Drugi pokój - ebook

PROLOG

Pro­log

Na osie­dlu Tan­gle­wood Esta­tes ulice są ciche. W gorą­cym słońcu póź­nego popo­łu­dnia jedy­nie koły­szące się gałę­zie i poja­wia­jąca się od czasu do czasu wie­wiórka zakłó­cają mozolny ruch cieni, leniwe falo­wa­nie kształ­tów oble­pia­ją­cych wszystko jak kar­mel. Już od wielu mie­sięcy jedy­nymi dźwię­kami w oko­licy są ćwier­ka­nie nie­świa­do­mych sytu­acji pta­ków i kroki ludzi wlo­ką­cych się za swo­imi psami lub spa­ce­ro­wi­czów, któ­rzy pró­bują prze­ła­mać mono­to­nię i roz­glą­dają się dookoła w poszu­ki­wa­niu odmiany po wielu mie­sią­cach spę­dzo­nych w zamknię­ciu.

Ci ludzie nie mogą oczy­wi­ście zaj­rzeć do domów swo­ich sąsia­dów. Dys­kre­cja w Tan­gle­wood Esta­tes to cecha nie mniej ważna niż poboż­ność. Każda rezy­den­cja jest oto­czona wyso­kim murem, który zatrzy­muje spoj­rze­nia prze­chod­niów i zamyka w swoim wnę­trzu całe światy. W jed­nym z domów nasto­latka podej­muje dwu­dzie­stą czwartą próbę zro­bie­nia uda­nego sel­fie, pod­czas gdy jej matka na pię­trze otwiera sło­iczek żel­ków z kono­piami. W domu obok ojciec dwojga dzieci masuje dło­nią twarz, zanim włą­czy kamerę w kom­pu­te­rze, żeby wziąć udział w czwar­tym tego dnia spo­tka­niu na Zoo­mie. Kiedy nad tą spo­łecz­no­ścią roz­ciąga się noc, na Gothic Revi­val dwoje dzieci ciężko pra­cuje nad cho­re­ogra­fią tańca na Tik­Toka, od wielu godzin wybi­ja­jąc rytm tej samej pio­senki.

Jest też dom przy Tan­gle Drive 327, oka­zała rezy­den­cja z wyso­kimi oknami wycho­dzą­cymi na traw­nik i sąsia­du­jący cmen­tarz. Jest tam dziw­nie cicho, co nadaje temu miej­scu wygląd domku dla lalek, gdzie w ciem­nych sypial­niach łóżka są zasłane mod­nymi koł­drami, a w kuchni i łazien­kach błysz­czy arma­tura.

Przy zle­wie stoi zgar­biona postać. Przyj­rzyjmy się jej – teraz wycho­dzi przed dom i drży jak osika, przy­ci­śnięta ple­cami do muru poro­śnię­tego blusz­czem. Silny dreszcz co chwila wstrząsa jej ple­cami.

Ale naj­bar­dziej widoczny jest ruch jej dłoni, które wiją się i skrę­cają jak robak na haczyku.

Bez końca pociera jedną o drugą, jakby chciała zedrzeć z nich skórę, w któ­rej zagłę­bie­niach zastyga krew.ROZDZIAŁ PIERWSZY

Roz­dział pierw­szy

Wybra­łam strefę ciszy w pociągu Amtraka, żeby łatwiej zdu­sić w sobie chęć pła­czu, krzyku, skom­le­nia z wyczer­pa­nia lub wycia ze stra­chu przed obcymi ludźmi wokół mnie.

To nie­sa­mo­wite, jak łatwo przy­szło mi się przy­zwy­czaić do sie­dze­nia w domu. Teraz podróż w dość wylud­nio­nym pociągu jest dla mnie skom­pli­ko­wana i wyczer­pu­jąca, nie­mal jak poru­sza­nie się po obcym kraju. Virgo miau­czy na sie­dze­niu obok, więc otwie­ram suwak trans­por­tera, żeby podra­pać ją za uchem. Mike nie chciał, żebym ją zabrała – nawet pró­bo­wał mi ode­brać trans­por­ter, kiedy zmie­rza­łam ku drzwiom.

_Wycią­gnij rękę po mnie. Zawalcz o mnie. To mnie powi­nie­neś zatrzy­mać._

Oddech mi się rwie. Szloch roz­rywa gar­dło. Patrzę na kanapkę, którą kupi­łam na sta­cji, ale mój żołą­dek jest jak węzeł gor­dyj­ski od pła­czu, który wstrząsa mną od trzech dni. Nie wiem, czy zdo­łam jesz­cze kie­dyś poczuć głód.

Kiedy sie­dzia­łam w prze­past­nym brzu­chu sta­cji na Trzy­dzie­stej Ulicy, czu­łam atmos­ferę pełną stra­chu i pośpie­chu, napię­cie spo­wo­do­wane nie­uf­no­ścią było tak silne, że w powie­trzu nie­mal iskrzyło. Podróżni skry­wa­jący twa­rze za masecz­kami patrzyli na sie­bie podejrz­li­wie. Wyda­wało się, że minęły wieki, odkąd poru­sza­li­śmy się bez ogra­ni­czeń i śmiało wcią­ga­li­śmy powie­trze do płuc, ufnie wypeł­nia­jąc nim ciała niczym dzieci ssące mleko z piersi matki. Kiedy zaję­łam miej­sce w pociągu, poczu­łam ulgę, ale chwilę póź­niej usiadł za mną jakiś facet, który teraz je sałatkę i nasyca powie­trze wokół swoim gorą­cym odde­chem.

Czy na pewno dobrze to prze­my­śla­łam? Wła­śnie mija szes­na­ście godzin, odkąd wysu­pła­łam pięć­dzie­siąt dzie­więć dola­rów na bilet w jedną stronę z Fila­del­fii do Waszyng­tonu. Wiem, że to nie­zbyt impo­nu­jąca suma, ale mój rachu­nek ban­kowy nie pęka w szwach. Naszą prze­pro­wadzkę sfi­nan­so­wała firma Mike’a, a jego pre­mia moty­wa­cyjna w nowej pracy pomo­gła nam prze­trwać moje bez­ro­bo­cie. A w dodatku głu­pia kanapka kosz­to­wała kolejne dwa­na­ście dolców.

No jasne, te obli­cze­nia pozwo­liły mi się ode­rwać od teraź­niej­szo­ści. Mar­twie­nie się o finanse jest bar­dziej kom­for­towe niż sku­pia­nie się na praw­dzi­wym pro­ble­mie wiszą­cym nad moją głową.

Wyglą­dam przez okno, a w oddali widzę ładne domki i wieże kościo­łów góru­jące nad oko­licą. Sabrina będzie na spo­tka­niu, kiedy mój pociąg przy­je­dzie na Union Sta­tion, więc wyj­dzie po mnie Nathan. Gdy tylko sobie o tym przy­po­mnę, prze­szywa mnie dreszcz stra­chu. Już samo spo­tka­nie z Sabriną jest dla mnie wystar­cza­jąco stre­su­jące, a teraz mój wariacki pobyt, który potrwa nie wia­domo ile, roz­pocz­nie się od spo­tka­nia z nie­zna­jo­mym.

Tele­fon wibruje mi w kie­szeni. Mike. W mojej gło­wie poja­wia się iskra nadziei. Może zmie­nił zda­nie?

– Halo? – mówię szep­tem.

W stre­fie ciszy nie można roz­ma­wiać przez tele­fon. Widzę, jak kobieta sie­dząca kilka rzę­dów dalej odwraca się i patrzy na mnie kar­cąco.

– Cześć, Kelly – Mike prze­łyka ślinę, a każda czą­steczka mojego ciała zamiera. – Och. Nie mogę zna­leźć kap­su­łek do pra­nia.

Czuję, że zapa­dam się w sobie.

– Co?

– Pró­buję uprać pościel i…

– Pod zle­wem w kuchni. Z innymi pro­duk­tami do czysz­cze­nia.

Obraz, który poja­wia mi się przed oczami, napeł­nia mnie smut­kiem: Mike stoi w kory­ta­rzu bez­radny i patrzy na pralkę, już teraz chce uprać naszą pościel, pozbyć się z niej mojego zapa­chu. Sły­szę, jak otwiera drzwi.

– Zna­la­złem. Prze­pra­szam, że ci prze­szka­dzam.

Ciszę w słu­chawce zastę­puje biały szum. Oczy mi wil­got­nieją.

Co się z nami stało? Mam ochotę krzy­czeć. Mie­li­śmy teraz pla­no­wać dal­sze wspólne życie.

– Czy masz miłą podróż? – pyta.

Szybko wycie­ram łzy.

– Tak. Jak będziesz chciał mnie o coś spy­tać, to napisz ese­mesa. Dobrze? Nie powin­nam roz­ma­wiać przez tele­fon w pociągu.

