Esencja Bezkresu - ebook

I

Niccolò uśmiechnął się do swojej córki i runął w przepaść. Oriana zerwała się, chciała go pochwycić, ale gdy dosięgnęła krawędzi urwiska, było już za późno. Spojrzała w otchłań, falujące morze zieleni. Ciało ojca przebiło się przez gęstwinę liści i zniknęło dziewczynie z oczu. Ryknęła przeraźliwie. I wtedy się obudziła.

Zlana potem usiadła na łóżku, w swoim pokoju na poddaszu przedwojennej podgórskiej willi. Oddychała ciężko, zaciskając pięści na bieli cienkiej kołdry. To tylko sen, uspokajała się. To tylko sen. Ojciec żyje, przecież rozmawiała z nim zaledwie wczoraj! Sięgnęła po telefon i odruchowo spojrzała na godzinę. Piąta piętnaście. Przez zachodnie okna pokoju nie było jeszcze widać podnoszącego się znad horyzontu słońca, ale fiolet miejskiej nocy ustępował już szarości poranka.

Oriana ochłonęła i odrzuciła kołdrę. Wilgotny chłód, ciągnący znad parku Bednarskiego, sączył się przez uchylone okno, przyprawiając dziewczynę o gęsią skórkę. Skrzyżowała ręce na piersiach i szybkim ruchem roztarła ramiona, po czym wstała i zdjęła z krzesła stary podkoszulek. Wciągnęła go przez głowę. Był o wiele za długi, sięgał jej niemal do kolan, ale za to właśnie go lubiła.

Wiedziała, że tego ranka już nie zaśnie. Mimo że to tylko sen, wizja Niccolò Gebera lecącego w bezdenną zieloną otchłań wydawała się tak realistyczna, że ciężko było w nią nie wierzyć. Oriana wspięła się na szeroki parapet i rozparła w oknie, opierając czoło o zimną szybę. Chłód orzeźwił ją, odpędził resztki koszmaru. Kraków za oknem powoli budził się do życia.

Myśli dziewczyny rozproszyły się, zupełnie jak rozciągnięta nad parkiem mgła. Szybowały teraz w różnych kierunkach, uwolnione od brzemienia nocnych widziadeł. Niedawne matury. Troska o przyszłość w ogarniętym epidemią świecie. Piwne oczy Mateusza Żbikowskiego. Kolejny tatuaż Amelii. Obrazy, jeden za drugim, przemykały przez umysł Oriany Geber. I żaden z nich nie przedstawiał umierającego Niccolò. Odetchnęła głęboko.

Na śniadanie zeszła dopiero po siódmej. Matki nie było na dole, w kuchni siedziała jedynie Amelia – niemal identyczna siostra-bliźniaczka Oriany, młodsza o kwadrans. Grzebała niemrawo w misce z jogurtem, wyławiając pojedyncze orzechy spomiędzy płatków owsianych i wrzucając je z powrotem do naczynia. Drobnymi palcami drugiej dłoni bębniła o blat stołu. Gdy Oriana weszła do pomieszczenia, Amy uniosła wzrok, ukazując podkrążone oczy i śmiertelnie poważną twarz, okrytą puklami zafarbowanych na zielono włosów. Ora stanęła w pół kroku. Rozumiały się niemal bez słów.

– U ciebie też? – spytała.

– Mhm – Amelia skinęła głową. – Klif. Przepaść.

– I morze liści.

– Tak – potwierdziła, odprowadzając wzrokiem Orianę kierującą się do ekspresu.

Maszyna zaszumiała, kuchnię wypełniła woń kawy. Ora wzięła dwie filiżanki espresso i podeszła do siostry.

– Czy myślisz, że… – zaczęła niepewnie.

– Nie mam pojęcia, sis – wyszeptała Amy. – To nie pierwszy raz, ale chyba jeszcze nigdy nic nam się nie sprawdziło. Nie chciałabym się dowiedzieć w ten sposób.

– Ja też – Oriana łyknęła kawy. – Szczerze mówiąc, wolałabym…

– …w ogóle się o tym nie dowiadywać – dokończyła za nią siostra.

Spojrzały na siebie. Malachitowe oczy Oriany były lekko załzawione, a Amelii – wyschnięte, bledsze, jakby nie spała pół nocy. Zielone włosy Amy zalatywały dymem papierosowym i marihuaną, platynowozłoty warkocz drugiej, starannie rozczesany i zapleciony, wciąż jeszcze pachniał świeżością odżywki. Amelia uśmiechnęła się blado i zanurzyła łyżkę w jogurcie. Jadła, z donośnym chrupaniem rozgryzając płatki i orzeszki. Oriana nigdy nie jadała śniadań. Piła jedynie kawę.

Porzuciła temat snu i spytała siostrę o nowy tatuaż. Widziała wcześniej projekt, który Amelia przygotowała, ale była ciekawa rezultatu. Sama miała tylko jeden niewielki rysunek na ciele – cienką gałązkę oliwną, maskującą stare blizny na nadgarstku. Amelia, świeżo upieczona absolwentka liceum plastycznego, z tatuażami związała się na poważnie, zarówno wykonując je, jak i służąc swoim koleżankom i kolegom za płótno, jak sama to określała. Przełknęła teraz kolejną łyżkę jogurtu z płatkami i powiedziała:

– A co, spodobało ci się? Mogę coś jeszcze dla ciebie zaprojektować, jeśli chcesz. Zrobię ci zajebisty rękaw w liście akantu. Jesteś z klasyka, spodoba ci się.

– Nie wykręcaj się. Pokaż lepiej ten nowy. – Oriana dopiła kawę i gestem zachęciła siostrę do działania.

