Duma i miłość - ebook

ROZDZIAŁ 1

Plantacja Elmwood

Jackson, Missisipi

Kwiecień 1861 roku

Cameron Campbell ściągnęła wodze arabskiej klaczy i pogłaskała ją po łbie. Uwielbiała jeździć na silnym i rączym koniu, zwłaszcza wówczas kiedy gorący wiatr smagał ją po twarzy.

Szybko oceniła odległość dzielącą ją od furtki. Skuliła się w męskim siodle i przejechała palcami po grzywie konia. Jej spódnica trzepotała na wietrze, a stalowe podkowy klaczy stukały o ziemię.

Cameron wstrzymała oddech, mocno szarpnęła cugle i skoczyła nad furtką, niemal szybując w powietrzu. Zanim znalazła się po drugiej stronie, zerknęła w jasne niebo. Wiosenne słońce ozłacało pola bawełny, mętne wody rzeki i bujną roślinność. Na krótką chwilę Cameron i jej klacz Roxy stały się częścią krajobrazu. W tym momencie dziewczyna poczuła się naprawdę wolna od niewygodnych spódnic, ciasnych halek, lecz przede wszystkim od świata, w którym rządzili dumni mężczyźni.

Wkrótce znalazła się przed domem.

– Matko Boska! – zawołała Taye, przedzierając się przez wysoką trawę.

– Wszystko w porządku! – odkrzyknęła Cameron.

Popuściła wodze. Roxy z podniesionym łbem potruchtała przed siebie.

– Patrz! Bez trzymanki… – Cameron rzuciła skórzane wodze na łęk siodła i pomachała ręką.

– Cameron, błagam… Złap za wodze i wreszcie przestań się wygłupiać. – Taye zakryła dłonią oczy. – Przecież wiesz, że tego się boję.

Cameron roześmiała się i wstrzymała klacz.

– Co w takim razie powiesz na to? – zapytała z przekorą, wyjmując nogi ze strzemion. – Spójrz, Taye. Boisz się?

Cameron nieraz bez większego szwanku spadała z konia, więc nie czuła strachu. Zwinnie podciągnęła pod siebie jedną nogę, potem drugą i na koniec stanęła w siodle. Rozpostarła ręce, żeby utrzymać równowagę.

Taye niechętnie uniosła wzrok i zbladła przerażona.

– Przestań! Natychmiast przestań! Wygłupiasz się jedynie po to, żeby mnie nastraszyć.

– Nieprawda.

Cameron zachwiała się, kiedy klacz pochyliła łeb, żeby poskubać świeżej trawy.

– Robię to, co lubię.

Zeskoczyła na ziemię i stanęła u boku przyjaciółki.

Siedemnastoletnia Taye była od niej sześć lat młodsza. Chwyciła ją za ramię.

– Nie rozumiesz, że to wariactwo? Mogłaś się zabić!

– Ależ skąd! – Cameron popatrzyła prosto w błękitne oczy Taye. – Spójrz, głuptasie. Jestem cała i zdrowa.

– Sama na siebie popatrz! – zawołała z uśmiechem Taye i podała jej cienki słomkowy kapelusz z szerokim rondem. – Zaraz dostaniesz piegów. Dzisiaj wyjątkowo mocno świeci słońce. Ach, prawda… Zanim zaczęłaś popisy, przyszłam tu, aby ci powiedzieć, że pan senator chce się z tobą widzieć. Już nie pamiętasz, że mamy gościa? – Wskazała na nią szerokim gestem. – Wyglądasz jak wieśniaczka. Jesteś potargana i uwalana błotem. Godzinę potrwa, zanim cię uczeszę!

Cameron poprowadziła klacz w stronę Elmwood. Duży biały dwór stał nad rzeką Pearl, wśród plantacji bawełny i trzciny cukrowej.

– Znów mam być śliczna? Miejże litość, Taye! Nie chcę być wielką damą, co chwila zmieniać suknie, zależnie od okoliczności, prawić gładkie słówka i uśmiechać się zza wachlarza. Zupełnie nie mam na to ochoty. To ty powinnaś być córką senatora Davida Campbella. Wszak jesteś damą w każdym calu.

– Nie mów tak! – Taye zrobiła wielkie oczy.

– Kto tym razem u nas gości? – Cameron palcami zaczesała długie włosy. – Zresztą… nieważne. Cieszę się, że tata znów jest w domu.

Od czasu kiedy Missisipi wystąpiło z Unii, senator David Campbell przebywał w Waszyngtonie. W obawie przed tym, że mógłby stracić pozycję w senacie, desperacko próbował połączyć interesy polityków Północy i Południa. Mimo secesji Karoliny Południowej, Missisipi, Florydy, Alabamy, Georgii, Luizjany i Teksasu nadal miał nadzieję, że zdoła zapobiec wojnie.

Dzień wcześniej przyznał, że nie jest dobrze. W zeszłym miesiącu w Montgomery siedem zbuntowanych stanów powołało konfederację. Senator właśnie zaczął z grubsza wyjaśniać skutki nowego podziału państwa, gdy wszedł brat Cameron, Grant. Ojciec natychmiast zmienił temat. Grant nie lubił, kiedy senator dyskutował o polityce w obecności kobiet. Starszy pan Campbell zaczął więc mówić o nadchodzących zbiorach bawełny. Nie chciał wprowadzać nerwowej atmosfery. Ostatnimi czasy w domu i tak rzadko panował spokój.

Cameron niecierpliwie machnęła ręką.

– Powiesz mi czy nie? Kto gości u mojego ojca? – Zmarszczyła piegowaty nosek. – To nasz nowy prezydent Lincoln! Przecież wygrał wybory zaledwie miesiąc temu. Może odwiedza senatorów?

– To nie prezydent, głuptasie. – Taye odwróciła wzrok i wygładziła nową brzoskwiniową suknię z suto marszczonej koronki. – Obiecaj, że nie będziesz się na mnie gniewać – poprosiła.