– Dobrze. Prze­pra­szam.

– W porządku – waham się. – Ja też prze­pra­szam.

– Słu­chaj, nie wra­cajmy… – prze­rywa i odchrzą­kuje. – Wiem, że dałem ciała. Myśla­łem, że jakoś to prze­trwamy, ale teraz to poczu­cie pew­no­ści już się ulot­niło. – Napisz, kiedy już tam dotrzesz. Cześć, Kelly.

Koń­czy połą­cze­nie, a ja czuję, jak ogar­nia mnie roz­pacz.

Nie tak sobie wyobra­ża­łam trzy­dzie­sty czwarty rok swo­jego życia. Miał być naj­lep­szym ze wszyst­kich dotych­czas, rokiem, w któ­rym moje życie naprawdę się roz­pocz­nie. Zaczy­na­łam wszystko na nowo w Fila­del­fii z odno­szą­cym suk­cesy narze­czo­nym. Mie­li­śmy zapla­no­wać ślub – urze­czy­wist­nie­nie marzeń z mojego pro­filu na Pin­te­re­ście, który w tajem­nicy uzu­peł­nia­łam na długo, zanim pozna­łam Mike’a – zapro­jek­to­wać i roze­słać zapro­sze­nia, a potem bawić się w rusty­kal­nym domu wesel­nym w Illi­nois, nie­da­leko moich rodzi­ców, obec­nie zamknię­tym z powodu pan­de­mii.

Inni jed­nak mają gorzej. Nie zosta­łam wysłana do szpi­tala covi­do­wego i pod­łą­czona do apa­ra­tury kon­tro­lu­ją­cej mój oddech. Mojego ciała nikt nie wrzu­cił do chłodni na tyle jakiejś cię­ża­rówki.

Mimo to jest okrop­nie. Zupeł­nie bez­na­dziej­nie.

To moja wina – Bóg wie, że wystar­cza­jąco mocno biczuję się men­tal­nie z tego powodu – ale firma kate­rin­gowa rów­nież nie jest święta. Pozo­stali dostawcy oka­zali dużo zro­zu­mie­nia: „Rozu­miemy, nikt teraz nie orga­ni­zuje zgro­ma­dzeń”, ale przed­sta­wi­ciele lokal­nej firmy kupu­ją­cej pro­dukty bez­po­śred­nio od rol­ni­ków cią­gle do mnie wydzwa­niali. Żądali usta­le­nia kolej­nej daty, jeżeli nie chcemy stra­cić zaliczki. Tę część wesela finan­so­wał mój przy­szły teść, ale Mike nie chciał do niego zadzwo­nić. Moim zda­niem było tak dla­tego, że był przy­tło­czony całą sytu­acją. Cza­sem myśla­łam jed­nak, że zacho­wuje się tak ze zwy­kłego leni­stwa.

Kłó­ci­li­śmy się o to. Kłó­ci­li­śmy się o wiele rze­czy. Ale potem, trzy dni temu, on roz­łu­pał moje życie na dwie czę­ści, zła­mał je jak zapałkę.

Łapię się na roz­ry­wa­niu paznok­ciem rany we wnę­trzu dłoni. Ten strup przy­po­mina mi o wsty­dzie, o okrop­no­ściach, które się ze mnie wylały w ubie­głym tygo­dniu.

Chwy­tam tele­fon i powtór­nie czy­tam ese­mesa, który wczo­raj nie­spo­dzie­wa­nie odmie­nił moje życie. Wciąż nie mogę uwie­rzyć, że to prawda, że to nie była halu­cy­na­cja.

_Powin­naś zatrzy­mać się u nas._

Z walą­cym ser­cem ode­sła­łam śmie­jącą się emotkę, ale Sabrina odpo­wie­działa: _Mówię poważ­nie! Mamy wolny pokój gościnny. Bóg mi świad­kiem, że potrze­bu­jemy towa­rzy­stwa._

Wtedy ręce zaczęły mi się trząść. Byłam sama w naszej sypialni w Fila­del­fii. Okna wycho­dzące na ulicę zabez­pie­czono kra­tami, przez co mia­łam poczu­cie, że sie­dzę w wię­zien­nej celi.

_Jeste­ście tacy mili. Ale nie chcę się narzu­cać_ – odpo­wie­dzia­łam.

Od razu zaczęła odpi­sy­wać: _Nie będziesz się narzu­cać. Szcze­rze, Nathan jest eks­tra­wer­ty­kiem, dałby się ZABIĆ za towa­rzy­stwo kogoś innego niż ja. (A ja, jako intro­wer­tyczka, dała­bym się zabić za zna­le­zie­nie kogoś innego, kto dotrzy­małby mu towa­rzy­stwa). Nie naci­skam, ale oferta jest poważna! Na tydzień lub dwa? Może oboje na tym sko­rzy­sta­cie._

_Oboje_. Nauczyła mnie tego matka, przy­kład mał­żeń­skiego szczę­ścia trwa­ją­cego ponad czter­dzie­ści lat. „Ty i twój part­ner to dru­żyna. Wszyst­kie decy­zje podej­mu­je­cie razem”. Kiedy zasu­ge­ro­wa­łam takie podej­ście Mike’owi, był naprawdę zado­wo­lony.

Ale ja rów­nież pra­gnę­łam, żeby o mnie zawal­czył, bła­gał, żebym nie odcho­dziła.

Płacz w maseczce na twa­rzy jest obrzy­dliwy. Nawet rów­no­mierne stu­ko­ta­nie pociągu na torach nie daje rady zama­sko­wać rwą­cego się odde­chu. Tka­nina napina się na ustach z każ­dym sil­niej­szym wde­chem, a łzy i smarki roz­ma­czają jej wewnętrzną stronę. Inni ludzie się odwra­cają i obrzu­cają mnie kar­cą­cym wzro­kiem. W gło­wie sły­szę głos matki: „Ogar­nij się, Kelly! Weź się w garść!”.

Wysy­łam do Sabriny wia­do­mość: _Mijam Bal­ti­more!_ Powin­nam napi­sać też do Nathana, ale wciąż czuję się onie­śmie­lona.

Trudno mi uwie­rzyć, że trzy tygo­dnie temu nie mia­łam nawet numeru tele­fonu do Sabriny. Obser­wo­wa­ły­śmy swoje pro­file na Insta­gra­mie od wielu lat, ale z jakie­goś powodu jej zdję­cia rzadko mi się wyświe­tlały. A potem znu­dziła mnie pan­de­miczna rze­czy­wi­stość, która zda­wała się nie mieć końca, i zaczę­łam prze­glą­dać zdję­cia szczę­śli­wych ludzi w bło­giej nie­wie­dzy, że moje życie za chwilę roz­pad­nie się na kawałki. Algo­rytm przy­pad­kowo wrzu­cił zdję­cie Sabriny Lamont.

_Ona jest dosko­nała_. Zna­łam ją w liceum jako Sabrinę Bla­zer, dal­szą kole­żankę ze zna­jo­mej grupy ner­dów, ale ni­gdy nie spo­ty­ka­ły­śmy się tylko we dwie. Zapa­mię­ta­łam ją jako zastra­szoną i cichą i przez lata nie wspo­mi­na­łam. _O matko_ – pomy­śla­łam – _popatrz na nią teraz_.

Gęsta burza pofa­lo­wa­nych brą­zo­wych wło­sów spły­wała jej na ramiona. Miała twarz Franka Lloyda Wri­ghta, z wysta­ją­cymi kośćmi policz­ko­wymi i kwa­dra­tową szczęką, z wyrów­na­nymi brwiami i zie­lo­nymi tęczów­kami. Patrzy­łam na sel­fie wyko­nane na ele­ganc­kim fotelu na tara­sie, a w tle była lazu­rowa woda basenu, iskrząca się w świe­tle sło­necz­nym.

Tam­tej nocy pozwo­li­łam, żeby świat stał się mrocz­niej­szy, kiedy zaczę­łam obser­wo­wać jej aktyw­ność w sieci. Poczu­łam ten nie­chlujny brak dys­cy­pliny, który każe ci dokoń­czyć pół­li­trowy kubek lodów lub zedrzeć strup i ujaw­nić poczer­wie­niałą, słabo zabliź­nioną ranę. Zna­la­złam jej stare blogi oraz nowe arty­kuły i zato­pi­łam się w lek­tu­rze. Zna­la­złam zdję­cia z róż­nych uro­czy­ści oraz kil­ka­na­ście zdjęć na czer­wo­nym dywa­nie.

