- promocja
-
W empik go
Duchowa Ścieżka - ebook
Ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Duchowa Ścieżka - ebook
Jak zdobyć się na skok w nieznane po życiu pełnym sceptycyzmu i powątpiewania?
Czego trzeba, by uznać istnienie Boskiej Doskonałości?
Co znaczy Rezygnacja?
Z czym wiąże się rozpoczęcie Praktyki Duchowej?
Autor międzynarodowego bestsellera Shantaram zabiera nas w fascynującą duchową podróż, pełną zachwytu nad światem i rozmyślań o nauce, przekonaniach, wierze i praktyce religijnej. Czerpiąc ze świętych tradycji, rygorystycznej logiki i sześcioletnich nauk swojego duchowego przewodnika, Roberts opisuje krok po kroku proces swojego poszukiwania duchowej więzi – proces, którego dobroczynne działanie może odczuć każdy, bez względu na wyznanie bądź jego brak. Jak pisze autor: „Duchowa ścieżka to książka, jakiej rozpaczliwie pragnąłem w młodości, książka, która daje więcej odpowiedzi niż pytań i pomaga zresetować duchowy kompas”.
Znakomita lektura dla wszystkich, którzy poszukują duchowego spokoju. Gregory David Roberts okazuje się znakomitym nauczycielem i przewodnikiem. Warto podążyć za nim.
Gregory David Roberts – jeden z najpopularniejszych współczesnych pisarzy australijskich, urodził się w 1952 roku w Melbourne (jako Gregory John Peter Smith), w 1978 został skazany na dwadzieścia lat za napady z bronią w ręku. Dwa lata później w biały dzień brawurowo uciekł z więzienia o zaostrzonym rygorze w Pentridge Prison i stał się jednym z najbardziej poszukiwanych przestępców Australii.
Przez blisko dziesięć lat ukrywał się w Bombaju. Początkowo mieszkał w slumsach, gdzie pracował jako lekarz ubogich. W tym samym czasie nawiązał pierwsze kontakty mafią. Wskutek intrygi trafił do ciężkiego bombajskiego więzienia Arthur Road. Wykupiony przez zaprzyjaźnionego z nim szefa mafii, stał się jego oddanym żołnierzem.
W 1990 roku we Frankfurcie został złapany za przemyt heroiny i niezwłocznie przekazany do Australii, gdzie kazano go na sześć lat więzienia. Po kolejnej udanej ucieczce zgłosił się dobrowolnie do więzienia, by „odsiedzieć swoje i wrócić do rodziny”. Podczas odbywania kary zaczął pisać Shantaram, który został sprzedany w ponad 7 milionach egzemplarzy. Przetłumaczono go na 44 języki i wydano w ponad 116 krajach. Nakładem wydawnictwa Marginesy ukazała się także jego druga powieść Cień góry.
W 2014 roku Roberts wycofał się z życia publicznego, by napisać Duchową Ścieżkę, pracować nad projektami muzycznymi i spędzać czas z rodziną.
| Kategoria: | Poradniki |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-67262-46-0 |
| Rozmiar pliku: | 2,0 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Musiałem stworzyć jakiś system. Tak działa mój umysł. Musiałem mieć logiczny system, żeby doprowadził mnie na skraj rozsądku, z którego mógłbym rozważnie wykonać skok w nieznane.
Teraz wiem, że szukanie sensu w doświadczeniu duchowym tak naprawdę jest bezsensem, i z uśmiechem wspominam te pierwsze dni i moje siłowanie się z filozofią. Zacząłem rozumieć, że logika Materialnej Rzeczywistości – otaczającego nas codziennego świata – różni się od logiki Duchowej Rzeczywistości, tak jak od logiki Kwantowej Rzeczywistości, mikrokosmosu pełnego atomów i elektronów. Rządzące nimi zasady są odmienne, sposób myślenia o każdym z nich jest odmienny i odkryłem, że ten skok w nieznane to bardziej dryfowanie niż skakanie. Chodzi o to, żeby przestać się kurczowo trzymać.