Cameron uśmiechnęła się. Taye była córką ich czarnej gospodyni, której kiedyś zwrócono wolność. Mimo to Cameron kochała ją jak siostrę. Zaprzyjaźniły się, gdy Taye była dzieckiem. Miała białego ojca, więc jej skóra mieniła się nieco jaśniejszą, jakby oliwkową barwą. Błękitne oczy i ciemne włosy nadawały jej egzotyczny wygląd.

– Powiedz… Przecież wiesz, kotku, że nie będę się na ciebie gniewać.

– Sama zobaczysz.

– Kto to? – nieco groźniej spytała Cameron.

Taye pochyliła piękną głowę.

– Kapitan Logan.

– Jackson Logan! Ten skurczybyk…

– Cameron! – Taye spojrzała na nią ze zdumieniem. – Kobiecie nie wypada tak się odzywać. Cicho, bo jeszcze ktoś usłyszy i…

– Niech mnie diabli! – wykrzyknęła Cameron.

Szła długim krokiem, stukając obcasami wysokich butów do konnej jazdy.

Masztalerz przejął od niej klacz i odprowadził ją do stajni.

– Jackson Logan! – ciskała się Cameron. – A już myślałam, że jego statek zatopili piraci… albo że zginął w pojedynku! Najlepiej o kobietę… Przeklęty Jackson… – dokończyła szeptem.

Był arogancki i pewny siebie. Nie lubiła jego czarującego uśmiechu i zachowania pełnego kokieterii. Nienawidziła go, choć kiedyś równie mocno go kochała. Poznali się, gdy miała zaledwie siedemnaście lat. Przystojny kupiec przybył do Elmwood w interesach. Od początku zrobił na niej ogromne wrażenie. Dwanaście lat starszy, doświadczony, jeździł na czarnym ogierze. Skradł jej serce, zanim zdążyli się lepiej poznać.

Ich romans rozkwitał w ukryciu. Spotykali się we wszystkie lipcowe wieczory. Razem jeździli konno i polowali. Jackson do tej pory nie spotkał kobiety, która siedziałaby po męsku w siodle i strzelała nie gorzej od żołnierza. Był zachwycony. Prawił jej słodkie słówka, a Cameron naiwnie wzięła je za dobrą monetę. Kiedyś wyznał, że ją kocha. Była gotowa nawet pójść z nim do łóżka, jednak na szczęście odmówiła. Po pewnym czasie starszy pan Logan wezwał Jacksona do Baltimore. Zaślepiona miłością Cameron postanowiła z nim wyjechać. Zaproponowała więc, żeby się pobrali, ale Jackson roześmiał się jej prosto w twarz…

Śmiał się z niej!

– Ślub? – Poprawił rondo kapelusza. Wręcz obsesyjnie dbał o wygląd. – Nie zamierzam się żenić. Na co mi rozpieszczona panna? Nie, moja mała złośnico. Zostaniesz w Elmwood. Tu, gdzie są twój tata i cała armia posłusznych służących.

– Przecież mówiłeś, że mnie kochasz, że tak będzie zawsze…

– Mówiłem wiele rzeczy, słodziutka. Ty zresztą też… Przecież oboje wiedzieliśmy, że nic z tego nie wyjdzie, prawda? – Popatrzył na nią spod oka. – Daj buziaka, bo ruszam w drogę.

Zwymyślała go od najgorszych. Nie zostawiła na nim suchej nitki. Przy okazji dostało się też jego rodzinie. Używała słów, które kiedyś przypadkiem słyszała od brata, chociaż nie rozumiała w pełni ich znaczenia. Zdarła z głowy jedwabny czepek i rzuciła mu go pod nogi. Jackson odszedł.

Na myśl o tamtym dniu łzy napłynęły do oczu Cameron. Wzięła głęboki oddech. Nie chciała płakać. Co prawda łzy przynosiły ulgę, ale broniła się przed nimi. Jedynie złość mogła zagłuszyć jej cierpienie.

– Czego on tu znów szuka? – zapytała, ukradkiem ocierając oczy.

– Nie wiem. Senator prosił tylko, żebyś przyszła – odparła Taye. – Nie chcesz tam iść? Nie szkodzi. Powiem, że masz migrenę.

Taye wiedziała, co zaszło między dwojgiem młodych.

Po cichu marzyła, że kiedyś zazna szczęścia w ramionach mężczyzny.

Cameron wyzbyła się takich niedorzecznych mrzonek.

– Nie – odparła stanowczo.

Uchyliła wielkie frontowe drzwi i weszła do domu. Minęła obszerny, obwieszony licznymi portretami hol i skierowała się prosto do biblioteki. Po drodze rzuciła kapelusz w ręce służącej.

– Po tylu długich latach… Co on sobie myśli? – wymamrotała pod nosem pod adresem Logana.

– Można pomyśleć, że twój ojciec i kapitan Logan są w całkiem dobrej komitywie – powiedziała Taye.

– Kapitan? A kiedy to Logan stał się kapitanem?!

– Podejrzewam, że odziedziczył statki po zmarłym ojcu – odrzekła Taye. – W Waszyngtonie na pewno widywał senatora.

Cameron zatrzymała się przed mahoniowymi drzwiami biblioteki.

– Z kim tak naprawdę trzymasz?

Taye spuściła wzrok.

– Z tobą. – Skrzywiła usta w podkówkę. – Zawsze jestem po twojej stronie. Pamiętaj o tym…

Cameron po przyjacielsku szturchnęła Mulatkę.

– Nie płacz – powiedziała. Czuła się trochę winna. – Nie chciałam na ciebie krzyczeć. Chodzi mi tylko o to, że po tylu latach…

Mimo wszystko przez te wszystkie lata tęskniła za Loganem. Tyle chciała mu powiedzieć i… wreszcie mogła to zrobić. Zamierzała wypomnieć mu okrutne potraktowanie, to jednak okazało się trudniejsze, niż kiedyś przypuszczała. Nagle nie potrafiła ubrać myśli w słowa. Zaschło jej w gardle i poczuła, że dłonie pocą jej się ze strachu.

