MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
promocja
Edukacja motyli - ebook
Bohaterka ścigana przez demony przeszłości.
Zagadkowa śmierć dziecka.
I mroczna wyprawa w głąb ludzkiej psychiki.
Donato Carrisi – najpopularniejszy włoski autor thrillerów – powraca z nową trzymającą w napięciu zagadką!
Serena, mieszkająca w Mediolanie brokerka nazywana w środowisku finansistów „blond rekinem”, odniosła zawodowy sukces i przez lata wiodła luksusowe życie bez zobowiązań, dopóki nie zaszła w ciążę z przypadkowym partnerem. Okoliczności zmusiły ją do urodzenia niechcianego dziecka, ale Serena nie zamierzała rezygnować z niezależności. Wychowywała córkę, zapewniając jej najlepsze możliwe warunki i unikając zbędnego zaangażowania emocjonalnego. Sześciolatkę wysłała na obóz narciarski do Szwajcarii. Po pożarze w schronisku, w którym zakwaterowano dziewczynki, ślad po jej dziecku zaginął.
Choć wszystko wskazuje na to, że córka Sereny nie żyje, ją samą zaczynają dręczyć niepokojące koszmary, a gdy po roku pojawiają się poszlaki wskazujące, że prawda jest o wiele bardziej skomplikowana, kobieta wraca na miejsce tragicznych wydarzeń i rozpoczyna prywatne śledztwo. Zagłębiając się w lokalne tajemnice odkrywa coraz bardziej przerażające fakty…
Niepokojąca podróż do najciemniejszych zakamarków naszych dusz i źródeł najgłębszych lęków, na końcu której to, jak postrzegamy świat, nigdy nie będzie już takie samo.
Pisarz o międzynarodowej renomie.
Severino Colombo, „Corriere della Sera”
Ta publikacja spełnia wymagania dostępności zgodnie z dyrektywą EAA.
| Kategoria: | Horror i thriller |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8361-946-0 |
| Rozmiar pliku: | 1,3 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
MROCZNA PODRÓŻ DO NAJCZARNIEJSZYCH ZAKAMARKÓW DUSZY.
KAŻDY, KTO JĄ ODBĘDZIE, JUŻ NA ZAWSZE BĘDZIE POSTRZEGAĆ ŚWIAT INACZEJ.
Wieczorem zadzwoniła do sześcioletniej córki, która spędzała zimowe ferie na obozie narciarskim w Szwajcarii. Dziewczynka nie miała czasu na długą rozmowę, bo spieszyła się na święto motylkowych wróżek.
Matka więcej jej nie usłyszała.
Nocą w pensjonacie wybuchł pożar.
Wszystkie dzieci uratowano…
poza jedną, która zaginęła.
Serena, brokerka z Mediolanu, z pewnością nie wygrałaby konkursu na matkę roku. Potrafiła jednak zadbać o potrzeby córki, dając jej wszystko… oprócz miłości. Kiedy pomimo braku ciała policja uznaje, że dziewczynka zginęła w pożarze, Serena szybko dochodzi do siebie, w czym niewątpliwie pomaga jej nieodłączny koktajl, który sama skomponowała: wódka plus psychotropy.
Rok po tragedii zaczyna otrzymywać anonimowe wiadomości i głuche telefony, które burzą jej wypracowaną rutynę. Ktoś wyraźnie chce, by uwierzyła, że jej córka wciąż żyje. Serena wraca więc do Szwajcarii i rozpoczyna prywatne śledztwo.
Pytanie tylko, czy odkrycie prawdy nie będzie gorsze od życia w oparach alkoholu i leków?DONATO CARRISI
Włoski pisarz, scenarzysta i dramaturg. Absolwent prawa specjalizujący się w kryminologii. Od 1991 r. współpracuje z telewizją RAI. Jest autorem scenariuszy do kilku bardzo popularnych we Włoszech seriali.
