Epoka mitu - ebook

OD AUTORA

Od Autora

Witaj­cie w świe­cie „Legend Pierw­szego Impe­rium”, mojego nowego cyklu fan­tasy. Jeśli nie czy­ta­li­ście żad­nej z moich wcze­śniej­szych ksią­żek, nie oba­wiaj­cie się. Ten cykl jest zupeł­nie nowy i nie trzeba znać ani „Kro­nik Riy­rii”, ani „Odkryć Riy­rii”, aby w pełni cie­szyć się lek­turą. Prze­czy­ta­nie tej książki nie spo­wo­duje też, że natknie­cie się na spoj­lery, więc nie musi­cie się mar­twić taką moż­li­wo­ścią. Niniej­szy cykl ma w zało­że­niu być odrębną bramą do świata Elan, a jeśli chce­cie prze­czy­tać wię­cej – cóż, czeka na Was dzie­więć innych powie­ści (wyda­nych w sze­ściu tomach).

Na uży­tek tych, któ­rzy czy­tali wcze­śniej­sze książki o Riy­rii, powi­nie­nem wspo­mnieć, że akcja obec­nego cyklu dzieje się trzy tysiące lat przed wyda­rze­niami opi­sa­nymi w tam­tych powie­ściach. Może sądzi­cie, że już wie­cie, w jaki spo­sób ukształ­to­wało się Pierw­sze Impe­rium, a w każ­dym razie macie ogólne poję­cie na temat tam­tych wyda­rzeń. Jeśli jed­nak czy­taliście moje książki, praw­do­po­dob­nie zda­je­cie sobie sprawę, że pozory nie­kiedy mylą. Rela­cje, które ujaw­ni­łem poprzez Riy­rię, nie były w pełni wia­ry­godne. Osta­tecz­nie histo­rię piszą zwy­cięzcy. W niniej­szym cyklu mogę wyja­śnić nie­po­ro­zu­mie­nia. Teraz dowie­cie się, ile jest prawdy w mitach i ile kłamstw kryją legendy.

Infor­ma­cja dla tych, któ­rzy nie znają mojego pro­cesu twór­czego: w nie­ty­powy spo­sób pod­cho­dzę do pisa­nia sag. Koń­czę cały cykl jesz­cze przed publi­ka­cją pierw­szego tomu i niniej­sze książki nie sta­no­wią wyjątku od tej reguły. Dla­czego to takie ważne? No cóż, powo­dów jest kilka. Po pierw­sze, pozwala mi to prze­pla­tać wątki przez osnowę wszyst­kich tomów. Szcze­gó­liki, które w momen­cie czy­ta­nia spra­wiają wra­że­nie nie­istot­nych, przy ponow­nym czy­ta­niu zazwy­czaj ujaw­niają inte­re­su­jące dru­gie dno. Jest to moż­liwe dzięki temu, że mogę roz­miesz­czać detale na prze­strzeni całej fabuły.

Po dru­gie, pisa­nie w ten spo­sób daje mi (oraz moim czy­tel­ni­kom) gwa­ran­cję, że kolejne tomy budują fabułę dążącą do pew­nego osta­tecz­nego roz­wią­za­nia. Zbyt czę­sto zda­rza się, że cykle zba­czają z kursu, i jest wąt­pliwe, czy autor zdoła na koniec sen­sow­nie domknąć wszyst­kie wątki. Czuję się zaszczy­cony pochwa­łami, jakie zebrała koń­cówka „Odkryć Riy­rii”. Satys­fak­cjo­nu­jące zakoń­cze­nie tego cyklu zawdzię­cza­cie głów­nie temu, że mogłem wpro­wa­dzać drobne zmiany, doda­wać boha­te­rów lub prze­my­cać ważne infor­ma­cje we wcze­śniej­szych tomach, ile­kroć wpa­da­łem na cie­kawy pomysł, pisząc te póź­niej­sze. Poza tym nie ma obawy, że zostanę potrą­cony przez auto­bus albo spo­tka mnie inny nie­przy­jemny koniec, a wy zosta­nie­cie z nie­do­koń­czo­nym cyklem, zasta­na­wia­jąc się, co miało się wyda­rzyć w koń­cówce.

Po trze­cie, napi­sa­nie z wyprze­dze­niem wszyst­kich ksią­żek pozwala mi snuć opo­wieść bez ogra­ni­czeń narzu­ca­nych przez umowy wydaw­ni­cze czy pre­sję rynku. Prawdę mówiąc, kiedy roz­po­czy­na­łem niniej­szy cykl, pla­no­wa­łem, że będzie to try­lo­gia. Jed­nakże w miarę roz­woju fabuły roz­ro­sła się ona w cztery, a potem pięć ksią­żek. Gdy­bym pod­pi­sał umowę, mając ukoń­czony tylko jeden tom, być może musiał­bym pod­jąć trudne decy­zje, żeby dopa­so­wać opo­wieść do ram narzu­co­nych przez kon­trakt z wydawcą. Bez tych ogra­ni­czeń mogłem opo­wie­dzieć całą histo­rię w taki spo­sób, jaki pozwa­lał naj­peł­niej wyko­rzy­stać jej poten­cjał.

Po czwarte, napi­sa­nie całego cyklu w jed­nym rzu­cie uwal­nia mnie od pre­sji ter­mi­nów. Nie ukry­wam, że nie­na­wi­dzę pisać według har­mo­no­gramu. Muza nie zawsze współ­pra­cuje na zawo­ła­nie, zatem bar­dzo lubię pisać książki bez towa­rzy­stwa tyka­ją­cej bomby zega­ro­wej. Bez takich ogra­ni­czeń two­rzę swoje dzieła naj­le­piej, jak to moż­liwe, bo książka jest ukoń­czona wtedy, kiedy ja mówię, że jest ukoń­czona, a nie wtedy, kiedy czas prze­wi­dziany na jej napi­sa­nie dobie­gnie końca.

I ostat­nia, ale nie naj­mniej ważna kwe­stia: moje podej­ście gwa­ran­tuje, że książki tra­fiają do Was bez opóź­nień. Czy­tel­nicy aż nazbyt czę­sto doznają fru­stra­cji, zasta­na­wia­jąc się, kiedy (i czy) ukaże się następny tom danego cyklu. Jeśli wszyst­kie tomy są napi­sane, ta obawa znika. Oczy­wi­ście ter­miny pre­mier zależą od wydawcy, ale ja już wyko­na­łem swoją pracę i mogę przejść do kolej­nego pro­jektu.

Muszę jesz­cze zazna­czyć na sam koniec, na uży­tek aspi­ru­ją­cych auto­rów, któ­rzy być może czy­tają te słowa – nie pole­cam Wam pod­cho­dzić w ten spo­sób do Waszej wła­snej twór­czo­ści. Ist­nieje wiele waż­nych powo­dów uza­sad­nia­ją­cych, dla­czego więk­szość cykli nie powstaje w taki spo­sób. Moja tech­nika pracy czyni mnie wyjąt­kiem od reguły i jak­kol­wiek w ten spo­sób osią­gam naj­lep­sze wyniki moż­liwe w moim przy­padku, inni mogliby w ten spo­sób zmar­no­wać całe lata wysiłku.