Logika, której potrzebowałem na początku i za którą podążyłem w czynną Praktykę Duchową, przedstawiała się tak:
Po pierwsze przyjąłem za pewnik, że ateistyczny punkt widzenia nie ma sensu. Jeśli we wszechświecie istnieje choć jedna rzecz mająca cechy metafizyczne lub wykraczające poza fizyczność, nie ma sensu zaprzeczać istnieniu metafizyki.
Tak się składa, że w naszym Wszechświecie istnieje coś, co ma jednocześnie właściwości fizyczne i metafizyczne, a tym czymś jest foton.
Wszyscy naukowcy zgodnie twierdzą, że foton nie ma masy, co znaczy, że nic nie waży, i że nie ma objętości, czyli nie zajmuje fizycznej przestrzeni. Foton wykazuje także wyjątkową relację z czasem. A zatem foton istnieje, a jednocześnie nie istnieje – inaczej niż wszystko, co ma masę i objętość. To metafizyczne cechy charakterystyczne.
Oczywiście fotony naprawdę istnieją i możemy je odbijać od luster i czuć efekty działania skoncentrowanej energii, ale gdy chodzi o ich opisanie, można to zrobić tylko za pomocą języka metafizyki: tak, naprawdę istnieją, ale, hm... nic nie ważą i nie zajmują przestrzeni, a także przenoszą się z prędkością światła, do czego nie jest zdolne nic oprócz nich. A, no fakt, i jeszcze to, że każda para fotonów może na siebie reagować nawet wtedy, gdy rozdziela je cały obserwowalny wszechświat.
Możemy wymienić całą listę tych cech, zrobić obliczenia i na ich podstawie zbudować teorie, ale wyjaśnienie, jak coś może istnieć, a jednocześnie nie istnieć, poruszając się z niemożliwą prędkością i zmieniając się w tandemie na kosmiczne odległości, wymaga zrozumienia sięgającego poza fizyczność, czyli metafizycznego.
Zatem nawet jeśli tylko jedna rzecz z naszego wszechświata ma właściwości metafizyczne – jak foton – nie ma sensu zaprzeczać istnieniu metafizyki. Lepiej skupmy się na jej lepszym opisaniu.
Dlatego uznałem, że metafizyka istnieje naprawdę – przynajmniej jeśli chodzi o fotony – i otworzyłem umysł.
Po drugie nie myślałem w kategoriach religii, lecz duchowości.
Modliłem się z wiernymi w synagogach, meczetach, świątyniach, kościołach, gurdwarach, stupach, świątyniach ognia, jaskiniach i kamiennych kręgach. Nauczyłem się modlitw w trzech językach i z niewinną radością recytowałem je z przyjaciółmi, gdy mnie zapraszali. Byłem ministrantem podczas katolickiej mszy, mój duchowy nauczyciel jest braminem praktykującym hinduistyczny tantryzm, uczyłem się pod kierunkiem innych przewodników religijnych, ale sam nie wyznaję żadnej religii.
Dla moich celów religia jest tym, w co wierzymy i co uznajemy za prawdziwe, a duchowość to to, czego doświadczamy jako prawdziwe.
Podobnie nie starałem się szukać ani badać Boga. Nic nie wiem o Bogu i zawsze jestem ostrożny, gdy ktoś mówi: „Bóg chce tego od ciebie...” albo „Bóg mówi to czy tamto...”.
Bóg z definicji jest tak wielki, tak niezmierzony, że nie sądzę, żeby ktokolwiek mógł wiedzieć coś bezpośrednio o nim. Byłoby to jak zderzenie materii i antymaterii, prowadzące do naszego unicestwienia.
Jak możemy liczyć, że ujrzymy lub bezpośrednio doświadczymy boskiego źródła wszystkich słońc we wszystkich wszechświatach, skoro nie potrafimy nawet przez pięć minut patrzeć na Słońce?
