Drań - ebook

To nie jest słodka książka. Czułe słówka, romantyczne uniesienia i słodkie pitu-pitu… NIE TEN ADRES. Katarzyna Michalak zabiera Czytelniczki w pościg na śmierć i życie. Dynamiczna akcja przypomina rollercoaster! Złość, współczucie, wsparcie i wielka nadzieja. Nadzieja pomimo wszystko.

~Magda P.

Sensacyjny skok w bok najpopularniejszej autorki powieści obyczajowych to doskonały materiał na serial! W tej książce nieustannie coś się dzieje. Utrata pamięci, ukrywający się kochankowie, przesiąknięty złem Zadra – mistrzowskie zwroty akcji. DRAŃ to książka, która budzi strach, ale i nie pozwala umrzeć nadziei. Polecam.

~Gabriella

Zło nie zapomina, nie odpuszcza! A szkoda… Może wtedy Danka, Hubert i Wiktor mogliby zaznać szczęśliwych, a nawet nudnych dni. Szczerze ich polubiłam i kibicowałam od pierwszej strony. Nie wiem, jak robi to Katarzyna Michalak, ale pochłonęłam książkę jednej nocy. O tak, tę powieść czyta się najlepiej nocą.

~Czytelniczka 009

Chwilami odwracałam wzrok, odkładałam książkę z myślą, że nie dam rady. W końcu mąż, który mi ją podebrał i sam przeczytał, stwierdził, że muszę ją skończyć. Miał rację! Katarzyna Michalak zostawiła mnie ze łzami w oczach i uśmiechem na twarzy.

~Ola 38

Dla niej i dla niego. Najpierw „Ścigany” później „Drań”. Piekielnie dobra książka! I chwilami było dosłownie gorąco. Bardziej sensacyjna niż erotyczna, a może nawet chwilami romantyczna… Przeczytajcie koniecznie!

~Anka

Gdybym spotkała Zadrę, to nakopałabym mu do D…! Ile on mi krwi napsuł, to wiem tylko ja. Najczarniejszy z czarnych bohaterów. Czytając „Drania”, przed oczami miałam wszystkie sceny, w których wystarczyła odrobina człowieczeństwa… Czy dla bohaterów powieści wzejdzie słońce? Przekonajcie się!

~Monia ZaczytanaROZDZIAŁ I

_Nazywam się Wiktor Helert i jestem bandytą. Tak przynajmniej twierdzi – dodam, że z jakąś chorą satysfakcją – i tym słowem częstuje mnie na dzień dobry facet, który co jakiś czas wpada do mojej samotni. Bynajmniej nie zapraszany. Prawdę mówiąc, on sam wygląda na bandziora, co ci nóż pod żebro wbije z byle powodu, a ponoć stoi po jasnej stronie mocy, ale co ja tam wiem…_

Niewiele wiem.

Wybudzono mnie ze śpiączki farmakologicznej ponad dwa miesiące temu z pamięcią wyczesaną do zera. Nie mam pojęcia, czy celowo wyczyścili mi wspomnienia jakimś specyfikiem, czy uszkodzenie mózgu było tak duże. Wiem, że moje życie zaczęło się właśnie wtedy, sześćdziesiąt pięć dni temu. Gdy odzyskałem przytomność, pierwszym, co ujrzałem, była ponura twarz tego człowieka, Jana Zadry. Tylko on pojawił się w pokoju, w którym leżałem. Nikt inny. Przez następne tygodnie nie odwiedził mnie kompletnie nikt.

W samotne dni, które nastały po tamtym przebudzeniu, i jeszcze bardziej samotne noce zadawałem sobie pytanie: naprawdę nie ma nikogo, kogo bym obchodził? Tylko ten ponury zakapior? Facet o posturze i twarzy bandziora, który patrzy na mnie z mieszaniną niechęci, pogardy, nienawiści i Bóg jeden wie, czego jeszcze? A skoro tak bardzo mnie nie cierpi, po cholerę przychodzi?!

Na razie go o to nie pytałem. Potrzebna mi jest chociaż jego obecność, by nie zwariować od natłoku pytań. On, Jan Zadra, zdaje się jedyną nicią, łączącą mnie z poprzednim życiem. Bo przecież miałem jakieś, no nie? Nie urwałem się z choinki pewnego kwietniowego ranka!