– Już dobrze… – szepnęła Taye. – Spotkasz jeszcze wielu wspaniałych mężczyzn. – Spojrzała na Cameron i odgarnęła jej włosy z twarzy. – Może trochę się ogarniesz? Tak czy owak pan Logan dawno cię nie widział…

– Mam to zrobić dla niego?! Nigdy w życiu!

Taye ścisnęła przyjaciółkę za rękę. Ściszyła głos, jak przystało na prawdziwą damę.

– Moim zdaniem, powinnaś pięknie wyglądać. Niech zobaczy, co stracił. – Zawahała się lekko, ale zobaczyła, że Cameron poważnie rozważa jej słowa, więc odetchnęła z ulgą. – Chodź. Umyjesz twarz i ręce, a ja się zajmę twoimi włosami. Ojciec przywiózł ci nową suknię. Idealnie pasuje do twoich oczu.

Cameron rzuciła okiem na zamknięte drzwi. Słyszała stłumione głosy. Nie rozróżniała poszczególnych słów, ale wciąż potrafiła rozpoznać ostry jak brzytwa głos Logana.

– Jackson… – syknęła.

– Chodź. To zajmie tylko chwilę. Zobaczysz, że utrzesz mu nosa. Nie oprze się twoim wdziękom. Natychmiast padnie na kolana i będzie cię błagał o rękę.

– Rękę?! – warknęła Cameron.

– Już dobrze… – Taye objęła przyjaciółkę i poprowadziła w stronę schodów. Obie poszły na górę.

Jackson jednym uchem słuchał wywodów Davida Campbella. Co chwila zerkał na drzwi. Gdzie ona się podziewa? Senator posłał po córkę przeszło godzinę temu. Jackson nie mógł się doczekać, kiedy ją zobaczy, a zarazem bał się tego spotkania. A jeśli się zmieniła i stała damą o sztywnych manierach trzepoczącą długimi rzęsami? Tęsknił za szaloną dziewczyną o kasztanowych włosach.

Cameron… Niewiele brakowało, żeby właśnie przez nią zrezygnował z wizyty w Elmwood. Po tylu latach wciąż czuł delikatną woń jej skóry – pachniała magnolią. Pamiętał smak jej gorących ust – były miękkie i słodkie. Nie potrafił o niej zapomnieć. Nie pomagała obecność innych kobiet, którym zwykł łamać serca.

Słodka, niewinna Cameron Campbell… Gdy się poznali, miała zaledwie siedemnaście lat, lecz nie ustępowała mu w niczym. Była doskonałym jeźdźcem, świetnym strzelcem i umiała grać w karty. Tamtego lata w Missisipi towarzyszyła mu na każdym kroku. Stała się jego pierwszą prawdziwą miłością. Nawet po latach, gdy zamykał oczy i całował inne usta, imię „Cameron” jak dawniej dźwięczało echem w jego głowie. Pluł sobie w brodę, że dopuścił do tego, aby sytuacja wymknęła mu się spod kontroli. Przecież on także, mimo swego wieku, nie był gotów do głębszych uczuć. Nawet teraz był przekonany, że wtedy postąpił słusznie, odchodząc.

Jackson nie bał się kobiet. Wręcz przeciwnie – uwielbiał je i chętnie gościł w swoim łóżku. Na szczęście nie popełnił tego błędu z Cameron. Oczywiście próbował, ale jej rozsądek wziął górę nad emocjami. Od tamtej pory minęły lata; dziś miał ją znów zobaczyć.

Jackson z trudem skupiał uwagę na słowach senatora. David Campbell pochodził z Południa, lecz sympatyzował z Północą. Wskutek secesji znalazł się między młotem a kowadłem. Ze wszystkich sił próbował pomóc swoim wyborcom odnaleźć się w nowym położeniu. Mieszkańcom północnych stanów usiłował przybliżyć racje leżące po stronie Południa i na odwrót. Bezsenne noce na ogół spędzał w zadymionych pokojach hotelowych i bezskutecznie kłócił się z politykami. Wiedział, że wojna wisi w powietrzu, że lada chwila brat stanie do walki z bratem…

Senator Campbell chodził po pokoju i energicznie wymachiwał ręką, jakby znajdował się w senacie.

– A niech to licho! Mamy za swoje! Po co to całe niewolnictwo?! – wołał zapalczywie. Nagle zatrzymał się przed otwartym oknem. – Mimo to cieszę się, że jestem w domu. – Wskazał na rozpościerający się przed nim krajobraz. – Kiedyś na tych terenach osiadł mój ojciec, Szkot. Stąd czerpię siłę, z ziemi, którą w młodości uprawiałem własnymi rękami. A nawet później, w lepszych czasach, gdy już mieliśmy niewolników, osobiście nadzorowałem każdą pracę.

Jackson słuchał uważnie i kiwał głową. Przez otwarte okno wpadał charakterystyczny zapach uprawnej ziemi. Jackson słyszał śpiew wracających z plantacji bawełny niewolników i wdychał ciężką woń zgniłego mułu, zalegającego na dnie rzeki Pearl.

W pokoju było gorąco i parno. Jackson po trochu już zapominał, jak to zazwyczaj bywa na Południu. A to przecież dopiero kwiecień! Czuł się zmęczony. Na dobre przywykł do północnego klimatu Marylandu i wiatrów znad Atlantyku. Ukradkowym ruchem nieco poluźnił fontaż z białego fularu. Miał nadzieję, że go niedługo zdejmie. Gdzie ta Cameron? Jackson nalał sobie kieliszek brandy i znów zmusił się do słuchania słów senatora.ROZDZIAŁ 2

– Papo, to ja. – Cameron zapukała do drzwi biblioteki. Czuła, jak krople potu spływają jej po plecach. Pchnęła drzwi i weszła do środka.

– Jesteś! – zawołał senator, witając ją z otwartymi ramionami. – Moja najdroższa…

Cameron pocałowała go w policzek. Uwielbiała zapach ojca zmieszany z wonią tytoniu i mydła do kąpieli. Chwilę trwało, zanim odwróciła głowę i napotkała przenikliwy wzrok Jacksona Logana.

