Drużyna 5. Góra Skorpiona - ebook

Rozdział 1

Prrr, Tom! Stój, kolego!

Tom był to stary koń roboczy, przeznaczony, jak większość przedstawicieli tej spokojnej rasy o ciężkim chodzie, do pracy na roli. Dzień w dzień posłusznie ciągnął pług, rysując za sobą kolejne bruzdy w żyznej glebie na farmie Devona Haldera. Nieprzywykły, by tak gwałtownie mu przerywano, odwrócił kudłaty łeb i popatrzył na właściciela.

Devon, podobnie jak jego koń, również miał swoje lata. Jego ubranie znaczyły plamy błota. Kiedy później, wieczorem, pytano go w gospodzie, co zwróciło jego uwagę, nie potrafił powiedzieć. Może delikatne skrzypienie skóry i lin, może łopot żagla na wietrze?

Tak czy inaczej, Devon przerwał pracę i obejrzał się przez ramię. A to, co zobaczył, wywołało u niego nagły atak paniki.

Zaledwie czterdzieści metrów dalej na falach rzeki unosił się okręt.

W pierwszej chwili Devon wziął go za tak zwany wilczy okręt. Nadal miał w pamięci, że widok skandyjskiego okrętu na rzece jest zapowiedzią grabieżczego ataku. Spiął się cały, gotów biec do wsi, by ostrzec mieszkańców. Nagle jednak się zawahał.

Czasy, kiedy Skandianie napadali na aralueńskie wsie, położone na brzegach morza i rzek, należały do przeszłości. Poza tym, przyjrzawszy się bliżej, stwierdził, że to wcale nie jest wilczy okręt.

Rzeczywiście, miał zbliżony kształt. Nie był to statek handlowy o szerokim pojemnym kadłubie, lecz okręt smukły, na pewno zdolny rozwijać duże prędkości. Ale zamiast typowego prostokątnego żagla był wyposażony w żagiel trójkątny, umocowany na linii kadłuba na długiej wdzięcznie wygiętej rejce.

Miał też znacznie mniejsze rozmiary niż wilcze okręty. A na dziobie nie umieszczono rzeźbionej głowy wilka o zjeżonej sierści i obnażonych kłach. Za figurę dziobową służyła głowa ptaka. Również żagiel ozdobiono rysunkiem zgrabnej ptasiej sylwetki o szeroko rozpostartych skrzydłach. Czapli, jak stwierdził po chwili Devon.

Jednakże widoczne na prawej burcie cztery okrągłe drewniane tarcze, wzmocnione metalowymi okuciami, z pewnością należały do Skandian. Tylko piąta, umieszczona na wysokości steru, miała kształt trójkąta.

Członkowie załogi, z tego, co zdołał dostrzec, nosili skandyjskie stroje – kubraki z futra i skóry oraz mocowane rzemieniami nogawice. Nie zauważył jednak charakterystycznych rogatych hełmów, z których słynęli skandyjscy wojownicy – i których widok budził przerażenie w sercu każdego uczciwego farmera. Zamiast tego niektórzy mieli na głowach ciemne wełniane czapki, naciągnięte na uszy dla ochrony przed zimnem.

Nagle mężczyzna stojący przy sterze uniósł rękę w powitalnym geście. Devon przysłonił oczy. Sternik wydawał się dość młody i szczupły jak na Skandianina. Ten obok za to bardziej przypominał typowego wilka morskiego. Był wysoki i potężny, siwe potargane włosy powiewały na wietrze. Po chwili Devon stwierdził, że zamiast prawej dłoni ma on drewniany hak.

Zdecydowanie wilk morski, pomyślał Devon. Po chwili wilk morski również uniósł rękę na powitanie. Devon ostrożnie pomachał w odpowiedzi – nadal czujny i nieufny. Owszem, okręt miał niewielkie rozmiary, ale bez wątpienia przypominał okręty używane przez Skandian podczas najazdów, był szybki, smukły i potencjalnie niebezpieczny. A widok tarcz na burcie świadczył o tym, że członkowie załogi są wojownikami. Devon uważnie przyglądał się przepływającemu okrętowi, który powoli kierował się na środek rzeki, by pokonać kolejny zakręt. Sternik i jego kompan opuścili dłonie. Najwyraźniej nie interesowali ich starzejący się farmer i jego równie starzejący się koń.

– Będzie miał o czym rozprawiać wieczorem w gospodzie – stwierdził Thorn z krzywym uśmieszkiem. – Spotkanie z nami było prawdopodobnie najbardziej ekscytującym wydarzeniem od czasu, gdy pięć dni temu trafił pługiem na podstępny korzeń.

Hal uniósł brew.

– My w charakterze ekscytującego wydarzenia?

Thorn przytaknął, drapiąc się po zadku drewnianym hakiem – to znaczy jego nieostrą częścią.

– Ma siwą brodę. Pamięta czasy, kiedy widok skandyjskiego okrętu zwiastował łupieżczy napad. Dziwne, że od razu nie poleciał do wsi i nie podniósł alarmu. – Thorn nie wiedział, jak mało brakowało, by tak właśnie się stało.

Kiedy pokonali zakręt, a farmer i jego koń zniknęli w oddali, Kluf oparła przednie łapy na nadburciu i wydała z siebie pojedyncze szczeknięcie. Zaznaczywszy w ten sposób, kto rządzi w królestwie Araluenu, zadowolona zeskoczyła z powrotem na pokład, wysunęła przednie łapy przed siebie i rozpłaszczyła się na deskach. Przez kilka sekund jednym okiem przyglądała się Halowi, w końcu westchnęła i poszła spać.

Hal powiódł wzrokiem po zielonych lasach i polach, ciągnących się wzdłuż rzeki. Pomyślał, że Araluen to bardzo piękny kraj.

– Czy Araluen był celem twoich wypraw, Thornie? – spytał.

Stary wilk morski potrząsnął głową.

– Erak wolał najeżdżać wybrzeża Iberii, czasem Gallię i Sonderland. Od kiedy zobaczyłem Gilana z łukiem w akcji, bardzo się z tego cieszę. Może Erak coś wiedział. Wyobraź sobie tylko, walczyć przeciwko tuzinowi łuczników o umiejętnościach i refleksie Gilana.

– Wystarczyłby jeden – stwierdził Hal.

Stig siedział kilka metrów dalej na zwoju liny. Przysłuchiwał się rozmowie, ostrząc i tak ostry nóż.

– Myślicie, że Gilan już dotarł do zamku? – zapytał.

Początkowo planowali opuścić Zatokę Cresthaven w tym samym czasie, co zwiadowca, który wyruszył do stolicy konno. Jednakże mieli za sobą długą i ciężką przeprawę, a Halowi bardzo zależało, by podczas pierwszej wizyty w Zamku Araluen „Czapla” prezentowała się idealnie. Fragmenty olinowania postrzępiły się i wymagały naprawy, w jednej z klepek poszycia widniała spora wyszarpana dziura – pamiątka po tym, jak o mało nie wpakowali się na skały podczas pościgu za „Nocnym Wilkiem”, okrętem renegatów. Wygładzenie burt i załatanie dziury, w taki sposób, by po szkodzie nie został ślad, zajęło im pół dnia.

