Fałszywe intencje - ebook

ROZDZIAŁ 1

Nad­cho­dzili.

Poty­ka­jąc się, krą­żył po ciem­nym domu, gorącz­kowo roz­glą­da­jąc się na boki i łka­jąc ze stra­chu. Ile czasu mu zostało? Godzina? Może mniej. Wie­dział, co mu zro­bią, kiedy tutaj dotrą. Sta­rał się o tym nie myśleć, lecz wie­dział. Wysłu­chał dosta­tecz­nie wielu zeznań, widział aż nadto zdjęć. Boże, bła­gam, nie pozwól, żeby mnie też to spo­tkało.

W garażu na gór­nej półce dostrzegł skrzynkę z narzę­dziami. Sta­nął na pal­cach, szarp­nął ją gwał­tow­nie, a wtedy wieko odsko­czyło, wypadł śru­bo­kręt i ude­rzył go w głowę. Syk­nął z bólu, posta­wił skrzynkę na pod­ło­dze i zaczął w niej grze­bać. W zaku­rzo­nym pomiesz­cze­niu odbi­jał się echem szczęk meta­lo­wych przed­mio­tów. No już, szyb­ciej! Odwró­cił skrzynkę do góry dnem. Gło­śne stuk­nię­cie spra­wiło, że się skrzy­wił. Czy ktoś to usły­szał? Sąsie­dzi? Przy­pad­kowy prze­cho­dzień, który wła­śnie dzwoni na poli­cję? Albo oni?

Są! Chwy­cił kom­bi­nerki i czu­jąc, jak serce łomo­cze mu w piersi, wybiegł z garażu.

Przede wszyst­kim pozbyć się nadaj­nika GPS! Klę­cząc na pod­ło­dze, pró­bo­wał sobie przy­po­mnieć sche­maty, któ­rych się nauczył na pamięć. Nie mógł się jed­nak sku­pić, oddech miał nie­równy, w gło­wie kotło­wały mu się wizje męczarni, jakim go pod­da­dzą, kiedy już tu dotrą. Opa­rze­nia. Rany.

Ode­tchnął głę­boko, zmu­sił się do kon­cen­tra­cji. Nade­szła chwila, żeby się spraw­dzić. Poka­zać, ile jest wart. Godziny tre­nin­gów, wku­wa­nia na pamięć, szy­ko­wa­nia się na tę chwilę.

Tak, wresz­cie sobie przy­po­mniał.

Zła­pał kom­bi­ner­kami ukryty nadaj­nik i wyrwał go z zębo­dołu. Wstał roz­trzę­siony, prze­szedł do łazienki. Chciał wyrzu­cić nadaj­nik do toa­lety, ale do muszli wpa­dły też szczypce. Ożeż jasna cho­lera! Wyło­wił je z sedesu, spu­ścił wodę.

Teraz mikro­fon. Ten był scho­wany bar­dziej z tyłu, trud­niej było się do niego dobrać.

Kiedy pró­bo­wał wetknąć szczypce, by wyrwać mikro­fon, w ciem­no­ści coś bły­snęło. Zami­go­tało białe świa­tło – tele­fon komór­kowy. Pod­niósł go i spoj­rzał na ekran. Dostał nową wia­do­mość.

Czerwona_Królowa: Gąsie­nico, jesteś tam?

Rzecz jasna, nie nazy­wał się Gąsie­nica. Ale w sieci każdy krył się za nic­kiem, cho­wał w męt­nej wodzie, by nie dało się go wyśle­dzić. Musiał odpo­wie­dzieć, żeby zmy­lić każ­dego, kto pod­słu­chi­wał, obser­wo­wał, robił notatki.

Jestem.

Wystu­kał to drżą­cym pal­cem. Na ekra­nie została smuga krwi, czer­wona lepka plama. Jego DNA oraz odcisk palca.

Czerwona_Królowa: Widzia­łeś ich wcze­śniej­szy post? Na temat tych dzieci?

Naj­chęt­niej roz­trza­skałby ekran i wydarł się na Czer­woną Kró­lową, że to nie jest dobry moment, że może już po niego jadą, że może jest spa­lony. Zmu­sił się jed­nak do wystu­ka­nia odpo­wie­dzi – spo­koj­nej, krót­kiej i bez lite­ró­wek.

Gąsie­nica: Zajęty. Prze­czy­tam póź­niej.

Zga­sił ekran, znowu wziął kom­bi­nerki.

Gdzie jest mikro­fon?

Pierw­szy dolny ząb trzo­nowy po pra­wej. Zadarł brodę, wsu­nął szczypce do ust, zła­pał ząb. Wyrwał go jed­nym sil­nym szarp­nię­ciem, zato­czył się i wylą­do­wał na tyłku. Czuł, jak krew z pod­łogi wsiąka w jego dżinsy.

Powrót do łazienki, pew­niej­szym kro­kiem. Tym razem do sedesu wpadł ząb, nie kom­bi­nerki. Stuk­nął o dno, zosta­wia­jąc po dro­dze czer­wony ślad krwi.

Spu­ścił wodę i pozwo­lił sobie na uśmiech. Zro­bił to! Zała­twił jed­nego z ich agen­tów. Był pierw­szym, któ­remu to się udało. Ponad trzy lata wal­czyli z tą szem­raną grupą i cza­sami odno­sił wra­że­nie, że ich walka jest bez­na­dziejna. Że potężna sitwa tych porą­ba­nych sukin­sy­nów jest abso­lut­nie nie­ty­kalna. Krąg ste­ro­wał prze­cież rzą­dem, woj­skiem, poli­cją, mediami. Czy komuś takiemu mogła się prze­ciw­sta­wić śmiesz­nie mała grupka zwy­czaj­nych ludzi?

Może jed­nak nie bez powodu wybrano go wraz z innymi? Oto dowód – zro­bił to!

Zabił jed­nego z wro­gów. A skoro doko­nał tego w poje­dynkę, to dzia­ła­jąc razem, mogą wykoń­czyć resztę.

Odwró­cił się, spoj­rzał na swoją twarz w lustrze. Roz­czo­chrany, uma­zany krwią. Ale zwy­cię­ski.

Umył ręce w umy­walce, zosta­wia­jąc na bia­łej por­ce­la­nie czer­wone plamy, i myślał o tam­tych. Usi­ło­wał prze­wi­dzieć ich ruchy. Praw­do­po­dob­nie wkrótce spró­bują nawią­zać kon­takt ze swoim agen­tem. Prze­ko­nają się, że nie odbiera. A namie­rza­jąc nadaj­nik GPS, będą szu­kali wia­tru w polu, wzdłuż całej miej­skiej kana­li­za­cji. To mu dawało tro­chę czasu. Nie­wiele, wroga nie wolno lek­ce­wa­żyć. Ale dosta­tecz­nie dużo, by zdą­żył zatrzeć za sobą ślady.

Wró­cił do salonu, zapa­lił świa­tło i sta­nął bez ruchu. Po raz pierw­szy mógł w pełni oce­nić swoje dzieło. Na całej pod­ło­dze plamy krwi. I leżące ciało – mar­twe, szklany wzrok, sze­roko otwarte usta, brak dwóch zębów, a do tego ślady krwi oraz kawałki chrząstki.

