Duch od stepu - ebook

I

I mnie matka-Ukraina,

I mnie matka swego syna

Upowiła w pieśń u łona;

Czarodziejka – na rozświcie

Napowietrzne, ptasie życie

Przeczuwała na plemiona,

I wołała rozczulona:

„Piastuj dziecię me, rusałko!

Mlekiem dum – i mleczem kwiecia,

Pój do lotu mdłe to ciałko!

Pięknej sławy mej stulecia

Podaj do snu na obrazki,

Barwą złotą i błękitną,

Tęczą w okrąg niech rozkwitną

Wszystkie mego ludu kazki!”

Błogo było mi – o! błogo;

Nigdy – nigdzie – i nikogo

Nie pieściła czulsza matka...

Owe nie wiem chwilki – latka,

Uwikłana w cud zagadka,

Leży w duszy pod pieczęcią;

Wciąż tam wracam się pamięcią,

Wciąż zmysłami gonię pięcia,

Rozpierzchnioną w sen daleki...

O! Rusałki mej piastunki

W pieśń dzwoniące pocałunki

Rozpaliły krew na wieki!

Śród ojczyzny dziś katuszy,

Smutny na śmierć – w sercu – w duszy,

Krew mnie jeszcze zrzuca z łoża;

Chcę opiewać wiekom dzieło,

Lecz natchnienie przeminęło,

Niech się święci wola Boża!...II

I mnie matka-Ukraina,

Skrzydlatego swego syna,

Gdy mrugnęła z niebios gwiazda,

Odebrała z rąk rusałki;

Osmuknęła puch i pałki,

Lot kazała wznieść od gniazda;

I kwiliła w ślad pisklęcia

Lube wróżby i zaklęcia:

„I ja pańska służebnica!

Dzień po dniu – najmilsze dzieci,

Wedle woli ziem rodzica,

Na igrzysko ślę zamieci.

Znowu mój pieściwy leci,

Nie zna jeszcze swego krzyża;

Myśl jak powiew wolna, chyża,

Lgnie do cudów – łaknie pieśni:

O! niech w stepach świat swój prześni!

Stepy – światoburców droga,

Tam przechadzał się gniew Boga;

Głos grzmi dotąd: niech posłucha!

Niech na żywot wzmoże ducha!...

O! po leciech, po przygodach,

Kiedy gwiazda owa zmierzchnie,

Wniknie jako duch w powierzchnię,

Rozpościele się po wodach;

Będzie późnych moich synów,

Grzał do pieśni – i do czynów!

Krew Bojana – obok przodka,

Nowa tu mogiła wstanie...”

Wrzała ciszej wróżba słodka:

Coś – coś było o Bojanie...

Matko moja – matko miła!

Co? – gdzie Bojan? – gdzie mogiła?

Wtem skinęła – pożegnanie.