Było to wciąż mia­sto, ale jed­nak co innego. Odgłosy mia­sta tam już nie docho­dziły. Wię­cej lasu niż morza, ale pach­niało morzem. Jesz­cze raz spraw­dził adres. Numer się zga­dzał, to ten dom, drew­niany, zbu­do­wany dość nie­dawno. Musiał być drogi, cho­ciaż na taki nie wyglą­dał. Na skrzynce, sta­ro­daw­nej, z zie­lo­nego pla­stiku, nie było nazwi­ska. Podo­bała mu się, bo te nowe, bla­szane, na zamek, są gro­te­skowe, wiel­kie jak domy let­ni­skowe i jesz­cze z dasz­kami. Naci­snął przy­cisk. W domu roz­brzmiał sygnał przy­po­mi­na­jący raczej ryk wier­tarki niż dzwo­nek. Usły­szał głosy, chyba dzieci. Szcze­ka­nie psa. Dobrze tra­fił. Kobieta wyglą­dała na mniej wię­cej tyle lat, ile jej dał, sądząc po gło­sie. Nie była ani młoda, ani stara. Miała na sobie koszulę i dżinsy. Jego wzrok przy­cią­gnęły czer­wone skar­petki. Na wyso­ko­ści jej kolan zoba­czył małą twa­rzyczkę i oczy. Patrzyły na niego tak, jak się patrzy na kogoś nie­bez­piecz­nego, wstręt­nego. Tak pomy­ślał.

Szcze­niak bie­gał mu koło nóg. Mały łepek. Zdzi­wiły go dłu­gie łapy, ale kom­plet­nie się nie znał na psach.

– Pan Chri­stian… Run­stig? – spy­tała.

– Tak. Pani San­dra?

Przy­tak­nęła.

– A to Las­sie – powie­dział i kiw­nął głową na szcze­niaka. Pies pobiegł w głąb przed­po­koju. Bawił się.

– Ona się nie nazywa Las­sie – zapro­te­sto­wała mała twa­rzyczka.

– Żar­to­wa­łem – powie­dział. – A jak się nazywa? Dziecko nie odpowie­działo. Twa­rzyczka znik­nęła. Usły­szał kroczki na pod­ło­dze, cichut­kie, jakby spa­dały liście. Oczyma wyobraźni zoba­czył liście nie­sione wia­trem nad pod­łogą przez przed­po­kój i dalej przez wszyst­kie pokoje.

– Dzie­ciom jest przy­kro – powie­działa kobieta.

– Rozu­miem – odparł. Tak mu się wyda­wało. Wie­dział, że dzieci lubią psy, może nawet wszyst­kie zwie­rzęta. Lubie­nie zwie­rząt leży w natu­rze dzieci. Nie­które wyry­wają nogi muchom, ale to mniej­szość. Lepiej lubić zwie­rzęta niż ludzi. Zwie­rzęta zawsze są nie­winne.

– Jest u nas dopiero od tygo­dnia – ode­zwała się. – Ale już dru­giego dnia dosta­łam wysypki.

Nie widział żad­nej wysypki, ale to pew­nie prawda, dla­czego nie?

– To przy­kre – zgo­dził się.

W głębi roz­legł się krzyk dziecka. Chyba bar­dzo małego.

– Mała się obu­dziła – powie­działa kobieta.

– Ile… pań­stwo mają dzieci?

– Troje. – Kobieta spoj­rzała za sie­bie, potem znów na niego. – Ni­gdy nie przy­pusz­cza­łam, że mogę mieć aler­gię na sierść. W każ­dym razie psią. Albo aku­rat tego psa.

Wyda­wało mu się, że się uśmiech­nęła.

– Nie spo­sób tego prze­wi­dzieć – odparł.

– Jak byłam młod­sza, nic takiego się nie działo. O ile mi wia­domo, ni­gdy nie byłam na nic uczu­lona.

Psiak wybiegł na schodki, potem wpadł z powro­tem do domu. Mały, ale z dużym ozor­kiem. Gdzieś czy­tał, że ten wysta­jący ozór ma coś wspól­nego z oddy­cha­niem. Czło­wiek nie mógł być dla niego aż tak ważny, żeby miał wywa­lać na niego język.

– To mie­szanka labra­dora z bor­der col­lie – powie­działa.

– Podobno bor­der col­lie nie uczu­lają, ale może to cho­dziło o pudle.

Zaśmiał się.

– Dla mnie rasa jest bez zna­cze­nia – powie­dział.

– Mam nadzieję, że pan… że pań­stwo ją polu­bią.

Za nim ulicą prze­je­chał jakiś samo­chód. Nie obej­rzał się za sie­bie. Odgłos wska­zy­wał na to, że samo­chód odje­chał w stronę morza. Pró­szył rzadki śnieg. Padał z pustego i bez­barw­nego już nieba.

– To będzie nie­spo­dzianka dla żony – powie­dział.

– W takim razie oby się nie oka­zało, że ma aler­gię.

– Wiem, że nie ma.