Zakrę­ciło mu się w gło­wie, oparł się o ścianę. Zro­bił, co nale­żało. To jest wojna, a jego wybrano, żeby chro­nił nie­win­nych i bez­bron­nych.

A na woj­nie leje się krew.

I nagła, kło­po­tliwa myśl. A jeśli się pomy­lił?

Jeżeli w zębach, które wyrwał, nie było nadaj­nika ani mikro­fonu? Jeśli sche­mat zawie­rał błąd, zmyłkę wpro­wa­dzoną umyśl­nie w ramach dzia­łań kontr­wy­wia­dow­czych wroga?

Nie wierz nikomu. Zawsze myśl z wyprze­dze­niem.

Nadaj­nik i mikro­fon mogły się znaj­do­wać w nie­usu­nię­tych zębach. Cze­kało go jesz­cze mnó­stwo roboty. Po raz trzeci ukląkł przy zwło­kach i chwy­cił szczyp­cami kolejny ząb.

Zawa­hał się. To jakiś obłęd. W skrzynce z narzę­dziami był prze­cież mło­tek.ROZDZIAŁ 2

Zapa­chy nie­mi­łych wspo­mnień wdzie­rają nam się w noz­drza i potra­fią zagnieź­dzić się w naszym mózgu na wiele godzin, dni, a nawet tygo­dni.

Abby Mul­len patrzyła przez przed­nią szybę auta z wypo­ży­czalni i oddy­chała głę­boko, pró­bu­jąc wypeł­nić nos zapa­chem odświe­ża­cza powie­trza w samo­cho­dzie. Chyba sosno­wego, w każ­dym razie była to jakaś nędzna imi­ta­cja roślin­nej woni. Nic to nie dało. Nie udało jej się pobyć smrodu, który czuła od tygo­dnia, który śnił jej się po nocach i nawie­dzał ją za dnia.

Ludzie czę­sto zachwy­cają się tym, jak zapa­chy potra­fią przy­wo­ły­wać wspo­mnie­nia. Jak aro­mat cyna­monu przy­wo­dzi na myśl nie­dzielne poranki u babci i wypie­kane przez nią babeczki. Albo jak czu­jąc woń świeżo ścię­tych kwia­tów, mają przed oczami wio­senny pik­nik.

Mało kto jed­nak mówi o tym, że odór środka dezyn­fe­ku­ją­cego koja­rzy im się z chwilą, kiedy w szpi­talu trzy­mali za rękę umie­ra­ją­cego ojca. Albo jak fetor gni­ją­cego mięsa prze­nosi ich w czasy dzie­ciń­stwa, kiedy zna­leźli w lesie mar­twego psa i po raz pierw­szy zetknęli się ze śmier­cią.

Nikt ni­gdy nie mówił o dymie. Duszą­cym, wszech­obec­nym dymie i o wspo­mnie­niach, które mu towa­rzy­szyły.

Sie­dząc za kie­row­nicą, Abby zaci­skała zęby. Z jed­nej strony była doro­słą kobietą, matką dwojga dzieci, porucz­ni­kiem nowo­jor­skiej poli­cji. Z dru­giej – sied­mio­let­nią dziew­czynką poty­ka­jącą się w drew­nia­nym kory­ta­rzu, bo przez gęsty dym nie­wiele widziała.

_Zanio­sła się kasz­lem, do pół­przy­mknię­tych oczu napły­nęły łzy. Zza zary­glo­wa­nych drzwi dobie­gały stłu­mione krzyki, jakaś kobieta bła­gała, żeby ją wypu­ścić. Mamu­sia? Czy ktoś inny? Musiała ich uwol­nić._

_Ze ścian buchał żar, po dru­giej stro­nie roz­sza­lało się pie­kło. Były tam dzie­siątki uwię­zio­nych ludzi. To ona ich tam zamknęła. Popeł­niła błąd, może coś źle zro­zu­miała. Ale otwo­rzy zasuwę, a wtedy…_

_„Abi­hail, ucie­kaj stam­tąd!” – krzyk­nęła za jej ple­cami Eden; także kasz­lała, w jej gło­sie brzmiały roz­pacz i strach. Ale ona nic nie rozu­miała… to była pomyłka, a mamu­sia i tatuś wołają teraz o pomoc._

_Abi­hail miała do drzwi już tylko kilka kro­ków, wycią­gnęła rękę do rygla, żeby ich wypu­ścić._

_Czy­jaś dłoń chwy­ciła ją za ramię, odcią­gnęła, pró­bo­wała ją odwró­cić._

_Krzyk­nęła ze zło­ści i stra­chu, usi­łu­jąc się wyrwać._

_I wtedy nastą­pił wybuch, jego siła odrzu­ciła ją do tyłu, nagle poczuła w karku palący ból, pochło­nęły ich pło­mie­nie…_

Abby zadrżała, ode­tchnęła głę­boko i jej ręka mimo­wol­nie powę­dro­wała do bli­zny na karku. Dotknęła zgru­bie­nia na skó­rze, przy­po­mi­na­jąc sobie, że nie jest już dziec­kiem. Że pożar, nazwany przez prasę masa­krą Wil­coxa, to prze­szłość sprzed kilku dekad.

A teraz, po raz pierw­szy od ponad trzy­dzie­stu lat, znów była w Karo­li­nie Pół­noc­nej, na tere­nie nale­żą­cym kie­dyś do Rodziny Wil­coxa.

Rzecz jasna, olbrzymi drew­niany budy­nek, w któ­rym mie­ściła się ich kaplica, a także jada­nia, biura oraz sypial­nia Mosesa Wil­coxa, znik­nął. Spa­lił się doszczęt­nie, a to, co z niego zostało, już dawno usu­nięto. Nie było też trzech wiel­kich chat słu­żą­cych za sypial­nie.

Na ich miej­scu obok drogi sta­nął wielki pro­sto­kątny pomnik z gra­nitu. Za nim rosło kilka cał­ko­wi­cie teraz bez­list­nych drzew. Były to klony zasa­dzone ku pamięci tych, któ­rzy zgi­nęli w poża­rze. Abby widziała zdję­cia tego pomnika zro­bione jesie­nią, jaskrawa czer­wień listo­wia drzew kon­tra­sto­wała z posęp­nym cha­rak­te­rem monu­mentu. Teraz ten efekt zanikł – drzewa paso­wały sza­ro­ścią do nieba oraz gra­ni­to­wej płyty. Były szare jak dym.

Wysia­dła z wypo­ży­czo­nego samo­chodu i pode­szła do wiel­kiego kamie­nia. Prze­su­wa­jąc pal­cem po szorst­kiej powierzchni gra­nitu, prze­czy­tała dedy­ka­cję:

DLA UCZCZE­NIA PAMIĘCI

PIĘĆ­DZIE­SIĘ­CIU DZIE­WIĘ­CIU NIE­WIN­NYCH OSÓB,

KTÓ­RYCH ŻYCIE PRZE­RWANO

23 KWIET­NIA 1987 ROKU.

DZIE­WIĘĆ Z NICH MIAŁO NIE WIĘ­CEJ NIŻ OSIEM LAT.

Pod inskryp­cją wid­niały nazwi­ska, w czte­rech kolum­nach.

Szybko prze­bie­gła wzro­kiem listę. Pośrodku trze­ciej kolumny zna­la­zła Mar­thę Richard­son i Davida Richard­sona. Swo­ich rodzi­ców.

