Dzieje Tristana i Izoldy - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Dzieje Tristana i Izoldy - ebook
Legenda o Tristanie i Izoldzie w opracowaniu Josepha Bédiera, uznanym za najpełniejsze i najznakomitsze, należy do kanonu literatury światowej. Utwór uważany jest za arcydzieło literatury miłosnej. Tematem legendy arturiańskiej jest tragiczna i niespełniona miłość pomiędzy Tristanem – rycerzem króla Marka, jednym z rycerzy Okrągłego Stołu, i księżniczką irlandzką Izoldą Jasnowłosą. W czasie jednej z wypraw wojennych Tristan zobowiązuje się wobec króla Marka, że przywiezie mu jego wybrankę Izoldę. W czasie podróży rycerz i towarzysząca mu księżniczka wypijają nieświadomie napój miłosny i zakochują się w sobie. Miłość, która nie może się spełnić, pogrąża niepocieszonych kochanków w bezmiarze wzniosłości i kłamstw, szczęścia i rozpaczy, życia i śmierci.
Lektura dla szkół średnich
| Kategoria: | Dla młodzieży |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-66837-12-6 |
| Rozmiar pliku: | 1,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Spis treści
Podstawowe informacje o dziele
Wstęp
Od Autora przekładu
DZIEJE TRISTANA I IZOLDY
I. DZIECIĘCTWO TRISTANA
II. MORHOŁT Z IRLANDII
III. SZUKANIE PIĘKNEJ O ZŁOTYCH WŁOSACH
IV. NAPÓJ MIŁOSNY
V. BRANGIEN WYDANA NIEWOLNIKOM
VI. WIELKA SOSNA
VII. KARZEŁ FROCYN
VIII. SKOK Z KAPLICY
IX. LAS MOREŃSKI
X. PUSTELNIK OGRYN
XI. SZALONY BRÓD
XII. SĄD PRZEZ ROZPALONE ŻELAZO
XIII. GŁOS SŁOWIKA
XIV. DZWONEK CUDOWNY
XV. IZOLDA O BIAŁYCH DŁONIACH
XVI. KAHERDYN
XVII. DYNAS Z LIDANU
XVIII. SZALEŃSTWO TRISTANA
XIX. ŚMIERĆPodstawowe informacje o dziele
Autor
Nieznany (nieznani), autor rekonstrukcji – Joseph Bédier
Czas powstania
Pierwsze wersje celtyckie powstały ok. V w. n.e., ok. XI w. zaczęły być przetwarzane w kręgu dworskiej kultury Prowansji (część dzisiejszej Francji), różnorodne wersje i fragmenty scalone i wydane w 1900 r.
Przetłumaczył
Tadeusz Boy-Żeleński
Rodzaj literacki
Epika
Gatunek literacki
Romans rycerski
Podstawowy materiał tematyczny
Opowieść o zakazanej miłości między rycerzem a żoną jego seniora
Nadrzędny element kompozycji
Miłość między dwojgiem kochanków, która łączy różne epizody fabularne.
Budowa
Podział na rozdziały – epizody
Czas akcji
Średniowiecze, czas rycerzy i ich dam, z elementami czasu baśniowego
Miejsce akcji
Głównie Kornwalia (Wyspy Brytyjskie), także Galia i Bretania (dzisiejsza Francja)
Główni bohaterowie
Wspaniały rycerz Tristan i jego kochanka – królowa Izolda Złotowłosa
Bohaterowie poboczni
Mąż Izoldy i wuj Tristana – król Marek, zdrajcy nienawidzący Tristana i Izoldy, wierna służba rycerza i królowej (zwłaszcza służąca Brangien i wychowawca Gorwenal), Rohałt – przybrany ojciec Tristana, Morhołt – wuj Izoldy zabity przez Tristana, Kaherdyn – przyjaciel Tristana, syn króla Bretanii, jego siostra Izolda o Białych Dłoniach, żona Tristana
Wątek główny
Dzieje miłości Tristana i Izoldy od wypicia czarodziejskiego napoju po śmierć kochanków
Wątki poboczne
Dzieciństwo, młodość i rycerskie przygody Tristana, dążenie jego wrogów do zguby kochanków, miłość i nienawiść Izoldy o Białych Dłoniach do męża