Powieść Zaklinacz (2009 r.), debiut literacki Carrisiego, przyniosła mu niesamowity sukces: tłumaczenia na 20 języków, milion sprzedanych egzemplarzy, wysokie i długo utrzymujące się pozycje na włoskich i światowych listach bestsellerów, nagrodę Bancarella oraz nominację do prestiżowej francuskiej Prix des lecteurs.
Kolejne powieści – Trybunał dusz i Hipoteza zła – ugruntowały wysoką pozycję pisarza wśród autorów kryminałów na całym świecie.
Carrisi zekranizował trzy swoje powieści; napisał scenariusze i był reżyserem. Za film Dziewczyna we mgle, w którym wystąpili Toni Servillo i Jean Reno, otrzymał w 2018 r. nagrodę Włoskiej Akademii Filmowej – odpowiednik amerykańskiego Oscara – za debiut reżyserski. Toni Servillo zagrał również, razem z Dustinem Hoffmanem, w drugiej produkcji Carrisiego, W labiryncie. Najnowszy film, Jestem otchłanią, trafił do polskich kin w 2023 r.
donatocarrisi.it
Tego autora
Mila Vasquez
ZAKLINACZ
HIPOTEZA ZŁA
W LABIRYNCIE
GRA ZAKLINACZA
Paenitentiaria Apostolica
TRYBUNAŁ DUSZ
ŁOWCA CIENI
WŁADCA CIEMNOŚCI
Pietro Gerber
DOM GŁOSÓW
DOM BEZ WSPOMNIEŃ
DOM ŚWIATEŁ
DZIEWCZYNA WE MGLE
JESTEM OTCHŁANIĄ
EDUKACJA MOTYLIDrewniany dom płonie w nocnym mroku. Niczym mały, roziskrzony wulkan pośrodku doliny.
Połyskujące jęzory wystrzeliwują na czarnym niebie pośród majestatycznych gór. Płomienie popisują się swoim dzikim pięknem. Barwiąc czerwienią biały śnieg, na zawsze pozbawiają krajobraz jego czystej niewinności. Ktoś uwolnił je z ich tajemnego więzienia i teraz odbierają sobie siłą należne im w przyrodzie miejsce. By udowodnić swoją potęgę, wybrały drewniany pensjonat, a on poddaje się im, pokonany.
Wśród wszechogarniającej ciszy słychać tylko trzask ognia.
Kiedy dzwony małego alpejskiego miasteczka zaczynają bić na alarm, wzywając pomoc, trzypiętrowa konstrukcja ze spadzistym dachem znajduje się już całkowicie w objęciach płomieni. Niczym żywa jeszcze po schwytaniu ofiara, dom od czasu do czasu próbuje się wyrwać, ale drapieżca już go pożera i wszelkie wysiłki są daremne.
Tymczasem z różnych stron docierają ożywione głosy. Płomienie reagują gniewnie, rzucając wyzwanie każdemu, kto ośmieli się je powstrzymać. Ratownikom nie pozostanie nic innego, jak poddać się lękowi, a jednocześnie fascynującemu widowisku zniszczenia. Gdyby nie było to tak zatrważające, byłoby przepiękne.
W środku tego małego piekła widać rząd odciśniętych w świeżym śniegu śladów bosych stópek.
Przemarznięte sześcioletnie dziewczynki w koszulach nocnych, zmoczone wodą z urządzenia przeciwpożarowego, zostały zgromadzone w bezpiecznej odległości. Ich twarze są zakryte maskami z sadzy, pobrużdżonymi od łez; we włosach połyskują dziwne, srebrzyste nitki. Wyglądają jak małe czarodziejki odprawiające jakiś magiczny rytuał wokół wielkiego ogniska. Mają szeroko wytrzeszczone oczy, ich oddechy gęstnieją w nocnym mrozie. Tulą się do siebie, wystraszone, ale ocalałe.
Nie są same. Czuwają nad nimi trzy opiekunki odpowiedzialne za ich zdrowie i bezpieczeństwo.