Zatem jeśli na potrzeby dyskusji przyjmiemy, że istnieje taka Boska Doskonałość, uważałem, że logika wyklucza, żebyśmy mogli poznać tę doskonałość – Boga – bezpośrednio. Jednak sądziłem, że możemy ją poznać pośrednio.
Dla swoich celów uznaję, że duchowość nie jest Bogiem.
Duchowość to duch Boga w tym światowym, materialnym wszechświecie.
Aczkolwiek Bóg – jeśli istnieje – daleko wykracza poza naszą ograniczoną ludzką możliwość bezpośredniego pojmowania i poznania. Istnieją rzeczy, które możemy założyć na temat naszego skromnego, ludzkiego konceptu Boskiej istoty.
Gdybyśmy na potrzeby dyskusji mieli przyjąć, że Bóg istnieje, to Boska istota byłaby z definicji doskonała i robiłaby wszystko w doskonały sposób. Byłoby nielogiczne, gdyby Bóg – lub koncepcja Boga – był niedoskonały pod jakimś względem albo robił coś w niedoskonały sposób. Wszystkie wielkie religie zgadzają się co do tego, choć mogą się różnić w wielu innych sprawach.
Z tego powodu w logicznym systemie, który opracowałem, żeby móc dokonać skoku Wiary, posłużyłem się terminem „Boska Doskonałość” zamiast „Bóg” – by nie tracić z oczu idealnej natury boskości i uniknąć wielu specyficznych religijnych interpretacji tego, co znaczy słowo „Bóg”.
W Materialnej Rzeczywistości, którą znamy z życia codziennego, Doskonałość jest ideą, koncepcją; nie istnieje nic takiego jak Doskonałość; wszystko jest w jakiś sposób niedoskonałe i czasami ta piękna niedoskonałość stanowi o uroku lub znaczeniu rzeczy.
Używamy słowa „doskonały” nieprecyzyjnie, aby powiedzieć, że coś jest skończone i bez żadnej wady. Ale wiemy także, że nic nie jest całkowicie wolne od niedoskonałości; traktujemy to słowo jako aproksymację.
Jednak w języku duchowym Doskonałość to absolut; jest absolutnie Nieskazitelna i absolutnie pozbawiona skaz, uszkodzeń, wyjątków, porównań czy duplikatów. Doskonałość to osobliwość; wszystko z wyjątkiem niej jest pod jakimś względem niedoskonałe i nie może być drugiej takiej jak ona.
Inaczej formułując tę tezę: jeśli ustalimy, że ktoś jest najwyższy w pokoju pełnym ludzi, z definicji wszyscy inni staną się osobami niższymi.
Gdy ustalimy taki pojęciowy absolut jak Doskonałość, będzie to oznaczało, że z definicji wszystko inne nie będzie doskonałością. Osobliwa natura Doskonałości jest częścią tej koncepcji; może istnieć tylko jedna Doskonałość, w przeciwnym razie koncepcja nie ma sensu.
Podobnie jak koncepcja Nieskończoności to coś, co można zaakceptować tylko na poziomie duchowym lub filozoficznym, ponieważ taka Doskonałość nie da się osiągnąć w Materialnej Rzeczywistości, którą znamy jako codzienność; istnieje ona tylko w naszych umysłach jako koncepcja albo coś, co przypisujemy wewnętrznej esencji Boskiej Doskonałości.
A zatem – rozumowałem dalej – jeśli istnieje Boska Doskonałość i jeśli Boska Doskonałość czyni wszystko doskonale, wynika z tego, że Boska Doskonałość nie może niszczyć.
Gdyby Boska Doskonałość mogła niszczyć, robiłaby to doskonale, a wtedy nie istniałoby nic oprócz niej.
Tymczasem istnieje mnóstwo rzeczy – może nawet całe wieloświaty – zatem Boska Doskonałość musi być twórcza, nie niszcząca. I wszystko, co widzimy dokoła nas w odczuwalnym wszechświecie, jest wyrazem doskonałej Twórczej Siły Boskiej Doskonałości.
Co za tym idzie, w logicznym systemie Doskonałości Boskiej Doskonałości nie mieści się branie.
