Dziewiąty Mag. Dziedzictwo. Tom 3 - ebook

ADRIANA

Prowadzenie księgarni. Czy rzeczywiście o tym marzyła? Lubiła książki, fakt, jednak co innego rozsiąść się w fotelu i zagłębić w intrygującej fabule, a co innego spędzać całe dnie w stertach faktur, opłat, zamówień i zwrotów. No i jeszcze to ciągłe wysłuchiwanie narzekań pracowników i marudzenia kontrahentów, a na dodatek walka o utrzymanie się na rynku, co w dobie ogólnoświatowego kryzysu przypominało nieco _mission impossible_. Na szczęście jej biznes – co było nieco zastanawiające – z jakiegoś powodu prosperował bez problemów. Jednak w roli bizneswoman nie czuła się zbyt komfortowo, więc właściwie po co jej to było?

„Przestań stękać, Addie” – pomyślała i bardzo starannie poprawiła makijaż, przeglądając się w monitorze laptopa, który dzięki kamerce posłużył jej jako lustro. Potem, popijając kakao, zaczęła sprawdzać finanse firmy. – „Praca jak każda inna. Pozwala ci opłacać rachunki, więc nie jęcz, kobieto. Jezu, zaczynam się zamieniać w zrzędliwą staruszkę” – skarciła się w myślach, lecz natychmiast przypomniała sobie pewną uroczą starszą panią, która regularnie przychodziła do jej księgarni i zabawiała pracowników anegdotami z czasów młodości. Uśmiechnęła się na to wspomnienie i już wiedziała, co lubi w swojej pracy. Pogawędki z klientami i to nieco nudne poczucie spokoju oraz bezpieczeństwa, gdy przechadzała się między regałami uginającymi się od książek. No i o tamtej starowince z całą pewnością nie mogła powiedzieć, że jest zrzędliwa.

– Addie – wyrwał ją z zamyślenia cichy głos. W drzwiach pakamery pojawiła się głowa Helen, młodej, energicznej sprzedawczyni i jednocześnie wspólniczki. – Terminal do kart kredytowych się zepsuł, ale już zadzwoniłam do serwisu. Aha, mówiłaś, że masz pomysł na nowy wystrój witryny. No to czekam…

– A tak, kompletnie zapomniałam, już idę.

Po chwili urządzanie okna wystawowego tak bardzo ją wciągnęło, że zapomniała o całej biurokratycznej mordędze związanej z prowadzeniem firmy i własnych kłopotach z pamięcią, a nawet o nawiedzających ją dziwnych snach. Jej uwagę zaprzątnęły niepodzielnie książki, lecz kiedy ostatni klient wyszedł, światła pogaszono i lokal zamknięto, a ona sama jechała pustym autobusem do domu, złapała się na myśli, że to nie jej czas i miejsce. Znowu.

„Co się ze mną dzieje, do licha? Mam fajny dom, stałą, dającą przyzwoity dochód pracę, a ciągle myślę, że to wszystko nie tak. Że to nie moje życie. Że jestem tu przez pomyłkę albo za karę i powinnam być teraz gdzie indziej, robić kompletnie coś innego. Jednak co by to miało być? Niee, to muszą być skutki urazu po pożarze poprzedniego domu. No i jest przecież Marc. _–_ Uśmiechnęła się na myśl o mężu. – To świetny facet, a ja zanudzam go opowiadaniem swoich snów, narzekaniem, jak mi źle. Trzeba przyznać, że ma do mnie anielską cierpliwość. Rodzina. Najwyższy czas ją powiększyć. Aż dziw bierze, że jeszcze nie dorobiliśmy się stadka małych rozbrykanych trolli albo chociażby jednego…”.

Coś za oknem autobusu przykuło jej wzrok. Jakaś kamieniczka na skraju miejskiego parku. Czemu wydała jej się znajoma?

„Te kolorowe szybki… Pod Krzywym Kogutem… Skąd znam tę nazwę?”.

Jej mózg intensywnie starał się rozwikłać zagadkę tego nagłego _déjà vu_.

– Przystanek końcowy! – usłyszała wołanie kierowcy. Rozejrzała się półprzytomnie niczym ktoś dopiero co wyrwany z głębokiego snu. – Przystanek końcowy, proszę pani!

– A tak, jasne, już uciekam.

Uśmiechem przeprosiła za swoją gapiowatość.

„Czas zacząć żyć tu i teraz – pomyślała – a nie fantazyjnymi snami. Twoja rzeczywistość czeka na ciebie w domu i jest to cudowna rzeczywistość, więc przestań bujać w obłokach, kobieto! Tak, normalna rodzina i stadko niesfornych szkrabów to jest to, czego mi trzeba, a nie żałosnych prób przypomnienia sobie czegokolwiek sprzed pożaru”.

Stanowczym ruchem złapała torbę z zakupami i wysiadła z jasno oświetlonego pojazdu wprost w objęcia nadciągającego mroku. Dwie ulice dalej widok białych ścian bliźniaka i dorodnego bzu zdobiącego solidnie przystrzyżony trawnik sprawił, że uśmiechnęła się bezwiednie. Pewnym krokiem przemierzyła podjazd, stanęła pod drzwiami i energicznie zastukała. W salonie paliło się światło, więc Marc pewnie oglądał telewizję. W oczekiwaniu, aż jej otworzy, wyjęła z torby butelkę wina, którym zamierzała go zaskoczyć.

– Addie? Zapomniałaś kluczy?

Pokręciła głową.

– Nie, skarbie. Ręce miałam zajęte tym. – Pokazała butelkę.

– Wino? W środku tygodnia? Coś świętujemy? – Zainteresował się.

– Tak jakby…

– A co takiego?

– Będziemy pracować nad nowym pokoleniem Bryantów, słonko – szepnęła mu zmysłowo do ucha, uśmiechnęła się, a potem zgrabnie wyminęła go w drzwiach. Pantofle poleciały w kąt przedpokoju. Addie ruszyła do kuchni z torbą pełną zakupów w jednej i butelką wina w drugiej ręce.

– Chwila, zdaje się, że to my, faceci, „robimy” dzieci kobietom, a nie na odwrót – odparł Marc ze śmiechem, podczas gdy ona rozpakowywała sprawunki.

– Jasne, skarbie, ale jak facet się do tego nie garnie, to trzeba przejąć inicjatywę. Zresztą jest równouprawnienie. – Pokazała mu język. – Aha, i nie chcę słyszeć, że mamy jeszcze czas i że nadal nas na to nie stać. Zmienisz zdanie, jak zobaczysz moją nową bieliznę. Za minutę chcę cię widzieć na górze. Czy ci się to podoba, czy nie, rodzina Bryantów dzisiaj się powiększy. Wolisz w sypialni czy w wannie? – Posłała mu jedno z tych spojrzeń, po których zawsze miękły mu kolana.

