Dzieci - ebook

Rozdział pierwszy

Pan Świrski Wincenty miał lat około siedemdziesięciu. Był to człowiek wysoki, szczupły, zawsze wyprostowany, zapięty na wszystkie guziki. Nosił spiczasta napoleonkę, spiczaste wąsy i szpakowatą czuprynę. Mało mówił, prawie nigdy nie śmiał się, wszystkich traktował z góry i surowo. Za młodych lat wojował pod Garibaldim, potem był krótko w powstaniu, a w 1870 roku służył w wolnych strzelcach francuskich, gdzie zdobył legię honorową. Podczas wieloletniej nieobecności w kraju jego rodzina mówiła, że podróżuje. Gdy zaś około roku 1880 wrócił do domu i opłacił należność za paszporty, bez żadnych przeszkód objął majątek po rodzicach, a u władz miejscowych zyskał opinię człowieka spokojnego i lojalnego.

Co prawda, zmienił się bardzo. Niegdyś zapalony demokrata i rewolucjonista, w późniejszych latach znienawidził rewolucję i demokrację, matkę, jak mówił, paryskiej komuny, na którą patrzył własnymi oczyma. Osiadłszy w kraju, prędko wycofał się ze wszelkich stosunków i pędził życie samotne. Wydawał mało, dochody składał w banku, liczną służbę, przeważnie męską, utrzymywał w rygorze wojskowym. Chłopów, z którymi miał ciągłe procesy, uważał za urodzonych złodziei leśnych i polnych, rzemieślników nazywał próżniakami, a kupców szachrajami. Żydów dzielił na dwie grupy: lichwiarzy i oszustów; wyjątek robił dla swego faktora Symchy i kupca zbożowego Weintrauba.

– Tylko ci dwaj – mawiał – są coś niecoś warci, reszta – na suchą gałąź...

Z rodziną prawie nie wdawał się, czasem tylko widywał swego młodszego brata Witolda, któremu trzymał do chrztu jedynaka, imieniem Kazimierz. Gdy w kilka lat później umarli rodzice chłopczyny, stary dziwak został jego opiekunem, przywiązał się do sierotki i nawet usiłował przelać w niego swoje zasady.

Jego wyznanie wiary odznaczało się prostotą. Głową narodu jest i powinna być szlachta. Chłop, mieszczanin, może być niższym duchownym, małym urzędnikiem lub oficerkiem; ale biskupem, rządcą prowincji, ministrem i generałem musi być tylko szlachcic, bo on posiada we krwi zdolność rządzenia. Szlachta powinna być nie tylko majętna, ale rozumna, ukształcona i dzielna; dopiero wówczas potrafi rządzić i wychować naród.

Państwo polskie upadło, a cały naród mało jest wart, dlatego, że szlachta zgałganiała. Ażeby podźwignąć naród, trzeba odrodzić szlachtę, czyli – przypomnieć jej i nauczyć właściwych tej klasie obowiązków. Szlachcic nie powinien rwać się do pisania wierszy, do muzyki, medycyny, nawet do agronomii, ale powinien uczyć się sztuki rządzenia. Powinien służyć w administracji, sądownictwie, dyplomacji i w wojsku.

Według tych zasad stary dziwak wychowywał swego synowca, o którym mówił, że musi zostać – generałem. Kąpał go w chłodnej wodzie, karmił i ubierał po prostu, budził wcześnie. Nauczył go jeździć konno, strzelać, fechtować się. Utworzył dla niego oddział z wiejskich chłopców, którzy byli uzbrojeni w dziecinne karabinki, ubrani w fantastyczne mundury i musztrowali się nienajgorzej.

Od wczesnego wieku stryj opowiadał Kaziowi upiększone życiorysy znakomitych wojowników, którzy niczego się nie bali, nigdy nie upadali na duchu, największe klęski umieli przetrwać. Teorię popierał ćwiczeniami praktycznymi; więc wyprowadzał chłopca na spacery w czasie burzy, chodził z nim w mocy do lasu i na cmentarz, niekiedy wysyłał tam samego. Taki system wychowania, prowadzony bezwzględnie, mógł zrujnować słabsze dziecko. Na szczęście Kazio był zdrów, silny i zdolny, więc wyrobił się na niezwykłego młodzieńca.

Z początku stryj chciał oddać Kazia do kadetów; zrozumiawszy jednak, że nie potrafi rozstać się z nim na długo, zapisał go do gimnazjum w X., o kilkanaście mil oddalonym od Świerków.

Rodzina Świrskich nie pochwalała zamiarów stryja odnośnie do Kazia, a nawet jeden ze starszych członków taką miał rozmowę z dziwacznym opiekunem:

– Cóż kuzyn zamyśla robić z Kaziem, bo dochodzą nas szczególne wieści?

– Widzicie, co robię! – odparł stryj. – Oddaję go do szkół...

– Ale z tym wojskiem, jakże to?...

– Gdy skończy szkoły, pójdzie na ochotnika... śpiewając zda egzamin oficerski... potem wstąpi do akademii wojskowej...

– Tere... fere!... – przerwał kuzyn. – Do akademii go nie przyjmą...

– Tere... fere!... – odparł stryj surowo. – Moja w tym głowa, ażeby go przyjęli do akademii...

– A co potem?...

– Potem wróci do domu i jeżeli zechce, może zająć się gospodarstwem...

– Więc na cóż mu akademia wojskowa?... – zapytał kuzyn.

– Na to, ażeby w kraju byli ludzie, znający sztukę wojskową... rozumiejący: co to jest wojna?...

– A to na co?...

– Na to, ażebyście nie robili głupich powstań!... – odburknął zirytowany stryj. – Naszemu nieuctwu, brakowi najsłabszych pojęć o sztuce wojennej zawdzięczamy to, że w roku sześćdziesiątym kilkunastu smarkaczów popchnęło kraj do wojny... Kraj, który nie miał ani jednego batalionu, ani jednej armaty, ani jednego generała.

W Świerkach był stary pałac, podobny do jednopiętrowej kamienicy i ogromny park wilgotny i ponury.

Dopóki Kazio mieszkał na wsi, w parku rozlegały się wesołe krzyki dzieci, trzask fuzyjek kapiszonowych, piskliwe głosy komendy. Wówczas stryj lubił chodzić po zarastających ścieżkach, przypatrywać się marszom, obozom, zasadzkom i bitwom dzieci. Ale, kiedy chłopak wyjechał do szkół, stary dziwak prawie nie odwiedzał parku; włóczył się po ogromnych pokojach pałacu, palił fajkę i myślał... myślał... myślał...

Myślał, że jednak Świerki smutne są bez Kazia i że gdy chłopak wstąpi do wojska, trzeba będzie za nim pojechać... Myślał, że gdy tak rozumnie wychowa swego pupila, inna szlachta będzie go naśladować, i tym sposobem zwolna utworzy się w Polsce nowa szlachta, która nie pozwoli na powstania i stłumi jakieś tam demokratyczne, a naprawdę anarchistyczne mrzonki.