Gdyby Boska Doskonałość mogła brać, robiłaby to doskonale i nie istniałoby nic oprócz niej.
Ale jest wiele istnień, więc Boska Doskonałość musi być Dawcą i wszystko, co widzimy w dostrzegalnym wszechświecie, jest wyrazem doskonałego Obdarzania Boskiej Doskonałości.
Rodzi się w nas emocjonalna reakcja, która podsuwa nam pytanie, jak możemy przyjmować koncepcję takiego Boskiego Dawcy, gdy na świecie jest tyle cierpienia i trosk. Jak ten cały ból, troski i nieszczęście mogą być wyrazem działalności Boskiego Dawcy?
Po pierwsze ból to cena za życie, a ja, który zaznałem mnóstwo bólu, sądzę, że to uczciwa cena za całe zadziwiające dobro, jakie przynosi nasza egzystencja.
Po drugie wydaje się, że gdy Boska Doskonałość tworzy multiwersum z materii, przestrzeni i energii, wyczarowując je wyłącznie z Boskiego materiału, przejście z doskonałej Boskiej natury do niedoskonałej Natury wymaga wielu gwałtownych procesów wewnątrz gwiazd, planet i żywych ciał, które powstają w procesie stworzenia. A zatem tak to jest: droga z umysłu Boga w Materialne, Kwantowe i Duchowe Rzeczywistości wyzwala po drodze energię, siłę i materię.
Dla nas egzystencja oznacza możliwe trzęsienia ziemi, wulkany, huragany, cyklony, tornada, tsunami i wiele innych przerażających zjawisk. Tak musi być, gdy Boska Doskonałość tworzy niedoskonałość – i znowu uważam, że to sprawiedliwa cena.
I po trzecie – na podstawie osobistego doświadczenia myślę, że cierpienie większości z nas, ludzi, jest jak bestia, która sama się stwarza. To były moje grzechy, nie Boga. To my, nie Boska Doskonałość, odpowiadamy za niesprawiedliwość i nierówność tego świata, i to my mamy środki, żeby to zmienić.
Moje rozumowanie przedstawiało się tak: jako istoty materialne w Materialnej Rzeczywistości nie możemy „znać” Boskiej Doskonałości tak, jak znamy zjawiska materialne.
Jednak logika dopuszcza, że Boska Doskonałość, która wyposażyła ten wszechświat w Rzeczywistość Kwantową i Materialną, mogła także dodać do niego (lub do wieloświata) trzecią rzeczywistość duchowej natury – pole boskich tendencji, z którym możemy nawiązać kontakt: Duchową Rzeczywistość.
Wydawało mi się sensowne, że Boska Doskonałość, która stworzyła wszystko z doskonałej, Obdarzającej Twórczości, wyposaży wszechświat w duchowy składnik, który – choć nie jest samą Boską Doskonałością – może zapewnić kanał lub fale pozwalające na pośredni kontakt ze Źródłem.
Teraz dziwię się, że zadałem sobie tyle trudu, aby stworzyć intelektualne, względnie logiczne rusztowanie, z którego miałem wykonać skok w nieznane, skoro to sam skok rozwiązał wszystkie problemy. Było to myślenie człowieka, który dokładnie czyta instrukcję obsługi motocykla, a potem zabiera się do naprawy lub wymiany jakiejś jego części. Ale jak się okazało, spotkanie z duchowością podczas przejścia przez Ścieżkę pisze swoją instrukcję obsługi i wszystkie logiczne przygotowania stają się tylko zamglonym odbiciem w mętnym lustrze.
Mimo to potrzebowałem czegoś, czego mógłbym się chwycić przed skokiem: rusztowania z myśli, które pomogłoby mi powiedzieć „Witaj” Boskiej Doskonałości prawdziwie i szczerze, nie czując się jak głupiec czy oszust.
Zatem dalej podążałem ścieżką logiki.