– Kapitanie – odezwał się senator – pamiętasz moją córkę?

Na przystojnej twarzy Logana pojawił się szeroki uśmiech.

– Nie byłem w Elmwood ładnych parę lat – odpowiedział Jackson, nie odrywając oczu od Cameron – ale twoją śliczną córkę doskonale pamiętam.

Jackson był dobrze wychowany i jego ciepłe usta ledwie musnęły jej dłoń. Mimo to Cameron odsunęła się szybko, jakby chciała uciec przed ukąszeniem węża.

– Kiedy ostatni raz ją widziałem, była jeszcze dzieckiem – ciągnął Jackson. Zmrużył oczy i z premedytacją obrzucił ją przeciągłym spojrzeniem.

A niech cię diabli! – Cameron zawrzała z wściekłości. Nie utracił nic z dawnej arogancji. Jak mogłam pokochać tego impertynenta!

– Widzę, że wyrosła na prawdziwą damę – dokończył Jackson.

Tylko Cameron wychwyciła uszczypliwość w jego głosie.

– Miło znów pana widzieć, kapitanie Logan – powiedziała ozięble. Odwróciła się, ale ostrożnie, aby przypadkiem nie urazić ojca, jednak Jackson w lot pojął jej intencje.

– Och, Thomasie, wspaniale, że jesteś z nami! – zawołała ciepło, witając się z sekretarzem ojca.

– Dziękuję, panno Campbell. – Thomas Burl skinął głową i zakołysał się lekko na chudych i długich jak szczudła nogach. – Cieszę się, że znów jestem w domu. Lubię widok krętych dróg Missisipi, wijących się przez plantacje.

Burl miał jasne, starannie zaczesane włosy, dość pospolitą twarz, głęboko osadzone oczy i długi arystokratyczny nos. Na pozór brzydki, zwracał na siebie uwagę kobiet, zwłaszcza tych z Południa. Nawet Cameron podobały się jego piwne oczy.

– Nalać ci brandy, papo? – zapytała.

Butelki stały na małym stoliku przy oknie.

– Naturalnie, najdroższa.

– Panie Burl? – zaproponowała, kiedy napełniła kieliszek ulubionym trunkiem ojca.

– Dla mnie? Nie, nie… Dziękuję – wyjąkał Thomas.

Cameron niechętnie spojrzała na Jacksona.

– A pan, kapitanie?

Jackson był wysokim i gibkim mężczyzną o szerokich ramionach i wąskich biodrach. Zgrabny żółty surdut i brązowe bryczesy podkreślały umięśnioną sylwetkę. Długie czarne włosy zwykle czesał do tyłu i wiązał w niewielki kucyk. Cameron przypomniała sobie, że dłonie Jacksona były duże i twarde, zniszczone pracą na statku i w wielkich magazynach portu Baltimore. Starała się nie myśleć, jakie dziwne wrażenie wywoływał ich szorstki dotyk na jej gładkiej skórze.

– Brandy? Mnie nigdy nie musisz o to pytać.

Ta leniwa, cedzona przez zęby odpowiedź sprawiła, że Cameron spłonęła rumieńcem. Niech to szlag! Przez sześć długich lat robiła wszystko, żeby zdusić w sobie ów głód namiętności, który odczuwała na widok Jacksona. Całkowicie oddała się ulubionym zajęciom: plantacji, polityce, no i ukochanej stajni z arabami. Chciała na zawsze zapomnieć Jacksona, ale teraz, kiedy go zobaczyła, gdy był tak blisko, dawne uczucia dały o sobie znać.

A ten zuchwały łajdak nawet się nie poruszył! Stał oparty o mahoniowy regał z książkami i czekał. Cameron musiała zrobić zaledwie parę kroków, ale miała wrażenie, że idzie bez końca. Trzymała wysoko uniesioną głowę. Nakrochmalone halki szeleściły głośno przy każdym ruchu.

Jackson chyba umyślnie dotknął palcami jej dłoni, kiedy mu nalewała brandy. Cameron drgnęła i kilka kropel trunku pociekło na jego rękę.

– Och, przepraszam – wyjąkała – tak mi przykro.

Na jej policzkach znów pojawił się ciemny rumieniec.

– Nic się nie stało. – Jackson podniósł do ust kieliszek.

Przez króciutką chwilę z zafascynowaniem obserwowała jego ruchy. Odsunęła się, zawstydzona. Nagle uświadomiła sobie, że powinna zaprosić mężczyzn na posiłek, więc powiedziała:

– Jeśli jesteście głodni, zaraz dam znać do kuchni.

– Masz rację. Co ze mnie za gospodarz? Zupełnie o tym zapomniałem. – Senator przejechał dłonią po siwych włosach. – Zjesz coś, Jacksonie? Przebyłeś kawał drogi.

– Nie, dziękuję, ale napiłbym się jeszcze brandy. – Logan uniósł kieliszek i z udawaną uprzejmością popatrzył na Cameron.

Wyraźnie z niej drwił. Spojrzała na niego z niechęcią, ale skrzywiła usta w fałszywym uśmiechu i dolała mu brandy, tym razem uważając, żeby go nie dotknąć.

– A teraz – ciągnął Jackson, przenosząc leniwy wzrok z Cameron na senatora – chciałbym przez chwilę porozmawiać na osobności, jeśli można…

Senator zmarszczył brwi i popatrzył na Logana.

– Możemy czuć się w pełni swobodnie – powiedział. – Ufam mojej córce i dyskrecji pana Burla.

– Nie przeczę, ale to sprawa wyłącznie między nami. Proszę mnie wysłuchać; zresztą dla ich dobra – podkreślił Jackson.

– Doprawdy, papo – powiedziała nieco afektowanym tonem Cameron. – Myślę, że kapitan trochę przesadza. Pewnie za dużo czasu spędził na otwartym morzu i teraz dostrzega problemy tam, gdzie ich nie ma.

