Dzięki Bogu już poniedziałek. Poradnik norweskiego miliardera - ebook

NOWY PO­NIE­DZIA­ŁEK

Ta książka zo­stała wy­dana na pół roku, za­nim zmie­nił się świat.

Za­miast cie­szyć się nad­cho­dzą­cym ro­kiem, który miał być dla mnie naj­lep­szym ze wszyst­kich do­tych­cza­so­wych, z dnia na dzień spo­glą­da­łem co­raz da­lej w czarną ot­chłań, któ­rej głę­bo­kość i dłu­go­fa­lowe skutki były wielką nie­wia­domą. Pan­de­mia CO­VID-19 od­ci­snęła piętno na wszyst­kich naj­więk­szych bran­żach, z któ­rymi by­łem zwią­zany. W ho­te­lach nie było go­ści. Giełdy po­grą­żyły się w cha­osie. Za­kup Grupy Ving i li­nii Sunc­lass Air­li­nes, który jesz­cze nie­dawno wy­da­wał się in­te­re­sem ży­cia, na­gle za­czy­nał co­raz bar­dziej za­no­sić się na spek­ta­ku­larną po­rażkę.

Prze­trwa­li­śmy w prze­szło­ści nie­je­den kry­zys. Ostat­nim z nich był glo­balny kry­zys fi­nan­sowy z lat 2007–2009. W tym okre­sie przy­da­rzył się dzień, w któ­rym ak­cje Nor­dic Cho­ice Ho­tels za­li­czyły spa­dek o 60 pro­cent. Trwało to tylko je­den dzień. By­li­śmy w ab­so­lut­nym szoku i nie mo­gli­śmy uwie­rzyć, co się dzieje. Na szczę­ście na­stęp­nego dnia ode­tchnę­li­śmy z ulgą, kiedy kurs ak­cji po­wró­cił na od­po­wied­nie tory. Gdy ko­ro­na­wi­rus przy­był do Nor­we­gii wio­sną 2020 roku, za­li­czy­li­śmy spa­dek nie o 60 pro­cent, ale aż o 80 pro­cent. I tym ra­zem stan ten utrzy­mał się nie tylko przez je­den dzień, ale trwał nie­prze­rwa­nie przez kilka ko­lej­nych mie­sięcy.

Cze­goś ta­kiego jesz­cze ni­gdy nie do­świad­czy­li­śmy.

Zwy­kłem po­wta­rzać, że w każ­dej sy­tu­acji kry­zy­so­wej można od­na­leźć oka­zję, ale trudno się nie za­ła­mać, kiedy trzeba zwol­nić z pracy sie­dem i pół ty­siąca osób. Bo w na­szej dzia­łal­no­ści nie cho­dzi o prze­mysł. Nie cho­dzi o ropę. Nie cho­dzi o nie­ru­cho­mo­ści. To nie one li­czą się naj­bar­dziej.

Naj­bar­dziej li­czą się lu­dzie.

Dla Nor­dic Cho­ice Ho­tels naj­więk­szą war­to­ścią za­wsze byli i będą pra­cow­nicy na­szych ho­teli. Są bi­ją­cym ser­cem ca­łego przed­się­wzię­cia. Na­szą naj­waż­niej­szą in­we­sty­cją.

I wła­śnie te osoby po­nio­sły naj­do­tkliw­sze kon­se­kwen­cje, kiedy ude­rzył w nas kry­zys zwią­zany z CO­VID-19.

Od po­czątku marca 2020 roku bar­dzo wielu Nor­we­gów prze­żyło nie­je­den trudny po­nie­dzia­łek. Pan­de­mia do­tknęła liczne branże. Wiele po­nie­dział­ków od tam­tego czasu wią­zało się z nie­po­ko­jem, nie­pew­no­ścią i złymi wia­do­mo­ściami.