– Jesteś dziś mało pomysłowa, Addie, i rzekłbym, że popadasz w rutynę – zakpił. – No dobra, niech będzie sypialnia. Potem zobaczymy…

– Świetnie. Striptizem też nie pogardzę, ale na razie wystarczy, jak przyniesiesz z kuchni kieliszki. I pamiętaj: żadnych gumek. – Ruszyła w stronę schodów na pięterko.

– Wielkie nieba, kobieto! Gdzie się podziała twoja romantyczna natura? – zachichotał.

– Mój zegar biologiczny spuścił jej niezły łomot. – Wybuchnęła śmiechem.

Zaczęła wchodzić po schodach.

– I nie jesteś ani trochę zmęczona? Po tylu godzinach pracy?

– Marc, do diabła! Nie szukaj wykrętów, tylko… – usłyszał jeszcze, a potem rozległ się huk, krzyk, a na koniec przekleństwa i jęki. Wyskoczył z kuchni, lecz zanim zdążył dopaść do schodów i złapać kobietę, ta rąbnęła o najbliższą ścianę. – A niech to jasna cholera! – Pozbierała się z podłogi, usiadła na najniższym stopniu i zaczęła rozcierać poobijane ramię. – Właśnie romantyczna natura zemściła się na mnie za te szyderstwa. Pomożesz mi wstać? Kurczę, Marc, popatrz, wino szlag trafił. A miało być tak fajnie. – Westchnęła rozżalona.

Ujrzała przerażenie w jego oczach.

– Ar… Adriana, wino to najmniejszy problem. Pokaż! – rozkazał. – Pokaż mi tę ranę!

Rzeczywiście, upaćkana winem podłoga, schody, a nawet ściany oraz wszechobecne kawałki szkła były niczym w porównaniu ze sporych rozmiarów fragmentem butelki wystającym z drugiego ramienia Addie. Odwróciła głowę, żeby zobaczyć, o co chodzi.

– Ożeż… – zmieliła w ustach przekleństwo, wstała i skierowała się do łazienki. Zerknęła w lustro. Zatroskany mężczyzna i kobieta w koszmarnie ubabranej winem i własną krwią bluzce. Nie ucieszył jej ten widok. Skaleczone ramię pulsowało coraz mocniejszym bólem. Zacisnęła zęby. – No nic, bluzka też na straty, a tak ją lubiłam. Na dodatek będzie nowa blizna do kolekcji – mruknęła. – Marc, znajdź nożyczki i rozetnij to cholerstwo.

Błyskawicznie zrobił, o co prosiła. Strzępy bluzki wylądowały na podłodze. Addie odwróciła się plecami do lustra i spoglądając przez ramię, oceniła sytuację.

– To nie wygląda dobrze. Jedziemy do szpitala – zdecydował Marc i już po chwili słyszała, jak dzwoni po taksówkę.

– Poczekaj, może nie będzie trzeba. – Stęknęła, chwyciła szkło w dwa palce i powolnym, lecz stanowczym ruchem wyjęła je z rany. Niestety efekt osiągnęła jedynie taki, że teraz rana krwawiła znacznie obficiej. Ciepły strumień płynął wzdłuż ramienia, kropla za kroplą, rozbryzgując się na kaflach. Addie przyglądała mu się bez emocji.

„Gdyby to się przydarzyło Helen…” – Uśmiechnęła się ponuro na myśl, w jaką histerię wpadłaby jej wspólniczka.

– Addie, nie jesteś żadnym komandosem, żeby sobie samej zszywać rany. Koniec dyskusji. No, zobacz, jak to krwawi!

Marc błyskawicznie zrobił jej opatrunek uciskowy, pomógł się przebrać w czyste ciuchy i już po kilku minutach byli w drodze do szpitala. Ku irytacji męża Addie zdążyła jeszcze w taksówce poprawić makijaż…

*AMANDA

„Ciekawe, co się stało, że wzywają mnie tak nagle. I to tutaj, do sali obrad. Pewnie w końcu ustalili termin mojego zaprzysiężenia. No bo ile można czekać? Chyba wystarczająco dobrze się sprawdziłam jako zarządzająca miastem? Potem muszę pogadać z Cyrusem. Tak, on najlepiej się do tego nadaje. Komuś powinnam opowiedzieć o tym liściku, o Julienie, o tylu sprawach…” – pomyślała, gdy dotarła terminalem na miejsce. Jednak nie zdążyła się przywitać z Naczelnymi ani nawet rozejrzeć.

– _Obidientia!_ – usłyszała głosy pięciu Głównych Magów, gdy wspólnie stanowczo i dobitnie wypowiedzieli zaklęcie wymuszające posłuszeństwo.

Poczuła się dziwnie słabo. Przed upadkiem uratował ją Celestyn, delikatnie sadzając w fotelu należącym do któregoś z Naczelnych. Kręciło jej się w głowie. Nic nie rozumiała. Skronie pulsowały żywym ogniem. Zdało jej się, że świat przesłoniła płynna krwistoczerwona zasłona, lecz nawet przez nią dostrzegła, że czarnoksiężnicy idą w jej stronę. Chciała się zerwać, uciec. Nie mogła.

– Amando – dobiegł ją głos Cyrusa, ale jakiś taki przytłumiony. Jakby go oddzielały od niej dziesiątki kurtyn. – Wybacz, że musieliśmy to zrobić. I wybacz, że robimy to…

Pięciu Głównych Magów położyło dłonie na jej ramionach i ponownie wspólnie wyszeptało:

– _Reverso!_

Jeszcze bardziej pociemniało jej w oczach. Od zawrotów głowy niemal ją mdliło. Coś działo się także z jej ciałem, lecz nie była w stanie przebić wzrokiem krwawej kurtyny. Bolały ją wszystkie kości, mięśnie i trzewia. Zasłona przed oczami zrobiła się rzadsza niczym rozcieńczona wodą krew.

– _Reverso! Reverso!_ – powtarzali w nieskończoność Naczelni, a w jej uszach brzmiało to niemal jak pieśń żałobna.

Kurtyna krwi rozrzedziła się jeszcze bardziej, lecz mimo to dziewczyna nadal nic nie widziała, bo teraz w jej umyśle zaczęły pojawiać się obrazy z jej życia, tyle że niczym film odtwarzany w szybkim tempie od końca. Klatka po klatce, sceny mknęły z zawrotną szybkością. Równie szybko zmieniało się ciało Amandy. Już nie przypominała seksownej młodej kobiety w gustownym kostiumie, jaką jeszcze przed chwilą była. W ogromnym fotelu któregoś z Naczelnych Magów tkwiła teraz wystraszona szesnastolatka w spranych dżinsach…

*

– Addie? To znowu ty? – Brwi lekarza w izbie przyjęć szpitala miejskiego ułożyły się w pełne dezaprobaty znaki zapytania.

„O nie, tylko nie Jeffrey_” –_ pomyślała na jego widok.

