Elita - ebook

ROZDZIAŁ 1

Przez chwilę leżałam nieruchomo, nasłuchując oddechu Maxona. Coraz rzadziej miałam okazję zobaczyć go, kiedy był naprawdę zrelaksowany i szczęśliwy, więc rozkoszowałam się tą chwilą, wdzięczna losowi, że Maxon wyraźnie czuje się najlepiej, kiedy jest ze mną sam na sam.

Odkąd Eliminacje zawęziły się do finałowej szóstki, Maxon sprawiał wrażenie bardziej niespokojnego niż wtedy, kiedy trzydzieści pięć dziewcząt przyjechało do pałacu. Pewnie spodziewał się, że będzie miał więcej czasu na podjęcie decyzji, a chociaż czułam się trochę winna z tego powodu, wiedziałam, dlaczego miał na to nadzieję.

Księciu Maxonowi, następcy tronu Illéi, zależało na mnie. Powiedział mi to tydzień temu i gdybym tylko potrafiła z pełnym przekonaniem wyznać, że czuję to samo, cała rywalizacja byłaby zakończona. Czasem wyobrażałam sobie, jak wyglądałby świat, gdybym była jedyną dziewczyną w życiu Maxona.

Ale Maxon nie należał wyłącznie do mnie. Zabierał na randki jeszcze pięć innych dziewcząt i szeptał im różne rzeczy, a ja nie byłam pewna, jak powinnam to traktować. W dodatku, gdybym przyjęła uczucia Maxona, przyjęłabym także koronę – tę myśl starałam się ignorować. Miałam mnóstwo wątpliwości. Poza tym pozostawał jeszcze Aspen.

Właściwie nie był już moim chłopakiem – zerwał ze mną, zanim moje nazwisko zostało wylosowane do Eliminacji – ale kiedy pojawił się w pałacu jako gwardzista, wróciły wszystkie uczucia, które starałam się wyrzucić z serca. Aspen był moją pierwszą miłością, a kiedy patrzyłam na niego… należałam do niego.

Maxon nie miał pojęcia, że Aspen jest w pałacu, ale wiedział o tym, że zostawiłam w rodzinnym mieście kogoś, o kim starałam się zapomnieć, i wspaniałomyślnie dawał mi na to czas. Jednocześnie jednak starał się znaleźć inną dziewczynę, z którą mógłby być szczęśliwy, na wypadek gdybym ja nie mogła go pokochać.

Zastanawiałam się nad tym, kiedy Maxon poruszył się lekko, a ja poczułam jego oddech na moich włosach. Jak to by było, gdybym tak po prostu go kochała?

– Wiesz, kiedy ostatni raz patrzyłem w gwiazdy? – zapytał.

Przytuliłam się do niego mocniej na kocu, żeby ogrzać się trochę mimo nocnego chłodu.

– Nie mam pojęcia.

– Kilka lat temu, kiedy musiałem się uczyć astronomii. Wiesz, że jeśli się przyjrzysz uważnie, możesz zobaczyć, że gwiazdy mają różne kolory?

– Patrzyłeś w gwiazdy, żeby się o nich uczyć? Co to za przyjemność?

Maxon roześmiał się.

– Przyjemność? Muszę sobie rezerwować na nią czas, pomiędzy konsultacjami budżetowymi a spotkaniem komisji do spraw infrastruktury. A, i jeszcze naradami nad strategią wojenną, z którą, tak przy okazji, kompletnie sobie nie radzę.

– Z czym jeszcze sobie kompletnie nie radzisz? – zapytałam, przesuwając dłonią po jego wykrochmalonej koszuli. Zachęcony tym gestem, Maxon zaczął kreślić kółka na moim ramieniu palcami ręki, którą mnie obejmował.

– A do czego ci potrzebna ta wiedza? – zapytał z udawanym oburzeniem.

– Ponieważ nadal wiem o tobie bardzo niewiele, a ty przez cały czas wydajesz się doskonały. Przydałyby mi się jakieś dowody na to, że tak nie jest.

Podparł się na łokciu i spojrzał mi w oczy.

– Wiesz, że nie jestem doskonały.

– Ale niewiele ci brakuje – odparowałam. Leciutkie dotknięcia podkreślały naszą bliskość. Kolana, ramiona, palce.

Maxon potrząsnął głową i uśmiechnął się lekko.

– No dobrze. Nie umiem planować wojen. Zupełnie mi to nie wychodzi. I przypuszczam, że byłbym okropnym kucharzem. Nigdy nie próbowałem, więc…

– Nigdy?

– Nie zauważyłaś przypadkiem tych zastępów ludzi zasypujących cię ciastkami? Tak się składa, że oni karmią też mnie.

Zachichotałam. W domu pomagałam praktycznie przy każdym posiłku.

– Więcej – zażądałam. – Co jeszcze ci nie wychodzi?

Przytulił mnie mocniej, a jego brązowe oczy rozbłysły.

– Ostatnio zauważyłem coś jeszcze…

– Mów.

– Okazało się, że kompletnie nie wychodzi mi trzymanie się od ciebie z daleka. Co stanowi bardzo poważny problem.

Uśmiechnęłam się.

– A w ogóle próbowałeś?

Udał, że się zastanawia.

– No cóż, nie. I nie oczekuj, że spróbuję.

Roześmialiśmy się cicho, tuląc się do siebie. W podobnych chwilach z łatwością mogłam sobie wyobrazić, że tak miałaby wyglądać reszta mojego życia.

Szelest liści i trawy oznaczał, że ktoś się zbliża. Nawet jeśli nasza randka była całkowicie dopuszczalna, poczułam się lekko zawstydzona i szybko usiadłam. Maxon zrobił to samo, a zza żywopłotu wyłonił się gwardzista.

– Wasza wysokość. – Skłonił się. – Proszę wybaczyć, że przeszkadzam, ale jest w najwyższym stopniu nieostrożnością, żeby wasza wysokość przebywał tutaj o tak późnej porze. Rebelianci mogą.

– Rozumiem – westchnął Maxon. – Zaraz wracamy.

Gwardzista zostawił nas samych, a Maxon popatrzył na mnie.

