- nowość
Dzidzior - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
30 października 2024
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Dzidzior - ebook
Kilkuletnia Gabrysia bardzo cieszy się na nadchodzące święta, ale dręczą ją pewne obawy: na świat ma przyjść Dzidzior. Czy dziewczynka przekona się do swego brata albo siostry?
Książka autorki bestsellerów – Joanny Tekieli!
Zbliża się Boże Narodzenie, a Gabrysia zawsze bardzo lubiła ten czas. Jednak tym razem jest inaczej. Nie myśli o świątecznych książeczkach do wspólnego czytania ani o dekoracjach, które zwykle wszyscy razem przygotowują, ani nawet o wybieraniu choinki. A dlaczego? Winowajcą jest Dzidzior! Zamieszkał jakiś czas temu w brzuchu mamy i chociaż rodzice Gabrysi mówią o nim „Maleństwo” i czekają z radością na swoje drugie dziecko, dziewczynka wcale nie podziela tej radości. Boi się, że Dzidzior zabierze jej nie tylko ulubione zabawki, ale i miłość mamy i taty.
Lektura obowiązkowa dla każdej powiększającej swój skład rodziny!
Pojawienie się rodzeństwa w rodzinie to zawsze wielkie wydarzenie. Prawdziwa rewolucja! Joanna Tekieli w sposób bardzo autentyczny pokazuje tę sytuację z perspektywy dziewczynki w wieku przedszkolnym, która żegna się z byciem jedynaczką. Towarzyszą temu rozmaite emocje, w których na pewno odnajdą się zarówno dzieci, jak i dorośli członkowie rodziny. Ciepłe i zabawne ilustracje Joanny Gwis świetnie oddają świąteczny klimat i lekko napiętą, domową atmosferę.
Joanna Tekieli – krakowianka z urodzenia i zamiłowania. Ukończyła polonistykę. Uwielbia dobrą kawę, kocha ciszę, czytanie książek oraz piesze wędrówki po górach i dolinach. Autorka m.in. bestsellerowego cyklu powieści obyczajowych dla dorosłych o pensjonacie Leśna Ostoja. Dzidzior to jej pierwsza książka dla dzieci.
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: | brak |
| ISBN: | 978-83-8357-888-0 |
| Rozmiar pliku: | 5,0 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział 1
Gabrysia zawsze bardzo lubiła soboty, bo w ten dzień mamusia i tatuś przeważnie mieli dla niej więcej czasu, pozwalali dłużej wylegiwać się w łóżku, zabierali na spacery albo się z nią bawili. Ta sobota wcale jednak taka nie była, chociaż zaczęła się całkiem przyjemnie, bo rano Gabrysia wskoczyła do łóżka rodziców, żeby się poprzytulać.
– Dzień dobry, skarbie! – powiedziała mamusia i połaskotała ją w podbródek.
Zjedli w łóżku śniadanie i Gabrysia już chciała poprosić tatę, żeby pobawił się z nią w wilki: dużego Wila i małego Wilusia, ale nic z tego nie wyszło. Nie było zabawy ani wspólnego spaceru, ani wyprawy na plac zabaw, ani pysznego ciastka w cukierni. A winowajcą był osobnik, który kilka miesięcy temu zamieszkał w brzuchu mamy Gabrysi. Mamusia i tatuś nazywali go Maleństwem albo Dzidziusiem i nie mogli się doczekać, kiedy nareszcie z tego brzucha wyjdzie i zostanie wśród nich już na zawsze.
„Na zawsze!” – burczała w myślach Gabrysia, której wcale to nie cieszyło. Ani trochę! Ona lokatora z brzucha mamy nazywała Dzidziorem. Uważała go za nieproszonego gościa, który pojawił się tylko po to, żeby zabrać jej miłość i uwagę rodziców, choć początkowo próbowała cieszyć się razem z nimi. Naprawdę próbowała! Ale jak tu się cieszyć, kiedy oni kupowali śliczne ubranka, misie, pajacyki, kocyki i ciągle tylko rozmawiali o dziecku? Maleństwo to, Maleństwo tamto…
– Gdybym zniknęła, nawet by tego nie zauważyli – mówiła do siebie dziewczynka.
Gabrysia zaczęła się bać, że gdy Dzidzior już się urodzi, to rodzice zupełnie o niej zapomną. Skoro ten maluch aż tak zajmuje ich uwagę teraz, gdy jeszcze siedzi w brzuchu, to co będzie, gdy już się pojawi na świecie? Poza tym była przekonana, że to dziecko jej nie lubi. I to bardzo! Dlaczego? Było to tak. Pewnego dnia mama zawołała Gabrysię:
– Chodź, poczujesz, jak twój braciszek albo siostrzyczka się rusza!