Się­gnęła pamię­cią wstecz, pró­bu­jąc ich sobie przy­po­mnieć. Bez trudu wyobra­ziła sobie matkę zbie­ra­jącą kwiaty na polu albo ukła­da­jącą bukiety dla kwia­ciarni, ponie­waż spę­dzała z nią dużo czasu. Tak jak Abby, była blon­dynką, a jej bujne włosy się­gały aż do pasa. Zbie­rała je w koń­ski ogon, nie pró­bu­jąc masko­wać tej skazy urody, która prze­śla­do­wała Abby do dziś – wiel­kich uszu.

Co innego z ojcem. Pamię­tała, jak pod­czas modli­twy dzięk­czyn­nej trzy­mała go za rękę – wielką i zawsze nie­zwy­kle cie­płą. Miał podra­paną skórę – rezul­tat codzien­nej pracy z kol­cza­stymi rośli­nami. Ale oprócz jego dłoni nie pamię­tała nic wię­cej.

Na dole kolumny kolejne nazwi­sko. Moses Wil­cox. Wpa­try­wała się w nie przez chwilę, zaci­ska­jąc zęby. Nagle zmarsz­czyła czoło i przyj­rzała się bli­żej. Sądziła, że nazwi­ska wypi­sano w kolej­no­ści alfa­be­tycz­nej, wów­czas jed­nak Moses zna­la­złby się w czwar­tej kolum­nie, przy końcu listy. Szybko uświa­do­miła sobie, że tak nie jest – z nie­wia­do­mego powodu ostat­nie osiem ofiar wymie­niono tylko z imie­nia, bez nazwisk.

Zna­la­zł­szy rodzi­ców, jesz­cze raz przej­rzała nazwi­ska i zna­la­zła wię­cej takich, które zapa­mię­tała. Rodzi­ców Eden. Matki Isa­aca – jego ojciec ni­gdy nie wstą­pił do sekty. Hanny, która pra­co­wała w kuchni i czę­sto pie­kła dzie­ciom cia­steczka. Erica, który łaził po całej far­mie i gapił się na nią tak dziw­nie, że aż się bała.

Zdzi­wiła się, że przy­po­mniała sobie tyle nazwisk, i to ludzi, o któ­rych nie myślała od ponad trzy­dzie­stu lat. A jed­nak… gdzieś tu tkwił jakiś błąd.

Kie­rowca cię­ża­rówki, który zawo­ził bukiety jej matki do kwia­ciarni, miał na imię Geo­rge. Ale choć przej­rzała listę czte­ro­krot­nie, nie zna­la­zła jego nazwi­ska. Figu­ro­wał tam inny Geo­rge – Flet­cher – on jed­nak był ojcem Eden i Abby wie­działa z całą pew­no­ścią, że cho­dzi o dwie różne osoby.

Wyjęła tele­fon i zadzwo­niła do Eden.

– Cześć, Abby! – rzu­ciła Eden wesoło; w niczym nie przy­po­mi­nała prze­ra­żo­nej, zroz­pa­czo­nej kobiety, któ­rej Abby pomo­gła przed dwoma mie­sią­cami.

– Hej. – Roz­ma­wia­jąc, Abby odru­chowo rzu­ciła wzro­kiem na nazwi­ska rodzi­ców Eden. – Słu­chaj, wła­śnie stoję przed pomni­kiem.

Roz­ma­wiały o tym, zanim przy­le­ciała do Karo­liny Pół­noc­nej. Nie­dawne spo­tka­nie po latach trojga oca­la­łych z masa­kry sekty Wil­coxa – Abby, Eden i Isa­aca – wskrze­siło pozo­sta­jące bez odpo­wie­dzi pyta­nia i przy­wo­łało mroczne, pogrze­bane wspo­mnie­nia. Abby chciała do tego wró­cić i docie­kać prawdy, ale Eden i Isaac nie byli zachwy­ceni jej pomy­słem. Woleli zosta­wić prze­szłość za sobą. Mimo to Eden popro­siła Abby, żeby infor­mo­wała ją, jeśli coś odkryje.

– I jak wygląda? – spy­tała Eden.

– Bo ja wiem? Jak kamień pamiąt­kowy. Jest na nim lista nazwisk.

Krót­kie mil­cze­nie.

– Uhm.

– Mam do cie­bie pyta­nie… czy pamię­tasz Geo­rge’a? Nie two­jego tatę… tego dru­giego.

– Mówisz o kie­rowcy cię­ża­rówki? Jasne. Cza­sami zabie­rał mnie ze sobą.

– On tam był aż do… – Abby odchrząk­nęła. – Aż do końca, tak?

– Tak… Jestem tego pra­wie pewna. Dla­czego pytasz?

– Bo wygląda na to, że zapo­mnieli go tutaj umie­ścić. Pamię­tasz może, jak miał na nazwi­sko?

– Nie mam poję­cia. Byłam małym dziec­kiem. – W gło­sie Eden poja­wiła się obronna nuta.

– Jasne. Jak my wszy­scy. No nic, dzięki.

– A widzia­łaś się już z tam­tym face­tem?

– Nie, to mój następny przy­sta­nek.

– No to powo­dze­nia.

– Dzięki. Ode­zwę się potem. – Abby roz­łą­czyła się i rozej­rzała. Pod­nio­sła nie­duży kamień z pobo­cza drogi, poło­żyła go na pomniku i prze­su­nęła pal­cem po kon­tu­rze litery „M” w imie­niu matki.

A potem wró­ciła do samo­chodu, zapa­liła sil­nik i nasta­wiła się na spo­tka­nie z czło­wie­kiem, który był świad­kiem jed­nego z naj­gor­szych wyda­rzeń w jej życiu.ROZDZIAŁ 3

Dom stał przy ulicy, gdzie drzew było dwa­dzie­ścia razy wię­cej niż budyn­ków. Usiana maleń­kimi puszy­stymi kwiat­kami trawa w ogro­dzie two­rzyła nieco baśniowy nastrój. Na weran­dzie w fotelu z wikliny sie­dział siwo­włosy męż­czy­zna i palił papie­rosa. U jego boku leżał wielki gol­den retrie­ver, z głową spo­czy­wa­jącą na przed­nich łapach i zamknię­tymi oczami.

Abby wysia­dła z samo­chodu i pode­szła bli­żej.

– Prze­pra­szam pana…

– Wszyst­kie są za domem. – Męż­czy­zna mach­nął ręką, w któ­rej nie­dbale trzy­mał papie­rosa. – Zaj­rzyj za róg, może znaj­dziesz swój.

– Może co…? Ja szu­kam Nor­mana Lewisa.

– To ja. Mówi­łem ci, zaj­rzyj za… zresztą nie­ważne, sam ci pokażę.

Wstał, postę­ku­jąc i trzy­ma­jąc się za krzyż. Gol­den retrie­ver zerwał się żwawo i poszedł za Nor­ma­nem Lewi­sem, który wolno poczła­pał za dom. Abby, nic z tego nie rozu­mie­jąc, ruszyła za nimi. Nor­man skrę­cił za róg, zatrzy­mał się przy wiel­kiej ster­cie butów i wle­pił w nią wzrok. Abby dołą­czyła do niego i też zapa­trzyła się na obu­wie. Pies spo­glą­dał na nią wycze­ku­jąco, mer­da­jąc ogo­nem.

