-
W empik go
Dworek pod Malwami 48 - Swary i kłótnie - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Dworek pod Malwami 48 - Swary i kłótnie - ebook
Choć Katarzyna Kalinowska od lat zapowiadała swoją śmierć, gdy przyszedł właściwy moment, wszyscy byli zaskoczeni. Najtrudniej w nowej sytuacji jest Waci Potockiej, która przez lata wiernie służyła starszej kobiecie i miała w niej swoją przyjaciółkę. Pokojówka jest oszołomiona, pozwala sobie na ekscesy i decyduje się odejść ze służby. Mieszkańcy Kalinówki mają jednak wobec niej inne plany. Franciszka nieśmiało przejmuje obowiązki właściwej gospodyni, ale powoli dociera do niej, że przez Michała nigdy nie będzie traktowana na równi z matką.
| Kategoria: | Romans |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-87-268-0153-8 |
| Rozmiar pliku: | 274 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
WACIA
_Wiosna 1923_
Przez kilka pierwszych dni po śmierci pani Katarzyny Wacia Potocka chodziła niby we śnie.
Na cmentarzu trzeba ją było prowadzić za rękę, bo wydawała się zupełnie zagubiona, co i raz przystawała nagle, nie wiedziała, dokąd ma iść i co robić. Gdy rodzina zgromadziła się przy grobie do pamiątkowego zdjęcia, Wacia stała się nagle niezwykle ruchliwa, wierciła się na miejscu, przestępowała z nogi na nogę. Staś, który miał wykonać fotografię, kilka razy prosił, żeby znieruchomiała choć na chwilę. Panna Potocka stała w pierwszym rzędzie, miała na głowie kapelusz z czarnym piórem i stale zasłaniała nim twarze tych, którzy stali za nią.
– Niechaj Wacia przesunie się nieco w lewo z łaski swojej. Albo lepiej nie, może trochę w prawo.
W końcu Staś sam podszedł, wyznaczył pannie Waci miejsce, a obecnych ustawił wokół niej. Drugą fotografię, na której widać także jego, wykonał pan Mieczysław Kowalewski.
– Właściwie nie znałem starszej pani – powiedział. – Słyszałem jednak o szacownej nieboszczce tak wiele dobrego, że nie tylko z sąsiedzkiego obowiązku przyszedłem na pogrzeb.
W ceremonii uczestniczyło wiele osób, przybyłych, podobnie jak nowy leśniczy, dla oddania czci znanej i zasłużonej starszej pani.
Staś oddał pannę Wacię pod opiekę żonie, która zajęła się dawną pokojową zdecydowanie, ale serdecznie. Wszyscy rozumieli, że dla panny Potockiej śmierć seniorki rodu Kalinowskich jest odejściem nie tylko chlebodawczyni, ale przede wszystkim końcem wieloletniej szczerej przyjaźni.
W domu, gdy uczestnicy uroczystości zasiedli do obiadu poprzedzonego wspólnymi modlitwami za duszę zmarłej, Wacia Potocka sztywno tkwiła na swoim miejscu, zupełnie bez słowa, nic nie jadła i niczego nie piła. Miała czerwony nos i zapuchnięte oczy.
– Gotowa się nam Wacia rozchorować – mruknął pan Michał do żony.
Gdy po stypie, późnym wieczorem pogrzebowi goście rozjechali się do domów, a wszyscy mieszkańcy kalinowskiego dworu zgromadzili się w salonie, Wacia nie pojawiła się wśród nich.
Siedzieli wszyscy przy stole, dojadali z półmisków resztki pogrzebowego obiadu, pili herbatę, a mężczyźni także wódkę.
– Czyżby się położyła? – spytała Franciszka, a w końcu zaniepokojona poszła sprawdzić do pokoju panny Waci.
Wróciła z wiadomością, że jednak jej tam nie ma, więc wszyscy zaczęli się za nią rozglądać, a ktoś nawet wyszedł szukać na podwórze.
– Biedna – zauważyła Irina. – Strasznie przeżywa.
W tej chwili panna Potocka stanęła w drzwiach. Miała niezwykle zaczerwienione policzki, szeroki uśmiech i niepewny chód.