Gabrysia przybiegła do pokoju, przyłożyła rękę do wypukłego brzucha mamy, ale nic nie poczuła, więc przysunęła do niego usta i zawołała:
– Hej, hej, to ja, Gabrysia! Jesteś tam?!
I wtedy Dzidzior kopnął ją prosto w usta! Tak naprawdę nie zabolało jej to za bardzo, ale mimo to Gabrysia się rozpłakała.
– On tak specjalnie! Na złość! – wołała, jednak mama pogładziła brzuch i uśmiechnęła się do Gabrysi.
– On tylko chciał się z tobą przywitać, kochanie… – powiedziała.
„Tak, na pewno! Chciał mi dokuczyć i już! Po co im ten Dzidzior?! Przecież mają mnie! Już im nie wystarczam?” – zastanawiała się rozżalona Gabrysia.
A kiedy jeszcze rodzice pokazali jej zdjęcie tego przyszłego braciszka lub siostrzyczki, Gabrysia przeraziła się nie na żarty! To dziecko było po prostu… szkaradne! Paskudne! Dziwaczne! Bardziej przypominało jakiegoś zwierzaka niż człowieka, a na dodatek rodzice udawali, że wszystko jest w porządku!– Zobacz, jakie ma śliczne paluszki – zachwycała się mama, a Gabrysia patrzyła z obrzydzeniem na to dziwne coś na fotografii i wcale nie widziała żadnych paluszków, tylko nieforemną bryłę złożoną z wielkiej głowy i cieniutkich patyczków wokół.
Później tatuś przeczytał jej książeczkę o żółwiu Franklinie, który nie mógł się doczekać, aż urodzi się jego siostrzyczka, i Gabrysia uznała, że w ten sposób chce ją przygotować na to, że Dzidzior będzie… żółwiem.
„Tak, na pewno właśnie o to chodzi” – myślała, raz jeszcze patrząc na zdjęcie, które stało na komodzie w pokoju rodziców. „Ma łysą głowę i taką dziwną szyję! Ciekawe, czy jak się już urodzi, to będą o nas mówić w telewizji? Jak tu się z takim Dzidziorem pokazać przed blokiem? Będę się go wstydzić. I po co rodzice kupują te ładne ubranka i łóżeczko? Przecież żółwie żyją w akwarium”.
Gabrysia martwiła się coraz bardziej i zastanawiała, co może zrobić, żeby Dzidzior nie zniszczył jej rodziny.Rozdział 2
Dzidzior miał urodzić się zaraz po Nowym Roku i rodzice mówili, że to będzie taki trochę spóźniony prezent od Świętego Mikołaja dla całej ich rodziny, w związku z czym Gabrysia miała plan. Bardzo, bardzo dobry plan! Co roku pisała list do Świętego Mikołaja i prosiła w nim o różne rzeczy, a on przynosił niektóre z nich do przedszkola, gdy odwiedzał dzieci, a niektóre zostawiał pod choinką u niej w domu w wigilijny wieczór. Gabrysia zawsze kładła ten list na parapecie i rano zamiast niego znajdowała cukierka lub lizaka w kolorowym papierku. Listy pomagali jej pisać rodzice, ale w tym roku Gabrysia poprosiła o pomoc panią Bożenkę z przedszkola.
– A o co chcesz prosić Świętego Mikołaja? – zapytała pani Bożenka i Gabrysia podyktowała jej to, co sobie ułożyła:
Drogi Mikołaju!
Czy mógłbyś tego Dzidziora, który siedzi w brzuchu mojej mamy, podarować innej rodzinie? Na pewno znajdzie się ktoś, kto się ucieszy z takiego prezentu. A mnie przynieś coś innego. Na przykład kotka. Albo pieska. Albo świnkę morską. Może być cokolwiek, byle nie Dzidzior!
Bardzo Cię kocham!
Gabrysia
Pani Bożenka napisała to wszystko i w duchu bardzo się zdziwiła. Chciała porozmawiać z dziewczynką na ten temat, ale akurat Zuzia uderzyła się o drzwiczki szafki i zrzuciła przy tym na podłogę doniczkę z paprotką, więc pani musiała szybko biec na ratunek. Gdy już się uporała z pocieszeniem Zuzi i uprzątnięciem bałaganu, po Gabrysię przyszła mama i dziewczynka zabrała list do domu. Zamierzała wziąć kopertę z dużego stosu leżącego na biurku tatusia, włożyć do niej list, a potem wrzucić go do skrzynki pocztowej, kiedy będą szli do przedszkola albo na spacer.