Każdy ma jakie­goś przy­ja­ciela na Insta­gra­mie, na któ­rego punk­cie ma obse­sję, co nie? Nie mogłam się nasy­cić jej suk­ce­sem: dom godzinę drogi od sto­licy, wędrówki po Górach Błę­kit­nych, #Throw­back­Thurs­days z efek­tow­nymi zdję­ciami z wyda­rzeń, pod­czas któ­rych poka­zy­wała się z mężem, Natha­nem, wyso­kim gościem o sze­ro­kiej kla­cie. Raczej był uro­czy niż przy­stojny – z jasno­rudą brodą i orlim nosem. Para ludzi, któ­rzy odnie­śli suk­ces. On pia­sto­wał ważne sta­no­wi­sko w rzą­dzie, ale ona by­naj­mniej nie była tylko jego ozdobą. _Jest cho­lerną autorką best­sel­le­rów „New York Timesa”_ – myśla­łam. – _Chry­ste, któ­rych? Jakich? Jak to się stało?_

Od razu zamó­wi­łam całą serię jej roman­sów, które zdo­były nagrody. Przed­sta­wiały gorący romans mię­dzy Arianną Rune, nie­ustra­szoną dzien­ni­karką biz­ne­sową, i Per­rym Cre­igh­to­nem, jej tajem­ni­czym i wpły­wo­wym (i niby przy­pad­kiem sek­sow­nym) infor­ma­to­rem. Kilka godzin póź­niej skoń­czy­łam pierw­szą książkę – _The Insi­der_ – i z pło­ną­cymi policz­kami się­gnę­łam po drugą. Tam­tego wie­czoru nie­mal rzu­ci­łam się na Mike’a.

Odsu­nął się ode mnie i powie­dział, że jest zmę­czony.

Chwilę po zakoń­cze­niu ostat­niej czę­ści wysła­łam do Sabriny wia­do­mość, że uwiel­biam jej książki. Odpo­wie­działa bar­dzo miło i zapy­tała, kim jest ten „uro­czy narze­czony” na moich zdję­ciach zarę­czy­no­wych. W ten spo­sób zaczę­ły­śmy do sie­bie pisać przez cały dzień i to było takie dow­cipne i różne od roz­mów na What­sAp­pie z moimi przy­ja­ciółmi z Chi­cago, któ­rzy tylko narze­kali na poczu­cie uwię­zie­nia w domach z kle­ją­cymi się do nich dziećmi.

Sabrina opo­wie­działa mi o pró­bach zro­bie­nia zakwasu ze star­tera o nazwie Otis („To takie ste­reo­ty­powe, prawda?”), ja opi­sy­wa­łam wszyst­kie dziwne wyda­rze­nia w Fila­del­fii, jakie widzia­łam w cza­sie spa­ce­rów (parady rowe­rów, ludzi tań­czą­cych na ulicy w pia­nie się­ga­ją­cej im do pasa). Roz­śmie­sza­ły­śmy się nawza­jem. Ona rów­nież przy­znała, że z tru­dem czyta wia­do­mo­ści od swo­ich przy­ja­ciół mają­cych dzieci. Ich pro­blemy wyda­wały się jej (nie, raczej nam) bar­dzo odle­głe: cią­gły har­mi­der i nie­moż­ność poby­cia sam na sam ze swo­imi myślami kon­tra nasze samot­ność, brak potrzeby cią­głego pla­no­wa­nia i dłu­gie chwile ciszy, kiedy wewnętrzne mono­logi zdają się krzy­czeć.

Pozwa­la­łam jej być moją odskocz­nią. Może dla­tego zwra­ca­łam mniej­szą uwagę na nastroje Mike’a. Kiedy teraz o tym myślę, żołą­dek mi się skręca. Ego­izm jest tak bar­dzo nie w moim stylu.

Kilka dni temu, gdy Mike nie chciał zmie­nić ter­minu naszego ślubu, napi­sa­łam do niej w ciągu godziny: _OMG. Mike mi wła­śnie powie­dział, że powin­ni­śmy zwol­nić._ Ta wia­do­mość zda­rzyła mi się jak kich­nię­cie. Pew­nie dla­tego, że w moim odczu­ciu Sabrina nie była realną osobą. Ostatni raz widzia­łam ją jakieś pięt­na­ście lat temu.

Tak naprawdę ona jest jedyną osobą, któ­rej o tym powie­dzia­łam, a Mike rów­nież nie zamie­rza nikogo infor­mo­wać. Był nie­za­do­wo­lony, że zwie­rzam się Sabri­nie. Moja naj­lep­sza przy­ja­ciółka Amy, moja mama, wszy­scy kocha­jący Mike’a pra­wie tak mocno jak ja nie wie­dzą, że nasz zwią­zek się roz­pada. Że przez ostat­nie trzy noce spa­li­śmy daleko od sie­bie, po prze­ciw­nych stro­nach łóżka. Że nasza wspólna przy­szłość się roz­pa­dła, zga­sła jak zdmuch­nięta świeczka.

To, że Mike chce zacho­wać nasze rela­cje w tajem­nicy, napawa mnie nadzieją. Ludzie mogliby myl­nie inter­pre­to­wać tę infor­ma­cję. Mogliby pomy­śleć, że się roz­sta­li­śmy, co się prze­cież nie wyda­rzyło. Co się nie wyda­rzy.

„Może dobrze byłoby dać sobie tro­chę prze­strzeni – powie­dział wczo­raj. – Muszę prze­my­śleć to wszystko na spo­koj­nie”.

Za oknem sły­chać gło­śny gwizd loko­mo­tywy. Virgo poru­sza się w trans­por­te­rze i patrzy na mnie przez sia­teczkę.

Znowu zer­kam na tele­fon. Na ekra­nie blo­kady mam nasze zdję­cie z wesela Amy: Mike ubrany w smo­king, z krę­co­nymi blond wło­sami zacze­sa­nymi do tyłu, a ja w dłu­giej sukni, z roz­pusz­czo­nymi wło­sami spły­wa­ją­cymi na ramiona. Moja głowa per­fek­cyj­nie mie­ści się pod jego brodą. Tak bar­dzo go kocham, że to aż boli. Dopiero teraz uświa­da­miam sobie, że mogę to wszystko stra­cić.

„Tro­chę prze­strzeni”. Odle­głość, która ura­tuje nasz zwią­zek, ocali to, co naj­bar­dziej cenimy.

Mogę to dla niego zro­bić.

Dla niego mogła­bym zro­bić wszystko.ROZDZIAŁ DRUGI

Roz­dział drugi

Dojeż­dżam do Waszyng­tonu tuż przed połu­dniem, w poło­wie czerwca słońce wisi wysoko i bez­li­to­śnie roz­grzewa mia­sto. Gdy wycho­dzę z wagonu, pra­wie wypusz­czam z rąk Virgo. Moje serce wali jak osza­lałe – może to od siło­wa­nia się z walizką, a może od nagłych złych prze­czuć, kto wie? Wpa­dam do pocze­kalni i wysy­łam wia­do­mość na numer otrzy­many od Sabriny.

– Kelly?

Odwra­cam się gwał­tow­nie i po raz pierw­szy widzę go na wła­sne oczy. Jest chudy i wysoki, ma ponad metr dzie­więć­dzie­siąt, brą­zowe włosy z mie­dzia­nym poły­skiem i modne oku­lary. Ma na sobie schludny ble­zer, lek­kie beżowe spodnie i skó­rzane spor­towe buty. A we mnie wzbiera nowa fala onie­śmie­le­nia.

Wyciąga ku mnie dłoń, na którą tylko patrzę w mil­cze­niu. Wtedy on zmie­nia tak­tykę i wyciąga w moim kie­runku łokieć.

– Jesz­cze nie dopra­co­wa­łam powi­tań w tych cza­sach – sta­wiam Virgo na ziemi, żeby móc stuk­nąć swoim łok­ciem jego.

Kiep­sko tra­fiam i czuję się jesz­cze gorzej. To tak jak nie tra­fić pod­czas przy­bi­ja­nia piątki. On jed­nak zaczyna się śmiać i roz­po­ściera ramiona.

– Może się obej­miemy? Myślę, że tak będzie lepiej.

Cofam się o pół kroku.

– Czy to dozwo­lone?

Wzru­sza ramio­nami.

– Będziemy się izo­lo­wać razem z tobą. Witaj w naszej kap­sule.

Dzi­waczne uczu­cie. Obej­mo­wa­nie się z obcym czło­wie­kiem zwięk­sza kom­fort.

Nathan pod­nosi Virgo, ale mówię mu, żeby zacze­kał jesz­cze chwilę. Kiedy wra­cam z toa­lety kilka minut póź­niej, głasz­cze kotkę w jej trans­por­te­rze. Przy­glą­dam im się. On naprawdę wygląda jak na zdję­ciach, ale nie wszystko oka­zuje się zgodne z moimi wyobra­że­niami. Myśla­łam, że będzie się poru­szał płyn­nie i miękko, tym­cza­sem jego ruchy są ner­wowe i szyb­kie.

