Druga Szansa - ebook

1

Zaczerpnęłam gwałtownie powietrza. Czułam się, jakbym zbyt długo znajdowała się pod wodą. Palący ból rozsadzał moją klatkę piersiową. Głębokie oddechy przynosiły ukojenie. Chropowaty dźwięk wdychanego powietrza szumiał mi w uszach. Rozkaszlałam się. Miałam zawroty głowy.

Co się dzieje?

Otworzyłam oczy. Zaczęły gwałtownie łzawić porażone ostrym światłem, skierowanym prosto na mnie. Zasłoniłam je sztywnymi dłońmi. Płuca wciąż domagały się tlenu. Starałam się oddychać spokojniej, by stłumić dławiącą w gardle panikę.

Moje ręce… Były takie obce. Nie moje.

Ciepłe łzy płynęły po policzkach.

Cisza dookoła.

‒ Boję się… ‒ szepnęłam.

Matowy, martwy głos, nienależący do mnie.

Dotknęłam opuszkami palców włosów, twarzy, szyi… Dłonie powoli zaczynały mnie słuchać. Czuły.

Uchyliłam powieki. Światło już mnie tak nie oślepiało. Naprzeciwko łóżka, w którym leżałam, znajdowało się szeroko otwarte, zakratowane okno. Za nim widziałam tylko ciemność wieczoru. Nad moją głową syczała cicho świetlówka. To jej zimne promienie padały na moją twarz. Nie raziły tak mocno, jak mi się wydawało, gdy pierwszy raz otworzyłam oczy.

Z powrotem zacisnęłam powieki, starając się uspokoić. Powoli oddychałam, już nie krzyczałam o powietrze.

Nic złego się nie działo. Po prostu się obudziłam. Wszystko jest dobrze ‒ powtarzana w głowie mantra uciszała rodzący się we mnie krzyk. Tylko co mnie obudziło? Światło? Syk świetlówki?

To zwykły wieczór. Taki jak każdy poprzedni.

Poprzedni?

Wciąż nie otwierając oczu, oderwałam dłonie od twarzy. Przesunęłam je na szyję, piersi, brzuch. Sunęły po pościeli. Szorstkiej, niemiłej w dotyku. Poruszyłam nogami. Ciało wciąż reagowało z pewnymi oporami. Brakowało mu płynności ruchu.

Otworzyłam oczy i odwróciłam głowę na bok. Przed sobą miałam podniesioną barierkę szpitalnego łóżka. Przesunęłam palcami po chłodnym metalu pomalowanym białą farbą, której płaty odłaziły gdzieniegdzie od rurek.

Za poręczą zobaczyłam wnętrze maleńkiego pokoju. Brzoskwiniowe ściany, okrągły beżowy dywanik, puste biurko, krzesło, regał z książkami, szafa, uchylone drzwi do pogrążonej w ciemnościach łazienki oraz drugie, zamknięte, prowadzące chyba na korytarz.

Nie pasowało tu jedynie szpitalne łóżko i…

…i ja.

Nie wiedziałam, gdzie jestem. Nie wiedziałam, co tu robię.

Z wysiłkiem usiadłam. Zawroty głowy zmusiły mnie do złapania się barierki. Z kolejnym ruchem poczekałam do czasu, aż miną. Beżowy dywan zlewał mi się przed oczami ze ścianami.

Szalony wir powoli hamował.

Gdy już byłam pewna, że się nie przewrócę, szarpnęłam za blokadę. Metalowa barierka zatrzasnęła się z hukiem.

Skąd wiedziałam, gdzie jest zamek?

Spuściłam nogi na podłogę. Gołe stopy dotknęły zimnych paneli. Zadrżałam.

Ten pokój był tak bezosobowy. Tak pusty.

Niepewnie stanęłam na nogach. Strzeliło mi w kręgosłupie, zupełnie jakbym dawno go nie używała. Spróbowałam zrobić krok. Świat wykonał nieoczekiwany zwrot przed moimi oczami. Góra zamieniła się miejscami z dołem.