Jakimś cudem za każdym razem, gdy potrzebowała pomocy medycznej, trafiała na tego prześmiewcę. Jak na lekarza miał irytująco luzackie podejście do pacjentów. A może to dotyczyło tylko jej, bo był znajomym Marca jeszcze sprzed pożaru domu? Chyba wolałaby być anonimową pacjentką, może wtedy traktowałby ją poważnie i nie musieliby udawać, że się lubią.

Skrzywiła się, ale uprzejmie odpowiedziała:

– Cześć, Jeff.

– Co tym razem? Przemoc w rodzinie? – zażartował mężczyzna, odwijając bandaże i oglądając głęboką ranę.

– Nie. Jak to mówią w tandetnych romansach, zgłębialiśmy tajemnice alkowy – palnęła, nim zdążyła się ugryźć w język.

– Tajemnice czego?! – miała wrażenie, że brwi Jeffreya nigdy nie przestaną się podnosić i zatrzymają się być może dopiero gdzieś z tyłu głowy albo przynajmniej pośrodku starannie wypielęgnowanej płowej czupryny. – Z potłuczoną butelką w roli głównej? Addie, słyszałaś o czymś takim jak bezpieczny seks?

– Jasne! Tyle że wtedy nie zajdę w ciążę – zadrwiła, lecz mężczyzna tylko się uśmiechnął.

– Addie, dość! – Marc stanowczym gestem złapał ją za dłoń, zanim na dobre się rozkręciła. Zmarszczył brwi, a kobieta natychmiast zreflektowała się, że przesadziła. Tych dwoje wzajemnie się nie znosiło, a on musiał tkwić w środku tego pokręconego układu. – Słonko, chcemy ci pomóc, tak? Więc nam tego nie utrudniaj. Z góry wielkie dzięki.

Wzruszyła ramionami.

– No to do dzieła, doktorze House.

– Nazywam się Moritz, Jeffrey Moritz, i, uwierz mi, jestem bardziej profesjonalny niż ten cały przereklamowany, niedomyty House. – Jeff zaczął przygotowywać sprzęt chirurgiczny, zupełnie nie przejmując się jej dogryzaniem. – Dobra, co my tu mamy…

Dokładnie obejrzał ranę przez szkło powiększające.

– Odłamków nie widzę…

– Wyjęłam wielki kawałek jeszcze w domu. Reszta musiała wypłynąć razem z krwią. Wystarczy znieczulić lignokainą tu i tu – pokazała brzegi rany – i założyć parę pojedynczych szwów surgilonem. Może być rozmiar 2-0 lub 3-0, byle z igłą atraumatyczną, do tego surowica przeciwtężcowa i jakaś amoksycylina z kwasem klawulanowym i będę jak nowa… No co? – Umilkła, bo zobaczyła, że patrzą na nią z konsternacją.

– To może jeszcze sama się pozszywasz? – zakpił Jeffrey.

– Nie kuś – odparowała, kompletnie nie zwracając uwagi na coraz bardziej wkurzonego Marca. – Interesująca propozycja, ale, jak widzisz, mam tylko dwie ręce, z czego jedną niesprawną, i nie przypominam sobie, żebym miała oczy na plecach.

– Fakt, to ociupinę utrudnia sprawę. – Teraz on się odgryzł. – A tak w ogóle to myślałem, że jesteś księgarzem. Zmieniłaś profesję?

– Nie, tylko dużo czytam.

– Rozumiem. Skoro jednak to ja mam cię pozszywać, bądź tak uprzejma i nie ucz mnie mojego zawodu, a najlepiej byłoby, gdybyś przez następne dziesięć minut poćwiczyła mięsień okrężny ust.

– A po co?

– W razie gdyby lignokaina nie zadziałała…

*

– Surgilon? Surgilon?! Co to, do cholery, jest ten surgilon?! Skąd w ogóle znasz takie słowa?! I czy zawsze musisz być dla niego taka wredna? On się naprawdę starał! – naskoczył na nią Marc, gdy tylko wrócili do domu.

– Pozwolę sobie mieć odmienne zdanie, sądząc po tym, jak mnie źle znieczulił. A jestem dla niego wredna, bo on jest wredny dla mnie. Pewnie dlatego, że jesteś moim mężem, a nie jego!

– Co ty pleciesz?!

– Musisz mieć problemy okulistyczne, skoro nie widzisz, że twojego najlepszego przyjaciela Jeffreya ciągnie do ciebie, jak ćpuna do strzykawki! – rozkręciła się na dobre. – On zwyczajnie na ciebie leci, kretynie!

– Co za bzdury! Nawet nie zamierzam tego słuchać!

Zdecydowanym krokiem ruszył schodami na pięterko do sypialni. Kobieta zgrzytnęła zębami i pobiegła za nim.

– A surgilon, jeśli koniecznie musisz wiedzieć, to nici do szycia skóry! – wrzasnęła, doganiając go przed drzwiami. – I nie, nie chcę słyszeć, że „jestem księgarzem i mam spisywać swoje kolorowe sny”, bo obydwoje doskonale wiemy, że… że…

Na końcu języka miała stwierdzenie, że „to nieprawda”, ale Marc zerknął na nią przez ramię. Coś w jego spojrzeniu powiedziało jej, że nie powinna kończyć tego zdania.

– A teraz, jeśli pozwolisz, idę spać, bo jakoś przeszła mi ochota na płodzenie nowego pokolenia Bryantów! Jeszcze mogłoby być tak głupie i krótkowzroczne jak poprzednie! – ominęła go i zniknęła w sypialni.

Chwilę później drzwi otworzyły się jednak ponownie i w stronę mężczyzny poleciała pościel.

– Miłych snów, panie Bryant! – warknęła Addie i trzasnęła drzwiami tak mocno, że Marc kolejny raz ucieszył się z solidności ekipy remontowej, która odnawiała dom, zanim się tu wprowadzili. Teraz to on zacisnął szczęki, zadowolony, że Adriana skryła się w sypialni, bo chociaż oczywiście bardzo ją kochał, w tej konkretnej chwili udusiłby ją bez wahania, tak bardzo wkurzyła go kłótnią z Jeffreyem.

Mamrocząc pod nosem przekleństwa, powędrował do salonu.

„Jeffrey gejem? Większej bzdury, jak żyję, nie słyszałem! Addie gada tak tylko, żeby gadać. Zresztą Jeff to nie problem. To ona nim jest”.

Leżąc kolejną godzinę ze wzrokiem wbitym w jakieś nierówności na suficie, bił się z myślami. Addie, jej kłopoty z pamięcią, jej wizje… Wszystko to zaczynało go coraz bardziej niepokoić.

_„_ Ale jeśli przyznam, że… jej sny tak naprawdę mówią o… Tak, będzie jeszcze gorzej. Zacznie drążyć temat, szukać odpowiedzi. Przeszłość wróci. O spokojnym życiu będzie można zapomnieć”.

Natłok myśli nie pozwalał mężczyźnie zasnąć. Po kolejnej bezsennej godzinie bezszelestnie wsunął się do sypialni, a potem jeszcze ostrożniej pod kołdrę, i nieśmiało przytulił się do pleców kobiety. Leżeli tak dłuższą chwilę.