– No dobra, nie nerwowo. – Roześmiała się Amelia. – Nawet zjeść człowiekowi nie dadzą! – Przerwała jednak śniadanie, wstała od stołu i odwróciła się bokiem do Oriany, ściągając koszulkę. Misterny wzór splecionych linii wił się po jej żebrach, sięgając dolnym końcem do biodra, a rozgałęzionymi górnymi zakończeniami oplatając pierś i bark, żeby z dwóch stron zejść się na obojczyku. Ora nie była przekonana, ale uśmiechnęła się i pochwaliła pracę.

– Ładne, chociaż wiesz, ja bym wolała coś bardziej… – urwała, nie mogąc znaleźć słowa.

– Coś bardziej figuratywnego? – Zaśmiała się głośniej Amelia i włożyła koszulkę, wracając do śniadania. – Wiem, sis, sztuka abstrakcyjna nigdy nie była twoją mocną stroną.

– Z kręgu abstrakcyjnych rzeczy zdecydowanie wybieram poczucie humoru.

***

Miasto tętniło życiem. Po miesiącach zamknięcia w domach ludzie tłumnie wylegli na ulice, wypełnili knajpy i rozkładali się na parkowych trawnikach, jakby chcieli odbić sobie długi okres kwarantanny. Mateusza Żbikowskiego w ogóle to nie dziwiło. Wręcz przeciwnie, podzielał radość z możliwości wypicia kawy na mieście. Nie mógł już dłużej patrzeć na ściany własnego mieszkania na najwyższym piętrze jednego z kurdwanowskich bloków. A jeszcze bardziej cieszył się z tego, że nie musiał tej kawy pić sam.

Orianę Geber poznał w liceum. Był od niej starszy – dopiero przyszła do szkoły, kiedy on rozpoczynał klasę maturalną, ale na szczęście spotkał ją na próbach szkolnego chóru. W ciągu tamtego roku kilka razy wyciągał ją na wagary, spotykali się także w weekendy i wyglądało na to, że ich relację czeka świetlana przyszłość, ale Oriana nie chciała się nigdy zaangażować w związek. Nie był pewien, dlaczego. Obawiała się utraty niezależności? A może uważała, że Mat jest „poza jej ligą”, cokolwiek by to miało znaczyć? Gdy była w drugiej klasie, dała się Matowi namówić na wspólną imprezę, na której doszło do czegoś więcej. Ale seks, zamiast ich zbliżyć, poróżnił ich. Przez kolejne miesiące Ora zachowywała się, jakby do niczego nie doszło. Chłopak pogodził się, że został zepchnięty do friendzone’u, czekał więc i obserwował rozwój wypadków, ale ona wciąż była sama. Odpuścił sobie wówczas.

Odezwała się do niego jakoś w trakcie pandemii, gdy oboje siedzieli w domach, skazani na zdalne nauczanie, postępującą stagnację i niemożebną nudę, podszytą lękiem. Początkowa niezobowiązująca wymiana zdań, jakiej można by się spodziewać po dawnych szkolnych znajomych, przerodziła się w intensywny, gorący flirt, szybko uzupełniony o całkiem intymne zdjęcia. A kiedy mogli się wreszcie spotkać twarzą w twarz, zaczęli korzystać z tej możliwości z całym dobrodziejstwem inwentarza.

Żbikowski siedział w kawiarnianym ogródku i patrzył w stronę, z której powinna nadejść. Nie był pewien dalszego przebiegu wydarzeń, ale jeśli od kawy sprawnie przejdą do prosecco, to należało spodziewać się wszystkiego. Rzucił okiem na telefon, sprawdzając godzinę. Było pięć minut po czasie i żadnej wiadomości.

Kiedy podniósł wzrok, Oriana już zbliżała się do stolika. Jasna sukienka kleiła się do jej ciała, ujawniając niektóre, a zakrywając inne szczegóły anatomii. Platynowe włosy lśniły w popołudniowym lipcowym słońcu, a obcasy czółenek stukały rytmicznie na przedwojennym bruku. Była śliczna, zwiewna i delikatna jak babie lato, ale Mat wiedział, że jest też świetną rozmówczynią i diablo inteligentną przeciwniczką w dyskusjach. Wstał i wyszedł zza stołu, gdy podeszła do niego. Pocałowała chłopaka trzykrotnie w szorstkie od zarostu policzki i usiadła, splatając długie nogi w wystudiowanej pozie. Mat uśmiechnął się, ale kiedy spojrzał Orianie w oczy, dostrzegł w nich lęk.

– Och, to tylko zły sen. Na tyle wyraźny, że wciąż mi się kołacze po głowie.

– Opowiesz mi? – spytał, przysuwając się bliżej i ujmując dziewczynę za rękę. Zawahała się.

– Nie – odpowiedziała po chwili. – Wolałabym o tym nie wspominać.

– To co, kawa?

– A może od razu piwo? – Uśmiechnęła się, jakby chciała zasłonić czający się w oczach niepokój. – Już po dwunastej.

– Dobra, może być piwo – roześmiał się w odpowiedzi. – Skoczę do baru i przyniosę. – Puścił jej dłoń, wstał i sprężystym krokiem wszedł do zacienionego wnętrza.

Przy barze nie było kolejki, przed Matem stał tylko mężczyzna w słomkowym kapeluszu i hawajskiej koszuli. Żbikowski dostrzegł, że tamten utykał lekko przysuwając się do lady i musiał podpierać się czarną rzeźbioną laską. Cóż, pomyślał, zdarza się. A laska zawsze wygląda lepiej niż plastikowe kule.

Kiedy facet w kapeluszu odkuśtykał do swojego stolika, Mat kupił dwie butelki lekkiego pszeniczniaka, doskonałego w taki upalny dzień i wyszedł na zewnątrz. Oriana chyba już pozbyła się wspomnień złego snu, bo odchyliła się swobodnie na krześle, wystawiając twarz do słońca. Kiedy postawił piwo na stole, od razu uniosła lodowatą butelkę i z westchnieniem ulgi przyłożyła zmrożone szkło do skroni.