Przewróciłabym się, gdybym nie oparła się o ścianę.

Czułam własną niemoc i nie rozumiałam, skąd się wzięła. Nigdy tak nie było.

Nigdy?

Ruszyłam, trzymając się ściany. Chciałam dojść do zamkniętych drzwi. Zobaczyć, co jest za nimi.

Czemu nie wiedziałam, gdzie jestem? Co się działo?

Nogi powoli zaczynały mnie słuchać. Ominęłam biurko, wspierając się na krześle. Złapałam się półki regału. Przesunęłam palcami po zniszczonych książkach. Tytuły na okładkach wydały mi się znajome, jednak to odczucie szybko znikło. Już nie potrafiłam umiejscowić ich w pamięci.

Zbita z tropu zawróciłam i porzuciłam na razie pomysł wydostania się z pokoju. Podeszłam do szafy, której drzwi otworzyłam. Na półkach leżało kilka podkoszulków, głównie czarnych. Złożone, pachnące nowością dżinsy. Metka z urwaną ceną jeszcze wystawała z kieszeni, zaczepiona o szlufkę. Niebieski sweter jako jedyny wisiał na wieszaku.

Wszystko było nowe.

Głośne krakanie za moimi plecami przestraszyło mnie śmiertelnie. Krzyknęłam i odwróciłam się gwałtownie. Na parapecie otwartego okna siedział kruk. Stuknął kilka razy dziobem w kratę, zupełnie jakby sprawdzał, ile wytrzyma metal.

Jego czarne jak noc pióra połyskiwały w blasku świetlówki. Obrócił małą główkę w bok i wbił we mnie spojrzenie. Czarne oko przypominało szklany paciorek. Potężny dziób zdolny do łamania kości był olbrzymi, lekko zagięty na końcu.

Ptaszysko zakrakało przeraźliwie. W odpowiedzi na ten głos za oknem rozległo się chóralne nawoływanie jego pobratymców. Odepchnęłam się od ściany i podeszłam do szyby. Miałam nadzieję, że się mnie przestraszy i odleci spłoszony.

Przecież to tylko ptak.

‒ Sio! ‒ Machnęłam ręką.

Kruk nieruchomo wpatrywał się we mnie zaciekawiony.

Kakofoniczne krakanie za oknem nabierało mocy.

‒ Sio! ‒ powtórzyłam.

Czarne pazurki zastukały, gdy odwracał się ode mnie. Rozłożył skrzydła. Miały szerokość okna. Był olbrzymi.

Zeskoczył z parapetu i pofrunął w stronę drzew. Czarne stado zamilkło i zerwało się do lotu za swoim królem.

Zamknęłam okno. Nie chciałam tu tego przerażającego gościa.

Odwróciłam się i przestraszyłam na widok nieznanej dziewczyny. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że to mój obraz w lustrze przymocowanym do wewnętrznej strony drzwi szafy.

Dotknęłam dłonią policzka. Odbicie powtórzyło mój ruch. Uśmiechnęłam się. Odbicie posłało mi ten sam blady, nieprzekonujący uśmiech. Odgarnęłam na plecy proste jak druty blond włosy, sięgające do połowy łopatek, odsłaniając łabędzią szyję. W lekko trójkątnej twarzy główne miejsce zajmowały duże oczy. Zwracały uwagę ponurą powagą.

Cofnęłam się o krok. Dziewczyna w lustrze zrobiła to samo. Przewiercała mnie błękitnym, przenikliwym spojrzeniem. Drobne usta skrzywiły się niedowierzająco.

Przesunęłam dłońmi po szczupłym ciele. Mały biust, wystające kości biodrowe, długie proste nogi. Odbicie pilnie naśladowało każdy, nawet najdrobniejszy, gest. Jeszcze raz spojrzałam mu w twarz.

Nie znałam tej dziewczyny… Widziałam ją po raz pierwszy.

Czemu nie poznawałam samej siebie? Potoczyłam wzrokiem po pomieszczeniu. Czemu nie poznawałam tego pokoju?

