Domek z kart. Cykl z Hektorem Cichym. Tom 2 - ebook

OD AUTORA

Wszyst­kie wyda­rze­nia i posta­cie przed­sta­wione w niniej­szej książce są fik­cyjne. Wszel­kie podo­bień­stwa do rze­czy­wi­stych osób są przy­pad­kowe i nie­za­mie­rzone. Wyda­rze­nia i osoby opi­sane w mojej książce powstały wyłącz­nie w mojej wyobraźni na potrzeby niniej­szej powie­ści.

Oddaję w ręce Czy­tel­ni­ków drugi tom przy­gód komi­sa­rza Hek­tora Cichego. Ta książka, tak jak pierw­sza z tego cyklu, nie jest kla­sycz­nym kry­mi­na­łem. Byś może nowy okres w moim życiu przy­czy­nił się do zwięk­sza­nia mojej uwagi na ludzi i ich wza­jemne rela­cje.

Cykl z Cichym z zało­że­nia miał być i jest mniej bru­talny od wcze­śniej­szych ksią­żek. Pro­wa­dzone śledz­two ma być tłem do pozna­nia cha­rak­te­rów ludz­kich, ich dzia­ła­nia i moty­wa­cji, jakimi się kie­rują, aby osią­gnąć wła­sny cel. Ludzie i ich decy­zje są nie­prze­wi­dy­walne, to co wydaje się dla jed­nych logiczne, dla innych takie nie jest. Dla­tego też próba pozna­nia czło­wieka jest klu­czową kwe­stią dla mojego boha­tera.

Rów­no­cze­śnie – jak do każ­dej mojej książki, tak i do tej – inspi­ra­cję zaczerp­nę­łam z fascy­nu­ją­cego dzieła fil­mo­wego. Tym razem wyko­rzy­sta­łam pewien ele­ment z filmu Miche­lan­gelo Anto­nio­niego. Wiele lat temu widzia­łam ów obraz, a jego zakoń­cze­nie pozo­stało we mnie do dziś. Obra­zuje ono kwin­te­sen­cję ludz­kiej natury, tego, jak trak­tu­jemy innych dookoła nas, jakie mają dla nas i naszego życia zna­cze­nie.

Nie zdra­dzę tytułu filmu, ale może któ­ryś z Czy­tel­ni­ków po lek­tu­rze książki będzie wie­dział, które dzieło wybit­nego wło­skiego reży­sera stało się dla mnie źró­dłem inspi­ra­cji.

Życzę dobrych wra­żeń i przy­jem­nej lek­tury!PROLOG
5 CZERWCA 2017 ROKU, GODZINA 01.10

Dźwięk tele­fonu pode­rwał ją na równe nogi. Zwa­żyw­szy na porę (śro­dek nocy), nie mógł to być dobry znak – tego była pewna. Dla­tego, odbie­ra­jąc, ode­zwała się pod­szy­tym stra­chem gło­sem:

– Słu­cham? – Czuła, jak serce bije jej w przy­spie­szo­nym tem­pie, wywo­łu­jąc ogólne napię­cie.

– Pomóż nam. – Usły­szała histe­ryczny głos, co bły­ska­wicz­nie ją wybu­dziło. W pierw­szej chwili nie roz­po­znała głosu. Był bar­dzo zmie­niony przez płacz i strach roz­mów­czyni. Odbie­ra­jąc tele­fon, nie spoj­rzała na wyświe­tlacz. Dopiero teraz nie­wy­raź­nym jesz­cze wzro­kiem zer­k­nęła na ekran i nie­mal natych­miast poczuła, jak ude­rza w nią fala gorąca i lęku.

– Co się stało? – zapy­tała, wsta­jąc z łóżka i rusza­jąc w stronę łazienki.

– To się wymknęło spod kon­troli – mówiła dzwo­niąca kobieta. – Nie wiemy, co robić. Nie jest dobrze. – Pła­kała coraz gło­śniej.

– Jeste­ście cali? – Chciała, aby jej głos brzmiał jak naj­spo­koj­niej.

– Wszę­dzie jest krew. – Sły­sząc te słowa, przy­sta­nęła. Mogło być gorzej, niż zakła­dała.

Natych­miast zaświ­tała jej myśl, że powinna kogoś zawia­do­mić. Jed­nak odrzu­ciła ją jako zbyt pochopną i ryzy­kowną. Naj­pierw na wła­sne oczy musiała zoba­czyć, co się stało i czy jest aż tak źle, jak przed­sta­wia to dzwo­niąca.

– Komuś się coś stało? – dopy­ty­wała się, wcho­dząc do łazienki.

– Nie wiem. Nie wiemy, co robić.

Prze­klęła w myślach. Nie powinna iść tam sama, cho­ciaż teraz miała broń, więc w razie potrzeby mogłaby jej użyć.

– Gdzie jeste­ście?

– W domu, już się stąd nie ruszymy – oświad­czyła dzwo­niąca.

– Będę w ciągu pół godziny – rzu­ciła i się roz­łą­czyła.

Czuła, że serce łomo­cze jej jak sza­lone; nie zwol­niło ani na chwilę od momentu prze­bu­dze­nia.

Myjąc twarz zimną wodą, zasta­na­wiała się, czy tym razem jest gotowa wal­czyć, a w razie koniecz­no­ści użyć broni?

Pomy­śli nad tym póź­niej, kiedy zoba­czy, czy naprawdę jest się czym mar­twić. Cza­sem pod wpły­wem szoku sprawy na pierw­szy rzut oka wyglą­dają gorzej, niż jest rze­czy­wi­sto­ści. Wie­działa to z wła­snego doświad­cze­nia.

Musiała zacho­wać zimną krew i racjo­nal­nie myśleć. Nie­dawno dostała od losu drugą szansę, cudem uszła z życiem i nie zamie­rzała pozwo­lić na to, aby strach ją spa­ra­li­żo­wał. Nie chciała po raz kolejny cho­wać głowy w pia­sek i zawieść samej sie­bie. Nie chciała być znów bierna lub co gor­sza stać się ofiarą.

Nie­dawno ktoś wycią­gnął do niej pomocną dłoń, więc teraz nad­szedł czas, aby spła­cić losowi dług wdzięcz­no­ści za to, że udało jej się prze­żyć. Ze star­cia wyszła potur­bo­wana, ale wewnętrz­nie sil­niej­sza, i musiała to wyko­rzy­stać.