Temat
1. Magiczna miłość, łącząca kochanków wbrew ich woli, trwająca aż do śmierci, a nawet po śmierci.
2. Ludzka zawiść prześladująca kochanków
3. Obyczaje rycerskie i – szerzej – średniowieczne
Problematyka
Wizja miłości jako siły wszechpotężnej i niszczącej, której nic i nikt nie może się oprzeć. Wobec tej nadludzkiej namiętności kochankowie są tak bezsilni, że nawet Bóg wybacza im i pomaga.I. DZIECIĘCTWO TRISTANA
Du waerest zwâre baz genant:
Juvente bele et la riant!25
Gotfryd ze Strasburga
Panowie miłościwi, czy wola wasza usłyszeć piękną opowieść o miłości i śmierci? To rzecz o Tristanie i Izoldzie królowej. Słuchajcie, w jaki sposób w wielkiej radości, w wielkiej żałobie miłowali się, później zasię pomarli w tym samym dniu, on przez nią, ona przez niego.
Za dawnych czasów król Marek panował w królestwie Kornwalii. Dowiedziawszy się, iż nieprzyjaciele niepokoją go, Riwalen, król ziemi lońskiej, przebył morze, aby mu spieszyć z pomocą. Służył mu mieczem i radą nie gorzej od szczerego lennika i tak wiernie, iż Marek dał mu w nagrodę piękną Blancheflor, swą siostrę, którą król Riwalen miłował przedziwną miłością.
Pojął ją za żonę w klasztorze tyntagielskim. Ale ledwie ją zaślubił, doszła go wieść, iż dawny nieprzyjaciel, diuk Morgan, spadłszy na ziemię lońską, pustoszy jego grody, pola i miasta. Riwalen narządził pospiesznie okręty i powiódł Blancheflor, wówczas już brzemienną, ku swej dalekiej ziemi. Przybił do lądu naprzeciw zamku w Kanoel, powierzył królowę pieczy marszałka Rohałta, którego wszyscy dla jego wierności wołali pięknym mianem Rohałt Dzierżący Słowo; następnie zebrawszy baronów, odjechał na wojnę.
Blancheflor czekała go długo. Niestety, nie miał wrócić. Pewnego dnia dowiedziała się, że diuk Morgan zabił go zdradą. Nie płakała po mężu; nikt nie usłyszał krzyku ani lamentu; ale członki jej stały się wątłe i słabe; dusza żądała pilnym pragnieniem wydostać się z ciała. Darmo Rohałt silił się pocieszyć ją.
– Królowo – mówił – nic się nie zyska, przydając żałobę żałobie. Zali każdemu, kto się rodzi, nie jest pisane umierać? Niech Bóg przytuli umarłe, a ochrania żywe!...
Ale ona nie chciała słuchać. Trzy dni czekała, aż podąży za swym drogim panem. Czwartego dnia wydała na świat syna; za czym wziąwszy go w ramiona:
– Synu – rzekła – długo pragnęłam cię ujrzeć; i widzę najpiękniejszą istotę, jaką kiedykolwiek niewiasta nosiła w żywocie. Smutna zległam, smutne jest to pierwsze święto, które ci wyprawiam, z twojej przyczyny smutno mi jest umierać. Że więc przybyłeś na ziemię przez smutek, imię twoje będzie Tristan.
Rzekłszy te słowa, ucałowała go i ucałowawszy, natychmiast umarła.
