Dom na Sennej - ebook

Projekt okładki i wykonanie bea.m.m.

Prawa autorskie okładki należą do bea.m.m.

Korekta i redakcja:

Zofia Bielska Skrzypczak

Ewa Oranowska

Copy rights by Ewa Zietarski

28 luty 2015, Ottawa

Ewa Gudrymowicz Schiller self publishing

http://egudrymowicz.wix.com/szaragodzina

[email protected]

All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt jakiegokolwiek fragmentu tej książki wymaga pisemnej zgody autora.

Wszelkie zdarzenia, sytuacje oraz postacie występujące w książce są fikcją i jakikolwiek związek ze zdarzeniami, sytuacjami czy osobami rzeczywistymi jest przypadkowy i niezamierzony.

Konwersja do epub A3M Agencja InternetowaPodziękowania

Moim dzieciom Ani i Maćkowi, za nieustanną wiarę we mnie, za pomysły, odpowiedzi na pytania najdziwniejszego autoramentu i za to też, że nie wiedzieli, co czuje narkoman na głodzie

Markowi, własnemu mężowi, za nie czepianie się o obiad i ogólne zrozumienie sytuacji w czasie pisania

Mojej przyjaciółce Zosi Skrzypczak, za niezliczone pomysły nie tylko do tej książki, ale i następnych, które miejmy nadzieję napiszę, za dzielenie się różnymi przydatnymi historiami, za chętne ucho i czas i w ogóle za to, że jesteś

Doktor Medrritte Botrous za fachowe porady i konsultacje

Const. Paulowi Frontter za rozjaśnienie zawiłości śledczych i policyjnych

bea.m.m.za oprawę graficzną i wszystko, co się z tym wiązało

Oraz

Moim wnukom Izabeli Darii Gudrymowicz i Hadiemu Marianowi Chamas za to, że byli uprzejmi w końcu się urodzić i dokonali tego w czasie pisania tej książki, czyniąc mnie najszczęśliwszą babcią na świecie

Prolog

London Ontario, Kanada

Szpital św. Michała

Kwiecień 1979

Dziewczyna wydała z siebie ciężkie westchnienie. Kiedyż to się skończy! Ale zaraz przyszła następna fala bólu. Zaczynał się pod krzyżem, gniótł brzuch obręczą i sprawiał, że miała wrażenie, jakby kości miednicy rozstępowały się pod naporem ogromnego parcia, które powstawało wewnątrz, niejako jakby wbrew jej woli.

- Diane, nie walcz z tym, przyj! – krzyknęła położna – przyj, wkrótce możesz urodzić.

Nadzieja na rychły koniec męczarni dodała rodzącej sił, zacisnęła pięści, wydała z siebie nieludzki jęk i każdą tkanką próbowała wypchnąć z siebie to życie, które wybierało się na świat.

- Odpocznij teraz, oddychaj głęboko, zaraz znów się zacznie.

Diane przymknęła oczy. Była bardzo zmęczona, czasami wydawało się jej że umiera. Poród trwał już tyle godzin i była przekonana że już nie zniesie następnego skurczu. Czemu nie zrobią czegoś, żeby jej przynieść ulgę? Czyż nie widzą jak bardzo cierpi?

Kolejny ból zaczął narastać, a kiedy sięgnął szczytu, położna krzyknęła:

- Widzę główkę, przyj teraz mocno! Mocno, bo udusisz dziecko.

- Nie mogę – wystękała rodząca.

- Możesz, oczywiście, że możesz. Nie użalaj się nad sobą, myśl o dziecku. Zaraz je zobaczysz. Przyj!!!

W chwilę potem salę porodową rozdarł niezadowolony protestujący krzyk niemowlęcia. Diane leżała cicha i nieruchoma. Położna spojrzała na nią zdziwiona. Zwykle matki inaczej reagowały na pierwszy płacz swojego dziecka

- Masz córeczkę!

- Zobacz jaka śliczna – powiedziała po chwili kładąc koło niej zawinięty tobołek.