– Taki upał… – powiedziała cicho.

– No, a podobno ma być jeszcze gorzej.

– Mat…

– Tak? – Spojrzał na nią i poczuł, jak zalewa go fala potu, bynajmniej nie z powodu spiekoty dnia.

– Nie masz klimy w domu? – Uśmiechnęła się znacząco, patrząc w piwne oczy.

– Niestety nie mam. Strasznie się nagrzewa od dachu. Ojciec miał zamontować, ale jeszcze nie zdążył.

– Szkoda – westchnęła przeciągle. – Klimą mógłbyś mnie przekonać od razu. A tak…

– A tak co?

– Nie wiem. Zobaczymy – wyciągnęła rękę z butelką. Stuknęli się szkłem, patrząc sobie głęboko w oczy i upili po łyku. – Może do wieczora się ochłodzi…

Leniwa rozmowa lawirowała między banalnymi codziennymi tematami, a problemami z filozofii, historii czy lingwistyki. Oboje przerzucali się ciekawostkami z różnych dziedzin, dywagowali, szukali alternatyw dla znanych wydarzeń. Żbikowski niezwykle lubił te nieśpieszne dysputy z Orianą. Czuł się rozumiany, a jednocześnie dostrzegał, że dziewczyna prowokuje go intelektualnie, rzuca wyzwania i wytyka nieścisłości. Miała naprawdę bystry umysł i potrafiła szybko odpierać jego argumenty lub uzupełniać luki w uzasadnieniach. A przy tym była taka piękna i pachniała cudowną mieszanką trawy cytrynowej, piżma, migdałów i lekkiego słodkawego potu.

Nie przerywając rozmowy, zmieniali kilkukrotnie lokal, po drodze zahaczając o budkę z zapiekankami, aż po którymś kolejnym piwie dotarli nad Wisłę. Wypity alkohol i upał dawał się obojgu coraz bardziej we znaki, szli więc powoli, aż znaleźli wolną ławkę. Niewiele myśląc, Mat pociągnął Orianę na siebie i usadził ją sobie na kolanach, po czym pocałował wystający z dekoltu sukienki obojczyk. Ora prawą dłonią uniosła jego podbródek i przywarła ustami do jego ust. Trwali w pocałunku dłuższą chwilę, pozwalając swoim palcom swobodnie błądzić po ciele.

– To mówisz… – wyszeptała, kiedy oderwał usta od jej warg – że nie masz klimatyzacji?

Uśmiechnął się. Wstał, unosząc szczupłą dziewczynę na rękach. Postawił ją na spękanym asfalcie alejki i nachylił się do jej ucha, zaciągając się wonią platynowozłotych włosów.

– I tak jesteśmy oboje spoceni. Co ci szkodzi spocić się jeszcze bardziej?

Nie dyskutowała z tą argumentacją. Ujął ją pod ramię i wyprowadził po schodach na biegnącą górą ulicę. Z kieszeni dżinsów wyjął telefon i wezwał taksówkę.

Jechali krótko, niewiele ponad dziesięć minut, wymieniając tylko prowokacyjne spojrzenia ponad maskami i wciąż trzymając się za ręce. W wejściu do bloku minęli tęgiego mężczyznę z otyłym labradorem. Mat wypuścił go, po czym wciąż trzymając drzwi zaprosił Orianę do środka. W windzie w końcu znaleźli się sami, odgrodzeni stalowymi ścianami od ciekawskich lub, co gorsza, karcących spojrzeń. Znów zwarli się w pocałunku, a dłoń chłopaka momentalnie znalazła się na gołym udzie Oriany i konsekwentnie pięła się ku górze, aż poczuł pod palcami koronkę bielizny i bijące spod niej ciepło. Dziewczyna, nie przerywając pocałunku, chwyciła go za nadgarstek i powstrzymała sięgające do jej łona palce. Nie cofnął ręki, ale przeniósł dłoń na pośladek. Oriana rozluźniła chwyt i wtedy winda się zatrzymała.

Wypadli z ciasnej klatki dźwigu i Mat wygrzebał z kieszeni klucze do mieszkania. Gdy otwierał drzwi, Ora objęła go ciasno w pasie. Spleceni w uścisku wpadli do wyłożonego peerelowską boazerią przedpokoju z taką siłą, że omal nie stracili równowagi. A z pewnością nie tracili czasu. Stanęli naprzeciw siebie. Palce dziewczyny niewprawnie mocowały się z guzikami koszuli, podczas gdy Żbikowski zdążył już rozpiąć zamek od sukienki i zrzucić ją na podłogę. Ora przejechała dłonią po jego odsłoniętym torsie i z uśmiechem szarpnęła za pasek od spodni. Chłopak tymczasem uporał się z zapinanym na trzy haftki stanikiem. Skrępowany opadającymi dżinsami cofnął się o krok i spojrzał z podziwem na towarzyszkę.

– Masz zajebiste ciało, Ora – wydusił.

– Dzięki. – Zarumieniła się lekko, jakby z niedowierzaniem. – Ty też świetnie wyglądasz. A teraz zdejmuj te spodnie, zanim się zabijesz i chodźmy gdzieś, gdzie jest bardziej miękko.

Zsunęła czółenka i w samych stringach ruszyła w głąb mieszkania, w stronę sypialni i wygodnego dużego łóżka.

– Masz? – zapytała, oglądając się na Mata przez ramię.

– Co ma… A tak, mam. W pierwszej szufladzie.

Sięgnęła we wskazane miejsce i wyjęła gumki. Mateusz siedział już obok. Pomógł jej rozerwać opakowanie, założył prezerwatywę wprawnym ruchem. Pchnął Orianę na plecy i znalazł się w środku.