Poza tym Edvin chciał uzupełnić zapasy. Zaproponował, by zawinąć w tym celu do Cresthaven – mieszkańcy wioski mieli obowiązek dostarczać im potrzebne towary w ramach umowy.

– Nie ma sensu wydawać pieniędzy, skoro tam możemy dostać wszystko za darmo – zauważył Edvin, a Hal musiał się z nim zgodzić.

W rezultacie wypłynęli z zatoki dwa dni po tym, jak Gilan wskoczył na konia i pomachał im na pożegnanie ze szczytu wzniesienia królującego nad zatoką.

– Raczej tak – stwierdził Hal, odpowiadając na pytanie Stiga. – Jazda powinna zająć mu nieco ponad dobę, a słyszałem, że konie zwiadowców są bardzo szybkie.

– W takim razie na pewno zdążył przygotować komitet powitalny – dorzucił Thorn. – Może ten ich król zejdzie na keję, by przyjąć nas z honorami.

Hal uśmiechnął się do przyjaciela.

– Z tego, co słyszałem na temat królów, nie mają w zwyczaju wystawać na wietrznych kejach, by przyjąć z honorami jakąś bandę prostaków.

– Uważasz się za prostaka? – spytał Thorn. – Zawsze sądziłem, że jesteś dość wyrafinowany.

– Możliwe. Ale ty jeden wyrabiasz normę za całą resztę – odparł Hal. Thorn uśmiechnął się z zadowoleniem.

– Muszę z dumą przyznać ci rację.

Nieco dalej bliźniacy, znudzeni brakiem obowiązków na spokojnym odcinku rzeki, zaczęli się kłócić, co zresztą czynili dość często. Od jakiegoś czasu milczeli, ku wielkiej uldze całej załogi, ale wszystko co piękne, szybko się kończy.

– Pamiętasz tę brązowooką dziewczynę, która siedziała ci na kolanach podczas uczty z okazji naszego powrotu? – zapytał Ulf.

Wulf rzucił mu podejrzliwe spojrzenie, po czym odparł:

– Tak. A co?

Ulf zrobił efektowną pauzę, uśmiechnął się, przygotowując słowny atak.

– Bardzo jej się spodobałem – oznajmił.

Wulf uniósł brwi.

– Ty jej się podobałeś?

Ulf energicznie pokiwał głową.

– Też zauważyłeś?

Wulf prychnął.

– To nie było potwierdzenie – odparł – tylko pytanie. Dlatego uniosłem głos na końcu zdania. Znaczyło ono: „Co masz na myśli, mówiąc, że jej się spodobałeś?”.

– Mam na myśli, że uznała mnie za atrakcyjnego. Nawet bardzo atrakcyjnego. To chyba oczywiste.

Po chwili Wulf odpowiedział:

– Skoro to takie oczywiste, że jej się spodobałeś i że uznała cię za atrakcyjnego, to dlaczego siedziała na moich kolanach?

Ulf lekceważąco machnął ręką.

– Właśnie to jest najlepszy dowód. Chciała wywołać we mnie zazdrość, udawała, że to ty jej się podobasz. Grała przede mną trudną do zdobycia.

– No to grała naprawdę nieźle, bo jej nie zdobyłeś – odparł z przekonaniem drugi bliźniak. Zaraz na początku zabawy zauważył, że dziewczyna podoba się jego bratu i przystąpił do akcji, nim tamten zdążył go uprzedzić.

Lydia, stojąca przy nadburciu kilka metrów dalej, głośno jęknęła.

Ulf zaśmiał się.

– Zdobyłbym, gdybym tylko chciał. Moja diabelsko przystojna aparycja dosłownie ścięła ją z nóg.

– Diabelsko przystojna aparycja? Wyglądasz jak parchaty małpiszon – odparł Wulf. Jego brat potrząsnął głową.

– Zastanawiające, słyszeć te słowa z ust kogoś tak nieatrakcyjnego jak ty. Właśnie dlatego dziewczyna, chcąc wzbudzić we mnie zazdrość, usiadła na kolanach właśnie tobie. Wybrała najpaskudniejszą osobę, jaką zobaczyła wśród biesiadników.

– W takim razie – odparował Wulf – nie zobaczyła ciebie.

Oczywiście na reszcie załogi dyskusja robiła wrażenie wyjątkowo absurdalnej, z tej racji, że Ulf i Wulf wyglądali jak dwie krople wody. Jeśli jeden z bliźniaków nazwał drugiego brzydalem, to musiał uznać za brzydala również siebie samego. Oni jednak zdawali się tego faktu nie zauważać.

Ich głosy, z początku ciche, coraz bardziej przybierały na sile, tak że po chwili cała drużyna była zmuszona słuchać tych bezsensownych bredni. W pewnym momencie Hal znał, że dosyć tego dobrego.

– Ingvar! – zawołał.

Potężny chłopak siedział oparty plecami o maszt, z nogami wyciągniętymi na pokładzie.

Teraz odwrócił się i spojrzał w stronę steru.

– Tak, Halu?

– Jak sądzisz, czy żeglowanie po rzece liczy się tak samo jak po morzu?

Reguły panujące na „Czapli” wyraźnie mówiły, że jeśli bliźniacy wiodą swe kretyńskie dysputy w czasie, gdy okręt przebywa na morzu, Ingvar ma prawo wrzucić jednego z nich do wody. Niektórzy członkowie załogi uważali nawet, że jest to jego obowiązkiem. Zwykle przypomnienie tej zasady wystarczyło, by odwieźć bliźniaków od dalszego uprawiania ulubionej rozrywki.

Ingvar wzruszył ramionami.

– Ee? No nie wiem. Ale chyba tak – odparł z roztargnieniem płaskim bezdźwięcznym głosem.

Lydia odwróciła się i spojrzała na Ingvara, marszcząc brwi. Hal zrobił podobną minę. Zwykle Ingvar był towarzyski i wesoły. Teraz sprawiał wrażenie znużonego i apatycznego. Hal zastanawiał się, co może być tego przyczyną.

Ulf i Wulf natychmiast się uspokoili. Od pewnego czasu nigdy nie mogli być pewni, na ile mogą sobie pozwolić i w którym momencie Hal straci cierpliwość i każe Ingvarowi wrzucić któregoś z nich – bądź obu – do wody. W tym przypadku ostrożność była wysoce wskazana.

Hal zauważył, że przestali się kłócić, i kiwnął głową w stronę Ingvara. On jednak już na niego nie patrzył. Wrócił na swoje miejsce koło masztu i głośno westchnął. Hal spojrzał na Stiga, który przyglądał się Ingvarowi ze szczerym zdumieniem.

– Zauważyłeś, że Ingvar od kilku dni dziwnie się zachowuje? – spytał Hal.

Stig przytaknął z nieco zmartwioną miną.