Moja badania wykazały, że wiele tradycji i tekstów odnosi się do istnienia tej innej Duchowej Rzeczywistości biegnącej równolegle lub przeplatającej się z Materialną Rzeczywistością pełną kul bilardowych, ludzi i planet, a także z Rzeczywistością Kwantową ze stanami kwantowymi, z kotem Schrödingera i ze stanem splątanym.
Rozumowałem, że jeśli istnieje coś takiego jak Duchowa Rzeczywistość, jednym ze sposobów na połączenie się z nią mogłoby być Obdarzanie, ponieważ cały wieloświat jest wyrazem idealnego Obdarzania Boskiej Doskonałości.
Miłość jest altruistycznym Obdarzaniem.
Pobożność jest altruistycznym duchowym Obdarzaniem.
Stąd też duchowe Obdarzanie, okazywane podczas szczerej Praktyki Duchowej, mogłoby sprawić, że dostroimy się do fal czy częstotliwości połączenia łączącej nas z Duchową Rzeczywistością.
Był to klucz, którego potrzebowałem: skupienie mojej Praktyki duchowej na dawaniu bez pytania o rewanż w szczerej próbie stworzenia połączenia z Duchową Rzeczywistością, o ile taka istnieje.
Ale zanim po raz pierwszy zadąłem w konchę, starając się stworzyć połączenie dzięki wielu tekstom i nauczycielom, u których szukałem rady przez wiele lat, upewniłem się, że muszę podążać za trzema ważnymi i koniecznymi wyznacznikami: Potwierdzeniem, Rezygnacją i Praktyką Duchową – żeby stać się godnym połączenia. Dlatego musiałem skorygować swoje myślenie, aby dostosować się do nowej i bardzo odmiennej logiki Duchowej Rzeczywistości.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
Teraz wiem, że szukanie sensu w doświadczeniu duchowym tak naprawdę jest bezsensem, i z uśmiechem wspominam te pierwsze dni i moje siłowanie się z filozofią. Zacząłem rozumieć, że logika Materialnej Rzeczywistości – otaczającego nas codziennego świata – różni się od logiki Duchowej Rzeczywistości, tak jak od logiki Kwantowej Rzeczywistości, mikrokosmosu pełnego atomów i elektronów. Rządzące nimi zasady są odmienne, sposób myślenia o każdym z nich jest odmienny i odkryłem, że ten skok w nieznane to bardziej dryfowanie niż skakanie. Chodzi o to, żeby przestać się kurczowo trzymać.
Logika, której potrzebowałem na początku i za którą podążyłem w czynną Praktykę Duchową, przedstawiała się tak:
Po pierwsze przyjąłem za pewnik, że ateistyczny punkt widzenia nie ma sensu. Jeśli we wszechświecie istnieje choć jedna rzecz mająca cechy metafizyczne lub wykraczające poza fizyczność, nie ma sensu zaprzeczać istnieniu metafizyki.
Tak się składa, że w naszym Wszechświecie istnieje coś, co ma jednocześnie właściwości fizyczne i metafizyczne, a tym czymś jest foton.
Wszyscy naukowcy zgodnie twierdzą, że foton nie ma masy, co znaczy, że nic nie waży, i że nie ma objętości, czyli nie zajmuje fizycznej przestrzeni. Foton wykazuje także wyjątkową relację z czasem. A zatem foton istnieje, a jednocześnie nie istnieje – inaczej niż wszystko, co ma masę i objętość. To metafizyczne cechy charakterystyczne.
Oczywiście fotony naprawdę istnieją i możemy je odbijać od luster i czuć efekty działania skoncentrowanej energii, ale gdy chodzi o ich opisanie, można to zrobić tylko za pomocą języka metafizyki: tak, naprawdę istnieją, ale, hm... nic nie ważą i nie zajmują przestrzeni, a także przenoszą się z prędkością światła, do czego nie jest zdolne nic oprócz nich. A, no fakt, i jeszcze to, że każda para fotonów może na siebie reagować nawet wtedy, gdy rozdziela je cały obserwowalny wszechświat.