Seks był inny po tak długiej przerwie. Dużo bardziej przyjemny, niż na tamtej pamiętnej imprezie. Ora oddychała głęboko, przygryzając wargę, kiedy Mat kołysał się nad nią miarowo. Zarzuciła mu nogi na ramiona i przyciągnęła go mocniej rękami. Odpowiedział pocałunkiem, a potem po płatku ucha zszedł na szyję i ugryzł ją mocno. Jęknęła, ale nie protestowała. W duchocie nagrzanego przez cały dzień mieszkania oboje rozpływali się w sobie, jak roztopione masło. Miękli, a granica między ich ciałami niemal całkowicie się zatarła.

Gdy skończył, dużo wcześniej niżby sobie tego życzył, opadł na łóżko obok niej, dysząc ciężko. Oriana przewróciła się na bok i spojrzała na zziajanego chłopaka, leżącego teraz z półprzymkniętymi powiekami. Uniosła dłoń i pogładziła jego nagie ciało, wodząc szczupłymi palcami od podbródka aż do krocza, powoli, w tę i z powrotem, jakby chciała dokładnie określić każdą krzywiznę, policzyć wszystkie pieprzyki, zbadać wszystkie nierówności jego piersi. Chłopak niemal usnął, ale ona wstała z łóżka i ciągnąc go za ręce zmusiła, żeby zrobił to samo, po czym zaprowadziła go do łazienki.

Oboje przywitali zimny prysznic z prawdziwą rozkoszą. Pozwolili, aby chłodna woda lała się na nich strumieniem, a sami zajęli się zmywaniem potu i kurzu dnia z siebie nawzajem.

Gdy wyszli z kąpieli, duszne powietrze mieszkania uderzyło w nich ze zdwojoną siłą, ale na szczęście noc za oknem niosła niewielkie ochłodzenie. Żbikowski rozmarzonym wzrokiem patrzył na Orę zawiniętą w wielki ręcznik, na ściekającą z jej włosów stróżkę wody, na rozmazany tusz do rzęs na powiekach.

– No co? – spytała, ale nie doczekała się odpowiedzi. – Mateusz Żbikowski! Będzie pan tak stał, czy zaproponuje pan kobiecie coś do picia?

– C… co? Ach tak – zreflektował się. – Napijesz się czegoś? Mam wino, trochę bourbona…

– Kawy, błagam. – Oriana związała wciąż mokre włosy i podeszła do lustra, krytycznie oceniając stan makijażu.

– O tej porze? – Przytulił się do jej pleców. – Nie uśniesz potem!

– Och, a ty zamierzasz dzisiaj spać? – Lekko wyzwoliła się z jego objęć i stanęła twarzą do chłopaka, przybierając demonstracyjnie obrażoną minę. – Bo jeśli tak, to zaraz się ubieram i wsiadam w ubera do domu.

Zmilczał kąśliwą uwagę, ale nie mógł powstrzymać bijącego na twarz rumieńca. Bez dyskusji odwiesił ręcznik i nagi poszedł do kuchni, klaszcząc bosymi stopami po panelach. Wprawnym ruchem napełnił kawiarkę i podpalił pod nią gaz.

– Mleko? Cukier?

– Nie. – Oriana wyszła z łazienki, cały czas owinięta w ręcznik. – Kawa ma być czarna, gorzka i mocna. Jak życie.

– Nie przesadzasz aby? – Mat oparł się o blat i sięgnął po stojącą obok puszkę z ciastkami. Wyciągnął ją w stronę dziewczyny, ale pokręciła tylko głową.

– Nie zapominaj, że moim ojcem jest Niccolò Geber, rodowity florentczyk.

– Ach, no tak. Rozumiem. Czyli espresso o gęstości czarnej dziury i równie mocno wykręcające żołądek?

– Sì, certamente – potwierdziła.

Pokręcił głową z niedowierzaniem, ale sięgnął po malutką filiżankę, pamiątkę ze Lwowa i kiedy tylko płyn w kawiarce zabulgotał, napełnił naczynie gorącą kawową esencją.

– Gratias ago – rzuciła z uśmiechem.

– Możesz przestać z tym włoskim? Trochę za dużo wypiłem, żeby mówić językami – westchnął.

– Przestałam. To łacina – wyszczerzyła się w odpowiedzi.

– Ora!

– No co, myślałam, że na prawie macie łacinę…

– Mamy, ale nie taką… Nie mówioną. Tylko jakieś suche terminy i sentencje – wstrząsnął kawiarką i zlał resztę płynu do kubka. Też potrzebował kofeiny.

– Oj, Mat… – roześmiała się. – Wiesz, że się tylko z tobą droczę, prawda?

– Wiem, lubisz to. Ja w sumie też. Quod erat demonstrandum.

Roześmiali się oboje, a kiedy wypili kawę, zbliżyli się do siebie ponownie. Nie szli już do łóżka. Oriana usiadła na kuchennym stole, a Mat ukląkł przed nią. Jęknęła głośno, gdy wpił się ustami w jej łono. Wplotła palce w jego ciemne, równo przystrzyżone włosy i lekkimi ruchami prowadziła go po swoim ciele. Radził sobie dobrze i dawał jej przyjemność, ale w pewnym momencie oderwała jego język od swojej łechtaczki i wciąż trzymając chłopaka za włosy, zmusiła do wstania. Pchnęła go na lodówkę i sama opadła na ziemię, chcąc się odwzajemnić. Gdy poczuł jej ciepły oddech na kroczu, zamknął oczy i zapadł się w rozkosz.