Diane opornie spojrzała na noworodka. Nadal nie wiedziała co ma zrobić, chociaż zastanawiała się nad tym przez ostatnie siedem miesięcy. Czy będzie miała tyle siły, żeby zostawić swoje dziecko w szpitalu? Była to myśl, która pojawiła się nieproszona już dawno, zaraz po śmierci Luka i z biegiem czasu ten pomysł wydawał się najlepszym rozwiązaniem. Malutka istotka leżąca obok, nieświadoma swojego przyszłego losu, ssała z zapałem swój paluszek. Wyglądała bezbronnie i rozczulająco. Diane zamknęła oczy. Chciała odsunąć od siebie wizerunek, który już wyrył się w jej sercu. Nie powinna pozwalać położnej pokazywać sobie dziecka. Niespodziewanie jej podbrzuszem targnął przeszywający ból.

- Siostro – zawołała przerażona.

- Nie krzycz, to jeszcze nie koniec! Przecież musi ci odejść łożysko. To normalne że boli. Rozchyl bardziej nogi! - powiedziała pielęgniarka jednocześnie naciskając jej brzuch. Inna siostra bez słowa zabrała dziecko leżące obok Diane. Akuszerka zmarszczyła brwi w zastanowieniu. Jeszcze raz nacisnęła brzuch. A po chwili przyłożyła do niego stetoskop.

- Och, a cóż to za niespodzianka. O, Chryste- spojrzała zdumiona na wijącą się w bólu postać. Toż to właściwie jeszcze dziecko. Z dokumentów wynikało, że ma dwadzieścia trzy lata, ale wyglądała na piętnaście.

- Kate, szybko, wezwij doktora Werbera. I zadzwoń na operacyjną! Niech będą przygotowani. Zapowiada się ciekawa noc!Rozdział I

London, Ontario Kanada

2007

Kiedy kilka lat temu moje dzieci wspomniały pierwszy raz o internecie, postawiłam zdecydowany opór. Potem, co jakiś czas powracał ten temat, ale udawałam, że jakoś nie bardzo rozumiem co do mnie mówią. Nie miałam chęci na założenie w moim domu „ustrojstwa”, o którym się nasłuchałam tyle złego. Możliwe, że byłam nieco zacofana, jak to wypominały mi moje pociechy, ale oczami wyobraźni widziałam, jak ten nieznany internet sięga mackami i wciąga moje niewinne dzieci w bliżej niesprecyzowane niebezpieczeństwa i pułapki. Tak naprawdę to niewiele wiedziałam o internecie, ba - niewiele to za dużo powiedziane. Nie wiedziałam nic, oprócz różnych bzdur , które usłyszałam, już sama nie wiem skąd. Komputer był już w domu od jakiegoś czasu i to mi całkowicie wystarczało.

Syn w końcu się wyprowadził i założył internet u siebie. A córka, która została w domu jeszcze rok i dopiero miała zacząć studia od następnego września, w mieście oddalonym o trzysta kilometrów ode mnie, zaczęła wywierać na mnie nacisk psychologiczny. W rezultacie poddałam się, po krótkiej acz, moim zdaniem, zaciekłej walce.

Technika wkraczała do mojego domu i życia czy mi się to podobało czy nie, a oczywiście nie podobało mi się to ani na jotę. Moja młodsza latorośl, Kasia określała to krótko;

- Mamo, to nie lata pięćdziesiąte.

Mała jędza. Skąd mam pamiętać jakie były te lata pięćdziesiąte, przecież dopiero w ich połowie wyjrzałam na świat.

I bardzo dobrze pamiętam pierwsze radio, które się pojawiło w domu. Był to tak ważny sprzęt, że cała rodzina zastanawiała się gdzie znaleźć dla niego najbardziej godne miejsce w tym naszym skromnym warszawskim mieszkanku. Radio wylądowało w końcu na honorowym miejscu, na stole w kuchni, jako, że w kuchni i tak spędzało się najwięcej czasu i tam pulsowało życie rodzinne. Nie mam całkowitej pewności co do nazwy ,ale plączą mi się po głowie jakieś dwie nazwy kojarzone z radiem - Pionier i Mazur, wiec musiało to być któreś nich. Pamiętam natomiast doskonale nasz pierwszy telewizor. Nosił wdzięczną nazwę Wisła i był ciężki jak wszyscy diabli, ze skrzynią strasznie wyciągniętą do tylu i otwieraną pokrywą na wierzchu, która to pokrywa, stanowiła jednocześnie włącznik i wyłącznik telewizora. Trudno mi było wytłumaczyć to moim dzieciom, że trzeba było otworzyć wierzch telewizora, żeby go uruchomić.

- To jak to, nie było włącznika?

- Właśnie ta klapa była włącznikiem!