Odbicie posłało mi przerażone spojrzenie.

Kim ja jestem?

Jak się nazywam?

Cofnęłam się, by odsunąć się od dziewczyny z lustra. Oddychałam coraz szybciej. Czułam, jak gardło zaciska mi się ze strachu.

Pod powiekami poczułam słone łzy.

Łzy strachu.

Zrobiło mi się ciemno przed oczami. Wciągane spazmatycznie powietrze nie wystarczało. Opadłam na kolana i pochyliłam głowę. Na chwilę osłabienie zniknęło, jednak gdy tylko spojrzałam w lustro, zaatakowało ze zdwojoną siłą. Obraz zaczął wirować mi przed oczami.

Miałam wrażenie, że dziewczyna z lustra śmieje się ze mnie.

Kim ja jestem?!2

Świat wciąż wirował jak szalony. Zrobiło mi się niedobrze. Żołądek podskakiwał szaleńczo do gardła.

Jak przez mgłę słyszałam skrzypnięcie otwieranych drzwi i tupot obcasów tuż obok mnie.

Co się dzieje?!

Gdzie ja jestem?!

Kim ja jestem?!

Chciałam krzyczeć, ale nie potrafiłam wydobyć z siebie głosu. Zamierał gdzieś w gardle, mimo że otwierałam usta.

‒ O Boże, spokojnie, Julio, Juleczko, już spokojnie! ‒ Czyjeś ręce złapały mnie za ramiona i przeniosły moją głowę z podłogi na swoje kolana.

Po raz kolejny wszystko zawirowało mi przed oczami.

Nie wiedziałam, co się dzieje.

‒ Julio, spokojnie. Oddychaj głęboko. Oddychaj razem ze mną. Wdech. ‒ Kobiecy głos urwał się, by wciągnąć w siebie gwałtownie powietrze. Brzmiał jak zatkana rura od starego odkurzacza. ‒ A teraz wydech!

Próbowałam wykonać polecenie.

‒ Bardzo dobrze! Jeszcze raz! Wdech! I wydech! Wdech! I wydech!

Mroczki przed oczami powoli znikały. Świat już nie wirował jak szalony. Poczułam się lepiej.

‒ Co się dzieje? ‒ wydusiłam, patrząc w twarz kobiecie, która mocno mnie ściskała.

Zamrugałam zaskoczona. Mniej więcej pięćdziesięcioletnia kobieta wyglądała niezwykle. Wściekle rude włosy z przypalonymi farbą końcówkami okalały kwadratową, mocno umalowaną twarz. Nałożony grubą warstwą niebieski cień do powiek kłócił się z zielonymi oprawkami ogromnych, babcinych okularów. Podkład wydawał się odchodzić płatami, gdy nadymała policzki w teatralnym oddechu.

Kim, do diabła, ona jest?!

‒ Oddychaj ‒ ponagliła mnie. ‒ Zaraz ci wszystko opowiem, skarbeczku.

Poddałam się jej. Twarde deski wbijały mi się w plecy, gdy leżałam na wznak i z zamkniętymi oczami powoli się uspokajałam. Przestałam myśleć o pytaniach i strach zniknął. Zaraz na pewno wszystkiego się dowiem. Przecież zapewniła mnie, że wszystko wyjaśni, kiedy się uspokoję. Wszystko będzie dobrze. Musi być dobrze.

‒ Jak się czujesz, Juleczko? ‒ zapytała kobieta.

Otworzyłam oczy.

‒ Wstańmy ‒ zaproponowała.

Posłusznie podniosłam się i stanęłam na niepewnych nogach. Wciąż wydawały mi się obce i sztywne.

Kobieta ze stęknięciem wstała, opierając ciężko dłonie na biurku. Dopiero teraz zobaczyłam, jak była niska. Sięgała mi ledwie do ramienia nawet pomimo wysokich kilkucentymetrowych, czarnych szpilek, które miała na nogach.

Błękitny kostium ciasno opinał jej pulchne kształty.