– Co tak siedzicie? zapytała. – Co się stało, to się nie odstanie.
Postąpiła krok do przodu, zachwiała się i runęła z hukiem na podłogę.
– Boże Święty! – krzyknął Kalinowski. – Ona jest pijana!
Panna Potocka podniosła głowę i spojrzała na niego karcąco zamglonym wzrokiem.
– Ja? – spytała z podłogi. – Ja?! Nigdy w życiu nie byłam pijana!
Niezdarnie zaczęła się gramolić, czepiając rękami fałd dywanu, ale nie była w stanie podnieść się samodzielnie. Dopiero pomoc Franciszki i Iriny okazały się skuteczne, a i też nie od razu.
– Co mi robicie?! Zostawcie mnie! – wymachiwała ramionami panna Wacia. – Dosyć już tego popychania!
Kobiety skutecznie opanowały jednak mocno nieskoordynowane ruchy panny Potockiej i odstawiły ją do jej pokoju.
Kucharka Serafina nie poczuwała się do winy i reprymenda pana Kalinowskiego nie zrobiła na niej najmniejszego wrażenia.
– Żadnej nalewki jej nie dawałam – oznajmiła stanowczym tonem. – Wacia sama wzięła.
– Ale Fina mogła zabronić! Nie dopuścić, żeby wypiła aż tyle. Przecież ona w sztok się zalała!
Kucharka wzruszyła ramionami.
– Złapała karafkę i wypiła cztery kieliszki jeden po drugim – wyjaśniła. – Co jej zresztą miałam żąłować w taki dzień. Ale wiadomo, jak kto niezwyczajny, to czasem przesadzi.
– Dobrze, że nie przy ludziach – westchnęła Franciszka.
***
Następnego ranka panna Potocka nie pokazała się, ponownie wzbudzając niepokój domowników. Nie przyszła na śniadanie, drzwi zamknęła na klucz i nikogo nie chciała widzieć. Narzekała na bóle głowy i twierdziła, że za chwilę sama też umrze podobnie jak starsza pani.
– Chyba zwariowała – przeraziła się Franciszka. – Może posłać po doktora Bogdanowicza?
- Zaraz tam! Tu nie doktór potrzebny, ale co innego – Fina wzruszyła ramionami i wytarła ręce w fartuch. – Jak skończę robotę, to się nią zajmę.
Jak było do przewidzenia, kucharka Serafina postawiła szybką i trafną diagnozę. Poszła do pokoju panny Potockiej z karafką wódki w ręce i po chwili wróciła z wiadomością, że wszystko jest w porządku.
– Potrzebowała klina – wyjaśniła z wyższością w głosie. – Mówiłam, że to najlepsze lekarstwo. Po nim wszystko przechodzi jak ręką odjął.
Nie było jednak po problemie. Przez cały dzień i wieczór z pokoju panny Potockiej dochodziły dziwne odgłosy – szuranie, stukanie, przestawianie mebli.
– Co się tam wyprawia? – pytała Franciszka zza zamkniętych drzwi, za każdym razem uzyskując taką samą odpowiedź.
– Jestem zajęta.
– Ale czy wszystko w porządku?
– W porządku.
– Dobrze się Wacia czuje? Może wezwiemy doktora?
– Wszystko dobrze, niczego nie trzeba.
Nie przyszła na kolację, a światło w jej pokoju zgasło najpóźniej w całym dworze.
Wcześnie rano, gdy Franciszka wstała i przyszła do kuchni wydać zarządzenia dotyczące dnia, zaskoczona zastała tam Wacię całkowicie ubraną i gotową do drogi.
Panna Potocka siedziała na krześle w płaszczu i kapeluszu, z wielką torbą podróżną u boku.
– Co to znaczy? – zdziwiła się Kalinowska. – Wacia gdzieś się wybiera?
– Czekałam tylko, żeby się pożegnać.
– Jak to „pożegnać”? – nie zrozumiała gospodyni. – Dokąd to Wacia się wybiera o tak wczesnej porze?
Panna Potocka wzruszyła ramionami.