Zgodnie z przewidywaniem Oriany, prawie nie spali tej nocy. Również niemal nie rozmawiali, poza tymi krótkimi chwilami czystej intymności tuż po orgazmie. Żbikowski nie wiedział, czy Ora faktycznie się w nim zakochała, czy spędzenie ostatniego półrocza wyłącznie z matką i siostrą wzbudziło w niej aż takie potrzeby, ale nie narzekał. Nie miał prawa narzekać. Gdy o czwartej nad ranem dziewczyna zapadła w końcu w płytki sen, wstał, przeszedł do kuchni i nalał sobie szklankę bourbona, po czym wypił połowę jednym haustem. Nie był pewien, jakie konsekwencje będzie miała ta noc. Trochę ponad miesiąc długich rozmów i pikantnej korespondencji, potem te… Ile, ze trzy tygodnie randkowania, obściskiwania się w krzakach i wzajemnego upajania się własnym towarzystwem, wspólnej radości z odwrotu epidemii. I ten dzisiejszy maraton, który Mata doprowadził do granic fizycznej wytrzymałości… A co potem? Czy Ora będzie chciała się do niego wprowadzić, zacząć wspólne życie? Czy może tylko chce z nim sypiać dla przyjemności?

Wziął jeszcze łyk alkoholu i spojrzał przez uchylone drzwi na nagie ciało Geber, na wpół przykryte kołdrą. Czy to jest kobieta na całe życie? Nie miał pojęcia. I nie bardzo miał pomysł, jak mógłby się tego dowiedzieć. Dopił bourbon i wrócił do łóżka, ale nie mógł zasnąć. Gładził tylko włosy kochanki i myślał intensywnie o przyszłości.

***

Oriana ocknęła się koło siódmej. Mat spał i chrapał głęboko, przykrywając jej piersi ręką. Wydostała się spod bezwładnego ramienia, po czym na palcach przeszła do łazienki. Ogarnęła się, doprowadzając wygląd do znośnego poziomu, włożyła wczorajszą bieliznę i sukienkę. Syknęła, gdy dostrzegła dwie malinki na szyi, rozpuściła więc włosy, aby zakryć ślady. Wyjrzała z łazienki, ale Mat dalej chrapał w pokoju. Cichuteńko wzięła z przedpokoju swoją niewielką torebkę i buty, po czym uważając, żeby nie trzasnąć drzwiami, wyszła z mieszkania.

Czółenka zapięła już w windzie i ruszyła na przystanek. Nie miała zamiaru wydawać pieniędzy na taksówkę o tej porze. Doczekała się w końcu na dwudziestkę czwórkę, która przewiozła ją na stare Podgórze. Wysiadła z tramwaju i wspięła się na Wzgórze Lasoty, kierując się w stronę domu. Nie weszła od frontu, ale przeszła przez ogród i wspięła się na schodki drzwi kuchennych, żeby nie zwracać uwagi matki. Nie udało się.

Joanna Geber siedziała przy kuchennym stole z kubkiem mocnej kawy w jednej i cienkim papierosem w drugiej ręce. Spojrzała na córkę przez bladą strużkę dymu, ale zamiast ją skarcić, uśmiechnęła się blado. I momentalnie spoważniała.

– Dobrze, że jesteś, dziecko – powiedziała cicho.

– Stało się coś, mamma? – Oriana wiedziała, co ta mina oznacza. Mogła spodziewać się najgorszego. – Coś z Amy?

– Nie, dlaczego? Amelka wróciła z pracy po północy, śpi teraz, ale zaraz pójdę ją budzić. A jak u ciebie? Chcesz się przespać, czy wytrzymasz tak do południa?

– Spokojnie, spałam w nocy – niewiele, ale zawsze, pomyślała. Jednak nie powiedziała tego głośno. – A co będzie w południe? Powiedz, mamma, stało się coś?

– Nie wiem, córeńko, nie wiem. Być może. Dostałam w nocy wiadomość, że Nereus jedzie do Krakowa.

– Wujek Nereus? Ależ sto lat go nie widziałam!

– No właśnie. A teraz tak nagle… Zapowiedział się u nas na dziesiątą. Także masz – spojrzała na zegar na piekarniku – ze dwie godziny do dyspozycji. Umyj się, uczesz, ubierz przyzwoicie. Prześpij się, jak chcesz.

Oriana skinęła głową i stukając obcasami ruszyła po drewnianych schodach na piętro. Minęła pokój Amelii i skierowała się do własnej sypialni. Padła na łóżko, owładnięta złym przeczuciem. Czy ojcu naprawdę się coś stało? Czy ich sen nie był jedynie zbiegiem okoliczności? Sięgnęła do torebki po telefon i spojrzała na czat. Niccolò Geber był niedostępny od trzydziestu godzin. Wybrała jego numer telefonu, ale nikt nie podniósł słuchawki. Może śpi jeszcze albo wyszedł po bułki i nie wziął telefonu ze sobą? Nie była pewna, czy często tak robił, ale z pewnością mogło mu się zdarzyć, prawda?

Miała teraz przed oczami śniadą twarz ojca okoloną szpakowatymi włosami, jego niebieskie, niemal granatowe oczy, rozciągnięte w uśmiechu usta, wypełnione dwoma rzędami doskonale białych zębów zaciśniętych wokół ustnika fajki. Tak go zapamiętała, gdy odwiedziły go z Amelią we Florencji w ostatnie Boże Narodzenie. Słyszała w uszach jego ciepły, radiowy baryton, którym całe dzieciństwo opowiadał im baśnie o arabskich alchemikach i greckie mity – jego ulubione historie. Przypominała sobie dotyk jego miękkich jak u pianisty dłoni i bliznę po poparzeniu okrywającą wierzch prawej z nich. Utrzymywał przez lata, że to jego babcia przypadkiem ochlapała go gorącą zupą.

Oriana nie wyobrażała sobie, że temu człowiekowi mogłoby się cokolwiek stać, że mogłoby go zabraknąć. Chociaż lata temu rozwiódł się z Joanną i opuścił Kraków, wracając do Florencji, to wciąż był jej ojcem!