‒ Droga Juleczko, usiądź, proszę, na łóżku. ‒ Pchnęła mnie w jego stronę, a sama chwyciła krzesło.

Posłusznie zajęłam miejsce ‒ co innego mogłabym zrobić?

‒ Juleczko? ‒ zapytałam tylko.

Szeroki uśmiech rozpychający jej policzki odrobinę się zmniejszył. Przysunęła krzesło bliżej mnie i usiadła na samym brzegu, zakładając nogę na nogę. Sięgająca kolan spódnica podjechała wyżej. Zerknęłam na jej stopy. Wylewały się z czarnych szpilek. Opuchnięte kostki dorównywały szerokością łydkom.

Nie powinna nosić takich butów. Ani spódnic.

‒ Skarbeczku, to twoje imię. Nazywasz się Julia Stefaniak. ‒ Nie zwracała uwagi na mój badawczy wzrok.

‒ Julia Stefaniak? ‒ powtórzyłam głucho.

Nie brzmiało znajomo. Dla pewności wymówiłam je jeszcze kilka razy. Nic nie odblokowało się w mojej pamięci. Julia Stefaniak była dla mnie całkowicie obcą, nieznaną osobą.

‒ Gdzie ja jestem? ‒ dopytywałam.

‒ Kochanie. ‒ Kobieta wzięła mnie za ręce i mocno ścisnęła. ‒ Nazywam się Zofia Morulska. Możesz mi mówić po imieniu. Będę twoją opiekunką w najbliższym czasie. Możesz się do mnie zgłaszać w każdej chwili. Pamiętaj, że jestem tu dla ciebie.

Kiwnęłam potakująco głową, chociaż nic nie rozumiałam.

‒ Miałaś wypadek, skarbeczku. Bardzo poważny wypadek.

Spojrzałam na łóżko z białą, wysoką barierką.

‒ Jestem w szpitalu, tak? ‒ zapytałam.

‒ Nie. ‒ Zofia Morulska pokręciła przecząco głową. ‒ Już cię wypuścili. Jesteś teraz w specjalistycznym ośrodku, w którym udziela się pomocy osobom po wypadkach. Oferujemy niezbędną rehabilitację i psychoterapię. Znajdujesz się w ośrodku Druga Szansa.

Moje dłonie zaczęły się pocić. Ciepło promieniujące od kobiety raczej mi nie pomagało. Chciałam wytrzeć ręce o spodnie od piżamy, ale nie zamierzała mnie puścić, gdy lekko je pociągnęłam. Byłam w pułapce.

‒ Co to za wypadek? Ja nic nie pamiętam. Nie wiem, jak się nazywam. Skąd się tu wzięłam?

‒ Och! ‒ Pogodna twarz kobiety odrobinę spochmurniała. ‒ Naprawdę nic nie pamiętasz? Nawet naszej wczorajszej rozmowy?

Zamarłam. Wczorajsza rozmowa. Przecież pierwszy raz widzę ją na oczy! W życiu z nią nie rozmawiałam. Co ona wygaduje? Gorączkowo myślałam. Czy było wczoraj? Co było wczoraj, jeśli ono w ogóle istniało?

Nic.

Nie było żadnego wczoraj.

Świetlówka nad naszymi głowami pstryknęła kilka razy. Światło przygasło, ale zaraz znowu z sykiem zapłonęło.

‒ Hm, trzeba to zgłosić konserwatorowi. ‒ Kobieta skrzywiła wąskie usta.

‒ Ja nic nie… ‒ Urwałam i rozpłakałam się.

Zdołałam wyszarpnąć wreszcie ręce i zasłoniłam nimi twarz. Ciepłe łzy sunęły po moich lodowatych policzkach.

Boję się. Nie wiem, co się dzieje. Boję się. Chcę do mamy! Płacz ustał gwałtownie. Myśl! ‒ Nakazałam sobie. Nie wolno mi teraz tracić głowy.

Mama. Moja mama. Nie pamiętam mojej mamy!

‒ Gdzie moi rodzice? ‒ wyszeptałam pełna złych przeczuć. ‒ Chcę ich zobaczyć.