– Najwyraźniej coś go dręczy. Zastanawiam się…

Cokolwiek chciał powiedzieć, w tym momencie musiał o tym zapomnieć. „Czapla” właśnie minęła wystające wzniesienie i oczom załogi ukazał się Zamek Araluen, piękny i majestatyczny – masa eleganckich strzelających w niebo wież i wieżyczek, łuków przyporowych i trzepocących na wietrze proporców, otoczony starannie utrzymanym parkiem.

– Na uszy Gorloga! – wykrzyknął Jesper. – Ale widok!Rozdział 2

Zamek stał na wzniesieniu, w odległości około pół kilometra od rzeki, oddzielony od niej wąskim pasem lasu. Ciemna dzika zieleń naturalnie rosnących drzew kontrastowała z obszarem starannie utrzymanych terenów parkowych, przylegającym bezpośrednio do zamkowych zabudowań.

Zamek lśnił złociście w promieniach zachodzącego słońca. Potężne rozmiary w żaden sposób nie kłóciły się z pełnym wdzięku pięknem budowli. Młodzi Skandianie jeszcze nigdy nie widzieli czegoś podobnego. Wpatrywali się weń jak zaczarowani, bliscy nabożnego podziwu.

– Niesamowity – powiedział cicho Stefan, a pozostali zgodnie zamruczeli. Wszyscy za wyjątkiem Ingvara.

– O co chodzi? O czym wy mówicie? – spytał z irytacją. Lydia przepraszającym gestem położyła rękę na jego ramieniu.

– To Zamek Araluen – wyjaśniła. – Jest niezwykle piękny. Wielki, ale bardzo elegancki. Lśni w słońcu, a te wszystkie kolorowe flagi i proporce, i…

Nagle Ingvar strząsnął jej dłoń. Lydia cofnęła się, zaskoczona. Mrużąc oczy, zwrócił spojrzenie w kierunku zamku. Widział tylko jakiś zamazany kształt. Nawet nie miał pewności, czy ten kształt to na pewno zamek.

– No dobra. Rozumiem – powiedział szorstko. – Zamek jest piękny. Pewnie mam być pod wrażeniem.

Przez chwilę Lydia nie wiedziała, jak zareagować. To było zupełnie nie w stylu Ingvara – miłego, dobrotliwego zawsze pomocnego Ingvara. Niepewnie rozejrzała się dokoła, by sprawdzić, czy pozostali zauważyli to, co ona. Uchwyciła spojrzenie Hala, który ostrzegawczo pokręcił głową. Wydawało mu się, że wie, z jakiego powodu Ingvar jest ostatnio taki przygnębiony.

Lydia jeszcze raz spojrzała na Ingvara, który nadal patrzył przed siebie, mrużąc oczy. Zmusiła się, by nadać głosowi lekkie przyjazne brzmienie.

– No tak. Zapomnij, że się odzywałam – powiedziała.

Ingvar prychnął wzgardliwie.

– Spróbuję – rzucił, po czym przeszedł na dziób i stanął obok przykrytego brezentem Zadymiarza.

Zapadła niezręczna cisza. W końcu przerwał ją Thorn.

– Osobiście wcale nie uważam, że zamek wygląda szczególnie imponująco. Nie umywa się do Wielkiej Hali Eraka.

Stig prychnął śmiechem.

– Nie umywa się do Wielkiej Hali Eraka? – powtórzył. – Wielka Hala to przy nim zwykła drewniana szopa!

I miał rację. W skali Hallasholmu hala Eryka mogła imponować, ale w porównaniu z tym cudem architektury wyglądała raczej jak chata z drzewnych bali.

Thorn nie zamierzał ustąpić.

– No popatrzcie tylko! – powiedział z przekąsem. – Te wszystkie wieżyczki i flagi, i inne fidrygałki! Wyobrażacie sobie, jak oni ogrzewają to wszystko zimą? W hali przynajmniej załatwia sprawę jedno porządne palenisko.

– Dymi i są przeciągi – zauważył Edvin.

– Ale pomyśl, ile kosztuje ogrzanie tej… kupy kamieni – upierał się Thorn.

Hal uśmiechnął się do siebie. Słowa Thorna odwróciły uwagę wszystkich od nieprzyjemnej sceny między Lydią i Ingvarem. Nie pierwszy raz stary wojownik interweniował w tym stylu. Hal stwierdził, że w kwestii kierowania ludźmi mógłby się wiele od niego nauczyć.

– Przypuszczam, że króla Duncana stać na rachunki za ogrzewanie – wtrącił łagodnie. – W końcu to król. Królowie zwykle mają w zapasie niezłą sumkę.

– Hmmmf! – prychnął Thorn. – Dzięki gnębionym podwładnym, jasna rzecz!

– Cóż, ty też płacisz daninę Erakowi – zauważył Stig.

Thorn rzucił mu miażdżące spojrzenie.

– Jeśli tylko mogę tego uniknąć, to nie – odparł półgłosem.

Rozmowa mogłaby zapewne ciągnąć się w nieskończoność, ale w tym momencie Stig, stojący na nadburciu, wyciągnął rękę w kierunku brzegu.

– Widać przystań. I tłum, gotowy nas powitać – powiedział.

Hal ocenił położenie sporego drewnianego molo, potem zerknął na wskaźnik wiatru, powiewający na szczycie bomu. Gdyby skręcili teraz w stronę przystani, płynęliby prosto pod wiatr.

– Będziemy wiosłować – zadecydował, po czym donośnym głosem wydał rozkazy: – Opuścić żagiel. Złożyć bom. Do wioseł.

Członkowie załogi pospieszyli na stanowiska. Jesper i Edvin poluzowali szoty, a bliźniacy opuścili maszt i żagiel na pokład. We czwórkę sprawnie zwinęli płótno i ułożyli wraz z masztem wzdłuż linii kadłuba. Potem pobiegli zająć miejsca na ławkach i przeciągnęli przez dulki dębowe wiosła.

Stig i pozostali już czekali. Stefan zeskoczył z nadburcia i także zajął swoje miejsce na ławce. Thorn i Lydia podeszli do Hala, stojącego przy sterze. Ingvar wciąż tkwił na dziobie, ponuro zapatrzony przed siebie. Hal wzruszył ramionami. Ingvar siadał do wioseł tylko w wyjątkowych przypadkach. Był tak silny, że burzył równowagę i łódź zaczynała płynąć nierówno.

– Gotowi? – zawołał Stig. Sześć wioseł uniosło się lekko. – Naprzód!

Wiosła przesunęły się do tyłu i przecięły gładką powierzchnię wody. Kiedy wioślarze wykonali pierwsze pchnięcie, Hal poczuł, że łódź rusza do przodu, a ster ożywa w jego dłoni. Skierował „Czaplę” w stronę południowego brzegu.

Jak zauważył Stefan, na drewnianym molo i wzdłuż brzegu czekał spory tłum – jakieś pięćdziesiąt osób. Osobno stała grupka złożona z trzech mężczyzn, zapewne oficjalny komitet powitalny. Dwóch miało na sobie znane już członkom drużyny szaro-zielone płaszcze zwiadowców. Trzeci był ubrany ze znacznie większym przepychem. Dublet, usiany klejnotami i przeróżnymi zdobieniami, połyskiwał w słońcu, mieniąc się setkami drobnych refleksów.