Więc chodził pan Wincenty, palił fajkę i myślał... A niekiedy zatrzymywał się na środku wielkiej komnaty, jakby czekał na coś, a może nasłuchiwał odgłosów tej nowej przyszłości, której chciał być pierwszym siewcą...

Tymczasem Kazio uczył się w gimnazjum i powoli wyrabiał sobie stanowisko. W szkole przede wszystkim zapoznał się z synami wojskowych, a przez nich z oficerami różnej broni, z którymi utrzymywał stosunki aż do piątej klasy. Bywał na musztrach, brał czynny udział w ćwiczeniach strzeleckich, nawet artyleryjskich, jeździł na kilkudniowe manewry. Niekiedy oficerowie budzili go w nocy i brali na wycieczki.

Nauczycielom, którymi po największej części byli Rosjanie, podobał się wojskowo usposobiony i oficerskie stosunki pielęgnujący uczeń. Koledzy jednak mniej się nim zachwycali, tym bardziej, że Kazio wcale nie zdradzał uczuć polskich.

Swoją literaturę znal mało, zachwycał się rosyjskimi autorami, a poza szkołą chętnie wdawał się z młodzieżą rosyjską. Któryś z kolegów nazwał go raz „moskiewskim duchem”, ale dostał od Kazia „w zęby” i uspokoił się; opinia bowiem publiczna, pomimo wszystko, trzymała stronę Świrskiego.

W rzeczy samej, chłopak zasługiwał na sympatię: był doskonałym kolegą. Literalnie dzielił się wszystkim: bułkami, serdelkami, ciastkami, książkami, bielizną, obuwiem i pieniędzmi, a co rok za kilku najuboższych opłacał wpisy.

Stryj opiekun, który w ofiarności publicznej mały brał udział i miał opinię zimnego dusigrosza, oceniał serce chłopca i nie tłumił jego dobrych popędów. To też, choć przeznaczył mu tylko sześćset rubli rocznie na drobne wydatki, zawsze przed wakacjami spłacał parę tysięcy rubli długów, które Kazio, niby w tajemnicy przed stryjem, zaciągał u Weintrauba.

– A nie puszcza się on na jakie łajdactwa?... – pytał stryj kupca.

– Nie. To jest bardzo dobry panicz... On, jeżeli straci majątek, to chyba przez filantropię – odpowiedział Weintraub.

Drugą zaletą Kazia, którą cenili koledzy, było wysokie poczucie sprawiedliwości i godności ludzkiej. Nie tylko nie pozwalał krzywdzić słabszych, ale nawet protestował przeciw niedowiedzionym podejrzeniom. W czwartej klasie jednego z kolegów posądzono o niepotrzebne stosunki z inspektorem, zaczęto mu dokuczać, a nawet po cichu nazywać szpiegiem. Świrski ujął się za nim, wyjaśnił, że prześladowany kolega z biedy starał się u inspektora o pracę, i wraz z innymi wyszukał mu dobrze płatną korepetycję. Był to czyn, dowodzący w kilkunastoletnim chłopcu nie tylko szlachetności, ale i głębszej rozwagi; to też nawet uczniowie wyższych klas szanowali Kazia i szukali jego towarzystwa.

Młody Świrski z nauczycielami był grzeczny, oceniał to, że go wyróżniają, ale krzywdy nie pozwolił zrobić sobie, ani innym. Pewnego dnia, a było to pod koniec roku, w czwartej klasie, jeden z nauczycieli zawołał do ucznia:

– Ty świnia!...

– Odpowiedz, że on sam świnia!... – krzyknął Świrski.

Nauczyciel zerwał się z krzesła, pobiegł do dyrektora i powiedział, że Świrski publicznie nazwał go świnią, notabene po polsku... Dyrektor przede wszystkim zwrócił uwagę pedagoga, że nie ma się czym chwalić, a następnie przeprowadził śledztwo, na którym okazało się, że Świrski wprawdzie coś powiedział po polsku, ale co?... tego nikt nie słyszał, nie wyłączając uczniów Rosjan.

Dyrektor skazał Świrskiego na czterogodzinny areszt i przeproszenie nauczyciela; ale ponieważ chłopak nie chciał przepraszać, więc napisano do stryja, który natychmiast przyjechał i za pośrednictwem Weintrauba przeprowadził układy ż obrażonym.

Rezultat był tak pomyślny, że nauczyciel sam przyszedł do Kazia, przebaczył mu niedozwolone w szkole odezwanie się po polsku i darował broszurkę o „Taktyce roty”, napisaną przez generała Dragomirowa.

Chłopak był tak wzruszony dobrocią nauczyciela, że przez Weintrauba posłał mu kosz wina, a nauczyciel od tej pory stał się jednym z najłagodniejszych. Popularność Świrskiego w gimnazjum dosięgła szczytu.

W piątej klasie stosunki Kazia uległy głębokim zmianom. Wojska, które dotychczas kwaterowały w X., poszły do Mandżurii, a na ich miejsce przybyły nowe pułki, z których oficerami Świrski już nie zaznajamiał się. W dodatku chłopak musiał porzucić gimnazjum z następującej przyczyny:

Pewnego dnia jeden z kolegów dał Świrskiemu „Dziady” Mickiewicza, które tak mu się podobały, że czytał je podczas historii Rosji. Zauważył to nauczyciel, podszedł na palcach do Świrskiego i... pochwycił książkę, na której ciążyły aż dwa śmiertelne grzechy: była nie tylko polska, ale i zakazana.

Naturalnie wytoczono śledztwo, ale chociaż „Dziady” w kancelarii gimnazjalnej zamieniły się na „Odyseję” przekładu Siemieńskiego, stryjowi Wincentemu poradzono, ażeby synowca wycofał z gimnazjum.

Na pożegnanie dyrektor taką zrobił uwagę:

– Kazimierz Witoldowicz jest dobry, zdolny, szlachetny, ale... w ostatnich czasach zmienił się... Niech pan zwróci na to uwagę!...

– No, chłopak rośnie – odparł stryj – niedługo już będzie młodzieńcem...

– Tak, ma pan słuszność... On widać dlatego zmienił się, że rośnie...

Usunąwszy się z gimnazjum, młody Świrski wstąpił do szkoły handlowej. Tu poznał innych nauczycieli, innych kolegów, i tu zaczęły fermentować w nim nowe myśli. Dotychczas nie czuł różnicy między sobą i Rosjanami; dziś, po wyrzuceniu go ze szkoły za poemat Mickiewicza, zaczął nie tylko rozumieć, ale i odczuwać, że Polacy znajdują się pod jakimś innym prawem, aniżeli reszta ludzi.