Wystar­czy już tego przy­dłu­giego wstępu. Chcia­łem tylko wpro­wa­dzić Was na chwilkę za kulisy mojej pracy, by pomóc okre­ślić ocze­ki­wa­nia. A teraz odwróć­cie kartkę, dotknij­cie ekranu czyt­nika lub wyre­gu­luj­cie gło­śność – czeka Was nowa przy­goda.ROZDZIAŁ PIERWSZY. _BOGOWIE I LUDZIE_

Roz­dział pierw­szy

_Bogo­wie i ludzie_

W mrocz­nych cza­sach przed wojną ludzi zwano Rhu­nami. Żyli­śmy w Rhun­lan­dzie, który nazy­wano też Rhu­ly­nem. Tra­piły nas nie­do­sta­tek żyw­no­ści i nad­miar nie­bez­pie­czeństw. Naj­bar­dziej lęka­li­śmy się bogów zza rzeki Bern, gdzie nie wolno nam było się zapusz­czać. Więk­szość ludzi sądzi, że nasz kon­flikt z Fhre­jami roz­po­czął się od bitwy przy Wiel­kim Moście, ale w rze­czy­wi­sto­ści został zapo­cząt­ko­wany pew­nego dnia, wcze­sną wio­sną, kiedy dwóch męż­czyzn prze­pra­wiło się przez rzekę.

_Księga Brin_

W pierw­szym odru­chu Raithe chciał się modlić. Prze­kleń­stwa, płacz, krzyki, modli­twa – ludzie robią takie rze­czy w ostat­nich minu­tach życia. Doszedł jed­nak do wnio­sku, że modle­nie się to absur­dalny pomysł, zwa­żyw­szy, że pro­ble­mem był zagnie­wany bóg w odle­gło­ści dwu­dzie­stu stóp. Bogo­wie nie sły­nęli z tole­ran­cji, a ten wyglą­dał, jakby miał lada chwila zabić ich obu. Ani Raithe, ani jego ojciec nie zauwa­żyli, jak się zbli­żał. Szum rzek, które łączyły swe wody nie­opo­dal, był wystar­cza­jąco gło­śny, żeby zagłu­szyć prze­jazd całej armii. Raithe wolałby armię.

Odziany w migo­tliwe szaty bóg sie­dział na koniu i towa­rzy­szyli mu dwaj piesi słu­dzy. Byli ludźmi, ale mieli na sobie takie same nie­zwy­kłe stroje. Wszy­scy patrzyli w mil­cze­niu.

– Hej?! – zawo­łał Raithe do swo­jego ojca.

Her­ki­mer klę­czał obok jele­nia, roz­ci­na­jąc mu nożem brzuch. Wcze­śniej Raithe powa­lił zwie­rzę włócz­nią po tym, jak obaj z ojcem ści­gali je przez więk­szość poranka. Her­ki­mer ścią­gnął swój weł­niany leigh mor oraz koszulę, bo przy patro­sze­niu jele­nia łatwo uba­brać się krwią.

– Co? – Pod­niósł wzrok.

Raithe wska­zał głową boga, a spoj­rze­nie ojca powę­dro­wało w kie­runku trzech syl­we­tek. Stary roz­warł sze­rzej oczy, a jego twarz pobla­dła.

Wie­dzia­łem, że to zły pomysł, pomy­ślał Raithe.

Jego ojciec spra­wiał wra­że­nie tak pew­nego sie­bie, tak prze­ko­na­nego, że prze­pra­wie­nie się przez zaka­zaną rzekę roz­wiąże ich pro­blemy. Jed­nakże pod­kre­ślał tę pew­ność tyle razy, że Raithe nabrał wąt­pli­wo­ści. Teraz stary wyglą­dał tak, jakby zapo­mniał, jak się oddy­cha. Her­ki­mer wytarł nóż o sierść jele­nia, po czym wsu­nął go za pas i wstał.

– Ach… – powie­dział. Popa­trzył na czę­ściowo wypa­tro­szo­nego jele­nia, po czym z powro­tem pod­niósł wzrok na boga. – Nic się… nie stało.

To była cała mądrość ojca, wszystko, co miał na ich obronę po tym, jak popeł­nili zbrod­nię, zakra­da­jąc się w obręb świę­tej kra­iny. Raithe nie był pewien, czy zabi­cie jele­nia z boskich stad to rów­nież prze­stęp­stwo, ale uznał, że w każ­dym razie nie popra­wili w ten spo­sób swo­jej sytu­acji. I cho­ciaż Her­ki­mer stwier­dził, że nic się nie stało, jego twarz mówiła co innego. Serce Raithe’a zamarło. Nie miał poję­cia, jakiej wypo­wie­dzi ocze­ki­wał od ojca, ale spo­dzie­wał się, że będzie to coś wię­cej.

Jak łatwo się domy­ślić, te słowa nie udo­bru­chały boga. Cała trójka na­dal wpa­try­wała się w intru­zów z nara­sta­jącą iry­ta­cją.

Stali na maleń­kiej łączce obok miej­sca, gdzie łączyły się rzeki Bern i Pół­nocna Gałąź. Kawa­łek wyżej na zbo­czu zaczy­nał się gęsty, bujny sosnowy bór. Niżej, tam, gdzie nurty obu rzek zle­wały się w jeden, wid­niała kamie­ni­sta plaża. Pod sza­rym prze­stwo­rem nieba, zwia­stu­ją­cym opad śniegu, jedy­nym dźwię­kiem był ryk wody. Zale­d­wie przed kil­koma minu­tami łączka wyda­wała się Raithe’owi rajem. Ta chwila bez­pow­rot­nie minęła.

Raithe powoli zaczerp­nął tchu i spró­bo­wał się uspo­koić, mówiąc sobie, że w końcu nie zna się na bogach i nie potrafi odczy­ty­wać ich min. Ni­gdy dotąd nie oglą­dał żad­nego boga z bli­ska, nie widział uszu w kształ­cie buko­wych list­ków, oczu błę­kit­nych jak niebo ani wło­sów, które lśniły niczym płynne złoto. Tak gładka skóra i białe zęby wyda­wały się nie­moż­li­wo­ścią. Ta istota nie zro­dziła się z ziemi, ale z powie­trza i świa­tła. Szaty boga powie­wały na wie­trze i migo­tały w słońcu, pod­kre­śla­jąc jego nie­ziem­ską chwałę. Twarde, surowe spoj­rze­nie było dokład­nie tym, czego Raithe spo­dzie­wał się po nie­śmier­tel­nej isto­cie.