– Nadal gniewamy się na siebie? – usłyszał cichutki szept.

Odwróciła się do niego i zobaczył, że ma mokre policzki.

– Jasne, że nie. Mogę tu zostać czy mam wracać na kanapę?

– Już się bałam, że zostaniesz tam do rana… – Teraz ona wtuliła się w niego. – Mogę cię poprzepraszać?

– A ręka?

– Aż tak bardzo nie boli. Poza tym do tego, co chcę zrobić, ręce mi niepotrzebne. – Uśmiechnęła się filuternie, a on odetchnął z ulgą, że nawałnica, jaką sobie zafundowali, właśnie dobiega końca. – Pamiętasz, jaki jest najstarszy znany ludzkości sposób nagradzania bohaterów? – Ujrzała zrozumienie w jego błękitnych oczach. – A wspominałam już, że to też najprzyjemniejsza forma naprawiania błędów i przyznawania się do winy?

Oblizał usta, bo już dotarło do niego, co będzie dalej.

– Lubię, kiedy mnie przepraszasz. Bardzo…

*

Pociągnęła nosem i otarła łzy końcem rękawa. Spojrzała spode łba na pięciu mężczyzn.

– Wiesz, co zrobiliśmy – stwierdził Celestyn. Kucnął przy niej, spojrzał w zapłakaną twarz dziewczyny i poklepał ją przyjaźnie po dłoni. – Musieliśmy, Amando…

– Wcale nie!

– Musieliśmy – powtórzył łagodnie. – Wiemy, że rzuciłaś sama na siebie zaklęcie. Dzięki niemu dorosłaś i dojrzałaś niemal z dnia na dzień. I przyznaję, dzięki twojej pomocy pokonaliśmy Orianę, jednak teraz… Zrozum, nie wolno nam zaprzysiąc cię jako Naczelnego Maga. Nie przeszłaś Próby i tak naprawdę nie jesteś jeszcze dorosła. Nawet nie skończyłaś edukacji w Oazie Szkolnej. Musimy szanować nasze prawo, a ono mówi, że Naczelnym zostaje ten dorosły czarodziej, który pomyślnie przejdzie Próbę na Arenie.

Odpowiedziała mu cisza. Dziewczyna przestała płakać. Siedziała z opuszczoną głową, w milczeniu przetrawiając słowa Celestyna. Ciemne włosy całkowicie zakryły jej twarz, więc Naczelny mógł jedynie podejrzewać, jaka jest jej reakcja.

– Amanda, musieliśmy cofnąć twoje zaklęcia. – Zrobiło mu się żal tego dzieciaka. – Bezpowrotnie. Sprawić, że twoje ciało znowu będzie odpowiadać rzeczywistemu wiekowi. Drugi raz nie zdołasz powtórzyć tych zaklęć, więc proszę, nawet nie próbuj tego robić. Mocą magiczną należy posługiwać się bardzo ostrożnie i z rozwagą. Postanowiliśmy, że wrócisz do Oazy Szkolnej, a w stosownym czasie staniesz do Próby, i nie mam żadnych wątpliwości, że przejdziesz ją zwycięsko, a wtedy z wszelkimi honorami przyjmiemy cię do naszego grona.

– A jeśli nie zechcę…

– Stanąć do Próby? Cóż, nikt cię nie będzie zmuszał…

– …wrócić do Oazy Szkolnej?! – przerwała mu i spojrzała hardo w oczy.

Naczelni zamarli, widząc tak wielki gniew w tak młodej osobie.

– Amanda – odparł ze smutkiem w głosie Celestyn – rozumiem, że się gniewasz, ale proszę, nie idź w ślady swego wuja. Nie popełnij błędów Darrena. Był wielkim czarnoksiężnikiem i mógł wiele osiągnąć, ale zaprzepaścił to, ulegając gniewowi, grzesząc brakiem pokory, zrozumienia, pychą. Zaślepiło go poczucie swojej wielkości. Jesteś wyjątkowa, Amando, naprawdę…

_„_ Kurczę, gdzie ja to już słyszałam?”.

– Będziesz wspaniałą Naczelną – kontynuował Celestyn – jednak pamiętaj, że nikt, zwłaszcza Naczelny, nie stoi ponad prawem, a to prawo pozwala ci przejść Próbę, ale dopiero wtedy, gdy będziesz pełnoletnia. Uszanuj je, jeśli chcesz, żeby mieszkańcy zaaprobowali i uszanowali ciebie.

Spojrzał w czarne, jakże podobne do Darrenowych, oczy Amandy i niepokój zagościł w jego sercu.

– Proszę, nie stań się kolejnym Darrenem… – Sam się zdziwił słowami, jakie wyszły z jego ust.

Spojrzała na niego tak, że ciarki przeszły mu po plecach. Gdzieś w głębi jego serca, paskudne podejrzenia, niczym trujące zielsko, zasiały się i zakwitły.

„Czyżby to dziecko…?”. – Zaniepokojony, nie dokończył myśli.

Jako jedyna nigdy nie przeszła oficjalnej próby kontaktu ze smokiem, a więc nikt nigdy nie sprawdził w ten sposób jej magicznych mocy. Czy będzie zagrożeniem dla miast, mimo że tak dzielnie o nie walczyła…?

– Nie truj! – Ciemne oczy dziewczyny stały się teraz niemal czarnymi bryłkami lodu. – Doskonale wiesz, że bez mojej pomocy Oriana nadal panoszyłaby się tutaj. Wiesz również, że prawo można zmieniać. Udowodniła to moja matka. Celestyn, ty po prostu nie chcesz, żebym była Naczelną, bo biję was wszystkich na głowę swymi umiejętnościami. Prawisz mi morały o manii wielkości, pysze, braku pokory, podczas gdy zżera cię zwykła, podła zazdrość? A fe, nieładnie! – Pogroziła mu teatralnie palcem.

– Amanda, dość! – rzucił ostro Cyrus i dopiero to sprowadziło rozgorączkowaną pannicę na ziemię. – Rozumiemy, że jesteś na nas zła, lecz kiedy wszystko przemyślisz, pojmiesz, że nie mogliśmy postąpić inaczej. Oczekujemy, że jako kandydatka na Naczelną będziesz respektować prawo dziewięciu miast. Choćby przez wzgląd na matkę… – Spojrzał na nią wyczekująco.

Zacisnęła szczęki. Wściekłość ukryła pod opuszczonymi powiekami. Na twarzy jednak nie pojawiły się już żadne emocje. Zmusiła się jedynie do skinienia głową, że rozumie Cyrusa, co nie znaczy, że się z nim zgadza.

– Świetnie. Nie zwlekajmy więc. Amanda, nie widzę twojej Bransolety. Załóż ją, proszę.

Wyjęła z kieszeni niewielką bransoletkę i posłusznie zacisnęła na lewym nadgarstku.