Możemy wymienić całą listę tych cech, zrobić obliczenia i na ich podstawie zbudować teorie, ale wyjaśnienie, jak coś może istnieć, a jednocześnie nie istnieć, poruszając się z niemożliwą prędkością i zmieniając się w tandemie na kosmiczne odległości, wymaga zrozumienia sięgającego poza fizyczność, czyli metafizycznego.
Zatem nawet jeśli tylko jedna rzecz z naszego wszechświata ma właściwości metafizyczne – jak foton – nie ma sensu zaprzeczać istnieniu metafizyki. Lepiej skupmy się na jej lepszym opisaniu.
Dlatego uznałem, że metafizyka istnieje naprawdę – przynajmniej jeśli chodzi o fotony – i otworzyłem umysł.
Po drugie nie myślałem w kategoriach religii, lecz duchowości.
Modliłem się z wiernymi w synagogach, meczetach, świątyniach, kościołach, gurdwarach, stupach, świątyniach ognia, jaskiniach i kamiennych kręgach. Nauczyłem się modlitw w trzech językach i z niewinną radością recytowałem je z przyjaciółmi, gdy mnie zapraszali. Byłem ministrantem podczas katolickiej mszy, mój duchowy nauczyciel jest braminem praktykującym hinduistyczny tantryzm, uczyłem się pod kierunkiem innych przewodników religijnych, ale sam nie wyznaję żadnej religii.
Dla moich celów religia jest tym, w co wierzymy i co uznajemy za prawdziwe, a duchowość to to, czego doświadczamy jako prawdziwe.
Podobnie nie starałem się szukać ani badać Boga. Nic nie wiem o Bogu i zawsze jestem ostrożny, gdy ktoś mówi: „Bóg chce tego od ciebie...” albo „Bóg mówi to czy tamto...”.
Bóg z definicji jest tak wielki, tak niezmierzony, że nie sądzę, żeby ktokolwiek mógł wiedzieć coś bezpośrednio o nim. Byłoby to jak zderzenie materii i antymaterii, prowadzące do naszego unicestwienia.
Jak możemy liczyć, że ujrzymy lub bezpośrednio doświadczymy boskiego źródła wszystkich słońc we wszystkich wszechświatach, skoro nie potrafimy nawet przez pięć minut patrzeć na Słońce?
Zatem jeśli na potrzeby dyskusji przyjmiemy, że istnieje taka Boska Doskonałość, uważałem, że logika wyklucza, żebyśmy mogli poznać tę doskonałość – Boga – bezpośrednio. Jednak sądziłem, że możemy ją poznać pośrednio.
Dla swoich celów uznaję, że duchowość nie jest Bogiem.
Duchowość to duch Boga w tym światowym, materialnym wszechświecie.
Aczkolwiek Bóg – jeśli istnieje – daleko wykracza poza naszą ograniczoną ludzką możliwość bezpośredniego pojmowania i poznania. Istnieją rzeczy, które możemy założyć na temat naszego skromnego, ludzkiego konceptu Boskiej istoty.
Gdybyśmy na potrzeby dyskusji mieli przyjąć, że Bóg istnieje, to Boska istota byłaby z definicji doskonała i robiłaby wszystko w doskonały sposób. Byłoby nielogiczne, gdyby Bóg – lub koncepcja Boga – był niedoskonały pod jakimś względem albo robił coś w niedoskonały sposób. Wszystkie wielkie religie zgadzają się co do tego, choć mogą się różnić w wielu innych sprawach.
Z tego powodu w logicznym systemie, który opracowałem, żeby móc dokonać skoku Wiary, posłużyłem się terminem „Boska Doskonałość” zamiast „Bóg” – by nie tracić z oczu idealnej natury boskości i uniknąć wielu specyficznych religijnych interpretacji tego, co znaczy słowo „Bóg”.
W Materialnej Rzeczywistości, którą znamy z życia codziennego, Doskonałość jest ideą, koncepcją; nie istnieje nic takiego jak Doskonałość; wszystko jest w jakiś sposób niedoskonałe i czasami ta piękna niedoskonałość stanowi o uroku lub znaczeniu rzeczy.