– Widzę Gilana – powiedziała cicho Lydia, kiedy jedna z szarych postaci wystąpiła do przodu i uniosła rękę w geście pozdrowienia. Hal odwzajemnił powitanie.

– Jest z nim inny zwiadowca – zauważył. Przyjrzawszy się trzeciej postaci, dodał: – I ktoś bardzo strojnie ubrany.

Po chwili dojrzał bogate zdobienia oraz futrzane wykończenie podbitego czerwonym aksamitem płaszcza.

– Może to król – zażartował Thorn.

Hal uśmiechnął się i potrząsnął głową.

– Jak już wspominałem, królowie nie mają w zwyczaju marznąć na wietrznych kejach, by przyjmować z honorami zwykłych żeglarzy.

Thorn uniósł brew przy ostatnich słowach.

– Zwykłych żeglarzy? – powtórzył. – Miałem się raczej za wyrafinowanego obieżyświata.

Kluf, wyczuwając ich napięcie, podeszła do burty, podniosła się na tylnych łapach, przednie opierając na relingu.

– Kluf! – oznajmiła. Kilka psów, które akurat znajdowały się na nabrzeżu, natychmiast odpowiedziało – chórem, w którym cienkie przenikliwe piski mieszały się z głębokim gardłowym poszczekiwaniem.

– Kluf chyba znalazła nowych przyjaciół – powiedziała Lydia z uśmiechem. Kluf pozostała na miejscu, czujnie postawiła uszy. Lydia spytała, wskazując na większą grupę:

– Jak myślicie, kim oni są?

Hal wzruszył ramionami.

– Zwykli gapie – odparł. – Przyszli popatrzeć na dzikusów z Północy. – Rzucił Thornowi przeciągłe spojrzenie. – I wyrafinowanego obieżyświata.

– Trudno im się dziwić – odparował Thorn. – Stanowię fascynujący widok dla takich szczurów lądowych.

Podczas tej rozmowy Hal odruchowo ocenił odległość i kąt, dzielące ich od molo. Teraz zawołał do wioślarzy:

– Wciągnąć wiosła!

Wszyscy natychmiast przerwali wiosłowanie i unieśli wiosła pionowo. A potem jednocześnie opuścili je, wciągnęli, ociekające wodą, na pokład i ułożyli pod ławkami wzdłuż linii kadłuba.

Hal skręcił łódź tak, by przybiła bokiem do molo. Jesper i Stefan chwycili cumy, zeskoczyli na pomost i przyciągnęli ją do drewnianych słupów, aż skrzypnęły odbijacze.

Zapadła cisza.

Gilan wystąpił naprzód i zawołał wesoło:

– Witajcie w Zamku Araluen!

Hal i Thorn wyskoczyli na molo, za nimi Stig i Lydia, i cała reszta drużyny.

Gilan uścisnął dłoń Hala.

– Dobrze znowu cię widzieć – powiedział. Potem wskazał bogato odzianego mężczyznę. – To lord Anthony, królewski szambelan. Lordzie Anthony, poznaj Hala Mikkelsona, kapitana tego okrętu.

Szambelan był niski i korpulentny. Jak Hal wcześniej zauważył, miał na sobie dość krzykliwy strój. Dublet z czerwonego aksamitu zdobiły łańcuchy i drogocenne klejnoty. Hal obejrzał się, zaniepokojony, czy Jesper na pewno znajduje się w bezpiecznej odległości. Podali sobie ręce. Lord Anthony miał mocny uścisk, ale jego dłonie były miękkie, nie przypominały stwardniałych i zrogowaciałych rąk wojownika. Hal domyślił się, że lord zajmuje się pracą urzędową. Mężczyzna zmierzył drużynę spojrzeniem bystrych inteligentnych oczu.

– W imieniu króla Duncana witam w Araluenie – powiedział donośnym głosem. – Gdyby czegoś wam brakowało, niezwłocznie zwróćcie się do mnie.

– Dziękujemy… lordzie Anthony – odparł Hal, lekko się zacinając. Nie był pewien, jak powinien zwracać się do kogoś z tytułem lorda. Ale chyba nie popełnił gafy.

Anthony kiwnął głową z uśmiechem, po czym cofnął się i oznajmił:

– Wracam do zamku, dopilnuję, by pokoje już na was czekały.

Hal lekko skłonił głowę. Szambelan odwrócił się na pięcie, machnął płaszczem i ruszył przed siebie, w stronę przywiązanego na brzegu konia.

– Anthony jest ciut nadęty, ale to dobry człowiek – powiedział Gilan do Hala. – A teraz poznaj Crowleya, dowódcę Korpusu Zwiadowców. Mojego szefa – dodał z krzywym uśmieszkiem.

Crowley był nieco niższy od Gilana. Kiedy zsunął kaptur, Hal dostrzegł, że jasne włosy i brodę gęsto przetykają siwe pasma. Niebieskie oczy lśniły łobuzersko. Hal od razu poczuł do niego sympatię.

– Ty musisz być Hal – powiedział Crowley, podchodząc bliżej, by podać Halowi rękę. Następnie jego wesołe spojrzenie spoczęło na Thornie. – A ty to z pewnością nikt inny jak sławetny Thorn.

Teraz zręcznym ruchem podał rękę Thornowi – lewą rękę.

– O sławetnym nic mi nie wiadomo – odparł Thorn. – Bez wątpienia jestem wyrafinowanym obieżyświatem.

– To widać na pierwszy rzut oka – stwierdził gładko Crowley.

Następnie Hal przedstawił mu Stiga. Crowley popatrzył mu prosto w oczy, potem objął spojrzeniem szerokie ramiona i umięśnioną sylwetkę. – Przypuszczam, że bywasz skuteczny podczas walki.

– Staram się, jak mogę. – Stig wyszczerzył się szeroko.

Ale w tym momencie całą uwagę Crowleya pochłonęła stojąca obok Stiga piękna szczupła dziewczyna.

– A ty bez wątpienia jesteś Lydia. Słyszałem, że doskonale posługujesz się atlatlem. Nasza księżniczka Cassandra nie może się doczekać, kiedy cię pozna.

Lydia spłonęła rumieńcem. Większość życia spędziła, polując samotnie w lasach, i brakowało jej obycia towarzyskiego. Uścisnęła dłoń Crowleya, wymamrotała coś niezrozumiałego plus: „Miło cię poznać”. Crowley wyczuł jej zakłopotanie i dorzucił z ciepłym uśmiechem:

– Nie wiem, co ty robisz z tą bandą nieokrzesańców.

Lydia odwzajemniła uśmiech. Crowley posiadał wrodzony wdzięk i zawsze potrafił sprawić, że w jego towarzystwie ludzie czuli się swobodnie.

– Staram się trzymać ich w ryzach – odparła. Crowley puścił jej dłoń, po czym poklepał ją wolną ręką.