Pa­trząc z tej per­spek­tywy, nie jest to może naj­lep­szy czas na pu­bli­ka­cję ta­kiej książki. Ale ro­bię to mimo wszystko. Bo wła­śnie w naj­mrocz­niej­szych chwi­lach, kiedy naj­bar­dziej brak nam pew­no­ści, naj­waż­niej­sze bi­twy roz­gry­wają się wła­śnie w po­nie­dzia­łek. Kiedy pi­szę ten wstęp, nie wiemy na­wet, kiedy po­wsta­nie szcze­pionka. Nie wiemy, jak bę­dzie wy­glą­dał nowy świat, gdy już tę szcze­pionkę do­sta­niemy. Ale po­nie­dzia­łek po­zo­sta­nie dniem, w któ­rym czas za­ka­sać rę­kawy i ro­bić wszystko, żeby jak naj­le­piej po­ra­dzić so­bie z kry­zy­sem. Po­nie­dzia­łek to punkt wyj­ściowy ko­lej­nego ty­go­dnia, w któ­rym mu­simy uczy­nić, co tylko w na­szej mocy, żeby nasi ko­le­dzy i ko­le­żanki mo­gli po­wró­cić jak naj­szyb­ciej do pracy.

Moja żona Gun­hild po­ja­wia się czę­sto na ko­lej­nych stro­nach. To, co prze­szli­śmy w trak­cie jej cho­roby, było jedną z przy­czyn, dla któ­rych po­sta­no­wi­łem na­pi­sać książkę. Jak czy­tel­nik może się do­my­ślać, w na­szym związku mie­rzy­li­śmy się z róż­nymi wy­zwa­niami, ale gdy koń­czy­łem pi­sać tę książkę póź­nym la­tem 2019 roku, wszystko wska­zy­wało, że so­bie po­ra­dzimy. Ale także to zmie­niło się od czasu pierw­szej pu­bli­ka­cji. Osta­tecz­nie po­sta­no­wi­li­śmy, że każde z nas pój­dzie wła­sną drogą.

In­nymi słowy, wiele rze­czy wy­gląda dzi­siaj ina­czej niż jesz­cze przed ro­kiem. Ale lek­cje za­warte w tej książce wciąż po­zo­stają ak­tu­alne. Po­mo­gły mi we wszyst­kich mo­ich osią­gnię­ciach za­wo­do­wych. Po­ma­gają mi także te­raz, kiedy sta­ram się zna­leźć od­po­wied­nią drogę w ob­li­czu naj­więk­szego do­tych­czas kry­zysu w mo­jej ka­rie­rze. Dla­tego pod­ją­łem de­cy­zję pu­bli­ka­cji no­wego wy­da­nia książki przy świa­do­mo­ści, że po­nie­działki stały się dla wielu osób trud­niej­sze niż kie­dy­kol­wiek wcze­śniej.

Mam na­dzieję, że opi­sane za­sady po­mogą czy­tel­ni­kowi tak samo, jak nie­zmien­nie po­ma­gają mnie.

Pet­ter A. Stor­da­len

Byg­døy, 20 paź­dzier­nika 2020 roku

.

W naj­cięż­szym okre­sie ży­cia zbu­dzi­łem się w nocy z krwa­wią­cym no­sem.

Wy­mkną­łem się z łóżka do ła­zienki, wsu­ną­łem do nosa zwi­nięty pa­pier to­a­le­towy i pod­czas gdy cze­ka­łem, aż krwa­wie­nie usta­nie, przyj­rza­łem się swo­jemu od­bi­ciu w lu­strze.

Pra­co­wa­łem po szes­na­ście go­dzin dzien­nie, dużo czasu spę­dza­łem w po­dróży lub na przy­ję­ciach i prak­tycz­nie nie star­czało mi czasu na sen. Do tego do­ku­czały mi nie­ustan­nie wy­rzuty su­mie­nia. Moje mał­żeń­stwo się roz­pa­dało, a sza­leń­cze tempo ży­cia od­bi­jało się na wszyst­kim i wszyst­kich.

Tam­tej nocy, kiedy sta­łem w ła­zience z we­pchnię­tym do nosa pa­pie­rem to­a­le­to­wym, czu­łem jed­no­znacz­nie, że da­lej tak być nie może. Mu­sia­łem coś zro­bić. Nie wie­dzia­łem tylko co.

Pew­nego dnia ku­pi­łem so­bie no­tat­nik. Na pierw­szej stro­nie na­pi­sa­łem wiel­kimi li­te­rami: WNP – Wła­ściwe Na­sta­wie­nie Psy­chiczne. I w ko­lej­nych ty­go­dniach no­to­wa­łem so­bie różne drobne uwagi, które miały mi po­móc zor­ga­ni­zo­wać czas tak, jak bym tego so­bie ży­czył.