‒ Pamiętasz ich? ‒ Twarz kobiety rozpromieniła się.

Czy ich pamiętam? Zamyśliłam się.

Nie. Przed oczami miałam tylko szare postacie bez twarzy. Wyobrażenie. Muszę mieć rodziców. Każdy ich ma. Nie jestem stara. Moje odbicie wyglądało jak przestraszona nastolatka.

Tylko że ja ich…

‒ Nie pamiętam…

‒ Och, skarbeczku. ‒ Poklepała mnie po dłoni. ‒ Wszystko sobie przypomnisz. Obiecuję ci. Pomogę ci. Po-mo-gę-ci.

Jej oczy wpatrywały się we mnie z napięciem. Grubo umalowane powieki nawet nie drgnęły. Mimo że się odsuwałam ‒ ona wciąż się zbliżała. Przestraszyłam się jej.

‒ Gdzie są moi rodzice? Co się z nimi stało? Jaki wypadek?!

‒ Kochanie, słyszę w twoim głosie gniew. ‒ Światło zabłyszczało w jej okularach, ukrywając przede mną oczy.

‒ Chcę usłyszeć w końcu jakieś wyjaśnienia ‒ syknęłam.

Na ustach kobiety pojawił się lekki uśmiech. Odsunęła się i oparła plecami o krzesło. Znowu widziałam jej oczy.

‒ Gniew nie jest niczym złym. ‒ Głos Zofii brzmiał miękko. ‒ Może pomóc ci uporać się z emocjami, z którymi niebawem się zetkniesz. Musisz jednak pamiętać, by nie zatracać się w tym uczuciu. W dużym nasileniu może przynieść więcej szkód niż pożytku.

Byłam na granicy wybuchu. O czym ta kobieta pieprzy?! Chcę usłyszeć jakieś wyjaśnienia! Gdzie ja jestem?! Co się stało?!

Zagryzłam wargi i spojrzałam w ciemne okno. W szybie zobaczyłam swoją wykrzywioną ze złości twarz. To naprawdę ja?

‒ Skarbeczku. ‒ Jej wąskie usta zacisnęły się w kreskę. ‒ Miałaś bardzo poważny wypadek. Twoja hospitalizacja trwała kilka tygodni. Byłaś w śpiączce. W Drugiej Szansie jesteś od sześciu dni. Codziennie przychodziłam do ciebie i odbywałyśmy taką samą rozmowę. Codziennie budziłaś się i nic nie pamiętałaś. Nie chciałam mówić ci tego w ten sposób, ale nie pozostawiasz mi wyboru.

‒ Co to był za wypadek? ‒ wydusiłam, wracając do niej spojrzeniem.

Moje odbicie nie chciało mi nic powiedzieć. Cały czas przedstawiało obcą twarz.

‒ Uraz głowy, Juleczko. Poważny uraz głowy.

‒ Czy ja… znowu zapomnę?

Byłam zdruzgotana. Jakim cudem mogę nie pamiętać tego, co się stało? Strach znowu napłynął i zacisnął na moim gardle grubą pętlę. Czułam się zagubiona i samotna.

‒ Mam nadzieję, że nie. ‒ Jej głos koił, uspokajał.

‒ Jest pani terapeutką?

‒ Psychiatrą. I mów mi, proszę, po imieniu. Zostańmy przyjaciółkami. Chcę ci pomóc.

Objęłam się ramionami.

‒ Chcę wiedzieć więcej. Co się stało? Gdzie moi rodzice?

Zofia Morulska skrzywiła się. Jej pokryty różem policzek napiął się mocno.

‒ Nie jestem pewna, czy na tym etapie terapii powinnyśmy rozmawiać o bolesnych i traumatycznych przeżyciach…

Ton jej głosu przeczył słowom. Pobrzmiewało w nim oczekiwanie. Wydawało mi się, że chciała, żebym zaczęła nalegać i prosić ją o wyjaśnienia. Postanowiłam jej nie zawieść.