Musiałem gdzieś mieszkać, gdzieś pracować, kogoś kochać, może i nienawidzić. Jednak gdy tylko próbuję przypomnieć sobie moją przeszłość, miejsce po kuli, którą lekarze cudem usunęli z mojego mózgu, zaczyna rwać trudnym do zniesienia bólem. Tak, tak, dostałem kulę w łeb, nie mogę więc być zwykłym, praworządnym obywatelem, bo tacy raczej giną w wypadkach samochodowych albo schodzą na raka, niekoniecznie trafiają na gangsterskie porachunki. Ten fakt potwierdza słowa Zadry: jestem bandytą.

I jeszcze jeden: dziś rano wyjął z kabury spluwę, z którą się nie rozstaje, rzucił ją do mnie – złapałem odruchowo, za kolbę, całkiem fachowym chwytem, po czym moje palce same, bez specjalnej zachęty rozłożyły ją i złożyły, kończąc trwającą niecałe dwie minuty operację szczęknięciem, wcale przyjemnym, zatrzasku magazynka. Sam byłem zdumiony: pamiętam, jak się rozkłada i składa broń, a nie mogę sobie przypomnieć imienia mojej matki. Ulicy, gdzie stał mój dom. Kogoś, kto być może na mnie czeka. W końcu tego, jak ja sam naprawdę się nazywam, bo przecież „Wiktor Helert” mógł wymyślić ten, kto wyrabiał mi nowy dowód – dostałem go tuż przed wyjściem ze szpitala, tak nota bene.

Zapytałem o to Zadrę.

– To moje prawdziwe dane? Wiktor Helert? Lat trzydzieści cztery?

– Nie. Wymyślone – odparł ze zwykłą dla siebie złośliwością.

– Długo się nad tym zastanawiałeś?

Zamyślił się. Przynajmniej starał się wyglądać na myślącego.

– Prawdę mówiąc, nazwała cię tak…

– Kto?! Kto tak do mnie mówił?! – Niemal padłem przed nim na kolana, by powiedział coś więcej.

Patrzył na mnie długą chwilę z tym swoim krzywym uśmieszkiem, wreszcie rzucił:

– Nieważne.

Dla mnie było to ważne! Kurewsko ważne! O czym ten bydlak doskonale wiedział!

– Pewna laska – dodał łaskawie.

– Kto? Czy ona mnie…? – Słowo „kochała” zawisło między mną a nim niewypowiedziane. – Ona… Co z nią? – Słowa z trudem przechodziły mi przez zaciśnięte gardło, bo wiedziałem, przeczuwałem!, że jednak nie jestem światu tak do końca obojętny. Może ktoś mnie szuka? Tęskni za mną? Pragnie, żebym…

– Powtarzam: nieważne. Ona nie żyje. Zabiłeś ją. – Zimny głos Zadry wbił się w moje czarne, bandyckie serce. Ani drgnęło. Chociaż przez chwilę miało przecież nadzieję, że gdzieś tam ktoś kiedyś być może mnie kochał…

– No. – Zadra uśmiechnął się zadowolony. – Gdyby to ode mnie zależało, wpisałbym ci do dowodu „Głupi Skurwiel” albo „Pierdolony Gangster” – dodał.

Przełknąłem tę zniewagę. Należała mi się. Za tę dziewczynę czy kobietę, którą zabiłem. Przez chwilę milczałem, jeszcze próbując znaleźć w sercu żal, ale w końcu musiałem zapytać:

– Może chociaż wiek się zgadza?

Naprawdę w moim głosie zabrzmiało błaganie? Muszę bardziej nad sobą panować…

– Rok? Owszem. Ale już dzień i miesiąc, Boże Narodzenie, jak widzisz, wpisaliśmy ci dla jaj. – Zarechotał.

Nienawidziłem go całym sercem. A jednak chciałem, by przyjeżdżał. I mówił. Jak najwięcej. Bo największym moim pragnieniem – teraz, gdy muszę żyć – jest odzyskać prawdziwą tożsamość. Dowiedzieć się albo przypomnieć sobie, kim byłem.

Pisanie dziennika ma mi w tym pomóc, tak zapewniała milutka psycholożka, z którą miałem kilka spotkań. Nie to, żebym potrzebował pomocy psychologa, nie pamiętam naprawdę nic, ani złego, ani dobrego, nic więc – oprócz tej niepamięci – specjalnie mnie nie martwi, a jednak… Zadra, nie pytając mnie o zdanie, przyprowadził któregoś dnia panią psycholog, rzucił z tym swoim wrednym uśmieszkiem: „To jest nasz bandzior, pani Moniko” i zostawił nas samych.