Rohałt Dzierżący Słowo przygarnął sierotę. Już ludzie diuka Morgana wdzierali się do zamku; w jakiż sposób Rohałt zdołałby długo wytrzymać bitwę? Słusznie powiadają: „Insza rzecz dzielność, insza szaleństwo”; mus mu był zdać się na łaskę diuka Morgana. Ale z obawy, by Morgan nie zamordował Riwalenowego syna, marszałek podał go za własne dziecię i chował ze swymi.
Gdy minęło chłopięciu siedem lat i przyszedł czas, by go odebrać niewiastom, Rohałt powierzył Tristana roztropnemu nauczycielowi, dobremu koniuszemu imieniem Gorwenal. Gorwenal nauczył go w niewiele lat wszelakiej sztuki, która przystoi baronom. Nauczył go władać kopią, mieczem, tarczą i łukiem, miotać kamienne pociski, brać jednym skokiem co najszersze rowy; nauczył nienawidzić wszelakiego kłamstwa i zdrady, wspomagać słabych, dotrzymywać słowa; nauczył rozmaitych melodii, gry na harfie i sztuki myśliwskiej. Kiedy chłopiec dosiadł konia wśród młodych giermków, rzekłbyś, iż koń jego i rynsztunek, i on tworzą wręcz jedno ciało i nigdy nie rozstają się z sobą. Widząc Tristana tak szlachetnym i dumnym, szerokim w barach, szczupłym w pasie, mocnym, wiernym i odważnym, wszyscy sławili Rohałta, iż ma takiego syna. Zasię Rohałt wspominając Riwalena i Blancheflor, których młodość i wdzięk odżyły w pacholęciu, miłował Tristana jak syna, a tajemnie czcił jako pana.
Owóż zdarzyło się, iż wydarto mu całą jego radość w dniu, w którym kupcy norwescy, zwabiwszy Tristana na statek, uprowadzili go jako piękną zdobycz. Podczas gdy mknęli ku nieznanym ziemiom, Tristan miotał się niby młody wilczek pochwycony w pułapkę. Ale dowiedziona to prawda i marynarze ją znają: morze nierade nosi zdradzieckie statki i nie sprzyja rabunkom i zdradom. Podniosło się wściekłe, spowiło statek w ciemności i gnało go przez osiem dni i osiem nocy na oślep. Wreszcie marynarze ujrzeli poprzez mgłę brzeg najeżony urwistymi skałami i rafami, o które omal nie strzaskali statku. Schwycił ich żal; poznając, iż gniew morza ma za źródło owo porwane w złą godzinę pacholę, uczynili ślub, iż uwolnią Tristana, i spuścili czółno, aby go wysadzić na brzeg. Natychmiast opadły wiatry i bałwany, niebo zabłysło i podczas gdy statek norweski znikał w oddali, uśpione i pogodne fale zaniosły czółno Tristana na piaszczyste wybrzeże.
Z wielkim wysiłkiem wdrapał się na brzeg i ujrzał falisty i pusty step, poza którym rozciągał się bezkresny las. Jął lamentować, rozpaczając za Gorwenalem, za Rohałtem, ojcem swoim, i za ziemią lońską. Wtem odległe dźwięki łowieckiego rogu i okrzyki rozgrzały jego serce. Na skraju lasu ukazał się piękny jeleń. Sfora psów oraz myśliwi mknęli w jego tropy z wielkim hałasem okrzyków i trąb. Ale gdy już ogary wieszały się u nóg, zwierzę o kilka kroków od Tristana ugięło się w kolanach i wydało ostatni dech. Jeden z myśliwych wygodził mu oszczepem. Podczas gdy myśliwi, ustawieni w krąg, otrębywali zwycięstwo, Tristan, zdumiony, ujrzał, jak wielki łowczy nacina szerokim kręgiem gardziel jelenia, jak gdyby ją miał oderżnąć. Wykrzyknął:
– Co czynisz, panie?! Godziż się kaleczyć tak szlachetne zwierzę kształtem zarżniętego wieprza? Czy taki jest obyczaj tego kraju?