„Dlaczego – myślał – Rosjanin, Niemiec, Francuz, nawet Żyd może czytywać swoich autorów w swoim języku?... Kto ma prawo kontrolować: jakie ja książki czytam?... albo pytać mnie: od kogo je dostałem?... Dlaczego w policji nie chcą mówić z nami po polsku, a w sądach i w szkole nawet kary za to wymierzają?... Cóż to ja jestem gorszy choćby od Iwana Skworcowa, albo Johana Szmidta? Tymczasem oni mają swój język, a ja nie mam go...”

W nowej szkole zaczął odwiedzać zebrania koleżeńskie, przysłuchiwał się odczytom i rozprawom, które odsłoniły przed nim, dotychczas nieznany, a nawet nieprzeczuwany świat – krzywdy. Na zebraniach bywali nie tylko uczniowie szkoły handlowej, ale także młodzież urzędnicza, subiekci, rzemieślnicy, których, pomimo różnicy zajęć i stanowisk, wiązało jednak coś wspólnego: wielka krzywda.

Każdy z nich, w swoim czasie, marzył, jeżeli nie o tym, ażeby skończyć uniwersytet, to przynajmniej choćby szkołę średnią; każdy miał zdolności i chęć do nauk... Lecz dla jednych wpis był za wysoki, więc usunęli się z klasy trzeciej lub czwartej; inni nie mogli osiągnąć wymaganej doskonałości w języku rosyjskim, więc nie dawano im promocji. Kilku wypędzono ze szkół za czytanie książek polskich, kilku nie skończyło gimnazjum, ponieważ w danym roku liczba patentów była ograniczona. Jednego raz na zawsze wypędzono ze wszystkich szkół i na kilka miesięcy osadzono w więzieniu za to, że uczył rzemieślników. A jeden napisał wypracowanie rosyjskie, które przeczytawszy, nauczyciel powiedział:

– Wasze wypracowanie wygląda tak, jakby napisał je człowiek dojrzały. A ponieważ wy nie jesteście człowiekiem dojrzałym, więc daję wam dwójkę...

Za ową dwójkę chłopak nie dostał promocji i musiał opuścić gimnazjum.

„Krzywdy... krzywdy... straszne krzywdy...” – myślał Świrski, przypominając sobie te i tym podobne opowieści, którym nie było końca. Ale czy istniał sposób zaradzenia tym krzywdom? to jeszcze nie przyszło mu do głowy.

Pewnego wieczora Świrski był na zebraniu, na którym ktoś dorosły mówił o potrzebie zrobienia rewolucji.

– Jakże pan ją zrobi, nie mając broni, a nade wszystko wyćwiczonych żołnierzy?... – zapytał Świrski.

– Trzeba zabijać pojedynczo dygnitarzy, którzy kierują rządem...

– A jak oni nie dadzą się zabić, albo w dodatku pana zabiją?...

– To też trzeba napadać znienacka... w kilku przeciw jednemu... – odparł mówca.

– Ależ to będzie walka niehonorowa – oburzył się Świrski.

– Przecież sam chciałeś wstąpić da wojska – wtrącił jeden z kolegów – a wojsko także zabija?...

– Przepraszam! – zaoponował Świrski. – Wojsko nie zabija bezbronnych, w dodatku znienacka. A zresztą wojsku nie o to chodzi, ażeby zabić jakiegoś Pawła czy Gawła, ale o to, ażeby, rozbić, zdezorganizować nieprzyjacielską armię... Wojna to jest gra, to jest sztuka; ale zabijanie pojedynczych ludzi, to morderstwo... Wreszcie wojna jest skuteczna, bo niszczy główne siły przeciwników, a tymczasem pojedyncze zabójstwa usuwają facetów, których można zastąpić jeszcze gorszymi...

Wszczął się hałas, rozprawy, i w rezultacie pokazało się, że opinia Świrskiego ma za sobą większość zebranych. Tak młodzież szkolna, jak rzemieślnicza i kupiecka, a nawet panny głosowały za wojną regularną, przeciw zabójstwom znienacka.

W ogóle na zebraniach Świrski odnosił zwycięstwa. Raz na przykład, gdy mówiono o sprawie szkolnej, ktoś postawił wniosek, że szkoła powinna być wolna.

Młody rzemieślnik. Co to znaczy: szkoła wolna?

Jędrzejczak. Taka, do której wolno nie chodzić... (Śmiechy).

Linowski. Albo, chodząc, nie uczyć się... (Śmiechy).

Wnioskodawca. Szkoła wolna jest taka, którą każdy może otworzyć, w której wykładać można w każdym języku, do której nikogo nie wolno zmuszać i nareszcie której program obmyślają nauczyciele wraz z dyrektorem, a nie ktoś, stojący zewnątrz szkoły.

Jeden z uczniów. A czy młodzież będzie dopuszczona do obrad?

Wnioskodawca. Zapewne... Jeżeli będzie chodziło o osądzenie jakiegoś kolegi, o uwolnienie od wpisu, albo o udzielenie stypendium...

Stara nauczycielka. A dlaczego młodzież nie miałaby przyjmować udziału w naradach nad programem?... (Wrażenie).

Świrski. Dajmy na to: dlaczego uczniowie pierwszej klasy nie mieliby naradzać się nad wykładami trygonometrii, albo logarytmów?... (Śmiech).

Po uwadze Świrskiego zebranie postanowiło sprawę szkoły wolnej, a nade wszystko udziału uczniów W naradach, przekazać osobnej komisji. A tymczasem Świrski zapoznał się bliżej z Jędrzej czakiem i Linowskim, których do tego dnia znał niewiele.

Niekiedy zamiast wniosków, roztrząsanych i przyjmowanych albo odrzucanych, wypowiadano poglądy, niby dogmaty, na które niegodzący się dostawali nazwę burżujów i zacofańców. Na przykład: praca musi trwać nie dłużej jak osiem godzin na dobę, za co robotnik powinien mieć należyte utrzymanie i zabezpieczoną starość. Środki do życia każdy powinien czerpać tylko z własnego trudu, nigdy z procentów od kapitału. Ziemia i fabryki należą do społeczeństwa, które mianuje dyrektorów i zarządzających; ci zaś znajdują się pod kontrolą najbliższych pracowników. Wszelka własność prywatna i wszelkie dziedzictwo znosi się...

– Mój ojciec – odezwał się Jędrzejczak – chyba nie wyrzeknie się swojej ziemi.

– Ani mój stryj... – szepnął Świrski.

– A mój znowu ojciec nie pozwoli kontrolować się gajowym, których dotychczas on kontrolował... – dodał, śmiejąc się, Linowski.

– Jakim zresztą sposobem zaprowadzicie wszystkie te zmiany?... – zapytał Świrski mówcę, który wykładał powyższe poglądy.

– Siłą!... walką!... – odparł mówca. – Obalimy rząd kapitalistów i zacofańców, a stworzymy nasz: postępowy i demokratyczny...

– Do walki trzeba wojska... broni... – odparł Świrski.

– Każdy proletariusz jest żołnierzem – odpowiedziano. – A co się tyczy broni, część zakupimy, a część zdobędziemy...