Miał się zacząć ostatni dzień ferii w zachwycającym miejscu: godzin przedpołudniowych spędzanych na lekcjach jazdy na nartach i łyżwach, zjeżdżaniu na sankach, popołudni wypełnionych grą w Monopoly, Pictionary albo Wesołego Chirurga i wieczorów z filiżanką gorącej czekolady i bajkami na dobranoc przed dużym kominkiem. Jeszcze kilka godzin i dziewczynki miały wrócić do swoich rodzin ze świeżą opalenizną i całą masą fantastycznych doświadczeń do opowiedzenia.
Wrócą, ale nie będą już takie same.
Po tej nocy każde wspomnienie minionego tygodnia będzie inne. Każde wspomnienie będzie cuchnęło dymem i spływającym po nogach ciepłym moczem. Będzie trzeszczało jak goniące cię płomienie, chichoczące za twoimi plecami. Będzie miało gorzki posmak strachu. Ten smak ukryje się w zakamarkach pamięci dziewczynek i będą go czuć w ustach także wtedy, gdy dorosną, za każdym razem, kiedy instynktownie wyczują sytuację zagrożenia.
Również trzem opiekunkom trudno będzie pozbyć się sprzed oczu tej sceny. W tym momencie dwie z nich nie są nawet w stanie mrugnąć, a trzecia biega nieustannie od jednej dziewczynki do drugiej. Liczy je szeptem. Po chwili powtarza tę czynność. Dla pewności. Nie myśli jeszcze o imionach. Z imionami łatwiej się pomylić. Żeby więc niczego nie pomieszać, przypisuje im numery. Jedna, druga, trzecia i tak dalej. Kładzie kolejno dłoń na każdej główce, jakby to był chrzest.
W głębi serca kobieta wciąż ma nadzieję, że ostateczna liczba ulegnie zmianie. Ale pozostaje taka sama. Wystraszona, zaczyna od nowa.
Nie jest ich tylko jedenaście, nie jest ich tylko jedenaście, powtarza w duchu. Nawet nie patrzy na twarze dziewczynek, by nie być zmuszoną do ich rozpoznania.
Gdyby to zrobiła, musiałaby też pomyśleć o imieniu brakującej dziewczynki. Dwunastej.
A nie chce jeszcze znać tego imienia. Nie jest na to gotowa. Więc uporczywie wywołuje numery. Gdy jednak zawierzy się matematyce, trudno się pomylić.
Odliczająca opiekunka stoi plecami do pensjonatu, który tymczasem całkowicie zniknął wśród płomieni. Kobieta nie może tego wiedzieć, ale nie widać już nawet czubka dachu. Jest jedyną osobą pośród ciekawskich i ratowników, której nie zahipnotyzowała rozgrywająca się scena.
Nie ma odwagi spojrzeć.
Ale złowieszczy hałas zmusza ją nagle do odwrócenia się. Przerażający świst, nieoczekiwany, bolesny. Niczym ostatni jęk osuwającego się olbrzyma.
W jednej chwili wszystko się zawala.
Dom pośród gór znika, jakby pochłonięty przez kipiące odmęty ziemi. Niszczycielski ogień żegna się ze swoją publicznością ostatnim, okrutnym i zachwycającym zjawiskiem. W rozgwieżdżone niebo unosi się miriada złocistych iskier.
KAŻDY, KTO JĄ ODBĘDZIE, JUŻ NA ZAWSZE BĘDZIE POSTRZEGAĆ ŚWIAT INACZEJ.
Wieczorem zadzwoniła do sześcioletniej córki, która spędzała zimowe ferie na obozie narciarskim w Szwajcarii. Dziewczynka nie miała czasu na długą rozmowę, bo spieszyła się na święto motylkowych wróżek.
Matka więcej jej nie usłyszała.
Nocą w pensjonacie wybuchł pożar.
Wszystkie dzieci uratowano…
poza jedną, która zaginęła.
Serena, brokerka z Mediolanu, z pewnością nie wygrałaby konkursu na matkę roku. Potrafiła jednak zadbać o potrzeby córki, dając jej wszystko… oprócz miłości. Kiedy pomimo braku ciała policja uznaje, że dziewczynka zginęła w pożarze, Serena szybko dochodzi do siebie, w czym niewątpliwie pomaga jej nieodłączny koktajl, który sama skomponowała: wódka plus psychotropy.
