MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
Echo winy - ebook
Echo winy - ebook
W pobliżu skalistej wyspy Skye tonie jacht niemieckiego małżeństwa, Livii i Nathana Moore. Rozbitkowie uchodzą z życiem, ale tracą cały dobytek. Ocalałym z katastrofy oferują gościnę angielski bankier Frederic Quentin i jego żona Virginia, zabierając gości do małego miasteczka w Norfolk, na skraju którego mają posiadłość. Wraz z pojawieniem się tajemniczej pary cudzoziemców z miasteczka zaczynają nagle znikać małe dziewczynki, które policja odnajduje po czasie martwe i zgwałcone. Na mieszkańców pada strach. Ale do Virginii, matki kilkuletniej dziewczynki, wydaje się nie docierać groza sytuacji i niebezpieczeństwo czyhające na jej córeczkę. Całą jej uwagę pochłania Nathan, którym jest coraz to bardziej zafascynowana...
| Kategoria: | Sensacja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-68541-31-1 |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Kwiecień 1995 roku
We śnie widział przed sobą tego małego chłopca. Iskrzące oczy. Promienny uśmiech. Przerwy między zębami. Piegi, które zimą jaśnieją, żeby wraz z pierwszymi promieniami słońca na wiosnę ponownie rozkwitnąć. Gęste czarne włosy, niesfornie odstające we wszystkie strony.
Nawet słyszał jego głos. Bardzo dźwięczny, bardzo melodyjny. Miękki, radosny dziecięcy głosik.
Czuł jego zapach. Była to niezwykle charakterystyczna woń, należąca wyłącznie do tego chłopca. Nie potrafił opisać, co dokładnie wyczuwał, ponieważ był to zapach jedyny w swoim rodzaju. Może mieszaniny soli, którą wiatr niósł od morza daleko w głąb lądu i której subtelność z trudem dało się wychwycić. I korzennych oparów wydartych korze drzewa przez promienie słońca. I traw rosnących latem na skraju drogi.
Czasem zanurzał nos we włosach chłopca, żeby głęboko wdychać ten aromat.
We śnie znowu to robił i wręcz boleśnie odczuwał miłość do tego dziecka.
Potem obraz rozpromienionego chłopca zaczynał blaknąć. Nachodziły na niego inne obrazy.
Jasnoszary asfalt na ulicy. Martwe ciało. Twarz biała jak wapno. Słońce na błękitnym niebie, kwitnące narcyzy, wiosna.
Powoli usiadł na łóżku, z każdą chwilą coraz bardziej przytomny, zlany potem. Serce waliło jak młot, głośno i szybko. Dziwił się, że śpiąca obok kobieta nie obudziła się od tego łomotu. Ale tak działo się co noc, co noc od nieszczęścia. Nie rozumiał, że mogła spać, kiedy jego dręczyły wizje i wyrywały go ze snu. Ciągle te same obrazy: ulica, ciało, błękitne niebo, narcyzy. Nie wiedzieć czemu, wiosna tylko wszystko komplikowała. Przyszła mu do głowy zupełnie irracjonalna myśl, że łatwiej zniósłby te obrazy, gdyby ich tło stanowiły brudne krawędzie ze śniegu na poboczach. Ale zapewne nic by to nie pomogło. Tak czy inaczej, nie mógłby ich wytrzymać.
Cicho wstał, na palcach podkradł się do szafy i wyjął świeży T-shirt. Ten, który miał na sobie, zupełnie mokry od potu, zdjął przez głowę i rzucił na podłogę. Każdej nocy musiał zmieniać koszulkę. Ona nawet tego nie słyszała.
