Dżuma (Albert Camus) - opracowanie - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
25 marca 2013
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Dżuma (Albert Camus) - opracowanie - ebook
"W ebooku znalazły się:
- kalendarium życia i twórczości oraz biografia Alberta Camusa;
- charakterystyka epoki literackiej i głównych nurtów filozoficznych;
- omówienie-streszczenie treści powieści "Dżuma";
- geneza i budowa powieści "Dżuma";
- charakterystyka głównych bohaterów utworu;
- omówienie najważniejszych problemów powieści "Dżuma";
- przykładowe tematy do wykorzystania w szkole;
- wybór najważniejszych cytatów z powieści;
- bibliografia – wybrana literatura przedmiotowa."
| Kategoria: | Opracowania i Wypracowania |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7699-154-2 |
| Rozmiar pliku: | 634 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Albert Camus – kalendarium życia i twórczości
Albert Camus – kalendarium życia i twórczości
7 listopada 1913 r. – Albert Camus urodził się we wsi Mondovi w Algierii.
1914 r. – ojciec Alberta – Lucien Camus został zmobilizowany i wysłany na front. Poległ w bitwie nad Marną.
1931 r. – Camus rozpoczął studia filozoficzne na uniwersytecie w Algierze.
1935 r. – Camus założył trupę teatralną o nazwie „Equip”. Był w niej reżyserem, aktorem i kierownikiem literackim. Zajmował się też scenografią.
1937 r. – związał się z lewicowym dziennikiem literackim „Algier Republikański”.
1940 r. – po przymusowym wyjeździe z Algierii przeniósł się do Francji, gdzie współpracował z paryskim „Paris-Soir”.
1941-1945 r. – w czasie okupacji przebywał w Lyonie a potem w Paryżu. Działał w Ruchu Oporu, m.in. w konspiracyjnej grupie „Combat”. Współredagował pismo pod tym samym tytułem.
1944 r. – Camus poznał Jean-Paul Sartre’a.
1945-1946 r. – kontynuuje działalność dziennikarską w dzienniku o nazwie „Combat”.
1957 r. – Albert Camus został laureatem literackiej nagrody Nobla.
4 stycznia 1960 r. – Albert Camus zginął w wypadku samochodowym.
Twórczość
1937 – debiutuje tomikiem opowiadań-esejów L’Envers et l’Endroit.
1942 – powieść Obcy.
1943 – esej Mit Syzyfa.
1944 – dramaty Kaligula i Nieporozumienie.
1947 – powieść Dżuma.
1948 – dramaty Stan oblężenia i Sprawiedliwi.
1951 – esej Człowiek zbuntowany.
1956 – powieść Upadek.
1957 – zbiór nowel Wygnanie i królestwo oraz zbiór esejów LatoAlbert Camus – biografia
Albert Camus – biografia
Albert Camus urodził się 7 listopada 1913 roku we wsi Mondovi w Algierii. Jego ojciec, z pochodzenia Alzatczyk, osiadł tam wraz z rodziną po wojnie francusko-pruskiej. Matka pochodziła z ubogiej rodziny hiszpańskich emigrantów. W roku 1914 ojciec Alberta – Lucien Camus został zmobilizowany i wysłany na front. Poległ w walkach nad Marną. Matka – Katarzyna Camus, aby utrzymać rodzinę po śmierci męża, pracowała jako sprzątaczka. Albert wychowywał się również pod okiem babki, z którą zamieszkała cała rodzina po przeniesieniu się do ubogiej dzielnicy Algieru – Belcourt.
Camus kształcił się w Algierze: najpierw uczęszczał tam do liceum, potem studiował filozofię na uniwersytecie. Pomimo nieprzeciętnych zdolności nie wybrał kariery uniwersyteckiej. Przeszkodziła mu w tym choroba. Zapadł na gruźlicę. Choroba ta, wprawdzie zaleczona, towarzyszyła mu jednak przez całe życie. Po zakończeniu kuracji rozpoczął studia nad myślą i kulturą antyczną pod kierunkiem filozofa i pisarza – Jana Greniera. I na tym zakończyła się jego kariera naukowa. Zainteresowania Alberta zmierzały od początku w trzech kierunkach i pozostały niezmienione aż do jego śmierci. Obejmowały literaturę, filozofię i teatr.
