Dreyn - ebook

PROLOG

Byli uma­za­ni krwią i po­kry­ci py­łem. Jak on no­si­li śla­dy wal­ki, któ­rej ga­snące od­gło­sy do­cho­dzi­ły z od­da­li. Pa­trzył, jak się zbie­ra­ją. Obła­do­wa­ni bo­jo­wym rynsz­tun­kiem, nu­rza­li nogi w smu­gach sza­rych ga­zów, ście­lących się nad pły­tą lądo­wi­ska.

Kogo za­brak­nie? Na pew­no Ka. Wi­dział krew bry­zga­jącą z ro­ze­rwa­ne­go po­ci­skiem gar­dła.

Utru­dze­ni, sie­dzie­li z po­chy­lo­ny­mi gło­wa­mi. Wpa­try­wa­li się w broń zło­żo­ną na udach.

Prze­su­nął wzro­kiem po sto­jących w rzędzie stat­kach, po ki­ku­tach ob­uma­rłych drzew na brze­gu lądo­wi­ska, si­wych od tok­sycz­ne­go pyłu. Wal­ka o to miej­sce do­pie­ro się za­ko­ńczy­ła. Tu umrą. Tu na­stąpi kres. Ten świat był ostat­ni.

Nikt już nie do­łączał. Pu­sto. Ktoś wy­bie­gł oci­ęża­le zza za­sło­ny mgieł. Co rusz od­gar­niał z czo­ła czar­ne, zbyt dłu­gie wło­sy. Ein. Za nim wy­ło­ni­ła się jesz­cze jed­na po­stać. Szła szyb­kim kro­kiem. Czy­żby Egr?

Ein wspa­rł dło­nie o ko­la­na, po­chy­lo­ny.

– To już wszy­scy – wy­dy­szał.

– Ilu…?

– En, Sa, Is, Ka.

– Ka wi­dzia­łem. – Za­pa­trzył się w tyl­ko przez sie­bie wi­dzia­ną prze­strzeń. – Już pora.

Pa­trzył, jak Ein pod­cho­dzi do gru­py. Jak wsta­ją, pod­pie­ra­ją się bro­nią, usta­wia­ją w sze­re­gu. „Od­pocz­ną na po­kła­dach” – po­my­ślał, sta­jąc przed nimi.

– Wiem, że je­ste­ście zmęcze­ni, ale nie mo­że­my cze­kać. Je­ste­śmy na­dzie­ją tych, któ­rzy zo­sta­ją. Nie za­wie­dźmy. Od­bierz­my, co na­sze! Je­śli trze­ba, na­szą śmier­cią. – Prze­ci­ągnął spoj­rze­niem po ich twa­rzach, wznió­sł pi­ęść. – Nam ze­msta! Im śmie­rć!

– Nam ze­msta! Im śmie­rć! – pod­chwy­ci­li i ru­szy­li ku wy­su­ni­ętym tra­pom.

Przy­glądał się, jak zni­ka­ją w trze­wiach czar­nych stat­ków.

– Ta mi­sja nie jest dla cie­bie.

Nie od­wró­cił się, nie spoj­rzał na mó­wi­ące­go.

– Duże stra­ty? – spy­tał.

– Wi­dzia­łeś. De­spe­ra­cja po­zo­sta­łych ras ro­śnie.

– My ko­na­my w ob­cej Prze­strze­ni, gdy oni się pa­no­szą tam jak u sie­bie! Wy­tru­ję ro­bac­two! Uto­ną we wła­snej krwi. Będą się nią dła­wić!

– Masz tyl­ko ich wpu­ścić, usta­wić emi­tor i wra­cać. Do in­nych na­le­ży resz­ta. Okre­śli­łeś ko­or­dy­na­ty.

– Ko­or­dy­na­ty… – Skrzy­wił się. – Opa­rłem je na sta­rych ma­pach Prze­strze­ni. Mogą być nie­do­kład­ne. Wie­le mo­gło się zmie­nić, Egr. Po­wi­nie­nem być z nimi. Zre­wi­do­wać lo­ka­li­za­cję emi­to­ra.

– Nie.

– Je­śli coś pój­dzie nie tak, zgi­ną tam beze mnie.

– Jak my tu­taj, gdy nie wró­cisz. Nikt z nas nie roz­po­rządza swo­im ży­ciem. Do­brze wiesz, że two­je też nie na­le­ży wy­łącz­nie do cie­bie.

– Ale…

– Po­wie­dzia­łem: nie, Sl. Po­wo­dze­nia. – Egr po­kle­pał go po ple­cach i od­sze­dł.

Sl nie obej­rzał się za nim. Pa­trzył, jak okręty wzno­szą się ku or­bi­cie, gdzie mia­ły cze­kać na nie­go.

Ro­zej­rzał się. Spoj­rzał na swój sta­tek – stał w osa­mot­nie­niu.

Sl ru­szył ku nie­mu.