– To moja kolejna wada: tracę cierpliwość do rebeliantów. Mam dość szarpania się z nimi.

Wstał i podał mi ramię, które przyjęłam, zauważając jednocześnie smutek i frustrację w jego oczach. Od początku Eliminacji rebelianci zaatakowali dwa razy – za pierwszym była to zwykła akcja sabotażowa przybyszów z Północy, a za drugim do pałacu wtargnęli śmiertelnie niebezpieczni Południowcy. Nawet tak ograniczone doświadczenia pozwalały mi zrozumieć irytację Maxona.

Maxon podniósł i strzepnął koc, wyraźnie niezadowolony, że nasze wieczorne spotkanie dobiega końca.

– Hej – odezwałam się, skłaniając go, żeby na mnie spojrzał. – Ja się dobrze bawiłam.

Skinął głową.

– Naprawdę – zapewniłam go, podchodząc bliżej. Przerzucił sobie koc przez ramię i objął mnie. – Powinniśmy to kiedyś powtórzyć. Będziesz mi mógł pokazać, które gwiazdy mają jaki kolor, bo naprawdę nie zauważyłam żadnych różnic.

Maxon uśmiechnął się melancholijnie.

– Chciałbym czasem, żeby wszystko było prostsze, bardziej zwyczajne.

Przysunęłam się bliżej, żeby go objąć, a Maxon rzucił koc na ziemię, żeby zrobić to samo.

– Przykro mi to mówić, wasza wysokość, ale nawet bez gwardzistów nie byłbyś zwyczajny.

Jego twarz rozjaśniła się lekko, ale nadal pozostał poważny.

– Gdybym był, bardziej byś mnie lubiła.

– Wiem, że trudno ci w to uwierzyć, ale i tak naprawdę lubię cię takim, jaki jesteś. Potrzebuję tylko więcej…

– Czasu. Wiem. I jestem na to przygotowany, pragnąłbym tylko wiedzieć, czy naprawdę będziesz mnie chciała, kiedy stosowny czas już upłynie.

Odwróciłam wzrok, ponieważ nie mogłam niczego obiecać. Ciągle na nowo zastanawiałam się w głębi serca nad Maxonem i Aspenem i nie potrafiłam wybrać. To się zmieniało tylko wtedy, kiedy byłam z którymś z nich sam na sam, ponieważ w tym momencie kusiło mnie, żeby obiecać Maxonowi, że ostatecznie przy nim zostanę.

Nie mogłam tego zrobić.

– Maxonie – wyszeptałam, ponieważ widziałam jego rozczarowanie, gdy nie odpowiedziałam. – Nie mogę ci niczego obiecać. Ale mogę ci powiedzieć, że chcę tutaj być. Chcę wiedzieć, czy istnieje szansa, że… że… – urwałam, nie wiedząc, jak ująć w słowa własne myśli.

– Będziemy razem? – domyślił się Maxon.

Uśmiechnęłam się, szczęśliwa, że tak dobrze mnie rozumie.

– Tak. Chciałabym wiedzieć, czy istnieje szansa, że będziemy naprawdę razem.

Odgarnął pukiel włosów z mojego ramienia.

– Myślę, że to jest bardzo prawdopodobne – oznajmił spokojnie.

– Też tak myślę. Tylko… czas, dobrze?

Skinął głową, ale sprawiał wrażenie szczęśliwszego. Właśnie tak chciałam zakończyć ten wieczór, odrobiną nadziei. No, może jeszcze czymś innym. Przygryzłam wargę i pochyliłam się do Maxona z pytaniem w oczach.

Bez chwili wahania nachylił się, żeby mnie pocałować. Pocałunek był delikatny i pełen ciepła, a ja czułam się kochana i jednocześnie pragnęłam czegoś więcej. Mogłabym zostać tak na całe godziny tylko po to, żeby sprawdzić, czy mogę się nasycić tym uczuciem, ale Maxon zbyt szybko odsunął się ode mnie.

– Chodźmy – powiedział żartobliwym tonem, ciągnąc mnie w stronę pałacu. – Lepiej wracajmy, zanim przyjadą po nas konni gwardziści z nastawionymi włóczniami.

Kiedy pożegnałam się z Maxonem przy schodach, poczułam się śmiertelnie zmęczona. Z trudem dowlekłam się na piętro i skręciłam za róg korytarza, gdzie znajdował się mój pokój. Nagle błyskawicznie oprzytomniałam.

– O! – Aspen także sprawiał wrażenie zaskoczonego. – Chyba właśnie okazałem się najgorszym wartownikiem na świecie, bo zakładałem przez cały czas, że jesteś w pokoju.

Roześmiałam się. Dziewczęta z Elity powinny mieć przynajmniej jedną pokojówkę, czuwającą w nocy nad ich snem. Ja bardzo tego nie chciałam, więc Maxon nalegał, żeby na wszelki wypadek pod moim pokojem stał zawsze wartownik. Tak się składało, że tym wartownikiem najczęściej był Aspen. Świadomość, że każdej nocy stoi tuż za moimi drzwiami, była jednocześnie zabawna i przerażająca.

Nasze rozbawienie szybko zniknęło, ponieważ Aspen uświadomił sobie, co to znaczy, że o tej porze nie śpię smacznie we własnym łóżku. Odchrząknął z zakłopotaniem.

– Dobrze się bawiłaś?

– Aspenie, nie przejmuj się tym – szepnęłam, rozglądając się, żeby mieć pewność, że jesteśmy sami. – Biorę udział w Eliminacjach i musi być tak, jak jest.

– Jak ja mam mieć jakąś szansę, Mer? Jak mam z nim rywalizować, skoro zawsze rozmawiasz z nami osobno?

Miał rację, ale co mogłam na to poradzić?

– Proszę, nie gniewaj się na mnie. Próbuję wszystko jakoś poukładać.

– Nie, Mer. – W głosie Aspena znowu pojawiła się czułość. – Nie gniewam się na ciebie, tylko tęsknię za tobą. – Ostatnich słów nie odważył się powiedzieć na głos, poruszył tylko bezgłośnie wargami. Kocham cię.

Serce zaczęło mi topnieć.