Zdenerwowana zerwała się z łóżka, rozebrała się, wciągnęła swój ulubiony za duży t-shirt i poszła się umyć. Pod prysznicem pozbyła się zapachu seksu, który otaczał ją przez kilka ostatnich godzin, a potem wtarła w ciało olejek z drewna sandałowego. Rozczesała porządnie włosy i zaplotła je w gruby warkocz. Nałożyła lekki makijaż, starannie maskując malinki na szyi i wróciła do sypialni. Z szafy wyjęła świeżą bieliznę i czystą lnianą sukienkę bez rękawów, zapinaną na całej długości na guziki, po czym spojrzała na zegarek. Dochodziła dziewiąta.

Ubrała się i boso zeszła na dół. W drzwiach kuchni o mały włos zderzyła się z Amelią, w czarnej koszulce z jakąś żartobliwą grafiką i szortach. Siostra niemal oblała Orianę niesioną kawą, ale obie zdołały odskoczyć w ostatniej chwili i kleks brunatnego napoju wylądował na podłodze.

– Jadłaś coś? – spytała Ora słabym głosem. Wyciągniętą dłonią pogładziła siostrę po policzku.

– Jakoś nie mogłam… – wymruczała Amelia. Oriana skinęła głową i podbródkiem wskazała na ubranie siostry.

– Ale włożysz coś przyzwoitego? Prawda, Amy?

– A co jest nie tak z tym? – syknęła druga, ale zaraz uśmiechnęła się krzywo. – Tak, nie martw się. Właśnie idę do pokoju. Myślisz, że… – urwała.

– Nie wiem. Ale mam złe przeczucia.

Patrzyły na siebie jeszcze chwilę, po czym rozeszły się, każda w swoim kierunku. Oriana ruszyła do ekspresu i zrobiła solidne doppio espresso, które pomogłoby jej zwalczyć zmęczenie po całonocnym maratonie, który sobie z Matem zafundowali. Pijąc kawę obserwowała przez okno matkę kręcącą się nerwowo po ogrodzie. Najwyraźniej Joanna Geber też miała złe przeczucia. Albo już coś wiedziała.

Po paru chwilach wróciła Amelia, w koszulowej bluzce z podwiniętymi rękawami odsłaniającymi drobne tatuaże pokrywające przedramiona i luźnych lnianych spodniach. Stanęła obok siostry wspartej o kuchenny blat i objęła bliźniaczkę ramieniem. Głowa Oriany niemal od razu opadła na bark Amy i obie odetchnęły głęboko.

– Swoją drogą – zagadnęła Amelia półgłosem – jak było dzisiaj? To znaczy w nocy? Szczerze mówiąc, nie sądziłam, że aż tak cię wciągnie.

– No cóż – Ora odchrząknęła. – Można powiedzieć, że intensywnie. Tak, to chyba najbardziej… adekwatne określenie.

– Nie zdradzisz żadnych szczegółów? – prychnęła Amy.

– Niby jakich? Co, mam ci podać długość fallusa? – Oriana podniosła głowę i zgromiła siostrę wzrokiem. – Czy może zawartość flaszek w jego barku?

– Wiesz, obie informacje są strategiczne, także…

– Młoda! Wiem, że próbujesz odwrócić moją uwagę, ale nie wtykaj nosa, gdzie nie trzeba.

– To nie ja tu cokolwiek wtykam. – Amelia pokazała siostrze język. – A młodsza jestem o piętnaście minut, także ten swój autorytet starszej siostry to wiesz, co se możesz. Ale tak serio, jaki on jest?

Oriana milczała długo, wciąż wpatrzona w kuchenne okno. W końcu odpowiedziała.

– Jest sympatyczny. Przystojny, moim zdaniem, chociaż nie szczególnie wyrzeźbiony. Ot normalny facet. Zabawny, trzeba mu przyznać, chociaż niektóre żarty ma przyciężkie. A pewne rzeczy trzeba mu pokazywać wprost, bo się nie domyśli, ale jak już pokażesz, to całkiem sprawnie sobie radzi.

– I faktycznie mieszka sam? Wydawało mi się, że miał starszą siostrę…

– Wyprowadziła się za granicę niecały rok temu. A jego rodzice w osiemnastym skończyli budować dom gdzieś pod Krakowem, także mieszkanie przypadło jemu – Oriana zamyśliła się. – Ma ładny widok z balkonu, ale chyba jednak wolę nasz ogród.

– Jeszcze kilka takich nocy i nie będziesz chciała stamtąd wychodzić. Zobaczysz, wprowadzisz się do niego. A wtedy ja zajmę całe piętro.

– Jeszcze czego. – Oriana wymierzyła siostrze solidnego kuksańca pod żebra.

– Ej!

– Cicho, dziewczyny. Dorosłe jesteście, nie bić się. – Joanna Geber stanęła w drzwiach prowadzących do ogrodu. – Gotowe? Nereus dzwonił do mnie przed chwilą, jest już w centrum, powiedziałam, że może być wcześniej. Ora, dziecko, zrób duży dzbanek mocnej kawy. Amelko, ogarnij stół w salonie, wiesz, jakaś serweta, ciastka, cukier. Ja zaraz wrzucam tartę do pieca, będzie na świeżo. No już, ruszcie się!

Dziewczyny poderwały się równocześnie. Amelia po chwili zniknęła w drzwiach do salonu, a Oriana przeczyściła rzadko używany ekspres przelewowy i włączyła urządzenie. Ręce jej drżały, gdy nasypywała kawę do właściwej przegródki i duża garść ziaren rozsypała się po podłodze. Ora zaklęła pod nosem, od razu schyliła się i pozbierała kawę papierowym ręcznikiem. Uważnie wyzbierała wszystkie, bosą stopą badając, czy nic nie zostało.

Szła właśnie z kawą do salonu, kiedy zadzwonił dzwonek przy furtce. Joanna poszła otworzyć drzwi, a Amelia stanęła w oknie, uważnie przyglądając się stojącemu za bramką starcowi. Obie pamiętały go doskonale z dzieciństwa – od lat przyjaźnił się z ich ojcem i gdy bywały na wakacjach w Toskanii często je odwiedzał lub zabawiał, gdy Niccolò musiał zająć się pracą. Oriana podeszła do siostry i obserwowała, jak Nereus, przypominający Arystotelesa z rzeźby Lizypa, idzie nad wyraz sprężystym krokiem przez ogród. Słyszała skrzypnięcie drzwi wejściowych i powitanie matki. Oboje weszli do salonu.