- A nie łatwiej im było zrobić jakiegoś przycisku? On and Off?

Tak niekiedy wyglądały rozmowy z moją młodszą pociechą. Czasami wtrącała angielskie słowo, kiedy nie mogła dość szybko znaleźć polskiego. Robiła to niezmiernie rzadko, bo wiedziała, że nie toleruję zaśmiecania obu języków, ale czasami się jej to zdarzało.

- Widać nie – odparłam niepewnie, bo przecież nie można było odmówić logiki takiemu myśleniu. Wolałam się jednak w to nie zagłębiać. Nauki ścisłe, a do nich niewątpliwie należały zdobycze techniki, nigdy nie były moją mocną stroną.

To była cała technika w naszym domu, kiedy ja dorastałam. Za pralkę robiła szklana tara, która mimo że już potem była w domu najpierw „Frania” a potem „Panda”, przetrwała jako relikt do mojego wyjazdu z Polski. Lodówka też mieściła się w szafce pod oknem, gdzie specjalnie w tym celu było coś w rodzaju zakratowanego, zawsze otwartego lufcika. Oczywiście tylko zimą.

Pierwszą lodówkę, kupiłam już sama na moje gospodarstwo i była wysokości siedzącego psa. Z zamrażalnikiem, do którego, poza kilogramem mięsa i tacką z lodem nic więcej się nie mieściło.

Jak widać moje kontakty z techniką odbywały się raczej opornie. Pamiętam kiedyś, kiedy miałam może dziesięć albo jedenaście lat, mój ojciec, który był bardziej humanistą niż „złotą rączką”, tak mi powiedział:

- Ja już pewnie tego nie dożyję, ale ty zobaczysz, że będą jeszcze takie małe radyjka jak pudełka zapałek i telefony bez kabli tak małe, że będziesz je mogła ukryć w dłoni.

Był to czas, kiedy w Polsce, królował tranzystor Szarotka” , który dla mnie jawił się jako jeden z cudów, niestety niedostępnych, bo moich rodziców nie było stać na jego zakup. Ojciec przekroczył już wtedy pięćdziesiątkę, a ja byłam trzecim i niespodziewanym, a co za tym idzie, bardzo późnym dzieckiem moich rodziców.

- Tato- odpowiadałam pobłażliwe, z zarozumialstwem nastolatki, która jeśli jeszcze nie wie wszystkiego, to jest pewna, że wie więcej niż ojciec - co ty opowiadasz? Jak to bez kabli? A jak będą podłączane do prądu? Na co będą pracować? Jeśli będą takie małe to nawet najmniejsza bateria się do nich nie zmieści. Przecież to w ogóle nie ma sensu.

- Jeszcze się przekonasz- powtarzał z uporem ojciec.

Dziś, po kilku dziesiątkach lat, chylę czoła nad dalekowzrocznością mojego ojca i niesłychanie żałuję, że nie dożył tego momentu, żeby się przekonać, jak bardzo miał rację.

Zmierzam nieco pokrętnie do głównego tematu, ale chcę pokazać jak bardzo byłam przeciwna internetowi w moim domu. A przecież właśnie od tego wszystko się zaczęło i wypadki ,które potem nastąpiły oraz stan który trwa do dzisiaj, zawdzięczam internetowi.

Kiedy w końcu zostaliśmy podłączeni do sieci, korzystała z tego głównie moja córka, Kasia. Ja używałam komputera wyłącznie do pisania, nie tykałam internetu z tej prostej przyczyny, że po pierwsze nie miałam pojęcia jak, a po drugie nie bardzo wiedziałam, czego mianowicie miałabym tam szukać. Któregoś dnia jednak ciekawość zwyciężyła i poprosiłam Kaśkę, żeby mi udzieliła paru wskazówek. Dziecko zabrało się do tego fachowo. Założyła mi adres emaliowy, pokazała jak się wysyła wiadomości, wypisała na kartce co, gdzie i z czym nacisnąć, żeby uruchomić różne funkcje. Zajęło mi to jednak trochę czasu, zanim mogłam się w miarę swobodnie poruszać w sieci. W międzyczasie Kaśka pokazała mi jeszcze czat. No i przepadłam. Zafascynowała mnie rozmowa z ludźmi oddalonymi o setki, a czasami nawet tysiące kilometrów. Poznałam kilka fajnych osób z całego świata i zaczęłam się umawiać z nimi na spotkania w sieci. Te wirtualne znajomości trochę wypełniały moją wieczorną samotność, kiedy Kasia była ze swoimi przyjaciółmi, a i potem, kiedy już pojechała na studia do innego miasta. Nie byłam jakoś specjalnie samotna, ale czasami brakowało mi drugiego człowieka, żeby się wyżalić, czy poradzić. I tu właśnie pomagał internet. Rozmawiałam z kobietami o ciuchach, maseczkach, dzieciach, z facetami o książkach czy filmach, ale też radziłam się niektórych, co to może być, jak tak brzęczy pod maską samochodu, albo jak się pali światełko w postaci czarki na kontrolce, lub temu podobne. Zwykle wszyscy byli niezmiernie chętni do udzielania technicznych porad. Zdarzał czasami się jakiś amator wirtualnych amorów, ale tego od razu skreślałam, mówiąc, że pomylił kanały. Przeważnie skutkowało.