– Wszystko jedno.
W drzwiach pokazała się kucharka Serafina, która od razu wzięła się do udzielania wyjaśnień.
– Nie wiadomo, jak długo tu siedzi. Chce jechać nie wiadomo gdzie. Nie ma do kogo, nie ma pieniedzy. Co za pomysł!
Za plecami panny Waci pokazała kółko na skroni, sugerując, że pokojowa starszej pani dostała pomieszania zmysłów.
Franciszka usiadła przy stole naprzeciw Potockiej.
– Niech Fina zrobi nam herbaty – poprosiła. – Musimy z Wacią pomówić poważnie.
– Jak poważnie, to chyba herbatę trzeba zakropić? – upewniła się kucharka.
– Niech będzie zakropiona. Rumem.
Siedziały milcząc, pociągały ze szklanek małymi łykami i patrzyły na podwórze. Spadł śnieg, wysoki i ciężki, hulał wiatr, wyglądało na to, że idzie mróz.
– Co też Waci strzeliło do głowy? – spytała Kalinowska. – Dlaczego chce nas zostawić?
Panna Potocka spojrzała z powagą.
– Nic tu po mnie – oznajmiła. – Pokój wysprzątałam. Wszystko, co zostało, można zabrać.
– Ładnie, że wysprzątany – zgodziła się Franciszka. – Poślę dziewczynę, żeby poprawiła jeszcze to i owo.
– Albo wyrzucić – uzupełniła Wacia. – Mnie nie będzie potrzebne.
Franciszka wskazała za okno.
– Wacia nigdzie nie pójdzie na taki mróz – oświadczyła stanowczo.
– Mnie mróz nie straszny – zauważyła panna Potocka.
Franciszka pokręciła głową.
– Wacia nigdzie nie pójdzie, bo jest potrzebna tutaj. W Kalinówce bez Waci nie może być.
– Jak to nie może? Musi być bez starszej pani, może być i bez mnie.
– Bez starszej pani musimy żyć, taki wyrok boski – przytaknęła Franciszka. – Ale bez Waci w żadnym wypadku. Prawda, Fina?
Kucharka skinęła głową.
– Wiadomo!
Kazała Finie podać dwa kieliszki i karafkę z wiśniową nalewką.
– Wypijemy na ten ziąb – zapowiedziała. – Ale u Waci w pokoju. Po tym, co panna przedwczoraj wyprawiała, lepiej, żeby nikt nas nie widział.
– A co było przedwczoraj? – spytała panna Potocka.
Nie pamiętała niczego ani z pogrzebu pani Katarzyny, ani ze stypy. W mroku alkoholowej niepamięci zniknęły także jej poobiednie ekscesy, więc usłyszawszy o swoim zachowaniu z niedowierzaniem przyglądała się Franciszce.
– Upiłam się? Niczego nie pamiętam.
– To i dobrze – uśmiechnęła się Kalinowska. – Miejmy nadzieję, że inni też szybko zapomną, jak to Wacia tarzała się po podłodze.
– Po podłodze? Nie może być!
– Owszem.
– Matko Boska! Naprawdę?
– Słowo daję.
Zniknęły potem obie na długo w pokoju Waci. Gdy prawie przed obiadem Franciszka wreszcie zjawiła się w kuchni, miała nieco zmętniałe spojrzenie i silnie zarumienione policzki.
– Zasnęła – powiedziała do Finy i przekazała jej klucz. – Na wszelki wypadek zamknęłam, żeby po cichu nie uciekła.
– A co się jej stało? – zmarszczyła brwi kucharka. – Całkiem zwariowała?
– Jest rozżalona. Ale z czasem przywyknie. Jak my wszyscy...CIEŃ KATARZYNY
Pani Katarzyna umarła w wieku siedemdziesięciu siedmiu lat. Jej testament otwarty w następnym tygodniu nie zawierał niespodzianek.
Już wcześniej prawo własności do ziemi i części domu przepisała na syna pod warunkiem dożywocia, więc do rozdysponowania została tylko ruchoma część majątku starszej pani.