Koń sta­no­wił jesz­cze więk­sze zasko­cze­nie. Ojciec Raithe’a opo­wia­dał mu o tych stwo­rze­niach, ale do tej pory Raithe mu nie wie­rzył. Jego stary miał skłon­ność do ubar­wia­nia, a Raithe wysłu­chi­wał tych opo­wie­ści od ponad dwu­dzie­stu lat. Po kilku głęb­szych ojciec zwykł opo­wia­dać wszyst­kim, jak to zabił pię­ciu męż­czyzn jed­nym cio­sem albo wal­czył z Pół­noc­nym Wia­trem i zmu­sił go do posłu­chu. Im star­szy sta­wał się Her­ki­mer, tym bar­dziej nie­praw­do­po­dobne rze­czy wyga­dy­wał. Ale teraz czwo­ro­nożna bajęda spo­glą­dała na Raithe’a wiel­kimi, lśnią­cymi oczami, a kiedy koń potrzą­snął łbem, mło­dzie­niec zaczął się zasta­na­wiać, czy wierz­chowce bogów rozu­mieją ludzką mowę.

– Nie, naprawdę nic się nie stało – powtó­rzył ojciec Raithe’a, może sądząc, że tamci nie usły­szeli jego pierw­szej genial­nej wypo­wie­dzi. – Wolno mi tu prze­by­wać.

Dał krok naprzód i wska­zał zawie­szony na rze­myku meda­lion, który poły­ski­wał wśród dro­bi­nek ziemi i sosno­wych igieł oble­pia­ją­cych jego spo­coną klatkę pier­siową. Pół­nagi, ogo­rzały, z rękoma uwa­la­nymi krwią po łok­cie, jego ojciec wyglą­dał jak ucie­le­śnie­nie sza­lo­nego bar­ba­rzyńcy. Raithe też nie uwie­rzyłby jego sło­wom.

– Widzi­cie to? – cią­gnął ojciec. Sękate, czer­wo­nawe palu­chy uchwy­ciły pole­ro­wany metal, który zabłysł w połu­dnio­wym słońcu. – Wal­czy­łem wraz z waszym ludem prze­ciwko Gula-Rhu­nom w Doli­nie Wznie­sio­nej Włóczni. Dobrze się spi­sa­łem. Jeden z dowód­ców armii Fhre­jów dał mi to. Stwier­dził, że zasłu­ży­łem na nagrodę.

– Klan Dureya – powie­dział wyż­szy sługa, zwra­ca­jąc się do boga tonem, w któ­rym roz­cza­ro­wa­nie mie­szało się z obrzy­dze­niem. Jego szyję ota­czał srebrny tor­kwes o kosz­tow­nym wyglą­dzie. Drugi sługa nosił taki sam. Te ozdoby musiały sta­no­wić oznakę ich sta­tusu.

Wysoki chu­dzie­lec nie nosił brody, miał za to długi nos, zapad­nięte policzki i chy­tre oczka. Koja­rzył się Raithe’owi z łasicą albo lisem. Raithe nie lubił żad­nego z tych zwie­rząt. Brzy­dziła go też poza, w któ­rej męż­czy­zna stał: schy­lony, ze spusz­czo­nym wzro­kiem i sple­cio­nymi dłońmi. Nawet zbity pies miałby wię­cej sza­cunku dla sie­bie.

Jakiego rodzaju ludzie podró­żują w towa­rzy­stwie boga?

– Zga­dza się. Jestem Her­ki­mer, syn Hiem­dala, a to mój syn Raithe.

– Zła­ma­li­ście prawo – oznaj­mił sługa.

Nawet jego nosowy głos brzmiał tak, jak mogłaby mówić łasica.

– Nie, nie. To nie tak. Zupeł­nie nie tak.

Zmarszczki na twa­rzy ojca pogłę­biły się, a usta zaci­snęły jesz­cze moc­niej. Przy­sta­nął, ale na­dal trzy­mał meda­lion przed sobą niczym tali­zman. Oczy miał pełne nadziei.

– To dowo­dzi, że mówię prawdę, że zasłu­ży­łem na nagrodę. Widzi­cie, tak sobie pomy­śla­łem, że mój syn – wska­zał Raithe’a – i ja mogli­by­śmy zamiesz­kać na tym kawa­łeczku ziemi. – Mach­nął ręką w stronę łączki. – Nie­wiele nam trzeba. Wła­ści­wie tyle co nic. Widzi­cie, po naszej stro­nie rzeki, w Dureyi, zie­mia jest do niczego. Nic tam nie rośnie i nie ma na co polo­wać.

Bła­galny ton w gło­sie ojca był dla Raithe’a nowo­ścią i mu się nie spodo­bał.

– Nie wolno wam tu prze­by­wać. – Tym razem ode­zwał się drugi sługa, ten łysie­jący. Podob­nie jak chu­dzie­lec o łasi­czej twa­rzy, on rów­nież nie miał porząd­nej brody, tak jakby jej zapusz­cze­nie było czymś, czego trzeba się nauczyć. Brak zaro­stu uka­zy­wał w całej kra­sie nad wyraz kwa­śną minę.

– Ależ nie rozu­mie­cie. Wal­czy­łem dla waszego ludu. Krwa­wi­łem dla waszego ludu. Stra­ci­łem trzech synów, wal­cząc dla waszego ple­mie­nia. I obie­cano mi nagrodę.

Her­ki­mer ponow­nie wycią­gnął przed sie­bie meda­lion, ale bóg nie spoj­rzał na niego. Skie­ro­wał spoj­rze­nie w dal, wpa­tru­jąc się w jakiś odle­gły, nie­istotny punkt.

Her­ki­mer puścił meda­lion.

– Jeśli ten teren sta­nowi pro­blem, prze­nie­siemy się gdzie indziej. Prawdę mówiąc, mojemu synowi spodo­bało się inne miej­sce, bar­dziej na zachód. Wtedy miesz­ka­li­by­śmy dalej od was. Czy tak byłoby lepiej?

Cho­ciaż bóg na­dal nie patrzył na nich, spra­wiał wra­że­nie jesz­cze bar­dziej ziry­to­wa­nego. W końcu stwier­dził:

– Zro­bi­cie, co wam każę.

Zwy­czajny głos. Raithe poczuł roz­cza­ro­wa­nie. Spo­dzie­wał się usły­szeć grzmot.

Następ­nie bóg zwró­cił się do swo­ich sług w świę­tym języku. Ojciec Raithe’a nauczył go pod­staw tej mowy. Mło­dzie­niec nie znał jej bie­gle, ale rozu­miał wystar­cza­jąco dużo, żeby pojąć, że bóg nie chce, by po tej stro­nie rzeki mieli w swoim posia­da­niu broń. Chwilę póź­niej wysoki sługa prze­ka­zał tę samą infor­ma­cję po rhuń­sku.

– Na zachód od rzeki Bern tylko Fhre­jo­wie mogą nosić broń. Wyrzuć­cie swoją do wody.

Her­ki­mer spoj­rzał na ich ekwi­pu­nek pię­trzący się opo­dal, obok pniaka, i z rezy­gna­cją zwró­cił się do Raithe’a:

– Weź swoją włócz­nię i zrób, jak powie­dział.