Któregoś dnia zalogował się nowy internauta. To znaczy dla mnie on był nowy, bo potem się okazało, że już przedtem wchodził, tylko w innych porach niż ja i dlatego się mijaliśmy. Facet został mi przedstawiony przez naszą wspólną internetową znajomą, a po kablach przeleciały iskry. Zajarzyło między nami od razu i w sieci i w duszach. Okazał się osobowością niezwykle charyzmatyczną, ale miał jeszcze coś w sobie, co szacuję najbardziej – poczucie humoru. Zawsze ceniłam ludzi, którzy potrafili mnie pobudzić do śmiechu. A Rafał to potrafił. Nie wiadomo, kiedy z ogólnego kanału przenieśliśmy się na prywatny, bo i nasze rozmowy zaczęły być bardziej prywatne.

Dziś po latach uważam, tak się miało stać. Ktoś tam w górze popatrzył na moją smętną egzystencję i zdecydował, że należy mnie trochę popchnąć w odpowiednim kierunku. Nasz związek przez pierwsze cztery lata był długodystansowy, bo mieszkaliśmy od siebie oddaleni ponad sześćset kilometrów. Rafał przyjeżdżał prawie w każdy weekend, co jakkolwiek miłe i słodko łechtało moja kobiecą dumę, niemniej jednak uważałam to za czyste szaleństwo. Było nam dobrze ze sobą, robiliśmy razem zakupy, chodziliśmy z psami na spacery, (miałam dwa małe psiaki; czarnego sześcioletniego Princa, którego nazwałam tak chyba na swoje nieszczęście, bo zachowywał się jak prawdziwy Prince i o dwa lata młodszą, w kolorze kawy z mlekiem suczkę, Smokey) gadaliśmy, milczeliśmy, bywaliśmy u moich znajomych, a przede wszystkim byliśmy razem, i nawet między ludźmi czuliśmy tę więź. Słowem robiliśmy wszystko, co mogły pomieścić te dwa wolne dni, które mieliśmy dla siebie. Oglądaliśmy też filmy, co prawda wielu nie udało nam się obejrzeć do końca, bo niespodziewanie i jak najbardziej cudownie coś innego okazało się ważniejsze, ale niektóre niejako weszły do naszego stałego programu i oglądaliśmy je średnio co pół roku. I tak było między innymi z filmem „Sami swoi”. Oboje wprost kochaliśmy ten film i za każdym razem płakaliśmy ze śmiechu, choć dialogi i bohaterów znaliśmy na pamięć. Rafał, który miał nieprzeciętne zdolności językowe i naśladowcze, często papugował tę śpiewną kresową mowę, niezmiennie rozbawiając mnie tym do łez. Po kolejnych ewolucjach, moje własne imię, Maja zmieniało się na Mania, Maniuśka, Mańcia, żeby w końcu zostać Mańciuś i tak jest do tej pory. Rafał nawet wśród znajomych i obcych tak mnie nazywa, wywołując ogólne rozbawienie. Najlepsza, bezprecedensowa sytuacja powstała kiedyś, gdy robiliśmy cotygodniowe zakupy. Sklep był dość duży, znany, powszechnie uczęszczany przez miejscową polonię. Była sobota, wczesna południowa godzina, w sklepie było rojno i gwarno od klientów różnej narodowości.