– Wrócę teraz z tobą do ratusza i spakujesz swoje rzeczy. Potem pomogę ci przenieść się do Oazy – powiedział Cyrus do dziewczyny. – A my – skinął kolegom głową – widzimy się za tydzień, tak jak było ustalone.

Odpowiedziały mu poważne spojrzenia pozostałych Naczelnych.

*

Stała samotnie pośrodku przeszklonego gabinetu w ratuszu, z którego Irfan zdążył już usunąć pozostałości Juliena. Jeszcze godzinę temu ten gabinet razem z resztą apartamentu Naczelnego należał do niej. Zamieszkała w nim tuż po zwycięstwie nad Orianą. Zdążyła się tu zadomowić, rozgościć i urządzić po swojemu. Teraz równie nagle miała go opuścić. Pierwsze emocje minęły. Już się nie wściekała. O dziwo, nawet rozumiała, czemu to zrobili.

„Jestem tak samo impulsywna jak mama. I tak samo jak ona kiedyś – samotna… To źle. Muszę się nauczyć kontrolować emocje. Gniew jest złym doradcą – pomyślała. – Ale Oaza Szkolna to jakiś dramat. Nie, nie mogę do niej wrócić. Strata czasu. I tak niczego więcej się tam nie nauczę”.

Poza tym to oczywiste, że będą kontrolowali każdy jej krok, a ona nie chciała mieć nadzorców.

Przyjrzała się miastu, które – odnosiła wrażenie – znała i kochała od zawsze. Z tego piętra roztaczał się najpiękniejszy widok. Co z tego, że miała z powrotem ciało nastolatki? Pozostały jej umysł, wiedza i umiejętności dorosłej, wykształconej kobiety. Na szczęście Naczelni o tym nie wiedzieli.

„Tiaa… Dobrze, że nie mają też pojęcia, iż tak naprawdę niedługo powinnam mieć jedenaście, a nie jakieś szesnaście lat. Skończyli _reverso_ za szybko, no ale co oni mogą wiedzieć o rozwoju nastolatek? Na dodatek są przekonani, że nie potrafię go odwrócić, i chwilowo niech tak zostanie”.

Uśmiechnęła się i pomasowała płatek prawego ucha. Zawsze tak robiła, gdy intensywnie nad czymś rozmyślała.

„A ja? Cóż, kiedyś, pewnego dnia, przypomnę sobie, skąd wiem to wszystko co wiem i umiem”.

Ta wiedza, którą przyswoiła sobie z woluminów w ratuszu w pierwszych dniach pobytu tutaj, była jedynie dopełnieniem tego, co już wiedziała. Ją samą zaskakiwała myśl, że całą niezbędną wiedzę przyniosła do tego świata, niczym kufer pełen mądrych ksiąg. Tyle że tym kufrem był jej własny umysł, a wieko mogło otworzyć się dopiero po przekroczeniu progu portalu.

„Półsny, półsłowa… Chryste, jak bardzo chciałabym wiedzieć, co to oznacza. Czemu te słowa mnie prześladują. Kiedyś się dowiem, ale teraz trzeba wiać. Wsadzą mnie do tej klatki mentalnej zwanej Oazą Szkolną, a tam zrobią mi pranie mózgu. Wypiorą z wiedzy i umiejętności. Nie dopuszczę do tego. Za nic”.

– Amanda. – Do gabinetu zajrzał Cyrus. – Spakowałaś się już? To chodźmy.

– Daj mi jeszcze sekundkę, wujku Cyrusie, dobrze? – zaćwierkała niczym posłuszne dziecko.

Skinął głową z uśmiechem, pewny, że sytuacja została opanowana. Po chwili dziewczyna zobaczyła przez szklaną ścianę, jak na korytarzu Naczelny przegląda zawartość jakiegoś kryształu pamięci i ustala coś z urzędnikiem.

„Tak, muszę to zrobić teraz”.

Rozejrzała się po gabinecie, zatrzymując dłużej wzrok na gablocie z rzeczami Xaviere’a.

„Nie, nie mogę ich wziąć. Jeszcze nie”.

Omiotła ostatnim spojrzeniem gabinet, a potem jej ciało zaczęła oplatać wydobywająca się znikąd zielona mgiełka. Amanda stanęła nieruchomo, skierowała wnętrze dłoni ku podłodze i zaczęła wypowiadać w myślach zaklęcie. Podłoga pod jej stopami zmatowiała, ściany również. Widząc spojrzenia zaskoczonych urzędników i Cyrusa, który pędem ruszył w stronę gabinetu, na jego oczach zdjęła z lewego nadgarstka Bransoletę i schowała ją do kieszeni. Po chwili zielony obłok pochłonął ją całkowicie.

*

Resztki zielonej mgiełki jeszcze nie zdążyły się rozwiać, gdy drzwi gabinetu otwarły się z hukiem. Stanęło w nich pięciu rozgniewanych Naczelnych, którzy chyba wyłącznie z tej okazji postanowili pobić rekord świata w błyskawicznej teleportacji. Jednak ich wściekłość była niczym w porównaniu z zaskoczeniem po wysłuchaniu relacji Cyrusa.

– A żeby to gnomy obesrały! – zaklął szpetnie Konstancjusz, Naczelny siódmego miasta, na co dzień dżentelmen. – Zwiała! Ta mała spryciula mimo naszych zaklęć tak po prostu zwiała. – Strzelił palcami. – I to z ratusza! Patrzcie, jaka cwana: nie użyła portalu, żebyśmy nie wiedzieli, dokąd zmierza. W dzisiejszych czasach teleportacja bez portalu! Czy ktoś tak jeszcze robi? Że już nie wspomnę o takim drobiazgu jak zakaz bezpośredniej teleportacji! Ale czy kobiety z rodu Odgeon w ogóle kiedykolwiek przejmowały się przepisami? A ty – warknął w stronę Teobalda, żywo gestykulując – mówiłeś, że moce nas pięciu są silniejsze niż jej potęga! I zobacz, ile są warte twoje teorie!

– Ja tylko twierdziłem, że prawdopodobnie i że…

– Na Wielkiego Xaviere’a, twierdziłeś, twierdziłeś! Należało się upewnić, a teraz co? Zobacz, jaki mamy pasztet z trolla! Mała groźna wiedźma poza kontrolą! Jakąkolwiek! Masz pojęcie, co to oznacza?! Nie wiemy ani gdzie jest, ani co zamierza zrobić. Nie wiemy nawet…

– Przestańcie! – huknął Celestyn. – Personel nas obserwuje! – Ponownie zmatowił zaklęciem podłogę i ściany gabinetu. – Nie czas na potyczki słowne. Musimy ją namierzyć i złapać.

– Świetnie, przyjacielu – wtrącił Cyrus – ale jak zamierzasz to zrobić? Zdążyłeś jej wszczepić nadajnik w tyłek czy wyślesz w pościg ptakosmoki tropiące? A nawet jeśli ją w końcu znajdziesz, to co dalej? Zmienisz w krasnoludzie łajno? – zadrwił. – Zamkniesz w lochu? Wybatożysz publicznie? A właściwie za co? Za to, że się wkurzyła na naszą niewdzięczność i sobie poszła? Każda rozumna istota tak właśnie by zrobiła.