„Nikola mówi, że ona zawsze wysyła pocztą listy do Świętego Mikołaja i zawsze do niego docierają” – myślała dziewczynka. „Mój list na pewno też do niego dotrze. To dobry plan”.
Dzidzior najwyraźniej jednak planował wszystko zepsuć, bo na złość Gabrysi postanowił nie czekać do początku stycznia i zachciało mu się wkręcić do ich rodziny już teraz, choć list jeszcze nie został wysłany! I to właśnie przez tego Dzidziora mamusia w sobotnie południe zasłabła i poczuła taki ból, że oboje z tatusiem okropnie się zdenerwowali. Tatuś zadzwonił po karetkę pogotowia i zanim przyjechała, dwa razy nakrzyczał na Gabrysię, żeby nie plątała się pod nogami. A przecież wcale się nie plątała, tylko chciała dać mamusi ulubionego misia, żeby go przytuliła, bo ten miś, o imieniu Łatek, zawsze pomagał Gabrysi, kiedy było jej smutno albo coś ją bolało.
Gdy przyjechała karetka, zrobiło się duże zamieszanie i tatuś znowu przepędził dziewczynkę.
Gabrysia zawsze bardzo lubiła soboty, bo w ten dzień mamusia i tatuś przeważnie mieli dla niej więcej czasu, pozwalali dłużej wylegiwać się w łóżku, zabierali na spacery albo się z nią bawili. Ta sobota wcale jednak taka nie była, chociaż zaczęła się całkiem przyjemnie, bo rano Gabrysia wskoczyła do łóżka rodziców, żeby się poprzytulać.
– Dzień dobry, skarbie! – powiedziała mamusia i połaskotała ją w podbródek.
Zjedli w łóżku śniadanie i Gabrysia już chciała poprosić tatę, żeby pobawił się z nią w wilki: dużego Wila i małego Wilusia, ale nic z tego nie wyszło. Nie było zabawy ani wspólnego spaceru, ani wyprawy na plac zabaw, ani pysznego ciastka w cukierni. A winowajcą był osobnik, który kilka miesięcy temu zamieszkał w brzuchu mamy Gabrysi. Mamusia i tatuś nazywali go Maleństwem albo Dzidziusiem i nie mogli się doczekać, kiedy nareszcie z tego brzucha wyjdzie i zostanie wśród nich już na zawsze.
„Na zawsze!” – burczała w myślach Gabrysia, której wcale to nie cieszyło. Ani trochę! Ona lokatora z brzucha mamy nazywała Dzidziorem. Uważała go za nieproszonego gościa, który pojawił się tylko po to, żeby zabrać jej miłość i uwagę rodziców, choć początkowo próbowała cieszyć się razem z nimi. Naprawdę próbowała! Ale jak tu się cieszyć, kiedy oni kupowali śliczne ubranka, misie, pajacyki, kocyki i ciągle tylko rozmawiali o dziecku? Maleństwo to, Maleństwo tamto…
– Gdybym zniknęła, nawet by tego nie zauważyli – mówiła do siebie dziewczynka.
Gabrysia zaczęła się bać, że gdy Dzidzior już się urodzi, to rodzice zupełnie o niej zapomną. Skoro ten maluch aż tak zajmuje ich uwagę teraz, gdy jeszcze siedzi w brzuchu, to co będzie, gdy już się pojawi na świecie? Poza tym była przekonana, że to dziecko jej nie lubi. I to bardzo! Dlaczego? Było to tak. Pewnego dnia mama zawołała Gabrysię:
– Chodź, poczujesz, jak twój braciszek albo siostrzyczka się rusza!
Gabrysia przybiegła do pokoju, przyłożyła rękę do wypukłego brzucha mamy, ale nic nie poczuła, więc przysunęła do niego usta i zawołała:
– Hej, hej, to ja, Gabrysia! Jesteś tam?!
I wtedy Dzidzior kopnął ją prosto w usta! Tak naprawdę nie zabolało jej to za bardzo, ale mimo to Gabrysia się rozpłakała.
– On tak specjalnie! Na złość! – wołała, jednak mama pogładziła brzuch i uśmiechnęła się do Gabrysi.
– On tylko chciał się z tobą przywitać, kochanie… – powiedziała.
„Tak, na pewno! Chciał mi dokuczyć i już! Po co im ten Dzidzior?! Przecież mają mnie! Już im nie wystarczam?” – zastanawiała się rozżalona Gabrysia.