Adwokat z Białegostoku, który przyjechał do Kalinówki w tej sprawie, najpierw poprosił o herbatę, czekając ze stoickim spokojem, aż zgromadzą się wszyscy potencjalni spadkobiercy.
– Zwykle tak robię, nauczony wieloletnim doświadczeniem – powiedział do Michała Kalinowskiego. – Zdarza się bowiem, że po odczytaniu testamentu rodzina bierze się za łby, a o biednym spragnionym prawniku nikt nie pamięta.
To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.
_Wiosna 1923_
Przez kilka pierwszych dni po śmierci pani Katarzyny Wacia Potocka chodziła niby we śnie.
Na cmentarzu trzeba ją było prowadzić za rękę, bo wydawała się zupełnie zagubiona, co i raz przystawała nagle, nie wiedziała, dokąd ma iść i co robić. Gdy rodzina zgromadziła się przy grobie do pamiątkowego zdjęcia, Wacia stała się nagle niezwykle ruchliwa, wierciła się na miejscu, przestępowała z nogi na nogę. Staś, który miał wykonać fotografię, kilka razy prosił, żeby znieruchomiała choć na chwilę. Panna Potocka stała w pierwszym rzędzie, miała na głowie kapelusz z czarnym piórem i stale zasłaniała nim twarze tych, którzy stali za nią.
– Niechaj Wacia przesunie się nieco w lewo z łaski swojej. Albo lepiej nie, może trochę w prawo.
W końcu Staś sam podszedł, wyznaczył pannie Waci miejsce, a obecnych ustawił wokół niej. Drugą fotografię, na której widać także jego, wykonał pan Mieczysław Kowalewski.
– Właściwie nie znałem starszej pani – powiedział. – Słyszałem jednak o szacownej nieboszczce tak wiele dobrego, że nie tylko z sąsiedzkiego obowiązku przyszedłem na pogrzeb.
W ceremonii uczestniczyło wiele osób, przybyłych, podobnie jak nowy leśniczy, dla oddania czci znanej i zasłużonej starszej pani.
Staś oddał pannę Wacię pod opiekę żonie, która zajęła się dawną pokojową zdecydowanie, ale serdecznie. Wszyscy rozumieli, że dla panny Potockiej śmierć seniorki rodu Kalinowskich jest odejściem nie tylko chlebodawczyni, ale przede wszystkim końcem wieloletniej szczerej przyjaźni.
W domu, gdy uczestnicy uroczystości zasiedli do obiadu poprzedzonego wspólnymi modlitwami za duszę zmarłej, Wacia Potocka sztywno tkwiła na swoim miejscu, zupełnie bez słowa, nic nie jadła i niczego nie piła. Miała czerwony nos i zapuchnięte oczy.
– Gotowa się nam Wacia rozchorować – mruknął pan Michał do żony.
Gdy po stypie, późnym wieczorem pogrzebowi goście rozjechali się do domów, a wszyscy mieszkańcy kalinowskiego dworu zgromadzili się w salonie, Wacia nie pojawiła się wśród nich.
Siedzieli wszyscy przy stole, dojadali z półmisków resztki pogrzebowego obiadu, pili herbatę, a mężczyźni także wódkę.
– Czyżby się położyła? – spytała Franciszka, a w końcu zaniepokojona poszła sprawdzić do pokoju panny Waci.
Wróciła z wiadomością, że jednak jej tam nie ma, więc wszyscy zaczęli się za nią rozglądać, a ktoś nawet wyszedł szukać na podwórze.
– Biedna – zauważyła Irina. – Strasznie przeżywa.
W tej chwili panna Potocka stanęła w drzwiach. Miała niezwykle zaczerwienione policzki, szeroki uśmiech i niepewny chód.
– Co tak siedzicie? zapytała. – Co się stało, to się nie odstanie.
Postąpiła krok do przodu, zachwiała się i runęła z hukiem na podłogę.
– Boże Święty! – krzyknął Kalinowski. – Ona jest pijana!
Panna Potocka podniosła głowę i spojrzała na niego karcąco zamglonym wzrokiem.
– Ja? – spytała z podłogi. – Ja?! Nigdy w życiu nie byłam pijana!