Za oknem sypialni nie było żadnych sklepów. Świecił księżyc, widział ją więc całkiem dobrze. Wąską, mądrą twarz, długie blond włosy, rozłożone na całej poduszce. Oddychała spokojnie i równomiernie. Patrzył na nią z czułością i — podobnie jak czynił to każdej bezsennej nocy — zadawał sobie pytania: Czy dlatego tak bardzo kochał chłopca, ponieważ nie potrafił zdobyć jej miłości? Czy dlatego tak pożądliwie pochłaniał zapach dziecka, ponieważ ona stawała się niecierpliwa, kiedy z zamkniętymi oczami próbował wąchać jej włosy i skórę? Czy dlatego oczarował go śmiech dziecka, ponieważ ona już się do niego nie uśmiechała?
„Być może” — myślał — „na próżno łamię sobie tym głowę”.
Ponieważ chłopiec i tak by umarł. Podczas tych bezsennych nocy był o tym święcie przekonany. Za dnia jednak włączał rozsądek i mówił sobie, że nie musiało tak być, że przynajmniej nie umiał tego przewidzieć. Ale nocami, gdy tylko budził się ze snu, już nie rozum przemawiał do niego, tylko jakiś głos podświadomości, którego nie potrafił zmusić do milczenia.
Chłopiec umrze.
I to twoja wina.
Zaczął cicho płakać. Płakał każdej nocy.
Nie miał zamiaru budzić pięknej blondynki w łóżku, a ona nie słyszała jego płaczu, podobnie jak nie słyszała łomotu serca i przyśpieszonego oddechu. Tak dawno już przestała się nim interesować, że nawet nie byłaby teraz w stanie do tego wrócić. Tylko dlatego, że w jego życiu wydarzyła się katastrofa.
Pewnego razu, kilka nocy wcześniej, zastanawiał się, jak by to było po prostu iść dalej. Zostawić dotychczasowe życie za sobą: dom, ogród, przyjaciół, obiecującą karierę. Kobietę, która już nie poświęcała mu uwagi. Może nawet swoje imię, tożsamość. Wszystko, co do niego należało. Najchętniej także obrazy, które tak go dręczyły, ale tutaj akurat się nie łudził. Właśnie obrazów nigdy by się nie pozbył. Chodziłyby za nim jak cień, zawsze tam, gdzie on. Ale może lepiej by je znosił, jeśli ciągle byłby w ruchu, jeśli nie zatrzymywałby się zbyt długo w jednym miejscu, jeśli nigdzie nie zagrzałby miejsca, nie zapuścił korzeni.
Nie można było uciec przed własną winą.
Warto było jednak spróbować biec tak szybko, żeby nie musieć ciągle patrzeć w jej powykrzywiane rysy.
Może to niezły pomysł.
Jeśli chłopiec umrze, tak właśnie zrobi — pójdzie.
We śnie widział przed sobą tego małego chłopca. Iskrzące oczy. Promienny uśmiech. Przerwy między zębami. Piegi, które zimą jaśnieją, żeby wraz z pierwszymi promieniami słońca na wiosnę ponownie rozkwitnąć. Gęste czarne włosy, niesfornie odstające we wszystkie strony.
Nawet słyszał jego głos. Bardzo dźwięczny, bardzo melodyjny. Miękki, radosny dziecięcy głosik.
Czuł jego zapach. Była to niezwykle charakterystyczna woń, należąca wyłącznie do tego chłopca. Nie potrafił opisać, co dokładnie wyczuwał, ponieważ był to zapach jedyny w swoim rodzaju. Może mieszaniny soli, którą wiatr niósł od morza daleko w głąb lądu i której subtelność z trudem dało się wychwycić. I korzennych oparów wydartych korze drzewa przez promienie słońca. I traw rosnących latem na skraju drogi.
Czasem zanurzał nos we włosach chłopca, żeby głęboko wdychać ten aromat.
We śnie znowu to robił i wręcz boleśnie odczuwał miłość do tego dziecka.
Potem obraz rozpromienionego chłopca zaczynał blaknąć. Nachodziły na niego inne obrazy.
Jasnoszary asfalt na ulicy. Martwe ciało. Twarz biała jak wapno. Słońce na błękitnym niebie, kwitnące narcyzy, wiosna.