– Wiem. – Położyłam mu dłoń na piersi, na moment pozwalając sobie zapomnieć o ryzyku. – Ale to nie zmienia naszej pozycji ani tego, że należę teraz do Elity. Potrzebuję czasu, Aspenie.

Przykrył dłonią moją rękę i skinął głową.

– Możesz na to liczyć. Tylko… postaraj się znajdować też trochę czasu dla mnie.

Nie chciałam przypominać, jak bardzo było to skomplikowane, więc uśmiechnęłam się leciutko i cofnęłam dłoń.

– Muszę już iść.

Patrzył za mną, kiedy weszłam do pokoju i zamknęłam drzwi.

Czas. Ostatnio domagałam się go naprawdę często i miałam nadzieję, że jeśli odczekam dostatecznie długo, wszystkie kawałki tej układanki wskoczą na właściwe miejsca.ROZDZIAŁ 2

Nie, nie – odparła ze śmiechem królowa Amberly. – Miałam tylko trzy druhny, chociaż matka Clarksona proponowała, żeby było ich więcej. Chciałam, żeby tę rolę pełniły moje siostry i moja najlepsza przyjaciółka, którą, tak przy okazji, poznałam w czasie Eliminacji.

Spojrzałam szybko na Marlee i z przyjemnością zobaczyłam, że ona także patrzy na mnie. Zanim trafiłam do pałacu, zakładałam, że w rywalizacji o tak wysoką stawkę nie ma miejsca na przyjaźń pomiędzy dziewczętami. Marlee rzuciła mi się na szyję, kiedy spotkałyśmy się po raz pierwszy, i od tamtego czasu zawsze mogłyśmy liczyć na siebie nawzajem. Z jednym małym wyjątkiem nie było między nami żadnych nieporozumień.

Kilka tygodni temu Marlee wspomniała, że wydaje jej się, że nie chciałaby być z Maxonem, ale odmówiła odpowiedzi, kiedy próbowałam wyciągnąć z niej coś więcej. Nie była na mnie zła, ale w te milczące dni, które trwały, zanim udało nam się zapomnieć o tamtej sytuacji, czułam się bardzo samotna.

– Ja bym chciała mieć siedem druhen – oznajmiła Kriss.

– To znaczy, jeśli Maxon mnie wybierze i będę mogła urządzić wspaniały ślub.

– Cóż, ja bym się w ogóle obeszła bez druhen. – Celeste była odmiennego zdania. – Odwracałyby tylko uwagę. A skoro ślub byłby relacjonowany w telewizji, chciałabym, żeby wszyscy patrzyli wyłącznie na mnie.

Skrzywiłam się. Rzadko kiedy miałyśmy okazję siedzieć razem i rozmawiać z królową Amberly, a Celeste zachowywała się teraz nieznośnie i wszystko psuła.

– Ja bym chciała uwzględnić w ceremonii ślubnej jakieś elementy mojej tradycji kulturowej – powiedziała cicho Elise. – Dziewczęta w Nowej Azji często idą do ślubu ubrane na czerwono, a pan młody ma obowiązek obdarować prezentami przyjaciół panny młodej w podzięce za to, że pozwalają mu się z nią ożenić.

– Pamiętaj w takim razie, żeby mnie zaprosić! – wtrąciła Kriss. – Uwielbiam dostawać prezenty.

– Ja też! – uśmiechnęła się Marlee.

– Lady Americo, jesteś wyjątkowo milcząca – zauważyła królowa Amberly. – A jaki ślub ty byś chciała mieć?

Zarumieniłam się, ponieważ nie miałam przygotowanej absolutnie żadnej odpowiedzi.

Tylko raz wyobrażałam sobie, że biorę ślub, ale on miałby miejsce w Urzędzie Obsługi Prowincji Karoliny i polegałby na załatwieniu całego mnóstwa formalności.

– Myślałam tylko o tym, że chciałabym, żeby mój tata poprowadził mnie do ołtarza. Wiecie, żeby wziął moją rękę i położył ją na dłoni mojego narzeczonego. Tylko na tym mi naprawdę zależy. – To było zawstydzające, ale tak wyglądała prawda.

– Ale przecież wszyscy tak robią – skrzywiła się Celeste.

– Nie ma w tym cienia oryginalności.

Powinnam się na nią rozzłościć za tę zaczepkę, ale tylko wzruszyłam ramionami.

– Chciałabym mieć pewność, że tata całkowicie aprobuje mój wybór w tak ważnym dniu.

– To miłe – powiedziała Natalie, popijając herbatę i patrząc przez okno.

Królowa Amberly roześmiała się cicho.

– Mam ogromną nadzieję, że zaaprobuje twój wybór. Niezależnie od tego, kogo wybierzesz. – Ostatnie słowa dodała pospiesznie, jakby złapała się na sugerowaniu mi, że moim wyborem powinien być Maxon.

Zastanawiałam się, czy myślałaby tak samo, gdyby Maxon opowiedział jej o nas.

Niedługo potem temat ślubu wyczerpał się, a królowa oddaliła się, żeby popracować w swoim gabinecie. Celeste ulokowała się przed ogromnym telewizorem wiszącym na ścianie, a pozostałe dziewczyny postanowiły zagrać w karty.

– To było cudowne – oznajmiła Marlee, kiedy usiadłyśmy razem przy stole. – Chyba nigdy wcześniej nie słyszałam, żeby królowa tyle mówiła.

– Myślę, że ona też zaczyna się przejmować całą sytuacją.

Nie powtórzyłam nikomu tego, co usłyszałam od ciotki Maxona – że królowa Amberly długo i bezskutecznie starała się o drugie dziecko. Adele przepowiadała, że jej siostra zbliży się do nas, kiedy kandydatek będzie mniej, i miała całkowitą rację.

– No dobrze, to powiedz mi teraz: naprawdę nie masz żadnego pomysłu na swój ślub, czy tylko nie chciałaś się z nim zdradzać? – spytała Marlee.

– Naprawdę nie mam – zapewniłam. – Trudno mi w ogóle wyobrażać sobie wystawną ceremonię, wiesz? Jestem Piątką.

Marlee potrząsnęła głową.

– Byłaś Piątką. Teraz jesteś Trójką.