– Bar­dzo się cie­szę, że w domu będzie kot – mówi, pro­stu­jąc się.

– Wycho­wy­wa­łeś się ze zwie­rzę­tami?

– Tak. Dwoma kotami i psem – chwyta rączkę mojej walizki i zaczyna iść. – Wpro­wa­dzają do domu dobrą atmos­ferę.

– To prawda. Myślę, że Virgo knuje, jak zawład­nąć świa­tem.

– Rina ni­gdy wcze­śniej nie miesz­kała z kotem – po raz pierw­szy sły­szę zdrob­nie­nie, któ­rym nazywa Sabrinę. Dziwne uczu­cie. Jak­bym została dopusz­czona do intym­nego kręgu. Nathan chi­cho­cze. – Myśli, że nie jest kociarą, ale to dla­tego, że ma kocią oso­bo­wość.

Także się śmieję, ale nie wiem, jak rozu­mieć jego słowa. Chcia­ła­bym zapy­tać, ale oba­wiam się, że nakła­nia­nie go do ana­lizy cha­rak­teru jego żony mógłby uznać za prze­kro­cze­nie jakiejś gra­nicy.

Jedziemy rucho­mymi scho­dami.

– Czy wycho­wy­wa­łeś się w tej oko­licy? – pytam. – Z tymi zwie­rzę­tami?

– W Char­lot­te­sville. Miłe miej­sce, ale nie mogłem się docze­kać wyjazdu do Waszyng­tonu.

Mijamy kolejkę auto­bu­sów, które wyplu­wają spa­liny.

– Iro­nia losu. Ni­gdy nie myśla­łem, że w końcu wylą­duję na przed­mie­ściach.

– Masz cudowny dom – czer­wie­nię się. – To zna­czy… z tego, co widzia­łam na zdję­ciach na Insta­gra­mie Sabriny.

Zre­lak­so­wany śmiech.

– No cóż, za pięć­dzie­siąt minut sama go obej­rzysz.

Ubie­głej nocy wygu­glo­wa­łam ich adres i wysłu­cha­łam opisu nie­ru­cho­mo­ści, który kie­dyś przy­go­to­wał agent. Cena domu wbiła mnie w zie­mię. Agent roz­wo­dził się nad „oka­załą rezy­den­cją w stylu neo­ge­or­giań­skim na naj­bar­dziej eks­klu­zyw­nym osie­dlu zamknię­tym w Górach Błę­kit­nych. Do tego na wzgó­rzu, z któ­rego roz­ciąga się widok na kil­ku­set­letni las i bujną roślin­ność łąk”. Opis uzna­łam za szczy­towe osią­gnię­cie tek­ściar­stwa rekla­mo­wego. Z tego, co udało mi się zoba­czyć, poprzedni wła­ści­ciel pre­fe­ro­wał kwie­ci­ste tapety i fal­banki przy łóż­kach.

Nathan pod­cho­dzi do błysz­czą­cego SUV-a, a po chwili wrzu­camy moje manele do samo­chodu. Wnę­trze jest bar­dzo szy­kowne – kre­mowe gład­kie sie­dze­nia i kok­pit pokryty błysz­czą­cym drew­nem. Męż­czy­zna kła­dzie maseczkę na kon­soli obok swo­jego sie­dze­nia, a potem zamiera jak astro­nauta testu­jący jakość powie­trza.

– Czy też mogę zdjąć swoją? – czuję się jak dziecko, które nie jest w sta­nie samo pod­jąć żad­nej decy­zji.

– Pew­nie – wyjeż­dża z miej­sca par­kin­go­wego. – Zary­zy­kujmy. W prze­ciw­nym razie spę­dzisz cały pobyt na kwa­ran­tan­nie.

Włą­cza kie­run­kow­skaz.

– Od tygo­dni nie mie­li­śmy z nikim kon­taktu.

Cze­kam, aż spu­en­tuje swoją wypo­wiedź pyta­niem „Czy to cię uspo­kaja?”, ale na próżno, w końcu więc zry­wam maseczkę. I oto jeste­śmy – dwoje obcych, któ­rzy stali się miesz­kań­cami jed­nej kap­suły, dzie­lą­cych się tym samym powie­trzem.

– Kiedy prze­pro­wa­dzi­li­ście się do Deer­brook? – pocią­gam za pas zbyt mocno, co go na chwilę blo­kuje.

– Trzy lata temu. Wcze­śniej miesz­ka­li­śmy w Mount Ple­asant – Nathan pro­wa­dzi swo­bod­nie, jedną ręką. – Rów­nież w sąsiedz­twie mia­sta.

Wjeż­dżamy do cen­trum Waszyng­tonu, a ja widzę zwa­li­ste domy zbu­do­wane jakby z kloc­ków Lego, wci­śnięte mię­dzy stare kościoły oraz bogato zdo­bione budynki agen­cji rzą­do­wych. Znam Chi­cago, znam inne miej­skie oazy, ale tutaj jest ina­czej. Czuję się jak na pla­nie filmu o biu­ro­kra­tach z połowy ubie­głego wieku.

– Bra­kuje ci tego?

– Miesz­ka­nia tutaj? Nie – wzru­sza ramio­nami. – Potrze­bo­wa­li­śmy wię­cej prze­strzeni. A w dodatku to nie­zbyt daleko.

Ulice są wylud­nione. Przy chod­ni­kach leżą porzu­cone hulaj­nogi, jakby jakiś sta­tek kosmiczny w jed­nej chwili porwał wszyst­kich ludzi, któ­rzy na nich jeź­dzili.

– Czy teraz pra­cu­jesz tylko zdal­nie? – pytam.

– Pew­nie.

Nie jestem pewna, czy nie jestem zbyt wścib­ska, ale i tak rzu­cam pyta­nie:

– Pra­cu­jesz w Depar­ta­men­cie Obrony?

– Tak. Dużo papie­ro­lo­gii. Nuda.

Zmie­nia pas i przez kilka minut jedziemy w ciszy. Tak bar­dzo tęsk­nię za krze­pią­cym towa­rzy­stwem Mike’a, aż chce mi się wyć. Brzę­czy mój tele­fon. Powia­do­mie­nie z Zil­low, że oferta domu w Fila­del­fii, którą obser­wo­wa­łam, jest już nie­ak­tu­alna. To był prze­stronny dom w stylu kolo­nial­nym, oto­czony drew­nia­nym pło­tem i żywopło­tem z tyłu, ide­alny dla nas. Kiedy wci­skam „Ska­suj”, czuję, jakby następne marze­nie roz­pły­wało się w powie­trzu.

Wjeż­dżamy do tunelu, świa­tełka bły­skają nad nami i wokół nas. Gdy znowu jeste­śmy w słońcu, Nathan poka­zuje mijane miej­sca: rzekę Poto­mak, pomnik Waszyng­tona, mau­zo­leum Lin­colna. Moje serce przy­spie­sza w miarę jak odda­lamy się od mia­sta. Od Amtraka i mojego życia tam, w domu.

Ale czy to w dal­szym ciągu mój dom? Nie jestem pewna, czy gdzie­kol­wiek mam dom.

– Gdzie się wycho­wa­łaś? – sły­szę nagle, jakby Nathan wcze­śniej namy­ślał się nad tym pyta­niem.

Marsz­czę brwi.

– W Liber­ty­ville. Tam pozna­łam Sabrinę.

– O, naprawdę?! Nie mówiła mi o tym.

Uśmie­cha się sze­roko i ja odwza­jem­niam się tym samym, ale wewnątrz czuję kieł­ku­jące podej­rze­nie. Czy naprawdę jestem dla niego taka… ano­ni­mowa?

– Potem miesz­ka­łam w Chi­cago, do lutego. Wtedy prze­pro­wa­dzi­li­śmy się do Fila­del­fii.

– Dla­czego?

– Mój narze­czony dostał wyma­rzoną pracę – recy­tuję, a potem milknę.

Powta­rzam tę for­mułkę od mie­sięcy, ale nie wiem, jak obec­nie mówić o Mike’u. I dla­czego wciąż utrzy­muję pozory, że zmie­nił pracę dobro­wol­nie, pod­czas gdy to jego pra­co­dawca w Chi­cago go zwol­nił?

– Chi­cago to świetne mia­sto – stwier­dza Nathan – ale nie zimą.

Kiwam głową i mru­gam, żeby łzy nie popły­nęły mi na policzki. Mike i ja mie­li­śmy w Chi­cago bar­dzo dobre życie. Mie­li­śmy hobby (hobby!), przy­ja­ciół (przy­ja­ciół!) i ogromne przed­wo­jenne miesz­ka­nie z ozdob­nymi listwami przy sufi­cie pokry­tym wzo­rzy­stymi cyno­wymi pły­tami.