Odwrócona tyłem do supermarketu stałam przy chłodziarce z zieleniną, starając się zdecydować czy do sałatki będzie lepsza cykoria, czy może raczej szpinak, Rafał był przy wózku, jak zwykle czekając na mój znak, żeby podnieść coś cięższego, czy pojechać dalej. Oboje byliśmy w doskonałych humorach, Rafał przyjechał w nocy, ranek spędziliśmy bez pośpiechu i przyjemnie. Wieczorem miało wpaść do nas czworo przyjaciół. Chciałam wystąpić z kilkoma unikalnymi sałatkami i do tego potrzebna była mi cykoria i brokuły. Już podjęłam decyzje, kiedy nagle dotarł do mnie donośny głos mojego mężczyzny:

- Mania, a ogórki wzięła, aaa?- zaciągnął kresowo.

Posłałam mu mordercze spojrzenie, kątem oka obserwując reakcje najbliżej stojących ludzi. Przysięgłabym, że przynajmniej połowa z nich ich zrozumiała co mówił.

- Nie wygłupiaj się, tu jest masa Polaków- warknęłam wcale nierozbawiona podchodząc, do niego.

W tym momencie podbiegł do nas nieduży człowieczek z szeroko rozłożonymi ramionami

- A taż witajcież, ja tyż z tamtych stron…

Umknęłam miedzy regały, bąknąwszy niewyraźne przepraszam. Odczekałam dobre piętnaście minut i wróciłam, kiedy Rafał był już sam. Znał już oczywiście koleje losu, miejsce urodzenia nowo poznanego oraz jego przodków do trzeciego pokolenia, co najmniej.

Tak, było nam dobrze ze sobą. Może również dlatego, że byliśmy tak zdecydowanie różni, a jednocześnie i podobni. Mieliśmy odmienne temperamenty. Ja - impulsywna choleryczka, gotowa do realizowania pomysłu zanim skończył się krystalizować w mojej głowie. Często to potem musiałam odkręcać, zmieniać, naprawiać, ale ani życie, ani mój wiek – w końcu, jakby nie było już po temu stosowny żeby reagować mniej spontanicznie- tego nie zmienił. Nie umiałam czekać, jeśli zdecydowałam malować kuchnię, już w następnej godzinie byłam w sklepie z farbami, jeśli poczułam palącą potrzebę zmienienia koloru włosów, zarabiał pierwszy fryzjer, który chciał mnie przyjąć bez uprzedniego umówienia. Niejednokrotnie potem w domu, tego samego dnia, poprawiałam te wściekłe pomarańczowo - czerwone pasemka, albo usiłowałam zniwelować kolor, który okazał się hebanową czernią na mojej głowie. Przejawiała się ta moja niecierpliwość we wszystkim. Również w wybuchowości. Wyprowadzić mnie z równowagi mogło jedno bezmyślne zdanie, czyjaś fałszywa grzeczność, niekompetencja, bezmózgowie. Ziałam ogniem, syczałam jak żmija, a słówka miały końcówki szpilek. Ale równie szybko jak się zapalałam, tak szybko po wybuchu łagodniałam. W takich wypadkach Rafał mówił – oho, znów ci termostat nawalił.

W tym wszystkim Rafał był moim zaprzeczeniem, nie wybuchał prawie nigdy (ale jeśli już to nastąpiło, wybuch miał siłę wulkanu), nie złościł się, nie obrażał, a nade wszystko nienawidził cichych dni. Miał łatwość poznawania i obcowania z ludźmi. Był spokojny, prawie flegmatyczny, trudny do wyprowadzania z równowagi, co niekiedy przy naszych domowych utarczkach doprowadzało mnie do furii. U niego od konceptu do realizacji projektu była długa droga, w czasie której przedsięwzięcie zmieniało kilka lub kilkanaście razy profil, a niejednokrotnie się okazywało, że nie jest w ogóle potrzebne i warte zachodu.

Uzupełnialiśmy się więc nawzajem w naszych różnicach, ale też w jakiś sposób byliśmy podobni. Lubiliśmy spędzać letnie weekendy na kampingach, jeździć po coraz innych szosach Kanady, ale też często wracaliśmy do Tobermory, oglądać przepiękne rozgwieżdżone niebo wiszące niemal nad głowami, tak nisko, że zdawałoby się że można jedną z gwiazd po prostu sobie z tego nieba zdjąć. Lubiliśmy mnóstwo tych samych rzeczy i drobnych i większych.