– To prawda. – Przypomniałam sobie o mojej nowej klasie.

Urodziłam się w rodzinie Piątek – na ogół marnie opłacanych artystów i muzyków – a chociaż nienawidziłam systemu klasowego, lubiłam swój sposób zarabiania na życie. Trudno mi było myśleć o sobie jako o Trójce i zastanawiać się nad zawodem pisarza lub nauczyciela.

– Nie przejmuj się. – Marlee umiała odczytać mój nastrój. – Na razie nie musisz o tym myśleć.

Miałam właśnie zaprotestować, kiedy przeszkodził mi krzyk Celeste.

– No co jest! – wrzasnęła, uderzając pilotem o kanapę, a potem znowu wyciągając go w stronę telewizora. – Szlag!

– Czy mi się wydaje, czy ona się robi coraz gorsza? – szepnęłam do Marlee. Obserwowałyśmy, jak Celeste raz za razem wdusza przyciski pilota, aż w końcu poddaje się i wstaje, żeby zmienić kanał. Być może jeśli ktoś urodził się jako Dwójka, kiepsko działający pilot rzeczywiście potrafił wytrącić z równowagi.

– To pewnie stres – skomentowała Marlee… – zauważyłaś, że Natalie robi się, jak to powiedzieć… bardziej odległa?

Skinęłam głową i obie popatrzyłyśmy w stronę stołu, przy którym trójka dziewcząt grała w karty. Kriss tasowała z uśmiechem talię, ale Natalie oglądała końcówki swoich włosów i wyskubywała te, które z jakichś powodów jej się nie podobały. Miała nieobecny wyraz twarzy.

– Myślę, że wszystkie zaczynamy to odczuwać – przyznałam. – W tak małej grupie trudniej jest odprężyć się i cieszyć pałacowym życiem.

Celeste jęknęła, więc spojrzałyśmy na nią, ale szybko odwróciłyśmy głowy, kiedy to zauważyła.

– Przepraszam na chwilę. – Marlee poruszyła się niespokojnie na krześle. – Muszę iść do łazienki.

– Ja w sumie też. Idziemy razem? – zaproponowałam.

Potrząsnęła z uśmiechem głową.

– Idź pierwsza, ja jeszcze dopiję herbatę.

Opuściłam Komnatę Dam i niespiesznie poszłam oszałamiająco pięknym korytarzem. Nie byłam pewna, czy kiedykolwiek przywyknę do tego przepychu. Byłam tak zajęta rozglądaniem się, że skręcając za róg korytarza, wpadłam z impetem na gwardzistę.

– Ojej!

– Przepraszam, panienko. Mam nadzieję, że panienki nie nastraszyłem. – Mężczyzna przytrzymał mnie za łokieć, pomagając mi odzyskać równowagę.

– Nie – odparłam ze śmiechem. – Nic się nie stało, powinnam patrzeć, gdzie idę. Dziękuję, że mnie pan złapał, gwardzisto.

– Woodwork – odpowiedział z lekkim ukłonem.

– Ja jestem America.

– Wiem.

Uśmiechnęłam się. Jasne, że musiał to wiedzieć.

– Cóż, mam nadzieję, że następnym razem nie wpadnę na pana tak dosłownie – zażartowałam.

Roześmiał się lekko.

– Też mam taką nadzieję. Życzę miłego dnia, panienko.

– Wzajemnie.

Po powrocie do Komnaty Dam opowiedziałam Marlee o tym, jak się skompromitowałam w oczach gwardzisty Woodworka i ostrzegłam ją, żeby patrzyła, gdzie idzie. Uśmiała się ze mnie i potrząsnęła głową.

Spędziłyśmy resztę popołudnia, siedząc przy oknie, rozmawiając o naszych domach i pozostałych dziewczętach, i grzejąc się w promieniach słońca.

Myśl o przyszłości na razie wydawała mi się nieprzyjemna. Kiedyś Eliminacje musiały się zakończyć, a chociaż wiedziałam, że Marlee i ja pozostaniemy przyjaciółkami, wiedziałam, że będzie mi brakowało naszych codziennych rozmów. Była moją pierwszą prawdziwą przyjaciółką i żałowałam, że nie będę mogła mieć jej zawsze przy sobie.

Podczas gdy ja bujałam myślami w obłokach, Marlee wyglądała przez okno z rozmarzoną miną. Zastanawiałam się, o czym myśli, ale nie zapytałam jej, nie chcąc zakłócać tej przepełnionej spokojem chwili.ROZDZIAŁ 3

Ogromne drzwi balkonowe były otwarte, podobnie jak drzwi na korytarz, a mój pokój wypełniało ciepłe powietrze i słodki zapach niesiony przez wiatr z ogrodów. Miałam nadzieję, że łagodna bryza dobrze mi zrobi, ponieważ czekało mnie jeszcze mnóstwo pracy. Zamiast tego rozpraszała mnie, sprawiając, że pragnęłam znaleźć się gdziekolwiek, byle nie tutaj, za biurkiem.

Westchnęłam i odchyliłam się, opierając głowę na oparciu krzesła.

– Anne! – zawołałam.

– Tak, panienko? – odpowiedziała moja główna pokojówka z kąta pokoju, w którym coś szyła. Nie musiałam patrzeć, by wiedzieć, że Mary i Lucy, pozostałe dwie pokojówki, także podniosły głowy, żeby sprawdzić, czy mogłyby mi w czymś pomóc.

– Rozkazuję ci, żebyś zrozumiała, o co chodzi w tym raporcie – oznajmiłam, wskazując leniwie szczegółowe zestawienie statystyk militarnych, które leżało przede mną. Wszystkie członkinie Elity miały być z tego przepytywane, ale ja nie potrafiłam się skoncentrować.

Moje pokojówki roześmiały się, zapewne zarówno z powodu absurdalności mojego rozkazu, jak i dlatego, że w ogóle jakiś wydałam. Nie powiedziałabym, żebym miała zdolności przywódcze.

– Przepraszam, panienko, ale obawiam się, że to wykracza poza zakres moich obowiązków – odparła Anne. Chociaż moje żądanie i jej odpowiedź były żartobliwe, usłyszałam w jej głosie autentyczny żal, że nie będzie mogła mi pomóc.

