Dotknąć magii - ebook

_MOIM DZIECIOM_

Posłowie

APOLONIA LATO w tomie poezji „Dotknąć magii” zabiera nas w podróż przez życie. Poetka nie pozwala nam myśleć, że wszystko było proste i dominowała w nim jedna nuta. Przecież bywa, że nawet piękny ogród zarastają chwasty, które trzeba wypielić.

Tom utkany jest ze wspomnień, obserwacji natury i uczuć, które towarzyszą jej przez całe życie.

Wiek dojrzały, pasja, natchnienie zaowocowało utworami lirycznymi odsłaniającymi wrażliwą duszę. Pisząc sercem buduje niepowtarzalny nastrój.

Poetka ubiera w poetyczne kreacje życie i prezentuje różne kroje uczuć.

Rozdział o przyrodzie zaczyna się od refleksji i kieruje je do stwórcy w wierszu „PO PROSTU”:

_wystarczy szeroko otworzyć oczy_

_by ujrzeć Cię Panie_

_Z_mruż oczy pożycz, energię od słońca i zatop się w odgłosach przyrody. Odkryj na nowo radość życia tak jak w wierszu „WIOSNA”

_tańczące stokrotki w słońcu…_

Maluje wersami tak pięknie by zamknąć oczy zobaczyć obraz :

_utkany ze stokrotek_

_tańczących bratków_

_bzów majowych…_

Żyje czerpiąc energię z otaczającego świata. Wygląda na to, że poezja dla autorki jest odpoczynkiem i radością jak w wierszu „PRZEBUDZENIE”:

_rozbudzone kwiaty ziewają_

_tulipany świtem_

_odsłaniają urodę_

_słońce lekko je tuli…_

W wierszu „UROK DZIAŁKI” lekko niby żartem, a ile w nim prawdy:

_kret buduje zamki_

_mszyce podjadają róże_

_słońce wstało lewą nogą…_

a na zakończenie:

_chcę odpocząć chłonąc ciepło_

_a tu słońce wciąż na raty._

Każda pora roku niesie piękno:

_nawet jak wiatr zrywa liście_

_niebo rozlewa deszcz_

a zaraz potem:

_uwięzione słońce maluje tęczę…_

Odchodząca jesień nie nastraja czytelnika optymizmem, tylko daje nadzieję, w przyjściu kolejnej pory roku — zimy:

_drzewa ubrała w nowe szaty_

_śnieg w diamenty jest bogaty…_

W rozdziale o miłości, (która ma różne oblicza) spełnionej, niespełnionej, wytęsknionej, takiej która się skończyła, poetka wspomina

_zatrzymany czas nie odbiera wspomnień…_

czy „ZAKOCHANY CZAS”

_odpłacę ci wierszem_

_o nas o miłości…_

Czy „NIE ZAPOMNIJ MNIE”

_zapach włosów_

_ciepło ciała_

_oszałamia w rytmie…_

W wierszu „CZERWONA SUKIENKA” kipi od emocji:

_patrzę w bursztynowe oczy_

_zaskoczona głębią koloru_

_myślisz pewnie o jednym_

_prosisz usta o więcej…_

Zmysłowość daleka od erotyzmu a jednak to wiersze stricto miłosne.

_JAN PAWEŁ II W LIŚCIE DO ARTYSTÓW NAPISAŁ:_

_Nikt nie potrafi lepiej zrozumieć Boga, niż twórcy piękna. Różnica polega na tym, że stwórca wydobywa coś z miłości a twórca wykorzystuje coś co istnieje._

Dar tworzenia dostajemy od Boga i jest nam łatwiej zrozumieć siebie, powołanie i misję.

APOLONIA LATO oddając w ręce czytelników tom „Dotknąć magii” ma nadzieję, że spotka się ona z dobrym odbiorem.

Ja gorąco polecam, we mnie obudziła niespotykane emocje, bo jej wiersze nie tylko wpadły do ucha ale i do serca.