– Dziękuję za ten sarkazm, kolego. Ludzkość wiele by straciła bez twoich cennych uwag – odgryzł się Celestyn. – Nie, nie zamierzam jej zamykać w lochu, choćby dlatego, że nim nie dysponujemy. Chcę ją natychmiast poddać próbie kontaktu ze smokiem i sprawdzić, czy nie jest zagrożeniem dla miast.

– A jeśli jest, zabijesz ją? – Cyrus nie dawał za wygraną. – Zabijesz córkę Wszechwidzącej Ariel, wnuczkę samego Wielkiego Xaviere’a?

– Domniemaną wnuczkę, przypominam ci. Tak, jeśli się okaże zagrożeniem – odparł spokojnie Celestyn.

Powaga, z jaką to wypowiedział, zmroziła pozostałych, lecz w tym momencie drzwi gabinetu otworzyły się ponownie. Tym razem stanął w nich Zorian, którego zaraz po wyjściu Amandy na naradę, wezwano z powrotem przez portal do koszar.

– Witajcie. – Pochylił głowę, zaskoczony, że widzi tylu Głównych Magów w tym miejscu. Naczelni odkłonili się. – Jeśli posiedzenie się skończyło, chciałbym porozmawiać z Amandą. – Poszukał dziewczyny wzrokiem.

– Nie ma jej – odparł Cyrus.

– A kiedy będzie? To dość pilne i muszę…

– W najlepszym razie za jakieś cztery, pięć lat – wszedł mu w słowo Celestyn.

– Celestynie, z całym szacunkiem, ale to nie pora na żarty. Amanda jest mi potrzebna. Mamy kłopot z Cro…

– Amanda została odesłana do Oazy Szkolnej – przerwał mu Celestyn i spojrzał znacząco na pozostałych Naczelnych – bo jest niepełnoletnia i nie przeszła Próby na Arenie. Stąd nie może pełnić obowiązków Naczelnego. Od dziś będzie ponownie jedynie dzieciakiem kontynuującym edukację. Jeśli więc masz jakieś problemy, zwracaj się z nimi do nas.

– Ooo… – wyrwało się elfowi. – No to mamy kłopot. Z Croyem coś jest nie tak. Chyba jest chory, nie chce nikogo innego widzieć. Już zdemolował boks i zeżarł dwa chochliki. Jak tak dalej pójdzie, będę musiał użyć ogłuszacza, ale to może rozwścieczyć pozostałe smoki. Musicie wezwać Amandę z powrotem. Tylko ona…

– Nie ma takiej możliwości. Zawołaj któregoś z tych przeszkolonych przez Ariel magmedyków. Coś jeszcze?

Generał dawno nie widział tak posępnych i zaciętych min.

„Coś musiało się wydarzyć, ale co?” – pomyślał.

– Skoro taka jest twoja wola, panie… – Skłonił głowę i ruszył do wyjścia, ale nim tam dotarł, coś sobie przypomniał. – Aha, jeszcze jedno. Co z Julienem?

Odpowiedział mu szereg uniesionych ze zdumienia brwi.

– No, z Julienem! Nie powiedziała wam? Ożeż…!

– Jaśniej, generale! Kto i o czym miał nam powiedzieć? – Cyrus zmarszczył brwi.

– Amanda. Przed naradą był u niej przywódca Kamiennych Strażników, Julien. Zanim się rozpadł…

– Co?!

– No, zanim zamienił się w pył, powiedział, że Otchłań się otwiera, wyjdą Rozpaczający…

– Co takiego?!

– …i że on już nie jest przywódcą Kamiennych Strażników albo coś w tym stylu.

Teobald z wrażenia aż usiadł na pobliskiej kanapie.

– Zechcesz nas oświecić powoli i drobiazgowo? – zapytał, gdy odzyskał mowę.

Pięciu mężczyzn w skupieniu słuchało Zoriana i z każdą chwilą ich miny stawały się coraz bardziej ponure.

– No to mamy kolejny cuchnący pasztet z jeszcze większego trolla! – podsumował Teobald, gdy elf zakończył swą opowieść. – Co teraz? – Przyjrzał się uważnie kolegom. – Macie jakąś wiedzę na temat Strażników? Jakąkolwiek?!

– Pięknie! – prychnął Cyrus. – Mamy „cudowny” system edukacji, skoro nawet my sami nic o nich nie wiemy. Powiedzieć, że to kompromitacja, to nic nie powiedzieć!

– Nie przesadzaj – zripostował Celestyn. – Społeczeństwo wie tyle, ile trzeba, a my i tak o niebo więcej. Do tej pory nie było potrzeby zgłębiać tematu Strażników.

– No właśnie, Celestynie, do tej pory. Nawet nie wiemy, co oznaczają słowa Juliena. Że już nie wspomnę o takim drobiazgu jak brak Strażników w Kamieniołomach!

– Więc trzeba nadrobić zaległości. Nie widzę powodu do paniki – odparł Naczelny pierwszego miasta. – Dla ścisłości przypomnę szanownym kolegom, że do Otchłani wrzucane są trupy. Martwych więźniów nie musimy się bać. Co do żywych… Zorian, wyślij oddział i zakończ sprawę. Szybko i po cichu.

– Celestynie! Nie masz prawa!

– Mamy kolejną sytuację kryzysową, jeśli jeszcze tego nie zauważyliście. Zdaje się, że ta mała magiczna cwaniara w jednym miała rację: nasze prawo jest zbyt skostniałe i najwyższy czas to zmienić. Trzymaliśmy się go tak ściśle, że Oriana razem z Darrenem niemal obrócili w perzynę nasz świat! Drugi raz do tego nie dopuszczę! Zorian, słyszałeś! Szybko i po cichu. Wykonać!

Elf zacisnął zęby, ale pokłonił się i wyszedł.

– Teraz trzeba wydać oficjalny komunikat, a potem obmyślić, jak dyskretnie odnaleźć Amandę. Potomkowie Xaviere’a sprawiają naszej społeczności stanowczo zbyt dużo kłopotów…

*

Biura prasowe Naczelnych Magów informują, że Amanda Odgeon, domniemana córka Wszechwiedzącej Ariel oraz być może wnuczka samego Wielkiego Xaviere’a D’Orione, przynajmniej na razie nie zostanie zaprzysiężona jako Naczelny Mag. Nie udowodniono bowiem jednoznacznie jej pochodzenia, nie została też poddana zwyczajowej próbie kontaktu ze smokiem, a co najważniejsze, nie przeszła Próby na Arenie, a to podstawowy warunek, jaki zgodnie z obowiązującym prawem musi spełnić każdy czarodziej czy czarodziejka pretendujący do tego urzędu.