– Czym?... pięściami?... – A brauningi?

– Więc panowie sądzicie – pytał, hamując rozdrażnienie, Świrski – że ludzie surowi, niewymusztrowani i uzbrojeni tylko w brauningi mogą zwyciężyć wojsko regularne, wyćwiczone, zaopatrzone w karabiny i armaty?...

– My nie sądzimy... jesteśmy tego pewni!...

Linowski zaczął się śmiać, ktoś inny gwizdnął... Wszczęło się zamieszanie, padły pogróżki... Wówczas Świrski zabrał głos i przemówił mniej więcej w takim sensie:

– Jeszcze nie pora zastanawiać się nad zniesieniem własności. Anglicy, Francuzi, nawet Szwajcarzy i Amerykanie, uznają prawo własności i dzieje im się nienajgorzej... Równie przypuszczam, że Polakom i Rosjanom nie tyle trzeba szkoły, w której programy układaliby uczniowie, ile szkoły dobrej i taniej, jeżeli nie bezpłatnej... Sądzę, że i nasi robotnicy nie potrzebują wybierać dyrektora, ale powinniby mieć zdolnych i uczciwych kierowników...

Krótko mówiąc – zakończył Świrski – nam, Polakom, a także chyba i Rosjanom, potrzeba przede wszystkim takiej wolności, jaką już mają ludy ucywilizowane: Anglicy, Francuzi, Szwajcarzy... Tę wolność musimy zdobyć, ale nie zdobędziemy jej, nie mając doskonałej broni i ludzi, wojskowo wyćwiczonych.

A zatem stworzyć wojsko dzielne i przejęte duchem swobody, to nasz cel najpierwszy. Przy tej zaś okazji przekonamy się, że i ludzie, posiadający własność, są potrzebni: ich bowiem majątki mogą posłużyć do zakupienia broni i ułatwienia ćwiczeń wojskowych...

– To będzie wolność burżujów, z której dla robociarzy wyniknie w dalszym ciągu nędza i umęczenie – zawołał jeden z obecnych.

– Towarzysz Świrski zawsze musi wnosić do zebrań niezgodę! – dodał ktoś inny.

– Pan Świrski, pan Świrski! – dorzucił piskliwy głos z ironią.

Zebranie podzieliło się. Robotnicy byli przeciwni poglądom Świrskiego, za którymi głosował Linowski, Starka, Chrzanowski i w ogóle uczniowie.

– Kolega Świrski ma słuszność! – wołał Chrzanowski. – Najpierwej wolność, potem reformy ekonomiczne...

– Najpierwej chleb! – odezwał się starszy rzemieślnik.

Gdy zebrani poczęli się rozchodzić, do Świrskiego przystąpił mężczyzna nieokreślonego wieku, brunet, z czarnymi faworytami i wąsami.

– Jestem Kulowicz – rzekł, biorąc Kazia pod rękę. – Macie zupełną słuszność: najpierwej trzeba zdobyć wolność, czyli utworzyć nasz rząd demokratyczny, a dopiero później zabrać się do reform ekonomicznych. No, ale to bydło nic nie rozumie, więc musimy obiecywać im gruszki na wierzbie...

– Ale czy to dobrze obiecywać, czego się nie wykona?... – zapytał Świrski.

– Ja nie twierdzę, że kiedyś nie wykona się, ale nie natychmiast... Zresztą pogadamy o tym...

Kiwnął głową i znikł na rogu ciemnej ulicy. Świrski zwrócił się do Linowskiego:

– Ja gdzieś tego faceta widziałem?... Mnie się zdaje, że on już kiedyś był na zebraniu?...

– A mnie się zdaje, że on miał wtedy kasztanowate włosy i brodę i nazywał się...

– Czy nie Nożyński?

– Niejeden co tydzień zmienia zarost i nazwisko – zakończył, śmiejąc się, Linowski.

W kilka dni Kulowicz odwiedził Świrskiego i oświadczył, że aczkolwiek zgadza się na jego poglądy, to jednak radzi mu nie wypowiadać ich zbyt często i z wielkim naciskiem, ażeby nie wnosić rozdwojenia.

– Dziś wszyscy przyjaciele wolności powinni trzymać się razem. Jedność tworzy siłę! – zakończył Kulowicz.

Świrski był uparty w zdaniach, ale i wrażliwy na pochlebstwo. A ponieważ Kulowicz zasypywał go komplementami i wychwalał jego zdolności, więc chłopak dalej uczęszczał na zebrania i wystrzegał się jałowych sporów.

Prawie jednocześnie z pobytem Kulowicza zaczęły krążyć po mieście zdania, niewiadomo przez kogo rozpuszczane i podsycane, że społeczeństwo, a przede wszystkim młodzież miejscowa, nie przyjmuje udziału w ruchu rewolucyjnym.

– Gdzie indziej walczą – mówiono – zabijają i giną, a tutaj nić... Należałoby dać jakiś znak życia!...

Później zaczęto szeptać, że sam Świrski uznał konieczność zamachów na pojedyncze osoby, że nawet stworzył odpowiedni związek i że wkrótce miasto usłyszy coś nowego.

Pogłoski te zdziwiły przyjaciół Świrskiego, a zirytowały jego samego. Ażeby położyć kres plotkom, ogłosił, że na jednym z bliższych zebrań będzie miał pogadankę o sztuce wojennej.

– A to awantura! – śmiał się pewien stary dependent. – Uczeń szóstej klasy, który ani przez godzinę nie był w wojsku, chce uczyć wojskowości?... Koniec świata za pasem!...

Inni jednak zrobili mu uwagę, ażeby się nie uprzedzał, ponieważ Świrski czyta dużo wojskowych książek, a kiedyś znał się z oficerami i nawet jeździł na manewry.

– Ba!... strzelał z armaty... Wiem to od jednego z oficerów... – mówił stronnik Świrskiego.Rozdział drugi

Na przedmieściu Bagno znajdował się stary, opuszczony magazyn, do którego późnym wieczorem zeszło się kilkadziesiąt osób, ażeby posłuchać odczytu Świrskiego. Było tam zimno, ciemno, wilgotno, ale zebrani, przy słabym blasku trzech zakopconych latarń, lepiej bawili się, niż strojna publiczność w oświetlonej sali balowej. Towarzyszyły im dwa bóstwa: młodzieńczy zapał i wiara w przyszłość.

Przy jednej z latarń stanął Świrski i zaczął:

– Powiem szanownym słuchaczom, co to jest bitwa...

– Czy z doświadczeniami? – odezwał się młody głos.

– Bitwa – ciągnął Świrski – przypomina pojedynek. Pojedynek toczy się między dwoma przeciwnikami, uzbrojonymi w jakieś oręże, a bitwa toczy się między dwoma przeciwnymi wodzami, uzbrojonymi w armie. Armia jest to oręż wodza. W każdej walce: na pięści, na szpady, czy na karabiny i armaty, trzeba przede wszystkim mieć najwyższą pogardę śmierci i odwagę czynną. Trzeba szukać przeciwnika, ścigać go, rzucać się na niego i, pomimo bólu i zmęczenia, bić, dopóki się nie podda, albo nie zostanie rozbity...