Powoli usiadł na łóżku, z każdą chwilą coraz bardziej przytomny, zlany potem. Serce waliło jak młot, głośno i szybko. Dziwił się, że śpiąca obok kobieta nie obudziła się od tego łomotu. Ale tak działo się co noc, co noc od nieszczęścia. Nie rozumiał, że mogła spać, kiedy jego dręczyły wizje i wyrywały go ze snu. Ciągle te same obrazy: ulica, ciało, błękitne niebo, narcyzy. Nie wiedzieć czemu, wiosna tylko wszystko komplikowała. Przyszła mu do głowy zupełnie irracjonalna myśl, że łatwiej zniósłby te obrazy, gdyby ich tło stanowiły brudne krawędzie ze śniegu na poboczach. Ale zapewne nic by to nie pomogło. Tak czy inaczej, nie mógłby ich wytrzymać.
Cicho wstał, na palcach podkradł się do szafy i wyjął świeży T-shirt. Ten, który miał na sobie, zupełnie mokry od potu, zdjął przez głowę i rzucił na podłogę. Każdej nocy musiał zmieniać koszulkę. Ona nawet tego nie słyszała.
Za oknem sypialni nie było żadnych sklepów. Świecił księżyc, widział ją więc całkiem dobrze. Wąską, mądrą twarz, długie blond włosy, rozłożone na całej poduszce. Oddychała spokojnie i równomiernie. Patrzył na nią z czułością i — podobnie jak czynił to każdej bezsennej nocy — zadawał sobie pytania: Czy dlatego tak bardzo kochał chłopca, ponieważ nie potrafił zdobyć jej miłości? Czy dlatego tak pożądliwie pochłaniał zapach dziecka, ponieważ ona stawała się niecierpliwa, kiedy z zamkniętymi oczami próbował wąchać jej włosy i skórę? Czy dlatego oczarował go śmiech dziecka, ponieważ ona już się do niego nie uśmiechała?
„Być może” — myślał — „na próżno łamię sobie tym głowę”.
Ponieważ chłopiec i tak by umarł. Podczas tych bezsennych nocy był o tym święcie przekonany. Za dnia jednak włączał rozsądek i mówił sobie, że nie musiało tak być, że przynajmniej nie umiał tego przewidzieć. Ale nocami, gdy tylko budził się ze snu, już nie rozum przemawiał do niego, tylko jakiś głos podświadomości, którego nie potrafił zmusić do milczenia.
Chłopiec umrze.
I to twoja wina.
Zaczął cicho płakać. Płakał każdej nocy.
Nie miał zamiaru budzić pięknej blondynki w łóżku, a ona nie słyszała jego płaczu, podobnie jak nie słyszała łomotu serca i przyśpieszonego oddechu. Tak dawno już przestała się nim interesować, że nawet nie byłaby teraz w stanie do tego wrócić. Tylko dlatego, że w jego życiu wydarzyła się katastrofa.
Pewnego razu, kilka nocy wcześniej, zastanawiał się, jak by to było po prostu iść dalej. Zostawić dotychczasowe życie za sobą: dom, ogród, przyjaciół, obiecującą karierę. Kobietę, która już nie poświęcała mu uwagi. Może nawet swoje imię, tożsamość. Wszystko, co do niego należało. Najchętniej także obrazy, które tak go dręczyły, ale tutaj akurat się nie łudził. Właśnie obrazów nigdy by się nie pozbył. Chodziłyby za nim jak cień, zawsze tam, gdzie on. Ale może lepiej by je znosił, jeśli ciągle byłby w ruchu, jeśli nie zatrzymywałby się zbyt długo w jednym miejscu, jeśli nigdzie nie zagrzałby miejsca, nie zapuścił korzeni.
Nie można było uciec przed własną winą.
Warto było jednak spróbować biec tak szybko, żeby nie musieć ciągle patrzeć w jej powykrzywiane rysy.
Może to niezły pomysł.
Jeśli chłopiec umrze, tak właśnie zrobi — pójdzie.
więcej..