– Dobrze – jęknęłam, siadając prosto. – Będę musiała sama to zrobić. Jesteście kompletnie bezużyteczne. Jutro poproszę o nowe pokojówki. Mówię poważnie.

Znowu się roześmiały, a ja na nowo skoncentrowałam się na liczbach. Miałam wrażenie, że ten raport przedstawia bardzo niekorzystną sytuację, ale nie byłam tego pewna. Po raz kolejny zaczęłam czytać analizy i tabele, marszcząc brwi i przygryzając ołówek, kiedy próbowałam się skupić.

Usłyszałam, że Lucy roześmiała się cicho, więc podniosłam głowę, żeby zobaczyć, co ją tak rozbawiło. Patrzyła w stronę drzwi, gdzie, oparty o framugę, stał Maxon.

– Zdradziłaś mnie! – oznajmił z pretensją w głosie, ale Lucy dalej chichotała.

Odsunęłam krzesło i podbiegłam, żeby wpaść mu w ramiona.

– Czytasz mi w myślach!

– Naprawdę?

– Proszę, powiedz mi, że możemy wyjść na zewnątrz, chociaż na chwilę.

Maxon uśmiechnął się.

– Mam dwadzieścia minut. Potem będę musiał wracać.

Pociągnęłam go korytarzem. Odprowadzała nas ożywiona rozmowa pokojówek.

Trudno było zaprzeczyć, że ogrody stały się naszym ulubionym miejscem – chodziliśmy tam prawie zawsze, kiedy mieliśmy okazję zostawać sami. To było kompletnie odmienne od dawnych spotkań z Aspenem, kiedy kuliliśmy się w malutkim domku na drzewie w moim ogrodzie, jedynym miejscu, gdzie mogliśmy bezpiecznie przebywać razem.

Nagle zaczęłam się zastanawiać, czy Aspen jest gdzieś w pobliżu, nieodróżnialny od pozostałych pałacowych gwardzistów, i patrzy, jak Maxon trzyma mnie za rękę.

– Co to jest? – Maxon musnął czubki moich palców.

– Odciski. Zrobiły mi się od przyciskania strun skrzypiec przez cztery godziny dziennie.

– Nigdy wcześniej ich nie zauważyłem.

– Nie podobają ci się? – Pochodziłam z najniższej klasy spośród szóstki kandydatek i wątpiłam, by którakolwiek z pozostałych miała podobne dłonie.

Maxon zatrzymał się, podniósł moje palce do ust i ucałował stwardniałe opuszki.

– Przeciwnie, wydają mi się piękne. – Poczułam, że się rumienię. – Miałem okazję podróżować po świecie, chociaż oglądałem go głównie przez kuloodporną szybę albo z wieży jakiegoś starego zamku. Mogę też uzyskać odpowiedzi na tysiące pytań. A ta malutka dłoń? – Popatrzył mi głęboko w oczy. – Ta dłoń potrafi wyczarować dźwięki nieporównywalne z niczym, co wcześniej słyszałem. Czasem mi się wydaje, że tylko śniłem, jak grałaś na skrzypcach. To było naprawdę piękne. Te odciski stanowią dowód, że działo się to na jawie.

Czasem sposób, w jaki o mnie mówił, zdawał się przytłaczający, zbyt romantyczny, by mógł być prawdziwy. Chociaż słowa Maxona zapadały mi głęboko w serce, nie byłam do końca pewna, czy mogę w nie wierzyć. Skąd miałam wiedzieć, że nie mówił równie czułych komplementów innym dziewczętom? Musiałam zmienić temat.

– Naprawdę możesz uzyskać odpowiedzi na tysiące pytań?

– Oczywiście. Zapytaj mnie, o co chcesz, a jeśli nie będę znał odpowiedzi, będę wiedział, gdzie jej szukać.

– O co chcę?

– O co chcesz.

Trudno mi było od razu wymyślić sensowne pytanie, szczególnie takie, które sprawiłoby mu jakąś trudność, a tego właśnie chciałam. Zastanowiłam się przez chwilę nad pytaniami, które zadawałam sobie jako dziecko. Dlaczego samoloty latają? Jakie były dawne Stany Zjednoczone? Jak działają te malutkie odtwarzacze muzyki, które nosili przedstawiciele wyższych klas?

W tym momencie o czymś sobie przypomniałam.

– Czym było Halloween? – zapytałam.

– Halloween? – Maxon najwyraźniej nigdy o tym nie słyszał. Nie zdziwiłam się, ponieważ sama widziałam to słowo tylko raz, w starym podręczniku do historii, należącym do moich rodziców. Niektóre rozdziały były zniszczone i nieczytelne, w książce brakowało też części stron, ale zawsze fascynowała mnie ta wzmianka o święcie, o którym nie mieliśmy pojęcia.

– Nie wiesz, wasza przemądra wysokość? – zadrwiłam.

Skrzywił się, chociaż widziałam, że tylko udaje irytację.

Spojrzał na zegarek i syknął przez zęby.

– Chodź ze mną. Musimy się pospieszyć. – Złapał mnie za rękę i ruszył biegiem.

Potykałam się trochę na obcasach, ale całkiem dobrze dotrzymywałam mu kroku, kiedy prowadził mnie z powrotem do pałacu, z szerokim uśmiechem na twarzy. Uwielbiałam, kiedy Maxon zachowywał się niefrasobliwie. Zbyt często bywał śmiertelnie poważny.

– Panowie. – Skinął głową gwardzistom, kiedy minęliśmy drzwi.

W połowie korytarza musiałam się poddać z powodu moich pantofli.

– Stop, Maxonie! – wysapałam. – Nie nadążam!

– Chodź, no chodź, będziesz zachwycona – ponaglił, ciągnąc mnie za rękę, ponieważ zwolniłam. W końcu dostosował się do mojego tempa, ale widziałam, że chętnie by przyspieszył.

Szliśmy w kierunku północnego korytarza i sali, w której zwykle był nagrywany Biuletyn, ale zanim tam dotarliśmy, skręciliśmy na schody. Szliśmy coraz wyżej, a mnie dręczyła ciekawość.

– Dokąd idziemy?