Jackson milczał. To jeszcze bardziej ją rozzłościło. Uparcie spoglądała na ojca. Jak ten łajdak, myślała o Loganie, ośmiela się przychodzić do mojego domu i rozkazywać mi, jakbym była dzieckiem?

Senator położył jej dłoń na ramieniu.

– Możemy cię przeprosić, moja droga? Jestem pewien, że pan kapitan ma swoje powody. Chodzi głównie o nowe szlaki żeglugowe, których stan Missisipi nadal nie uznaje. Zanudzisz się z nami.

– Ależ, papo, wychowałam się na polityce. Z przyjemnością zostanę.

Senator spojrzał na córkę. Wiedziała, że nic tu po niej. Uśmiechem potrafiła nakłonić go, aby kupił nowego konia albo siodło. Natomiast gdy chodziło o jej bezpieczeństwo, nie pomagały namowy ani tłumaczenia. Ojciec był nieugięty. Jednak nauczył ją zarówno jak walczyć, jak i ustępować z honorem.

– Panie Burl – odezwała się pospiesznie – chciałby pan zobaczyć moją nową arabską klacz? Tata sprowadził ją z Irlandii. Jest naprawdę piękna.

– Oczywiście. – Burl zrobił się czerwony jak burak.

Cameron wsunęła mu rękę pod ramię i przeciągnęła palcami po brązowym rękawie.

– Doprawdy śliczny surdut, panie Burl. Zapewne kupiony we Francji?

Wyszli. Cameron sprawiała wrażenie zafascynowanej młodym prawnikiem.

– Muszę przyznać, że ma pan znakomity gust.

Senator David Campbell zamknął drzwi za córką. Nie mógł się powstrzymać od śmiechu.

– Jak ja ją kocham! Nieba bym jej przychylił, żeby była szczęśliwa. – Odwrócił się do Logana. – Gdybym tylko mógł powstrzymać wojnę… Niestety, po ostatniej wizycie w Waszyngtonie straciłem wszelką nadzieję. To tylko kwestia czasu. Niedługo padną pierwsze strzały. Skończą się czasy dobrobytu dla mojej młodej i radosnej córki. Taki los czeka wszystkich mieszkańców Południa.

– Jest bardzo piękna – zauważył Jackson – i mądra. Poradzi sobie.

Senator pokiwał głową.

– Owszem, ma głowę nie od parady – przyznał. – Sęk w tym, że jednocześnie jest bardzo niesforna. Dorównuje mężczyznom. Nie chciałbym ścigać się z nią na jednym z jej arabów. – Odchrząknął. – Och, wybacz. Nie przyjechałeś tu przecież, żeby słuchać o Cameron. O czym to chciałeś pilnie porozmawiać? To jakaś delikatna sprawa?

– Lepiej będzie, jeśli teraz pójdziemy na spacer. – Jackson spojrzał wymownie na zamknięte drzwi. – Ściany mają uszy, a to, co ci powiem, musi pozostać między nami.

Senator jednym haustem wypił resztkę brandy i odstawił kieliszek.

– Proszę bardzo. Pokażę ci nasz sad brzoskwiniowy. Posadziliśmy go na wiosnę.

Przechylony przez poręcz balustrady Grant Campbell przyglądał się z pierwszego piętra, jak jego ojciec i Jackson wychodzą na dziedziniec. Byli pochłonięci rozmową. Szybko przylgnął plecami do kwiecistej tapety, żeby go nie zauważyli.

– Kapitan Jackson Logan – wycedził przez zęby. – Dupek, a nie kapitan. Zwykły pirat, do tego w szkaradnych bryczesach. – Stał jeszcze przez chwilę, zanim wyszedł z ukrycia. – Ciekawe, czego tu szuka?

Uwagę Granta przykuł odgłos kroków, dobiegający z dołu, z korytarza.

– Zaraz, maleńka…

Grant zbiegł na dół tak szybko, jak tylko pozwalała na to jego niesprawna noga. Dogonił Taye i lekko szturchnął ją palcem w plecy. Dziewczyna nawet na niego nie spojrzała.

– Dokąd się wybierasz? – zapytał przeciągle z południowym akcentem.

– Cameron zapomniała czepka, kiedy wychodziła z panem Burlem do stajni – odpowiedziała oschle Taye, nadal nie odwracając głowy w jego stronę. – Prosiła, żebym go przyniosła.

Grant złapał ją za nadgarstek i odwrócił twarzą do siebie. Zajrzał w jej błękitne oczy, niespotykane wśród czarnuchów. Matka dziewczyny, Sukey, była dla niego zwykłą dziwką. Ojciec? Prawdopodobnie któryś z gości senatora.

– Jak to? Pozwalasz sobą rządzić?

Chwycił ją mocniej i próbował pocałować w rękę. Taye szarpnęła się.

– Proszę…

Ugryzł ją.

– Och! – zawołała z bólu.

Grant zobaczył łzy w jej pięknych błękitnych oczach.

– Puść mnie. Cameron czeka.

– A niech czeka. – Tym razem i tak był wyjątkowo miły. Przycisnął usta do zranionej dłoni dziewczyny i zlizał krew. – Och, Taye, słodka Taye… – Wziął głębszy oddech i zamknął oczy. – Jesteś istotą doskonałą. Gdybyś tylko chciała, pokazałbym ci księżyc i migoczące gwiazdy…

Taye wyrywała się, ale Grant trzymał ją mocno.

Nagle usłyszał, że ktoś nadchodzi, więc puścił dziewczynę. Nie chciał, żeby ich zauważono. Służba była lojalna wobec jego złośliwej siostry i – co najgorsze – wobec ojca. Cóż, pomyślał, przecież mogę wyprowadzić się do Baton Rouge, gdzie ojciec kupił dom. Baton Rouge to wspaniałe miasto. Tyle domów schadzek, tyle chętnych dziewczyn…

Zza węgła wyszła jedna z niewolnic, Naomi. Niosła stertę czystego prania. Grant znał ją aż za dobrze. Znał każdy fragment jej czarnego ciała. Lubił, kiedy spełniała jego najskrytsze fantazje – chociaż z drugiej strony trochę się jej obawiał. Naomi była kimś w rodzaju kapłanki wudu. Każdy głupiec by to zauważył. Gdyby ojciec nie siedział ciągle w Waszyngtonie wśród parszywych Jankesów, też by wiedział, co się tutaj dzieje.