Znisz­czone, zabło­cone buty wyglą­dały dość żało­śnie. Były wszel­kich rodza­jów i roz­mia­rów – kilka teni­só­wek, dzie­cięcy botek i kobieca czer­wona szpilka.

– Cho­dzi o ten? – Nor­man wska­zał czer­woną szpilkę. – Tak na oko to chyba twój roz­miar.

– Nie, ja…

– Nie widzisz go tu? A nie masz przy­pad­kiem ze sobą dru­giego, co? Poszu­kam go. Ale to może potrwać kilka dni, bo zanim je tu przy­nie­sie, cza­sem je zako­puje.

– Panie Lewis, nie przy­je­cha­łam szu­kać zagi­nio­nego buta. Nazy­wam się Abby Mul­len. Mówił pan, że mogę wpaść w tym tygo­dniu o dowol­nej porze.

– A! – Rap­tow­nie uniósł brwi. – Jesteś tą poli­cjantką z Nowego Jorku. Tak naprawdę nie sądzi­łem, że się zja­wisz.

Abby unio­sła ręce, jakby z zaże­no­wa­niem chciała powie­dzieć „ale jestem”.

Nor­man znowu spoj­rzał na buty.

– Od kilku dni jest coraz gorzej. W sobotę lało jak z cebra, po uli­cach pły­nęło błoto. Wszy­scy zosta­wiają brudne buty przed drzwiami domów, więc Cooper ma uży­wa­nie. – Wzru­szył ramio­nami. – No nic. Wejdźmy do środka.

Zapro­wa­dził ją do przy­tul­nego małego salonu i usiadł na kana­pie, która pew­nie była star­sza od Abby. Ona zajęła jedyne pozo­stałe miej­sce do sie­dze­nia – fotel bujany. Cooper poło­żył się na dywa­nie mię­dzy nimi i wes­tchnął głę­boko.

– Napi­jesz się cze­goś? Kawy? Her­baty? – zapy­tał Nor­man.

– Nie, dzię­kuję.

– Może soku jabł­ko­wego? Piwa? Albo zwy­kłej wody?

– Nie, naprawdę niczego mi nie trzeba.

Roz­parł się na kana­pie.

– Po śmierci mojej żony, przed dwoma laty, Cooper zaczął kraść buty. Nie wiem, czy to jakiś dzi­waczny mecha­nizm radze­nia sobie ze stre­sem, czy uważa, że zno­sząc mi tu cudze buty, sprawi, że poczuję się lepiej.

Na dźwięk swo­jego imie­nia Cooper uniósł łeb. Kiedy Abby nachy­liła się, by go podra­pać po gło­wie, zamer­dał ogo­nem i postu­kał nim w pod­łogę. Abby ni­gdy nie widziała rów­nie uro­czego fety­szy­sty butów.

– Z początku przy­no­sił tylko lewe buty. Dzie­więć lewych butów. Nic tylko geniusz, pomy­śla­łem. Sły­sza­łaś, żeby jakiś pies potra­fił odróż­niać lewe buty od pra­wych?

– Nie. – Uśmiech­nęła się do niego sze­roko. Naj­wy­raź­niej był spra­gniony towa­rzy­stwa, więc nie miała ochoty odgrze­by­wać prze­szło­ści i psuć nastroju. Posta­no­wiła odcze­kać kilka minut.

– Ale potem przy­niósł też kilka pra­wych, więc uzna­łem, że to tylko zbieg oko­licz­no­ści. Kie­dyś przy­niósł mi but klauna. Miał trzy czwarte metra dłu­go­ści i był fio­le­towy. Na pewno nie chcesz cze­goś do picia?

– Nie, dzięki.

– Jak sobie życzysz. A więc co spro­wa­dza poli­cjantkę z Nowego Jorku do Ayden?

Wes­tchnęła.

– Chcia­łam pana zapy­tać o coś, co się wyda­rzyło dawno temu. O pożar na tere­nie sekty Wil­coxa.

– Aha. – Jego twarz spo­chmur­niała.

Przez chwilę Abby miała ochotę skła­mać, że rze­czy­wi­ście zgu­biła but i wła­śnie w związku z tym przy­je­chała. Spy­tała jed­nak:

– Był pan przy tym, prawda?

– Byłem tam – przy­znał ponuro. – Dla­czego cię to inte­re­suje?

– Mia­łam wtedy na imię Abi­hail – powie­działa po chwili waha­nia.

Wytrzesz­czył na nią oczy, ale zaraz otwo­rzył usta i krew odpły­nęła mu z twa­rzy.

– Dobry Boże – wyszep­tał.

– Pamięta mnie pan?

– Dziew­czyno, pamięć mi szwan­kuje. Trzy razy z rzędu zapo­mnia­łem o rocz­nicy ślubu. Ale tam­tego dnia ni­gdy nie zapo­mnę. A wierz mi, pró­bo­wa­łem.

Uśmiech­nęła się do niego smutno.

– Cie­szę się. Bo liczy­łam, że uzy­skam odpo­wie­dzi na kilka pytań.

Zaci­snął usta i sie­dział tak przez dłuż­szą chwilę.

– Wiesz co? Chyba muszę się napić. Zacze­kaj tu.

Cooper wstał i w ślad za Nor­ma­nem opu­ścił pokój, ale przed wyj­ściem przy­sta­nął, jakby nie wie­dział, czy może zosta­wić gościa bez nad­zoru. Zawró­cił, pod­szedł do Abby i poło­żył łeb na jej kola­nie. Podra­pała go, a on z roz­ko­szy zamknął oczy. Kiedy prze­stała, szturch­nął ją nosem w rękę i powta­rzał to tak długo, aż w końcu się pod­dała i znowu zaczęła go czo­chrać po łbie.

Nor­man wró­cił kilka minut póź­niej, w jed­nej ręce nio­sąc butelkę piwa, a w dru­giej paru­jący kubek.

– Dopóki go będziesz dra­pać, za nic się od cie­bie nie odczepi. – Podał jej kubek. – Her­bata cyna­mo­nowa. Na dwo­rze jest ziąb.

– Dzięki – odparła uprzej­mie i upiła łyk. Zdzi­wiła się, bo napój był naprawdę pyszny. Cooper trą­cił ją w rękę, doma­ga­jąc się dal­szych piesz­czot, i w rezul­ta­cie oblała się her­batą.

– Cooper, wyno­cha – pole­cił mu Nor­man, otwie­ra­jąc drzwi fron­towe.

Pies popa­trzył na niego wyraź­nie ura­żony.

– Jazda, już cię tu nie ma.

Pies wes­tchnął i powlókł się na dwór. Nor­man zamknął drzwi, usiadł i wypił łyk piwa.

– Czyli nie przy­je­cha­łaś w związku ze śledz­twem?

– Raczej nie.

Ski­nął głową.

– A wiesz, że czę­sto myśla­łem o waszej trójce. Gdzie wylą­do­wa­li­ście. Bo wtedy wyda­wa­łaś się taka… zagu­biona. Raz nawet pró­bo­wa­łem cię odszu­kać, ale nie chcieli mi zdra­dzić, gdzie jesteś.