Używamy słowa „doskonały” nieprecyzyjnie, aby powiedzieć, że coś jest skończone i bez żadnej wady. Ale wiemy także, że nic nie jest całkowicie wolne od niedoskonałości; traktujemy to słowo jako aproksymację.
Jednak w języku duchowym Doskonałość to absolut; jest absolutnie Nieskazitelna i absolutnie pozbawiona skaz, uszkodzeń, wyjątków, porównań czy duplikatów. Doskonałość to osobliwość; wszystko z wyjątkiem niej jest pod jakimś względem niedoskonałe i nie może być drugiej takiej jak ona.
Inaczej formułując tę tezę: jeśli ustalimy, że ktoś jest najwyższy w pokoju pełnym ludzi, z definicji wszyscy inni staną się osobami niższymi.
Gdy ustalimy taki pojęciowy absolut jak Doskonałość, będzie to oznaczało, że z definicji wszystko inne nie będzie doskonałością. Osobliwa natura Doskonałości jest częścią tej koncepcji; może istnieć tylko jedna Doskonałość, w przeciwnym razie koncepcja nie ma sensu.
Podobnie jak koncepcja Nieskończoności to coś, co można zaakceptować tylko na poziomie duchowym lub filozoficznym, ponieważ taka Doskonałość nie da się osiągnąć w Materialnej Rzeczywistości, którą znamy jako codzienność; istnieje ona tylko w naszych umysłach jako koncepcja albo coś, co przypisujemy wewnętrznej esencji Boskiej Doskonałości.
A zatem – rozumowałem dalej – jeśli istnieje Boska Doskonałość i jeśli Boska Doskonałość czyni wszystko doskonale, wynika z tego, że Boska Doskonałość nie może niszczyć.
Gdyby Boska Doskonałość mogła niszczyć, robiłaby to doskonale, a wtedy nie istniałoby nic oprócz niej.
Tymczasem istnieje mnóstwo rzeczy – może nawet całe wieloświaty – zatem Boska Doskonałość musi być twórcza, nie niszcząca. I wszystko, co widzimy dokoła nas w odczuwalnym wszechświecie, jest wyrazem doskonałej Twórczej Siły Boskiej Doskonałości.
Co za tym idzie, w logicznym systemie Doskonałości Boskiej Doskonałości nie mieści się branie.
Gdyby Boska Doskonałość mogła brać, robiłaby to doskonale i nie istniałoby nic oprócz niej.
Ale jest wiele istnień, więc Boska Doskonałość musi być Dawcą i wszystko, co widzimy w dostrzegalnym wszechświecie, jest wyrazem doskonałego Obdarzania Boskiej Doskonałości.
Rodzi się w nas emocjonalna reakcja, która podsuwa nam pytanie, jak możemy przyjmować koncepcję takiego Boskiego Dawcy, gdy na świecie jest tyle cierpienia i trosk. Jak ten cały ból, troski i nieszczęście mogą być wyrazem działalności Boskiego Dawcy?
Po pierwsze ból to cena za życie, a ja, który zaznałem mnóstwo bólu, sądzę, że to uczciwa cena za całe zadziwiające dobro, jakie przynosi nasza egzystencja.
Po drugie wydaje się, że gdy Boska Doskonałość tworzy multiwersum z materii, przestrzeni i energii, wyczarowując je wyłącznie z Boskiego materiału, przejście z doskonałej Boskiej natury do niedoskonałej Natury wymaga wielu gwałtownych procesów wewnątrz gwiazd, planet i żywych ciał, które powstają w procesie stworzenia. A zatem tak to jest: droga z umysłu Boga w Materialne, Kwantowe i Duchowe Rzeczywistości wyzwala po drodze energię, siłę i materię.
Dla nas egzystencja oznacza możliwe trzęsienia ziemi, wulkany, huragany, cyklony, tornada, tsunami i wiele innych przerażających zjawisk. Tak musi być, gdy Boska Doskonałość tworzy niedoskonałość – i znowu uważam, że to sprawiedliwa cena.