– I ten miecz, który masz na ple­cach – powie­dział wysoki sługa.

Her­ki­mer spra­wiał wra­że­nie zaszo­ko­wa­nego. Zer­k­nął przez ramię tak, jakby zapo­mniał o znaj­du­ją­cej się tam broni. Potem zwró­cił się do boga i prze­mó­wił bez­po­śred­nio do niego w języku Fhre­jów.

– Ten oręż należy do mojego rodu. Nie mogę go wyrzu­cić.

Bóg wyszcze­rzył zęby w drwią­cym gry­ma­sie.

– To miecz – naci­skał dalej sługa.

Her­ki­mer wahał się tylko przez sekundę.

– Dobrze, dobrze, w porządku. Wró­cimy na drugą stronę rzeki. Teraz, w tej chwili. Chodź, Raithe.

Bóg wydał odgłos nie­za­do­wo­le­nia.

– Po tym, jak oddasz swój miecz – oznaj­mił sługa.

Her­ki­mer spio­ru­no­wał go wzro­kiem.

– Ta miedź należy do mojej rodziny od poko­leń.

– To broń. Wyrzuć ją.

Her­ki­mer zer­k­nął w bok, na swego syna.

Choć może trudno byłoby go nazwać dobrym ojcem – zda­niem Raithe’a nie był nim – Her­ki­mer wpoił wszyst­kim swoim synom jedno: dumę. Sza­cu­nek do samego sie­bie wynika z umie­jęt­no­ści obro­nie­nia się przed nie­bez­pie­czeń­stwem. Takie rze­czy budują god­ność męż­czy­zny. W całej Dureyi, w ich całym kla­nie, ojciec Raithe’a jako jedyny nosił miecz – meta­lową klingę. Była wykuta z mie­dzi, zary­so­wana, jej słaby połysk przy­wo­dził na myśl let­nie zachody słońca, a legenda gło­siła, że ten wie­kowy krótki brzesz­czot to dzieło rąk praw­dzi­wego dher­gij­skiego kowala. W porów­na­niu z mie­czem boga, o ręko­je­ści mister­nie ozdo­bio­nej rytami i klej­no­tami, mie­dziane ostrze pre­zen­to­wało się żało­śnie. Pomimo to Her­ki­mera defi­nio­wała wła­śnie jego broń. Wro­gie klany zwały go Mie­dzia­nym Mie­czem – przy­do­mek ten budził obawę i sza­cu­nek. Raithe wie­dział, że ojciec ni­gdy nie odda swo­jej broni.

W ryk rzeki wdarł się okrzyk krą­żą­cego w górze jastrzę­bia. Powszech­nie wie­dziano, że poja­wie­nie się ptaka sta­nowi omen, i Raithe nie uznał jękli­wego zawo­dze­nia za dobrą wróżbę. Nim uci­chło nie­po­ko­jące echo tego dźwięku, jego ojciec sta­nął naprze­ciwko boga.

– Nie mogę wam oddać tego mie­cza.

Raithe nie zdo­łał powstrzy­mać uśmie­chu. Her­ki­mer, syn Hiem­dala z klanu Dureya, nie uznał za sto­sowne ugiąć się tak nisko. Nawet przed bogiem.

Niż­szy sługa przy­trzy­mał wodze konia, gdy bóg zsia­dał.

Raithe patrzył – nie potra­fił odwró­cić wzroku. Ruchy boga nie­mal hip­no­ty­zo­wały, zwinne, kocie i pełne gra­cji. Jed­nakże mimo pio­ru­nu­ją­cego wra­że­nia, jakie wywie­rały, pod wzglę­dem fizycz­nym bóg nie pre­zen­to­wał się impo­nu­jąco. Nie był ani wysoki, ani bar­czy­sty, ani mocno umię­śniony. Raithe i jego ojciec doro­bili się sil­nych ramion i rąk, woju­jąc włócz­nią i tar­czą od pacho­lę­cia. Bóg nato­miast spra­wiał wra­że­nie wątłego, tak jakby spę­dził całe życie w łóżku, kar­miony łyżką. Gdyby Fhrej był czło­wie­kiem, Raithe nie bałby się go. Tak rady­kal­nie róż­nili się wzro­stem i wagą, że nawet wyzwany na poje­dy­nek odmó­wiłby walki. Zmie­rze­nie się z tak sła­bym prze­ciw­ni­kiem byłoby okru­cień­stwem, a on nie był okrutny. To bra­cia Raithe’a otrzy­mali jego przy­dział tej cechy.

– Nie rozu­mie­cie. – Her­ki­mer ponow­nie spró­bo­wał wytłu­ma­czyć. – Ten miecz prze­cho­dził z ojca na syna…

Bóg rzu­cił się naprzód i ude­rzył ojca Raithe’a pię­ścią w żołą­dek. Her­ki­mer zgiął się wpół, a wtedy Fhrej porwał mie­dziany miecz. Zabrzmiał stłu­miony zgrzyt, kiedy brzesz­czot wysu­nął się z pochwy. Pod­czas gdy Her­ki­mer z tru­dem łapał oddech, bóg z obrzy­dze­niem oglą­dał łup. Krę­cąc głową, odwró­cił się ple­cami do sta­rego, żeby poka­zać wyż­szemu słu­dze żało­śnie wyglą­da­jącą klingę. Zamiast pospołu ze swoim panem wyśmiać tę broń, sługa cof­nął się lękli­wie. Wyraz jego łasi­co­wa­tej twa­rzy powie­dział Raithe’owi, co wyda­rzy się za moment, bo to ten męż­czy­zna pierw­szy dostrzegł reak­cję Her­ki­mera.

Ojciec Raithe’a wycią­gnął zza pasa myśliw­ski nóż i zaata­ko­wał.

Tym razem bóg zacho­wał się tak, jak nale­żało ocze­ki­wać. Ze zdu­mie­wa­jącą szyb­ko­ścią okrę­cił się na pię­cie i wbił mie­dzianą klingę w pierś sta­rego. Her­ki­mer sam z impe­tem nadział się na ostrze. Walka dobie­gła końca w tej samej chwili, w któ­rej się zaczęła. Ojciec Raithe’a sap­nął i upadł z mie­czem tkwią­cym w piersi.

Raithe zare­ago­wał, nie myśląc. Gdyby pocze­kał choć chwilę, może zmie­niłby zda­nie, ale miał w sobie wię­cej ze swo­jego ojca niż sam chciałby przy­znać. Ponie­waż miecz był jedyną bro­nią w zasięgu ręki, mło­dzie­niec wyszarp­nął mie­dzianą klingę z ciała Her­ki­mera. Zamach­nął się z całej siły, celu­jąc w szyję boga. Był pewien, że ostrze przej­dzie przez nią na wylot, ale miedź prze­cięła tylko powie­trze, gdy nad­przy­ro­dzona istota wyko­nała unik. Bóg dobył wła­snej broni, gdy Raithe zamach­nął się raz jesz­cze. Dwa mie­cze się zde­rzyły. Zabrzmiało stłu­mione _ping_ i cię­żar w rękach Raithe’a znik­nął, gdy więk­sza część klingi się odła­mała. Gdy mło­dzie­niec zakoń­czył zamach, z rodzin­nego skarbu oca­lała tylko ręko­jeść; pozo­stała część mie­cza pofru­nęła w powie­trze i wylą­do­wała w kępie mło­dych sose­nek.