Te za­pi­ski zmie­niły moje ży­cie.

Od tam­tego czasu mi­nęło 17 lat, a te ży­ciowe za­sady stały się w pew­nym sen­sie fun­da­men­tami mo­jej ka­riery za­wo­do­wej. Dzięki nim wy­ko­rzy­sty­wa­łem dni efek­tyw­niej, przez co mia­łem wię­cej czasu na inne sprawy poza pracą. Po­mo­gły mi unik­nąć po­wta­rza­nia błę­dów, które daw­niej no­to­rycz­nie po­peł­nia­łem sam albo do­strze­głem u in­nych, a także trzy­mać się tych roz­wią­zań, które przy­no­siły naj­lep­sze efekty.

Dzięki nim po­lu­bi­łem dni po­wsze­dnie.

Dzięki nim sta­łem się szczę­śliw­szy.

Wielu czeka na pią­tek z utę­sk­nie­niem. Nie­trudno zro­zu­mieć dla­czego. Sam rów­nież lu­bię piątki. Pod­czas gdy po­nie­dzia­łek sym­bo­li­zuje obo­wiązki, pią­tek jest zwia­stu­nem wol­no­ści. W oczach wielu lu­dzi każdy dzień jest lep­szy od po­nie­działku, cho­ciażby z tego pro­stego po­wodu, że jest on naj­bar­dziej od­da­lony od week­endu.

Wciąż się zda­rza, że mu­szę so­bie przy­po­mi­nać o mo­ich za­sa­dach.

W nie­które po­nie­działki, kiedy stoję rano z fi­li­żanką kawy w dłoni, ter­mo­metr po­ka­zuje mi­nus dzie­sięć stopni, a ja wiem, że po wy­pro­wa­dze­niu psa na spa­cer będę mu­siał spę­dzić dzie­sięć mi­nut na czysz­cze­niu jego fu­tra z soli i pia­sku, któ­rymi po­sy­pano chod­niki, mam ochotę na­pa­lić po pro­stu w ko­minku i ni­g­dzie nie wy­cho­dzić. W nie­które po­nie­działki, kiedy rano spo­glą­dam w ka­len­darz i wi­dzę, że spo­kojny i przy­jemny dzień, na który tak się cie­szy­łem, w ciągu nocy za­peł­nił się ośmioma spo­tka­niami, po­po­łu­dnio­wym ze­bra­niem i póź­niej­szym przy­ję­ciem oraz prze­mó­wie­niem – mnie też za­czyna się skrę­cać żo­łą­dek.

Ale ta­kie jest ży­cie. Wła­śnie to jest ta­kie piękne w po­nie­dział­kach: re­pre­zen­tują praw­dziwe ży­cie. Piątki na­to­miast zwia­stują prze­rwę. Ko­chać je to tak, jakby ko­chać wy­ją­tek od re­guły.

To naj­zwy­czaj­niej przy­gnę­bia­jące.

Ale tu wła­śnie kryją się moż­li­wo­ści. Każde ulep­sze­nie po­nie­działku au­to­ma­tycz­nie wpły­nie na po­prawę ja­ko­ści two­jego ży­cia.

Zda­niem nie­któ­rych psy­cho­lo­gów czło­wiek nie jest zdolny do tego, aby się zmie­nić. Ale ja w to nie wie­rzę, bo sam zmie­nia­łem się wiele razy w ciągu ży­cia. Czę­sto zresztą nie trzeba było do tego wiele. Wy­star­czyły drobne ko­rekty, żeby uzy­skać do­sko­nałe efekty.

Książka opiera się na dzie­się­ciu pod­sta­wo­wych za­sa­dach ży­cio­wych, z któ­rych ko­rzy­sta­łem w trak­cie mo­jej ka­riery i po które na­dal się­gam. Nie­które z nich są star­sze, inne wy­pra­co­wa­łem z cza­sem, w miarę na­bie­ra­nia do­świad­cze­nia.

Mam na­dzieję, że będą dla cie­bie rów­nie przy­datne, jak dla mnie.