Hal przedstawiał mu wszystkich członków drużyny po kolei. Z zadowoleniem zauważył między nimi Ingvara. Wyglądało na to, że ponury nastrój już mu przeszedł. Crowley uniósł brwi na widok olbrzyma, lecz rozsądnie powstrzymał się od komentarza. Na widok bliźniaków brwi podjechały jeszcze wyżej.

– A to Ulf i Wulf – powiedział Hal.

Crowley popatrzył od jednego do drugiego.

– A który jest który?

– Ja jestem Ulf – powiedział Wulf.

– A ja Wulf – powiedział Ulf.

Dowódca zwiadowców z namysłem zmarszczył czoło.

– Dlaczego odnoszę wrażenie, że nieco mijacie się z prawdą?

Bliźniacy wyglądali na zdruzgotanych faktem, że ktoś tak szybko ich przejrzał. Hal uśmiechnął się szeroko. Rzadko zdarzało się, by Ulf i Wulf ponieśli porażkę. Może Gilan ostrzegł dowódcę, że lubią nabierać ludzi.

– Nie ma znaczenia, który jest który – wtrącił wesoło. – Obaj są jednakowo durni.

Crowley kiwnął głową. Potem wskazał na zapierający dech w piersiach zamek, wznoszący się na wzgórzu ponad linią drzew.

– No to ruszajmy. Przyprowadziliśmy konie, w razie gdybyście woleli jechać.

Nie do końca zdołał ukryć uśmieszek. Hal zerknął na Thorna i odparł:

– Chyba jednak pójdziemy pieszo.Rozdział 3

Przeszli przez most zwodzony i bramę z podniesioną kratą. Ich kroki odbijały się echem od kamieni wielkiego dziedzińca przed największą z wież. Thorn, który mimo wcześniejszych uwag również był pod wrażeniem rozmiarów i urody zamkowych zabudowań, odchylił głowę i popatrzył na strzelające w niebo kamienne wieżyce.

Lydia dała mu kuksańca w bok i mruknęła:

– Lepiej zamknij usta, zanim jakiś ptaszek zrobi z nich sobie toaletę.

Thorn spojrzał na nią i uświadomił sobie, że w istocie rozdziawił gębę na całą szerokość. Prędko zamknął usta. Nic nie powiedział. Pomyślał tylko, że czasami człowiekowi brakuje ciętej riposty i tyle. Lydia zaliczyła punkt w bitwie na słowa, którą toczyli nieustannie.

Zwiadowcy zaprowadzili ich do wnętrza masywnej wieży. Znaleźli się w przestronnym pomieszczeniu. Teraz wszyscy gapili się, jak Thorn przed chwilą, na bogate meble, dywany i arrasy.

We wnękach, w serwantkach z lśniącego drewna i na stolikach rozstawionych wzdłuż ścian stało mnóstwo pięknych i bez wątpienia cennych przedmiotów. Ogromny arras, wiszący naprzeciw wejścia, przedstawiał scenę polowania na dzika. Hal przypatrzył mu się krytycznie i pomyślał, że twórca chyba przesadził z rozmiarami bestii.

Gilan pobiegł za jego wzrokiem i powiedział cicho:

– To scena polowania z czasów młodości króla Duncana. W kolejnych wersjach opowieści dzik coraz bardziej rośnie.

Hal kiwnął głową, nieco zakłopotany faktem, że Gilan odgadł jego myśli. By ukryć skrępowanie, odwrócił się i spojrzał prosto na Jespera, który z podziwem przypatrywał się cennym przedmiotom.

– Trzymaj łapy z daleka – ostrzegł Hal.

Jesper popatrzył na niego, rozłożył ręce w geście pod tytułem: „Kto, ja?” i uśmiechnął się.

– Z daleka od czego? – spytał z fałszywą niewinnością.

– Od wszystkiego.

Hal wiedział, że Jesper nigdy nie zatrzymuje ukradzionych przedmiotów, jednakże Aralueńczycy takiej wiedzy nie mieli. Obawiał się, że nim zdąży to wyjaśnić, sprawy mogą przybrać nieprzyjemny obrót. Umiejętności Jespera bardzo się przydawały, kiedy musieli włamać się na targ niewolników czy do więzienia, natomiast w bogato zdobionych zamkowych komnatach nie były zbyt pożądane.

Nagle dało się słyszeć jakieś poruszenie w głębi pomieszczenia i oto pojawił się lord Anthony, a za nim grupa ludzi, sądząc po wyglądzie, zamkowej służby. Nieśli zwoje płótna i czyste ręczniki.

– Witajcie raz jeszcze – powiedział lord i skierował kroki w ich stronę. Służący ruszyli w zwartym szyku, trzymając się kilka kroków za nim. – Król jest gotów przyjąć ciebie – tu skinął głową w kierunku Hala – i starszych oficerów. Pozostałych panów służący zaprowadzą do komnat.

– I panią – dorzucił Hal, wskazując Lydię ruchem głowy.

Lord Anthony skłonił się z przepraszającym uśmiechem.

– I panią, oczywiście. Naturalnie otrzyma pokój do własnej dyspozycji.

Spojrzał na listę w swojej dłoni, po czym pstryknął palcami na służących.

– Zajmijcie się naszymi gośćmi. – Nagle spojrzał na Ingvara i zmarszczył brwi. Zwrócił się do jednego ze służących: – Chyba potrzebujemy większego łoża dla… – Tu znowu zerknął na listę – …Ingvara, jak przypuszczam? – spytał wielkoluda, który potwierdził jego przypuszczenia.

– Tak, to ja.

– Hmm – powiedział Anthony, wciąż marszcząc brwi. – Nie wiedziałem, że jesteś tak słusznego wzrostu. Nieważne, zajmiemy się tą kwestią, prawda, Arthurze? – Ostatnie słowa znowu skierował do łysiejącego służącego.

– Oczywiście, mój panie – odparł z powagą Arthur.

Hal domyślił się, że Gilan dostarczył szambelanowi listę z imionami członków drużyny i krótkim opisem każdego z nich. Zamek Araluen był stolicą kraju i Hal przypuszczał, że Anthony i jego podwładni mają sporo pracy, by zapewnić odpowiednie warunki zagranicznym gościom o przeróżnych wymaganiach, kształtach i rozmiarach.

Zauważył, że Anthony czeka w napięciu i domyślił się, że chodzi o imiona osób, które mają towarzyszyć mu na spotkaniu z królem.

– Stig i Thorn pójdą ze mną – powiedział.

Anthony kiwnął głową, potwierdzając przypuszczenia Hala. Pozostali członkowie drużyny i służący ruszyli w stronę kręconych schodów, znajdujących się we wschodnim krańcu pomieszczenia.

Hal spojrzał na Gilana i Crowleya, wskazując kciukiem na towarzyszy.

– Mam nadzieję, że jeszcze ich zobaczę?

– W tym tygodniu Anthony nie zgubił ani jednego gościa. – Crowley skinął głową z psotnym błyskiem w oku. Następnie zatoczył ramieniem, wskazując podobne schody po stronie zachodniej. – Idziemy?