Bóg patrzył na niego ze zde­gu­sto­wa­nym uśmiesz­kiem. Potem prze­mó­wił w świę­tej mowie:

– Nie było warto za to ginąć, nie­praw­daż?

Ponow­nie uniósł swoją broń, a Raithe zaczął się cofać.

Zbyt wolno! Zbyt wolno!

Darem­nie pró­bo­wał uciec. Był już mar­twy. Tak mówiły mu lata zaprawy w walce. W owej chwili, nim jesz­cze zro­zu­mie­nie stało się rze­czy­wi­sto­ścią, zdą­żył poża­ło­wać całego dotych­cza­so­wego życia.

Niczego nie doko­na­łem, pomy­ślał, gdy jego mię­śnie się spięły w ocze­ki­wa­niu na eks­plo­zję bólu.

Ta jed­nak nie nastą­piła.

Raithe prze­stał obser­wo­wać przy­bocz­nych boga – podob­nie jak jego opo­nent. Żaden z wal­czą­cych nie spo­dzie­wał się tego, co nastą­piło. Żaden nie zoba­czył, jak łasi­co­waty chu­dzie­lec rąb­nął swo­jego pana w poty­licę rzecz­nym kamie­niem, który przy­po­mi­nał roz­mia­rami i kształ­tem boche­nek chleba. Dopiero kiedy bóg upadł, odsła­nia­jąc sługę i kamień, Raithe pojął, co się stało.

– Ucie­kaj – powie­dział chu­dzie­lec. – Przy odro­bi­nie szczę­ścia ock­nie się z takim bólem głowy, że nie będzie w sta­nie nas ści­gać.

– Coś ty zro­bił?! – wykrzyk­nął drugi sługa, wytrzesz­cza­jąc oczy. Cof­nął się, odcią­ga­jąc konia.

– Uspo­kój się – roz­ka­zał towa­rzy­szowi ten, który trzy­mał kamień.

Raithe popa­trzył na ojca, który leżał roz­cią­gnięty na wznak. Oczy Her­ki­mera pozo­stały otwarte, jakby wpa­try­wał się w chmury. Przez lata Raithe nie­raz prze­kli­nał swo­jego rodzica. Ten czło­wiek zanie­dby­wał rodzinę, nakła­niał synów, by rywa­li­zo­wali ze sobą, i był daleko od domu, kiedy matka oraz sio­stra Raithe’a umie­rały. Ist­niały rze­czy – wiele rze­czy – za które Raithe nie­na­wi­dził swo­jego ojca, ale tu i teraz widział przede wszyst­kim męż­czy­znę, który nauczył swo­ich synów wal­czyć i się nie pod­da­wać. Her­ki­mer postę­po­wał naj­le­piej, jak potra­fił, z tym, co miał do dys­po­zy­cji, a w udziale przy­pa­dło mu życie na jało­wej ziemi, ponie­waż bogo­wie wysu­wali kapry­śne żąda­nia. Ojciec Raithe’a ni­gdy nie kradł, nie oszu­ki­wał ani nie trzy­mał języka za zębami, gdy coś trzeba było powie­dzieć na głos. Był twar­dym czło­wiekiem, zim­nym czło­wiekiem, ale miał odwagę bro­nić sie­bie i tego, co słuszne. Na ziemi przed sobą Raithe widział ostat­niego członka swo­jej mar­twej rodziny.

W rękach dzier­żył zła­many miecz.

– Nie! – krzyk­nął sługa trzy­ma­jący konia, gdy Raithe wbił pozo­sta­łość mie­dzia­nego brzesz­czotu w gar­dło boga.

***

Obaj słu­dzy ucie­kli, niż­szy konno, a wyż­szy pie­szo za nim. Teraz ten, który rąb­nął boga kamie­niem, powró­cił. Cały mokry od potu, krę­cąc głową, przy­truch­tał z powro­tem na łączkę.

– Meryl zbiegł – oznaj­mił. – Nie jest zbyt dobrym jeźdź­cem, ale pora­dzi sobie. Koń zna drogę z powro­tem do Alon Rhist. – Zamilkł, gdy zoba­czył Raithe’a. – Co ty robisz?

Raithe stał nad cia­łem boga. Wcze­śniej pod­niósł miecz Fhreja i teraz doty­kał jego czub­kiem boskiego gar­dła.

– Cze­kam. Jak długo to zwy­kle trwa?

– Jak długo co trwa?

– Zanim on wsta­nie.

– Jest mar­twy. Trupy zazwy­czaj nie wstają – odrzekł sługa.

Ponie­waż Raithe nie chciał spusz­czać boga z oka, poku­sił się tylko o prze­lotne spoj­rze­nie w kie­runku sługi, który stał zgięty wpół i z tru­dem łapał oddech.

– O czym ty mówisz?

– A o czym ty mówisz?

– Chcę wie­dzieć, ile mamy czasu, zanim on wsta­nie. Czy jeśli utnę mu głowę, będzie leżał dłu­żej?

Sługa prze­wró­cił oczami.

– On nie wsta­nie! Zabi­łeś go.

– Łżesz jak Tetlin! To bóg. Bogo­wie nie umie­rają. Są nie­śmier­telni.

– Prawdę mówiąc, nie cał­kiem – odparł sługa, po czym ku zdu­mie­niu Raithe’a kop­nął ciało boga, które pra­wie nie drgnęło. Kop­nął je ponow­nie, a głowa prze­to­czyła się na bok. Poli­czek oble­piały ziarnka pia­sku. – Widzisz? Mar­twy. Rozu­miesz? Nie są nie­śmier­telni. To nie bóg, tylko Fhrej. Oni umie­rają. Ist­nieje róż­nica mię­dzy dłu­go­wiecz­no­ścią a nie­śmier­tel­no­ścią. Nie­śmier­tel­ność ozna­cza, że nie możesz umrzeć… nawet jeśli chcesz. Prawdę mówiąc, Fhre­jo­wie przy­po­mi­nają Rhu­nów znacz­nie bar­dziej, niż jeste­śmy gotowi przy­znać.

– W ogóle nie jeste­śmy podobni. Przy­patrz mu się tylko. – Raithe wska­zał powa­lo­nego Fhreja.

– Och, jasne – odrzekł sługa. – Jest cał­kiem inny niż my. Ma tylko jedną głowę, cho­dzi na dwóch nogach, ma dwie ręce i dzie­sięć pal­ców. Masz rację. Nie przy­po­mina nas w naj­mniej­szym stop­niu.

Sługa spu­ścił wzrok, wpa­tru­jąc się w zwłoki, i wes­tchnął.