Maxon odwrócił się i popatrzył na mnie, całkowicie poważny.

– Musisz przysiąc, że nigdy nikomu nie powiesz o tym pomieszczeniu. Tylko kilka osób z rodziny i wybrani gwardziści w ogóle wiedzą o jego istnieniu.

Umierałam z ciekawości.

– Oczywiście.

Na szczycie schodów Maxon otworzył przede mną drzwi. Wziął mnie znowu za rękę i pociągnął korytarzem, aż w końcu zatrzymaliśmy się pod ścianą, którą niemal w całości zajmowało imponujące malowidło. Maxon obejrzał się, żeby sprawdzić, czy jesteśmy sami, a potem sięgnął za ramę z boku. Usłyszałam ciche kliknięcie i obraz przesunął się w naszą stronę.

Westchnęłam ze zdumienia, a Maxon uśmiechnął się.

Za obrazem znajdowały się drzwi, które nie dochodziły do poziomu podłogi, i mała klawiaturka, przypominająca taką z telefonu. Maxon wcisnął kilka cyfr, a wtedy coś cichutko zapiszczało. Nacisnął klamkę i popatrzył na mnie.

– Czekaj, pomogę ci. To dość wysoki stopień. – Podał mi rękę i zaprosił gestem do środka.

Byłam kompletnie zaskoczona.

Niewielkie, pozbawione okien pomieszczenie pełne było półek zastawionych chyba bardzo starymi książkami. Niektóre tomy oznaczono na grzbietach tajemniczymi czerwonymi krzyżykami. O ścianę oparto ogromny atlas, otwarty na stronie z mapą nieznanego mi państwa. Na stole pośrodku leżało kilka książek, z których chyba ktoś niedawno korzystał i zostawił na później, żeby były pod ręką. Na innej ścianie wisiał duży ekran, wyglądający jak telewizor.

– Co oznaczają te czerwone krzyżyki? – zapytałam ze zdumieniem.

– Książki zakazane. O ile mi wiadomo, to mogą być ostatnie egzemplarze istniejące jeszcze w Illéi.

Odwróciłam się do niego, a w moich oczach było pytanie, którego nie ośmielałam się zadać na głos.

– Tak, możesz do nich zajrzeć – odparł takim tonem, jakby ustępował pod wpływem moich nalegań, ale wyraz jego twarzy powiedział mi, że liczył na moje zainteresowanie.

Ostrożnie wyjęłam jedną książkę, przerażona, że mogłabym niechcący zniszczyć niepowtarzalny skarb. Przekartkowałam ją, ale ostatecznie odłożyłam na miejsce niemal natychmiast. Dzieła wzbudzały we mnie podziw i lęk.

Odwróciłam się i zobaczyłam, że Maxon pisze na czymś, co wyglądało jak płaska maszyna do pisania, podłączona do ekranu telewizora.

– Co to jest? – zapytałam.

– Komputer. Nigdy czegoś takiego nie widziałaś? – Potrząsnęłam głową, a Maxon nie sprawiał wrażenia zaskoczonego. – Niewiele osób jeszcze je ma. Ten jest przeznaczony specjalnie do katalogowania informacji przechowywanych w tym pokoju. Jeśli istnieją jakiekolwiek zapiski dotyczące tego twojego Halloween, dowiemy się, gdzie ich szukać.

Nie do końca rozumiałam, o czym Maxon mówi, ale nie dopytywałam się. Kilka sekund później na ekranie pojawiła się lista trzech pozycji.

– O, świetnie! – oznajmił. – Zaczekaj chwilę.

Stałam przy stole i patrzyłam, jak Maxon znajduje trzy książki, które miały nam powiedzieć, czym było Halloween. Miałam nadzieję, że nie okaże się, że to coś głupiego, a całe te poszukiwania były tylko stratą czasu.

Pierwsza książka zdefiniowała Halloween jako celtyckie święto obchodzone na zakończenie lata. Nie chciałam już komplikować sprawy i nie wspomniałam nawet, że nie mam pojęcia, co znaczy „celtyckie”. Z książki wynikało, iż wierzono, że w Halloween najrozmaitsze duchy przedostają się do naszego świata, więc ludzie zakładali maski, żeby odpędzać te szkodliwe. Później święto straciło religijny charakter i zaczęło być obchodzone głównie ze względu na dzieci, które zakładały kostiumy i chodziły po domach, śpiewając piosenki i dostając za to cukierki. Ich tradycyjnym zawołaniem było „cukierek albo psikus”, ponieważ jeśli nie dostały w jakimś domu słodkości, miały prawo spłatać w nim psikusa.

Druga książka podawała podobne wyjaśnienie, dodawała tylko coś na temat dyń i chrześcijaństwa.

– To powinno być ciekawe – stwierdził Maxon, kartkując książeczkę znacznie cieńszą od pozostałych i napisaną ręcznie.

– Co to? – zapytałam, podchodząc bliżej, żeby się przyjrzeć.

– To, lady Americo, jest jeden z tomów osobistych pamiętników Gregory’ego Illéi.

– Co takiego? – wykrzyknęłam. – Czy mogę tego dotknąć?

– Zaczekaj, aż znajdę właściwą stronę. Popatrz, tu nawet jest zdjęcie!

Na zdjęciu, jak duch z nieznanej przeszłości, stał Gregory Illéa, z surowym wyrazem twarzy, ubrany w nieskazitelnie odprasowany garnitur. To zaskakujące, ile z jego wyprostowanej sylwetki mogłam dotrzec w królu i w Maxonie. Stojąca koło niego kobieta uśmiechała się bez przekonania do obiektywu. W jej twarzy było coś, co wskazywało, że kiedyś musiała uchodzić za piękność, ale obecnie jej oczy wydawały się przygaszone, a ona sama sprawiała wrażenie znużonej.

Parze małżeńskiej towarzyszyła trójka dzieci. Najstarsza z nich, nastoletnia dziewczyna, ubrana w falbaniastą suknię i koronę, uśmiechała się szeroko, piękna i pełna życia. Wyglądała przezabawnie – przebrana za księżniczkę. Dwóch chłopców, jeden trochę wyższy od drugiego, miało przebrania, których nie rozpoznawałam, a w oczach psotne błyski. Pod zdjęciem znajdował się komentarz, napisany ręką Gregory’ego Illéi.