– Pro­szę, niech pan wej­dzie.

– To nie potrwa długo – powie­dział.ROZDZIAŁ 2

2

WIN­TER PRZE­SZEDŁ PRZEZ PRÓG, któ­rego wła­ści­wie nie było. Budy­nek poli­cji został zmo­der­ni­zo­wany, dosto­so­wany do nowych cza­sów. Sporo się wyda­rzyło w ciągu tych dwóch lat. Jego miej­sce na par­kingu zni­kło w jakiejś dziu­rze. Po pro­stu zbrod­nia. Tu kie­dyś był dom jego mer­ce­desa. Padał śnieg. Zakrył kra­ter, i bar­dzo dobrze.

Jadąc na górę, spoj­rzał na swoją twarz w lustrze. W chłod­nym świe­tle windy wyglą­dała na posta­rzałą. Zoba­czył na niej groźną zapo­wiedź sta­ro­ści. Na razie tylko zapo­wiedź, tak jak powinno być. W wieku pięć­dzie­się­ciu dwóch lat ma się taką twarz, na jaką się zasłu­guje. W lustrze widział ściany windy. Wyglą­dała jak cela, jak zwia­stun tego, co go czeka. Wy, któ­rzy wcho­dzi­cie. Lustro wyglą­dało na nowe. Był przy zdej­mo­wa­niu sta­rego. Pewien zatrzy­many zra­nił się, czy raczej pró­bo­wał się zra­nić. Ale teraz ktoś posta­no­wił ina­czej, ktoś próżny. Bez nie­po­koju o przy­szłość. Może to Hal­ders.

Ściany wydziału te same co daw­niej, cho­ciaż nazwa się zmie­niła: wydział zabójstw, WZ. Miały nie­okre­ślony kolor koja­rzący się z domem towa­ro­wym albo z izbą tor­tur. Boże, jak on nie­na­wi­dził tego koloru bez koloru. Mię­dzy innymi dla­tego zosta­wił to całe gówno. Powód błahy, ale zna­czący. Pozo­stałe powody zosta­wił na dnie basenu w Nueva Andalucía.

Ale tu jest przy­szłość. To jego decy­zja, on tu decy­duje. To jego ściany, jego kory­ta­rze, jego pokój, jego widok z okna. Jego grupa. Jego myśliwi. Zapu­kał do otwar­tych drzwi salki kon­fe­ren­cyj­nej. Sie­dzący przy stole odwró­cili się do niego. Więk­szość znał, dzięki Bogu.

– Syn mar­no­trawny – ode­zwał się Fre­drik Hal­ders. Pod­szedł i uści­skał go. To, że Hal­ders kogoś uści­skał i że tym kimś był męż­czy­zna, mogło mieć zwią­zek z prze­bu­dową gma­chu. Tu i ówdzie nastą­piło jakieś polu­zo­wa­nie, twarde stało się mięk­kie.

– Gdyby był synem mar­no­traw­nym, który zbłą­dził, toby go tu nie było – powie­działa Aneta Dja­nali. Ona też wstała.

– Witamy w KGB – powie­dział Hal­ders, cofa­jąc się o kilka kro­ków. – Albo w GRU. Zresztą cały budy­nek ma dostać nową nazwę. Zgad­nij jaką.

– Łubianka? – spró­bo­wał Win­ter.

– Zga­dłeś! – Hal­ders cof­nął się jesz­cze o krok. – Wiesz, Eriku, myśla­łem, że bar­dziej uty­jesz.

Pierw­szym świad­kiem był Robert Krol. Już kilka godzin po odkry­ciu zbrodni opo­wie­dział Win­te­rowi, co się wyda­rzyło, kiedy jak co dzień przed połu­dniem spa­ce­ro­wał dróż­kami pro­wa­dzą­cymi w dół, do morza, a potem na wzgó­rza i ścieżką koło domów.

Od godziny znów padał śnieg, takie same wiel­kie płatki jak kilka dni wcze­śniej. Wcale mu się to nie podo­bało. Skoro nie spadł do syl­we­stra, i potem też, to mogłoby tak już zostać, bo wkrótce i tak będzie wio­sna, prawda? Zie­mia nie tęskni za tą bielą, skoro nawet w grud­niu jej nie było. Dzie­ciom może się podo­bać, ale prze­cież to Göteborg, tutej­sze dzieci są przy­zwy­cza­jone do tego, że zimą nie ma śniegu. Dla tych, co chcą na niego popa­trzeć, są góry. On nie musi. Jego kolory to zie­leń i błę­kit. Po placu zabaw przy skrzy­żo­wa­niu ścieżki rowe­ro­wej z Amundövikslinga, przy któ­rej miesz­kał, bie­gały dzieci. Kil­koro wdra­py­wało się na wieżę. Wyglą­dała jak mostek kapi­tań­ski na statku. W każ­dym razie jemu przy­po­mi­nała mostek. Nawią­zy­wała do oto­cze­nia: z jed­nej strony zatoka, z dru­giej morze.