I po trzecie – na podstawie osobistego doświadczenia myślę, że cierpienie większości z nas, ludzi, jest jak bestia, która sama się stwarza. To były moje grzechy, nie Boga. To my, nie Boska Doskonałość, odpowiadamy za niesprawiedliwość i nierówność tego świata, i to my mamy środki, żeby to zmienić.
Moje rozumowanie przedstawiało się tak: jako istoty materialne w Materialnej Rzeczywistości nie możemy „znać” Boskiej Doskonałości tak, jak znamy zjawiska materialne.
Jednak logika dopuszcza, że Boska Doskonałość, która wyposażyła ten wszechświat w Rzeczywistość Kwantową i Materialną, mogła także dodać do niego (lub do wieloświata) trzecią rzeczywistość duchowej natury – pole boskich tendencji, z którym możemy nawiązać kontakt: Duchową Rzeczywistość.
Wydawało mi się sensowne, że Boska Doskonałość, która stworzyła wszystko z doskonałej, Obdarzającej Twórczości, wyposaży wszechświat w duchowy składnik, który – choć nie jest samą Boską Doskonałością – może zapewnić kanał lub fale pozwalające na pośredni kontakt ze Źródłem.
Teraz dziwię się, że zadałem sobie tyle trudu, aby stworzyć intelektualne, względnie logiczne rusztowanie, z którego miałem wykonać skok w nieznane, skoro to sam skok rozwiązał wszystkie problemy. Było to myślenie człowieka, który dokładnie czyta instrukcję obsługi motocykla, a potem zabiera się do naprawy lub wymiany jakiejś jego części. Ale jak się okazało, spotkanie z duchowością podczas przejścia przez Ścieżkę pisze swoją instrukcję obsługi i wszystkie logiczne przygotowania stają się tylko zamglonym odbiciem w mętnym lustrze.
Mimo to potrzebowałem czegoś, czego mógłbym się chwycić przed skokiem: rusztowania z myśli, które pomogłoby mi powiedzieć „Witaj” Boskiej Doskonałości prawdziwie i szczerze, nie czując się jak głupiec czy oszust.
Zatem dalej podążałem ścieżką logiki.
Moja badania wykazały, że wiele tradycji i tekstów odnosi się do istnienia tej innej Duchowej Rzeczywistości biegnącej równolegle lub przeplatającej się z Materialną Rzeczywistością pełną kul bilardowych, ludzi i planet, a także z Rzeczywistością Kwantową ze stanami kwantowymi, z kotem Schrödingera i ze stanem splątanym.
Rozumowałem, że jeśli istnieje coś takiego jak Duchowa Rzeczywistość, jednym ze sposobów na połączenie się z nią mogłoby być Obdarzanie, ponieważ cały wieloświat jest wyrazem idealnego Obdarzania Boskiej Doskonałości.
Miłość jest altruistycznym Obdarzaniem.
Pobożność jest altruistycznym duchowym Obdarzaniem.
Stąd też duchowe Obdarzanie, okazywane podczas szczerej Praktyki Duchowej, mogłoby sprawić, że dostroimy się do fal czy częstotliwości połączenia łączącej nas z Duchową Rzeczywistością.
Był to klucz, którego potrzebowałem: skupienie mojej Praktyki duchowej na dawaniu bez pytania o rewanż w szczerej próbie stworzenia połączenia z Duchową Rzeczywistością, o ile taka istnieje.
Ale zanim po raz pierwszy zadąłem w konchę, starając się stworzyć połączenie dzięki wielu tekstom i nauczycielom, u których szukałem rady przez wiele lat, upewniłem się, że muszę podążać za trzema ważnymi i koniecznymi wyznacznikami: Potwierdzeniem, Rezygnacją i Praktyką Duchową – żeby stać się godnym połączenia. Dlatego musiałem skorygować swoje myślenie, aby dostosować się do nowej i bardzo odmiennej logiki Duchowej Rzeczywistości.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
więcej..