– Tra­fi­łam do rodziny zastęp­czej, która z cza­sem mnie adop­to­wała.

Jego twarz nieco się roz­pro­mie­niła.

– Miło sły­szeć. A nie wiesz cza­sem, co się stało z tamtą dwójką? Z Eden i Isa­akiem?

– Eden zało­żyła rodzinę. A Isaac jest księ­go­wym. – Ogól­ni­kowe fakty, nie­do­ty­ka­jące mrocz­nej prawdy. Ale Nor­man zmru­żył oczy i spoj­rzał na nią prze­bie­gle; nie dał się wypro­wa­dzić w pole.

– No dobrze – powie­dział. – To o co mnie chcia­łaś zapy­tać?

– No… Tak sobie myśla­łam o naszej roz­mo­wie. Tej przez tele­fon. Wiem, że ist­nieją trans­krypty. Czy­ta­łam je. Ale mam pyta­nie… czy jest coś, czego w tych trans­kryp­tach nie ma?

– Na przy­kład?

– Na przy­kład, jakie wra­że­nie na panu zro­bi­łam.

– Sły­chać było, że jesteś prze­ra­żona. Przy­sta­wił ci pisto­let do głowy.

– Czy pła­ka­łam?

Zawa­hał się.

– Chyba tak.

– Chyba? Mówił pan, że pamięta wszystko z tam­tego wie­czoru.

– Tak, ale cię nie widzia­łem – zauwa­żył. – Połą­cze­nie było kiep­skie, nic tylko trza­ski. Jak mówi­łem, trzy­mał cię na muszce. Która sied­mio­latka by się nie roz­pła­kała?

Sied­mio­latka, któ­rej wcale nie gro­żono pisto­le­tem. Sied­mio­latka, która powta­rzała tylko to, co Moses Wil­cox kazał jej powie­dzieć.

– Powie­dzia­łam wam, że jeste­śmy zebrani w sali jadal­nej, wszy­scy człon­ko­wie wspól­noty – rze­kła Abby. – Sły­szał ich pan?

Nor­man zmarsz­czył czoło.

– Przy­po­mi­nam sobie, że w tle sły­sza­łem czyjś płacz.

– Sześć­dzie­siąt dwie osoby w zatło­czo­nym pomiesz­cze­niu. Musieli jakoś hała­so­wać.

– Nie sądzę. Ten cały Moses Wil­cox miał pisto­let. Myślę, że bali się ode­zwać.

– Czyli pamięta pan tylko czyjś płacz? – naci­skała Abby.

– Tak.

– No trudno – mruk­nęła. Przez chwilę popi­jała her­batę.

Liczyła na coś innego. Że usły­szy, że szlo­chała do tele­fonu. Że Nor­man sły­szał w tle woła­nie o pomoc. Sama pamię­tała ten wie­czór jak przez mgłę, wszystko jej się mie­szało. Jesz­cze do nie­dawna wie­rzyła, że byli w sali jadal­nej wszy­scy razem. I że Moses przy­sta­wił jej pisto­let do głowy i mówił, co ma prze­ka­zy­wać poli­cji.

Ale dwa mie­siące temu, gdy znowu spo­tkała się z Eden, zaczęła ina­czej postrze­gać te wyda­rze­nia. Eden, Isaac i ona znaj­do­wali się w innym pokoju niż reszta wspól­noty. Moses kazał jej roz­ma­wiać z poli­cjan­tami i powie­dzieć im, żeby się trzy­mali z daleka, bo ma ją na muszce.

_„Powiedz im o broni”. Jego palec przy­ci­śnięty do jej skroni, zupeł­nie jak lufa. „Powiedz im, że jeste­śmy tu razem, sześć­dzie­siąt dwie osoby”._

A potem wyszedł z pokoju. I kiedy roz­ma­wiała z poli­cją – z Nor­ma­nem, który sie­dział teraz przed nią z butelką piwa w ręku – powtó­rzyła wszystko to, co Moses kazał jej powie­dzieć. Mimo że wcale nie przy­ci­skał jej lufy do głowy. Jego nawet nie było w tym pomiesz­cze­niu. A potem, kiedy skoń­czyła roz­mowę, pode­szła do drzwi sali jadal­nej i je zary­glo­wała, zgod­nie z roz­ka­zem Mosesa. Zamy­ka­jąc w środku wszyst­kich człon­ków wspól­noty.

Nie mogła tego spraw­dzić na pewno, ale wszystko, co powie­dział teraz Nor­man, naj­wy­raź­niej potwier­dzało jej wspo­mnie­nia. Przy­ło­żyła rękę do śmierci w pło­mie­niach pięć­dzie­się­ciu dzie­wię­ciu osób, w tym swo­ich rodzi­ców.

Zamru­gała i odchrząk­nęła.

– Po dro­dze do pana obej­rza­łam pomnik. Nie­które osoby wymie­nione są tylko z imie­nia, bez nazwi­ska.

– Tak. Nie mie­li­śmy wykazu wszyst­kich człon­ków sekty… to zna­czy wspól­noty.

– Może pan mówić „sekta”.

– Myślę, że nie­któ­rzy wyznawcy przy­wę­dro­wali z innych sta­nów. Jedni przy­cho­dzili, inni odcho­dzili. A zwłoki były… wyobraź sobie, jak wyglą­dały. Były w strasz­nym sta­nie, pra­wie nie­moż­liwe do ziden­ty­fi­ko­wa­nia. Zasię­gnę­li­śmy języka, więk­szość ofiar ludzie znali. Wy, dzie­ciaki, też poda­li­ście nam tro­chę nazwisk. Z cza­sem zgło­siło się kilka rodzin i ziden­ty­fi­ko­wały swo­ich bli­skich. Ale toż­sa­mo­ści ośmiu osób ni­gdy nie udało się usta­lić.

– Wła­śnie. Bra­kuje nazwi­ska jakie­goś Geo­rge’a.

Uniósł brew.

– Nie bra­kuje. Geo­rge Flet­cher.

Pokrę­ciła głową.

– W sek­cie było dwóch Geo­rge’ów. Geo­rge Flet­cher i jesz­cze jeden.

– Według nas nikogo takiego nie było. Może wcze­śniej opu­ścił sektę?

– Nie. Czy to moż­liwe, że prze­żył pożar?

– Nie prze­żył nikt oprócz was trojga.

– Na pewno pano­wał chaos. Było ciemno, olbrzymi pożar i wszę­dzie pełno dymu. Może prze­ga­pi­li­ście…

– Zwłok był pięć­dzie­siąt dzie­więć. Plus troje oca­la­łych. Sześć­dzie­siąt dwie osoby. Rachu­nek się zga­dza. – Pochy­lił się. – Dla­czego sądzisz, że ktoś jesz­cze prze­żył?

– Mówi­łam panu, że był tam jesz­cze jeden męż­czy­zna imie­niem Geo­rge. Nie jest wymie­niony na pomniku.

Przy­glą­dał jej się uważ­nie.

– Dla­czego chcia­łaś ze mną roz­ma­wiać? Nie przy­je­cha­łaś tu z powodu pomnika. Zadzwo­ni­łaś do mnie ponad tydzień temu. Więc o co cho­dzi?