Na dro­dze, którą szedł, było pełno błota pośnie­go­wego. Ślady kół skrę­cały raz w jedną, raz w drugą stronę, jakby kie­rowca miał pro­mile we krwi. Pomy­ślał sobie: jak dobrze, że wło­żył kalo­sze. Inne buty po takim spa­ce­rze byłyby zupeł­nie znisz­czone. Śnieg wciąż padał, ale płatki były teraz mniej­sze i tward­sze. Zro­biło się zim­niej. Zresztą czuł wiatr przez kurtkę. Tem­pe­ra­tura spa­dła z szyb­ko­ścią zrzu­co­nego z góry kamie­nia. Zama­rza­jące kole­iny w śniegu wyglą­dały jak brudne fale, zasty­głe w dro­dze na ląd.

Ze skrzynki na listy przed domem San­dry wysta­wało kilka gazet. Stary typ, bez zamka. Zmo­czone, zaśnie­żone, wyglą­dały bar­dzo smęt­nie. Zauwa­żył je, gdy scho­dził w dół, do mostu Amundö. Pod­szedł, żeby je wci­snąć do skrzynki, ale nie dało się. Były sztywne od mrozu. W skrzynce już była jakaś gazeta. I poczta. Trzy gazety z trzech dni. San­dra mogła wyje­chać z dziećmi, może do Jovana. Pew­nie już ma miesz­ka­nie, a nie cią­gle te hotele. Chyba mu mówiła, jak kie­dyś wpa­dli na sie­bie – kiedy to było? – że zamiesz­kał na stałe w Sztok­hol­mie. Nie wyglą­dała na zachwy­coną, ale kto by się cie­szył w jej sytu­acji? Pamięta wszystko, co się wyda­rzyło, i to, co było nie­dawno, i to, co pół wieku temu. Wszystko pamięta.

Od trzech dni przy­cho­dził tam każ­dego przed­po­łu­dnia, a jej volvo 70 cały czas stało. Ni­gdy nie wpro­wa­dzała samo­chodu do garażu, gdy była w domu sama z dziećmi. Pew­nie nie ma odwagi. Kobiety raczej boją się wjeż­dżać samo­cho­dem do garażu. Pew­nie mają jakiś pro­blem z oceną odle­gło­ści albo ze zmy­słem orien­ta­cji. Z czego to wynika? Samo­chód stał tak od dawna. Był na nim i stary, i nowy śnieg. Jak się dostała do mia­sta? Chyba przez te trzy dni musiała robić jakieś zakupy? Z troj­giem dzieci bez samo­chodu nie spo­sób się stąd wydo­stać. Rozej­rzał się. Wszedł na pose­sję, pod­szedł do drzwi i zadzwo­nił. Sły­szał, jak dzwo­nek odbija się mię­dzy ścia­nami jak echo. Można by sądzić, że dom jest więk­szy niż w rze­czy­wi­sto­ści, jakby go zbu­do­wano z kamie­nia, a nie z drewna. Zadzwo­nił ponow­nie. Nikt nie otwie­rał, nie było sły­chać kro­ków. Jesz­cze raz naci­snął dzwo­nek. Był zimny, jesz­cze tro­chę, a palec by mu przy­marzł. Obej­rzał się za sie­bie. Dzwo­nek brzmiał jakoś mar­two. Wydało mu się, że sły­szy krzyk. W środku krzy­czało dziecko. Zawo­łał:

– Halo, San­dra! Halo! Jest tam kto?!

On i Irma nie mają dzieci. Wró­cił do domu tak szybko, jak mu pozwa­lało kolano. Wie­dział, że ona czeka na niego w domu, zawsze będzie cze­kać. Śnieg prze­stał padać, zro­biło się zimno, cho­ler­nie zimno.

– Zadzwoń na poli­cję! – zawo­łał gło­śno, sto­jąc w przed­po­koju. Zimno wpa­dło za nim przez otwarte drzwi jak pół­nocny wiatr. Zawo­łał jesz­cze raz.

Cen­trala wysłała do Amundövik radio­wóz. Wia­domo było tylko tyle, że w zamknię­tym domu praw­do­po­dob­nie jest nie­mowlę. Inspek­tor Vedran Ivan­ko­vic dotarł pod wska­zany adres, prze­ci­ska­jąc się mię­dzy zwa­łami śniegu i fiń­skimi san­kami, które ktoś zosta­wił przed furtką.

– Jak na wsi – powie­działa Paula Nykvist, wska­zu­jąc na sta­ro­dawne sanki. – Praw­dziwa idylla.

– Bo to jest wieś – odparł Ivan­ko­vic. – Taka mała wio­ska.

– Tam ktoś stoi. – Paula Nykvist kiw­nęła głową do Roberta Krola. Cze­kał przed domem. Cho­dził tam i z powro­tem. Miał siwą brodę i spi­cza­stą dzia­ni­nową czapkę.

– Wygląda jak stary wilk mor­ski.

Zapar­ko­wali i wysie­dli.