‒ Chcę wiedzieć. Muszę wiedzieć.

‒ Skarbeczku, w twoim domu zdarzył się wypadek. Wybuchł pożar. Usiłowałaś wydostać się z budynku. Przygniotła cię belka stropowa. Na szczęście straż pożarna przyjechała na czas.

‒ Rodzice?

Pokręciła przecząco głową.

‒ Nic nie dało się zrobić.

Myślałam, że poczuję smutek, ból. Cokolwiek! Nic takiego jednak się nie stało. Byłam pusta. Zupełnie wyprana z emocji. Dziwne uczucie… Nawet obejmujący mnie swoimi lepkimi palcami strach gdzieś zniknął.

‒ Juleczko? Jak się czujesz?

‒ Pusto. ‒ To było pierwsze, co przyszło mi do głowy.

‒ Skarbeczku, to zupełnie normalne. Emocje przyjdą z czasem, razem ze wspomnieniami.

Potarłam oczy. Byłam taka zmęczona. Chciało mi się spać.

‒ A inna rodzina? Nie mam nikogo? Czemu nikt do mnie nie przyszedł? Czemu nie jestem w domu?

‒ Niestety nie masz innej rodziny, a twój dom rodzinny spłonął. Dziadkowie zmarli, gdy byłaś mała. Nikogo innego nie odszukaliśmy. Nikt się do nas nie zgłosił. Juleczko, nie musisz się martwić. Zajmiemy się tobą i wszystkimi twoimi sprawami. Od tego jesteśmy. Wyprowadzimy cię na prostą. Wszystko zostaw nam.

Nam? Czyli komu? Terapeutom?

Byłam oszołomiona. Cały czas miałam wrażenie, że to jakiś straszny sen. Nieprawdopodobny koszmar.

‒ Jak się nazywam? Julia jak?

‒ Julia Stefaniak. Masz dwadzieścia dwa lata. Dlatego trafiłaś do nas, a nie do ośrodka dziecięcego.

Zaśmiałam się pod nosem. Czułam się teraz jak mała dziewczynka. Może moja metryka kłamała.

‒ Julia ‒ posmakowałam to imię.

Nie pasowało do mnie. Niczego mi nie przypominało.

‒ Nie bój się, że nic nie pamiętasz. Jeszcze nie wiemy, na jakie zaburzenia pamięci cierpisz. Może twoje wspomnienia szybko się odblokują. Dowiemy się tego podczas terapii. Musisz tylko pamiętać, że efekty nie będą od razu widoczne. Czasami powrót wspomnień zajmuje wiele miesięcy.

‒ Rozumiem ‒ odpowiedziałam głucho.

Przytłoczona informacjami przestałam uważnie słuchać słów Zofii. Opowiadała mi o Drugiej Szansie, o tym, jacy pacjenci do nich trafiają, ilu osobom pomagają. Nowatorski ośrodek skupiał najlepszych specjalistów z kraju: neurologów, psychiatrów, psychoterapeutów. Zajmowali się tylko najcięższymi przypadkami.

Najcięższymi.

Mało pocieszająca informacja.

Zagłębiłam się w labirynt myśli. Starałam się znaleźć drogę do wspomnień. Były gdzieś głęboko w środku. Ukryte. Poczułam się dziwnie, nierealnie. Przed oczami pojawiły mi się białe plamy. Skupiłam się na największej, która zdawała się pochłaniać wszystko. Zaczęłam szybciej oddychać.

‒ Julia? Julia, dobrze się czujesz? ‒ Z transu wyrwał mnie głos Morulskiej.

Zamrugałam kilka razy i spojrzałam w jej szare oczy.

‒ Ja…

‒ Przez chwilę wydałaś się nieobecna duchem. ‒ Nie dała mi dojść do słowa. ‒ Wydaje mi się, że znowu zaczynasz się denerwować. Uspokój się. Histeria w niczym teraz nie pomoże. Będziemy musieli zastanowić się nad tymi emocjami. Mogą być dla ciebie zbyt silne.

