Dwa sumienia - ebook

Jest go­dzi­na przy schył­ku let­nie­go dnia na wsi pol­skiej, kie­dy ogro­dy kwit­ną­ce, prze­wia­ne tchnie­niem doj­rza­łych pól, pach­ną bo­le­śnie. Za dużo pier­wiast­ków roz­ko­szy w tych gła­ska­niach cie­płe­go po­wie­trza, w tych gło­sach lu­dzi i zwie­rząt, któ­re drżą szczę­ściem we­sel­nym, na­pię­tym a nie­uko­jo­nym, w tej me­lo­dii, ma­lo­wa­nej zie­le­nią i w bla­skach tę­sk­nych, sto­pio­nych niby w me­lo­dię. Tyl­ko tur­kaw­ki, ogła­sza­ją­ce swe spo­tka­nie na naj­wyż­szej to­po­li, w nie­bie po­bla­dłym od roz­ko­szy, wy­da­ją się zu­peł­nie szczę­śli­wy­mi.

Tak by to wy­ra­zi­ła, gdy­by spi­sy­wa­ła swo­je wra­że­nia, pani Elż­bie­ta Hu­mań­ska, wy­cią­gnię­ta wspa­nia­le… na ni­skim tap­cza­nie w swym sy­pial­nym po­ko­ju, wpa­trzo­na w otwar­te na ogród okno.

Do­pie­ro co tu przy­szła; jesz­cze krew nie od­bie­gła od jej twa­rzy mi­ster­nie rzeź­bio­nej i pla­mi­dła po­licz­ki dwie­ma ró­ża­mi roz­to­pio­ny­mi w gład­kiej bie­li; jesz­cze pierś fa­lo­wa­ła krnąbr­nie pod ob­cią­gnię­tą lek­ką bluz­ką, a nóż­ka nad­zwy­czaj drob­na nie­po­ko­iła się w bu­ci­ku. Tyl­ko ciem­ne oczy ucie­kły w ogród, do owych tur­ka­wek na to­po­li i roz­ma­rzy­ły się już tro­chę, to­nąc w wy­so­kim nie­bie.

Na­raz ktoś za­pu­kał do sy­pial­ni.

– Kto tam? An­to­ni? – za­py­ta­ła pani Elż­bie­ta nie zmie­nia­jąc po­zy­cji.

– Tak jest, pro­szę ja­śnie pani – od­po­wie­dział, wsu­wa­jąc się ostroż­nie, szpa­ko­wa­ty, wy­so­ki słu­żą­cy sta­rej daty, ale we fra­ku no­we­go kro­ju nie­ska­zi­tel­nym – pa­no­wie ka­za­li mi za­mel­do­wać, że się nu­dzą bez pani.