– Miał na imię She­gon. Był nie­wia­ry­god­nie uta­len­to­wa­nym har­fi­stą, szu­le­rem oraz _bri­de­eth eyn mer_, to zna­czy… – Zamilkł na moment. – Nie, nie da się tego ująć w innych sło­wach. Nie był szcze­gól­nie lubiany, a teraz jest mar­twy.

Raithe posłał męż­czyź­nie podejrz­liwe spoj­rze­nie.

Kła­mie? Pró­buje uśpić moją czuj­ność?

– Mylisz się – odrzekł z prze­ko­na­niem. – Widzia­łeś kie­dyś mar­twego Fhreja? Ja nie. Mój ojciec też nie. Nikt, kogo kie­dy­kol­wiek zna­łem, nie widział. Poza tym oni się nie sta­rzeją.

– Sta­rzeją się, tylko bar­dzo powoli.

Raithe pokrę­cił głową.

– Nie, nie­prawda. Ojciec opo­wie­dział mi kie­dyś, jak, będąc chłop­cem, spo­tkał Fhreja imie­niem Neason. Czter­dzie­ści pięć lat póź­niej spo­tkali się ponow­nie, a Neason wyglą­dał dokład­nie tak samo.

– Oczy­wi­ście że tak. Prze­cież ci powie­dzia­łem, że oni sta­rzeją się powoli. Fhre­jo­wie mogą żyć tysiące lat. Trzmiel żyje tylko kilka mie­sięcy. Z per­spek­tywy trzmiela wyda­jesz się nie­śmier­telny.

Raithe nie był prze­ko­nany, ale to fak­tycz­nie tłu­ma­czy­łoby obec­ność krwi. Nie spo­dzie­wał się jej. Prawdę mówiąc, nie powi­nien był ata­ko­wać Fhreja. Ojciec zawsze uczył go, żeby nie rwać się do bitki, jeśli nie ma szans na wygraną, a walka z nie­śmier­tel­nym bogiem nie­wąt­pli­wie nale­żała do tej kate­go­rii. Ale z dru­giej strony to wła­śnie ojciec wszystko zaczął.

Szlag, strasz­nie dużo tej krwi.

Pod cia­łem boga zebrała się brzydka kałuża, pla­miąc trawę oraz lśniące szaty. W jego szyi na­dal ziała rana, paskudna poszar­pana dziura przy­wo­dząca na myśl dru­gie usta. Raithe począt­kowo ocze­ki­wał, że cię­cie w cudowny spo­sób się zasklepi albo po pro­stu znik­nie. Gdyby bóg powstał z mar­twych, Raithe miałby nad nim prze­wagę. Był silny i mógł poko­nać więk­szość męż­czyzn w Dureyi, a to ozna­czało, że mógł poko­nać więk­szość ludzi na świe­cie. Nawet jego ojciec pil­no­wał się, żeby zanadto nie roz­gnie­wać syna.

Raithe znów zaga­pił się na Fhreja, któ­rego oczy były otwarte i wywró­cone biał­kami na wierzch. Rana w jego gar­dle stała się szer­sza. Bóg – praw­dziwy bóg – ni­gdy by nie pozwo­lił, żeby sługa wymie­rzał mu kop­niaki.

– W porządku, może fak­tycz­nie nie są nie­śmier­telni.

Odprę­żył się i dał krok do tyłu.

– Nazy­wam się Mal­colm – powie­dział sługa. – Ty jesteś Raithe?

– Mhm – potwier­dził Raithe. Po raz ostatni popa­trzył wrogo na zwłoki Fhreja, po czym wsu­nął za pas jego zdo­bioną klej­no­tami broń, a następ­nie dźwi­gnął z ziemi ciało swo­jego ojca.

– A teraz co robisz? – spy­tał Mal­colm.

– Nie mogę go tu pocho­wać. Ten teren jest pła­ski, pod­czas powo­dzi na pewno stoi tu woda.

– Pocho­wać go? Kiedy w Alon Rhist dowie­dzą się, co tu zaszło, Fhre­jo­wie… – Sługa wyglą­dał, jakby było mu nie­do­brze. – Musimy ucie­kać.

– To ucie­kaj.

Raithe zaniósł ciało ojca na niski pagó­rek pośrodku łąki i ostroż­nie zło­żył je na ziemi. Nie było to zbyt dobre miej­sce na pochó­wek, ale musiało wystar­czyć. Odwró­cił się i odkrył, że nie­gdy­siej­szy sługa bogów na­dal gapi się na niego z nie­do­wie­rza­niem.

– Co?

Mal­colm zaczął się śmiać, po czym zamilkł zdez­o­rien­to­wany.

– Nie rozu­miesz. Glyn to szybki koń i może biec rów­nie długo jak wilki. Meryl dotrze do Alon Rhist, nim zapad­nie noc. Opo­wie wszystko Fhre­jom, żeby rato­wać wła­sne życie. Wyślą za nami pościg. Musimy czym prę­dzej ruszyć w drogę.

– Ruszaj więc – odparł Raithe.

Wziął meda­lion Her­ki­mera i zawie­sił go na wła­snej szyi. Potem zamknął ojcu oczy. Nie mógł sobie przy­po­mnieć, czy kie­dy­kol­wiek wcze­śniej doty­kał twa­rzy sta­rego.

– Ty też musisz ruszać.

– Jak już pocho­wam mojego ojca.

– Ten Rhun jest mar­twy.

Raithe wzdry­gnął się na dźwięk tego słowa.

– Był czło­wie­kiem.

– Rhun, czło­wiek… to jedno i to samo.

– Nie dla mnie. I nie dla niego.

Raithe zszedł pośpiesz­nie na brzeg rzeki, gdzie leżały tysiące oto­cza­ków róż­nej wiel­ko­ści. Pro­ble­mem było nie zna­le­zie­nie jakichś, tylko wybra­nie odpo­wied­nich.

Mal­colm wsparł ręce na bio­drach, pio­ru­nu­jąc go wzro­kiem z miną oscy­lu­jącą mię­dzy zasko­cze­niem a gnie­wem.

– To zaj­mie całe godziny! Mar­nu­jesz czas.

Raithe przy­kuc­nął i pod­niósł kamień. Od góry nagrzało go słońce; dół był wil­gotny, chłodny i oble­piony mokrym pia­skiem.

– Zasłu­guje na porządny pochó­wek i zro­biłby to samo dla mnie.

Kryła się w tym nie­jaka iro­nia, zwa­żyw­szy na to, że ojciec rzadko oka­zy­wał Raithe’owi jakie­kol­wiek cie­płe uczu­cia. Jed­nakże była to prawda: Her­ki­mer zary­zy­ko­wałby śmierć, żeby pocho­wać swego syna, jak należy.

– Poza tym, czy masz jakieś poję­cie o tym, co dzieje się z duchem, jeśli ciało nie zosta­nie pogrze­bane?

Męż­czy­zna gapił się na niego z ogłu­piałą miną.