Grant zmarkotniał. Ojciec był senatorem ze stanu Missisipi. Przed secesją reprezentował swoich wyborców w senacie. Ale co robił teraz? Ciągle stwarzał problemy, próbował dyskutować z tępakami z Północy. Chciał im przybliżyć poglądy uczciwych ludzi Południa.

Wolność dla czarnuchów? Przecież to absurd! Bez niewolnictwa nie będzie Południa. Trzcina cukrowa zgnije, a kto zbierze bawełnę? Plantacje mogą przetrwać tylko dzięki ciężkiej pracy tysięcy niewolników. Po co im ta cała wolność? Nie będą wiedzieli, co z nią zrobić. Potrafią tylko zarzynać kurczaki i wbijać szpilki w brudne szmaciane lalki. Grant lekko zadrżał, gdy o tym pomyślał.

– Co to za mina, panie Grant? Nie rób pan tak, bo na zawsze panu zostanie – powiedziała ostrzegawczo Naomi.

Grant wyciągnął rękę i chwycił ją za ramię. Murzynka rzuciła pranie na podłogę i spojrzała na niego ciemnymi oczami. W przeciwieństwie do Taye niczego się nie bała.

– Milcz, paskudo – warknął Grant. – Nie wolno ci tak się odzywać.

– A jak nie posłucham? – zapytała z drwiną w głosie.

– Poniesiesz srogą karę – powiedział i lubieżnie oblizał usta.

Nie próbowała uciec. Popatrzyła na niego diabelskimi oczami.

– Nie może się pan doczekać, co?

Puścił ją. Naomi spokojnie pozbierała pranie.

– Przyjdź do mnie dziś wieczorem, zanim pójdę spać – polecił Grant. Odszedł, poprawiając krawat. – Zobaczymy, co jeszcze potrafisz, mądralo.ROZDZIAŁ 3

– Zaraz, zaraz… Co ty właściwie chcesz mi powiedzieć, Jacksonie? – zapytał senator, idąc z Loganem nad rzekę. – Prezydent chce, żebym został doradcą wojennym? Ale ja przecież jestem z Missisipi! Mój stan jako drugi odłączył się od Unii!

– Nikt w Waszyngtonie nie chce wojny. Wszyscy wolą załatwić to w inny sposób, lecz…

– Nie wierzą, że się uda?

– Prezydent Lincoln dobrze wie, na kogo może liczyć. Oczywiście czeka cię pilna rezygnacja z roli reprezentanta stanu Missisipi – dodał. – Na dobrą sprawę musisz przeciąć pępowinę, łączącą cię z rodzinnym stanem.

David Campbell oparł się o stary płot postawiony jeszcze przez jego ojca. Po drugiej stronie, na bujnej zielonej łące, zobaczył córkę. Wyprowadzała nową klacz. Pan Burl na wszelki wypadek stał po drugiej stronie ogrodzenia. Cameron zebrała suknię w jedną dłoń, a w drugiej trzymała wodze. Senator powiódł wzrokiem po grubo ciosanym płocie.

– Chyba masz rację. Najwyższa pora, żebym nareszcie opowiedział się po właściwej stronie. Serce mi pęka, że porzucę najbliższych przyjaciół, lecz nie ma innego wyjścia. – Wziął głęboki oddech. W tej chwili poczuł się naprawdę stary. – Muszę wziąć rozbrat z Konfederacją. – Spojrzał na przyjaciela. – Nikomu jeszcze o tym nie mówiłem, nawet moim dzieciom.

Jackson pokiwał głową.

– Rozumiem – odparł. – Wszystko zostanie między nami. Wybacz, że zmusiłem cię do takich wyznań, ale sekretarz stanu William Seward słyszał, że będę w Baton Rouge, i poprosił mnie, abym z tobą porozmawiał.

Campbell westchnął, przesuwając dłonią po starym drewnianym płocie.

– Zamierzam zamknąć plantację Elmwood i puścić wolno moich niewolników. Cameron jeszcze o niczym nie wie. Wyślę ją do przyjaciół, do Nowego Jorku. Nie chcę jej narażać.

– Wojna wisi na włosku – powiedział Jackson.

– Powiadasz zatem, że zostanę doradcą wojennym? – zapytał senator, chociaż znał odpowiedź. Ojciec byłby z niego naprawdę dumny.

– Będziesz podlegał bezpośrednio panu Sewardowi. Prezydent ma do ciebie niemałe zaufanie.

Senator roześmiał się z goryczą.

– Północ chce ze mną współpracować. Nie byłem tego pewny. Tu, na Południu, wiele się zmieniło. Przed secesją o wiele rzadziej bywałem w Waszyngtonie. – Uniósł rękę. – Moi wspólnicy są ostrożni. Nie komentują mych poglądów, ale wyczuwam ich głęboką niechęć. – Uderzył pięścią w płot. – Nie pozwolę, żeby Cameron stała się obiektem nienawiści. Sam stawię czoło wszelkim konsekwencjom moich dalszych czynów.

Jackson zdjął surdut, przewiesił go przez płot i podciągnął rękawy koszuli.

– Mam rozumieć, że przyjmiesz propozycję rządu?

Lekki uśmiech przemknął przez twarz senatora.

– Wezmę ją pod uwagę – odparł. – Najpierw muszę zadbać o dom i rodzinę. Kiedy wrócę do Waszyngtonu, przedyskutuję to z panem Sewardem.

– Wiesz, że Robert E. Lee zrezygnował z dowództwa armii Stanów Zjednoczonych?

– To dobry człowiek – cicho powiedział senator. – Tak, słyszałem o tym.