Buty Skandian, uszyte z foczej skóry, nie wydawały najmniejszego dźwięku na marmurowej posadzce. Hal zauważył, że zwiadowcy również mają na sobie miękkie obuwie. Ich krokom towarzyszył zaledwie delikatny szelest. Schody zbudowano z kamienia, stopnie były mocno wyślizgane, pośrodku każdego z nich widniało lekkie wgłębienie – widać w miejscu, gdzie większość ludzi stawia stopy.

– Komnaty i gabinet króla znajdują się na trzecim piętrze – powiedział Crowley. – Wasze komnaty na piątym.

– Brzmi bardzo przytulnie – rzucił Thorn, ciut bez sensu.

Minęli podest i zaczęli wspinać się na kolejne piętro. Klatka nie była tu już tak bogato zdobiona, a schody stały się wyraźnie węższe. Hal zauważył, że zakręcają w prawą stronę. Zwykle budowano schody właśnie w ten sposób. Dzięki temu człowiek broniący się przed napastnikiem miał odsłonięte jedynie prawe ramię, podczas gdy jego przeciwnik, atakujący z dołu – całe ciało.

Hal z rozbawieniem dodał w myślach, że z tym problemem można by poradzić sobie, tworząc oddział leworęcznych żołnierzy. Byłoby to jednak raczej trudne.

Pokonali kolejny odcinek schodów i zatrzymali się na piętrze. Z miejsca, w którym stali, odchodziły trzy korytarze: jeden biegł w prawo, jeden w lewo, a jeden znajdował się za ich plecami. Naprzeciwko wznosiła się goła kamienna ściana. Hal jednak gotów był się założyć, że ukryto za nią tajemne przejście i punkty obserwacyjne, z których widać, kto wchodzi po schodach.

Crowley wskazał na korytarz po ich prawej stronie.

– Tędy.

Minęli kilka par drzwi – ciężkich drewnianych drzwi, bez ozdób, za to wyposażonych w solidne mosiężne wzmocnienia. Crowley zatrzymał się przed drzwiami, które niczym nie różniły się od pozostałych, i zapukał w środkową deskę. Ze środka dobiegł stłumiony głos:

– Wejdźcie.

Przekręcił gałkę i pociągnął drzwi do siebie. Mimo że z pewnością ciężkie, otworzyły się gładko i cicho.

Drobny szczegół, a jaki ważny, pomyślał Hal. Tych drzwi nie dało się wepchnąć do środka czy staranować. Tkwiły w solidnej kamiennej ścianie i otwierały się na zewnątrz.

Crowley puścił ich przodem.

– Panie – oznajmił – oto Hal Mikkelson, Stig Olafson i Thorn… – Zawahał się i spytał Thorna, ściszając głos: – Chyba nie poznałem twojego nazwiska?

Thorn wyszczerzył się szelmowsko.

– Haczyk – oznajmił.

Crowley już miał powtórzyć, ale widocznie uznał, że brzmi to nieco infantylnie i powiedział:

– I Thorn Potężny.

Thorn pokręcił głową.

– Haczyk bardziej mi się podoba – mruknął. – Mniej pretensjonalne.

– Panowie – podjął Crowley, nie zwracając uwagi na słowa Skandianina – Jego Wysokość król Duncan, władca Araluenu.

Król Duncan podniósł się zza stołu, przy którym przeglądał papiery. Hal pomyślał, że wygląda on naprawdę imponująco. Był wysoki i barczysty. Mimo że jego jasne włosy przetykała siwizna, twarz nadal wyglądała młodzieńczo, a ruchy były sprężyste i pełne energii. W przeciwieństwie do szambelana, ten człowiek wyglądał na wojownika.

Goście podeszli do stołu. Duncan zmierzył ich wzrokiem, tłumiąc uśmiech. Umiał radzić sobie ze Skandianami. Kilka razy spotkał Eraka, znał skandyjskie umiłowanie równości i brak poważania dla dziedziczonych tytułów.

– Witajcie – powiedział głębokim dźwięcznym głosem. – To dla mnie przyjemność spotkać kolejnych sojuszników.

Żaden z nich nie wiedział, jak zareagować. Zamruczeli coś niezrozumiałego w odpowiedzi.

– Mówiono mi, że wyświadczyłeś królestwu Araluenu wielką przysługę, ratując dwanaścioro moich poddanych z łap handlarzy niewolników – podjął Duncan, patrząc na Hala. Skirl przestąpił z nogi na nogę, nieco zakłopotany. Nadal nie wiedział, jak powinien zwracać się do króla. Thorn zapowiedział, że będzie mówił po prostu: „Królu”. Ale teraz Hal wcale nie był przekonany, czy to taki dobry pomysł. Wysokiego mężczyznę otaczała aura władzy i autorytetu, skłaniająca do zachowania pełnego szacunku. Prosty zwrot: „Królu” wydawał się stanowczo nie na miejscu. Hal postanowił pójść na kompromis.

– To nie była wyłącznie moja zasługa, królu Duncanie. Stig i Thorn unieszkodliwili strażników więziennych.

Duncan zmierzył wzrokiem muskularne sylwetki dwóch towarzyszy Hala. Jeden był wysoki, smukły i barczysty, drugi – również wysoki, ale cięższej i bardziej solidnej budowy. Król zatrzymał wzrok na drewnianym haku. Gilan opowiadał mu o kalectwie Thorna i o pomysłowych wynalazkach autorstwa Hala, którymi zastąpił utracone ramię przyjaciela.

– Nie wątpię, że dali radę – powiedział król z lekkim uśmiechem.

Thorn wyszczerzył się szeroko.

– Twój człowiek, Gilan, też miał w tym swój udział, królu – rzucił.

Hal zerknął na Duncana, który zachował kamienną twarz.

– Tak. Jest dość dobry. – Król przeniósł spojrzenie na szczerą prostoduszną twarz Thorna. W kącikach jego ust nadal czaił się cień uśmiechu. Z namysłem zmarszczył brwi. – Kilka razy miałem okazję spotkać waszego oberjarla Eraka. Bardzo mi go przypominasz.

Thorn wzruszył ramionami.

– Służyliśmy w jednej drużynie. Przez pewien czas byłem nawet jego prawą ręką.

– I co się stało? – spytał Duncan, szykując się na ciekawą opowieść.

– Odrąbał ją – odpadł Thorn, zachwycony, że król wpadł w pułapkę.

Crowley i Duncan zaczęli się śmiać. Duncan przekrzywił głowę i przez chwilę przyglądał się Thornowi. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji.

– Thorn, zachowuj się – upomniał Hal przyjaciela. Thorn popatrzył na niego wielkimi niewinnymi oczami.

– Taki żarcik. Jestem pewien, że król zna się na żartach.

Duncan wreszcie się uśmiechnął.