W roku 1935 Camus założył trupę teatralną o nazwie „Equip”. Był to rodzaj teatru wędrownego, w którym Albert zajmował się reżyserią, jak i dawał upust swemu talentowi aktorskiemu. O ambicjach tego teatru świadczył jego repertuar, w którym znajdowały się dzieła klasyków, a także adaptacje szczególnie interesujących Camusa autorów, a więc: Prometeusza Ajschylosa, Czasów pogardy Malraux i Braci Karamazow Dostojewskiego. Poza wymienionymi już funkcjami Camus zajmował się często w tym teatrze pracami na scenografią i pełnił funkcję kierownika literackiego. Na ten okres przypadł debiut literacki autora Dżumy.
W roku 1937 ten i tak szeroki zakres swoich zainteresowań poszerzy Camus o dziennikarstwo. Najpierw związał się z lewicowym dziennikiem literackim – „Algier Republikański”, potem – po wyjeździe z Algierii – współpracował z „Paris-Soir”. To właśnie jego nazbyt radykalne poglądy i zbyt głębokie zaangażowanie
w dziennikarskie sprawy stały się powodem przymusowego opuszczenia Algierii w roku 1940. Wyjechał do Francji.
W czasie okupacji przebywał najpierw w Lyonie, a potem w Paryżu. Przystąpił do Ruchu Oporu, rozpoczynając działalność w konspiracyjnej grupie „Combat”, w której znajdowali się m.in. Malraux, Pascal Pia i Claude Bourdet. Camus współredagował tam pismo „Combat”. W tym okresie powstają kolejne dzieła – tak powieści i dramaty, jak i rozprawy filozoficzne.
W roku 1944 Camus poznał Jean-Paul Sartre’a – wydarzenie to miało okazać się bardzo znaczącym w życiu autora Dżumy – tak w sensie osobistym, jak również filozoficzno-światopoglądowym. Jednak przyjaźń ta została zerwana w roku 1952 po gwałtownej polemice ogłoszonej w piśmie Sartre’a „Les Temps Modernes”, obwieszczającej odejście Camusa od egzystencjalizmu.
Po wojnie Camus kontynuuje swoją działalność dziennikarską. Został głównym publicystą jawnego teraz dziennika o nazwie „Combat”. W roku 1946 opuścił redakcję tego pisma, by poświęcić się pracy nad najważniejszym i najwybitniejszym dziełem filozoficznym zatytułowanym Człowiek zbuntowany. Następne dzieła Camusa ujrzały światło dzienne dopiero po dziesięcioletniej przerwie w roku 1956.
W roku 1957 Camus otrzymał literacką nagrodę Nobla. Była ona ukoronowaniem jego wieloletniego twórczego wysiłku i dokonań.
Albert Camus zginął 4 stycznia 1960 roku w katastrofie samochodowej. Tak została nagle zerwana nić życia jednego z najwybitniejszych twórców XX wieku.
Omówimy teraz bardziej szczegółowo dorobek pisarski i artystyczny Alberta Camusa.
Debiut literacki przypadł na rok 1937. Ukazuje się wtedy tom opowiadań-esejów pod tytułem L’Envers et l’Endroit. Rok później powstaje Kaligula.
Zwieńczeniem działalności dziennikarskiej Camusa stanowiło wydanie trzytomowego zbioru publicystyki z lat 1944-1958 pod wspólnym tytułem Aktualności.
W okresie powojennym Camus poświęcił się przede wszystkim literaturze.
Twórczość Alberta Camusa była z założenia cykliczna. Tę cykliczność i trzy podstawowe plany jej realizacji wiązał pisarz z potrzebą rozgraniczenia różnych
rodzajów literackich, z których każdy był przydatny. Jego cykle składały się z: eseju – stanowiącego formę wykładu, dramatu – wykorzystującego język działań scenicznych oraz z powieści – poprzez którą następować miało wnikanie w historię życia ludzkiego. Dopiero możliwość korzystania z wszystkich możliwości istniejących na tych trzech płaszczyznach zespalało cykl w nierozerwalna całość.
W pierwszym okresie swej twórczości, zwanym okresem absurdu i negacji powstały:
– w roku 1942 – powieść Obcy,
– dramat Kaligula – w roku 1944,
– oraz esej Mit Syzyfa – w roku 1943.
Do tego cyklu zaliczamy również dramat Nieporozumienie. W okresie drugim powstał cykl afirmacji zwany przez krytyków Prometeusz. Przynależą do niego następujące utwory:
– powieść Dżuma z roku 1947,
– dramat Sprawiedliwi,
– oraz esej Człowiek zbuntowany opublikowany w roku 1951.