– Wujek Nereus! – Bliźniaczki serdecznie uściskały starca, który roześmiał się w odpowiedzi.

– Patrzcie, patrzcie, jakie z was piękne panny wyrosły! Gdyby dzisiaj Parys miał wybrać najpiękniejszą, musiałby się zastanawiać o wiele dłużej…

– Oj, dajże spokój, Nereusie – parsknęła Joanna. – Nie kadź im tak, bo się rozbestwią. Wejdź lepiej, usiądź. Ja wyjmę ciasto z pieca i już przychodzę.

Gość skinął głową, odstawił na podłogę niewielki neseser, przypominający starą torbę lekarską, i usiadł w fotelu przy stoliku kawowym. Dziewczyny opadły na kanapę naprzeciwko, a wracająca z kuchni Joanna zajęła drugi fotel, stojący nieco z boku. Zapadła nieprzyjemna cisza. Chcąc ją przerwać, Oriana nalała wszystkim kawy i odstawiła dzbanek, mechanicznym ruchem wygładziła serwetę i poprawiła położenie swojej łyżeczki. Kiedy sięgnęła, żeby poprawić spodeczek, Amelia złapała ją za rękę i zmusiła siostrę, aby ta usiadła głębiej.

Nereus sięgnął po cukier. Dwie białe kostki z cichym brzdękiem opadły na dno filiżanki. Nie zamieszał napoju, ale od razu uniósł filiżankę do ust i upił łyk. Po nieskończenie długiej chwili odstawił naczynie, odchrząknął i spojrzał w malachitowe oczy bliźniaczek. Rzucił okiem na siedzącą obok Joannę, ale pięćdziesięcioparoletnia kobieta z uporem wpatrywała się w dno własnej filiżanki.

– Nie będę owijać w bawełnę, moje drogie – mówił po włosku z twardym greckim akcentem. – Wasz ojciec, a mój wieloletni przyjaciel, Niccolò Geber, zmarł tragicznie wczoraj w ciągu dnia. Jestem tu, ponieważ prosił, abym w takim wypadku osobiście się z wami skontaktował.

Zapadła cisza, ciężka, nieprzyjemna i przytłaczająca jak mokry koc. Orianie słowa uwięzły w gardle, chociaż próbowała powiedzieć cokolwiek, żeby tylko przerwać milczenie. Odezwała się za to Amelia.

– Ale jak?! Jak, kurwa?

– Amelko! – syknęła Joanna, ale Nereus uspokoił ją gestem dłoni.

– Miał… wypadek przy pracy – powiedział cicho. – Chociaż był świetnym fachowcem, to jednak jego praca nie należała do najbezpieczniejszych.

– Czekaj… – Oriana odzyskała mowę. – Mówił przecież, że pracował w jakimś laboratorium. Czy nie mieli jakichś, no nie wiem… procedur? Ktoś powinien za to odpowiadać, prawda?

Amelia, zarumieniona z wściekłości, przytaknęła, przeklinając pod nosem po polsku.

– Czy wy… – Nereus zawiesił głos. – Czy wy nigdy nie rozmawiałyście z Niccolò o pracy? Nie mówił wam, czym dokładnie się zajmuje?

Pokręciły zgodnie głowami. Oriana poczuła, jak łzy napływają jej do oczu. Wytarła je wierzchem dłoni i wbiła wzrok w Greka. Amelia również mu się przypatrywała, zaciskając pięści na fałdach spodni.

– Nie wytłumaczę wam teraz wszystkiego, będę więc mocno upraszczał. – Nereus dolał sobie kawy i wziął kilka łyków. – Wasz ojciec, moje drogie, był alchemikiem. Był także moim uczniem i współpracownikiem przez wiele lat, zanim rozpoczął własne badania.

– Co?! – Amelia zerwała się, okrążyła kanapę i stanęła za plecami siostry, wspierając się rękami o zagłówek. – Co za bajki nam opowiadasz, wujku! Jaka znowu alchemia?!

– Jeśli chcesz wiedzieć – Nereus zdawał się kompletnie niewzruszony wybuchem zielonowłosej dziewczyny – to dokładnie jej pierwotna odmiana, chymeia. Ale to czysto semantyczne rozróżnienie, także nie będę…

– A nie mogłeś jakoś temu zapobiec? Dopilnować, żeby nie zginął? – weszła mu w słowo Oriana i wygładziła bezwiednie zmarszczki na sukience.

– Widzisz, ptaszyno, „wypadek” to nie do końca trafne określenie. Wszystko wskazuje na to, że został zaatakowany i zginął w walce. Nie mogę ci tego szczegółowo wyjaśnić, bo jeszcze sam nie jestem przekonany co do jej przebiegu, ale moim zdaniem Niccolò nie popełnił żadnego błędu ze swojej strony.

– I kto go niby zaatakował, co? Zrodzeni z mgły? – parsknęła Amelia nad uchem siostry.

– Jacy „zrodzeni”… – Starzec spojrzał na nią z uniesionymi brwiami. – Nie jestem pewien, ale o nich nigdy nie słyszałem. Wiem jednak, że było wiele… osób i organizacji, które zazdrościły waszemu ojcu rezultatów i w przeszłości próbowały mu zaszkodzić. Mam u siebie całą listę podejrzanych, będę ją sprawdzał punkt po punkcie, ale teraz musimy się zając następstwami tego przykrego zdarzenia.

– To znaczy? – Głos Oriany drgnął nieznacznie, a jej ręka z filiżanką zawisła w połowie drogi do ust.