– Gdyby było inaczej, nie mógłbym zostać królem. – Wskazał niski stolik obok kominka i rozstawione dokoła wygodne fotele. – Usiądźmy i porozmawiajmy o interesach.Rozdział 4

Tymczasem Lydia dokonała inspekcji swojej komnaty – a raczej komnat, oddanych do jej wyłącznej dyspozycji. Był tam przestronny salon, wygodnie umeblowany, z kominkiem i szerokim podwójnym oknem, wychodzącym na zwieńczone blankami mury i park oraz spora sypialnia, wyposażona w łoże z baldachimem i aksamitnymi kotarami, dla ochrony przed przeciągami – bo w takim zamku jak ten zawsze są przeciągi. Obok sypialni dyskretnie umieszczono niewielką toaletę.

Lydia szybko rozpakowała swoje rzeczy. Ubrania – nie było ich zbyt wiele – włożyła do ogromnej szafy. Atlatl i kołczan ze strzałkami powiesiła na czymś, co wyglądało jak stojak na kapelusze. Ponieważ Lydia kapeluszy nie posiadała, a jedynym jej nakryciem głowy była wełniana czapka drużyny Czapli, postanowiła używać owego mebla jako stojaka na broń. Na razie jednak nie zdejmowała szerokiego pasa, przy którym wisiała pochwa kryjąca długi sztylet.

W salonie stało kilka krzeseł, wypróbowała je wszystkie po kolei i wybrała najwygodniejsze – rzeźbione, z miękkimi grubymi poduszkami. Odchyliła się na oparcie, nogi w długich butach położyła na parapecie, skrzyżowała ramiona na piersi i uśmiechnęła się z zadowoleniem.

Te pokoje były niemal tak duże jak dom w Limmat, w którym mieszkała z dziadkiem. Uśmiech znikł z jej twarzy. Dziadek zginął podczas najazdu piratów pod wodzą Zavaca. W takich chwilach jak ta, w samotności, nadal powracała tęsknota za jego spokojnym usposobieniem i łagodnym poczuciem humoru. Lydia jednak szybko odsunęła od siebie smutki.

– Nie rozczulaj się nad sobą – powiedziała. – I tak masz za co dziękować.

I rzeczywiście, miała. Zawsze kochała życie na wolnym powietrzu, polowania, tropienie zwierzyny i przygody. Odkąd dołączyła do drużyny Czapli, nie mogła narzekać na braki w tej dziedzinie. W dodatku zyskała grupę oddanych przyjaciół. Wiedziała, że traktują ją jak członkinię załogi i w pełni akceptują. Uśmiechnęła się na tę myśl.

– Jestem jedyną siostrą w tym bractwie – stwierdziła z rozbawieniem. Rzeczywiście, czuła się tak, jakby nagle zyskała ośmiu starszych braci. Wszyscy chcieli się nią opiekować, szczególnie Ingvar. Jej uśmiech znów zrzedł. Najwyraźniej coś dręczyło Ingvara. Uświadomiła sobie, że to się zaczęło krótko po tym, jak uciekli z Socorro i skierowali się na północ. Ingvar stał się ponury i zamknięty w sobie. Na uczcie z okazji powrotu ocalonych mieszkańców trzymał się z boku, nie uczestniczył w zabawie.

Wszystkich zaskoczyło, jak gwałtownie zareagował, kiedy zachwycali się Zamkiem Araluen. Lydia chciała z nim porozmawiać, czuła jednak, że to nie jest odpowiedni moment. Postanowiła poczekać na lepszą okazję. Był jej przyjacielem, zbyt ważnym, by mogła to tak zostawić, cokolwiek go dręczyło.

Pomyślała o Stigu i Halu. Owszem, wszystkich członków drużyny uważała za przyjaciół, ale z tymi dwoma łączyło ją coś wyjątkowego – chociaż jeszcze nie wiedziała dokładnie, w jakim stopniu wyjątkowego. Obaj byli atrakcyjni, każdy na swój sposób. Wiedziała, że Stig z pewnością chętnie zmieniłby ich przyjaźń w coś więcej.

Co do Hala, nie była pewna. Czasami czuła, że istnieje między nimi szczególna więź. A czasami wydawał się taki daleki.

Pomyślała, że być może wiąże się to z pełnioną przez niego funkcją skirla. Jako kapitan Hal musiał zachować dystans w stosunku do reszty drużyny. Był ich przyjacielem, ale również dowódcą, musiał pilnować, by przyjaźń nie podkopała autorytetu. Musiał mieć pewność, że członkowie drużyny wykonają każdy rozkaz bez wahania i bez dyskusji.

Nagle uświadomiła sobie, jak ważna rola przypada Thornowi. W razie potrzeby zawsze stawał między Halem i drużyną, potrafił zręcznie odwrócić ich uwagę, kiedy pojawiały się kłopoty. Na przykład na wodach niedaleko Raguzy, tuż przed bitwą z piratami, gdy wyrzucił swój stary hełm do wody i włożył wełnianą czapkę. I wcześniej tego dnia, pod zamkiem, znowu wiedział, jak postąpić – kiedy Ingvar tak nerwowo zareagował. Podziwiała go za umiejętności, którymi wykazywał się podczas walki oraz talent do kierowania grupą ludzi. Żeby tak jeszcze ciągle się z nią nie drażnił. Ale cóż, to była niewygórowana cena za życie, które Lydia teraz wiodła – i które bardzo jej się podobało.

Rozległo się pukanie do drzwi.

– Kto to może być? – spytała Lydia. Spędzała mnóstwo czasu na samotnych wyprawach do lasu i przywykła do rozmów z samą sobą. Czasami nawet udzielała sobie odpowiedzi. Tak jak teraz.

– Istnieje tylko jeden sposób, by się dowiedzieć. Otworzyć drzwi.

Spodziewała się zobaczyć któregoś z członków drużyny. Nie znała przecież nikogo w Araluenie. Mocno zdziwiła się więc na widok młodej uśmiechniętej kobiety. Nieznajoma wyglądała na zaledwie kilka lat starszą od niej, była drobna i bardzo piękna, lśniące jasne włosy opadały jej na ramiona.

Strój nie zdradzał rangi. Nie wyglądała ani na służącą, ani na damę. Była ubrana bardzo podobnie do Lydii: w sięgający ud kaftan bez rękawów z miękkiej skóry, białą koszulę, obcisłe nogawice i brązowe skórzane buty do kolan. Lydia ku swemu zdumieniu zauważyła, że przy pasie przytrzymującym kaftan wisi pochwa kryjąca nóż saksoński.

– Mogę wejść? – spytała kobieta. – Bardzo chcę cię poznać.

Lydia cofnęła się i zrobiła zapraszający gest. Zaczynała się domyślać, kim jest niespodziewany gość. Kolejne słowa nieznajomej potwierdziły te przypuszczenia.

– Jestem Cassandra – oznajmiła, wyciągając rękę na powitanie. – Księżniczka. Mieszkam w tym strasznym gmaszysku. A ty musisz być Lydia?