Esej ten stanowi najważniejsze i najwybitniejsze osiągnięcia Camusa w dziedzinie filozofii.
W tym okresie powstały również:
– powieść Upadek – datowana na rok 1956,
– zbiór nowel Wygnanie i królestwo – z roku 1957,
– zbiór esejów literackich pod tytułem Lato,
– oraz dramat Stan oblężenia – z roku 1948.
Niezależnie od działalności pisarskiej Camus zajmował się ciągle, choć już w bardziej ograniczonym zakresie, reżyserią. Były to jego własne adaptacje Requiem dla zakonnicy Faulknera w roku 1956, Kawalera z Olmedo Lope de Vegi, a także Biesów Dostojewskiego w 1959 roku.
Camus przygotowywał też trzeci cykl literacki. Miał on nosić tytuł Nemesis, i być poświęcony miłości i współczuciu. Tragiczna śmierć autora udaremniła realizację tego zamierzenia.
Przegląd dokonań twórczych Alberta Camusa zamyka się wyliczeniem, w gruncie rzeczy, niewielu utworów. Ale ten – wydawałoby się – niewielki pod względem ilościowym dorobek – wystarczył do utrwalenia sławy autora. Zdaniem krytyków zawdzięczał ją Camus przede wszystkim umiejętności nadawanie egzystencjalistycznym motywom tradycyjnego kształtu literackiego. Jego utwory cechowała zarówno klarowność jak i rygor w duchu klasycznym. Nadto, z bogatego zasobu problematyki egzystencjalizmu Camus wybrał tylko jeden motyw główny: absurd świata i człowieka. W ten sposób jeden motyw badany jest głębiej i dokładniej, do tego jeszcze w oparciu o wybrane kategorie – psychologiczne i moralne. Między innymi tym właśnie wyróżniał się w swoim pisarstwie Camus spośród innych przedstawicieli powieści i literatury egzystencjalnej.
Spis treści
Strona tytułowa
Strona redakcyjna
Albert Camus – kalendarium życia i twórczości
Albert Camus – biografia
O epoce i jej głównych nurtach filozoficznych
Geneza „Dżumy” i jej główne problemy
„Dżuma” – omówienie treści powieści
Czas i miejsce akcji w powieści „Dżuma”
„Dżuma” – znaczenie tytułu powieści
Główni bohaterowie powieści „Dżuma”
„Dżuma” – problematyka utworu
Wybór cytatów z powieści „Dżuma”
Wybrana literatura przedmiotowa
Albert Camus – kalendarium życia i twórczości
7 listopada 1913 r. – Albert Camus urodził się we wsi Mondovi w Algierii.
1914 r. – ojciec Alberta – Lucien Camus został zmobilizowany i wysłany na front. Poległ w bitwie nad Marną.
1931 r. – Camus rozpoczął studia filozoficzne na uniwersytecie w Algierze.
1935 r. – Camus założył trupę teatralną o nazwie „Equip”. Był w niej reżyserem, aktorem i kierownikiem literackim. Zajmował się też scenografią.
1937 r. – związał się z lewicowym dziennikiem literackim „Algier Republikański”.
1940 r. – po przymusowym wyjeździe z Algierii przeniósł się do Francji, gdzie współpracował z paryskim „Paris-Soir”.
1941-1945 r. – w czasie okupacji przebywał w Lyonie a potem w Paryżu. Działał w Ruchu Oporu, m.in. w konspiracyjnej grupie „Combat”. Współredagował pismo pod tym samym tytułem.
1944 r. – Camus poznał Jean-Paul Sartre’a.
1945-1946 r. – kontynuuje działalność dziennikarską w dzienniku o nazwie „Combat”.
1957 r. – Albert Camus został laureatem literackiej nagrody Nobla.
4 stycznia 1960 r. – Albert Camus zginął w wypadku samochodowym.
Twórczość
1937 – debiutuje tomikiem opowiadań-esejów L’Envers et l’Endroit.
1942 – powieść Obcy.
1943 – esej Mit Syzyfa.
1944 – dramaty Kaligula i Nieporozumienie.
1947 – powieść Dżuma.
1948 – dramaty Stan oblężenia i Sprawiedliwi.
1951 – esej Człowiek zbuntowany.
1956 – powieść Upadek.