– Miły bracie – odparł łowczy – i cóż cię dziwi? Tak, oddzielam najpierw głowę, następnie poćwiartuję ciało na cztery części, które, zawieszone u łęku, zaniesiemy do króla Marka, naszego pana. Tak czynimy; tak od czasu najdawniejszych myśliwców zawsze poczynali sobie rycerze Kornwalii. Jeśli wszelako znasz jakiś chwalebniejszy obyczaj, pokaż go nam; weź ten nóż, miły bracie, pouczymy się chętnie.
------------------------------------------------------------------------
25 Zapewne nazwano by cię lepiej:
Piękna Młodości uśmiechnięta! (Przeł. Z. Czerny)
Podstawowe informacje o dziele
Wstęp
Od Autora przekładu
DZIEJE TRISTANA I IZOLDY
I. DZIECIĘCTWO TRISTANA
II. MORHOŁT Z IRLANDII
III. SZUKANIE PIĘKNEJ O ZŁOTYCH WŁOSACH
IV. NAPÓJ MIŁOSNY
V. BRANGIEN WYDANA NIEWOLNIKOM
VI. WIELKA SOSNA
VII. KARZEŁ FROCYN
VIII. SKOK Z KAPLICY
IX. LAS MOREŃSKI
X. PUSTELNIK OGRYN
XI. SZALONY BRÓD
XII. SĄD PRZEZ ROZPALONE ŻELAZO
XIII. GŁOS SŁOWIKA
XIV. DZWONEK CUDOWNY
XV. IZOLDA O BIAŁYCH DŁONIACH
XVI. KAHERDYN
XVII. DYNAS Z LIDANU
XVIII. SZALEŃSTWO TRISTANA
XIX. ŚMIERĆPodstawowe informacje o dziele
Autor
Nieznany (nieznani), autor rekonstrukcji – Joseph Bédier
Czas powstania
Pierwsze wersje celtyckie powstały ok. V w. n.e., ok. XI w. zaczęły być przetwarzane w kręgu dworskiej kultury Prowansji (część dzisiejszej Francji), różnorodne wersje i fragmenty scalone i wydane w 1900 r.
Przetłumaczył
Tadeusz Boy-Żeleński
Rodzaj literacki
Epika
Gatunek literacki
Romans rycerski
Podstawowy materiał tematyczny
Opowieść o zakazanej miłości między rycerzem a żoną jego seniora
Nadrzędny element kompozycji
Miłość między dwojgiem kochanków, która łączy różne epizody fabularne.
Budowa
Podział na rozdziały – epizody
Czas akcji
Średniowiecze, czas rycerzy i ich dam, z elementami czasu baśniowego
Miejsce akcji
Głównie Kornwalia (Wyspy Brytyjskie), także Galia i Bretania (dzisiejsza Francja)
Główni bohaterowie
Wspaniały rycerz Tristan i jego kochanka – królowa Izolda Złotowłosa
Bohaterowie poboczni
Mąż Izoldy i wuj Tristana – król Marek, zdrajcy nienawidzący Tristana i Izoldy, wierna służba rycerza i królowej (zwłaszcza służąca Brangien i wychowawca Gorwenal), Rohałt – przybrany ojciec Tristana, Morhołt – wuj Izoldy zabity przez Tristana, Kaherdyn – przyjaciel Tristana, syn króla Bretanii, jego siostra Izolda o Białych Dłoniach, żona Tristana
Wątek główny
Dzieje miłości Tristana i Izoldy od wypicia czarodziejskiego napoju po śmierć kochanków
Wątki poboczne
Dzieciństwo, młodość i rycerskie przygody Tristana, dążenie jego wrogów do zguby kochanków, miłość i nienawiść Izoldy o Białych Dłoniach do męża