Tuż przed Bożym Naro­dze­niem Mike został zwol­niony w ramach jed­nego z tych okrut­nych cięć, które zarzą­dza zastępca pre­zesa po przej­rze­niu budżetu rocz­nego. Na jego prośbę ukry­wa­łam to przed mamą i pomo­głam mu roz­sy­łać CV. Pod koniec stycz­nia dostał ofertę od firmy kon­sul­tin­go­wej z Fila­del­fii. Byłam tym zachwy­cona, zabie­ra­łam go na naj­lep­sze drinki (drinki!) w wytwor­nym barze (barze!) i rado­śnie poże­gna­li­śmy Chi­cago. Do dia­bła, nawet rzu­ci­łam intratną pracę w mar­ke­tingu jed­nej z marek kosme­ty­ków natu­ral­nych, bo sze­fo­stwo naje­żyło się na pro­po­zy­cję pracy zdal­nej. A iro­nia tej sytu­acji polega na tym, że działo się to zale­d­wie parę tygo­dni przed pan­de­mią.

Zro­bi­łam to, ponie­waż byłam połową nas. MY prze­no­si­li­śmy się do Fila­del­fii. MY wybra­li­śmy apar­ta­ment na pierw­szym pię­trze przy Chest­nut. MY wyru­szy­li­śmy cię­ża­rówką prze­pro­wadz­kową – w walen­tynki, tak, tak – i zno­si­li­śmy kwi­lące miau­cze­nie Virgo przez pra­wie trzy­na­ście godzin. MY mie­li­śmy mieć całe życie przed sobą, mia­łam pójść do ślubu w bia­łej sukni, a potem uro­dzić wesołe tłu­ściut­kie nie­mowlę.

A potem…

Poczu­cie wstydu prze­lewa się przez moje ciało, kiedy myślę o tym raz jesz­cze. Moje wiel­kie, obrzy­dliwe potknię­cie w ubie­głym tygo­dniu. Chwi­lowa utrata zdro­wego roz­sądku. Czarna dziura pożą­da­nia, mroczna i nie­ogar­niona, która wybu­chła w moim wnę­trzu i prze­jęła kon­trolę nad cia­łem, wymia­ta­jąc wszystko, co dobre. Gdy­bym tylko mogła to cof­nąć!

Auto­strada wije się sze­ro­kimi łukami pośród jało­wych kra­jo­bra­zów. Mijamy widoczne w oddali wypło­wiałe drzewa i pro­sto­kątne biu­rowce. W radiu wła­śnie roz­po­czyna się pio­senka Tal­king Heads. Po chwili waha­nia się­gam po pokrę­tło i robię gło­śniej.

Twarz Nathana się roz­ja­śnia, gdy pod­śpie­wuje razem z woka­li­stą pierw­sze słowa pio­senki _Once in a Life­time_. To ten kawa­łek o szo­pie na dubel­tówki.

– Śpie­waj ze mną, jeśli ją znasz.

Śmieję się, a gdy do niego dołą­czam, coś się zmie­nia. Teraz naprawdę czuję, że odna­la­złam sie­bie w nowej czę­ści świata.

Nathan robi zama­szy­ste gesty – wspa­niale odnaj­duje się za kie­row­nicą dużego samo­chodu. Oboje kiwamy gło­wami w rytm muzyki. Ja się odprę­żam, bo mój towa­rzysz jest eks­tra­wer­ty­kiem podob­nie jak ja. Sabrina tak mówiła. Cho­ciaż nie wiem, dokąd jedziemy, i nie znam oko­licy, w któ­rej będę miesz­kać – nie wiem też, gdzie Virgo będzie chciała spać albo dokąd będę mogła pójść, żeby się wykrzy­czeć lub popła­kać, kiedy będę miała okres – wkrótce się tego wszyst­kiego dowiem.

– Łuu – krzy­czę, kiedy koń­czy się pio­senka, po któ­rej nastę­pują reklamy.

Teraz czuję zupeł­nie inną ener­gię. Jedziemy wiej­skimi ulicz­kami jak sta­rzy przy­ja­ciele w jakimś fil­mie drogi.

– Więc, Natha­nie – szar­pię się z pasem, który obciera mi szyję – nie masz nic prze­ciwko temu, że nie wiem, jak długo będę u was miesz­kać? Powi­nien to być tydzień albo dwa.

– Oczy­wi­ście, musisz sobie zosta­wić moż­li­wość szyb­szego wyjazdu. Może nie będziesz się u nas dobrze czuła.

Prze­ko­ma­rzamy się. Podoba mi się to.

– A może to ja będę dla was kulą u nogi. Wszy­scy potrze­bu­jemy moż­li­wo­ści uwol­nie­nia się od sie­bie.

– Nie. Gdy raz u nas zamiesz­kasz, będziesz musiała zostać na zawsze.

– Czy na waszym domu ciąży jakaś klą­twa? – uśmie­cham się.

– Zde­cy­do­wa­nie. Złe duchy, cza­row­nice z cukier­kami, mamy to wszystko.

– Wieża z oknem wyy­y­star­cza­jąco sze­ro­kim, żeby księż­niczka mogła przez nie spu­ścić włosy – mówię, kiwa­jąc głową.

Nathan się śmieje, a samo­chód wspina się ser­pen­tyną drogi na wyso­kie wzgó­rze. Po pra­wej roz­ciąga się win­nica, dłu­gie linie wino­ro­śli wijące się przez kra­jo­braz.

Po chwili widzę bramę. Po obu stro­nach wrót z kutego żelaza cio­sane kamienne ogro­dze­nie. Słońce skrywa się za chmurą, a z gło­śni­ków leci nowa pio­senka, instru­men­talne intro.

W żela­zne pręty wple­ciono napis: „TAN­GLE­WOOD ESTA­TES”. Nad gło­wami prze­la­tuje nam kos, a moja klatka pier­siowa znowu się zapada.

_Mike._ Odda­ła­bym wiele, żeby się­gnąć teraz po jego dłoń, ści­snąć ją i poczuć otu­chę, kiedy odwza­jem­niłby mój uścisk.

Natan przy­ci­ska kla­wisz na pilo­cie przy­cze­pio­nym do kok­pitu i brama zaczyna sunąć w naszą stronę, powoli jak władca, który wie, że świat nie ma wyboru i musi na niego cze­kać.

– Witaj w domu – sły­szę, kiedy wjeż­dżamy do środka.ROZDZIAŁ TRZECI

Roz­dział trzeci

Skrzy­dła bramy gładko się za nami zamy­kają. Myślę o kra­tach w oknie naszej sypialni w Fila­del­fii. Kilka tygo­dni temu obu­dził mnie dźwięk stu­ka­nia w metal. Zdez­o­rien­to­wana, na wpół śpiąca w panice chwy­ci­łam Mike’a za ramię. Ale to była tylko para nasto­lat­ków wałę­sa­ją­cych się po wąskiej ulicy i bez­myśl­nie stu­ka­ją­cych w czarne żela­zne pręty.

– W razie gdy­byś chciała wyjść, będziesz musiała wkle­pać kod przy drzwiach wej­ścio­wych – mówi Nathan. – Cho­ciaż w oko­licy nie ma czego oglą­dać.

Prze­jeż­dżamy obok innych domów, jak sądzę. Cza­sami dom jest poło­żony tak daleko od ogro­dze­nia, że znika w lesie. Nad kamien­nymi ogro­dze­niami lub zza gęsto posa­dzo­nych krze­wów i drzew widać jedy­nie dachy.

Tlen w powie­trzu ma tu inny zapach. Jeste­śmy zamknięci wewnątrz osie­dla, jak­by­śmy byli za drzwiami star­tu­ją­cego samo­lotu, z któ­rego już nie można wysiąść.

Dło­nią poka­zuję do tyłu.

– Czy nie ma stąd innego wyj­ścia?

– Dla samo­cho­dów nie. Jeśli idziesz pie­chotą, jest jesz­cze furtka pro­wa­dząca na cmen­tarz sąsia­du­jący z osie­dlem.

Nie­na­wi­dzę prze­ra­ża­ją­cych miejsc, więc od razu czuję lęk.

– To obok jest cmen­tarz?

– Tak, Brin­smere – Nathan dostrzega gry­mas na mojej twa­rzy. – Nie martw się. On wcale nie jest straszny. Pocho­dzi z początku dzie­więt­na­stego wieku. Stwo­rzył go archi­tekt, który zwy­kle pro­jek­to­wał parki, więc jest bar­dzo ładny. Jeste­śmy na miej­scu.

Skręca w lasek, a przed nami poja­wia się następna brama. Na kamie­niu, po lewej, widać cyfry „327”, a wyso­kie pręty wygi­nają się ku szczy­towi bramy. Kiedy Nathan przy­ci­ska guzik innego pilota, skrzy­dła otwie­rają się ku nam, zapra­sza­jąc do środka.