Przyznam, że wtedy po raz pierwszy zapragnąłem przylać mu po mordzie. Nie przy każdym musi wyjeżdżać z tym „bandziorem”, ale jak widać sprawia mu to radochę. A mi sprawi, gdy któregoś dnia, kiedy w końcu odzyskam siły, zmiotę mu ten uśmiech uderzeniem pięści.

Ten czas się zbliża. Bękart nie wie, że już zacząłem ćwiczyć. Za miesiąc albo dwa, gdy znów wpadnie „w odwiedziny”, żeby mnie podręczyć snuciem wspomnień i opowieści, jakim to bydlakiem byłem, nie wytrzymam i rzucę się na skurwiela. Nawet jeśli miałby mnie za to skatować na śmierć. Pieprzyć to. Jestem gangsterem, no nie? Tego się pewnie po mnie spodziewa. I już się nie może, łachudra, doczekać, aż zrzuci maskę dobrego wujka i ukaże prawdziwą twarz, wykrzywioną nienawiścią.

Pytanie: za co on mnie tak nie cierpi? A skoro nie cierpi, czemu tak troskliwie się mną opiekuje? I jeszcze jedno: dlaczego polski rząd utrzymuje bandytę? Bo pieniądze, które Zadra przywozi co miesiąc do mojej samotni i wręcza mi z krzywym uśmieszkiem, są ponoć rządowe.

Dodając dwa do dwóch, wychodzi, że jestem, czy raczej byłem, donosicielem. Skruszonym gangsterem, świadkiem koronnym, który zrobił swoje, dostał za to kulę w łeb i do widzenia. Prawdę mówiąc, słowo „gangster” bardziej mi odpowiada niż „kapuś”, ale czy mam jakiś wybór?

W poprzednim życiu, tym zapomnianym, pewnie miałem. Dokonałem go. Podjąłem jakieś tam decyzje. Otrzymałem dwie zapłaty: w postaci kuli i w postaci forsy. Mam jedynie nadzieję, że te decyzje były słuszne. Że nikogo nimi nie skrzywdziłem.

Nie skrzywdziłem?! Ale ty pieprzysz, Helert. Jesteś gangsterem! Bandziorem, którym to epitetem jutro poczęstuje cię Zadra! Na pewno masz na sumieniu niejedną ludzką krzywdę. O, i to też nie daje mi spokoju: że mam sumienie. Że w ogóle zastanawiam się nad tym, czy ktoś przeze mnie płakał…

Gdy chwyciłem spluwę Zadry, która tak dobrze pasowała do mojej ręki, i bawiłem się nią parę minut – całe to składanie i rozkładanie fajna rzecz – w pewnej chwili wymierzyłem mendzie, która przyglądała mi się z wrednym uśmieszkiem na wrednej gębie, między oczy. Magazynek, rzecz jasna, leżał na stole.

– Co, chciałoby się postrzelać? – rzucił Zadra, a uśmiech stał się szerszy.

Trzymałem pistolet w nieruchomej dłoni może trzydzieści centymetrów od czoła faceta, którego zdążyłem przez ten czas serdecznie znienawidzić, chociaż jeszcze nie tak, jak on mnie, i wiedziałem jedno: nie byłbym w stanie pociągnąć za spust. Nie potrafiłbym zastrzelić bezbronnego człowieka.

– Nie dość, że bandzior, to jeszcze tchórz – prychnął z nieodłączną pogardą.

Wkurwiło mnie to. Porwałem ze stołu magazynek. W sekundę był na swoim miejscu. Przeładowałem glocka i podałem go Zadrze lufą w swoją stronę.

– Skoro mnie tak nienawidzisz i tak mną gardzisz, dlaczego ty tego nie zrobisz? – wycedziłem, patrząc bękartowi prosto w oczy, zimne i nieruchome jak u rekina.

Przez parę chwil ważył pistolet w dłoni, a potem odparł:

– Nie zasłużyłeś na szybką śmierć.

_I wyszedł, zostawiając mnie z milionem pytań bez odpowiedzi…_

Helert pieprznął czarny brulion z powrotem do szuflady, prychnął do siebie: „Na wspominki mi się zebrało, serio?”, a potem zaśmiał się cicho, mściwie. Przyrzeczenie dane samemu sobie spełnił pół roku później. Ledwie Zadra przekroczył próg skromnego domku i rzucił to swoje: „Cześć, bandyto, jak tam?”, oberwał z piąchy tak, że przefiknął się przez kanapę i rąbnął o kamienną podłogę z drugiej strony.