Oboje byliśmy po poprzednich związkach, oboje mieliśmy dorosłe już dzieci, oboje już jakiś czas temu przekroczyliśmy czterdziestkę i doprawdy nie było żadnych powodów, żeby tak jeździć przez następne lata, na łeb na szyję te sześćset kilometrów które nas dzieliło. Zwłaszcza, że dalej jarzyło miedzy nami wszędzie.

Zdecydowaliśmy się zamieszkać razem, a po jakimś czasie usankcjonowaliśmy ten związek, tworząc, jak to Rafał śmiertelnie poważnie i pompatycznie ujął „podstawową komórkę społeczną”, niestety już nie rozwojową.

Cały czas mieszkaliśmy w domu który wynajmowałam, zanim Rafał się do mnie wprowadził, bo przecież mnie nie było stać na kupienie domu, nie wspominając o tym, że samotnym kobietom raczej kredytu się nie udziela. W każdym razie nie w wysokości wystarczającej na kupno domu. W jakiś czas po zamieszkaniu razem zaczęliśmy zastanawiać się nad kupieniem czegoś swojego, ale tymczasem na rozglądaniu i gadaniu o tym się kończyło. Jak to z Rafałem, przecież on potrzebował wieczności na realizacje zamiaru. Nic dziwnego, że jeździł do mnie cztery lata ponad sześćset kilometrów w jedną stronę.

Decyzję za nas podjął los. Firma, w której Rafał znalazł zatrudnienie po przeprowadzce do mojego miasta zbankrutowała i zamknęła podwoje. Rafał zaczął natychmiast wysyłać swoje CV do innych firm, również w innych miastach. Po paru miesiącach dostał pracę w mieście oddalonym od nas o sto dziesięć kilometrów. Przez całą wiosnę i połowę lata dojeżdżał do pracy i prawdopodobnie dojeżdżałyby tak dalej, ale mnie się znudziło widzieć męża tylko przy kolacji i to tak zmęczonego, że prawdopodobnie nie wiedział jak sam się nazywa i kim ja jestem. Podjęłam za nas decyzję i powiedziałam mu, że powinniśmy się przeprowadzić do London, miasta, w którym Rafał pracował. Ja nie była przywiązana do miejsca, pracę którą wykonywałam, mogłam wykonywać równie dobrze na Biegunie Północnym tudzież na Saharze. Mąż niespodziewanie przyznał mi rację, dodając że powinniśmy od razu coś kupić, a nie wynajmować. Jak dotąd byliśmy zgodni. Różnica zdań pojawiła się zaraz potem.

- Manciuś, nam jest potrzebny maleńki domeczek z dużą działką. Najlepiej gdzieś z daleka od miasta.

Pewnie, Białego Domu nie potrzebowałam, ale też bez przesady z tą maleńkością. Poza tym, kto będzie na tej działce zasuwał? Ja, owszem, lubię kwiaty i te inne roślinki, ale jak na rodowitą warszawiankę przystało, nie mam pojęcia o uprawie. Niczego. Rośliny doniczkowe w domu jakoś wprawdzie udaje mi się hodować, ale prawdopodobnie bardziej to zasługa ich instynktu samozachowawczego niż moich umiejętności ogrodniczych. Te roślinki najpewniej wiedzą, że poza podlaniem ich od czasu do czasu, nic więcej nie mogą ode mnie oczekiwać. A że z dala od miasta – okej, z tym się zgadzałam. Przynajmniej Prince i Smokey będą miały plac do ganiania. I może jeszcze Rafał w końcu zgodzi się na kota, o którego proszę go już parę lat. Ale mój pan małżonek twierdzi, że nie znosi kotów i że w ogóle po jego trupie.

- Zobacz, Mańcia, coś takiego jak tam. To znaczy tej wielkości. Byliśmy z psami na spacerze w pięknym prowincjonalnym parku, których w Kanadzie jest mnóstwo. Budowlą, którą wskazywał mi Rafał, był zwykły publiczny ustęp. Spojrzałam na niego wymownie.

- Ojej, ja tylko mówię o wielkości, o niczym innym. Nic większego nam niepotrzebne.

- Nie wiem jak ty, ale ja się nie zgadzam, żeby mój pierwszy w życiu własny dom był porównywany do wychodka.

- Dobrze, pokażę ci coś innego, skoro ci się ten przybytek nie podoba, ale jeszcze raz mówię, mnie chodzi tylko o gabaryty.

Przemilczałam moją ripostę.