Lydia nie była pewna, jak powinna zachowywać się w towarzystwie księżniczki. Nigdy dotąd nie spotkała nikogo tak wysokiej rangi. Zastanawiała się, czy aby nie powinna dygnąć. Słyszała kiedyś, że przy spotkaniu z księżniczką należy dygnąć. Cassandra robiła jednak wrażenie osoby bezpośredniej i swobodnej, Lydia czuła, że byłoby to niestosowne. I bardzo dobrze, dodała w myślach, bo nie miała pojęcia, co to znaczy „dygnąć” i jak to się robi.

Po chwili wahania przyjęła podaną jej rękę i potrząsnęła nią. Może powinna złożyć na niej pocałunek? Ale stwierdziła, że to chyba byłaby przesada. Uścisk Cassandry był mocny i szczery. Nie sprawiała wrażenia cichej i łagodnej damy, która spędza całe dnie w komnacie, zajęta robieniem stebnówek czy mereżek – cokolwiek te słowa znaczą.

Cassandra rozejrzała się po wnętrzu, jakby chciała się upewnić, że spełnia ono standardy.

– Ładnie – zawyrokowała. – Martwiłam się, że dadzą wam pokoje na parterze. Są małe, ciemne i obskurne. Ale tutaj… jest w porządku.

Podeszła do krzesła, z którego przed chwilą wstała Lydia, widząc jednak wgłębienie w poduszce, wybrała inne krzesło, ustawiła je naprzeciwko tamtego i ciężko klapnęła na siedzenie. Przez sekundę Lydia mogła podziwiać dość zabawny widok majtających w powietrzu stóp księżniczki. Cassandra była naprawdę drobna. Zaraz jednak usadowiła się na poduszce i postawiła stopy na podłodze.

– Porozmawiajmy, dobrze? – zaproponowała, wskazując drugie krzesło.

Lydia posłusznie usiadła, zaciekawiona okazanym jej zainteresowaniem. Czekała, aż Cassandra zacznie. Księżniczka spojrzała przez okno na park i las w dole, wyciągnęła rękę przed siebie.

– A więc, jak ci się podoba w Araluenie? – spytała.

Lydia zawahała się.

– To bardzo piękny kraj – odparła w końcu. – Wydaje się znacznie… – szukała odpowiedniego słowa – …łagodniejszy niż Skandia.

– Tak, chyba masz rację – zgodziła się Cassandra. – A wiesz, że spędziłam trochę czasu w twoim kraju?

– Nie pochodzę ze Skandii. Chociaż teraz jest ona moim domem.

Cassandra przyjrzała jej się uważnie.

– Rzeczywiście, nie wyglądasz jak mieszkanka Skandii – stwierdziła. – One mają przeważnie jasne włosy i niebieskie oczy, prawda?

Lydia, jak wiadomo, miała oliwkową skórę, czarne włosy i ciemne oczy. Kiwnęła głową.

– Skandyjskie kobiety są bardzo piękne.

Cassandra lekko zmarszczyła brwi. Siedząca przed nią dziewczyna odznaczała się olśniewającą urodą, ale najwidoczniej nie zdawała sobie z tego sprawy. Cassandra postanowiła zmienić temat.

– Oczywiście, w Skandii jestem znana pod innym imieniem, którego używam, gdy chcę wystąpić incognito. – Widząc, że Lydia nie rozumie tego terminu, dodała: – To znaczy, kiedy podróżuję i nie chcę, by wiedziano, że jestem księżniczką.

– Po co? – spytała Lydia. Gdyby ona była księżniczką, z pewnością oznajmiłaby o tym wszem i wobec.

Cassandra wzruszyła ramionami.

– Czasami może to powodować niezręczne sytuacje – wyjaśniła.

– Niezręczne sytuacje? W jakim sensie?

– Cóż – odparła Cassandra z uśmiechem – gdyby ober-jarl znał moją prawdziwą tożsamość, kazałby mnie ściąć.

Lydia doznała szoku. Dobrze znała Eraka i nie potrafiła sobie wyobrazić, że mógłby skazać na śmierć tę wesołą, pełną energii kobietę.

– Erak?

Cassandra machnęła ręką.

– Nie. Erak jest cudowny. Mówię o jego poprzedniku, Ragnaku. Nienawidził mojej rodziny. Erak uratował mi życie. Pomógł nam w ucieczce. Spędziliśmy zimę ukryci w niewielkiej chacie, w górach niedaleko Hallasholmu.

Lydia zaczynała coś podejrzewać.

– A jakim imieniem się posługiwałaś? – spytała.

– Evanlyn – odparła Cassandra. – Wiele osób nadal tak na mnie mówi.

Lydia pochyliła się do przodu.

– Widziałam to imię! Wyryte na ścianie chaty myśliwskiej, w której nocowałam! – wykrzyknęła.

Oczy Cassandry zalśniły.

– Nocowałaś w tej chacie?

Lydia z zapałem pokiwała głową. Sama nie wiedziała, skąd ta ekscytacja. Pamiętała, jak patrząc na imię na ścianie, zastanawiała się, kim mogła być ta kobieta. Teraz już wiedziała.

– Tak, polowałam w górach. – Po namyśle dodała: – To było kilka miesięcy temu. Szybko wróciłam, bo po okolicy krążył niedźwiedź. Ale pamiętam, że widziałam to imię.

– Niesamowite, prawda? Wyryłam je któregoś dnia, kiedy dokuczała mi nuda i samotność. W jakimś sensie dodało mi to otuchy. Często polujesz?

– Kiedy tylko mogę. Całe dzieciństwo spędziłam w lasach, otaczających Limmat. Moje miasto rodzinne.

Cassandra skinęła głową. Wskazując kołczan, wiszący na stojaku, spytała:

– Używasz tych strzałek, wyrzucasz je za pomocą jakiegoś specjalnego narzędzia? – Podniosła się i podeszła do stojaka, wyciągnęła jedną ze strzałek do połowy. – Mogę?

– Oczywiście. To narzędzie nazywa się atlatl. Wisi obok kołczana.

Cassandra przez chwilę przyglądała się broni, zrobionej z drewna bukowego, gładkiej od długiego używania. Potem wyciągnęła strzałkę z kołczana, zważyła w dłoni i kciukiem sprawdziła ostrość grotu.

– Wyobrażam sobie, że jest bardzo skuteczny – stwierdziła. – Chciałabym zobaczyć, jak się tym posługujesz. Musimy wybrać się na polowanie.

– Polujesz? – spytała Lydia, chociaż strój księżniczki właściwie wystarczał za odpowiedź.

Cassandra z zapałem pokiwała głową.

– Używam procy – odparła. – Ale może mogłabym przejść na taki sprzęt. Pokażesz mi, jak to się robi.

Lydia wstała, podeszła do okna i powiodła wzrokiem po otaczającym zamek parku i ciemniejszej zieleni lasu.

– Chyba powinny być tu jelenie.

Cassandra uśmiechnęła się szeroko.

– Całe mnóstwo. Tylko niektórzy mają prawo na nie polować.

– O – powiedziała Lydia, zawiedziona. Uśmiech nie znikał jednak z twarzy księżniczki.

– A ja, rzecz jasna, do nich należę. Podobnie jak moi goście. Zorganizuję wszystko, chcesz?