– Jest w tym coś dziw­nego – powie­dział Krol, pod­cho­dząc. Lekko kulał. – Dziecko krzy­czy. Mają w domu nie­mowlę i ta mała krzy­czy, ale nikt nie otwiera.

Paula Nykvist kiw­nęła głową. Pode­szła bli­żej. Dom wyglą­dał na duży i mały jed­no­cze­śnie. Była aku­rat naj­ja­śniej­sza pora dnia, a mimo to wyda­wało się, jakby tonął w mroku, w ciem­no­ściach zimo­wej nocy. To zła ciem­ność, pomy­ślała. Już kilka razy byłam w takiej sytu­acji i wyczu­wam zło, jesz­cze zanim spoj­rzę mu pro­sto w twarz.

– Drzwi są zamknięte na klucz – powie­dział Krol. – Spraw­dza­łem. Nikt nie otwiera.

Ivan­ko­vi­cowi i Pauli Nykvist też nikt nie otwo­rzył.

Zacze­kali, aż sygnał dzwonka ucich­nie.

– Sły­szę dziecko – powie­działa Paula.

Poczuła lęk. Nie bała się, ale czuła lęk. Nie bała…

– Samo­chód nie był ruszany od co naj­mniej trzech dni – powie­dział wilk mor­ski. – I nikt nie wyj­mo­wał poczty ze skrzynki.

Znów usły­szała krzyk nie­mow­lę­cia. Chyba tro­chę słab­szy, pomy­ślała, z tam­tej strony. Pode­szła do okna, kilka kro­ków w lewo od drzwi. To stam­tąd dobie­gał krzyk. Starła szron z szyby i zaj­rzała. Nie­da­leko okna stało łóżeczko, dostrze­gła w nim jakiś ruch. Pokój musi być na lewo od przed­po­koju.

– Wcho­dzimy! – zawo­łała do kolegi.

Otwar­cie zamka zabrało Ivan­ko­vi­cowi pięt­na­ście dłu­gich sekund.

Weszli. Pierw­szy Ivan­ko­vic, za nim Paula. Poszła pro­sto do pokoju dziecka. Wyjęła je z łóżka, w któ­rym było mokro i gorąco, i zimno, wszystko naraz, jak naj­go­rzej.

Ivan­ko­vic już w przed­po­koju poczuł zapach, jakby ten zapach rzu­cił się na niego od drzwi w głębi domu. Wie­dział, co to za smród, ale musiał się upew­nić. Poszedł dalej i zoba­czył zwłoki. Zadzwo­nił na komendę. Wia­do­mość prze­ka­zano dalej, powinna już dotrzeć do WZ. Paula przy­szła z lewej, z czymś na rękach. Za nią szedł stary. Coś mówił.

Win­ter i Ring­mar jechali samo­cho­dem na połu­dnie. Śnieg wciąż padał. Kąpie­li­sko Askim wyglą­dało jak jedno wiel­kie białe pole, a morze jak nie­ru­choma biała masa. Na środku pola stał samot­nie rower. Coś mu przy­po­mi­nał, ale nie mógł sobie uprzy­tom­nić co.

– Wie­czo­rami, gdy dzieci były małe, cza­sem przy­jeż­dża­li­śmy tu na rowe­rach – powie­dział Ring­mar, patrząc na rower, na pole i stare budynki nale­żące do kąpie­li­ska. – W tam­tych cza­sach wie­czory czę­sto były piękne. – Odwró­cił się do Win­tera. – Myśla­łeś o tym? Że wtedy zawsze były piękne wie­czory?

Świa­tła się zmie­niły i Win­ter ruszył. Pomy­ślał, że kie­dyś nie było tam świa­teł. Wyjazd na obwod­nicę Säröleden z par­kin­gów kąpie­li­ska był kosz­marny. Powinni byli czę­ściej jeź­dzić na rowe­rach. Ring­mar ma rację. Ale Ring­mar jest o dwie­ście lat star­szy, wię­cej zro­bił w życiu. Win­ter ma to wszystko jesz­cze przed sobą. Za rok Ber­til przej­dzie na eme­ry­turę, a może dopiero za dwa. Albo za dzie­sięć. Ber­til jest moc­niej­szy od samego życia, będzie trwał wiecz­nie.

– Wie­czory były piękne – powtó­rzył Ring­mar. – Imi­granci sobie goto­wali i na całej plaży pach­niało pie­czo­nym mię­sem. Przy­no­sili wła­sne ruszty.

– Pamię­tam – powie­dział Win­ter. – Pięk­nie pach­niało.

– Nie wiem, jak jest teraz – cią­gnął Ring­mar. – Może już tu nie przy­cho­dzą.

– Latem możemy przy­je­chać tu na rowe­rach – zapro­po­no­wał Win­ter. Jechał dalej, na połu­dnie.

– Lepiej samo­cho­dem. Jakoś nie chce mi się jechać rowe­rem tak daleko – odparł Ring­mar.