– Naprawdę lubi­cie tutaj bramy – komen­tuję.

– Bez­pie­czeń­stwo było jedną z zalet tego osie­dla – uśmie­cha się, ale jego twarz jest nie­prze­nik­niona.

Sta­ram się przy­brać lekki ton.

– Pew­nie to dla­tego, że masz ważną, ści­śle tajną pracę w rzą­dzie?

Wzru­sza ramio­nami i odpo­wiada:

– Szcze­rze, to Rina pew­nie bar­dziej potrze­buje ochrony niż ja. Ma naprawdę zbzi­ko­wa­nych fanów.

Kiedy obse­syj­nie guglo­wa­łam infor­ma­cje o Sabri­nie, tra­fi­łam na arty­kuł na ten temat. Kie­dyś napi­sała długi post na Insta­gra­mie o tym, jak prze­ra­ża­jące bywa naru­sza­nie jej pry­wat­no­ści przez fanów. Jest odno­szącą suk­cesy kobietą piszącą o sek­sie…. Więc oczy­wi­ście nie­któ­rzy fani czują, że mogą swo­bod­nie jej coś pro­po­no­wać…

– Czy mie­li­ście jakieś nie­przy­jemne sytu­acje? Ze stal­ke­rem albo coś w tym rodzaju?

Widać już dom i cho­ciaż wcze­śniej oglą­da­łam go na zdję­ciach, moje serce zaczyna łomo­tać. Teraz jest bar­dziej impo­nu­jący, kolory i kształty są wyra­zist­sze. To per­fek­cyj­nie syme­tryczny budy­nek z czer­wo­nej cegły. Wszyst­kie okna mają czarne okien­nice. Dach jest wyko­nany z łupku, na obu krań­cach wystają kominy. Do drzwi pro­wa­dzą sze­ro­kie schody, a biały por­tyk z kolum­nami po obu stro­nach ocie­nia wej­ście.

Ten dom jest jak z filmu, zbyt nad­zwy­czajny, żeby zamia­tać tu okruszki lub oglą­dać w dre­sach kiep­ski pro­gram w tele­wi­zji.

– Jaki piękny – szep­czę, a Nathan mi dzię­kuje.

Dopiero po chwili zdaję sobie sprawę, że moje pyta­nie o roz­wście­czo­nych fanów pozo­stało bez odpo­wie­dzi.

Zapo­mniane albo osten­ta­cyj­nie prze­mil­czane.

– Kelly Doyle!

Sabrina, w prze­ci­wień­stwie do męża, zacho­wuje się dokład­nie tak, jak to sobie wyobra­zi­łam. Jest wspa­niała, swo­bodna, ma piękne oczy i opa­loną, świe­tli­stą skórę. Wło­żyła baweł­nianą sukienkę i ma bose stopy. Wypada z bocz­nych drzwi, nie dostrzega, jak Nathan się ku niej zwraca, i pospiesz­nie go mija, żeby się ze mną przy­wi­tać.

_Sabrina we wła­snej oso­bie._ Kobieta, którą stal­ko­wa­łam w mediach spo­łecz­no­ścio­wych, a z którą potem cza­to­wa­łam i wresz­cie ubó­stwia­łam ją od tygo­dni, teraz ser­decz­nie mnie przy­tula. Mam poczu­cie, że budzę się ze snu, w któ­rym śni­łam o cele­brytce, tylko po to, żeby odkryć… że ten sen się wła­śnie urze­czy­wist­nił.

– Jak minęła droga?

Sabrina odwraca się wolno do męża i całują się na przy­wi­ta­nie tak czule i długo, że aż muszę spu­ścić wzrok.

– W porządku – mówi Nathan, kiedy już się od sie­bie odsu­wają. – Był mały ruch.

Sabrina zaci­ska dłoń na jego karku, a potem zwraca się do mnie:

– Czy zdą­ży­li­ście się już zaprzy­jaź­nić?

– Jeste­śmy naj­lep­szymi przy­ja­ciółmi – odpo­wiada Nathan. – Masz prawo być zazdro­sna.

Sabrina sze­roko się uśmie­cha.

– Nathan zaprzy­jaź­nia się z każ­dym. Jest jak gol­den retrie­ver.

– A w tym domu ty jesteś jak Virgo – mówi Nathan, wycią­ga­jąc trans­por­ter z tyl­nego sie­dze­nia.

Dro­czą się. Sabrina i ja prze­ko­ma­rza­ły­śmy się w wia­do­mo­ściach. Z Natha­nem też się dro­czy­łam w cza­sie jazdy tutaj i zdzia­łało to cuda. Biorę głęb­szy oddech i uśmie­cham się sze­roko.

– Co? Chcesz powie­dzieć, że tylko ktoś nie­wy­ro­biony chciałby się ze mną zaprzy­jaź­nić?

– No świet­nie, teraz we dwoje będzie­cie mi dawać w kość.

Dow­cip mi się udał, więc czuję ulgę, ale nogi na­dal mam jak z waty.

Sabrina szyb­kim kro­kiem kie­ruje się ku bocz­nym drzwiom i otwiera je sze­roko. Wcho­dzą do środka, a ja zatrzy­muję się przez chwilę na pod­jeź­dzie. Powie­trze ma tu słodki zapach. Wcią­gam je głę­boko do płuc. Po trzech mie­sią­cach lock­downu czuję, że mi się udało – wyrwa­łam się na zewnątrz.

Chcia­ła­bym, żeby Mike’owi rów­nież udało się wydo­stać z zamknię­cia i być ze mną.

– Pozwól, że cię opro­wa­dzę – mówi Sabrina, gdy wpro­wa­dza mnie do środka.

Nawet wia­tro­łap jest tutaj ele­gancki. Wiszące pod sufi­tem modne lampy oświe­tlają tą nie­wielką prze­strzeń, po któ­rej obu stro­nach, na całej powierzchni ścian, stoją białe szafy.

Virgo miau­czy.

– Nie mogę się docze­kać, żeby zoba­czyć cały dom – odpo­wia­dam. – Ale naj­pierw powin­nam zna­leźć miej­sce dla Virgo

– Oczy­wi­ście. Chodź za mną.

Podą­żam za Sabriną do kuchni, a stam­tąd widzę resztę pomiesz­czeń.

– W skró­cie: to tutaj nor­mal­nie jadamy śnia­da­nia.

Idziemy szybko przez strefę śnia­da­niową z okrą­głym sto­łem i tapi­ce­ro­wa­nymi krze­słami.

– A tu jest pokój jadalny, nasz hołd oddany przy­ję­ciom, niech spo­czy­wają w pokoju.

Wyobra­żam sobie inte­lek­tu­alną i arty­styczną elitę Waszyng­tonu sie­dzącą po obu stro­nach tego ogrom­nego rusty­kal­nego stołu.

Sabrina wpada do następ­nego pokoju, bli­żej drzwi fron­to­wych, a Nathan i ja sta­ramy się za nią nadą­żać.

– To jest pokój muzyczny.

Ogromny for­te­pian domi­nuje w tej prze­strzeni, a wokół wisi pół tuzina gitar, jak gdyby ktoś przy­bił do ścian ogromne motyle.

– Grasz? – zwra­cam się do Sabriny.

– Nie, wszystko tutaj należy do mnie – odzywa się Nathan.

Wpa­damy do przed­po­koju ską­pa­nego w roz­pro­szo­nym świe­tle. Ten dom jest olbrzymi. W rogu jed­nego pię­tra można by zmie­ścić całe nasze fila­del­fij­skie miesz­ka­nie. Wciąż czuję ukłu­cie bólu na myśl o Mike’u, ale teraz nie jest ono takie dotkliwe. Ta rezy­den­cja wpływa na mnie kojąco, jakby ściany mojego serca roz­sze­rzały się i dopa­so­wy­wały do tych prze­strzeni.

Wta­czamy się na pię­tro po scho­dach zakoń­czo­nych sze­ro­kim pode­stem. Hol jest ozdo­biony malar­stwem abs­trak­cyj­nym, ogrom­nymi płót­nami, które wiszą pod mie­dzia­nymi kin­kie­tami.

Na końcu kory­ta­rza mie­ści się pokój gościnny. Zwiewne zasłony zdo­bią okna po obu stro­nach pomiesz­cze­nia – z jed­nego widać cmen­tarz, z dru­giego bramę wjaz­dową. Duży drew­niany panel zamon­to­wany na ścia­nie służy jako zagłó­wek łóżka zasła­nego białą piko­waną kapą. W kącie stoi fotel w kolo­rze musz­tar­do­wym.