Rok po tragedii zaczyna otrzymywać anonimowe wiadomości i głuche telefony, które burzą jej wypracowaną rutynę. Ktoś wyraźnie chce, by uwierzyła, że jej córka wciąż żyje. Serena wraca więc do Szwajcarii i rozpoczyna prywatne śledztwo.
Pytanie tylko, czy odkrycie prawdy nie będzie gorsze od życia w oparach alkoholu i leków?DONATO CARRISI
Włoski pisarz, scenarzysta i dramaturg. Absolwent prawa specjalizujący się w kryminologii. Od 1991 r. współpracuje z telewizją RAI. Jest autorem scenariuszy do kilku bardzo popularnych we Włoszech seriali.
Powieść Zaklinacz (2009 r.), debiut literacki Carrisiego, przyniosła mu niesamowity sukces: tłumaczenia na 20 języków, milion sprzedanych egzemplarzy, wysokie i długo utrzymujące się pozycje na włoskich i światowych listach bestsellerów, nagrodę Bancarella oraz nominację do prestiżowej francuskiej Prix des lecteurs.
Kolejne powieści – Trybunał dusz i Hipoteza zła – ugruntowały wysoką pozycję pisarza wśród autorów kryminałów na całym świecie.
Carrisi zekranizował trzy swoje powieści; napisał scenariusze i był reżyserem. Za film Dziewczyna we mgle, w którym wystąpili Toni Servillo i Jean Reno, otrzymał w 2018 r. nagrodę Włoskiej Akademii Filmowej – odpowiednik amerykańskiego Oscara – za debiut reżyserski. Toni Servillo zagrał również, razem z Dustinem Hoffmanem, w drugiej produkcji Carrisiego, W labiryncie. Najnowszy film, Jestem otchłanią, trafił do polskich kin w 2023 r.
donatocarrisi.it
Tego autora
Mila Vasquez
ZAKLINACZ
HIPOTEZA ZŁA
W LABIRYNCIE
GRA ZAKLINACZA
Paenitentiaria Apostolica
TRYBUNAŁ DUSZ
ŁOWCA CIENI
WŁADCA CIEMNOŚCI
Pietro Gerber
DOM GŁOSÓW
DOM BEZ WSPOMNIEŃ
DOM ŚWIATEŁ
DZIEWCZYNA WE MGLE
JESTEM OTCHŁANIĄ
EDUKACJA MOTYLIDrewniany dom płonie w nocnym mroku. Niczym mały, roziskrzony wulkan pośrodku doliny.
Połyskujące jęzory wystrzeliwują na czarnym niebie pośród majestatycznych gór. Płomienie popisują się swoim dzikim pięknem. Barwiąc czerwienią biały śnieg, na zawsze pozbawiają krajobraz jego czystej niewinności. Ktoś uwolnił je z ich tajemnego więzienia i teraz odbierają sobie siłą należne im w przyrodzie miejsce. By udowodnić swoją potęgę, wybrały drewniany pensjonat, a on poddaje się im, pokonany.
Wśród wszechogarniającej ciszy słychać tylko trzask ognia.
Kiedy dzwony małego alpejskiego miasteczka zaczynają bić na alarm, wzywając pomoc, trzypiętrowa konstrukcja ze spadzistym dachem znajduje się już całkowicie w objęciach płomieni. Niczym żywa jeszcze po schwytaniu ofiara, dom od czasu do czasu próbuje się wyrwać, ale drapieżca już go pożera i wszelkie wysiłki są daremne.
Tymczasem z różnych stron docierają ożywione głosy. Płomienie reagują gniewnie, rzucając wyzwanie każdemu, kto ośmieli się je powstrzymać. Ratownikom nie pozostanie nic innego, jak poddać się lękowi, a jednocześnie fascynującemu widowisku zniszczenia. Gdyby nie było to tak zatrważające, byłoby przepiękne.
W środku tego małego piekła widać rząd odciśniętych w świeżym śniegu śladów bosych stópek.