Zasta­no­wiła się nad odpo­wie­dzią. W końcu zde­cy­do­wała, że sko­czy na głę­boką wodę.

– Po tym poża­rze utrzy­my­wa­łam kon­takt z Isa­akiem. Napi­sał do mnie kilka listów, a ja w końcu zaczę­łam odpi­sy­wać. Potem wysy­łał mi mejle. A od kilku lat pra­wie codzien­nie roz­ma­wiamy na cza­cie.

Nor­man się nie odzy­wał, patrzył jej tylko w oczy. Zoba­czyła przed sobą takiego poli­cjanta, jakim był kie­dyś. Glinę, który wie­dział, że kiedy ktoś mówi, to się słu­cha.

– Przy­sy­łał mi nawet zdję­cia. Wie pan, „Ja z rodzi­cami zastęp­czymi”. „To ja na rowe­rze, który dosta­łem na uro­dziny”. „A tutaj idę z dziew­czyną na stud­niówkę”, takie tam głu­poty. W każ­dym razie kilka tygo­dni temu Eden i ja posta­no­wi­ły­śmy zro­bić mu nie­spo­dziankę i go odwie­dzić. Zna­la­złam adres i poje­cha­ły­śmy. A na miej­scu oka­zało się, że to nie on się ze mną kon­tak­to­wał.

Nor­man uniósł brwi.

– To zna­czy, że pomy­li­łaś adres?

– Adres był dobry. Isaac, z któ­rym się spo­tka­ły­śmy, był dzie­cia­kiem, z któ­rym się wycho­wa­łam, trze­cim oca­la­łym z masa­kry. Ale nie z nim kore­spon­do­wa­łam, to był ktoś inny. Na zdję­ciach wyglą­dał ina­czej. A Isaac, ten praw­dziwy Isaac, nie miał z nami kon­taktu od trzy­dzie­stu lat.

– Uwa­żasz, że ktoś się pod niego pod­szy­wał? – Zmru­żył oczy, w jego gło­sie brzmiało nie­do­wie­rza­nie.

– Tak.

– Po co?

– Wła­śnie tego chcę się dowie­dzieć.

– I sądzisz, że ten ktoś musiał nale­żeć do sekty Wil­coxa?

– Znał sprawy, o któ­rych mógł wie­dzieć tylko ktoś wycho­wany w sek­cie. Sprawy, o któ­rych wie­dzieli wyłącz­nie ludzie, któ­rzy mnie znali w tam­tych cza­sach.

– Nie­któ­rzy ode­szli z sekty przed poża­rem. Na przy­kład ten gość, który napi­sał książkę.

– Leonard Holt – pod­po­wie­działa Abby. Leonard napi­sał auto­bio­gra­fię o latach spę­dzo­nych w Rodzi­nie Wil­coxa. Odszedł na rok przed poża­rem. – Z bie­giem lat ode­szło też kilka innych osób. Więc pew­nie to moż­liwe.

– W każ­dym razie nie był to ten twój Geo­rge, masz na to moje słowo. – Wstał. – Pocze­kaj chwilkę. Mam coś, co cię może zain­te­re­so­wać.

Wyszedł z pokoju. Abby wypiła łyk her­baty, która tym­cza­sem wysty­gła. Odsta­wiła kubek na pod­ręczny sto­lik. Z głębi domu dole­ciał ją jakiś łomot, a po nim stek prze­kleństw.

– Wszystko w porządku? – Wstała.

– Tak, daj mi jesz­cze chwilkę. – W gło­sie Nor­mana brzmiało napię­cie.

Od drzwi fron­to­wych dobie­gało nie­usta­jące dra­pa­nie; towa­rzy­szył mu piskliwy sko­wyt.

– Bądź tak dobra i otwórz Coope­rowi! – zawo­łał Nor­man.

Pode­szła do drzwi wyj­ścio­wych i je otwo­rzyła. Cooper stał w progu, trzy­ma­jąc w pysku błysz­czący czarny kozak za kolano, na szpilce. Upu­ścił go u jej stóp i spoj­rzał na nią wycze­ku­jąco, macha­jąc ogo­nem.

– Dzię­kuję, cho­ciaż raczej nie jest w moim stylu. – Pod­nio­sła but. – Ale roz­miar się zga­dza.

Pies dyszał rado­śnie, z wywie­szo­nym języ­kiem.

– O matko, jesz­cze jeden? – rzu­cił za jej ple­cami Nor­man i jęk­nął.

Odwró­ciła się. Trzy­mał zaku­rzony kar­ton. Posta­wił go na pod­ło­dze i wycią­gnął rękę. Abby podała mu but.

– Chyba był drogi – zauwa­żył. – Cały zaśli­niony. Mam nadzieję, że nie należy do tej pani, która tu była w zeszłym tygo­dniu. Jak mam jej odku­pić coś, co nabyła w Paryżu?

Cooper wszedł do domu, wyraź­nie zado­wo­lony z dobrze wyko­na­nego zada­nia. Abby zamknęła drzwi.

– W tym pudle jest pew­nie wszystko, co udało mi się zebrać na temat pożaru w sek­cie Wil­coxa – oznaj­mił Nor­man, pod­su­wa­jąc jej kar­ton. – Raporty, trans­krypty prze­słu­chań, zdję­cia. Jest tu nawet prze­słu­cha­nie cie­bie. Inna sprawa, że powie­dzia­łaś tyle co nic.

Abby uklę­kła obok pudła i je otwo­rzyła. Sterty pożół­kłych papie­rów. Prze­kart­ko­wała je. Zezna­nia świad­ków. Notatka służ­bowa z FBI. Wyniki sek­cji zwłok. Ucie­kła spoj­rze­niem, gdy natra­fiła na zdję­cie zwę­glo­nego ciała. Plik arty­ku­łów pra­so­wych. A także egzem­plarz książki Leonarda Holta.

– Zbie­ra­łem to nawet po przej­ściu na eme­ry­turę – mruk­nął Nor­man, dra­piąc Coopera po łbie. – W sumie sam nie wiem po co.

– Od nie­któ­rych spraw nie spo­sób się uwol­nić – stwier­dziła Abby z roz­tar­gnie­niem, prze­rzu­ca­jąc wycinki pra­sowe. „Wstrzą­sa­jąca masa­kra w sek­cie Wil­coxa”, „Troje oca­la­łych z kosz­mar­nego pożaru”. I nagle…

– Och – bąk­nęła.

– Co jest? – zapy­tał Nor­man.

Arty­kuł wydru­ko­wano mie­siąc przed poża­rem. Był to wywiad w lokal­nej gaze­cie z tam­tej­szym kwia­cia­rzem, który zdo­był nagrodę. Przed­sta­wiono go jako członka pobli­skiej wspól­noty chrze­ści­jań­skiej.

Tekst ilu­stro­wało zdję­cie.

Abby pod­nio­sła wzrok na Nor­mana.

– To mój tata.ROZDZIAŁ 4

Kiedy Gąsie­nica był zestre­so­wany, przez sen zaci­skał szczęki. Mało tego, zgrzy­tał zębami, które bez prze­rwy tarły o sie­bie. Była dziew­czyna narze­kała, że to upiorny dźwięk, że sły­szy, jak jego zęby ście­rają się na proch. Zażą­dała, żeby poszedł do den­ty­sty, ale odmó­wił.