– Samo­cho­dem to już nie to samo, Ber­tilu. Zresztą jesteś w lep­szej for­mie niż ja.

Ring­mar nie odpo­wie­dział.

– Nie podoba mi się to, co wkrótce będę oglą­dał – powie­dział po chwili.

Z lewej minęli pły­wal­nię. Kie­dyś Ring­mar woził tam Moę i Mar­tina na naukę pły­wa­nia. Gdy dzieci były na base­nie, robił prze­bieżkę: koło kościoła, nad trasą, potem w dół do kąpie­li­ska Hovås, koło sta­rego dworca i z powro­tem. To był inny świat, drugi koniec zna­jo­mego świata, w któ­rym żył obec­nie. Wtedy też miał wra­że­nie, jakby biegł przez obcy świat. Ina­czej pach­niało. Przy­po­mi­nało mu o tym, że Göteborg to wiel­kie mia­sto. Potem dzieci prze­stały cho­dzić na pły­wal­nię, ale i tak przy­jeż­dżał tu kilka razy w tygo­dniu i robił tę samą rundkę. Rozu­miał, że to forma tera­pii, cho­ciaż nie wie­dział, co leczy. Zro­zu­miał póź­niej, gdy nie miał już żony i syna, a córkę tylko z rzadka. Zasta­na­wiał się wtedy, czy zabie­gać się na śmierć, jak stary kłu­sak, który ma dość całego tego gówna. Cza­sami wciąż się nad tym zasta­na­wiał, cho­ciaż wcale nie chciał. Auto­de­struk­cyjna auto­te­ra­pia.

Win­ter zje­chał z trasy i skrę­cił koło sta­rego budynku Kodaka. Przy­po­mniało mu się, jak z Angelą i dziećmi jeź­dzili na skałki Stora Amundö, żeby się kąpać i opa­lać. Tutaj wszystko przy­po­mi­nało mu o dzie­ciach. To, co go cze­kało, też wią­zało się z dziećmi, tyle wie­dział od tych z radio­wozu.

Dla­tego wró­cił. Już od pierw­szego dnia pracy w nowym wcie­le­niu. Witamy w domu, panie Win­ter.

Poli­cjanci cze­kali na ulicy przed domem razem ze star­szym męż­czy­zną. Gdy wysia­dali, chyba aku­rat coś im wyja­śniał. Kiedy zoba­czył Win­tera i Ring­mara, pod­szedł kilka kro­ków na krzy­wych nogach.

– Dziecko jest u mojej żony – powie­dział.

– Karetka w dro­dze – powie­działa Paula Nykvist. – Powinna już być. To pilne. Nie­do­brze jest.

– Żona pana Krola podaje dziecku płyny – wyja­śnił Ivan­ko­vic, wska­zu­jąc głową na Krola.

– Jest pie­lę­gniarką, to zna­czy była. Wie, co robić.

Ale Win­ter ich nie słu­chał. Nasłu­chi­wał czego innego. Miało to zwią­zek z tym, na co teraz patrzył: dom, samo­chód na pod­jeź­dzie, droga, w tle skały, drzewa, wiatr i śnieg, biały śnieg przy­kry­wa­jący wszystko jak stary koc.

W uszach miał krzyk, prze­dzie­ra­jący się przez szum w uszach, zagłu­sza­jący wszystko. Ten krzyk miał tam pozo­stać, tylko tam, był jak czarny krąg wokół tego domu na końcu świata. Teraz widział tylko dom. Pokry­wa­jący go miej­scami śnieg nagle stał się czarny. Jakby dom stał na dnie kra­teru, do któ­rego wpadł wiatr, żeby już ni­gdy nie wzle­cieć do góry.

Odwró­cił się do Ivan­ko­vica.

– Ile ciał widzia­łeś?

– Dwa albo trzy. Nie jestem pewien.

– Gdzie?

– Trudno powie­dzieć.

– Czy ta kobieta miesz­kała tu sama z dziećmi?

– Zdaje się, że mąż cza­sowo mieszka gdzie indziej.

– Dla­czego? – spy­tał Win­ter, mówiąc raczej do sie­bie. Nikt jesz­cze nie znał odpo­wie­dzi. Dla­czego? Zakres pyta­nia jest zbyt sze­roki. Zawsze to prze­klęte dla­czego. Poja­wia się przed­wcze­śnie i tak trudno na nie odpo­wie­dzieć. Nie da się, to jak pyta­nie pocho­dzące od Boga.

– Jovan pra­cuje… gdzie indziej – powie­dział Krol.

– Ma na imię Jovan?

– Tak. Man­po­wer⁴.

– Facet nazywa się Jovan Man­po­wer? – spy­tał Ring­mar.

Krol spoj­rzał na niego, jakby był nie­spełna rozumu.

– Wej­dziemy przez garaż – powie­dział Win­ter, rusza­jąc przed sie­bie.