Sabrina obej­muje Nathana w pasie i po chwili oboje wycho­dzą z pokoju. Na początku Mike i ja zacho­wy­wa­li­śmy się tak samo. Nasze palce były głodne dotyku skóry tej dru­giej osoby. Z cza­sem te pra­gnie­nia gasły nie­po­strze­że­nie, jak dzień z wolna prze­cho­dzący w noc. Oni jed­nak idą we dwoje przez hol, wysocy i zdrowi, jak nor­dyccy bogo­wie. Patrzę na nich przez otwarte drzwi zbyt długo, czu­jąc, jak moje serce ogar­nia smu­tek, choć jesz­cze przed chwilą było prze­peł­nione pod­nie­ce­niem. Tak czę­sto się dziś biłam z myślami, że teraz moje emo­cje są jak dzie­ciak na huś­tawce.

Kilka tygo­dni temu mama wysłała mi arty­kuł o tym, jak ludzie miesz­ka­jący samot­nie są nie­wi­docz­nymi ofia­rami pan­de­mii, jak bar­dzo bra­kuje im dotyku. Była w nim inte­re­su­jąca infor­ma­cja, że na ramio­nach i ple­cach są zakoń­cze­nia ner­wowe szcze­gól­nie czułe na deli­katny dotyk pełen uczu­cia. Dzien­ni­karz zauwa­żył, że jed­nym z powo­dów, dla któ­rych odczu­wamy przy­jem­ność pod­czas gła­ska­nia psa lub kota, jest to, że nasze neu­rony wyobra­żają sobie, jak czuje się zwie­rzę: „Kiedy pie­ścisz swo­jego zwie­rzaka, to jest tak, jakby on pie­ścił cie­bie”.

To dla­tego mama przy­słała mi ten arty­kuł. _Następny powód, żeby <3 Virgo! Jestem szczę­śliwa, że macie swoje puszy­ste dziecko i sie­bie nawza­jem_ – napi­sała. Tę opi­nię powta­rzała czę­sto: „Życie jest lep­sze we dwoje. Mam szczę­ście, że jestem z twoim ojcem. Razem można prze­trwać każdą burzę”. Do dia­bła, prze­cież ich pio­senka weselna to było _Just the Two of Us_.

Ale trzy dni temu sta­łam się jed­nym z tych samot­nych oca­la­łych – jed­no­oso­bowy świat utkwiony w dwu­oso­bo­wym gospo­dar­stwie. Sie­dem­dzie­siąt dwie godziny tor­tur w emo­cjo­nal­nej otchłani, kapią­cych łez i głę­bo­kiego nie­po­koju wypeł­nia­ją­cego wnę­trze. Moja mama byłaby prze­ra­żona, gdyby wie­działa, w jakim sta­nie jest mój zwią­zek z Mikiem. Przede wszyst­kim już teraz uważa, że za długo zwle­kamy z usta­le­niem daty ślubu. Otwie­ram trans­por­ter Virgo i się­gam, żeby ją pogła­skać, ale ona wyśli­zguje się zwin­nie i ska­cze na łóżko.

Idę do pude­łek z arty­ku­łami, które zamó­wi­łam wczo­raj dla Virgo, gdy pospiesz­nie przy­go­to­wy­wa­łam się do tej wizyty. Na biurku znaj­duję nożyczki i pod­cho­dzę do pudełka, żeby je roz­ciąć. Chwy­tam nie­ostroż­nie za ostrze i roz­ci­nam sobie palec, roz­sma­ro­wu­jąc kar­ma­zy­nową plamę wzdłuż pudełka.

– Cho­lera.

Sia­dam na łóżku, żeby się przyj­rzeć ska­le­cze­niu. Jest dłu­gie i płyt­kie. Krew zazna­czyła linię wzdłuż palca. Świeża rana do pary z roz­cię­ciem we wnę­trzu dłoni, już na wpół zago­jo­nym. Na wspo­mnie­nie o tym, jak pierw­szy raz zoba­czy­łam tę ranę w ubie­głym tygo­dniu, mój żołą­dek się zaci­ska. Stra­ci­łam kon­trolę i zna­la­złam się tak bar­dzo obok sie­bie, że nawet nie zauwa­ży­łam zakrwa­wio­nego rękawa.

Pod­no­szę rękę nad głowę, żeby zata­mo­wać krew (taka jestem!), a potem ją opusz­czam. Zamy­kam oczy, a w mojej gło­wie znów roz­grywa się scena z wczo­raj­szego wie­czoru.

– Mike, musisz mi wyba­czyć. Pro­szę cię. Wiesz, jak bar­dzo cię kocham.

– To… Nie o to cho­dzi.

– Więc o co? Powiedz mi, a ja to zmie­nię, przy­się­gam. Zro­bię wszystko, co będzie konieczne.

– To nie o to cho­dzi.

– Ale… ale ja jestem twoją Kell-Bell.

Nawet zdrob­nie­nia brzmią przy­gnę­bia­jąco w nie­któ­rych kon­tek­stach.

Potem przez kilka minut pła­ka­łam, pra­gnąc, aby on znowu wypo­wie­dział to prze­zwi­sko, żeby mnie nazwał swoją. Zamiast tego objął mnie, pocią­ga­jąc nosem, jakby sam pła­kał. A ja zano­si­łam się pła­czem w ocze­ki­wa­niu, aż on się ode­zwie, zwróci się do mnie i poprosi, abym została.

Wycie­ram łzy z policz­ków. Może moja nie­obec­ność sprawi, że jego serce sta­nie się bar­dziej czułe. Może sie­dząc samot­nie w naszym miesz­ka­niu, jak w psiej budzie, zda sobie sprawę, jak bar­dzo za mną tęskni, jak bar­dzo się kochamy.

Sia­dam pro­sto i pozwa­lam nadziei wypeł­nić moje serce tak jak wino wypeł­nia kie­li­szek.ROZDZIAŁ SZÓSTY

Roz­dział szó­sty

Wysy­łam ese­mesa do mamy, żeby dać jej znać, że doje­cha­łam, a potem spraw­dzam maile – uak­tu­al­nie­nia oferty z Zil­low, z maga­zy­nów dla nowo­żeń­ców, przy­po­mnie­nia o zapo­mnia­nych pla­nach. Nie wiem, co ze sobą zro­bić. W jakiś dziwny spo­sób, prze­ni­ka­jący mnie do szpiku kości, odno­szę wra­że­nie, że pan­de­mia okra­dła mnie z toż­sa­mo­ści – tego, kim jestem bez przy­ja­ciół, hobby, narze­czo­nego, któ­rego kie­dyś mia­łam nazwać swoją lep­szą połową.

Przy­po­mi­nam sobie ten onie­miały wyraz twa­rzy Mike’a, kiedy mnie zoba­czył w ubie­głym tygo­dniu. „Nie wiem, kim jesteś – wymam­ro­tał, a dło­nie zaci­snęły się mu w pię­ści. Jego wzrok stward­niał z szoku i poczu­cia zdrady. – Takiej cie­bie ni­gdy nie widzia­łem”.

Mój żołą­dek zwija się w pre­cel. Czemu nie mogę być dobra? Kochany, lojalny Mike zasłu­guje na kogoś lep­szego niż taka tyka­jąca bomba jak ja.

Osta­tecz­nie sama też nie wie­dzia­łam, że jestem zdolna do tego, co zro­bi­łam.

_Wystar­czy._ Tłu­mię te myśli, sta­ram się je wepchnąć jak naj­głę­biej w men­talny kanał ście­kowy. Mike zapew­niał mnie, że nie o to cho­dzi. Nie mógł jed­nak wyar­ty­ku­ło­wać, w czym tkwi pro­blem, co być może ozna­cza, że wszystko jest do napra­wie­nia, jeżeli damy sobie tro­chę czasu. Zasta­na­wiam się, co on teraz robi. Z lek­kim smut­kiem wyobra­żam sobie, że woła Virgo i zaraz potem przy­po­mina sobie, że jej nie ma.

Stu­kam w jego imię na ekra­nie tele­fonu – bez odpo­wie­dzi. Nadzieja we mnie pod­ska­kuje i wiruje jak sikorka. Czy naprawdę to chcia­łam osią­gnąć? Prze­wa­lać się z miej­sca na miej­sce w obcym domu. Sama w jadalni? Mam dzi­waczne uczu­cie nie­re­al­no­ści. Być może wcale nie ist­nieję?

_Idź na spa­cer, Kelly._ Wkła­dam teni­sówki i po chwili wście­kłej debaty wewnętrz­nej wysy­łam Sabri­nie ese­mesa, że wycho­dzę na dwór. Na zewnątrz wcią­gam do płuc powie­trze gęste od gorąca i natych­miast się odprę­żam. Wokół jest morze zie­leni, przy dro­dze rosną polne kwiaty i sosny o spę­ka­nej korze, wyso­kie na kilka pię­ter. Pró­buję się dodzwo­nić do Amy. Otwie­ram Google Maps i powięk­szam teren cmen­ta­rza w Brin­smere. Nathan twier­dził, że nie jest prze­ra­ża­jący. Chcia­ła­bym mieć za sobą pierw­szą wizytę tam, tym bar­dziej że miesz­kam po sąsiedzku. Będę szła wzdłuż ogro­dze­nia, dopóki nie znajdę furtki.