Tak, tak, może Wiktor nie był tak napakowany, jak jego „przyjaciel”, może i miał za sobą poważną operację, śpiączkę i te sprawy, owszem, nie pamiętał również nic z życia przed wybudzeniem się w warszawskim szpitalu, ale jego ciało, cierpliwie trenowane od ładnych paru miesięcy, coś tam jednak zapamiętało. I potrafiło odpłacić Zadrze tak, jak na to zasłużył. Ten, nie zważając na krew z rozbitego nosa, poderwał się z pistoletem w ręku, gotów zastrzelić Helerta jak psa.

Wiktor spojrzał beznamiętnie prosto w rekinie oczy, bo śmierci to on bał się najmniej. Zadra jeszcze chwilę postraszył go spluwą, po czym schował ją do kabury ze słowami:

– O nieee, będziesz żył, skurwielu. Będziesz żył.

I wyszedł, nie skorzystawszy z chusteczki higienicznej, którą Wiktor podsunął mu uprzejmie. Wyszedł z rządowymi pieniędzmi w kieszeni, dodajmy.

Helert przez następne dwa lata – bo tyle tamten się dąsał – nie dostał ani grosza, ale specjalnie się tym nie przejął. Po prostu wziął pierwszą robotę, jaka mu się napatoczyła: sprzątanie pociągów. Parszywa i kiepsko płatna, ale nie narzekał. Był w tej mieścinie nowy. Nie znał ani tutejszego języka, ani ludzi, że o miejscowych zwyczajach nie wspomnieć. Sprzątanie zarzyganych, obszczanych pociągów było w sam raz.

Parę miesięcy później został instruktorem taekwondo, bo – i za to jedynie był Zadrze wdzięczny – dzięki tamtemu mordobiciu czegoś się o sobie dowiedział: znał sztuki walki. I był w nich piekielnie dobry. Nie zamierzał częstować Zadry z pięści, serio!, a przynajmniej nie tak szybko. Chciał wyciągnąć z gada jak najwięcej o swojej przeszłości, która nadal stanowiła dla Wiktora jedną wielką niewiadomą i dopiero na do widzenia potraktować tamtego, jak na to zasługiwał, ale cóż… Helerta z lekka poniosło. Palce same zacisnęły się w pięść, gdy po raz kolejny usłyszał „bandyto”, ręka sama wyprowadziła cios i był on zadziwiająco fachowy.

Gdy Zadra wyszedł, krwawiąc jak zarzynany prosiak, Wiktor powtórzył cios „na sucho”. Ciało natychmiast przyjęło wyćwiczoną w poprzednim życiu pozycję, sekwencja ruchów przyszła mu tak naturalnie, jak oddychanie. Cios, cios, blok, kopnięcie, cios, cios, obrót z kopnięciem. Taaak, Wiktor taekwondo miał we krwi, dlaczego więc tego nie wykorzystać?

Zapisał się na kurs, prowadzony przez koreańskiego mistrza – zadziwiające, ale nawet tu, w dziurze zwanej Mangalią¹, taki się znalazł, poćwiczył dwa miesiące ze staruszkiem, zachwyconym, że ma tak utalentowanego ucznia, po czym otrzymał od Kim Yoo Sina, który od dawna marzył o emeryturze, propozycję nie do odrzucenia: on, Wiktor, pociągnie kursy, w zamian będzie odpalał mistrzowi niewielką część zarobków.

Przyjął tę propozycję z radością. Po pierwsze, nie musiał już sprzątać zarzyganych kibli, po drugie, znalazł przyjaciela i mentora. Kim Yoo Sin, sam obcy w tym kraju, chociaż mieszkał w Rumunii od ładnych paru lat, wziął trzydziestoczteroletniego mężczyznę bez pamięci pod swoje skrzydła i Wiktor nie był już tak parszywie sam.

Z biegiem czasu grono znajomych – bo nie przyjaciół, Wiktor był zbyt skryty i nieufny, by się z kimkolwiek oprócz Kima zaprzyjaźniać – powiększało się.

Poznawał sprzedawców z pobliskiego targu, barmanów z knajpy, do której od czasu do czasu zaglądał, a nade wszystko śliczne, czarnowłose i czarnookie, smagłe jak on sam dziewczyny, którym towarzystwo przystojnego Polaka było bardzo miłe.