Temat
1. Magiczna miłość, łącząca kochanków wbrew ich woli, trwająca aż do śmierci, a nawet po śmierci.
2. Ludzka zawiść prześladująca kochanków
3. Obyczaje rycerskie i – szerzej – średniowieczne
Problematyka
Wizja miłości jako siły wszechpotężnej i niszczącej, której nic i nikt nie może się oprzeć. Wobec tej nadludzkiej namiętności kochankowie są tak bezsilni, że nawet Bóg wybacza im i pomaga.I. DZIECIĘCTWO TRISTANA
Du waerest zwâre baz genant:
Juvente bele et la riant!25
Gotfryd ze Strasburga
Panowie miłościwi, czy wola wasza usłyszeć piękną opowieść o miłości i śmierci? To rzecz o Tristanie i Izoldzie królowej. Słuchajcie, w jaki sposób w wielkiej radości, w wielkiej żałobie miłowali się, później zasię pomarli w tym samym dniu, on przez nią, ona przez niego.
Za dawnych czasów król Marek panował w królestwie Kornwalii. Dowiedziawszy się, iż nieprzyjaciele niepokoją go, Riwalen, król ziemi lońskiej, przebył morze, aby mu spieszyć z pomocą. Służył mu mieczem i radą nie gorzej od szczerego lennika i tak wiernie, iż Marek dał mu w nagrodę piękną Blancheflor, swą siostrę, którą król Riwalen miłował przedziwną miłością.
Pojął ją za żonę w klasztorze tyntagielskim. Ale ledwie ją zaślubił, doszła go wieść, iż dawny nieprzyjaciel, diuk Morgan, spadłszy na ziemię lońską, pustoszy jego grody, pola i miasta. Riwalen narządził pospiesznie okręty i powiódł Blancheflor, wówczas już brzemienną, ku swej dalekiej ziemi. Przybił do lądu naprzeciw zamku w Kanoel, powierzył królowę pieczy marszałka Rohałta, którego wszyscy dla jego wierności wołali pięknym mianem Rohałt Dzierżący Słowo; następnie zebrawszy baronów, odjechał na wojnę.
Blancheflor czekała go długo. Niestety, nie miał wrócić. Pewnego dnia dowiedziała się, że diuk Morgan zabił go zdradą. Nie płakała po mężu; nikt nie usłyszał krzyku ani lamentu; ale członki jej stały się wątłe i słabe; dusza żądała pilnym pragnieniem wydostać się z ciała. Darmo Rohałt silił się pocieszyć ją.
– Królowo – mówił – nic się nie zyska, przydając żałobę żałobie. Zali każdemu, kto się rodzi, nie jest pisane umierać? Niech Bóg przytuli umarłe, a ochrania żywe!...
Ale ona nie chciała słuchać. Trzy dni czekała, aż podąży za swym drogim panem. Czwartego dnia wydała na świat syna; za czym wziąwszy go w ramiona:
– Synu – rzekła – długo pragnęłam cię ujrzeć; i widzę najpiękniejszą istotę, jaką kiedykolwiek niewiasta nosiła w żywocie. Smutna zległam, smutne jest to pierwsze święto, które ci wyprawiam, z twojej przyczyny smutno mi jest umierać. Że więc przybyłeś na ziemię przez smutek, imię twoje będzie Tristan.
Rzekłszy te słowa, ucałowała go i ucałowawszy, natychmiast umarła.
Rohałt Dzierżący Słowo przygarnął sierotę. Już ludzie diuka Morgana wdzierali się do zamku; w jakiż sposób Rohałt zdołałby długo wytrzymać bitwę? Słusznie powiadają: „Insza rzecz dzielność, insza szaleństwo”; mus mu był zdać się na łaskę diuka Morgana. Ale z obawy, by Morgan nie zamordował Riwalenowego syna, marszałek podał go za własne dziecię i chował ze swymi.