Na końcu pod­jazdu wbi­jam wła­ściwy kod dopiero za dru­gim razem. Zapewne trzeba było wyciąć sporo drzew, żeby zbu­do­wać tę posia­dłość. Podzi­wiam stare drzewa, które pozo­sta­wiono. Mają bli­zny po wycię­tych kona­rach, a wokół gru­bych korzeni mkną wie­wiórki. Widzę cmen­tarz zza meta­lo­wych krat ogro­dze­nia. Następna cela wię­zienna. Tylko czy jestem w środku, czy na zewnątrz?

Tele­fon dzwoni. Uśmie­cham się do ekranu.

– Jak się czuje Wir­gi­nia? – głos Mike’a jest piskliwy i słaby.

W jakiś pokrę­cony spo­sób spra­wia mi to radość. To, że żałuje mojego wyjazdu, jest dobrym zna­kiem.

– Na razie dobrze. Wła­śnie pró­buję zna­leźć wej­ście na cmen­tarz.

– Ty?! Dla­czego? Prze­cież nie­na­wi­dzisz cmen­ta­rzy.

Czuję deli­katne uszczyp­nię­cie w serce – on naprawdę mnie zna.

– Masz rację, ale podobno ten wygląda bar­dziej jak park.

– Park wypeł­niony umar­la­kami?

– No cóż, są pocho­wani pod zie­mią. Nie dzieje się tu nic takiego jak w _Szó­stym zmy­śle_.

Sły­szę śmiech. Moje serce gubi rytm. _A więc wciąż mogę go roz­śmie­szyć_.

– Jak ci jest z przy­ja­ciółmi?

– Dobrze, są miłymi gospo­da­rzami.

– Czy na pewno dobrze się tam czu­jesz? Prze­cież tak naprawdę ich nie znasz.

Wyprę­żam pierś. _Już chce, żebym do niego wró­ciła!_

Ale potem on prze­kłuwa balon.

– Mam na myśli to, że może powin­naś zatrzy­mać się u Amy.

Ramiona mi opa­dają.

– Nie zapro­siła mnie. A poza tym Amy ma dziecko i nie potrze­buje dodat­ko­wej osoby do opieki.

– No tak…

Wzdy­cham i znowu spo­glą­dam za kraty. Po tra­wie drep­czą gęsi.

– Jak się czu­jesz? – pytam.

– W porządku. Zakoń­czy­łem pra­nie suk­ce­sem.

– To dobrze.

Nie­na­wi­dzę tego, że pod­czas każ­dej roz­mowy muszę się z nim obcho­dzić jak z jaj­kiem. Mie­li­śmy ogromne szczę­ście, że się pozna­li­śmy – czy on tego nie rozu­mie?

– Tęsk­nię za tobą – mówię.

Moje serce wali jak mło­tem. Nie mogę uwie­rzyć, że oba­wiam się odpo­wie­dzi Mike’a, mojego uko­cha­nego.

– Bar­dzo dziw­nie jest być tu bez cie­bie – mówi w końcu.

Opa­dają mi ręce. On musi się opa­mię­tać, zro­zu­mieć, że jeste­śmy dosko­nale dobrani.

– Muszę koń­czyć – z trud­no­ścią udaje mi się zapa­no­wać nad drże­niem głosu.

– OK. Cześć, Kelly.

I znowu o mnie nie zawal­czył.

Trudno zauwa­żyć furtkę – od reszty ogro­dze­nia wyróż­nia ją tylko zasuwka. Prze­cho­dzę przez nią i idę na wzgó­rze, gdzie roz­pa­da­jące się pomniki, nie­kiedy kil­ku­set­let­nie, przy­po­mi­nają ogromne kolce.

Kiedy docie­ram na miej­sce, widzę owalną dolinkę z nagrob­kami uło­żo­nymi w kon­cen­trycz­nych krę­gach. W środku stoi wyrzeź­biony anioł. Groby wokół niego nasu­wają mi sko­ja­rze­nie ze słu­cha­czami na kon­cer­cie w parku.

Zwra­cam wzrok ponad ramię i patrzę na dachy Tan­gle­wood Esta­tes. Z tej wyso­ko­ści naj­le­piej widać dom Sabriny, a zwłasz­cza okna pra­cowni Nathana. Będę musiała zacią­gać zasłony, żeby duchy mnie nie pod­glą­dały.

Anioł w środku niecki jest szary z zie­lo­nymi cęt­kami, pozba­wiony cech płcio­wych. Ma wiel­kie skrzy­dła i wie­niec lau­rowy na masyw­nych lokach, które robią na mnie wra­że­nie. W jed­nej z rąk trzyma kamienną książkę ze sło­wem „ATWOOD” wyry­tym na okładce.

W cokole wyryto sym­bol: trój­kąt wpi­sany w poziomy pro­sto­kąt, tak żeby jego wierz­chołki doty­kały gór­nej i bocz­nych ścian. Tro­chę przy­wo­dzi to na myśl dzie­cięcy rysu­nek domu.

– Prze­stra­szyła mnie pani.

Pod­ska­kuję i się obra­cam. Kilka metrów ode mnie stoi osłu­piała kobieta. Jest w śred­nim wieku, jej syl­wetka przy­po­mina awo­kado, ma szorstką skórę i prze­ni­kliwe spoj­rze­nie. Pod pachami pół­księ­życe potu two­rzą ciemne plamy na płó­cien­nej bluzce.

– Prze­pra­szam – mówię, zakła­da­jąc maseczkę. – Myśla­łam, że nikogo tu nie ma.

– Wygląda pani, jakby zoba­czyła ducha.

Jej połu­dniowy akcent się pogłę­bia, a na twa­rzy poja­wia się uśmiech.

– No cóż, prze­cież jeste­śmy na cmen­ta­rzu – pró­buję zażar­to­wać. – Mam na imię Kelly. Przy­je­cha­łam tu z Fila­del­fii. – Poka­zuję kciu­kiem za swoje plecy na Tan­gle­wood Esta­tes.

– Diane. U kogo się zatrzy­ma­łaś?

Oczy­wi­ście, mało­mia­stecz­kowa atmos­fera. Ale ja prze­cież uwiel­biam plo­teczki.

– U przy­ja­ciół. Lamon­tów.

Pro­stuje się.

– To oni mają gości? Teraz?

Przyj­muję postawę defen­sywną.

– Potrze­bo­wa­łam towa­rzy­stwa innych w cza­sie izo­la­cji. Nale­żymy do… paczki.

Krzywi usta.

– Jak dobrze ich pani zna?

– A pani?

Prze­krzy­wia głowę.

– Wiem, że facet pra­cuje dla rządu, a kobieta pisze por­nole.

Uśmie­cham się, żeby nie psuć atmos­fery, ale w środku cała się skrę­cam.

– Sabrina pisze romanse. Jej książki są na liście best­se­le­rów „New York Timesa”.

Diane mruży oczy.

– Miło było panią poznać.

Nie jest mi szcze­gól­nie przy­kro się z nią żegnać.

– Do zoba­cze­nia.

Nad­cią­gnęły oło­wia­no­szare chmury i czuję podmu­chy wia­tru. Teraz, kiedy jestem na samym dnie tej tra­wia­stej dolinki, nie mam pew­no­ści, z któ­rej strony przy­szłam. Wycią­gam tele­fon, żeby spraw­dzić mapę, ale nie­bie­ska kropka pod­ska­kuje, a po chwili usa­da­wia się gdzieś poza cmen­ta­rzem. Daję sobie spo­kój i zaczy­nam iść, pochy­la­jąc się nad miękką trawą. Wiatr znowu szumi nie­spo­koj­nie, a w mojej piersi serce zaczyna galo­po­wać. W końcu dostrze­gam dachy rezy­den­cji i zaczy­nam biec w stronę ogro­dze­nia.

Pierw­sze kro­ple roz­pry­skują się na moich ramio­nach, oboj­czyku, czubku głowy. Jestem przy ogro­dze­niu, ale nie mogę zna­leźć tej cho­ler­nej furtki. Bie­gnę w jedną stronę, potem w drugą, spo­glą­da­jąc na górną część ogro­dze­nia, a wiatr ciska we mnie kro­plami desz­czu.

Znaj­duję zasuwkę, pospiesz­nie prze­cho­dzę na drugą stronę i zaczy­nam biec, kiedy niebo nad moją głową prze­cina bły­ska­wica.