– Oto rzecz... bić!... mordować!... – odezwał się gruby głos kowala Zająca.

– Ale obok odwagi czynnej – mówił Świrski – trzeba mieć doskonałą broń i umieć nią władać... Innymi słowy: naczelny wódz musi mieć doskonałą armię, a nadto, musi tą armią umieć zadawać ciosy nieprzyjacielowi i odbijać jego ataki...

– Bić... mordować!... – powtarzał Zając.

– Ażeby państwo łatwiej zrozumieli...

– Jakie tam państwo?... towarzysze!...

– Ażeby... – zawahał się Świrski – ażeby... szanowni słuchacze łatwiej zrozumieli: jakie zalety powinien mieć dowódca, choćby najniższego stopnia, i jakie zalety powinno mieć wojsko, dam przykład...

– Proszę nie szczypnąć!... – odezwano się w najciemniejszej stronie magazynu.

– Piękne towarzystwo, nie ma co mówić! – wtrącił ktoś wytwornym akcentem.

– To się wynoś, kiedy ci nie pięknie!...

– Dam przykład – ciągnął Świrski. – Dowódca kompanii, dzielącej się, jak wiadomo, na cztery plutony, ma pod bronią dwustu czterdziestu ludzi. Każdy pluton, liczący w tym wypadku sześćdziesięciu ludzi, kwateruje w innej wsi, każda wieś jest odległa od sąsiedniej o trzy lub cztery wiorsty... Jest to przykład fantastyczny... Nagle, z wieczora, dają znać owemu kapitanowi, że o dwie mile przed nim znajduje się oddziałek nieprzyjacielski, liczący stu pięćdziesięciu ludzi, a więc znakomicie słabszy, który śmiała można by napaść i znieść.

Cóż tedy robi ów oficer?... Przede wszystkim stara się sprawdzić wiadomość, czyli dowiedzieć się jak najdokładniej: ilu jest nieprzyjaciół?... gdzie stoją?... kiedy mają zamiar odejść?... czy w pobliżu nie ma posiłków?... Gdy zaś to sprawdzi, wysyła do plutonów rozkazy, ażeby, dajmy na to, wyruszyli w nocy ze swoich kwater, każdy najbliższą drogą, ażeby maszerowali do takiego a takiego punktu i stanęli tam – przypuśćmy – o piątej rano.

Dowódcy plutonów spełniają rozkaz dokładnie, cała kompania znajduje się o oznaczonej godzinie we wskazanym miejscu, odpoczywa... Wtedy kapitan robi plan ataku i przystępuje do wykonania. Wysyła jeden pluton, czyli sześćdziesięciu ludzi w tyralierkę; jest to formacja podobna do łańcucha, w którym człowiek od człowieka jest oddalony na trzy lub cztery kroki, czasami więcej, albo mniej. Za tyralierami, skradającymi się jak koty do myszy wysyła drugi pluton, czyli cztery sekcje, każda po piętnastu ludzi, ażeby wspierali tyralierów przez wypełnianie pustych miejsc w łańcuchu.

Ów pluton tyralierów i pluton wspierający ich, razem stu dwudziestu ludzi, tworzą tak zwaną linię bojową. Linia ta odgrywa rolę niby tarczy. Druga zaś połowa kompanii, która została przy kapitanie, zebrana w jedną kolumnę, nazywa się rezerwą, a spełni rolę – niby miecza w ręku dowódcy. Gdy bowiem ukaże się nieprzyjaciel, gdy zacznie się wymiana strzałów, gdy dowódca pozna jego linię bojową i jego rezerwę, wówczas może:

Albo wysłać jeden pluton do zaatakowania przeciwnika z boku, albo też – całą półkompanię rzucić z bagnetem na środek, lub na któreś skrzydło nieprzyjacielskiej linii bojowej, ażeby ją przerwać w najsłabszym punkcie.

Może on zrobić wiele innych rzeczy, zawsze jednak celem jego operacji będzie: zadać jak największą klęskę nieprzyjacielowi, z jak najmniejszymi stratami własnymi.

– A teraz powiedzieć: jak się robi rewolucja?... – zapytano z kąta.

– Rewolucja – odpowiedział Świrski – polega na tym, ażeby albo – obalić jakiś rząd i zastąpić go innym, albo – zmusić rząd istniejący do wprowadzenia pożądanych reform. Że zaś każdy rząd zasłania się armią, więc rewolucja przede wszystkim musi zwalczyć, musi zwyciężyć armię rządową...

Wracam do bitwy, która posłuży nam do określenia, jakie zalety powinien mieć wódz i wojsko.

Dowódca przede wszystkim powinien: znać siły nieprzyjaciela i jego rozstawienie. Do dowódcy przychodzą ciągle rozmaite wiadomości od szpiegów i od zwiadów; wiadomości te bywają sprzeczne, przesadzone, niekiedy fałszywe, a dowódca musi z nich wyrobić sobie dokładny pogląd na nieprzyjaciela. Bo, jeżeli nie doceni jego sił, może trafić na bardzo wielkie i zostać pobitym; a jeżeli nie wie dokładnie, w jaki sposób rozstawił się nieprzyjaciel, może część swego wojska narazić na niespodziany atak i – znowu zostać pobitym.

Po wtóre, gdy dowódca zrobi plan, naturalnie po dojrzałej rozwadze, i gdy raz wyda polecenia, już nie powinien rozmyślać się, cofać, poprawiać... Może bowiem wywołać zamęt w ruchach, może narazić niektóre oddziały na zagładę, a w każdym razie – obudzi w wojsku uczucie niepewności. Żołnierz, któremu raz każą iść naprzód, a potem zwracają go z drogi, gotów przypuszczać, że ma przed sobą silniejszego nieprzyjaciela, i może ulec popłochowi.

Zrobić dobry plan i wykonać go bez wahania, bez względu, co będzie kosztował, oto zasadnicze obowiązki wodzą.

Przechodzę do żołnierzy.

Już wiemy, że dobry żołnierz powinien rwać się do bitwy, do zwyciężenia nieprzyjaciela, choćby przy tym sto razy miał stracić życie lub narazić się na najboleśniejsze cierpienia. Ale to nie wszystko. Żołnierz powinien bowiem jeszcze umieć obchodzić się z bronią: strzelać, wymierzać odległości, walczyć bagnetem...

Ale i tego nie dosyć. Żołnierz jeszcze powinien znać swoje miejsce w sekcji, jak sekcja w plutonie, pluton w kompanii i tak dalej. Żołnierz powinien umieć maszerować krokiem zwyczajnym, przyśpieszonym, czy biegiem, ażeby szedł równo z innymi; bo gdyby każdy chodził, jak mu się podoba, to już po przejściu stu kroków z linii zrobiłoby się zbiegowisko, ja z kolumny – stado.