– Takie duchy powra­cają jako many, żeby cię drę­czyć za to, żeś im nie oka­zał nale­ży­tego sza­cunku. A many bywają okrutne. – Raithe dźwi­gnął kolejny spory kamień barwy pia­sku i zaczął się wspi­nać na pagó­rek. – Za życia mój ojciec potra­fił być praw­dzi­wym culem. Jesz­cze tego bra­ko­wało, żeby łaził za mną i po śmierci.

– Ale…

– Ale co?

Raithe poło­żył oba kamie­nie obok ramion ojca. Zamie­rzał naj­pierw oto­czyć nimi ciało, a potem uło­żyć nad nim mogiłę.

– To nie twój ojciec. Nie ocze­kuję, że tu zosta­niesz.

– Nie o to cho­dzi.

– A o co?

Sługa się zawa­hał, a Raithe sko­rzy­stał z oka­zji, żeby zejść nad rzekę i poszu­kać kolej­nych kamieni.

– Potrze­buję two­jej pomocy – oznaj­mił w końcu męż­czy­zna.

Raithe pod­niósł duży kamień i wspiął się z nim z powro­tem po zbo­czu, dźwi­ga­jąc cię­żar obu­rącz.

– Przy czym?

– Potra­fisz… no wiesz… żyć… tu w dzi­czy. – Sługa popa­trzył na mar­twego jele­nia, nad któ­rym bzy­czała chmara much. – Umiesz polo­wać, goto­wać i wyszu­ki­wać schro­nie­nie, prawda? Wiesz, które jagody można jeść, które zwie­rzęta można gła­skać, a przed któ­rymi trzeba ucie­kać.

– Nie głasz­cze się żad­nych zwie­rząt.

– No wła­śnie! To dobry przy­kład, jak mało wiem o takich spra­wach. Jeśli zostanę sam, za dzień czy dwa będę mar­twy. Zamar­z­nięty na kość, pogrze­bany pod osu­wi­skiem albo prze­szyty rogami jakie­goś dzi­kiego zwie­rza.

Raithe poło­żył kamień i ponow­nie zszedł po zbo­czu, otrze­pu­jąc ręce z pia­sku.

– Ma to sens.

– Oczy­wi­ście, że to ma sens. Jestem roz­sąd­nym gościem. A gdy­byś ty był rów­nie roz­sądny, wyru­szy­li­by­śmy w drogę. Teraz.

Raithe pod­niósł kolejny kamień.

– Skoro już się upar­łeś, że chcesz mi towa­rzy­szyć, a tak strasz­nie ci się śpie­szy, mógł­byś mi pomóc.

Męż­czy­zna popa­trzył na oto­czaki zaście­la­jące brzeg rzeki i wes­tchnął.

– Musimy uży­wać takich dużych?

– Duże kła­dzie się na spód mogiły, mniej­sze na górę.

– Zdaje się, że to dla cie­bie nie pierw­szy­zna.

– Tam, skąd pocho­dzę, ludzie czę­sto umie­rają, mamy też mnó­stwo kamieni.

Raithe otarł przed­ra­mie­niem czoło, odgar­nia­jąc skoł­tu­nione ciemne włosy. Już wcze­śniej pod­wi­nął rękawy weł­nia­nej spodniej tuniki. Wio­senne dni wciąż jesz­cze były chłodne, ale praca nad mogiłą spra­wiła, że się spo­cił. Roz­wa­żał ścią­gnię­cie swo­jego leigh mor i skó­rza­nego kaftana, ale zmie­nił zda­nie. Grze­ba­nie wła­snego ojca powinno być nie­przy­jem­nym zada­niem i przy­stoi, by dobry syn czuł coś pod­czas tej pracy. Raithe uznał, że jeśli stać go jedy­nie na dys­kom­fort, zado­woli się wła­śnie tym.

Mal­colm przy­niósł dwa kamie­nie i zło­żył je na ziemi, pozwa­la­jąc, żeby Raithe zde­cy­do­wał, gdzie je poło­żyć. Przy­sta­nął, żeby otrze­pać ręce.

– Dobra, Mal­colm – zwró­cił się do niego Raithe – musisz wybie­rać więk­sze kamie­nie, ina­czej spę­dzimy tu całe wieki.

Mal­colm nachmu­rzył się, ale wró­cił nad rzekę i dźwi­gnął dwa spore oto­czaki, nio­sąc po jed­nym pod każdą pachą niczym melony. Stą­pał nie­pew­nie w swo­ich san­da­łach. Cien­kie, z poje­dyn­czym pro­stym paskiem, kiep­sko się nada­wały do cho­dze­nia w takim tere­nie. Odzież Raithe’a była licha – byle jak pozszy­wane weł­niane łachy ze skó­rza­nymi ele­men­tami, które wygar­bo­wał wła­sno­ręcz­nie – ale przy­naj­mniej trwała.

Raithe rozej­rzał się i wyszu­kał mały, gładki kamień.

– Myśla­łem, że chcesz, żeby przy­no­sić więk­sze – stwier­dził Mal­colm.

– Ten nie jest na mogiłę. – Raithe roz­chy­lił prawą dłoń ojca i w miej­sce myśliw­skiego noża wło­żył do niej kamyk. – Będzie go potrze­bo­wał, żeby się dostać do Relu albo Aly­sinu, jeśli jest tego godzien. Lub do Nifrelu, jeśli nie.

– Ach, prawda.

Gdy już obło­żyli ciało oto­cza­kami ze wszyst­kich stron, Raithe zaczął je przy­kry­wać war­stwą kamieni, zaczy­na­jąc od stóp. Potem poszedł po leigh mor swo­jego ojca, na­dal spo­czy­wa­jący obok mar­twego jele­nia, i nakrył nim twarz Her­ki­mera. Po krót­kich poszu­ki­wa­niach odna­lazł w kępie sose­nek odła­maną część mie­dzia­nego brzesz­czotu. Raithe roz­wa­żał pozo­sta­wie­nie mie­cza w mogile, ale bał się, że rabu­sie gro­bów mogą ukraść broń. Jego ojciec zgi­nął za tę zła­maną klingę. Zasłu­gi­wała, by się nią zaopie­ko­wać.

Raithe ponow­nie spoj­rzał na mar­twego Fhreja.

– Jesteś pewien, że on nie wsta­nie?

Mal­colm, który wła­śnie pod­no­sił kamień, obej­rzał się przez ramię.

– Daję głowę, że nie. She­gon naprawdę nie żyje.

Wspól­nymi siłami przy­dźwi­gali jesz­cze tuzin kamieni na mogiłę, po czym Raithe spy­tał:

– Czemu mu towa­rzy­szy­łeś?

Mal­colm wska­zał tor­kwes ota­cza­jący jego szyję, tak jakby ta ozdoba wszystko wyja­śniała. Raithe począt­kowo nie zro­zu­miał. Potem spo­strzegł, że naszyj­nik ma postać zamknię­tego okręgu. Ten meta­lowy pier­ścień nie był tor­kwesem, w ogóle nie miał słu­żyć jako ozdoba. To była obroża.