Jako niepełnoletnia czarownica, Amanda została odesłana do jednej z Oaz Szkolnych w celu kontynuowania edukacji, a dla zapewnienia jej ochrony przed natrętnymi mediami jej dane osobowe zostały zmienione. Jednocześnie Naczelni Magowie zapewniają, że jeśli po zakończeniu edukacji w Oazie Amanda Odgeon zechce stanąć do Próby i przejdzie ją pomyślnie, zostanie z wszelkimi honorami przyjęta do grona Naczelnych Magów. Naczelni Czarnoksiężnicy doceniają ogromne zasługi Amandy Odgeon w walce z Orianą oraz jej poplecznikami i ubolewają, że nie mogą jej zaprzysiąc natychmiast, jednak pamiętają o tym, że nikt, nawet ona, nie może stać ponad prawem. A teraz dalsze informacje…

_–_ A to stare, wyleniałe gnomosraje! Takie pierdoły mogą zapodawać elfiątkom z syndromem zaniku umiejętności magicznych, a nie inteligentnym czarodziejom drugiego stopnia. Laseczka jest po prostu od nich lepsza, więc stare gnomy zazdrość zżera. Gdyby jej pozwolili, przeszłaby próbę koncertowo! – żachnął się młodzik wpatrujący się intensywnie w lustro informacyjne opodal sklepu Orestesa.

– Nie wiem, czy pamiętasz, Jake, ale kiedy ostatni raz wypowiedziałeś się w ten sposób o Naczelnym Magu, na twojej dupie zakwitły dorodne kaktusy. Stary, ty się normalnie prosisz o kłopoty! – zaśmiał się inny chłopak stojący tuż obok.

– Weź mi nawet nie przypominaj, dobra, Dan? Tydzień wyciągałem z tyłka te cholerne kolce! Tamten staruch chyba był psychiczny…

– A ja myślę, że miał rację. Trzepałeś bezmyślnie ozorem o kobitce, która potem stała się legendą. A on, zdaje się, ją znał. To było kosmicznie głupie. Należało ci się, brachu, i tyle. – Chłopak zachichotał. – Ciesz się, że cię nie zamienił w krasnoludzicę z jakiegoś lokalu do płatnych, prywatnych Losowań. Dopiero miałbyś problemy z tyłkiem!

– Tamten staruch ma całkiem niezły słuch, pamięć zresztą też, jeśli choć trochę was to obchodzi – usłyszeli głos za plecami. Błyskawicznie odwrócili się do mówiącego.

– Tylko nie kaktusy! – krzyknął Jake na widok Orestesa.

Okręcił się na pięcie i zaczął zwiewać w podskokach. Dan zrobił to sekundę wcześniej. Mężczyzna zaś westchnął z dezaprobatą, podrapał się po szyi, a potem pstryknął palcami, nawet nie patrząc na chłopaka. Ten natychmiast zastygł, potem jego ciało, niczym przyciągane niewidoczną liną, zaczęło sunąć w stronę Orestesa.

– Może i jesteś już czarodziejem drugiego stopnia i niedługo skończysz Oazę Szkolną, ale to nie zmienia faktu, chłopcze, że zachowujesz się, jak powiedział twój przyjaciel Dan, kosmicznie głupio.

Mężczyzna zerknął na przerażoną twarz młodzika, a potem na podejrzanie szybko powiększającą się mokrą plamę na jego spodniach.

– Tym razem ci daruję – mruknął – bo coś mi mówi, że w tej konkretnej sprawie możesz mieć rację. Teraz cię odczaruję, zanim całkiem zafajdasz gacie, ale na przyszłość radzę, żeby twój mózg pracował szybciej niż język, zrozumiałeś?

Jake potwierdził skinieniem głowy.

– Spokojnie, kaktusów nie będzie. Chodź, doprowadzisz się do porządku na zapleczu sklepu. To trochę obciach, żeby czarodziej drugiego stopnia latał po mieście w obeszczanych portkach. – Orestes poklepał przyjaźnie skołowanego chłopaka po plecach, a ten posłusznie poszedł za nim. – Renee! – zawołał stary, gdy dotarli na zaplecze.

Śliczna elfka niemal natychmiast wyrosła jak spod ziemi.

– Renee, pomóż temu młodzieńcowi. Zdaje się, że zbyt emocjonalnie przyjmuje wszelkie informacje przekazywane z ratusza.

Kobieta uniosła brwi z uprzejmym zainteresowaniem.

– Ech, Orestes, Orestes. – Pokręciła głową z dezaprobatą, widząc mokre spodnie chłopaka. – Zdaje się, że to raczej ty podchodzisz za bardzo emocjonalnie do swobodnego języka dzisiejszej młodzieży. Normalnie jesteś staroświecki i nietolerancyjny, wiesz? Co tym razem zrobiłeś temu dzieciakowi? Nie przejmuj się, mały – teraz uśmiechnęła się do Jake’a – ty miałeś sporo szczęścia, tylko puściły ci zwieracze. Ostatniemu chłopakowi posadził na tyłku kolonię kaktusów. Wiesz, jak szczyl zwiewał? I za co? Bo ośmielił się skrytykować jego ulubienicę, no wiesz, Ariel Odgeon… – ciągnęła, kompletnie nie przejmując się coraz głupszymi minami i sklepikarza i chłopaka. – Ech, Orestes, no kto wytrzyma z takim szefem jak ty? Na Wielkiego Xaviere’a, powinnam dostać medal za cierpliwość!

– Aj tam, dziewczyno! Nie truj jak grzybki halucynogenki! – burknął czarownik.

Podejrzanie szybko zniknął w swojej kanciapie. Po chwili jednak wylazł stamtąd, trzymając w rękach coś, co przypominało czarny namiot. Jake zerknął na niego z przerażeniem.

– Wiem, są świetne, ale nie rób sobie nadziei, tylko ci je pożyczam – zarechotał Orestes. –

Żebyś nie musiał świecić gołym zadkiem, dopóki twoje własne porcięta nie wyschną. – Podał chłopakowi spodnie. – A teraz leć za Renee. Jak znam tę elfkę, dopucuje twoje rzeczy na cacy, a kto wie, może nawet poczęstuje cię swoimi sławnymi kanapkami z indykiem. No, spadaj. Aha, zapomniałem powiedzieć, że te spodnie są robione na miarę i nie dopasowują się do noszącej je osoby, więc lepiej nie wyłaź w nich przed sklep! – zawołał jeszcze za oddalającym się chłopakiem, ale nie miał pewności, czy tamten go usłyszał.