Nareszcie, co jest, chyba najważniejsze, żołnierz musi słuchać, ślepo słuchać swego oficera. Każą mu wstawać w nocy – musi wstać; każą maszerować w czasie burzy – musi maszerować; każą stać bez ruchu pod strzałami – musi stać...

– Ehe!... to nie dla naszego brata... – zawołano basem.

– Demokraci mają spełniać czyjeś tam, rozkazy?... podoba mi się!... – dodał głos młodzieńczy.

– Pozwolę sobie zrobić uwagę – rzekła jakaś dama – że towarzysz Świrski przedstawia wojsko i bitwy w sposób dziwnie oschły... biurokratyczny... W jego opisach nie słychać huku dział... szelestu sztandarów... okrzyków zapału...

– Przecie i dzisiaj mówią nam: słuchaj, draniu, co ci każą, a nie, to w zęby!...

– Burżujowskie teorie!...

– Nie burżujowskie, ale jaśniepańskie... Znać panicza... Tak wołali jedni, podczas gdy inni oklaskiwali Świrskiego.

W rezultacie odczyt skończył się ogólnym rozdrażnieniem i jeszcze głębszym podziałem na dwie partie. Stronnicy Świrskiego godzili się na karność wojskową, na ślepe posłuszeństwo dowódcom; zaś przeciwnicy twierdzili, że należy słuchać tylko uchwał, zatwierdzonych większością głosów, przy zabezpieczeniu praw mniejszości.

W liczbie słuchaczów znajdowali się dwaj nauczyciele Świrskiego ze szkoły handlowej: młodszy z ciemną brodą, w płaszczu, i starszy, z małymi wąsami, w paltocie. Gdy opuścili magazyn i ogromne podwórze, a znaleźli się na słabo oświetlonej ulicy, starszy zaczął dotykać swojej głowy, nóg, piersi, a następnie tej samej operacji poddał młodszego, mówiąc półgłosem:

– Sen, czy jawa?... mam gorączkę, czy jestem przytomny?... No, chyba nie śpię!... Nogi moje... palto moje... ulica... parkan... Więc mam do czynienia z rzeczywistością, nie z halucynacją...

– Cóż w koledze obudziło taką piekielną niewiarę?... – zapytał młodszy, poprawiając dwoma rękami bujną brodę.

– Jak to, więc kolega nie zdumiewasz się, że słyszałeś ucznia szóstej klasy, wykładającego sztukę wojenną?... – odparł starszy. – Bo ja nawet nie wiem, co o tym myśleć: czy to kpiny ze zdrowego rozsądku, czy zapowiedź niebywałego przewrotu w świecie?...

– Przesada, szanowny kolego, przesada!... – odpowiedział pięknym barytonem młodszy. – A gdyby ten nasz pupil był w szkole kadetów, czy junkierskiej, zresztą nie wiem, jak ją nazwać, i gdyby w siedemnastym roku nie potrafił powiedzieć czegoś o sztuce wojennej, z pewnością obaj nazwalibyśmy go – osłem...

– Ależ on nie jest w szkole junkierskiej, tylko w handlowej...

– Wasz siostrzeniec nie jest w szkole muzycznej, tylko także w handlowej, a mimo to wcale nieźle bębni na szpinecie. Czy miałbym go za to podziwiać?...

– W każdym razie dzisiejszy odczyt jest dla mnie rzeczą zdumiewająco nową! – mówił starszy. – I mam ochotę powiedzieć z Hamletem, że świat wyszedł z zawiasów!...

– A ja biorę to prościej i rozmaite ekstrawagancje młodzieży uważam, jako świt nowego okresu w historii. Okres ów dla następców naszych będzie tak naturalnym, jak ten, w którym żyjemy, wydaje się naturalnym dla naszego pokolenia.

– Pomimo to – rzekł starszy – bardzo jestem ciekawy przyszłości już nie tylko wszystkich naszych uczniów, ale choćby takiego oto Świrskiego. Handlowcem ani żadnym pracownikiem nie będzie on... Ale może z niego wyrosnąć jakiś Moltke?...

– Uspokój się, kolego!... W najlepszym razie młody człowiek wstąpi do wojska, przegra w karty pół majątku, pójdzie do szpitala, potem pojedzie do Buska... A w końcu zapuści szpiczaste wąsy, jak jego stryj, będzie chodził wyprostowany, w zapiętym surducie, osiądzie na wsi, jeżeli go chłopi z niej nie wypłoszą, i postara się na handlu zbożem i bydłem odzyskać to, co stracił w wojsku na kartach.

– A jeżeli będzie z niego drugi Moltke?...

– Gdzie?... jakim sposobem?... w jakiem wojsku?... U nas nie ma warunków ani dla Bonapartych, ani nawet dla Moltków!...

Odczyt o wojsku zwrócił publiczną uwagę na Świrskiego: mówiono, a raczej szeptano o nim. Jedni oburzali się, że zachęcał do karności i ślepego posłuszeństwa, drudzy zapytywali: czy z niego nie wyrośnie wielki bojownik?... Nie zdawano sobie sprawy, o ile odczyt posiadał wartość pod względem wojskowym, ale zdumiewano się, że chłopak siedemnastoletni tak śmiało poruszał temat, na który nie porwałby się żaden z jego nauczycieli.

Może w tydzień Kulowicz znowu odwiedził Świrskiego. Gość tym razem był blondynem i nazywał się Truciński.

– Słyszałem – mówił Truciński – słyszałem o waszym odczycie!... Nazywają was geniuszem... Trochę za wcześnie, bo geniusz przede wszystkim musi coś zrobić. Ale... droga przed wami otwarta...

– Droga do siódmej klasy?... – uśmiechnął się Świrski.

– A dlaczegóżby nie do sławy i nie do władzy?... – zapytał gość. – Ja, gdybym miał wasze zdolności, no – i wasze pieniądze, poszukałbym sobie najdzielniejszych między towarzyszami i utworzyłbym zawiązek przyszłej armii...

– Czy nie armii brauningistów?... – zapytał Świrski.

– Nie kpijcie z brauninga... niezła to broń, dopóki nie będzie mauzerów... Zresztą i brauningiści nie zasługują na lekceważenie: to przednia straż wielkiej armii rewolucyjnej, którą stworzą tacy, jak wy... Pomyślcie o tym!...

– O czym?...

– Ażeby zebrać partię dzielnej młodzieży i przelać w nią te wiadomości, jakie sami posiadacie. Byłby to korpus oficerów... kadry przyszłego wojska...

Świrski zastanowił się. Drgnęła w nim duma.

– To jest myśl!... – rzekł. – Ale jakże będzie z bronią?...