Nie sługa. Nie­wol­nik.

Słońce wisiało nisko nad hory­zon­tem, kiedy poło­żyli na mogile ostat­nie kamie­nie. Mal­colm obmył się w rzece, pod­czas gdy Raithe odśpie­wał pogrze­bową pieśń. Następ­nie prze­wie­sił sobie przez ramię zła­many miecz ojca, popra­wił za pasem broń Fhreja i pozbie­rał wła­sne rze­czy oraz rze­czy Her­ki­mera. Nie było tego wiele: drew­niana tar­cza, porządny tłuk kamienny w woreczku, zaję­cza skórka, z któ­rej Raithe pla­no­wał po wypra­wie­niu uszyć sakiewkę, resztka sera, poje­dyn­czy koc, pod któ­rym sypiali razem, kamienny pię­ściak, nóż ojca i włócz­nia Raithe’a.

– Dokąd pój­dziemy? – zapy­tał Mal­colm.

Jego twarz i włosy były mokre od potu i nie miał przy sobie żad­nej broni, nawet kija.

– Masz, prze­wieś sobie ten koc przez ramię. Zwiąż go mocno i weź moją włócz­nię.

– Nie umiem się posłu­gi­wać włócz­nią.

– To nie jest skom­pli­ko­wane. Wystar­czy wyce­lo­wać i dźgać.

Raithe powiódł wokół wzro­kiem. Powrót do domu nie miał sensu. Musie­liby podą­żyć na wschód, w kie­runku Alon Rhist. Poza tym jego rodzina już nie ist­niała. Klan mimo wszystko powi­tałby go z otwar­tymi ramio­nami, ale życie w Dureyi nie wcho­dziło w grę. Drugą moż­li­wo­ścią było podą­że­nie dalej na zachód, w głąb dzie­wi­czych puszcz Ave­lynu. Żeby tam dotrzeć, musie­liby minąć sze­reg twierdz, które Fhre­jo­wie wznie­śli wzdłuż zachod­nich rzek. Podob­nie jak Alon Rhist zostały zbu­do­wane dla obrony przed ludźmi. Her­ki­mer ostrze­gał Raithe’a przed for­ty­fi­ka­cjami Mer­re­dyddu i Seonu, ale ni­gdy mu nie wytłu­ma­czył, gdzie dokład­nie one się znaj­dują. Zdany tylko na sie­bie Raithe naj­praw­do­po­dob­niej potra­fiłby nie napa­to­czyć się przy­pad­kiem na żadną for­tecę Fhre­jów, ale samotne życie w dzi­czy nie byłoby wiele warte. A towa­rzy­stwo Mal­colma nie­wiele by pomo­gło. Sądząc z wyglądu i z tego, co mówił, były nie­wol­nik nie prze­trwałby roku na pust­ko­wiach.

– Prze­pra­wimy się z powro­tem do Rhu­lynu, ale podą­żymy na połu­dnie. – Raithe wycią­gnął rękę, wska­zu­jąc strome wzgó­rze po dru­giej stro­nie rzeki poro­śnięte drze­wami igla­stymi. – To Księ­ży­cowa Pusz­cza. Cią­gnie się całymi milami. Nie jest naj­bez­piecz­niej­szym miej­scem, ale zapewni nam osłonę. Ukryje nas. – Spoj­rzał w górę, na niebo. – To dopiero począ­tek sezonu, ale powin­ni­śmy już zna­leźć jakieś jadalne rośliny oraz zwie­rzynę łowną.

– Co masz na myśli mówiąc, że nie jest naj­bez­piecz­niej­szym miej­scem?

– No cóż, sam się tam dotąd nie zapusz­cza­łem, ale sły­sza­łem różne rze­czy.

– Jakiego rodzaju?

Raithe zawią­zał cia­śniej pas oraz rze­mień przy­trzy­mu­jący na jego ple­cach pozo­sta­ło­ści mie­dzia­nego mie­cza, po czym wzru­szył ramio­nami.

– Och, no wiesz, taborry, raow, lesze. I takie tam.

Mal­colm na­dal gapił się na niego.

– Dra­pieżne zwie­rzęta?

– A tak, pew­nie też. Tak sądzę.

– Pew­nie… też?

– Jasne. W tak roz­le­głej pusz­czy zawsze jakieś się tra­fią.

– Ach – odrzekł Mal­colm z nie­wy­raźną miną, pod­czas gdy jego oczy śle­dziły gałąź, która prze­pły­nęła obok nie­siona wart­kim nur­tem. – Jak się prze­pra­wimy na drugą stronę?

– Potra­fisz pły­wać, prawda?

Mal­colm spra­wiał wra­że­nie oszo­ło­mio­nego.

– Odle­głość z jed­nego brzegu na drugi to jakieś tysiąc stóp.

– A prąd jest silny jak dia­bli. Zależ­nie od tego, jak dobrze pły­wasz, na drugi brzeg dotrzemy pew­nie kilka mil na połu­dnie stąd. Ale to dobrze. Trud­niej będzie nas wytro­pić.

– Podej­rze­wam, że będzie to nie­moż­liwe – odrzekł Mal­colm, krzy­wiąc się. Nie odry­wał wzroku od rzeki.

Były nie­wol­nik Fhre­jów spra­wiał wra­że­nie prze­ra­żo­nego, a Raithe dosko­nale go rozu­miał. Czuł się tak samo, kiedy Her­ki­mer zmu­sił go do prze­pły­nię­cia na drugą stronę.

– Gotów? – zapy­tał Raithe.

Mal­colm zaci­snął wargi. Skóra na jego dło­niach zbie­lała, gdy zaci­snął palce na włóczni.

– Zda­jesz sobie sprawę, jaka ta woda jest zimna? Spływa z top­nie­ją­cych śnie­gów na górze Mador.

– To nie wszystko – odparł Raithe. – Ponie­waż ruszy za nami pościg, nie będziemy mogli roz­pa­lić ognia, kiedy wyj­dziemy na brzeg.

Chu­dzie­lec o ostrym nosie i wąskich oczach zmu­sił się do uśmie­chu.

– Cudow­nie. Dzięki, żeś mi o tym przy­po­mniał.

– Zary­zy­ku­jesz? – zapy­tał Raithe, wcho­dząc jako pierw­szy do lodo­wa­tej wody.

– Przy­znaję, że nie jest to mój typowy dzień. – Ton głosu Mal­colma wzniósł się o wię­cej niż oktawę, gdy ten zaczął bro­dzić w rzece, zanu­rza­jąc się coraz głę­biej.

– A jak wyglą­dał twój typowy dzień? – Raithe zaci­snął zęby, gdy woda się­gnęła mu powy­żej kolan. Prąd kotło­wał się wokół jego nóg i popy­chał, zmu­sza­jąc go do zary­cia się sto­pami w dnie.

– Głów­nie nale­wa­łem wino.

Raithe zaśmiał się cicho.

– Tak… Teraz będzie ina­czej.

Chwilę póź­niej nurt rzeki zwa­lił ich obu z nóg.