Dzieci w tym roku postanowiły uczcić Halloween, urządzając bal. Jak przypuszczam, to dla nich okazja, by zapomnieć o tym, co dzieje się wokół nas, ale mnie wydaje się to niestosowne. Jesteśmy jedną z nielicznych rodzin, które stać na obchodzenie tego święta, ale wydawanie pieniędzy na dziecinne zabawy to marnotrawstwo.

– Myślisz, że dlatego już go nie obchodzimy? Ponieważ to marnotrawstwo? – zapytałam.

– Możliwe. Sądząc po dacie, to było niedługo po tym, jak Chiński Stan Ameryki zaczął walczyć o niepodległość, tuż przed czwartą wojną światową. W tamtych czasach większość ludzi nie miała niczego, wyobraź sobie naród samych Siódemek z kilkoma Dwójkami.

– O kurczę. – Spróbowałam sobie wyobrazić nasz kraj w takim stanie, zniszczony przez wojnę i starający się odrodzić z popiołów. To było niesamowite.

– Ile tomów liczą te pamiętniki? – zapytałam.

Maxon wskazał półkę pełną zeszytów podobnych do tego, który trzymał.

– Chyba dwanaście.

Trudno mi było uwierzyć, że w tym jednym pokoju została zgromadzona cała historia.

– Dziękuję – powiedziałam. – Nigdy nawet nie marzyłam, że zobaczę coś takiego. Nie mogę uwierzyć, że to istnieje naprawdę.

Maxon rozpromienił się.

– Chciałabyś przeczytać całość? – zapytał, wskazując pamiętnik.

– Tak, oczywiście! – prawie krzyknęłam, ale zaraz przypomniałam sobie o czekającym mnie zadaniu. – Ale nie mogę tu siedzieć, muszę skończyć czytać ten okropny raport. A ty musisz wracać do swoich obowiązków.

– To prawda. No cóż, w takim razie może weźmiesz pamiętnik i oddasz mi za kilka dni?

– Wolno mi to zrobić? – zapytałam zdumiona.

– Nie. – Maxon uśmiechnął się.

Zawahałam się, trochę obawiając się tego, co trzymałam w dłoni. A jeśli zgubię zapiski? Albo je zniszczę? Na pewno Maxon także o tym myślał, ale wiedziałam, że podobna okazja nigdy się nie powtórzy. Uznałam, że dam radę zachować dostateczną ostrożność.

– No dobrze, wezmę ten tomik na wieczór albo dwa, a zaraz potem ci oddam.

– Tylko dobrze go schowaj.

Posłuchałam rady Maxona, ponieważ nie chodziło tylko o pamiętnik, ale także o jego zaufanie. Włożyłam zeszyt do schowka w taborecie, pod stos partytur – moje pokojówki nigdy ich nie ruszały. Jedyną osobą, która mogła tego dotykać, byłam ja.ROZDZIAŁ 4

Jestem beznadziejna! – jęknęła Marlee.

– Skąd, świetnie sobie radzisz – skłamałam.

Od ponad tygodnia prawie codziennie dawałam jej lekcje gry na fortepianie i miałam wrażenie, że radzi sobie coraz gorzej. Tak naprawdę wciąż jeszcze nie wyszłyśmy poza ćwiczenie gam. Znowu nacisnęła niewłaściwy klawisz, a ja mimowolnie się skrzywiłam.

– Wystarczy na ciebie spojrzeć! – oznajmiła ponurym głosem moja uczennica. – Okropnie to brzmi. Równie dobrze mogłabym grać łokciami.

– Wiesz, może warto spróbować, a nuż okaże się, że twoje łokcie są bardziej precyzyjne?

Marlee westchnęła.

– Poddaję się. Przepraszam, Ami, jesteś taka cierpliwa, ale sama nie mogę słuchać, jak gram. To brzmi, jakby fortepian na coś chorował.

– Szczerze mówiąc, bardziej, jakby umierał.

Marlee wybuchnęła śmiechem, a ja jej zawtórowałam. Kiedy poprosiła mnie o te lekcje, nie miałam pojęcia, że moje uszy będą narażone na tak bolesne – ale jednocześnie przezabawne – tortury.

– Może lepiej by ci szło ze skrzypcami? – podsunęłam. – Dźwięk skrzypiec jest prześliczny.

– Nie sądzę. Znając moje szczęście, całkowicie bym zniszczyła instrument. – Marlee wstała i podeszła do małego stoliczka, na którym dokumenty czekające na przeczytanie zostały przesunięte na bok, a moje kochane pokojówki postawiły dla nas herbatę i ciasteczka.

– No cóż, nie szkodzi, skrzypce i tak należą do pałacu. Jeśli chcesz, możesz nimi przyłożyć Celeste po głowie.

– Nie kuś mnie. – Marlee nalała nam herbaty. – Będzie mi ciebie okropnie brakowało, Ami. Nie wiem, co zrobię, kiedy nie będziemy się już mogły codziennie widywać.

– Maxon jest okropnie niezdecydowany, więc nie musisz się tym na razie przejmować.

– Sama nie wiem – odparła całkiem poważnie. – Nie przyszedł i nie powiedział mi tego wprost, ale wiem, że jestem tutaj, ponieważ jestem popularna. Teraz, kiedy większość dziewcząt odpadła z Eliminacji, nastroje opinii publicznej mogą się szybko zmienić, znajdą sobie nową faworytkę, a wtedy Maxon pozwoli mi odejść.

Ostrożnie dobierałam słowa z nadzieją, że wyjaśni mi, czemu coś przede mną ukrywa. Nie chciałam, żeby znowu ucięła temat.

– Nie będzie ci przykro z tego powodu? To znaczy, jeśli Maxon cię nie wybierze?

Marlee lekko wzruszyła ramionami.

– Nie jest jedynym mężczyzną na świecie. Nie mam nic przeciwko temu, żeby odpaść z Eliminacji, ale naprawdę nie chciałabym stąd wyjeżdżać – wyjaśniła. – Poza tym nie chciałabym wyjść za mężczyznę, który kocha inną.