– Eh!... – odparł blondyn – broni... ile chcecie... trzeba tylko zebrać pieniądze na nią. A gdy dostaniecie broń, moglibyście, dla wprawy, stoczyć jakąś małą potyczkę z wojskiem... Rewolucja już idzie!... Finlandia ma armię, w Rosji tworzy się, tylko u nas nic...

Blondyn pożegnał Świrskiego i zniknął z miasta. W parę dni bomba rozerwała robotnika, który kręcił się z nią około policji.

Od tej chwili w cichym dotychczas mieście X. zaczęły się niepokoje. Co tydzień wychodziły numery rewolucyjnego pisma; w fabrykach i warsztatach wybuchały bezrobocia; na ulicach ukazywały się gromadki ludzi z czerwonymi sztandarami; parę razy strzelało wojsko. Pewnego dnia zabito człowieka, który podobno zajmował się szpiegostwem, a w tydzień później zamordowana kogoś niewinnego, przez omyłkę. Zaczęto napadać patrole i strzelać do strażników; w mieście i okolicach zdarzały się wypadki bandytyzmu.

Wśród takich warunków garstka uczniów i rzemieślników, podzielających: opinie Świrskiego, na jego propozycję, utworzyła związek Rycerzy Wolności. Związek miał dwa cele: pierwszy – ażeby powstrzymać swoich członków od mieszania się do akcji terrorystycznej, drugi – ażeby kształcić ich na żołnierzy.

– Gdy przyjdzie czas – zakończył mowę Świrski – powiem wam, a wtedy wyjdziemy z miasta, uzbroimy się i rozpoczniemy walkę regularną.

Od tej pory, przy zachowaniu koniecznej tajemnicy, Rycerze zbierali się w mieście lub za miastem po kilka razy na tydzień i odbywali ćwiczenia.

Uczyli się maszerować pojedynczo, liniami i kolumnami; fechtowali się na rapiery i bagnety, przyzwyczajali się do oceniania odległości okiem, kilka razy wyjeżdżali między góry i lasy i uczyli się strzelać do celu.

Obok tego hartowali się. Chodzili, w lekkiej odzieży, w bieliźnie z prostego płótna; czasem nie sypiali w nocy, albo przez całą dobę powstrzymywali się od jedzenia. Gimnastykowali się i, dla wyrobienia odwagi, łazili po wysokich dachach, albo po dwóch, czy w pojedynkę, spędzali noce na cmentarzach i w lesie, jak to za dziecinnych lat robił Świrski.

Wprawiano się też w posłuszeństwo, ściśle wykonywając każdy rozkaz. Na przykład: jutro o godzinie tej a tej, w tym a w tym miejscu zbierzemy się... pojutrze nie jemy obiadu... innego dnia, o ile to będzie możliwym, powstrzymujemy się od mówienia...

Według umowy, każdy członek związku mógł być dowódcą, i w tym celu dowódcy zmieniali się co kilka dni. Ponieważ jednak Świrski odznaczał się pomysłami, znał wojskowość i posiadał najwięcej powagi, więc on był prawdziwym wodzem. Linowski kochał go i ślepo w niego wierzył, Starka zazdrościł mu, Chrzanowski czasem krytykował, Lisowski niecierpliwił się, że jeszcze nie staczają bitew, Jędrzejczak drwił ze wszystkich. W rezultacie jednak propozycje Świrskiego prawie zawsze miały za sobą większość głosów i były wykonywane.

Pewnego razu, gdy człowiek, nazywający się Nożyńskim, Kulowiczem i Trucińskim, oświadczył Rycerzom Wolności, że jakaś większa organizacja chce zawiązać z nimi stosunki, ale tylko za pośrednictwem jednego zaufanego delegata, wszyscy wybrali na ten urząd Świrskiego.

I znowu zaczęły się ćwiczenia odwagi, rozmowy o śmierci i sposobach zachowywania się wobec niebezpieczeństwa. Ostatecznie przekonano się, że najlepszym środkiem przeciw niebezpieczeństwu jest – nie myśleć o nim, ale o czymś innym, przyjemnym.

Wkrótce zdarzyła się nieprawdopodobna sposobność złożenia egzaminu z dotychczasowych ćwiczeń. Na wiosnę znowu przyjechał, niewiadomo skąd, Truciński (tym razem miał nieduże czarne faworyty, nie wymienia swego nazwiska) i oświadczył, że chce rozmówić się z najwybitniejszymi Rycerzami Wolności. Jakoż Świrski zaprosił na wieczór kilkunastu kolegów, do których gość taką miał przemowę:

– Moi panowie! Moskwa już dała hasło do rewolucji... – Nieosobliwe!... – szepnął Świrski.

– Bo to dopiero przygrywka, na którą odpowiedziały echa w armii i marynarce...

– Niewielka sztuka być rozstrzelanym!... – wtrącił Starka.

– Mówi pan, że niewielka?... – ciągnął gość. – Sądzi pan, że większa sztuka łazić po gzymsach, albo jeździć na skrzydle rozmachanego wiatraka?...

Przy tych słowach Świrski i Linowski zarumienili się.

– A ja i tego bym nie potrafił... – mruknął Jędrzejczak, targając rude włosy.

– I ja nie potrafiłbym – ciągnął gość – bo też rewolucja nie wymaga zręczności cyrkowej...

– Tylko czego?... – spytał Linowski, ostro patrząc mu w oczy.

– Odwagi!... poświęcenia!... – odpowiedział gość. – Jeżeli potrzeba usunąć jakiego łotra i zginąć samemu, socjalny rewolucjonista, gdy wyciągnie los, potrafi kilka tygodni żyć pod grozą śmierci i jeszcze z zimną krwią robić przygotowania. A wy co?...

– Potrafilibyśmy to samo... – odparł Starka. – Więc nie chwalcie się, tylko róbcie...

– Mordować bezbronnych nie będziemy; to sprzeciwia się i celom naszego związku, i naszym gustom!... – rzekł Świrski.

– Wygodny związek!... bezpieczne gusta!... – uśmiechnął się gość.

– Ten pan myśli – zabrał głos Chrzanowski – że my się boimy śmierci i nie potrafilibyśmy, na przykład, losować, gdyby na to przyszło... Pokażmy mu...

– Pyszna zabawa!... – krzyknął Jędrzejczak, uderzając pięścią w stół.

– Pokażcie!... zabawcie się!... – drwił gość.

Nastąpiła wymiana przykrych słów. Gość żartował z ostrożnych rewolucjonistów, którzy, aby Wprawić się w pogardzanie śmiercią, łażą po parkanach, albo włóczą się po krzakach, a Jędrzejczak wspomniał o prowokatorach, którzy, sami nie narażając się na żadne niebezpieczeństwo, wysyłają na śmierć innych.

Argumenty gościa musiały jednak być mocniejsze, gdyż w rezultacie związkowcy, z których najstarszy miał osiemnaście lat, postanowili złożyć wariacki dowód odwagi. Modrzewski naciął kilkanaście kartek, na jednej Tryzna wyrysował krzyż, wszystkie wsypano w czapkę i zaczęto ciągnąć losy.