Nie mógł narzekać na brak powodzenia u tutejszych piękności. Podpadał za to ich ojcom, którzy poglądy na seks mieli bardzo konserwatywne. Naprawdę musiał się Wiktor ze swoimi „miłościami” ostro konspirować i nie raz uciekał przez okno, niczym kochanek z przedwojennej komedii, przed podejrzliwym czy rozjuszonym tatusiem. Miasto było małe, każdy znał tutaj każdego. Gdyby na serio zadarł z miejscowymi, potrafiliby utrudnić mu życie, czy po prostu pozbyć się obcego.

– Musi się ustatkować – poradził mu Kim Yoo Sin podczas jednej ze szczerych rozmów przy kieliszeczku dobrego, mocnego soju². – Musi poświadczyć się ładnej pannie, wziąć z nią ślub i narodzić dzieci. Wtedy będzie spokojny i bezpieczny.

– Spokojny i bezpieczny to będę, gdy przypomnę sobie moją przeszłość – odmruknął.

Brak wspomnień stał się ostatnio dosyć dokuczliwy. Helert miał wrażenie, jakby były blisko, jakby jego umysł już sięgał czarnej zasłony niepamięci: wystarczy zedrzeć ją jednym ruchem i nastanie światłość. Ale wrażenie to mijało, a on pozostawał z pustką. Martwym, pustym miejscem tam, gdzie powinna być jego tożsamość. Wspomnienia. Przeszłość. To wszystko, co czyni z ciebie człowieka.

– Niech buduje od nowa – radził Kim. – Kształtuje osobę od nowa. Nowe przeżycia, nowe ludzie, przyjaciele, rodzina. Od nowa niech siebie zbuduje.

Oczywiście starzec miał rację, jednak… Wiktor tak strasznie chciałby wiedzieć, czy naprawdę jest na świecie zupełnie sam? Czy nikogo, absolutnie nikogo nie obchodzi? Czy matka, dziewczyna, ktokolwiek!, za nim nie płacze? Chociaż to.

Aż łzy mu do oczu nabiegły z frustracji i wściekłości, bo przecież nie żalu, roztkliwiać się nad sobą nie miał zamiaru! A może od kolejnego kieliszka soju? Podniósł się nieco chwiejnie, przytrzymał framugi drzwi i wyszedł w ciemną, nadmorską noc. Bez pożegnania. Nie mógł przecież pokazać staremu przyjacielowi tych łez.

– Wiktor! – Usłyszał za sobą jego wołanie. – Klucz! Klucza ty zapomniał do domu! – Doprawdy, stary Koreańczyk traktował język rumuński dosyć dowolnie…

Metalowy przedmiot przeleciał Helertowi nad uchem. Pochwycił klucz odruchowo, szybki, bardzo szybki, mimo alkoholu płynącego w żyłach. Oblewali jego nowe lokum. Dziś rano wyprowadził się z obskurnej nory w postkomunistycznym bloku, szarym i smutnym jak większa część Mangalii, i zamieszkał nad morzem, w nieco mniej obskurnym domku, który miał wyremontować własnym sumptem w zamian za niższy czynsz.

– Mulțam!³ – odkrzyknął, bo gdyby nie przyjaciel, ruszyłby w stronę poprzedniego mieszkania.

Kim rzekł coś, co brzmiało, jakby zakrztusił się kluską. Wiktor znał koreański na tyle, że zrozumiał „Nie ma za co” i uśmiechnął się do siebie. Dobrze było mieć kogoś, komu twoje życie i śmierć, a przynajmniej to, gdzie spędzisz dzisiejszą noc, nie było obojętne…

Kwadrans później wchodził na piętro, gdzie mieścił się niewielki pokój z kuchnią, łazienką i jeszcze mniejszą sypialnią. Rozejrzał się po brudnym, cuchnącym pomieszczeniu i westchnął z głębi duszy. Wiedział, chociaż nie pamiętał, mimo to miał pewność, że większą część życia spędził w takich właśnie spelunach. Najwyższy czas coś zmienić…

I rzeczywiście zmiany nadeszły szybciej, niż można się było spodziewać. Pewnego bowiem dnia wydarzyło się coś, przez co – czy raczej dzięki czemu – Wiktor-bandyta, jak mu to wmawiał Zadra, musiał zrewidować swój bandytyzm. Otóż okazał się… dobrym człowiekiem. Surprise, surprise!

Zanim jednak do tego doszło, musiał sięgnąć dna.