– Zaproponowano mu objęcie sił zbrojnych Wirginii. Podobno już się zgodził. Ma być głównym dowódcą wojsk konfederatów.

Senator kiwnął głową i znów spojrzał na Cameron. Prowadziła klacz przez zielone pastwisko. Mówiła coś, ale słowa ginęły w oddali.

– Nie wiem tylko, co będzie z Grantem – głośno rozmyślał Campbell. – To jedyne, czego zupełnie nie jestem pewien.

Jackson popatrzył na łąkę.

– Zdaje się, że nie podziela twoich poglądów politycznych.

– Obawiam się, że w każdej sprawie ma odmienne zdanie. Nie potrafimy się dogadać. Kilka lat temu zdarzył się wypadek, spadł z konia. Od tamtej pory bardzo się zmienił. Stał się zgorzkniały i pełen złości do całego świata. Myśli jedynie o własnych przyjemnościach, a zwłaszcza o kobietach. – Senator Campbell wzruszył ramionami. – Dla Granta, jak dla wielu mieszkańców Południa, niewolnictwo to kwestia gospodarki. Nie obchodzą go ludzie. Rzeczywiście bez niewolników smutny koniec czeka nawet naszą plantację. Owszem, można zatrudnić robotników rolnych, ale wtedy wydatki są wyższe od dochodów.

– Chłopak zna się na rzeczy. – Jackson nie krył pogardy dla syna senatora. Nigdy się nie lubili.

Campbell pokiwał głową. Tak bardzo pragnął szczęścia dla syna, jednak Grant nigdy nie był zadowolony.

– To prawie pewne, że Grant nie wyjedzie z nami na Północ, a Elmwood to też dla niego jedynie puste słowo. Łatwe pieniądze i nic więcej. Co innego Cameron. – Wskazał na córkę, która wracała z klaczą do stajni. – Jej serce należy do Elmwood. Prawdziwa potomkini Campbellów. Kocha Missisipi tak mocno jak swoje rącze konie. Dobrze, że jest kobietą.

Obaj zaśmiali się cicho.

– Myślisz, że twój syn dołączy do wojsk konfederatów? – zapytał Jackson.

Senator przecząco pokręcił głową.

– Nie. Jest prawie kaleką. Weźmie z domu pieniądze i wyjedzie do Baton Rouge. Będzie łajdaczył się i pił do końca wojny.

– No cóż, przemyśl ofertę Lincolna. – Jackson sięgnął po surdut.

Po krótkiej chwili senator zaproponował:

– Może zostaniesz chociaż tydzień? Będziesz mile widzianym gościem.

– Mój statek stoi w Baton Rouge. Montują na nim nowe działa. Powinienem pilnować robót.

Senator położył mu dłoń na ramieniu.

– Wspomniałeś, że to może potrwać nawet miesiąc. Urządzę bal z okazji twojego przyjazdu.

Jackson rzucił okiem na łąkę.

– Zrób to dla mnie – poprosił Campbell. Po raz ostatni chciał wystąpić w roli plantatora, zanim dawny porządek świata legnie w gruzach. – To ostatnia szansa, żeby pogadać z sąsiadami. Kiedy rozpuszczę niewolników, nikt mnie nie przyjmie w swoim domu, od Mason aż do Dixon.

– Wiesz, że to szantaż? – zapytał Jackson, spoglądając na niego spod oka.

– Jak najbardziej. – Campbell z uśmiechem zwycięzcy wyciągnął do niego rękę. – Dziękuję.

– To ja dziękuję – powiedział Jackson. – A teraz, jeśli mi pozwolisz, chciałbym rzucić okiem na nową klacz twojej córki. Wspaniałe stworzenie.

– Widzę, że pan Burl zmierza w stronę domu. Ja też pójdę. Mamy sporo do omówienia. – Senator westchnął. – Widzimy się na kolacji. Jeżeli jednak masz ochotę, wpadnij wcześniej na kieliszek brandy.

– Z przyjemnością. – Jackson ukłonił się z szacunkiem.

Popatrzył za odchodzącym senatorem, a potem ruszył w kierunku stajni. Wiedział, że igra z ogniem. Czuł, że powinien iść do gościnnego pokoju, zrzucić ciężkie buty i zdrzemnąć się chwilę. Jednak lubił wyzwania.

– Dobra dziewczynka – powiedziała Cameron, głaszcząc Roxy po długiej szyi.

Po myciu i szczotkowaniu klacz znów była kremowobiała. Stajnia była jedynym miejscem, w którym Cameron czuła się naprawdę sobą. To był jej azyl. Zamknęła bramę i rozejrzała się po mrocznym wnętrzu. Może zaczekam tu, dopóki kapitan Logan nie odjedzie? – zadała sobie w duchu pytanie. Nie chciała, żeby Logan dłużej został w Elmwood. To wykluczone. Wolała pobyć tylko z ojcem. Przecież mieli sobie tyle do powiedzenia.

Weszła do szopy po obcęgi. Co prawda służba bez zarzutu dbała o konie, ale były też pewne prace, które lubiła wykonywać sama. Przemawiając łagodnie do klaczy, schyliła się, żeby wyczyścić jej podkowy.

– Moja mała – szepnęła, głaszcząc klacz po pęcinie. Lekkim klepnięciem dała znak, żeby zwierzę podniosło nogę. – O, tak, dobrze, grzeczna dziewczynka. Pozwolisz mi wyciągnąć kamień? – mówiła.

– Piękny koń.

Zaskoczona Cameron puściła nogę klaczy i odwróciła głowę.

– Nie bój się. – Jackson podwinął rękawy koszuli, a surdut zarzucił na ramiona.

– Wcale się ciebie nie boję – burknęła Cameron.

– Senator mówił, że masz własną hodowlę arabów.

– A co cię to obchodzi?

Jackson zmarszczył brwi.

– Skąd tyle smutku na tak pięknej twarzy?

– Zejdź mi z oczu – rzuciła. – Wynoś się z mojej stajni i z mojego domu!