Krzyżyk dostał się piątoklasiście, Brydzińskiemu, który, stosownie do umowy, po upływie czterdziestu ośmiu godzin, odebrał sobie życie. Duma i zaciętość chłopców były tak wielkie, że nie tylko żaden nie zaprotestował przeciw szalonej loterii, ale przeciwnie: każdy uważał ją za dopełnienie ćwiczeń, rozwijających odwagę.

Dopiero w kilka dni po pogrzebie Brydzińskiego zaczęła się reakcja. Trzech uczniów wystąpiło ze związku, a jeden uległ tak ciężkiej neurastenii, że miewał halucynacje i musiał opuścić szkołę. Ćwiczenia wojskowe na parę tygodni przerwały się, ponieważ związkowcy nie mieli do nich chęci. Nawet Świrski przestał bywać na zebraniach tajnych, a zaczął uczęszczać na wiece jawne i poznał się z ludźmi, którzy mieli wstręt do rewolucji, a zajmowali się pracami kulturalnymi. Świrski sam nie mieszał się do odczytów, nie zabierał głosu na wiecach, lecz na każdą z nowo powstających instytucji ofiarowywał setki rubli. Z jego hojnych datków korzystały: ochrona w mieście X., szkoła elementarna polska, towarzystwo śpiewacze i gimnastyczne, uniwersytet ludowy, kursy dla analfabetów i wiele innych. Na jego prośbę stryj Wincenty założył w Świerkach szkołę elementarną, ochronę i sklep wiejski.

Nim zaczęły się wakacje, stryj Świrski wydał ze swoich i synowca funduszów około sześciu tysięcy rubli i nie tylko nie protestował przeciw tak znacznemu rozchodowi w ciężkich czasach, ale jeszcze mówił ze złośliwym uśmiechem:

– Klimcio Żebrowski do osiemnastego roku życia przegrał w karty piętnaście tysięcy rubli, a mój chłopak wydał na filantropię tylko sześć tysięcy... Ma jeszcze u mnie na te głupstwa dziewięć tysięcy!...

Czas łagodzi silniejsze wzruszenia, więc, gdy młodzież zjechała się po wakacjach do szkoły, członkowie związku Rycerzy Wolności powrócili do wojskowych ćwiczeń i swoich marzeń. Każdy w duszy chełpił się z nieszczęsnego losowania; Brydziński stał się jakby patronem i wzorem ich związku.

– Umrzeć, jak Brydziński!... mieć determinację Brydzińskiego!... – bardzo często powtarzało się w rozmowach i myślach.

Kazio Świrski i jego najbliżsi koledzy związku byli w siódmej klasie, kiedy na tydzień przed Bożym Narodzeniem znowu, jakby z nieba, spadł wielopostaciowy agitator. Tym razem nazywał się Voglem i miał duże ciemne wąsy.

– No, moi kochani – rzekł do Świrskiego – musicie się na coś zdecydować. Albo nie bałamućcie ludzi wielkimi zamiarami i ćwiczeniami, albo raz przyczyńcie się do sprawy poważnej.

– Cóż mamy robić?... – zapytał Świrski.

– Rewolucja może opóźnić się do wiosny, ale może wybuchnąć i lada dzień, lada godzinę... – mówił Vogel. – Rozumiecie, że potrzebujemy pieniędzy... dużo pieniędzy, które musimy wydrzeć kasom rządowym i bankom. W waszym mieście w tych czasach znajduje się kilkakroć sto tysięcy rubli. Jeżeli pomożecie nam je zdobyć, część dostanie wasz związek na kupno broni...

Świrski zamyślił się. Jużci, czas był zużytkować od roku dokonywane ćwiczenia!... czas był przystąpić do realizacji gorączkowo obmyślanych i obgadywanych planów!... Ale czy to możliwe?...

– Wahacie się?... – pytał Vogel. – Szkoda, że utworzyliście ten sztubacki związek Rycerzy, który odciągnął innym partiom bardzo użyteczne materiały!...

– Waham się, gdyż jest nas za mało, i nie wiem, ilu zdecyduje się należeć do tak niepewnego... nieprawdopodobnego przedsięwzięcia?...

– Dla odważnych nie ma niepewnego przedsięwzięcia... – wtrącił Vogel.

Osiemnastoletni panicz Świrski spojrzał na niego, jak na kelnera.

– Panie Vogel – rzekł – albo drwisz ze mnie, czego nie lubię, albo pan i pańscy przyjaciele nie macie pojęcia o sztuce wojennej... Ja mógłbym zebrać, w najlepszym razie, stu ludzi, a z taką liczbą i z rewolwerami, nie mogę rozpoczynać walki przeciw dwom pułkom piechoty...

– Kpię z pańskiej sztuki wojennej!... – wybuchnął Vogel. – My, w trzydziestu, zrabowaliśmy cztery kasy, w których sąsiedztwie było więcej niż dwa pułki!...

Obaj pobledli z gniewu, lecz i natychmiast opanowali się. Świrski zaczął chodzić po pokoju i w ciągu kilku minut obmyślił plan zaatakowania banku, tudzież kasy gubernialnej, który następnie przedstawił związkowcom. Vogel był tak zachwycony pomysłem, że uściskał Świrskiego i nazwał go, już niewiadomo który raz, geniuszem...

– Głowę daję... – zawołał – że będziemy mieli kupę pieniędzy!...

– Za pozwoleniem – przerwał Świrski – można stawiać dziesięć albo i dwadzieścia przeciw jednemu, że nie zdobędziemy pieniędzy i że większa część naszych zginie... jedni na placu, inni na szubienicy... Dlatego muszę pierwej nie tylko pogadać z kolegami, ale i przekonać się, do czego są zdolni?

– Róbcie, jak chcecie – przerwał Vogel – byle byście jak najprędzej zaatakowali kasy. To w żadnym razie nie zaszkodzi, choćbyście i przerżnęli grę...

– Jak komu nie zaszkodzi!... – odpowiedział Świrski. – Powtarzam jeszcze raz: rozmówię się i spróbuję, ale pod żadnym pozorem... pod żadnym pozorem... nie obowiązuję się nie tylko zdobyć kas, ale nawet atakować ich... Nie ma na świecie wojska, które bez ostatecznej potrzeby narażałoby się na akcję, z góry przegraną... A także wątpię, czy jest na świecie partia, która śmiałaby żądać podobnych ofiar... tak wielkich ofiar... przy tak małych szansach powodzenia!...

Vogel ciskał się, zarzucał Rycerzom tchórzostwo, w końcu jednak zgodził się, że Świrski zrobi to, co będzie mógł. Zaatakuje kasy – wybornie!... nie zaatakuje – trudna rada!... Trzeba mu zostawić zupełną swobodę działania, ponieważ on nie tylko zna miejscowe stosunki, ale i tych ludzi, którzy mają pójść w ogień.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.