Drzwi garażu nie były domknięte, zacięły się od mrozu. Win­ter szarp­nął je dłońmi w ręka­wicz­kach i pocią­gnął. Powoli ustą­piły. W środku pano­wał mrok. W głębi doj­rzał jesz­cze jedne drzwi i poszedł tam po beto­no­wej posadzce. Za ple­cami sły­szał oddech Ber­tila. Szli w mil­cze­niu. Drzwi pro­wa­dziły do małego przed­po­koju. Win­ter zoba­czył jesz­cze jedne drzwi. Cisza aż dzwo­niła w uszach. Pod­szedł i otwo­rzył. Jesz­cze jeden przed­po­kój, więk­szy i wid­niej­szy.

Od razu poczuł ten zapach, odór śmierci. Na całym świe­cie nie ma nic, co dałoby się z tym porów­nać.

Zoba­czył maleńki bucik. Na pod­ło­dze leżała ręka­wiczka, tuż obok jego buta. Ber­til też ją zauwa­żył. Prze­cho­dząc przez próg, zatrzy­mał się. Odwró­cił się i bez słowa spoj­rzał na Win­tera. Win­ter odru­chowo sta­nął koło niego i zaj­rzał do pokoju, zapewne salonu: kanapa, dwa fotele, pła­ski tele­wi­zor, regał z książ­kami, witryna z por­ce­laną i szkłem, na sofie para dżin­sów, na sto­liku kilka guzi­ków, jakby uda­wały pionki do gry w jakąś grę towa­rzy­ską, na pod­ło­dze podarta bluzka, zma­sa­kro­wane ciałko, czę­ściowo przy­kryte czymś w rodzaju pledu. Ber­til poru­szył ręką, wska­zał coś lufą pisto­letu. Żaden z nich nic nie mówił, poru­szali się bar­dzo ostroż­nie. Win­ter wie­dział, że w uszach musi mu szu­mieć naprawdę gło­śno, ale nie sły­szał tego. Wszystko prze­sło­niła adre­na­lina. Sku­pił się na patrze­niu, patrze­niu, teraz, nie wtedy, gdy wszystko zosta­nie stąd zabrane, ozna­czone, prze­ana­li­zo­wane, zdejmą ślady DNA, prze­świe­tlą i pod­da­dzą obduk­cji. Tylko teraz ma szansę stwo­rzyć sobie obraz na pod­sta­wie pierw­szych wra­żeń, nie jakiejś rekon­struk­cji, powtórki, tylko ostrego obrazu. Sprawca opo­wie mu, co się tutaj stało, w jakiej kolej­no­ści i jak. W tym obra­zie cho­dzi raczej o to, czego bra­kuje, niż o to, co jest.

– Sypial­nia – powie­dział. Odwró­cił się i pod­szedł do ostat­nich drzwi. Były otwarte. Pierw­szym, co zoba­czył, było mar­twe świa­tło. Usi­ło­wało się wedrzeć z zewnątrz przez jedyne okno. Próba rów­nie bez­na­dziejna jak próba przy­wró­ce­nia życia kobie­cie i dziecku leżą­cym na podwój­nym łóżku, które wypeł­niało znaczną część pokoju. Oboje nie żyli od wielu dni, tyle wie­dział o tech­nice kry­mi­na­li­stycz­nej. A ten, który pozba­wił ich życia, zro­bił to grun­tow­nie.

– Rany boskie – ode­zwał się zza jego ple­ców Ber­til. Wyra­ził jego wła­sne myśli.

Win­ter nie odpo­wie­dział.

– To bije wszel­kie rekordy – stwier­dził Ring­mar.

– Tylko nie rekordy.

– Duszę się – powie­dział Ring­mar.

Od okna dobie­gał jakiś odgłos. W pierw­szej chwili Win­ter pomy­ślał, że ktoś puka, ale to ptak stu­kał dzio­bem. Chciał się dostać do środka. Może się przy­jaź­nił z dziew­czynką leżącą na łóżku. Nie wla­tuj tutaj. Widział zarys maleń­kiej syl­wetki ptaszka za szybą. Przy­po­mi­nało to teatr cieni. Ni­gdy tu nie wla­tuj.

Łóżko było posłane, ciała leżały na narzu­cie, głowy nie się­gały podu­szek. Kobieta leżała w dziw­nie wygię­tej pozy­cji, jakby ćwi­czyła jogę. Nic jej nie pomoże ta joga, chyba że na tam­tym świe­cie. Win­ter czuł w dłoni chłód pisto­letu. Broń była rów­nie bez­sen­sowna jak świa­tło dnia z początku lutego. Choćby nie wia­domo ile razy wystrze­lił ze swo­jego sig sau­era, dla tych mar­twych ludzi nic to nie zmieni. A czy on potrafi coś zmie­nić? Prze­cież po to wró­cił do domu. Tęsk­nił za domem. Za pracą, za pości­giem. Ten, który wła­śnie się zaczął, będzie naj­więk­szy ze wszyst­kich dotych­cza­so­wych.

