MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
-
W empik go
Don Candeloro i jego trupa - ebook
Don Candeloro i jego trupa - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 158 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Don Candeloro był swego rodzaju artystą: dla tego syna i wnuka kukiełkarzy – z takim talentem trzeba się urodzić – chlebem, miłością i sławą były kukiełki. – Nie jestem sobą, jeśli nie doprowadzą do tego, że będą mówić! – mawiał w chwilach samoupojenia, jakie miewamy wszyscy, a które przychodziły nań, gdy oklaski publiczności uderzały mu do głowy i wydawał się sobie bogiem, dzierżącym pośród chmur sceny nici kierujące „osobami”.
Nie żałował na nie wydatków. Udoskonalał je, przystrajał najokazalej, obmyślał głowy poruszające oczyma i ustami, studiował na podstawie tekstów głos, jakim powinna przemawiać każda z nich, czy to Almansor, czy Astiladoro. Gdy deklamował role swych kukiełek, w kulminacyjnych scenach tak się zagrzewał, że potem był do cna wyczerpany; ocierając twarz z potu, przyjmował pochwały swych entuzjastów – jak prawdziwy aktor.
Wielbicieli miał wszędzie, w Marina, w Pescheria; byli tacy, co od ust sobie odejmowali, by pójść i posłyszeć, jak recytuje „Historię Rinalda” albo „Guerina Złośliwego”, a potem pokazywali go sobie na ulicy, idącego, z laską na ramieniu, tym swoim majestatycznym krokiem, dzięki któremu był podobny właśnie do Orlanda. Był to wielki zaszczyt, gdy odpowiadał na ukłon, dotykając dwoma palcami ronda kapelusza. Jeśli dochodziło w teatrze do sprzeczki i wyciągano noże, wystarczyło, by don Candeloro pojawił się zza kulis i powiedział swym modulowanym głosem:
Nie żałował na nie wydatków. Udoskonalał je, przystrajał najokazalej, obmyślał głowy poruszające oczyma i ustami, studiował na podstawie tekstów głos, jakim powinna przemawiać każda z nich, czy to Almansor, czy Astiladoro. Gdy deklamował role swych kukiełek, w kulminacyjnych scenach tak się zagrzewał, że potem był do cna wyczerpany; ocierając twarz z potu, przyjmował pochwały swych entuzjastów – jak prawdziwy aktor.
Wielbicieli miał wszędzie, w Marina, w Pescheria; byli tacy, co od ust sobie odejmowali, by pójść i posłyszeć, jak recytuje „Historię Rinalda” albo „Guerina Złośliwego”, a potem pokazywali go sobie na ulicy, idącego, z laską na ramieniu, tym swoim majestatycznym krokiem, dzięki któremu był podobny właśnie do Orlanda. Był to wielki zaszczyt, gdy odpowiadał na ukłon, dotykając dwoma palcami ronda kapelusza. Jeśli dochodziło w teatrze do sprzeczki i wyciągano noże, wystarczyło, by don Candeloro pojawił się zza kulis i powiedział swym modulowanym głosem:
więcej..