Przemarznięte sześcioletnie dziewczynki w koszulach nocnych, zmoczone wodą z urządzenia przeciwpożarowego, zostały zgromadzone w bezpiecznej odległości. Ich twarze są zakryte maskami z sadzy, pobrużdżonymi od łez; we włosach połyskują dziwne, srebrzyste nitki. Wyglądają jak małe czarodziejki odprawiające jakiś magiczny rytuał wokół wielkiego ogniska. Mają szeroko wytrzeszczone oczy, ich oddechy gęstnieją w nocnym mrozie. Tulą się do siebie, wystraszone, ale ocalałe.
Nie są same. Czuwają nad nimi trzy opiekunki odpowiedzialne za ich zdrowie i bezpieczeństwo.
Miał się zacząć ostatni dzień ferii w zachwycającym miejscu: godzin przedpołudniowych spędzanych na lekcjach jazdy na nartach i łyżwach, zjeżdżaniu na sankach, popołudni wypełnionych grą w Monopoly, Pictionary albo Wesołego Chirurga i wieczorów z filiżanką gorącej czekolady i bajkami na dobranoc przed dużym kominkiem. Jeszcze kilka godzin i dziewczynki miały wrócić do swoich rodzin ze świeżą opalenizną i całą masą fantastycznych doświadczeń do opowiedzenia.
Wrócą, ale nie będą już takie same.
Po tej nocy każde wspomnienie minionego tygodnia będzie inne. Każde wspomnienie będzie cuchnęło dymem i spływającym po nogach ciepłym moczem. Będzie trzeszczało jak goniące cię płomienie, chichoczące za twoimi plecami. Będzie miało gorzki posmak strachu. Ten smak ukryje się w zakamarkach pamięci dziewczynek i będą go czuć w ustach także wtedy, gdy dorosną, za każdym razem, kiedy instynktownie wyczują sytuację zagrożenia.
Również trzem opiekunkom trudno będzie pozbyć się sprzed oczu tej sceny. W tym momencie dwie z nich nie są nawet w stanie mrugnąć, a trzecia biega nieustannie od jednej dziewczynki do drugiej. Liczy je szeptem. Po chwili powtarza tę czynność. Dla pewności. Nie myśli jeszcze o imionach. Z imionami łatwiej się pomylić. Żeby więc niczego nie pomieszać, przypisuje im numery. Jedna, druga, trzecia i tak dalej. Kładzie kolejno dłoń na każdej główce, jakby to był chrzest.
W głębi serca kobieta wciąż ma nadzieję, że ostateczna liczba ulegnie zmianie. Ale pozostaje taka sama. Wystraszona, zaczyna od nowa.
Nie jest ich tylko jedenaście, nie jest ich tylko jedenaście, powtarza w duchu. Nawet nie patrzy na twarze dziewczynek, by nie być zmuszoną do ich rozpoznania.
Gdyby to zrobiła, musiałaby też pomyśleć o imieniu brakującej dziewczynki. Dwunastej.
A nie chce jeszcze znać tego imienia. Nie jest na to gotowa. Więc uporczywie wywołuje numery. Gdy jednak zawierzy się matematyce, trudno się pomylić.
Odliczająca opiekunka stoi plecami do pensjonatu, który tymczasem całkowicie zniknął wśród płomieni. Kobieta nie może tego wiedzieć, ale nie widać już nawet czubka dachu. Jest jedyną osobą pośród ciekawskich i ratowników, której nie zahipnotyzowała rozgrywająca się scena.
Nie ma odwagi spojrzeć.
Ale złowieszczy hałas zmusza ją nagle do odwrócenia się. Przerażający świst, nieoczekiwany, bolesny. Niczym ostatni jęk osuwającego się olbrzyma.
W jednej chwili wszystko się zawala.
Dom pośród gór znika, jakby pochłonięty przez kipiące odmęty ziemi. Niszczycielski ogień żegna się ze swoją publicznością ostatnim, okrutnym i zachwycającym zjawiskiem. W rozgwieżdżone niebo unosi się miriada złocistych iskier.
więcej..