Niezdarnie zaczęła się gramolić, czepiając rękami fałd dywanu, ale nie była w stanie podnieść się samodzielnie. Dopiero pomoc Franciszki i Iriny okazały się skuteczne, a i też nie od razu.
– Co mi robicie?! Zostawcie mnie! – wymachiwała ramionami panna Wacia. – Dosyć już tego popychania!
Kobiety skutecznie opanowały jednak mocno nieskoordynowane ruchy panny Potockiej i odstawiły ją do jej pokoju.
Kucharka Serafina nie poczuwała się do winy i reprymenda pana Kalinowskiego nie zrobiła na niej najmniejszego wrażenia.
– Żadnej nalewki jej nie dawałam – oznajmiła stanowczym tonem. – Wacia sama wzięła.
– Ale Fina mogła zabronić! Nie dopuścić, żeby wypiła aż tyle. Przecież ona w sztok się zalała!
Kucharka wzruszyła ramionami.
– Złapała karafkę i wypiła cztery kieliszki jeden po drugim – wyjaśniła. – Co jej zresztą miałam żąłować w taki dzień. Ale wiadomo, jak kto niezwyczajny, to czasem przesadzi.
– Dobrze, że nie przy ludziach – westchnęła Franciszka.
***
Następnego ranka panna Potocka nie pokazała się, ponownie wzbudzając niepokój domowników. Nie przyszła na śniadanie, drzwi zamknęła na klucz i nikogo nie chciała widzieć. Narzekała na bóle głowy i twierdziła, że za chwilę sama też umrze podobnie jak starsza pani.
– Chyba zwariowała – przeraziła się Franciszka. – Może posłać po doktora Bogdanowicza?
- Zaraz tam! Tu nie doktór potrzebny, ale co innego – Fina wzruszyła ramionami i wytarła ręce w fartuch. – Jak skończę robotę, to się nią zajmę.
Jak było do przewidzenia, kucharka Serafina postawiła szybką i trafną diagnozę. Poszła do pokoju panny Potockiej z karafką wódki w ręce i po chwili wróciła z wiadomością, że wszystko jest w porządku.
– Potrzebowała klina – wyjaśniła z wyższością w głosie. – Mówiłam, że to najlepsze lekarstwo. Po nim wszystko przechodzi jak ręką odjął.
Nie było jednak po problemie. Przez cały dzień i wieczór z pokoju panny Potockiej dochodziły dziwne odgłosy – szuranie, stukanie, przestawianie mebli.
– Co się tam wyprawia? – pytała Franciszka zza zamkniętych drzwi, za każdym razem uzyskując taką samą odpowiedź.
– Jestem zajęta.
– Ale czy wszystko w porządku?
– W porządku.
– Dobrze się Wacia czuje? Może wezwiemy doktora?
– Wszystko dobrze, niczego nie trzeba.
Nie przyszła na kolację, a światło w jej pokoju zgasło najpóźniej w całym dworze.
Wcześnie rano, gdy Franciszka wstała i przyszła do kuchni wydać zarządzenia dotyczące dnia, zaskoczona zastała tam Wacię całkowicie ubraną i gotową do drogi.
Panna Potocka siedziała na krześle w płaszczu i kapeluszu, z wielką torbą podróżną u boku.
– Co to znaczy? – zdziwiła się Kalinowska. – Wacia gdzieś się wybiera?
– Czekałam tylko, żeby się pożegnać.
– Jak to „pożegnać”? – nie zrozumiała gospodyni. – Dokąd to Wacia się wybiera o tak wczesnej porze?
Panna Potocka wzruszyła ramionami.
– Wszystko jedno.
W drzwiach pokazała się kucharka Serafina, która od razu wzięła się do udzielania wyjaśnień.
– Nie wiadomo, jak długo tu siedzi. Chce jechać nie wiadomo gdzie. Nie ma do kogo, nie ma pieniedzy. Co za pomysł!
Za plecami panny Waci pokazała kółko na skroni, sugerując, że pokojowa starszej pani dostała pomieszania zmysłów.