A kiedy jeszcze rodzice pokazali jej zdjęcie tego przyszłego braciszka lub siostrzyczki, Gabrysia przeraziła się nie na żarty! To dziecko było po prostu… szkaradne! Paskudne! Dziwaczne! Bardziej przypominało jakiegoś zwierzaka niż człowieka, a na dodatek rodzice udawali, że wszystko jest w porządku!– Zobacz, jakie ma śliczne paluszki – zachwycała się mama, a Gabrysia patrzyła z obrzydzeniem na to dziwne coś na fotografii i wcale nie widziała żadnych paluszków, tylko nieforemną bryłę złożoną z wielkiej głowy i cieniutkich patyczków wokół.
Później tatuś przeczytał jej książeczkę o żółwiu Franklinie, który nie mógł się doczekać, aż urodzi się jego siostrzyczka, i Gabrysia uznała, że w ten sposób chce ją przygotować na to, że Dzidzior będzie… żółwiem.
„Tak, na pewno właśnie o to chodzi” – myślała, raz jeszcze patrząc na zdjęcie, które stało na komodzie w pokoju rodziców. „Ma łysą głowę i taką dziwną szyję! Ciekawe, czy jak się już urodzi, to będą o nas mówić w telewizji? Jak tu się z takim Dzidziorem pokazać przed blokiem? Będę się go wstydzić. I po co rodzice kupują te ładne ubranka i łóżeczko? Przecież żółwie żyją w akwarium”.
Gabrysia martwiła się coraz bardziej i zastanawiała, co może zrobić, żeby Dzidzior nie zniszczył jej rodziny.Rozdział 2
Dzidzior miał urodzić się zaraz po Nowym Roku i rodzice mówili, że to będzie taki trochę spóźniony prezent od Świętego Mikołaja dla całej ich rodziny, w związku z czym Gabrysia miała plan. Bardzo, bardzo dobry plan! Co roku pisała list do Świętego Mikołaja i prosiła w nim o różne rzeczy, a on przynosił niektóre z nich do przedszkola, gdy odwiedzał dzieci, a niektóre zostawiał pod choinką u niej w domu w wigilijny wieczór. Gabrysia zawsze kładła ten list na parapecie i rano zamiast niego znajdowała cukierka lub lizaka w kolorowym papierku. Listy pomagali jej pisać rodzice, ale w tym roku Gabrysia poprosiła o pomoc panią Bożenkę z przedszkola.
– A o co chcesz prosić Świętego Mikołaja? – zapytała pani Bożenka i Gabrysia podyktowała jej to, co sobie ułożyła:
Drogi Mikołaju!
Czy mógłbyś tego Dzidziora, który siedzi w brzuchu mojej mamy, podarować innej rodzinie? Na pewno znajdzie się ktoś, kto się ucieszy z takiego prezentu. A mnie przynieś coś innego. Na przykład kotka. Albo pieska. Albo świnkę morską. Może być cokolwiek, byle nie Dzidzior!
Bardzo Cię kocham!
Gabrysia
Pani Bożenka napisała to wszystko i w duchu bardzo się zdziwiła. Chciała porozmawiać z dziewczynką na ten temat, ale akurat Zuzia uderzyła się o drzwiczki szafki i zrzuciła przy tym na podłogę doniczkę z paprotką, więc pani musiała szybko biec na ratunek. Gdy już się uporała z pocieszeniem Zuzi i uprzątnięciem bałaganu, po Gabrysię przyszła mama i dziewczynka zabrała list do domu. Zamierzała wziąć kopertę z dużego stosu leżącego na biurku tatusia, włożyć do niej list, a potem wrzucić go do skrzynki pocztowej, kiedy będą szli do przedszkola albo na spacer.
„Nikola mówi, że ona zawsze wysyła pocztą listy do Świętego Mikołaja i zawsze do niego docierają” – myślała dziewczynka. „Mój list na pewno też do niego dotrze. To dobry plan”.
Dzidzior najwyraźniej jednak planował wszystko zepsuć, bo na złość Gabrysi postanowił nie czekać do początku stycznia i zachciało mu się wkręcić do ich rodziny już teraz, choć list jeszcze nie został wysłany! I to właśnie przez tego Dzidziora mamusia w sobotnie południe zasłabła i poczuła taki ból, że oboje z tatusiem okropnie się zdenerwowali. Tatuś zadzwonił po karetkę pogotowia i zanim przyjechała, dwa razy nakrzyczał na Gabrysię, żeby nie plątała się pod nogami. A przecież wcale się nie plątała, tylko chciała dać mamusi ulubionego misia, żeby go przytuliła, bo ten miś, o imieniu Łatek, zawsze pomagał Gabrysi, kiedy było jej smutno albo coś ją bolało.
Gdy przyjechała karetka, zrobiło się duże zamieszanie i tatuś znowu przepędził dziewczynkę.
więcej..