– Mam ze sobą testament Niko. Zdążył go spisać, zanim… Zanim odszedł. Możemy go wspólnie przeczytać. – Wyjął z kieszeni marynarki kremową kopertę z czerpanego papieru.

– Mogę? – Oriana wyciągnęła dłoń po dokument. Bez słowa podał jej zapieczętowane pismo. Przyjrzała się pieczęci. Odciśnięty w laku wzór wyglądał jak niewielkie słońce z dodatkowym punktem na środku tarczy, jak godło Macedonii. Dziewczyna złamała symbol i rozłożyła kartkę z grubego, czerpanego papieru. Amelia, wciąż stojąc za oparciem kanapy, objęła siostrę od tyłu i uważnie patrzyła ponad jej ramieniem, jak szczupłe palce Ory rozwijają arkusz. Obie przebiegły tekst wzrokiem, a Oriana odczytała dokument na głos.

Ostatnia Wola Niccolò Leonardo Gebera

Ja, niżej podpisany Niccolò Leonardo Geber, będąc w pełni władz fizycznych i umysłowych, a nie znając dnia ani godziny mojej śmierci, spisuję moje ostateczne postanowienia.

Nie mając innych żyjących krewnych, cały mój majątek, obejmujący moje mieszkanie we Florencji przy via delle Caldaie, wraz z wyposażeniem oraz samochód marki FIAT Tipo przekazuję do podziału lub wspólnego użytkowania przez moje dwie córki, Orianę Ariadnę Geber oraz Amelię Esterę Geber. Również obu moim córkom przekazuję po dziesięć tysięcy euro, które polecam przelać na wskazane przez nie rachunki bankowe do czternastu dni od mojego odejścia.

Następujące przedmioty:

– Obraz „Pola Toskanii”,

– Kolekcja albumów teatrów włoskich,

– Serwis miśnieńskiej porcelany dla dwunastu osób

polecam przekazać Joannie Lemberger-Geber, mojej byłej żonie, świadom, że więcej ode mnie nie przyjmie.

Jednocześnie na wykonawcę mojej ostatniej woli mianuję Nereusa Pyrrosa. Zobowiązuję go także do wprowadzenia jednej lub obu moich córek w podstawy naszego zawodu. Podejmująca naukę otrzyma zawartość skrytki AV79116D w Banca Popolare we Florencji, oddział przy Via dell’Agnolo, do wyłącznego wykorzystania.

Niccolò L. Geber

Florencja, 01.03.2020

Zapadła cisza. Nereus ponownie sięgnął do kieszeni marynarki i wyjął z niej pęk kluczy z adresówką przypiętą do kółka.

– Wasze mieszkanie – powiedział, kładąc klucze na stole. Metal zadzwonił o szklany blat.

– I co teraz? – spytała Amelia. Wyjęła dokument z ręki siostry i obejrzała go dokładnie, ale na papierze nie było żadnego dopisku, żadnego warunku, nic więcej. Drobna kursywa tekstu, wykaligrafowany podpis, data sprzed czterech miesięcy.

– Ja nie mogę zostać w Krakowie. Rozumiecie, te wszystkie obostrzenia… Muszę jutro lecieć z powrotem. Jeśli któraś z was zdecyduje się pojechać do Florencji i podjąć to, co zaczął wasz ojciec, spotkamy się piętnastego sierpnia pod Santa Maria del Fiore. Tymczasem spróbuję dowiedzieć się jak najwięcej, ustalić wszystkie okoliczności… Wiele w tym… – chwilę szukał właściwego słowa. – W tym zdarzeniu jest niewiadomych, wiele nieścisłości. Zbyt wiele.

Wstał, obszedł fotel i zbliżył się do milczącej Joanny.

– Gianna – powiedział łagodnie – poradzicie sobie ze wszystkim?

– Co? Ach, tak – odrzekła wyrwana z marazmu. – Tak, Nereus, nie martw się nami. Wiesz, kiedy pogrzeb?

– Dam ci znać – odpowiedział z nutą wahania w głosie. – Policja jeszcze się kręci, nie wiem, ile im to zajmie, także…

– Rozumiem. Ale obiecaj mi jedno – Joanna spojrzała prosto w oczy starego alchemika. – Znajdź ich. Dowiedz się, kto to.

Starzec skinął głową z poważną miną. Z drugiej kieszeni marynarki wyjął niewielki portfel. Szperał w nim chwilę, po czym wyciągnął z jednej z przegródek wizytówkę i podał ją Orianie. Na kartoniku złotymi greckimi literami wydrukowano nazwisko Νηρευς Πυρρος i włoski numer telefonu komórkowego. Na rewersie lśnił tłoczony symbol, przypominający grecką ethę, z wydłużonym, przekreślonym ogonkiem. Więcej informacji najwyraźniej nie było potrzebne. Oriana wpatrywała się w znak pewna, że gdzieś go już widziała, ale nie mogła sobie przypomnieć, gdzie.

– Piazza del’Duomo to spory plac. Gdybyśmy nie mogli się znaleźć, dzwońcie.

Dziewczyna machinalnie skinęła głową i uśmiechnęła się blado.

– Dzięki, wujku, że przyjechałeś.

– Wolałbym, żebyśmy spotkali się w innych okolicznościach, ale cóż… – Ukłonił się bliźniaczkom i skierował do wyjścia. Amelia nie poszła pożegnać go przy drzwiach. Zanim jeszcze dotarł do przedpokoju, ona już była w połowie drogi na górę. Oriana z kolei odprowadziła Greka do furtki i dopiero później wspięła się na piętro. Najwyraźniej obie potrzebowały samotności.

Joanna została w salonie. Ora ze schodów słyszała szelest paczki papierosów, trzask zapalniczki, a potem poczuła nikły słodkawy zapach tytoniowego dymu. Ona go kochała, pomyślała Oriana. Po tylu latach od rozwodu, Joanna wciąż go kochała.