Nie musieliśmy długo czekać. Przy wyjściu z parku stał zgrabny czworokątny pawilon służb parkowych. Był nieduży i od góry przeszklony, oczywiście oprócz dachu. W tej chwili szczęśliwie zamknięty, bo nie wiem jak zareagowaliby strażnicy miejscy na Rafałowe dzielenie ich biura.

- A co powiesz o tym?

- Czy ja wiem? Za niski, na jednym poziomie!

- A po co ci na kilku, poziomach, kto będzie na starość po tych schodach latał.

- Ale taki jak ten to i tak za mały!

- No wiesz co? – zgroza błysnęła w oku mojego ukochanego. –Zobacz tylko! – Rafał zaznaczył ręką początek jednej ściany.

- Odtąd dotąd będzie jedna sypialnia, tu zrobimy następną, z tamtej strony może być kuchnia, przedpokój…

- Nie zapomnij, że ja muszę mieć pokój na biuro, gdzie wstawię komputer i książki.

- Co? Aha! No dobra! To można zrobić tu! Z jednej sypialni.

- A jak dzieci przyjadą, albo znajomi? To gdzie ich położysz?

- A tam, przyjadą! Dzieciom się położy materac w twoim biurze, a znajomi. To zależy kto? Niektórym może oddamy naszą sypialnię, a sami …

- …pójdziemy spać do Princa i Smokey. – dokończyłam zjadliwie. –Poza tym zapomniałeś o jeszcze jednym pomieszczeniu!

- Jakim?

- Łazience! A łazienkę chciałbym mieć dużą, albo jeszcze lepiej łazienkę i pół. Na górze pełną łazienkę ze wszystkim szykanami, a na dole tylko umywalka, toaleta, no może być prysznic ale się nie upieram.

- Hm – zafrasował się mąż. – Masz rację! –Łazienka?

- A jeszcze chciałabym mieć większą kuchnie, bo w kuchni zawsze się odbywa życie rodzinne. Ta którą mamy teraz jest mała i wąska jak korytarz, tyłek trze o tyłek, kiedy są dwie osoby naraz.

- Ja tam nie narzekam na tę wąską kuchnię, jak dla mnie to może trzeć!

- Wiadomo! Jedno ci tylko w głowie! Dobra, przestań dzielić ten pawilon, bo i tak już ludzie się na nas patrzą jak na wariatów, albo potencjalnych złodziei.

Kilka przechodzących osób rzeczywiście przyjrzało nam się ciekawie, kiedy Rafał, przyklejony do budyneczku, z ramionami rozpiętymi na całą długość wyznaczał kolejne pomieszczenie.

- Chyba nie bardziej niż wtedy, kiedy ty się całujesz z brzozą.

- Nie całuje, tylko przytulam!

Po tej naradzie wzięłam sprawę w swoje ręce. Najpierw zadzwoniłam do banku i umówiłam nas na rozmowę.

Podczas tej rozmowy dowiedzieliśmy się wielu pożytecznych rzeczy, a przede wszystkim tego, do jakiej wysokości możemy uzyskać kredyt. Następnie zadzwoniłam do kilku znajomych i popytałam o agenta od sprzedaży nieruchomości. Usłyszałam niezliczone rady i przestrogi na co mam uważać, czego mam się wystrzegać, co akceptować, a czego pod żadnym pozorem nie. Dostałam lekkiej kołomyi od tych wszystkich zbawiennych wskazówek, ale postanowiłam się nie poddawać.

Zadzwoniłam pod pierwszy numer z listy, którą podali mi nieocenieni przyjaciele. Włączyła się sekretarka.

- Zapomnij! Nie będę z maszyną gadać – mruknęłam, wciskając przycisk. Następny numer okazał się zamiejscowy, o czym zawiadomiła mnie kolejna maszyna polecając wybrać jedynkę przed numerem właściwym. Potem znów automatyczna sekretarka. Po kolejnej próbie odezwał się ciepły, starannie modulowany baryton.

- Do diabła, znów maszyna –pomyślałam już zła - nieuważnie słuchając tego powitania i reszty tyrady. Ale już miałam dość użerania się z telefonem i postanowiłam zostawić wiadomość. Trudno, nie wygram z techniką. Czekałam tylko jeszcze na znaczący „beep”, który miał mi oznajmić, że mogę się zaczynać nagrywać.

- Halo – usłyszałam znowu.

Nieco zdezorientowana zapytałam głupio:

- Czy pan jest osobą żyjącą?