1957 – zbiór nowel Wygnanie i królestwo oraz zbiór esejów LatoAlbert Camus – biografia
Albert Camus – biografia
Albert Camus urodził się 7 listopada 1913 roku we wsi Mondovi w Algierii. Jego ojciec, z pochodzenia Alzatczyk, osiadł tam wraz z rodziną po wojnie francusko-pruskiej. Matka pochodziła z ubogiej rodziny hiszpańskich emigrantów. W roku 1914 ojciec Alberta – Lucien Camus został zmobilizowany i wysłany na front. Poległ w walkach nad Marną. Matka – Katarzyna Camus, aby utrzymać rodzinę po śmierci męża, pracowała jako sprzątaczka. Albert wychowywał się również pod okiem babki, z którą zamieszkała cała rodzina po przeniesieniu się do ubogiej dzielnicy Algieru – Belcourt.
Camus kształcił się w Algierze: najpierw uczęszczał tam do liceum, potem studiował filozofię na uniwersytecie. Pomimo nieprzeciętnych zdolności nie wybrał kariery uniwersyteckiej. Przeszkodziła mu w tym choroba. Zapadł na gruźlicę. Choroba ta, wprawdzie zaleczona, towarzyszyła mu jednak przez całe życie. Po zakończeniu kuracji rozpoczął studia nad myślą i kulturą antyczną pod kierunkiem filozofa i pisarza – Jana Greniera. I na tym zakończyła się jego kariera naukowa. Zainteresowania Alberta zmierzały od początku w trzech kierunkach i pozostały niezmienione aż do jego śmierci. Obejmowały literaturę, filozofię i teatr.
W roku 1935 Camus założył trupę teatralną o nazwie „Equip”. Był to rodzaj teatru wędrownego, w którym Albert zajmował się reżyserią, jak i dawał upust swemu talentowi aktorskiemu. O ambicjach tego teatru świadczył jego repertuar, w którym znajdowały się dzieła klasyków, a także adaptacje szczególnie interesujących Camusa autorów, a więc: Prometeusza Ajschylosa, Czasów pogardy Malraux i Braci Karamazow Dostojewskiego. Poza wymienionymi już funkcjami Camus zajmował się często w tym teatrze pracami na scenografią i pełnił funkcję kierownika literackiego. Na ten okres przypadł debiut literacki autora Dżumy.
W roku 1937 ten i tak szeroki zakres swoich zainteresowań poszerzy Camus o dziennikarstwo. Najpierw związał się z lewicowym dziennikiem literackim – „Algier Republikański”, potem – po wyjeździe z Algierii – współpracował z „Paris-Soir”. To właśnie jego nazbyt radykalne poglądy i zbyt głębokie zaangażowanie
w dziennikarskie sprawy stały się powodem przymusowego opuszczenia Algierii w roku 1940. Wyjechał do Francji.
W czasie okupacji przebywał najpierw w Lyonie, a potem w Paryżu. Przystąpił do Ruchu Oporu, rozpoczynając działalność w konspiracyjnej grupie „Combat”, w której znajdowali się m.in. Malraux, Pascal Pia i Claude Bourdet. Camus współredagował tam pismo „Combat”. W tym okresie powstają kolejne dzieła – tak powieści i dramaty, jak i rozprawy filozoficzne.
W roku 1944 Camus poznał Jean-Paul Sartre’a – wydarzenie to miało okazać się bardzo znaczącym w życiu autora Dżumy – tak w sensie osobistym, jak również filozoficzno-światopoglądowym. Jednak przyjaźń ta została zerwana w roku 1952 po gwałtownej polemice ogłoszonej w piśmie Sartre’a „Les Temps Modernes”, obwieszczającej odejście Camusa od egzystencjalizmu.
Po wojnie Camus kontynuuje swoją działalność dziennikarską. Został głównym publicystą jawnego teraz dziennika o nazwie „Combat”. W roku 1946 opuścił redakcję tego pisma, by poświęcić się pracy nad najważniejszym i najwybitniejszym dziełem filozoficznym zatytułowanym Człowiek zbuntowany. Następne dzieła Camusa ujrzały światło dzienne dopiero po dziesięcioletniej przerwie w roku 1956.
W roku 1957 Camus otrzymał literacką nagrodę Nobla. Była ona ukoronowaniem jego wieloletniego twórczego wysiłku i dokonań.