– Słucham? Senator Campbell właśnie poprosił, żebym dłużej posiedział w Elmwood. Mogę tu zostać nawet miesiąc, dopóki nie odbiorę statku.

– Mam nadzieję, że odmówiłeś?

– Niby dlaczego? – wycedził Jackson, opierając się o framugę.

– Jeszcze pytasz?! Omijam ziemię, po której stąpasz! – Zamachnęła się obcęgami. – Chętnie wyrwałabym ci serce.

– No już, wystarczy. – Roześmiał się. – Zrozumiałem. – Przybrał surową minę. – Właściwie za co mnie tak nienawidzisz?

Cameron poczuła, że krople potu spływają jej po karku. Przebiegł ją dreszcz, kiedy Jackson z wolna przyglądał się jej ustom, szyi i piersiom.

– Za co? – Zaśmiała się z goryczą. – Tylko mi nie mów, że już zapomniałeś o tym, co kiedyś nas łączyło. – Podeszła bliżej. Nie była szarą myszką z prowincji. Nie pozwalała sobą pomiatać. – Nie żartuję. Zejdź mi z drogi.

Jackson odsunął się pół kroku, żeby zrobić przejście. Mimo to Cameron nadal czuła się jak schwytana w pułapkę. Z trudem łapała oddech. Drżącą ręką zawiesiła obcęgi na wbitym w ścianę haku. Zastanawiała się, czy nie odejść, ale uznała, że nie ustąpi. Przecież to była jej stajnia.

– Ach, to nieszczęsne lato – powiedział ironicznie Jackson. – Gorące słońce, zielona trawa i piękna dziewczyna. Bawiłem się całkiem dobrze. A ty, Cameron?

Co za bezczelność! Tak zachowuje się dżentelmen? Cameron odruchowo chwyciła widły i zaczęła przerzucać siano do zagrody. Dałam się złapać w sidła, myślała gorączkowo. Jeśli mu teraz wyjawię, dlaczego się złoszczę, to jednocześnie przyznam, że coś nadal do niego czuję, a tego nie mogę zrobić. Wolę gorzeć w piekle niż wyznać mu prawdę.

– Rozstanie było raczej chłodne.

Jackson spoglądał na nią spod oka.

– Przepraszam, jeśli cię uraziłem – powiedział w końcu.

– Jak to „jeśli”?! – Ze złością machnęła widłami.

Jackson zrzucił surdut z ramion i obronnym ruchem wyciągnął ręce przed siebie.

– Tylko spokojnie!

– Jestem spokojna! – wrzasnęła Cameron.

Jackson skoczył w jej stronę, złapał trzonek i z łatwością wyrwał widły z jej ręki. Teraz Cameron musiała się bronić. Czuła, że serce wali jej jak młotem, a krew pulsuje w żyłach. Wyczuła świeży zapach wody kolońskiej bijący od Jacksona.

– Oddawaj widły! – warknęła.

– Żebyś mnie nadziała? – Postąpił krok do przodu.

Cameron nadal była skora do bójki. Nagle z całej siły uderzyła go pięścią w szczękę.

– Au, to boli… – mruknął zaskoczony Jackson.

– I bardzo dobrze! – zawołała Cameron, próbując go kopnąć.

Jackson złapał ją za ręce i przyparł do ściany.

– Dosyć tego! Zrobisz sobie krzywdę.

Zamknęła oczy; nie chciała na niego patrzeć. Rozbolała ją głowa i piekło całe ciało.

– Cameron – szepnął Jackson.

Chciała mu się wyrwać, lecz w tej samej chwili poczuła jego usta na szyi.

– Nie – zaprotestowała.

Jackson jakby w ogóle jej nie słyszał.

– Nie! – zawołała, ale wbrew sobie zapragnęła pocałunków, pieszczot i miłości.

Jackson całym ciałem przyparł ją do ściany. Przywarł ustami do jej miękkich warg i wplótł palce we włosy.

Świat zawirował przed oczami Cameron. Na krótką chwilę przestała się opierać, ale zaraz potem znów próbowała odepchnąć Jacksona. Brakowało jej tchu. Obawiała się, że zemdleje w jego ramionach. Cichy jęk protestu uwiązł jej w gardle.

Jackson odsunął się.

– Przestań ze mną walczyć – zażądał. – Chcę ci coś powiedzieć.

Była słaba i zła na siebie, że nie potrafi zapanować nad emocjami. Chciała zawołać o pomoc, lecz nie zdołała wydusić z siebie ani słowa.

– Otwórz oczy, do diabła! Przepraszam. – Jackson nie spuszczał z niej wzroku. – Słyszysz? Jest mi przykro. Przepraszam za to, co zrobiłem. Dzisiaj wiem, że to był błąd.

Cameron z trudem powstrzymała się od płaczu. Za nic w świecie nie chciała okazać słabości. Jest mi przykro, wołało jej serce, powtarzając słowa Jacksona. Nie ufaj mu, podpowiadał rozum. Chciała splunąć w twarz Jacksonowi, ale nagle poczuła, że to dla niej za trudne. Zmęczonym ruchem wtuliła się w jego ramiona. W stajni zrobiło się gorąco. Cameron odruchowo rozchyliła usta. Opamiętaj się, przywoływała się do porządku, lecz już było za późno.

Przerywając długi pocałunek, Jackson wyszeptał:

– Powiedz, że mi wybaczysz…

Cameron nagle oprzytomniała, słysząc przeprosiny. Wiem, co chcesz zrobić, łotrze, powiedziała sobie w duchu. Zaczniemy od nowa, a potem mnie porzucisz. Odepchnęła go z całej siły.

– Zostaw mnie! – wrzasnęła. Przez kilka sekund przypatrywała mu się z przerażeniem. – Dotknij mnie jeszcze raz, a skończysz z widłami w bebechach! – Łzy napłynęły jej do oczu. Zebrała w rękę fałdy sukni i wybiegła ze stajni. Uciekała przed Jacksonem Loganem… i przed sobą.