Franciszka usiadła przy stole naprzeciw Potockiej.
– Niech Fina zrobi nam herbaty – poprosiła. – Musimy z Wacią pomówić poważnie.
– Jak poważnie, to chyba herbatę trzeba zakropić? – upewniła się kucharka.
– Niech będzie zakropiona. Rumem.
Siedziały milcząc, pociągały ze szklanek małymi łykami i patrzyły na podwórze. Spadł śnieg, wysoki i ciężki, hulał wiatr, wyglądało na to, że idzie mróz.
– Co też Waci strzeliło do głowy? – spytała Kalinowska. – Dlaczego chce nas zostawić?
Panna Potocka spojrzała z powagą.
– Nic tu po mnie – oznajmiła. – Pokój wysprzątałam. Wszystko, co zostało, można zabrać.
– Ładnie, że wysprzątany – zgodziła się Franciszka. – Poślę dziewczynę, żeby poprawiła jeszcze to i owo.
– Albo wyrzucić – uzupełniła Wacia. – Mnie nie będzie potrzebne.
Franciszka wskazała za okno.
– Wacia nigdzie nie pójdzie na taki mróz – oświadczyła stanowczo.
– Mnie mróz nie straszny – zauważyła panna Potocka.
Franciszka pokręciła głową.
– Wacia nigdzie nie pójdzie, bo jest potrzebna tutaj. W Kalinówce bez Waci nie może być.
– Jak to nie może? Musi być bez starszej pani, może być i bez mnie.
– Bez starszej pani musimy żyć, taki wyrok boski – przytaknęła Franciszka. – Ale bez Waci w żadnym wypadku. Prawda, Fina?
Kucharka skinęła głową.
– Wiadomo!
Kazała Finie podać dwa kieliszki i karafkę z wiśniową nalewką.
– Wypijemy na ten ziąb – zapowiedziała. – Ale u Waci w pokoju. Po tym, co panna przedwczoraj wyprawiała, lepiej, żeby nikt nas nie widział.
– A co było przedwczoraj? – spytała panna Potocka.
Nie pamiętała niczego ani z pogrzebu pani Katarzyny, ani ze stypy. W mroku alkoholowej niepamięci zniknęły także jej poobiednie ekscesy, więc usłyszawszy o swoim zachowaniu z niedowierzaniem przyglądała się Franciszce.
– Upiłam się? Niczego nie pamiętam.
– To i dobrze – uśmiechnęła się Kalinowska. – Miejmy nadzieję, że inni też szybko zapomną, jak to Wacia tarzała się po podłodze.
– Po podłodze? Nie może być!
– Owszem.
– Matko Boska! Naprawdę?
– Słowo daję.
Zniknęły potem obie na długo w pokoju Waci. Gdy prawie przed obiadem Franciszka wreszcie zjawiła się w kuchni, miała nieco zmętniałe spojrzenie i silnie zarumienione policzki.
– Zasnęła – powiedziała do Finy i przekazała jej klucz. – Na wszelki wypadek zamknęłam, żeby po cichu nie uciekła.
– A co się jej stało? – zmarszczyła brwi kucharka. – Całkiem zwariowała?
– Jest rozżalona. Ale z czasem przywyknie. Jak my wszyscy...CIEŃ KATARZYNY
Pani Katarzyna umarła w wieku siedemdziesięciu siedmiu lat. Jej testament otwarty w następnym tygodniu nie zawierał niespodzianek.
Już wcześniej prawo własności do ziemi i części domu przepisała na syna pod warunkiem dożywocia, więc do rozdysponowania została tylko ruchoma część majątku starszej pani.
Adwokat z Białegostoku, który przyjechał do Kalinówki w tej sprawie, najpierw poprosił o herbatę, czekając ze stoickim spokojem, aż zgromadzą się wszyscy potencjalni spadkobiercy.
– Zwykle tak robię, nauczony wieloletnim doświadczeniem – powiedział do Michała Kalinowskiego. – Zdarza się bowiem, że po odczytaniu testamentu rodzina bierze się za łby, a o biednym spragnionym prawniku nikt nie pamięta.
To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.
więcej..