Po krótkiej przerwie, facet po drugiej stronie przewodu roześmiał się serdecznie.

- Kiedy ostatnio sprawdzałem, odniosłem takie wrażenie, a co? Nie brzmię jak osoba żyjąca?

- Nie – powiedziałam zdecydowanie. – To znaczy tak, pan brzmi normalnie, ale ja byłam tak nastawiona na automatyczną sekretarkę, że w ogóle nie brałam pod uwagę tego, że ktoś może odebrać telefon- poprawiłam się szybko. – Wszędzie, gdzie się nie dzwoni, odbierają automatyczne sekretarki, więc żywy człowiek przy telefonie to prawdziwy ewenement – plątałam się coraz bardziej. Nie będę facetowi mówiła, że ma głos o podobny do Presley’a z jego najlepszych czasów.

- Czym mogę służyć? – zapytał tym swoim aksamitem i przysięgłabym, że można było zakochać się w jego głosie. Całe szczęście, że mam Rafała. Nie mam chęci ani głowy, że już o wieku nie wspomnę, do tych wszystkich sercowych zagubień, zawiłości, rozterek i niepewności. Zwłaszcza, że pewnie facet okaże się w najlepszym razie o głowę niższy ode mnie, a jeśli nie, to na pewno żonaty.

W krótkich słowach wytłumaczyłam mu, o co nam chodzi, czego szukamy, czym dysponujemy. I od razu się okazało, że możemy zapomnieć o domku z daleka od miasta, bo takie są poza naszym zasięgiem finansowym. Czyli wszyscy chcą z daleka od miasta, ale tylko niektórych na to stać.

- Trudno, są większe zmartwienia – powiedziałam pogodnie, - w takim razie w jakieś spokojniejszej, starszej dzielnicy miasta.

Podyskutowaliśmy jeszcze chwilę na temat mojego przyszłego domu i umówiliśmy się na konsultacje za kilka dni. Pan o głosie Elvisa wziął mój numer telefon i adres elektroniczny, żeby mi wysłać to, czym w danej chwili dysponuje, a jednocześnie podał mi nazwę strony, gdzie mogłam sobie sama pooglądać i poszukać czegoś, co odpowiadałoby mi najbardziej. Od telefonu odeszłam z mrówkami w żołądku. Coś się zaczynało dziać. Mój pierwszy własny dom zaczął się krystalizować. Już widziałam siebie, jak będę ustawiać meble, wieszać firaneczki, obrazeczki. Wprost nie mogłam doczekać się kiedy Rafał wróci z pracy, żeby zacząć z nim planować i rozmieszczać i ustawiać i…ufff, zabrakło mi tchu.

Tymczasem weszłam na stronę którą dał mi „Elvis”. Tu dopiero można dostać zawrotu głowy. Podobało mi się wszystko. No, może oprócz paru cen. Ale w naszym przedziale finansowym też można było sporo znaleźć.

Rafał, po przełknięciu obiadu, który mu podałam nad wyraz niechętnie, bo najpierw chciałam mu pokazać nasze ewentualne gniazdko, oblał mnie zimną wodą, mówiąc:

- Mania, nie gorączkuj się, to wszystko tak na zdjęciu ładnie wygląda, a przecież trzeba sprawdzić rury, dach, piwnice… Przecież nie powiedzą ci w reklamie, że dach cieknie, a rury są przerdzewiałe.

- Elvis mówi, że jak się zdecydujemy, to możemy przyprowadzić inspektora, żeby sprawdził wszystko centymetr po centymetrze.

- Kto mówi?

- No, Elvis! Ach prawda, ty nie wiesz!

Wtajemniczyłam męża w naszą konwersacje i urokliwość głosu agenta.

- No pewnie, lepszy cwaniaczek. Znamy takich. Myślał może, że trafił na jakąś nadzianą wdówkę, albo rozwódkę.

- Jesteś szalenie pozytywny –zauważyłam zgryźliwie.

- A inspektora nie potrzebujemy, sam wszystko posprawdzam. Nie zapominaj, że pracowałem na budowach w Niemczech.

- Ależ gdzieżbym tam mogła zapomnieć. Przecież przypominasz

mi to co tydzień.

- Mańka, nie mędrkuj - powiedział przytulając mnie do siebie i całując w nos.

Nasze normalne codzienne rozmówki. Kochałam te przekomarzania i kochałam tego mężczyznę.