Alina Anna KuberskaPrzebudzenie

rozbudzone kwiaty ziewają

strącone krople rosy

ślizgają się po liściach

przyciągają ciekawość oczu

tulipany świtem odsłaniają urodę

słońce otwiera i tuli

zmierzch zamyka

noc z kolorami w sporze

rozdzwoniły się konwalie

przelatują dźwięki szeptem

otulone w zieleń płaszcze

bronią niewinności

kiście bzu pochylają się ku dłoniom

wiatr kołysze je pieści poprzez liście

przedzierają się zapachy

witaj wiosnoMalwy

drewniane domki z ogrodem

wyniosłe dumne wśród kwiatów

wystrojone panny młode

w czasie szalonej zabawy

w burze kołyszą się liście

nie tracą suknie uroku

w deszczu kolorem zabłyszczą

daleko sięgam pamięcią

wioska latem rozkwita

pośród spotkanych piękności

to niewątpliwa elita

z kielichów wpiętych w łodygi

piją słodki nektar pszczoły

grono małych lokatorów

w wielkości widzi ostoję

cofnąć czas z łykiem kawy

jestem na to gotowa

choć z namiastką młodości

spojrzeć na nie od nowaUrok działki

_to ją pokona znowu jest górą_

_odwieczna walka działkowca z naturą_

słońce wstało lewą nogą

nie ma śladu już po nocy

rozłożyło cień na trawie

zapach kwiatów nabrał mocy

kret buduje swoje zamki

fundamentem jest tu ziemia

ciemne wiśnie skubią szpaki

dla nich żadnej kary nie ma

mszyce podjadają róże

grzyb rozgościł się na gruszy

liście zwija nektaryna

ale zielska nic nie wzruszy

pies zajadle goni kota

w skorupie twardej ślimak śpi

komarzyca jak na haju

przysysa się do świeżej krwi

u mnie głośno grają nerwy

patrzę z żalem na rabaty

chcę odpocząć chłonąć piękno

a tu słońce wciąż na raty

słowo działka jest w przecenie

przy tych słowach się rumienięWakacje

wsłuchaj się w przyrody zew odwagę w marzeniach miej

z wiatrem i fantazją choć na tydzień z domu zwiej

może by tak ciepłe kraje inny klimat obyczaje

bezkres piasku na pustyni a jak psotnik się zatoczy

uniesiony tuman pyłu może sypnąć prosto w oczy

popatrz w dali jest ocean słońce w nim się zakochało

by zanurzyć swe promienie srebrem wodę obsypało

stała się zaczarowana zerkasz często mimo woli

poprzez błękit zieleń granat w berka grają tam kolory

czasem bywa niepokorna wcale wejść ci nie pozwala

uśmiechnięta z grzywą fala powala wnet na kolana

będzie miotać poniewierać nie szukaj z nią żadnej zwady

nawet kiedy cię poniża bo to żywioł nie dasz rady

może w góry wyrzeźbione czasem taka ich uroda

wodospady i kaskady z wielkim szumem spływa woda

przetestuje twą odwagę kiedy z hukiem z góry spada

stań i poczuj z jaką siłą biczem mięśnie ci okłada

możesz ujrzeć inne cuda miej nadzieję że się udaKoncert

zachodzące słońce ciągnie za sobą

resztki gasnącego dnia

bez gali biletów oklasków

pora na koncert

w oddali zielone drzewa

i artyści w duecie

ptasi chórek unosi się wystrojony

wieczorową mgiełkę

trzepocząc skrzydełkami

wyśpiewuje arie

ukryty w liściach dyrygent

wybija dziobem rytm

w trawie w zielonych smokingach

grają świerszcze

uwalnia się muzyka

szybuje wtapia w całość

napawa nostalgią

nawet zawadiaka

przysiadł na gałęziach drzew

rozmarzony zasłuchany cichutki

muskają kwiaty nocne ćmy

chłoną zapach i muzykę

niecodzienną bajkową

śpiew ptaków rozbrzmiewa to milknie

a świerszcze wciąż grająKu słońcu

_myślenie rozmywa się_

_z odradzającym jutrem_

zza niebieskich promieni

spogląda na Ziemię

niespokojny Duch Słońca

czarne punkty sięgają biosfery

skwar wiruje oplata

sterczące trawy wśród betonu

nie ma śladu po deszczu

drzewa senne czekają jutra

rozlewa się kaskada dźwięków

chmury nabrzmiałe topią ulice

po dachach hula wiatr

nie odzyska straconego czasu

nawet sztafeta pokoleń

lato 2019 r.