Gwałtownie się wyprostowałam.

– Kogo on.

Triumfalne spojrzenie Marlee i uśmiech ukryty za filiżanką herbaty powiedziały mi, że dałam się podpuścić.

W ułamku sekundy zrozumiałam, że myśl o tym, iż Maxon kocha kogoś innego, budzi we mnie silną, trudną do wytrzymania zazdrość. W następnej chwili – kiedy uświadomiłam sobie, że Marlee ma na myśli mnie – poczułam ogromną ulgę.

Wznosiłam wokół siebie mury, żartując sobie z Maxona i wychwalając zalety innych kandydatek, ale tym jednym zdaniem Marlee trafiła w sedno.

– Dlaczego jeszcze tego nie zakończyłaś, Ami? – zapytała łagodnie. – Wiesz, że on cię kocha.

– Nigdy tego nie powiedział – zapewniłam ją zgodnie z prawdą.

– Jasne, że nie powiedział – oznajmiła, jakby chodziło o rzecz oczywistą. – Robi, co w jego mocy, żeby cię zdobyć, ale ile razy udaje mu się zbliżyć do ciebie, ty go odpychasz. Dlaczego to robisz?

Czy mogłam jej powiedzieć? Czy mogłam wyznać, że chociaż żywiłam szczere uczucie do Maxona, głębsze, niż sama bym przypuszczała, był jeszcze ktoś inny, o kim nie potrafiłam zapomnieć?

– Ja. Chyba nie jestem jeszcze pewna.

Naprawdę ufałam Marlee, ale dla nas obu było bezpieczniej, żeby nic nie wiedziała.

Skinęła głową. Chyba zauważyła, że nie powiedziałam całej prawdy, ale nie naciskała. Ta nasza wzajemna akceptacja skrywanych tajemnic była bardzo wygodna.

– W takim razie postaraj się upewnić. W miarę szybko. To, że Maxon mi nie odpowiada, nie znaczy, że nie jest wspaniałym facetem. Byłabym zrozpaczona, gdybyś go straciła z powodu swoich obaw i wątpliwości.

Znowu miała rację. Bałam się. Bałam się, że uczucie, którym obdarza mnie Maxon, nie jest tak szczere, jak się wydaje. Bałam się tego, co może dla mnie oznaczać bycie księżniczką. Bałam się stracić Aspena.

– A zmieniając temat na przyjemniejszy – Marlee odstawiła filiżankę – ta cała wczorajsza rozmowa o ślubach sprawiła, że coś mi przyszło do głowy.

– Tak?

– Zgodziłabyś się, no wiesz, być moją pierwszą druhną? Jeśli kiedyś będę wychodzić za mąż?

– Marlee, jasne że tak! A czy ty zgodziłabyś się zostać moją? – Złapałam ją za ręce, a ona uścisnęła z uśmiechem moje dłonie.

– Ale ty masz siostry, nie obrażą się?

– Zrozumieją. Proszę!

– Oczywiście! Zrobię wszystko, żeby być na twoim ślubie. – Ton jej głosu sugerował, że mój ślub będzie wydarzeniem stulecia.

– Obiecaj mi, że przyjdziesz, nawet gdybym wychodziła za Ósemkę w jakimś zaułku.

Marlee rzuciła mi spojrzenie pełne niedowierzania, całkowicie przekonana, że coś takiego nie wchodzi w grę.

– Nawet w takim przypadku. Obiecuję.

Nie poprosiła mnie o podobną obietnicę, co sprawiło, że podobnie jak wcześniej zaczęłam się zastanawiać, czy nie zostawiła w domu jakiejś Czwórki, której oddała serce. Nie chciałam jej jednak naciskać. To jasne, że obie miałyśmy swoje sekrety, ale Marlee była moją najlepszą przyjaciółką i zrobiłabym dla niej wszystko.

***

Miałam nadzieję, że tego wieczoru uda mi się spędzić trochę czasu z Maxonem. Słowa Marlee postawiły pod znakiem zapytania wiele moich działań, a także myśli i uczuć.

Po obiedzie, kiedy wstałyśmy, żeby wyjść z jadalni, popatrzyłam na Maxona i pociągnęłam się za ucho. To był nasz potajemny znak oznaczający prośbę o spotkanie i rzadko kiedy któreś z nas odmawiało. Jednak dzisiaj na twarzy Maxona odmalowało się rozczarowanie, poruszył bezgłośnie wargami, wypowiadając słowo „praca”. Udałam, że ostentacyjnie wydymam wargi, pomachałam mu ukradkiem i poszłam do siebie.

Może tak było lepiej. Naprawdę powinnam przemyśleć pewne sprawy dotyczące Maxona.

Kiedy skręciłam za róg korytarza, Aspen znowu stał na warcie pod moim pokojem. Zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów, podziwiając dopasowaną do figury zieloną sukienkę, która cudownie podkreślała moje skromne krągłości. Minęłam go bez słowa, ale zanim zdążyłam nacisnąć klamkę, delikatnie musnął moje ramię.

To przelotne dotknięcie w kilka sekund sprawiło, że poczułam znajome pragnienie i tęsknotę, jakie budził we mnie tylko Aspen. Jedno spojrzenie w jego szmaragdowe oczy, głodne i głębokie, wystarczyło, żeby ugięły się pode mną kolana.

Weszłam do pokoju tak szybko, jak tylko mogłam, udręczona tym krótkim spotkaniem. Na szczęście nie miałam prawie czasu myśleć o tym, jak się czułam z powodu Aspena, ponieważ pokojówki natychmiast po zamknięciu drzwi otoczyły mnie, pomagając mi się przygotować do snu. Kiedy plotkowały i rozczesywały moje włosy, spróbowałam na chwilę zapomnieć o wszystkich zmartwieniach.

To było niemożliwe. Musiałam się zdecydować na Aspena lub Maxona.

Ale jak miałam dokonać wyboru, skoro obie możliwości były równie dobre? Jak mogłam podejmować decyzję, wiedząc, że tak czy inaczej jakaś część mnie będzie rozpaczać? Pocieszałam się myślą, że mam jeszcze czas. Mam jeszcze czas.