Gdy minęło chłopięciu siedem lat i przyszedł czas, by go odebrać niewiastom, Rohałt powierzył Tristana roztropnemu nauczycielowi, dobremu koniuszemu imieniem Gorwenal. Gorwenal nauczył go w niewiele lat wszelakiej sztuki, która przystoi baronom. Nauczył go władać kopią, mieczem, tarczą i łukiem, miotać kamienne pociski, brać jednym skokiem co najszersze rowy; nauczył nienawidzić wszelakiego kłamstwa i zdrady, wspomagać słabych, dotrzymywać słowa; nauczył rozmaitych melodii, gry na harfie i sztuki myśliwskiej. Kiedy chłopiec dosiadł konia wśród młodych giermków, rzekłbyś, iż koń jego i rynsztunek, i on tworzą wręcz jedno ciało i nigdy nie rozstają się z sobą. Widząc Tristana tak szlachetnym i dumnym, szerokim w barach, szczupłym w pasie, mocnym, wiernym i odważnym, wszyscy sławili Rohałta, iż ma takiego syna. Zasię Rohałt wspominając Riwalena i Blancheflor, których młodość i wdzięk odżyły w pacholęciu, miłował Tristana jak syna, a tajemnie czcił jako pana.
Owóż zdarzyło się, iż wydarto mu całą jego radość w dniu, w którym kupcy norwescy, zwabiwszy Tristana na statek, uprowadzili go jako piękną zdobycz. Podczas gdy mknęli ku nieznanym ziemiom, Tristan miotał się niby młody wilczek pochwycony w pułapkę. Ale dowiedziona to prawda i marynarze ją znają: morze nierade nosi zdradzieckie statki i nie sprzyja rabunkom i zdradom. Podniosło się wściekłe, spowiło statek w ciemności i gnało go przez osiem dni i osiem nocy na oślep. Wreszcie marynarze ujrzeli poprzez mgłę brzeg najeżony urwistymi skałami i rafami, o które omal nie strzaskali statku. Schwycił ich żal; poznając, iż gniew morza ma za źródło owo porwane w złą godzinę pacholę, uczynili ślub, iż uwolnią Tristana, i spuścili czółno, aby go wysadzić na brzeg. Natychmiast opadły wiatry i bałwany, niebo zabłysło i podczas gdy statek norweski znikał w oddali, uśpione i pogodne fale zaniosły czółno Tristana na piaszczyste wybrzeże.
Z wielkim wysiłkiem wdrapał się na brzeg i ujrzał falisty i pusty step, poza którym rozciągał się bezkresny las. Jął lamentować, rozpaczając za Gorwenalem, za Rohałtem, ojcem swoim, i za ziemią lońską. Wtem odległe dźwięki łowieckiego rogu i okrzyki rozgrzały jego serce. Na skraju lasu ukazał się piękny jeleń. Sfora psów oraz myśliwi mknęli w jego tropy z wielkim hałasem okrzyków i trąb. Ale gdy już ogary wieszały się u nóg, zwierzę o kilka kroków od Tristana ugięło się w kolanach i wydało ostatni dech. Jeden z myśliwych wygodził mu oszczepem. Podczas gdy myśliwi, ustawieni w krąg, otrębywali zwycięstwo, Tristan, zdumiony, ujrzał, jak wielki łowczy nacina szerokim kręgiem gardziel jelenia, jak gdyby ją miał oderżnąć. Wykrzyknął:
– Co czynisz, panie?! Godziż się kaleczyć tak szlachetne zwierzę kształtem zarżniętego wieprza? Czy taki jest obyczaj tego kraju?
– Miły bracie – odparł łowczy – i cóż cię dziwi? Tak, oddzielam najpierw głowę, następnie poćwiartuję ciało na cztery części, które, zawieszone u łęku, zaniesiemy do króla Marka, naszego pana. Tak czynimy; tak od czasu najdawniejszych myśliwców zawsze poczynali sobie rycerze Kornwalii. Jeśli wszelako znasz jakiś chwalebniejszy obyczaj, pokaż go nam; weź ten nóż, miły bracie, pouczymy się chętnie.
------------------------------------------------------------------------
25 Zapewne nazwano by cię lepiej:
Piękna Młodości uśmiechnięta! (Przeł. Z. Czerny)
więcej..