*RATUSZ TRZECIEGO MIASTA

Zorian dotarł do windy i zjechał nią kilka pięter niżej, gdzie znajdował się gabinet naczelnego mag-medyka trzeciego miasta. Generał zamierzał dowiedzieć się od niego, który z przeszkolonych przez Ariel medyków mógłby zająć się Croyem. Właśnie szedł przeszkloną wewnętrzną galerią, która oddzielała rdzeń ze świętą wodą od reszty budynku i prowadziła do gabinetów najważniejszych urzędników, gdy jego oczom ukazał się komiczny widok. Oto maleńki chochlik ciągnął o wiele za duży i ewidentnie zbyt ciężki dla niego wór. Szarozielone policzki istoty nabrały purpurowej barwy, a rzadkie rozczochrane włosy były mokre od potu. Chochlik nie dawał jednak za wygraną i zapierając się nóżkami oraz mrucząc pod nosem: „Dasz radę, Irfan!”, dzielnie kontynuował pracę. Zoriana zrazu ten widok rozbawił, lecz potem zirytował się, że nikt z personelu nie zwraca uwagi na harówkę chochlika ani tym bardziej nie zamierza mu pomóc!

– Co tam taszczysz, Irfan?

Chochlik złapał się za pierś i ciężko sapiąc, pokłonił się, a potem powiedział:

– Pani Amanda kazała Irfanowi usunąć z dywanu pozostałości Strażnika, więc Irfan posprzątał, a teraz wynosi brudy. – Znowu się ukłonił.

Zorian spojrzał ze współczuciem na stworzenie. Banalne polecenie Amandy najwyraźniej okazało się ponad jego siły.

– A dokąd go targasz?

– Naczelny mag-medyk, pan Wilton, wyraził chęć obejrzenia tego, co zostało po Strażniku.

Mam dostarczyć ten worek do jego gabinetu. – Słowom chochlika towarzyszył kolejny pokłon.

– Hm, Wilton zainteresowany zwykłym kamieniem, ciekawe… – mruknął Zorian. – Ech, Irfan, przecież mogłeś użyć czarów, zamiast się tak męczyć. Daj ten wór, pomogę ci. – I nie bacząc na swoją pozycję, złapał worek i mocno pociągnął, by zarzucić go na ramię.

Gabinet mag-medyka był niedaleko. Zorian nie widział potrzeby użycia czarów. Nie przewidział tylko, że będą potrzebne. Okazało się bowiem, że nawet tak potężnie zbudowany mężczyzna jak generał może przesunąć wór jedynie o kilka centymetrów. Ponowna próba podniesienia ciężaru również zakończyła się niepowodzeniem. Przez chwilę Zorianowi wydawało się, że na ciemnej tkaninie błysnął jakiś napis.

– Irfan, a co ty masz w tym worku? Na pewno tylko prochy Strażnika?

Mężczyzna spojrzał podejrzliwie na chochlika. Ten ukłonił się i szybko rozwiązał worek. Obaj zajrzeli do środka. Czarny połyskliwy pył, nic więcej.

– Dziwne – mruknął generał i jeszcze raz pociągnął tkaninę. Nadgorliwy chochlik ruszył mu z pomocą.

Po chwili ta cudaczna para wspólnie starała się przesunąć magiczne cholerstwo, zgodnie sapiąc i pomstując pod nosem. Niezależnie jednak od tego, jak wiele wysiłku wkładali w swe dzieło, wór dał się przesunąć jedynie o kilka kolejnych centymetrów. Po paru następnych minutach generała i chochlika wspomogło dwóch oficerów, którzy akurat znaleźli się w pobliżu. Ale gdy ani siłą, ani zaklęciami Zorian nie był w stanie ruszyć worka, wysłał innego oficera, by ten sprowadził któregoś z Naczelnych Magów. Zanim jednak Naczelny zdążył przybyć, trzech mężczyzn i chochlik podjęli jeszcze jedną desperacką próbę. Stanowczo o jedną za dużo. Potężne szarpnięcie rozdarło bowiem sfatygowaną już tkaninę i czarny pył eksplodował, pokrywając wszystko i wszystkich cienką warstwą brudu. Cztery ofiary niezamierzonego ataku Strażnika zgodnie zaczęły kasłać, krztusić się, przecierać załzawione oczy i soczyście kląć.

– A żeby to troll przeleciał… – zagrzmiał jeden z oficerów.

– …a krasnoludzica obszczała… – dodał drugi.

– …i gnomy obesrały! – zawtórował im Zorian.

– …a moja matka przytuliła! – dołączył do nich ochoczo Irfan.

Spojrzeli na chochlika z konsternacją. Dziwne przekleństwa mają te chochliki, lecz cóż trójka oficerów mogła o tym wiedzieć?

Zajęci doprowadzeniem siebie i otoczenia do jako takiego porządku nie dostrzegli, że czarne drobinki pyłu zaczęły – jakby obciążone niewidzialnym balastem – przesypywać się przez szpary w balustradzie galeryjki! Nie opadały jednak bezwładnie na podobieństwo rozpylonej mąki, lecz jeszcze w powietrzu ukształtowały się w chmurę przypominającą Kamiennego Strażnika skaczącego głową w dół do wody! To, czego nie dostrzegli oficerowie i generał, bardzo dokładnie obejrzała za to reszta urzędników, których zainteresowało poruszenie na galerii.

Wewnętrzne galerie wszystkich pięter ratusza zapełniły się tłumem magów i czarodziejek, którzy z rozdziawionymi ustami obserwowali niezwykłe zjawisko. W końcu i Zorian zauważył opadający w dół dziwny obłok.

– I jeszcze to! – Przeczesał nerwowo czuprynę. – Irfan – zwrócił się do chochlika – kiedy ten pył osiądzie, trzeba będzie posprzątać.

Pokazał tropikalny ogród z fontannami znajdujący się na najniższym, niedostępnym poziomie ratusza.

– Weź kilku chochlików do pomocy, ale dopiero wtedy, gdy zajrzy tam Naczelny i zbada sytuację. Aha, nie zapomnijcie o kombinezonach ochronnych! Ten pył… Hm, no w każdym razie jest dziwnie podejrzany.

– Tak jest, panie. – Irfan pokłonił się i odszedł.

Zorian zaś przechylił się przez balustradę i podobnie jak reszta urzędników zerknął w dół, żeby ocenić sytuację. I jemu szczęka opadła na widok dziwnej chmury. Wpadł w osłupienie, gdy zobaczył, jak po opadnięciu rozlewa się ona po dnie ratusza, a potem… zaczyna pęcznieć i zwiększać objętość niczym ciasto rosnące na niezłych drożdżach!

– Co, u licha?

– No właśnie, co? – usłyszał za plecami głos Celestyna. – Co wy tu wyrabiacie? Zorian, zechcesz mnie oświecić? Oficer plótł coś o jakimś magicznym worku. O co chodzi? – burknął Naczelny, bo czuł przesyt złych nowin jak na jeden dzień.

– W tym był Julien, a raczej jego prochy – odparł generał, wskazując resztki tkaniny u swych stóp. – Teraz jest tam – pokazał na tropikalny ogród w dole – i zdaje się…

Lecz w tym momencie przerwały mu wołania, a potem krzyki przerażenia ludzi stojących na najniższych piętrach ratusza. Po chwili Naczelny razem z Zorianem ujrzeli tłum wycofujący się w panice do wind…

*