Już wtedy nie ufał den­ty­stom. Jesz­cze zanim poznał prawdę. Intu­icja go nie zawo­dziła.

Ostat­nio jed­nak każdy dzień był nie­zwy­kle stre­su­jący i co rano budził się z kosz­mar­nym bólem głowy i obo­lałą szczęką. Nie był wypo­częty, tak jak zwy­kle po prze­spa­nej nocy. Mię­śnie miał napięte, a ciało zesztyw­niałe.

Wstał z jękiem i poczła­pał do kuchni. Zapa­rzył sobie dzba­nek kawy. Codzien­nie rano parzył świeżą kawę, bar­dzo mocną, i popi­jał ją przez cały dzień, choć nie­rzadko po połu­dniu musiał robić drugi dzba­nek. Dzięki kawie miał wyostrzony umysł i dostrze­gał pra­wi­dło­wo­ści.

Pra­wi­dło­wo­ści to pod­stawa.

Popi­ja­jąc z kubka, wyglą­dał przez okno na podwórko za domem. Część kwia­tów w ogro­dzie zwię­dła. Zmarsz­czył czoło, jego mina odbiła się w szy­bie. Sie­dział tak, że na tle roślin jego odbita w szkle głowa wyglą­dała jak w koro­nie. Wie­niec usy­cha­ją­cych kwia­tów. Prych­nął, uświa­do­miw­szy sobie, że sam też jest śmier­telny, i prze­cze­sał ręką rzad­kie kasz­ta­nowe włosy. Miał wpraw­dzie bli­sko czter­dzie­ści pięć lat, ale uwa­żał, że wygląda o wiele mło­dziej. Nie­stety codzienny stres dawał mu się we znaki. Był blady i zmę­czony. No i powi­nien się ogo­lić.

Wyszedł z kuchni i sta­nął przy biurku. Poło­żył na nim kartkę papieru, a na niej posta­wił kubek, żeby nie popla­mić blatu. Włą­czył lap­top i zabrał się do pracy. Tak to ostat­nio nazy­wał, nie „prze­glą­da­niem inter­netu” ani „czy­ta­niem prasy”. Te nija­kie okre­śle­nia brzmiały tak, jakby cho­dziło o czczą roz­rywkę. Tym­cza­sem jego cze­kała gorącz­kowa harówka, codzien­nie przy­bie­ra­jąca inne formy. Kto tylko „czyta prasę”, nie ma poję­cia o tym, co się dzieje naprawdę. Jest ele­men­tem bez­myśl­nej masy, owcą, tym, co on i pozo­stali Obser­wa­to­rzy z upodo­ba­niem nazy­wali „śpiącą Ali­cją”.

Nie, żeby wie­dzieć, co się dzieje naprawdę, trzeba solid­nie popra­co­wać. Zaan­ga­żo­wać w to całe ciało, cały umysł. Prze­dzie­rać się przez bez­miar infor­ma­cji w sieci. Oddzie­lać prawdę od kłamstw, rze­czy­wi­stość od ilu­zji.

Jed­nym klik­nię­ciem otwo­rzył wiele okie­nek prze­glą­darki. Twit­tera, Face­bo­oka, „New York Timesa”, CNN, Fox News, TMZ, „People”… To tak na począ­tek. A dalej trzeba było brnąć przez to bagno po omacku.

Ale po kolei: naj­pierw zalo­go­wał się na forum Obser­wa­to­rów i prze­biegł wzro­kiem nowe posty, które poja­wiły się od jego ostat­niej wizyty. Wylo­go­wał się o trze­ciej w nocy, a teraz była dzie­wiąta rano. Minęło bite sześć godzin. Wiecz­ność.

Na forum pano­wał duży ruch.

Gąsie­nica uwiel­biał logo­wać się co rano. Nie on jeden toczył tę wojnę. Sta­no­wili zespół. A wła­ści­wie armię, z set­kami żoł­nie­rzy prze­glą­da­ją­cych sieć dwa­dzie­ścia cztery godziny na dobę, dzień w dzień, szu­ka­ją­cych infor­ma­cji wywia­dow­czych, wszyst­kiego, co się rzu­cało w oczy. Pra­wi­dło­wo­ści.

Poja­wił się nowy wątek, trzę­sie­nie ziemi w Por­to­ryko, które spo­wo­do­wało wyłą­cze­nie prądu. Część żyją­cych złu­dze­niami Obser­wa­to­rów uwa­żała, że to trzę­sie­nie ziemi wywo­łała tajemna tech­no­lo­gia sitwy. Gąsie­nica wzniósł oczy do nieba. Jak gdyby kata­strofy natu­ralne poja­wiły się dopiero z nasta­niem cywi­li­za­cji! Nato­miast prze­rwa w dosta­wie prądu… a, to już inna bajka. Czy mieli uwie­rzyć, że tak łatwo można wyłą­czyć elek­trycz­ność na całej wyspie? Ktoś z foru­mo­wi­czów zauwa­żył, że dostawcą prądu na Por­to­ryko jest Puerto Rico Elec­tric Power Autho­rity – firma, która w 2018 roku została spry­wa­ty­zo­wana! Kto jest jej wła­ści­cie­lem? Kto zyskał na odcię­ciu prądu? Cza­sami pyta­nia są waż­niej­sze niż odpo­wie­dzi.

O, jest coś cie­ka­wego. Nowy komen­tarz w wątku na temat ujaw­nio­nych agen­tów.

Nikt nie wie­dział, kim są człon­ko­wie Kręgu, tej szem­ra­nej grupy, która kon­tro­lo­wała wszystko. Zacho­wy­wali cał­ko­witą ano­ni­mo­wość, dzia­ła­jąc za pośred­nic­twem firm krza­ków oraz setek agen­tów. Ale Obser­wa­to­rzy mieli listę domnie­ma­nych agen­tów pra­cu­ją­cych dla sitwy; co do jed­nych mieli więk­szą pew­ność, co do innych – mniej­szą. Agen­tem był guber­na­tor stanu Utah, tak samo zastępca pro­ku­ra­tora gene­ral­nego Sta­nów Zjed­no­czo­nych. Nie­mal na pewno agen­tami byli dwaj sędzio­wie Sądu Naj­wyż­szego, a być może jesz­cze trzech innych, co gwa­ran­to­wało, że nie zapadną tam żadne decy­zje, któ­rych sitwa sobie nie życzy. Czę­sto trudno było dociec, kto był agen­tem, a kogo Krąg zdo­łał nakło­nić do dzia­ła­nia dzięki PS – prze­kup­stwu i szan­ta­żowi.

A Gąsie­nicę mało co aż tak wku­rzało. Ludzie codzien­nie wyzby­wali się czło­wie­czeń­stwa, bo byli chciwi bądź słabi. Wie­dział, że gdyby ci z Kręgu kie­dy­kol­wiek zwró­cili się do niego, roze­śmiałby im się w twarz, bez względu na to, ile by mu zapro­po­no­wali.

Obser­wa­to­rzy by­naj­mniej nie byli bez­radni. Umieli zastra­szać agen­tów i ich wspól­ni­ków, bom­bar­du­jąc ich mej­lami, ese­me­sami i tele­fo­nami. Potra­fili dać im do zro­zu­mie­nia, że ktoś ich przej­rzał na wylot i wie, kim są naprawdę.