Zamknęłam oczy, z całych sił pragnęłam znaleźć się gdzieś indziej. Wszędzie, byle nie tu. Nie obok tej kobiety. Nie w tym pokoju. Nie w tej piżamie. Nie z tą twarzą…

Otworzyłam oczy.

Zofia przyglądała mi się z tym samym uśmiechem. Nagle wydał mi się sztuczny.

‒ Może przebierzesz się, a potem oprowadzę cię po ośrodku? Pospacerujemy sobie. Powinnaś trochę się poruszać. Dawno nie miałaś do tego okazji.

‒ Nie, nie ‒ odmówiłam szybko, przerażona perspektywą wyjścia z pokoju.

Zderzenia się ze światem, z ludźmi, z białymi plamami. Bałam się, że wrócą… Spojrzałam na czarne okno, gdzie wcześniej siedziało wielkie ptaszysko. W środku jest bezpiecznie. Tylko tutaj, tylko w tym pokoju.

‒ Ja chciałabym odpocząć.

‒ Rozumiem. ‒ Wydało mi się, że słyszę w jej głosie ulgę. ‒ Ale proszę, Juleczko, uspokój się. Wszystko jest i będzie dobrze.

‒ Nie jest dobrze! Jestem sama! ‒ krzyknęłam zirytowana jej spokojem.

Zaczęło brakować mi powietrza. Białe plamy wróciły. Oddychałam spazmatycznie. Coraz szybciej i szybciej.

‒ Nie jesteś sama. ‒ Chwyciła mnie za ręce i mocno ścisnęła. ‒ Masz mnie i całą Drugą Szansę po swojej stronie. Zrobimy dla ciebie wszystko. Wszystko, czego będziesz potrzebować.

Sięgnęła do kieszeni błękitnego żakietu. Wyjęła z niej szklaną, brązową buteleczkę. W środku były podłużne, żółte tabletki. Zasłoniła palcami nazwę specyfiku.

‒ Otwórz dłoń ‒ rozkazała.

‒ Co to jest? ‒ zapytałam nieufnie ze ściśniętym gardłem, ani myśląc podawać jej rękę.

Kobieta uniosła do góry jedną cienko wyskubaną brew, zupełnie jakby dziwiła ją moja niesubordynacja. Na jej ustach zagościł wystudiowany uśmiech profesjonalistki.

‒ To tylko środek uspokajający. Zapobiegnie kolejnemu atakowi paniki ‒ wyjaśniła. ‒ Naleję ci wody. Poczekaj chwilkę.

Patrzyłam, jak idzie do łazienki. Usłyszałam chrzęst szklanki, a potem szum wody.

‒ Dłoń ‒ nakazała po powrocie.

Wysunęłam rękę. Wytrząsnęła jedną tabletkę z opakowania. Nie miałam argumentów, by się z nią sprzeczać. Bałam się białych plam, ogarniającego mnie strachu.

Położyłam gorzką pigułkę na języku i szybko popiłam łykiem wody.

‒ A teraz połóż się. ‒ Pomogła mi i przykryła kołdrą. ‒ Wrócę do ciebie później.

‒ Czy ja do jutra zapomnę?

Zatrzymała się w drzwiach zaskoczona moim pytaniem.

‒ Nie wiem ‒ odparła szczerze. ‒ Mam nadzieję, że nie. Zgasić światło?

Spojrzałam na pojedynczą świetlówkę przymocowaną do sufitu. Czy to jej światło mnie obudziło?

‒ Nie, niech zostanie.

‒ Rozumiem. Do zobaczenia jutro rano, skarbeczku.

Patrzyłam, jak wychodzi. Na tle brzoskwiniowych ścian jej błękitny kostium bardzo się wyróżniał. Wysokie obcasy pantofli lekko się chwiały.

Wszystko zaczęło rozmywać mi się przed oczami. Kolory, kształty… Tabletka zaczynała działać, wprowadzając mnie w stan przyjemnego odrętwienia. Bez smutku, bez bólu, bez wątpliwości.

Bez woli…

Już nic nie miało znaczenia.