Psina, na razie jesz­cze bez­i­mienna, patrzyła na niego wzro­kiem wyra­ża­ją­cym wszystko albo nic. Nie­wiele inte­li­gen­cji czy choćby pamięci. Wąt­pił, żeby pies pamię­tał coś po zale­d­wie kilku dniach, jeśli w ogóle. Nie znał się na psach. Liv też nie, ale ucie­szyła się, gdy przy­pro­wa­dził nowego domow­nika.

– Jak ona się wabi?

– Musimy jej wymy­ślić imię.

– Czy to nie dziwne?

– Nie powie­dzieli, jak się wabi.

– Żeby się tylko nie oka­zało, że mam aler­gię – powie­działa Liv.

– Wzią­łem ją na próbę, na pięć dni.

– Tak się umó­wi­li­ście?

– Tak. Kobieta ma aler­gię. Oka­zało się, kiedy już wzięli psiaka.

– No to nie wezmą jej z powro­tem. – Liv pogła­dziła szcze­niaka po szyi. – Nie muszą. Zosta­niesz u nas, kochana. – Pod­nio­sła wzrok. – Przy­szła do nas w stycz­niu. Nazwiemy ją Jana⁵.

– Gdyby była kotem, nazwa­li­by­śmy ją Jama⁶.

– Cha, cha. – Pokle­pała suczkę po pyszczku. – Witamy w domu, Jana. – Spoj­rzała na niego. – Droga była?

– Nie. Czte­ry­sta koron, cena raczej sym­bo­liczna. Ta pani powie­działa, że głów­nie po to ją wyzna­czyła, żeby nie dzwo­nili jacyś wariaci, któ­rzy aku­rat prze­czy­tali ogło­sze­nie.

Wstał z krze­sła.

– Zapo­mnia­łem o zaku­pach.

– Nie szko­dzi – odparła. – I tak nie mam dziś ochoty nic oglą­dać.

– Potrzebny mi nowy śru­bo­kręt gwiazd­kowy. Stary się znisz­czył.

Po domu krę­cili się tech­nicy. W bia­łych ubra­niach wyglą­dali jak Mar­sja­nie. Win­ter widział ich z zewnątrz, z zaśnie­żo­nego traw­nika, na któ­rym stał. Wszystko było zna­jome i obce zara­zem. Usły­szał krzyk, spoj­rzał w górę i ujrzał czarne ptaki wzla­tu­jące nad morzem. Wyglą­dały jak sieć roz­pięta pod nie­bem. Dobry odruch: jak naj­szyb­ciej odle­cieć z tego pie­kła.

Ber­til patrzył w inną stronę. Win­ter zoba­czył Hal­dersa i Anetę, wła­śnie wysie­dli z nie­ozna­ko­wa­nego samo­chodu. No i dobrze. Będą wszy­scy razem, aż to się skoń­czy, bo będzie ści­gał tego skur­wiela choćby na dru­gim końcu świata. Szczera myśl, banalna, ale skom­pli­ko­wana.

– _Fuck_, co tu się stało? – spy­tał Hal­ders.

– Dwoje dzieci, kobieta – odparł Ring­mar. – Wydaje się, że od noża.

– Kuchen­nego?

– Nie wiem.

Hal­ders się rozej­rzał. Nic mu się tam nie podo­bało. Ni­gdy nie lubił śle­pych uli­czek. Przed­mie­ścia, mia­steczka wil­lowe i idylle to ślepe uliczki. Nie lubił ani miejsc zbrodni, ani samych zbrodni. Wła­ści­wie nie lubił wszel­kiej prze­mocy, choć dla wielu było to tajem­nicą. Gene­ral­nie nie­wiele lubił poza wła­snymi dziećmi, Anetą i ludźmi, z któ­rymi pra­co­wał.

– Prze­żyło nie­mowlę – mówił dalej Ring­mar.

– Czyżby ojciec rodziny posta­no­wił skar­cić swo­ich bli­skich przy uży­ciu kuchen­nego narzę­dzia? – Hal­ders napo­tkał spoj­rze­nie Anety. – To nie było pyta­nie – powie­dział.

– Ani stwier­dze­nie.

Ale wszy­scy zda­wali sobie sprawę, że wła­śnie to jest pyta­nie. Naj­oczy­wist­sze. Odpo­wiedź też. Banalna, zło­żona, praw­dziwa.

– Podobno jest w Sztok­hol­mie – powie­dział Win­ter. – Zaj­muje się jaki­miś szko­le­niami. Jesz­cze się do niego nie dodzwo­ni­li­śmy.

Z domu wyszedł Tor­sten Öberg, szef wydziału tech­niki kry­mi­na­li­stycz­nej, a wła­ści­wie zastępca, ale nikt nie wie­dział, jak się nazywa jego prze­ło­żony. Ścią­gnął kosmiczne nakry­cie głowy i maseczkę.

– Minęło kilka dni – powie­dział. – Może trzy, a może wię­cej. Ten zapach nie jest przy­jemny. Zoba­czymy. Jak dotąd zauwa­ży­łem u kobiety ślady po jede­na­stu cio­sach. Kilka z nich mogło być śmier­tel­nych.