Nowy post doty­czył Sofii Lopez.

Sofia Lopez rze­komo była matką jede­na­sto­latka zastrze­lo­nego przez far­mera, któ­remu się przy­wi­działo, że chło­piec trzyma pisto­let. Wstrzą­sa­jące, potworne. Dopóki nie zwe­ry­fi­ko­wało się fak­tów.

W mediach krą­żyło zdję­cie por­tre­towe chłopca. Jeden z Obser­wa­to­rów zauwa­żył jego podo­bień­stwo do dziecka z reklamy owsianki sprzed dwóch lat. Podo­bień­stwo? Przy bliż­szym spoj­rze­niu było widać, że bez wąt­pie­nia jest to ten sam chło­piec. Czy ten dzie­cięcy aktor nazy­wał się Lopez? Ależ skąd. Kiedy już to usta­lili, kolejne ele­menty ukła­danki wsko­czyły na swoje miej­sce. Zdję­cie ran­cza w „Time­sie” zostało w oczy­wi­sty spo­sób prze­ro­bione – ucięto część cie­nia drzewa. A wspo­mniany far­mer od dawna toczył spór prawny z nikim innym jak z rzą­dem fede­ral­nym, który po raz kolejny ogra­ni­czył mu dostęp do pobli­skiego źró­dła wody.

A odpo­wiedź na pyta­nie numer jeden – kto zyskuje? – była widoczna gołym okiem.

Z Sofii Lopez była taka pogrą­żona w żało­bie matka, jak z Gąsie­nicy balet­nica. To jedna z agen­tek Kręgu. A teraz ktoś wła­śnie odkrył jej adres, mejl i numer tele­fonu. I zamie­ścił je w wątku doty­czą­cym ujaw­nio­nych agen­tów.

Gąsie­nica wstał i krą­żył po domu, czu­jąc, jak wzbiera w nim gniew. To było jesz­cze gor­sze niż zwy­kle. Krąg i jego agenci cynicz­nie wyko­rzy­sty­wali to jedyne coś, co łączy wszyst­kich. Empa­tię. Kto nie współ­czuje matce pogrą­żo­nej w bólu po stra­cie syna? Kto nie zapła­cze na samą myśl o tym uro­czym, uśmiech­nię­tym chłopcu? Ile ta dziwka wzięła za wyle­wa­nie kro­ko­dy­lich łez? Wię­cej, niż Gąsie­nica zarobi przez całe życie. Prze­szedł do garażu i rzu­cił okiem na kolek­cję broni pal­nej na półce. Miał ją zale­d­wie od tygo­dnia i już sam jej widok spra­wiał, że czuł się lepiej.

Wró­cił do lap­topa i zalo­go­wał się na stronę umoż­li­wia­jącą wysy­ła­nie mejli z adre­sów tym­cza­so­wych. Zało­żył sobie nową skrzynkę, adres zło­żony z sze­regu liter i cyfr i korzy­sta­jący z pośred­nic­twa dark webu, dzięki czemu nie da się go namie­rzyć.

Przez chwilę się zasta­na­wiał, co chce napi­sać. Nie ma powodu bawić się w sub­tel­ność. Wyłącz­nie wiel­kie litery. WIEMY, GDZIE MIESZ­KASZ. Już ona zro­zu­mie. Wszedł w Google Street View, zna­lazł adres Sofii i zro­bił zrzut ekranu. Ładne zbli­że­nie domu tej larwy. Dołą­czył je do mejla, któ­rego wysłał także na adres forum. Inni Obser­wa­to­rzy pójdą w jego ślady. Będą do niej wydzwa­niać z groź­bami, aż zro­zu­mie, że nie powinna była brać pie­nię­dzy od sitwy.

Uśmiech­nął się z zado­wo­le­niem. Nie­gdyś czuł się bez­silny, jego życiem ste­ro­wały siły, na które nie miał wpływu. Odkąd jed­nak został Obser­wa­to­rem, wywal­czył sobie wła­dzę.

Prze­niósł się na YouTube i obej­rzał trzy­dzie­sto­pię­cio­mi­nu­towy film popu­lar­nego Obser­wa­tora, który szcze­gó­łowo poka­zał, jak na Flo­ry­dzie używa się usu­nię­tych pło­dów do pro­duk­cji paszy dla bydła. Stale powta­rzał oglą­da­ją­cym, żeby mu nie wie­rzyli na słowo. Niech zba­dają to sami.

To wła­śnie Gąsie­nica uwiel­biał u Obser­wa­to­rów. W prze­ci­wień­stwie do mediów i poli­ty­ków żaden z nich nie upie­rał się, że ma mono­pol na wie­dzę i prawdę. Wie­dza była wszę­dzie. Wystar­czyło tylko się rozej­rzeć i prze­pro­wa­dzić wła­sne bada­nia. Bo przede wszyst­kim należy ufać samemu sobie. Wła­śnie tak Obser­wa­to­rzy chro­nili swoją toż­sa­mość. Wie­dzieli z całą pew­no­ścią, że Krąg ma na ich forach i cza­tach swo­ich ludzi, któ­rzy jedy­nie udają Obser­wa­to­rów. Tyle że te dra­nie i tak nic nie mogły zro­bić, bo Obser­wa­to­rzy byli szko­leni, żeby wszystko spraw­dzać samemu i nikomu nie wie­rzyć na słowo.

Jego uwagę przy­kuł tytuł z Fox News. Na ostat­niej kon­fe­ren­cji pra­so­wej komen­dant nowo­jor­skiej poli­cji wychwa­lał funk­cjo­na­riu­szy, któ­rzy aresz­to­wali jede­na­stu podej­rza­nych pod­czas nalotu na siatkę han­dla­rzy nar­ko­ty­ków w Queens. Panie i pano­wie, bły­ska­wiczny quiz. O ilu aresz­to­wa­nych dono­szono dzień wcze­śniej?

Zga­dza się. O dzie­wię­ciu.

Czyżby ze strony komen­danta nowo­jor­skiej poli­cji była to jedy­nie nie­winna pomyłka? A może freu­dow­skie prze­ję­zy­cze­nie, potwier­dze­nie tego, o czym Gąsie­nica pisał na forum już poprzed­niego dnia? Że aresz­to­wali wię­cej niż dzie­więć osób i że część z zatrzy­ma­nych „znik­nęła”?

Gdy coś zaczyna się kleić, nastę­puje ruch w inte­re­sie. A to się nie zda­rza codzien­nie. Bywają dni, gdy mnożą się pyta­nia bez odpo­wie­dzi i ele­menty nie­pa­su­jące do ukła­danki z miliarda czę­ści, którą mamy przed oczami. Aż nagle jakiś fakt pasuje do teo­rii, dwa nie­po­wią­zane ze sobą wyda­rze­nia łączą się z trze­cim i two­rzy się całość. W takiej chwili można zro­zu­mieć, jak to wszystko działa. Przej­rzeć stra­te­gie zgni­łej cywi­li­za­cji.

I widać wtedy, jak małej grupce ludzi udało się wszystko zma­ni­pu­lo­wać, pod­po­rząd­ko­wać sobie życie każ­dego oby­wa­tela tego kraju i wpły­wać na losy świata.

Prze­cież to jasne jak słońce.