Albert Camus zginął 4 stycznia 1960 roku w katastrofie samochodowej. Tak została nagle zerwana nić życia jednego z najwybitniejszych twórców XX wieku.
Omówimy teraz bardziej szczegółowo dorobek pisarski i artystyczny Alberta Camusa.
Debiut literacki przypadł na rok 1937. Ukazuje się wtedy tom opowiadań-esejów pod tytułem L’Envers et l’Endroit. Rok później powstaje Kaligula.
Zwieńczeniem działalności dziennikarskiej Camusa stanowiło wydanie trzytomowego zbioru publicystyki z lat 1944-1958 pod wspólnym tytułem Aktualności.
W okresie powojennym Camus poświęcił się przede wszystkim literaturze.
Twórczość Alberta Camusa była z założenia cykliczna. Tę cykliczność i trzy podstawowe plany jej realizacji wiązał pisarz z potrzebą rozgraniczenia różnych
rodzajów literackich, z których każdy był przydatny. Jego cykle składały się z: eseju – stanowiącego formę wykładu, dramatu – wykorzystującego język działań scenicznych oraz z powieści – poprzez którą następować miało wnikanie w historię życia ludzkiego. Dopiero możliwość korzystania z wszystkich możliwości istniejących na tych trzech płaszczyznach zespalało cykl w nierozerwalna całość.
W pierwszym okresie swej twórczości, zwanym okresem absurdu i negacji powstały:
– w roku 1942 – powieść Obcy,
– dramat Kaligula – w roku 1944,
– oraz esej Mit Syzyfa – w roku 1943.
Do tego cyklu zaliczamy również dramat Nieporozumienie. W okresie drugim powstał cykl afirmacji zwany przez krytyków Prometeusz. Przynależą do niego następujące utwory:
– powieść Dżuma z roku 1947,
– dramat Sprawiedliwi,
– oraz esej Człowiek zbuntowany opublikowany w roku 1951.
Esej ten stanowi najważniejsze i najwybitniejsze osiągnięcia Camusa w dziedzinie filozofii.
W tym okresie powstały również:
– powieść Upadek – datowana na rok 1956,
– zbiór nowel Wygnanie i królestwo – z roku 1957,
– zbiór esejów literackich pod tytułem Lato,
– oraz dramat Stan oblężenia – z roku 1948.
Niezależnie od działalności pisarskiej Camus zajmował się ciągle, choć już w bardziej ograniczonym zakresie, reżyserią. Były to jego własne adaptacje Requiem dla zakonnicy Faulknera w roku 1956, Kawalera z Olmedo Lope de Vegi, a także Biesów Dostojewskiego w 1959 roku.
Camus przygotowywał też trzeci cykl literacki. Miał on nosić tytuł Nemesis, i być poświęcony miłości i współczuciu. Tragiczna śmierć autora udaremniła realizację tego zamierzenia.
Przegląd dokonań twórczych Alberta Camusa zamyka się wyliczeniem, w gruncie rzeczy, niewielu utworów. Ale ten – wydawałoby się – niewielki pod względem ilościowym dorobek – wystarczył do utrwalenia sławy autora. Zdaniem krytyków zawdzięczał ją Camus przede wszystkim umiejętności nadawanie egzystencjalistycznym motywom tradycyjnego kształtu literackiego. Jego utwory cechowała zarówno klarowność jak i rygor w duchu klasycznym. Nadto, z bogatego zasobu problematyki egzystencjalizmu Camus wybrał tylko jeden motyw główny: absurd świata i człowieka. W ten sposób jeden motyw badany jest głębiej i dokładniej, do tego jeszcze w oparciu o wybrane kategorie – psychologiczne i moralne. Między innymi tym właśnie wyróżniał się w swoim pisarstwie Camus spośród innych przedstawicieli powieści i literatury egzystencjalnej.
Spis treści
Strona tytułowa
Strona redakcyjna
Albert Camus – kalendarium życia i twórczości
Albert Camus – biografia
O epoce i jej głównych nurtach filozoficznych
Geneza „Dżumy” i jej główne problemy
„Dżuma” – omówienie treści powieści
Czas i miejsce akcji w powieści „Dżuma”
„Dżuma” – znaczenie tytułu powieści
Główni bohaterowie powieści „Dżuma”
„Dżuma” – problematyka utworu
Wybór cytatów z powieści „Dżuma”
Wybrana literatura przedmiotowa
więcej..