– A dzieci? – spy­tała Aneta.

– Ten sam kosz­mar – odparł Öberg i gło­śno ode­tchnął.

– Ale bez prze­mocy sek­su­al­nej, na ile mogę teraz oce­nić.

– Tylko mor­der­stwo – stwier­dziła Aneta Dja­nali. Cóż tu dodać. Tylko mor­der­stwo.

– Ale dla­czego tyle tych cio­sów? – powie­dział Ring­mar, jakby do sie­bie.

Öberg wzru­szył ramio­nami, ale nie obo­jęt­nie. Zoba­czymy. Jesz­cze wszystko usta­limy.

– To może być bar­dzo ważne – powie­dział Hal­ders. – Tor­sten, zna­la­złeś nóż?

– Nie, jesz­cze nie.

– To ten sam?

– Jaki ten sam?

– Wiesz prze­cież.

– W tej chwili jesz­cze nic nie wiem.

Win­ter spoj­rzał na Öberga. Cie­kaw był, czy Tor­sten to powie, bo było coś jesz­cze. Nie cho­dziło o to, że nie­chęt­nie dzie­lił się infor­ma­cjami. Trzy­mał je dla sie­bie, bo jesz­cze nie upo­rząd­ko­wał obra­zów w gło­wie. To jesz­cze przyj­dzie i doty­czy to wszyst­kich, któ­rzy tu są, w tym miej­scu, pod tym bez­li­to­snym nie­bem. Wszy­scy obej­rzą zdję­cia. Win­ter i Ring­mar już widzieli, jak było naprawdę.ROZDZIAŁ 4

4

WIN­TER PATRZYŁ NA ŚPIĄCE DZIECKO. Towa­rzy­szyło mu wiele róż­nych uczuć, ale naj­sil­niej­sza była ulga, nie radość. W gło­wie miał szum. To przez to zimno. Na pewno. Stres nasi­la­jący się pod­czas nocy polar­nej. Nerwy kłę­biące się w tyle głowy.

Zdą­żył zmar­z­nąć, gdy par­ko­wał na sta­rym ohyd­nym par­kingu przed szpi­ta­lem Sahl­gren­ska. Zepsuło się ogrze­wa­nie w sie­dze­niu mer­ce­desa. Było mu zimno, gdy wysiadł z samo­chodu i ruszył w stronę oblo­dzo­nego chod­nika. Pesy­mi­sta docze­piłby do butów kolce anty­po­śli­zgowe. I cho­dziłby z kijami, pomy­ślał. Zmie­rzamy do grobu, pod­pie­ra­jąc się kijami. Kijów uży­wał, tylko kiedy jeź­dził na nar­tach. Dawno temu, w innym wcie­le­niu.

Na małej buzi malo­wał się spo­kój. Greta. Ona wie­działa tylko tyle, że była strasz­li­wie głodna i spra­gniona, nic wię­cej. Tu było bez­piecz­nie. Wkrótce otwo­rzy oczy, zacznie obser­wo­wać wszystko wokół i będzie się uczyła żyć.

Win­ter wyszedł z pokoju i poszedł kory­ta­rzem do recep­cji. Kobieta sie­dząca przed moni­to­rem pod­nio­sła wzrok. Wydała mu się zna­joma. Nie było jej, gdy przy­szedł. Może to pie­lę­gniarka, ale nie. Mógł ją widzieć, gdy przy­jeż­dżał po Angelę po pracy. Albo gdy przy­wo­zili ofiary prze­stępstw i prze­stęp­ców, ludzi dobrych i ludzi złych.

– Zasta­łem Arnego Johns­sona? – spy­tał.

– Prze­pra­szam?

– Niech pani nie prze­pra­sza. Jestem umó­wiony z dok­to­rem Johns­so­nem.

– Kto pyta?

– Ja.

– Kim pan jest?

– To ja – powie­dział, się­ga­jąc do wewnętrz­nej kie­szeni palta. Poka­zał legi­ty­ma­cję.

– Aha – odparła. – Dziecko.

Kiw­nął głową.

– Mógłby pan być uprzej­miej­szy – powie­działa. Nie miała nazwi­ska, nie miała pla­kietki na piersi. Może była w jego wieku. Trudno powie­dzieć. Może była przy­stojna.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książkiZapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

1. Nord­stan – gale­ria han­dlowa w cen­trum Göteborga (wszyst­kie przy­pisy tłu­maczki).

2. Plac i jed­no­cze­śnie cen­trum han­dlowe w Göteborgu.

3. Näset – dziel­nica miesz­ka­niowa na pół­wy­spie o tej samej nazwie.

4. Man­po­wer – glo­balna firma zaj­mu­jąca się pośred­nic­twem pracy.

5. Sty­czeń to po szwedzku _janu­ari_.

6. Jama – miau­czeć.

7. W dosłow­nym tłu­ma­cze­niu Skal­lvik zna­czy zatoka szcze­ka­nia.